Վիքիպեդիա:Նախագիծ:Թարգմանչի անկյուն/Անգլերենի աշխատասեղան/Արխիվ/Երկրորդ փուլ

Չե Գևարա

անգլերեն հոդված

Ինտելեկտուալ և գրական հետաքրքրություններ

Guevara learned chess from his father and began participating in local tournaments by age 12. During adolescence and throughout his life he was passionate about poetry, especially that of Pablo Neruda, John Keats, Antonio Machado, Federico García Lorca, Gabriela Mistral, César Vallejo, and Walt Whitman. He could also recite Rudyard Kipling's "If—" and José Hernández's Martín Fierro from memory. The Guevara home contained more than 3,000 books, which allowed Guevara to be an enthusiastic and eclectic reader, with interests including Karl Marx, William Faulkner, André Gide, Emilio Salgari and Jules Verne. Additionally, he enjoyed the works of Jawaharlal Nehru, Franz Kafka, Albert Camus, Vladimir Lenin, and Jean-Paul Sartre; as well as Anatole France, Friedrich Engels, H. G. Wells, and Robert Frost.

As he grew older, he developed an interest in the Latin American writers Horacio Quiroga, Ciro Alegría, Jorge Icaza, Rubén Darío, and Miguel Asturias. Many of these authors' ideas he cataloged in his own handwritten notebooks of concepts, definitions, and philosophies of influential intellectuals. These included composing analytical sketches of Buddha and Aristotle, along with examining Bertrand Russell on love and patriotism, Jack London on society, and Nietzsche on the idea of death. Sigmund Freud's ideas fascinated him as he quoted him on a variety of topics from dreams and libido to narcissism and the oedipus complex.[34] His favorite subjects in school included philosophy, mathematics, engineering, political science, sociology, history and archaeology.

Years later, a February 13, 1958, declassified CIA 'biographical and personality report' would make note of Guevara’s wide range of academic interests and intellect, describing him as "quite well read" while adding that "Che is fairly intellectual for a Latino."

Չէ Գևարան շախմատ խաղալ սովորել է իր հայրիկից և 12 տարեկանից սկսել է մասնակցել տեղական մրցաշարերին: Պատանեկության տարիներին և ողջ կյանքի ընթացքում նա բացահայտ հակում ուներ պոեզիայի, հատկապես` Պաբլո Ներուդայի, Ջոն Քեթսի, Անտոնիո Մաչադոյի, Ֆեդերիկո Գարսիա Լորկայի, Գաբրիելա Միստրալի, Սեզար Վալյեխոյի և Ուոլթ Վիթմանի նկատմամբ: Գևարաների տանը կար ավելի քան 3000 գիրք, որն էլ Չե Գևարային թույլ էր տալիս լինել հետաքրքրություններով լի խանդավառ ընթերցող, այդ թվում հետաքրքրություն ունենալ Կառլ Մարքսի, Վիլյամ Ֆոլքների, Անդրե Գիդեի, Էմիլիո Սալգարիի և Ժյուլ Վեռնի նկատմամբ: Նա նաև կարող էր անգիր արտասանել Ռեդյարդ Կիպլինգի «Եթե...», և Խոսե Էրնանդեսի Մարտին Ֆիերոյին իր մտքում: Բացի այդ նա հաճույք էր ստանում Ջավահարլալ Ներուի, Ֆրանց Կաֆկայի, Ալբերտ Քամյուի, Վլադիմիր Լենինի, ինչպես նաև Ժան Պոլ Սարտրի, Անատոլի Ֆրանսի, Ֆրիդրիխ Էնգելսի, Հերբերտ Ուելսի և Ռոբերտ Ֆրոստի ստեղծագործություններից:

Մեծանալուն պես Չե Գևարան զարգացրեց իր հետաքրքրությունը լատինամերիկյան գրողներ Օրասիո Կիրոգայի, Սիրո Ալեգրիայի, Խորխե Իկասայի, Ռուբեն Դարիոյի և Միգել Աստուրիասի նկատմամբ: Այս հեղինակների մեծամասնության գաղափարները նա ամփոփեց իր սահմանումների և հասկացությունների ձեռագիր տետրում: Դա ներառում էր Բուդդայի և Արիստոտելի վերլուծական էսքիզները` այդ թվում նաև ուսումնասիրության ենթարկելով Բերտրան Ռասելին` սիրո և հայրենասիրության, Ջեկ Լոնդոնին` հասարակության և Նիցշեին` մահվան գաղափարի մեջ: Զիգմունդ Ֆրոյդի գաղափարները հիացրին նրան, քանի որ վերջինս հիշատակում էր նրան երազանքների, նարցիսիզմի և էդիպի բարդույթին առնչվող թեմաներում: Դպրոցում նրա սիրելի առարկաներն էին` փիլիսոփայությունը, մաթեմատիկան, ճարտարագիտությունը, քաղաքագիտությունը, սոցիոլոգիան, պատմությունը և հնաբանությունը:

Տարիներ հետո միայն` 1958 թ. փետրվարի 13-ին CIA «կենսագրական և անհատականության զեկույցը» պիտի նշեր Չե Գևարայի ակադեմիական լայն հետաքրքրությունների և ինտելեկտի մասին` նկարագրելով նրան որպես «կարդացած մարդ»` նաև ավելացնելով, որ «նա բավականին ինտելեկտուալ էր լատինաամերիկացու համար»:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Լիլիթ Մելքոնյան	Տեղափոխված է
Վերստուգող	Lilitik22	Ստուգված է

Ռոմեո և Ջուլիետ

անգլերեն հոդված

Ներածություն

Romeo and Juliet is a tragedy written by William Shakespeare early in his career about two young star-crossed lovers whose deaths ultimately reconcile their feuding families. It was among Shakespeare's most popular plays during his lifetime and, along with Hamlet, is one of his most frequently performed plays. Today, the title characters are regarded as archetypal young lovers.

Romeo and Juliet belongs to a tradition of tragic romances stretching back to antiquity. Its plot is based on an Italian tale, translated into verse as The Tragical History of Romeus and Juliet by Arthur Brooke in 1562 and retold in prose in Palace of Pleasure by William Painter in 1567. Shakespeare borrowed heavily from both but, to expand the plot, developed supporting characters, particularly Mercutio and Paris. Believed to have been written between 1591 and 1595, the play was first published in a quarto version in 1597. This text was of poor quality, and later editions corrected it, bringing it more in line with Shakespeare's original. Shakespeare's use of his poetic dramatic structure, especially effects such as switching between comedy and tragedy to heighten tension, his expansion of minor characters, and his use of sub-plots to embellish the story, has been praised as an early sign of his dramatic skill. The play ascribes different poetic forms to different characters, sometimes changing the form as the character develops. Romeo, for example, grows more adept at the sonnet over the course of the play.

Romeo and Juliet has been adapted numerous times for stage, film, musical and opera. During the English Restoration, it was revived and heavily revised by William Davenant. David Garrick's 18th-century version also modified several scenes, removing material then considered indecent, and Georg Benda's operatic adaptation omitted much of the action and added a happy ending. Performances in the 19th century, including Charlotte Cushman's, restored the original text, and focused on greater realism. John Gielgud's 1935 version kept very close to Shakespeare's text, and used Elizabethan costumes and staging to enhance the drama. In the 20th and into the 21st century, the play has been adapted in versions as diverse as George Cukor's comparatively faithful 1936 production, Franco Zeffirelli's 1968 version, Baz Luhrmann's 1996 MTV-inspired Romeo + Juliet and the 2013 non-Shakespearian adaptation by Carlo Carlei.

«Ռոմեոն և Ջուլիետը» Շեքսպիրի ամենահայտնի ստեղծագործությունների շարքում է և «Համլետի» հետ միասին հանդիսանում է նրա ամենահաճախ բեմադրվող պիեսներից մեկը։ Այս ստեղծագործության հերոսները համարվում են սիրահարների նախատիպարներ։

«Ռոմեոն և Ջուլիետը» պատկանում են ողբերգական ստեղծագործություններ այն դասին, որոնց ստեղծվել են հին հունական ժամանակներից: Սյուժեն հիմնված է իտալական մի հեքիաթի վրա, որը չափածո է թարգմանվել Արթուր Բրուկի կողմից 1562 թ.` որպես «Ռոմեոյի և Ջուլիետի ողբերգական պատմություն» և վերապատմվել է արձակ շարադրանքով «Փելիս Փլեժրում» Ուիլյամ Փեինթերի կողմից 1567 թ.։ Շեքսպիրը օգտվել է երկու աղբյուրներից էլ, բայց սյուժեն ընդլայնելու համար զարգացրել է մի քանի կերպարներ, ինչպես օրինակ` Մերկուտիոյին և Փարիզին: Ենթադրվում է, որ Շեքսպիտը պիեսը գրել է 1591-95 թթ.-ի ընթացքում․ այն առաջին անգամ հրատարակվել է 1597 թ.։ Այդ տարբերակի տեքստը աղքատիկ էր, բայց հետագա խմբագրումները բարելավեցին այն` մոտեցնելով շեքսպիրյան ոճին։

Բանաստեղծական դրամատիկ կառուցվածքը, և այնպիսի էֆեկտները, ինչպես` կատակերգության և ողբերգության միջև անցումները` լարվածությունը մեծացնելու համար, երկրորդական կերպարների ընդլայնումը, ենթասյուժեի օգտագործումը պատմվածքը գեղեցկացնելու համար. այս ամենը գնահատվել է որպես Շեքսպիրի թատերական հմտության նշան: Պիեսը ծավալվում էր տարբեր բանաստեղծական ձևերից մինչև տարբեր կերպարներ, երբեմն ձևը փոխելով այնպես, ինչպես կերպարն էր զարգանում: Օրինակ` Ռոմեոն պիեսի ընթացքում դառնում է ավելի գիտակ:

«Ռոմեոն և Ջուլիետը» բազմիցս վերամշակվել է բեմի, ֆիլմի, մյուզիքլի և օպերայի համար։ Անգլիական ռեստավրացիայի ժամանակ այն վերաբեմադրվեց Ուիլյամ Դավենանտի կողմից: 18-րդ դարում Դեյվիդ Գերիքը ևս փոփոխության ենթարկեց մի քանի տեսարաններ, իսկ Ջորջ Բենդան, շատ հատվածներ բաց թողնելով՝ երջանիկ ավարտ ավելացրեց: 19-րդ դարի ներկայացումները, ներառյալ Շառլոտ Քաշմանինը, վերականգնեցին նախնական տեքստը և կենտրոնացան ռեալիզմի վրա: 1935 թ. Ջոն Գիելգուդի տարբերակը բավականին նման էր Շեքսպիրի սյուժեին. նա օգտագործել էր Ելիզավետի կոստյումները և բեմական կեցվածքը` ողբերգությունը սաստկացնելու համար: 20-21-րդ դարերում պիեսն արդեն վերամշակվել էր զանազան տարբերակներով, ինչպես օրինակ` Ջորջ Քուկորի աշխատությունը, Ֆրանկո Զեֆֆիրելլիի 1968 թ. տարբերակը, Բազ Լուհրմանի 1996 թ. MTV-ից ոգեշնչված «Ռոմեո և Ջուլիետը» և 2013 թ.` Կարլո Կարլեի կողմից ոչ-շեքսպիրյան մշակումը:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Լիլիթ Մելքոնյան	Արված է
Վերստուգող	Vacio	Ստուգված է

Մայքրոսոֆթ

անգլերեն հոդված

Կազմակերպության հիմնումը (1972-1983)

Մանկության ընկերներ Փոլ Ալլենը և Բիլ Գեյթսը, ովքեր հետաքրքրվում էին համակարգչային ծրագրավորմամբն, փորձեցին էին ստեղծել հաջողակ բիզնես` օգտագործելով իրենց ընդհանուր հմտությունները: 1972 թ. նրանք հիմնեցին իրենց առաջին ընկերությունը` Թրեֆ-օ-Դեթա (Traf-O-Data) անունով, որն առաջարկում էր ավտոմոբիլային երթևեկության տվյալները վերլուծող տարրական համակարգիչ: Այնուհետ Ալլենը սկսեց հաշվողական գիտություն սովորել Վաշինգտոնի համալսարանում, սակայն հետագայում սակայն կիսատ թողեց՝ Հոնիվոլում աշխատելու համար: Գեյթսը ընդունվեց Հարվարդի համալսարան:

1975 թ. հունվարին «Փոփյուլր էլեքթրոնիքսը» թողարկեց Միքրո Ինսթրումենթեյշն և Թեմելեթրի Սիսթեմ Օլթեյրի (Altair-MITS) 8800 միկրոհամակարգիչներ։ Ալլենը նկատեց, որ իրենք կարող են սարքի համար հիմնական թարգմանիչ ծրագրավորել. սրան հաջորդեց Գեյթսի զանգը, ով պնդում էր, որ պետք է ունենալ աշխատող թարգմանիչ, որն էլ պահանջել էր MITS-ը ցուցադրության ժամանակ։ Քանի որ նրանք իրականում ոչինչ չունեին, Ալլենն զբաղված էր Օլթեյր-ի կրկնօրինակմամբ, մինչ Գեյթսը մշակում էր թարգմանիչը։ Չնայած նրանք ստեղծեցին թարգմանիչը կրկնօրինակման սկզբունքով, այն աշխատեց անթերի 1975 թ. մարտին Ալբուկերկում` Նոր Մեքսիկոյում ցուցադրության ժամանակ։ MITS-ը համաձայնեց ընդլայնել այն` վաճառելով որպես` Օլթեյր Բեյսիք։ Նրանք պաշտոնապես հիմնեցին Մսյքրոսոֆթը 1975 թ. ապրիլի 4-ին` Բիլ Գեյթսին նշանակելով որպես գլխավոր տնօրեն։ Ալլենը հնարեց «Micro-Soft» անունը` microcomputer և software բառերի միասնությամբ, ինչպես նշված է 1975 թ. Ֆորչն (Fortune) ամսագրի մի հոդվածում։ 1977 թ. օգոստոսին ընկերությունը Ճապոնիայում ASCII ամսագրի հետ ստորագրեց մի համաձայնագիր, որի արդյունքում ստեղծվեց իր միջազգային առաջին գրասենյակը` «ASCII Microsoft»-ը։ Ընկերությունը 1979 թ. հունվարին տեղափոխվեց Բիլևյու` Վաշինգտոն։ Մայքրոսոֆթը սկսեց Օպերացիոն համակարգի բիզնեսը (OSB) 1980 թ.` Յունիքսի սեփական տարբերակով, որը կոչվում էր Քսինեքս (Xenix)։

Այնուամենայնիվ Մայքրոսոֆթի MS-DOS օպերացիոն համակարգն էր, որն ապահովեց ընկերության գերիշխանությունը հանակարգչային արտադրության ոլորտում։ Դիջիթլ Ռիսըրչի հետ (Digital Research]) ձախողված բանակցություններից հետո, «Միջազգային բիզնես մեխանիզմներ» ընկերությունը (IBM) 1980 թ. նոյեմբերին Մայքրոսոֆթին պայմանագիր շնորհեց` ապահովելով վերահսկողական ծրագրի օպերացիոն համակարգով (CP/M OS), որը ստեղծվել էր միջազգային բիզնես ապարատի անձնական համակարգիչներն (IBM PC) օգտագործելու համար: Այս գործարքի համար Մայքրոսոֆթը ձեռք բերեց վերահսկողական ծրագրի (CP/M) կրկնօրինակը «Սեթլ» համակարգչային ընկերությունից, որը կոչվում էր 86-սկավառակի օպերացիոն համակարգ (86-DOS)։ 1981 թ. օգոստոսին IBM-ն առանձնացավ, իսկ Մայքրոսոֆթը պահպանեց «Մայքրոսոֆթ սկավառակի օպերացիոն համակարգի» (MS-DOS) սեփականությունը: Քանի որ IBM-ը պաշտպանել էր անձնական համակարգիչների ելումուտի (PC BIOS) հեղինակային իրավունքները, մյուս կազմակերպությունները ստիպված էին հակադրվել, որպեսզի IBM-ի ոչ մի սարք չառաջադրվի որպես անձնական համակարգիչ (PC), սակայն ոչ մի նման սահմանափակում չկիրառվեց օպերացիոն համակարգերում։ Տարբեր գործոնների շնորհիվ, ինչպես օրինակ սկավառակի օպերացիոն համակարգի մատչելի ծրագրային ընտրությունը, Մայքրոսոֆթն ի վերջո դարձավ անձնական համակարգիչների օպերացիոն համակարգի առաջատարը։ Ընկերությունն ընդլայնեց դիրքերը համակարգչային շուկայում 1983 թ. Մայքրոսոֆթ մկնիկի թողարկմամբ, ինչպես նաև հրատարակչական բաժնով, որը կոչվում էր Մայքրոսոֆթ Փրես (Microsoft Press)։ Փոլ Ալլենը դուրս եկավ Մայքրոսոֆթից փետրվարին` հոջկինի հիվանդության զարգացումից հետո։

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Լիլիթ Մելքոնյան	Արված է
Վերստուգող	Vacio	Ստուգված է

Առողջապահության համաշխարհային կազմակերպություն

անգլերեն հոդված

Հիմնում

The use of the word "world", rather than "international", emphasized the truly global nature of what the organization was seeking to achieve. The constitution of the World Health Organization had been signed by all 61 countries of the United Nations by 22 July 1946. It thus became the first specialised agency of the United Nations to which every member subscribed. Its constitution formally came into force on the first World Health Day on 7 April 1948, when it was ratified by the 26th member state.[3] The first meeting of the World Health Assembly finished on 24 July 1948, having secured a budget of US$5 million (then GBP£1,250,000) for the 1949 year. Andrija Stampar was the Assembly's first president, and G. Brock Chisholm was appointed Director-General of WHO, having served as Executive Secretary during the planning stages. Its first priorities were to control the spread of malaria, tuberculosis and sexually transmitted infections, and to improve maternal and child health, nutrition and environmental hygiene. Its first legislative act was concerning the compilation of accurate statistics on the spread and morbidity of disease. The logo of the World Health Organization features the Rod of Asclepius as a symbol for healing.

«Միջազգայինի» փոխարեն «համաշխարհային» բառի օգտագործումը մատնանշում է, որը կազմակերպության հետապնդած նպատակները իսկապես գլոբալ են: Առողջապահության համաշխարհային կազմակերպության սահմանադրությունն ընդունվել է 1946 թվականի հուլիսի 22-ին ՄԱԿ անդամ բոլոր 61 երկրների կողմից: Այդպիսով այն դարձավ ՄԱԿ-ի առաջին մասնագիտացված գործակալությունը, որի ստեղծմանը կողմ հանդես եկան բոլոր անդամ-երկրները: Կազմակերպության սահմանադրությունը պաշտոնապես ուժի մեջ մտավ առողջապահության համաշխարհային առաջին օրվանից` 1948 թվականի ապրիլի 7-ից, երբ այն վավերացվեց 26-րդ հանձնաժողովի կողմից:

ԱՀԿ-ի Համագումարի առաջին հանդիպումը կայացավ 1948 թվականի հուլիսի 24-ին. այն ընդունեց ԱՀԿ-ի 5 միլիոն ԱՄՆ դոլարանոց (կամ 1,250,000 բրիտանական փաունդ) բյուջոն 1949 թվականի համար: Անդրիա Ստամպարը հանձնաժողովի առաջին նախագահն էր, իսկ Գ. Բրոկ Քիշոլմը, ով պլանավորման փուլում ԱՀԿ-ի գործադիր քարտուղարն էր, դարձավ գլխավոր տնօրեն:

Կազմակերպության առաջին ձեռնարկումներն ուղղված էին մալարիայի, տուբերկուլյոզի, սեռավարակների տարածման վերահսկմանը, ինչպես նաև՝ մայրական և մանկական առողջապահության, սննդային և միջավայրային հիգիենայի բարելավմանը: Կազմակերպության առաջին օրենսդրական նախաձեռնությունը վերաբերում էր հիվանդությունների տարածման վերաբերյալ ճշգրիտ վիճակագրության հավաքագրմանը:

Առողջապահության համաշխարհային կազմակերպության տարբերանշանը Ասկլեպիուսի ոստն է` որպես բժշկության խորհրդանիշ:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	--G*26	Տեղափոխված է
Վերստուգող	Vacio	Ստուգված է

Ազատության արձան

անգլերեն հոդված

Ներածություն

The statue, designed by Frédéric Auguste Bartholdi and dedicated on October 28, 1886, was a gift to the United States from the people of France. The statue is of a robed female figure representing Libertas, the Roman goddess of freedom, who bears a torch and a tabula ansata (a tablet evoking the law) upon which is inscribed the date of the American Declaration of Independence, July 4, 1776. A broken chain lies at her feet. The statue is an icon of freedom and of the United States: a welcoming signal to immigrants arriving from abroad.

Bartholdi was inspired by French law professor and politician Édouard René de Laboulaye, who is said to have commented in 1865 that any monument raised to American independence would properly be a joint project of the French and American peoples. Due to the troubled political situation in France, work on the statue did not commence until the early 1870s. In 1875, Laboulaye proposed that the French finance the statue and the Americans provide the site and build the pedestal. Bartholdi completed the head and the torch-bearing arm before the statue was fully designed, and these pieces were exhibited for publicity at international expositions.

The torch-bearing arm was displayed at the Centennial Exposition in Philadelphia, in 1876, and in New York's Madison Square Park from 1876 to 1882. Fundraising proved difficult, especially for the Americans, and by 1885 work on the pedestal was threatened due to lack of funds. Publisher Joseph Pulitzer of the New York World started a drive for donations to complete the project that attracted more than 120,000 contributors, most of whom gave less than a dollar. The statue was constructed in France, shipped overseas in crates, and assembled on the completed pedestal on what was then called Bedloe's Island. The statue's completion was marked by New York's first ticker-tape parade and a dedication ceremony presided over by President Grover Cleveland.

The statue was administered by the United States Lighthouse Board until 1901 and then by the Department of War; since 1933 it has been maintained by the National Park Service. The statue was closed for renovation for much of 1938. In the early 1980s, it was found to have deteriorated to such an extent that a major restoration was required. While the statue was closed from 1984 to 1986, the torch and a large part of the internal structure were replaced. After the September 11 attacks in 2001, it was closed for reasons of safety and security; the pedestal reopened in 2004 and the statue in 2009, with limits on the number of visitors allowed to ascend to the crown. The statue, including the pedestal and base, was closed for a year until October 28, 2012, so that a secondary staircase and other safety features could be installed; Liberty Island remained open. However, one day after the reopening, Liberty Island closed due to the effects of Hurricane Sandy; the statue and island opened again on July 4, 2013. Public access to the balcony surrounding the torch has been barred for safety reasons since 1916.

Ազատության արձանը, որի հեղինակն է Ֆրեդերիկ Օգյուստ Բարթոլդին, 1886 թվականի հոկտեմբերի 28-ին ԱՄՆ-ն նվեր է ստացել Ֆրանսիայի ժողովրդից: Արձանն իրենից ներկայացնում է պատմուճանով կնոջ, ով խորհդանշում է հռոմեական դիցարանի ազատության աստվածուհի Լիբերտասին: Կինը աջ ձեռքով բարձրացրել է ջահը, իսկ ձախով բռնել է սալիկ, որի վրա փորագրված է ԱՄՆ-ի անկախության հռչակագրի ընդունման ամսաթիվը` 1776 թվականի հոլիսի 4: Ոտքերին ընկած է փշրված շղթա: Արձանը համարվում է Միացյալ Նահանգների և ազատության խորհրդանիշ։

Քանդակագործ Բարթոլդին ոգեշնչված էր ֆրանսիացի իրավագիտության պրոֆեսոր Էդուարդ Ռենե դը Լաբուլայեից: Վերջինս, ասում են, 1865 թվականին կարծիք է հայտնել, որ լավ կլիներ ամերիկյան անկախությանը նվիրված որևէ հուշարձան ստեղծեր որպես Ֆրանսիայի և Ամերիկայի ժողովուրդների համատեղ նախագիծ: Ֆրանսիայում ստեղծված ծանր քաղաքական իրավիճակի պատճառով արձանի ստեղծման աշխատանքները չսկսվեցին մինչև 1870-ական թվականները: 1875 թվականին Լաբուլայեն առաջարկեց, որ Ֆրանսիայի կառավարությունը ֆինանսավորի արձանի ստեղծման աշխատանքները, իսկ ամերիկացիները հատկացնեն վայր արձանի տեղադրման համար, ինչպես նաև կառուցեն պատվանդանը: Բարթոլդին ավարտեց արձանի` ջահով ձեռքի և գլխի հատվածների ձուլումը՝ այն ժամանակ, երբ արձանի տեսքը լիովին պլանավորված չէր, և այդ հատվածները սկսեցին ցուցադրվել հասարակության և միջազգային ցուցահանդեսների շրջանակներում:

Արձանի ջահով հատվածը 1876 թվականին ցուցադրվել է Ֆիլադելֆիայի Հարյուրամյա Ցուցահանդեսին, իսկ 1876-1882 թվականներին` Նյու Յորքի Մեդիսոն Սքուեր այգում: Դրամահավաքը բավարար արդյունք չունեցավ, նամանավանդ ամերիկացիների համար, և 1885 թվականին պատվանդանի կառուցման աշխատանքները դադարեցին ֆինանսական միջոցների սղության պատճառով: «Նյու Յորք Ուորլդ»-ի հրատարակիչ Ժոզեֆ Փուլիձերը փորձեց խնդիրը լուծեց նվիրատուներ հայթայթելով: Շարժումը համախմբեց 120.000 հովանավորների, որոնց մեծամասնությունը նվիրաբերեց մեկ դոլլարից քիչ գումար: Արձանը ձուլվեց Ֆրանսիայում, այնուհետև տեղափոխվեց փայտե մեծ արկղի մեջ` կտրել անցնելով ծովեր, և հավաքվեց ավարտուն պատվանդանի վրա, որն այնուհետև կոչվեց Բեդլոյի կղզի: Արձանի բացման արարողությունը նշանավորվեց հատուկ արարողությամբ, որին ներկա էր ԱՄՆ նախագահ Գրովեր Կլևելանդը:

Մինչև 1901 թվականը արձանն ԱՄՆ «Լայթհաուս Բորդ»-ի հսկողության տակ էր, այնուհետև` «Department of War»-ի: Մինչ 1933 թվականն այն Ազգային Պարկ ծառայության հսկողության տակ էր: 1938 թվականին արձանը փակվեց վերանորոգման համար: 1980 թվականների սկզբներին ուսումնասիրությունները ցույց տվեցին, որ արձանն այն կարգի վնասված վիճակում է, որ անհրաժեշտ է ընդհանուր վերանորոգում: Մինչ արձանը փակ էր 1984-1986 թվականներին, արձանի ներքին կառուցվածքի մեծ մասը, ինչպես նաև լապտերային հատվածը փոխվեցին: 2001 թվականի սեպտեմբերի 11-ի ահաբեկչական գործողություններից հետո արձանը կրկին փակվեց անվտանգության նկատառումներով. պատվանդանի շրջանը վերաբացվեց 2004, իսկ արձանը` 2009 թվականին, սակայն միայն սահմանափակ քանակով մարդիկ կարող էին բարձրանալ մինչև թագի հատվածը: Արձանը, ներառյալ պատվանդանը և հիմքը, փակվեց մեկ տարով մինչև 2012 թվականի հոկտեմբերի 28-ը, որպեսզի երկրորդային սանդուղքներ և այլ անվտանգության սարքավորումներ կառուցվեին. Ազատության կղզին մնաց բաց: Այնուամենայնիվ, վերաբացումից մեկ օր հետո Ազատության կղզին փակվեց Սենդի փոթորիկի պատճառով. Արձանն ու կղզին կրկիրն բացվեցին 2013 թվականի հուլիսի 4-ին: Մարդկանց ելումուտը դեպի ջահը շրջապատող օթյակ, անվտանգության նկատառումներից ելնելով, արգելված էր 1916 թվականից սկսած:

Նշումներ

Հեռացրել եմ «. այն մի բարեհամբույր ազդանշան է ներգաղթյալներին, որոնք ժամանում են արտասահմանից:» հատվածը, ինձ այդքան չեզոք չի թվում։ --vacio 13:17, 19 Մարտի 2014 (UTC)

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	--G*26	Տեղափոխված է
Վերստուգող	Vacio	Ստուգված է

Թաուեր

անգլերեն հոդված

Ներածություն

Tower of London it lies within the London Borough of Tower Hamlets, separated from the eastern edge of the square mile of the City of London by the open space known as Tower Hill. It was founded towards the end of 1066 as part of the Norman Conquest of England. The White Tower, which gives the entire castle its name, was built by William the Conqueror in 1078, and was a resented symbol of oppression, inflicted upon London by the new ruling elite. The castle was used as a prison from 1100 (Ranulf Flambard) until 1952 (Kray twins), although that was not its primary purpose. A grand palace early in its history, it served as a royal residence. As a whole, the Tower is a complex of several buildings set within two concentric rings of defensive walls and a moat. There were several phases of expansion, mainly under Kings Richard the Lionheart, Henry III, and Edward I in the 12th and 13th centuries. The general layout established by the late 13th century remains despite later activity on the site.

The Tower of London has played a prominent role in English history. It was besieged several times and controlling it has been important to controlling the country. The Tower has served variously as an armoury, a treasury, a menagerie, the home of the Royal Mint, a public records office, and the home of the Crown Jewels of the United Kingdom. From the early 14th century until the reign of Charles II, a procession would be led from the Tower to Westminster Abbey on the coronation of a monarch. In the absence of the monarch, the Constable of the Tower is in charge of the castle. This was a powerful and trusted position in the medieval period. In the late 15th century the castle was the prison of the Princes in the Tower. Under the Tudors, the Tower became used less as a royal residence, and despite attempts to refortify and repair the castle its defences lagged behind developments to deal with artillery.

The peak period of the castle's use as a prison was the 16th and 17th centuries, when many figures who had fallen into disgrace, such as Elizabeth I before she became queen, were held within its walls. This use has led to the phrase "sent to the Tower". Despite its enduring reputation as a place of torture and death, popularised by 16th-century religious propagandists and 19th-century writers, only seven people were executed within the Tower before the World Wars of the 20th century. Executions were more commonly held on the notorious Tower Hill to the north of the castle, with 112 occurring there over a 400-year period. In the latter half of the 19th century, institutions such as the Royal Mint moved out of the castle to other locations, leaving many buildings empty. Anthony Salvin and John Taylor took the opportunity to restore the Tower to what was felt to be its medieval appearance, clearing out many of the vacant post-medieval structures. In the First and Second World Wars, the Tower was again used as a prison, and witnessed the executions of 12 men for espionage. After the Second World War, damage caused during the Blitz was repaired and the castle reopened to the public. Today the Tower of London is one of the country's most popular tourist attractions. Under the ceremonial charge of the Constable of the Tower, it is cared for by the charity Historic Royal Palaces and is protected as a World Heritage Site.

Լոնդոնյան Թաուերը գտնվում է լոնդոնյան Համլետ Թաուերի տարածաշրջանում, Լոնդոն Սիթիի Մայլ հրապարակի արևելյան մասից առաձնացած է Թաուեր Հիլլ կոչվող ազատ տարածությամբ: Կառուցվել է 1066 թվականի վերջերին որպես նորմանների դեմ անգլիացիների տարած հաղթանակի խորհրդանիշ: Ուայթ Թաուերը, որի անունն է ստացել ողջ ամրոցը, հիմնվել է 1078 թվականին Վիլհելմ I Նվաճողի կողմից. այն հանդիսանում էր լոնդոնյան էլիտայի կողմից գործադրվող ճնշման դեմ բողոքի խորհրդանիշ: 1100 թվականից (Ռանուկ Ֆլամբարդ) միչև 1952 թվականը (Կրեյ եղբայրներ) շինությունն օգտագործվում էր որպես բանտ, չնայած որ դա նրա առաջնային նպատակը չէր: Այդ ժամանակվա ահռելի ամրոցը սկզբում օգտագործվում էր որպես թագավորի նստավայր: Որպես մեկ ամբողջություն, Թաուերը մի քանի կառույցների համալիր է, որոնք զետեղված են պաշտպանական պատերի և խրամի երկու համակենտրոն օղակների մեջ: Համալիրն ընդարձակվել է տարբեր ժամանակաշրջաններում, մասնավորապես` Ռիչարդ Առյուծասիրտ, Հենրի III և Էդուարդ I թագավորների օրոք 12-րդ և 13-րդ դարերում: 13-րդ դարի վերջերին ստեղծված հիմնական ճարտարապետական նախագիծը պահպանվել է առ այսօր, չնայած հետագայում արված շինարարական աշխատանքներին:

Լոնդոնյան Թաուերը կարևոր դեր է խաղացել Անգլիայի պատմության մեջ: Այն պաշարվել է մի քանի անգամ․ վերահսկել Թաուերը նշանակում էր վերահսկել Անգլիան: Այն ծառայել է որպես Մեծ Բրիտանիայի զինանոց, գանձարան, գազանանոց, թագավորական արքունիքի բնակավայր, արխիվ, թագավորական զարդերի տուն: 14-րդ դարի սկզբներից մինչև Չարլզ II–ի կառավարումը միապետի թագադրման արարողության շքերթը պետք է ձգվեր Թաուերից մինչև Ուեսթմինսթերյան աբբայություն: Միապետի բացակայության ժամանակ Թաուերի կոնստաբլն էր պատասխանատու ամրոցի համար (կոնստաբլը բավական ազդեցիկ և հեղինակավոր պաշտոնյա էր միջնադարում): 15-րդ դարի վերջերին այն արքայազների կեցավայրն էր: Թյուդորների իշխանության ժամանակաշրջանում Թաուերն ավելի քիչ էր օգտագործվում որպես թագավորանիստ, և չնայած, որ միջոցներ ձեռնարկվեցին ամրոցը վերանորոգելու, նրա պաշտպանական տեխնիկան բավականին հնացած էր ժամանակի հրետանուն դիմակայելու համար:

Շինության` որպես բանտ օգտագործման ամենաթեժ ժամանակաշրջանը 16-17-րդ դարերն էին, երբ «ամոթալի» արարքներ գործած շատ անձինք, ինչպես Էլիզաբեթ I-ը մինչև թագուհի դառնալը, ազատազրկված էին այս կառույցի պատերի հետևում: Այստեղից էլ ծագում է «Թաուեր ուղարկել» արտահայտությունը: Չնայած Թաուերի` որպես տանջանքների և մահվան վայր համբավին, որն այդքան ժողովրդականացրել են 16-րդ դարի կրոնական պրոպագանդիստները և 19-րդ դարի գրողները, միայն յոթ մարդիկ են մահապատժի ենթարկվել Թաուերում մինչև 20–րդ դարի Համաշխարհային պատերազմները: Մահապատիժները հիմնականում տեղի էին ունենում տխրահռչակ Թաուեր Հիլլում, որը գտնվում է ամրոցից հյուսիս․ 400 տարվա ընթացքում 112 մահապատիժ է այդտեղ իրականացվել: 19-րդ դարի հաջորդ կեսում այնպիսի հաստատություններ, ինչպիսիք են թագավորական արքունիքը, տեղփոխվեցին Թաուերից այլ ուղղություններով` դատարկ թողնելով շատ կառույցներ: Անթոնի Սալվինը և Զոն Թեյլորն օգտագործեցին առիթը՝ Թաուերն իր միջնադարյան տեսքին բերելու և մաքրելով դատարկ մնացած նորակառույց շինություններ: Առաջին և Երկրորդ համաշխարհային պատերազմների ընթացքում Թաուերը կրկին օգտագործվել է որպես բանտ․ այստեղ այդ ընթացքում նաև մահապատժի է ենթարկվել լրտեսության մեջ մեղադրվող տասներկու մարդ: Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո վնասները, որոնք ստացել էր կառույցը Բիլթզի ժամանակ, վերանորոգվեցին, և ամրոցը վերաբացվեց հասարակության համար: Այժմ լոնդոնյան Թաուերը երկրի զբոսաշրջային գրավչություններից մեկն է: Թաուերի Կոնստաբլի ղեկավարության տակ այն պահպանվում է «Պատմական Թագավորական Պալատներ» բարեգործական կազմակերպության կողմից` որպես Համաշխարհային ժառանգության վայր:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	G*26	Տեղափոխված է
Վերստուգող	Vacio	Ստուգված է

Էռնեստ Հեմինգուեյ

անգլերեն հոդված

Ներածություն

His economical and understated style had a strong influence on 20th-century fiction, while his life of adventure and his public image influenced later generations. Hemingway produced most of his work between the mid-1920s and the mid-1950s, and won the Nobel Prize in Literature in 1954. He published seven novels, six short story collections, and two non-fiction works. Three novels, four collections of short stories, and three non-fiction works were published posthumously. Many of his works are considered classics of American literature.

Hemingway was raised in Oak Park, Illinois. After high school he reported for a few months for The Kansas City Star, before leaving for the Italian front to enlist with the World War I ambulance drivers. In 1918, he was seriously wounded and returned home. His wartime experiences formed the basis for his novel A Farewell to Arms. In 1921, he married Hadley Richardson, the first of his four wives. The couple moved to Paris, where he worked as a foreign correspondent and fell under the influence of the modernist writers and artists of the 1920s "Lost Generation" expatriate community. The Sun Also Rises, Hemingway's first novel, was published in 1926.

After his 1927 divorce from Hadley Richardson, Hemingway married Pauline Pfeiffer; they divorced after he returned from the Spanish Civil War where he had been a journalist, and after which he wrote For Whom the Bell Tolls. Martha Gellhorn became his third wife in 1940; they separated when he met Mary Welsh in London during World War II. He was present at the Normandy Landings and the liberation of Paris.

Shortly after the publication of The Old Man and the Sea in 1952, Hemingway went on safari to Africa, where he was almost killed in two successive plane crashes that left him in pain or ill health for much of the rest of his life. Hemingway had permanent residences in Key West, Florida (1930s) and Cuba (1940s and 1950s), and in 1959, he bought a house in Ketchum, Idaho, where he committed suicide in the summer of 1961.

Նրա զուսպ և թերագնահատված գրական ոճը մեծ ազդեցություն է ունեցել 20–րդ դարի արձակի վրա, իսկ արկածներով լի անձնական կյանքը և հասարակական կերպարն ազդել է եկող սերունդների վրա: Հեմինգուեյն իր աշխատանքների մեծ մասը գրել է 1920-1950 թվականների ընթացքում. 1954 թվականին ստացել է Նոբելյան մրցանակ գրականության ասպարեզում: Հրատարակել է յոթ նովել, վեց կարճ պատմվածքների ժողովածու և երկու ոչ գեղարվեստական աշխատություն: Նրա երեք նովելները, կարճ պատմվածքների չորս ժողովածուները և երեք ոչ արկածային աշխատությունները հրատարակվել են հետմահու: Հեմինգուեյի աշխատությունների մեծ մասը համարվում են ամերիկյան դասական գրականության նմուշներ:

Հեմինգուեյը ծնվել է Իլինոյս նահանգում` Օաք Պարկում: Ավագ դպրոցն ավարտելուց հետո աշխատել է «The Kansas City Star»-ի համար, այնուհետև Առաջին Համաշխարհային պատերազմի ժամանակ կամավոր գրանցվել է մեկնելու իտալական ճակատ։ 1918 թվականին ծանր վիրավորվում է և վերադառնում տուն: Հեմինգուեյի պատերազմական տարիների փորձը հիմք հանդիսացան «A Farewell to Arms» նովելի ստեղծման համար: 1921 թվականին Հեմինգուեյն ամուսնանում է Հադլի Ռիչարդսոնի հետ, ով իր չորս կանանցից առաջինն էր: Զույգը տեղափոխվում է Փարիզ, որտեղ Հեմինգուեյն աշխատում է որպես թղթակից և ընկնում է 1920–ականների «Կորած Սերնդի» (“Lost Generation”) ներգաղթյալ հասարակության մոդեռնիստ գրողների և արվեստագետների ազդեցության տակ: Նրա` “Երբ ծագում է արևը” (“The Sun Also Rises”) ստեղծագործությունն իր առաջին նովելն էր. Այն տպագրվում է 1926 թվականին:

Թվականին բաժանվում է Հադլի Ռիչարդսոնից և ամուսնանում Պաուլինա Պֆեիֆերի հետ. նրանք բաժանվում են, երբ Հեմինգուեյը վերադառնում է Իսպանիայի Քաղաքացիական պատերազմից, որտեղ աշխատում էր որպես լրագրող. դրանից հետո է, որ նա գրում է «Ում մահն է գուժում զանգը» (“For Whom the Bell Tolls”) պատմվածքը: Մարթա Գելհորնը նրա երրորդ կինն էր (1940 թվական). նրանք բաժանվում են, երբ Հեմինգուեյը Երկրորդ Համաշխարհային պատերազմի ժամանակ հանդիպում է Մերի Ուելշի հետ: Հեմինգույին սպասում էին Նորմանդիայի հողերում և Փարզում:

1952 թվականին տպագրվում է «Ծերունին և ծովը» պատմվածքը, որից կարճ ժամանակ անց Հեմինգուեյը գնում է Աֆրիկա` Սահարա, որտեղ նա երկու անգամ մահվան եզրին է հայտնվում օդային աղետի պատճառով, որից հետո նա հաշմանդամ է մնում իր կյանքի մեծ մասի ընթացքում: Նա հաճախ այցելում էր իր՝ Ֆլորիդայի Քեյ Ուեսթում (1930-ականներ) և Կուբայում (1940, 1950, 1959 թվականներ) գտնվող տները. դրանցից բացի, Հեմինգուեյը նաև տուն է գնում Իդահոյում, Քեթչում, որտեղ ինքնասպանություն է գործում 1961 թվականին:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	--G*26	Տեղափոխված է
Վերստուգող	Vacio	Ստուգված է

Բուքինգեմյան պալատ

անգլերեն հոդված

Ներածություն

Buckingham Palace is the official London residence and principal workplace of the British monarch. Located in the City of Westminster, the palace is a setting for state occasions and royal hospitality. It has been a focus for the British people at times of national rejoicing.

Originally known as Buckingham House, the building which forms the core of today's palace was a large townhouse built for the Duke of Buckingham in 1705 on a site which had been in private ownership for at least 150 years. It was subsequently acquired by George III in 1761[2] as a private residence for Queen Charlotte, and known as "The Queen's House". During the 19th century it was enlarged, principally by architects John Nash and Edward Blore, forming three wings around a central courtyard. Buckingham Palace finally became the official royal palace of the British monarch on the accession of Queen Victoria in 1837. The last major structural additions were made in the late 19th and early 20th centuries, including the East front, which contains the well-known balcony on which the royal family traditionally congregates to greet crowds outside. However, the palace chapel was destroyed by a German bomb in World War II; the Queen's Gallery was built on the site and opened to the public in 1962 to exhibit works of art from the Royal Collection.

The original early 19th-century interior designs, many of which still survive, included widespread use of brightly coloured scagliola and blue and pink lapis, on the advice of Sir Charles Long. King Edward VII oversaw a partial redecoration in a Belle Époque cream and gold colour scheme. Many smaller reception rooms are furnished in the Chinese regency style with furniture and fittings brought from the Royal Pavilion at Brighton and from Carlton House. The Buckingham Palace Garden is the largest private garden in London.

The state rooms, used for official and state entertaining, are open to the public each year for most of August and September, as part of the Palace's Summer Opening.

Բուքինգեմյան պալատը Լոնդոնի միապետի պաշտոնական բնակավայրը և հիմնական աշխատավայրն է:Գտնվում է Վեստմինստեր քաղաքում: Պալատը նաև կարևոր վայր է պետական առիթների և արքայական հյուրընկալության համար: Ազգային ուրախության տարիներին այն կարևոր կենտրոն էր անգլիացիների համար:

Կառույցը, սկզբնապես հայտնի լինելով Բուքինգեմյան տուն անունով, որը կազմում է հիմնական մասը այժմյան պալատի, մեծ առանձնատուն էր՝ կառուցված Բուքինգեմի դուքսի կողմից 1705 թվականին, որը գաղտնի սեփականություն էր 150 տարի շարունակ: Հետագայում 1761 թվականին այն ձեռք է բերվել Գեորգի III-ի կողմից որպես գաղտնի բնակավայր Շառլոտ թագուհու համար, և հայտնի էր որպես «Թագուհու տուն»: 19-րդ դարի ընթացքում այն ընդարձակվեց, գլխավորապես ճարտարապետներ Ջորջ Նեշի և Էդուարդ Բլորի կողմից՝ ձևավորելով երեք կցորդներ գլխավոր բակի շուրջ: 1837 թվականին Բուքինգեմյան պալատը վերջապես դարձավ պաշտոնական արքայական պալատ անգլիական միապետության համար Վիկտորյա թագուհու իշխանության օրոք: Վերջին հիմանական կառուցողական լրացումները արվեցին 19-րդ դարի վերջում և 20-րդ դարի սկզբում՝ ընդգրկելով դիմային հատվածի արևելյան կողմը, որն էլ իր հերթին ընդգրկում էր հայտնի պատշգամբը, որտեղ արքայական ընտանիքն ավանդաբար հավաքվում է՝ ողջունելու դրսում գտնվող բազմությանը: Չնայած պալատի աղոթարանը ռմբակոծվել է գերմանացիների կողմից Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ, թագուհու պատկերասրահը կառուցվեց այդ մասում և հասանելի է դարձավ լայն հասարակության համար 1962 թվականին՝ ցուցադրելու արքայական հավաքածուի արվեստի աշխատանքները:

19-րդ դարի սկզբներին դիզայնավորվում է նախասրահի նախատիպերը, որոնցից շատերը դեռ պահպանվում են՝ ընդգրկելով լայնատարած բաց գույնի մարմարի և կապույտ ու վարդագույն գույների օգտագործումը պարոն Չառլզ Բարձրահասակի խորհրդով: Էդուարդ VI թագավորը հսկում է մասնակի վերանորոգումը վարդագույն և ոսկեգույն գույների նախագծով: Շատ ավելի փոքր ընդունարանային սենյակներ կահավորված էին չինական ոճով Բրայթոնից և Կառլտոն տնից բերված արքայական կահույքով: Բուքինգեմյան պալատը ամենամեծ մասնավոր այգին է Լոնդոնում:

Հանդիսավոր սենյակները, որոնք օգտագործվում են պաշտոնական և պետական հանդիպումների համար, բաց են լայն հասարակության համար ամեն տարի հիմնականում օգոստոս և սեպտեմբեր ամիսներին:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	NareGh	Արված է
Վերստուգող

Հայաստանի Հանրապետության դրոշ

անգլերեն հոդված

Պատմություն

Today's tricolor flag bears little resemblance to the earliest Armenian 'flags'; in ancient times, armies went into battle behind carvings mounted on poles. The carvings might represent a dragon, an eagle, a lion or "some mysterious object of the gods." With the advent of Christianity, the Armenian empire adopted many different flags representing various dynasties. The Artaxiad Dynasty's flag, for instance, consisted of a red cloth displaying two eagles gazing at each other, separated by a flower.

Տե՛ս նաև՝ Հայկական դրոշների ցանկ

Ալիշանի նախագծած դրոշը 1885թ

Արտաշեսյան դինաստիայի դրոշը, մ․ թ․ ա․ 189-1

Այսօրվա եռագույն դրոշը շատ քիչ նմանություն ունի նախկին հայկական դրոշների հետ: Հին ժամանակներում, բանակները գնում էին կռիվների` առջևից սյուների վրա տանելով փորագրված ժայռաբեկորներ: Փորագրությունները կարող էին ներկայացնել վիշապ, արծիվ, վագր կամ ինչ-որ խորհրդավոր աստվածային օբյեկտ: Քրիստոնեության գալու հետ, հայկական տերությունը փոխառեց շատ տարբեր դրոշներ, որոնք ներկայացնում էին տարբեր դինաստիաներ: Արտաշեսյան դինաստիայի դրոշը, օրինակ, բաղկացած է կարմիր կտորից, որի վրա պատկերված են երկու արծիվ, որոնք նայում են միմյանց և բաժանված են ծաղիկով:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Inessa Alaverdyan	Արված է
Վերստուգող	Lilitik22	Ստուգված է

Ջոան Ռոուլինգ

անգլերեն հոդված

Անուն

Although she writes under the pen name "J. K. Rowling" (pronounced rolling), the author's name when her first Harry Potter book was published was simply "Joanne Rowling". Anticipating that the target audience of young boys might not want to read a book written by a woman, her publishers demanded that she use two initials, rather than her full name. As she had no middle name, she chose K as the second initial of her pen name, from her paternal grandmother. She calls herself "Jo" and has said, "No one ever called me 'Joanne' when I was young, unless they were angry." Following her marriage, she has sometimes used the name Joanne Murray when conducting personal business. During the Leveson Inquiry she gave evidence under the name of Joanne Kathleen Rowling․ In a 2012 interview, Rowling noted that she no longer cared that people pronounced her name incorrectly.

Չնայած նա գրում է "J. K. Rowling" (արտասանվում է՝ ռոլինգ) կեղծանվամբ, հեղինակի անունը, երբ առաջին Հարրի Փոթթերի գիրքն էր հրատարակում, ուղղակի Ջոան Ռոուլինգ (անգլ.՝ Joanne Rowling) էր: Ակնկալելով, որ երիտասարդ տղաների թիրախային լսարանը չէր ուզենա կարդալ կնոջ կողմից գրված գիրք, նրա հրատարակիչները պահանջեցին, որ նա օգտագործի երկու սկզբնատառ՝ նրա լրիվ անունը օգտագործելու փոխարեն: Քանի որ նա չուներ երկրորդ անուն, նա ընտրեց "K", որպես նրա կեղծանվան երկրորդ սկզբնատառ, որը ի դեպ նրա հայրական կողմի տատիկից էր: Նա ինքն իրեն Ջո է կոչում և ասել է, որ երբ նա երիտասարդ էր, ոչ ոք նրան Ջոան չէր կոչում, քանի դեռ չէր զայրացնում ինչ-որ մեկին: Ամուսնությունից հետո նա մի քանի անգամ օգտագործել է Ջոան Մյուրեյ անունը սեփական բիզնեսի կառավարման համար: Լեվեսոն հետաքննության ժամանակ նա վկայություն է տվել Ջոան Քեյթլին Ռոուլինգ անվան տակ: 2012 թ.-ի հարցազրույցի ժամանակ Ռոուլինգը նշել է, որ նա այլևս չի հոգում, երբ մարդիկ սխալ են արտասանում իր անունը:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Inessa Alaverdyan	Արված է
Վերստուգող	Lilitik22	Ստուգված է

Կառլո Անչելոտտի

անգլերեն հոդված

Ակումբային կարիերա

Ancelotti began his career in 1974 with Parma. In 1979, he transferred to Roma, as captain and midfielder, where he won the Italian championship in 1983, the Coppa Italia four times, and helped Roma to reach the European Cup final in 1984. From 1987 until 1992, he played for Milan, and was part of the squad that won consecutive European Cups in 1989 and 1990. During this time, Milan played with one of their finest teams ever assembled in that decade, with Paolo Maldini, Franco Baresi, Mauro Tassotti, and Alessandro Costacurta as defenders; Frank Rijkaard, Ruud Gullit, and Roberto Donadoni as midfielders; and Marco van Basten upfront. His finest moment with Milan was when he received a pass from Ruud Gullit, dribbled around two Real Madrid players, and netted a powerful long-range shot during the Rossoneri's 5–0 thrashing of Real Madrid in the 1989 European Cup semi-finals. He went on to play all 90 minutes in Milan's 4–0 dismantling of Steaua Bucureşti in the final.

Անչելոտտին սկսել է իր կարիերա 1974 թվականին Պարմայում: 1979 թվականին տեղափոխվել է Ռոմա, որտեղ հետագայում ստացավ թիմի ավագի կոչումը։ 1983 թվականին թիմի հետ միասին հաղթել է Իտալիայի առաջնությունում, 4 անգամ նվաճել է Իտալիայի գավաթը, ինչպես նաև օգնել է Ռոմային 1984 թվականին հասնել Եվրոպայի Չեմպիոնների գավաթի եզրափակիչ: 1987 թվականին տեղափոխվել է Միլան, 1989 և 1990 թվականներին միլանյան ակումբի հետ նվաճել է Չեմպիոնների գավաթը: Միլանի կազմում այդ ժամանակահատվածում հանդես էին գալիս, այնպիսի ֆուտբոլիստներ ինչպիսիք են՝ պաշտպանությունում՝ Պաոլո Մալդինիին, Ֆրանկո Բարեզին, Մաուրո Տասոտտին և Ալեսանդրո Կոստակուրտան, միջին գծում՝ Ֆրենկ Ռայկարդը, Ռուդ Գուլլիտը և Ռոբերտո Դոնադոնին, հարձակման գծում գործում էր լեգենդար Մարկո վան Բաստենը։: Միլանում անցկացրած տարիների ընթացքում նրա ամենահիշարժան պահերից մեկը գրանցվել է 1989 թվականի Չեմպիոնների գավաթի Մադրիդի Ռեալի դեմ կիսաեզրափակիչ խաղում. Ռուդ Գուլլիտը շրջանցելով մադրիդյան ակումբի երկու ֆուտբոլիստների փոխանցում է կատարում Կառլո Անչելոտտիին, վերջինս հեռահար հարվածով գրավում է մրցակցի դարպասը, այդ խաղում «ռոսսոներները» հաղթում են 5։0 հաշվով, իսկ ահա Բուխարեստի Ստյաուայի դեմ եզրափակիչ խաղում Անչելոտտին անցկացնում է 90 րոպե, այդ հանդիպումը նույնպես ավարտվում է խոշոր 4։0 հաշվով։

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Suzanna(AYB)	Արված է
Վերստուգող	Albert mkrtchyan	Արված է

Ալեքսանդր Բելլ

անգլերեն հոդված

Առաջին հայտնագործությունը

As a child, young Alexander displayed a natural curiosity about his world, resulting in gathering botanical specimens as well as experimenting even at an early age. His best friend was Ben Herdman, a neighbor whose family operated a flour mill, the scene of many forays. Young Aleck asked what needed to be done at the mill. He was told wheat had to be dehusked through a laborious process and at the age of 12, Bell built a homemade device that combined rotating paddles with sets of nail brushes, creating a simple dehusking machine that was put into operation and used steadily for a number of years.[16] In return, John Herdman gave both boys the run of a small workshop in which to "invent".

From his early years, Bell showed a sensitive nature and a talent for art, poetry and music that was encouraged by his mother. With no formal training, he mastered the piano and became the family's pianist. Despite being normally quiet and introspective, he reveled in mimicry and "voice tricks" akin to ventriloquism that continually entertained family guests during their occasional visits. Bell was also deeply affected by his mother's gradual deafness, (she began to lose her hearing when he was 12) and learned a manual finger language so he could sit at her side and tap out silently the conversations swirling around the family parlour. He also developed a technique of speaking in clear, modulated tones directly into his mother's forehead wherein she would hear him with reasonable clarity. Bell's preoccupation with his mother's deafness led him to study acoustics.

His family was long associated with the teaching of elocution: his grandfather, Alexander Bell, in London, his uncle in Dublin, and his father, in Edinburgh, were all elocutionists. His father published a variety of works on the subject, several of which are still well known, especially his The Standard Elocutionist (1860), which appeared in Edinburgh in 1868. The Standard Elocutionist appeared in 168 British editions and sold over a quarter of a million copies in the United States alone. In this treatise, his father explains his methods of how to instruct deaf-mutes (as they were then known) to articulate words and read other people's lip movements to decipher meaning. Aleck's father taught him and his brothers not only to write Visible Speech but to identify any symbol and its accompanying sound. Aleck became so proficient that he became a part of his father's public demonstrations and astounded audiences with his abilities. He could decipher Visible Speech representing virtually every language, including Latin, Scottish Gaelic and even Sanskrit, accurately reciting written tracts without any prior knowledge of their pronunciation.

Որպես երեխա Ալեքսանդր Բելլը անսովոր հետաքրքրություն էր ցուցաբերում շրջապատող աշխարհի նկատմամբ․ նա հավաքում էր տարբեր կենսաբանական նմուշներ և դեռ բավական փոքր հասակում գիտափորձեր անում: Նրա լավագույն ընկերը Բեն Հերդմանն էր, որի ընտանիքն մի ալրաղաց ուներ: Պատանի Ալեքը մի անգամ հարցրել էր, թե ինչ է անում ալրաղացը. նրան բացատրել էին, որ այն կեղևազատում է ցորենը՝ բավական աշխատատար եղանակով։ Այն ժամանակ, 12 տարեկան հասակում Ալեքսը տան պայմաններում պատրաստրեց մի սարքավորում, որը պտտվող թիակների և խոզանակների համակցություն էր` ստեղծելով պարզ կեղևազատող մեխանիզմ․ այն գործի դրվեց ալրաղացում և անխափան աշխատեց մի քանի տարի: Ընկերոջ հայրը` Ջոն Հերդմանը երկու տղաներին տվեց մի փոքր արհեստանոց, որտեղ նրանք կարող էին աշխատել տարբեր սարքավորումների վրա:

Դեռ փոքր հասակից Բելլն ցուցաբերում էր ուշիմություն և տաղանդ արվեստի, բանաստեղծության, երաժշտության նկատմամբ, ինչը խրախուսովում էր մոր կողմից: Նա առանց մասնագետի օգնության սովորեց դաշնամուր նվագել և դարձավ տան միակ անդամը, ով տիրապետում էր այդ գործիքին: Չնայած նրա ինքնամփոփ և հանգիստ բնավորությանը, նա հաճույք էր ստանում նմանակումներ և «ձայնային հնարքներ» (որովայնախոսության նմանվող) անելով, որոնցով մշտապես զվարճացնում էր տան հյուրերին: Բելլի վրա խոր ազդեցություն էր թողել նաև մոր խլությունը (վերջինս սկսել էր կորցնել լսողությունը, երբ Բելլը 12 տարեկան էր). այդ պատճառով Բելլը սովորել էր ժեստերի լեզուն: Բելլը նաև յուրացրեց հստակ, կանոնավորված հնչյունները անմիջապես խուլ զրուցակցի գլխի վրա արտասանելու տեխնիկան, որի դեպքում մայրը կարողանում էր որոշակի ճշգրտությամբ հասկանալ որդուն: Մոր առողջությամբ Բելլի մտահոգությունը պատճառ հանդիսացավ, որ նա սկսի ուսումնասիրել ակուստիկա:

Ալեքսանդր Բելլի ազգականներից շատերը զբաղվել էին ճարտասանության դասավանդմամբ. պապը` Ալեքսանդր Բելլը՝ Լոնդոնում, հորեղբայրը՝ Դուբլինում և հայրը՝ Էդինբուրգում, բոլորը ճարտասաններ էին: Հայրը բազմաթիվ աշխատություններ էր հրատարակել, որոնցից մի քանիսը հանրահայտ են մինչև օրս, մասնավորապես «Ստանդարտ Ճարտասանը» (The Standard Elocutionist) (1860 թվական) աշխատությունը, որը լույս է ընծայվել Էդինբուրգում 1868 թվականին: Այն հայտնվել է բրիտանական 168 հրատարակչական տներում և վաճառվել է ավելի քան քառորդ միլիոն օրինակով ԱՄՆ-ում: Այս աշխատության մեջ Բելլիի հայրը ներկայացնում է խուլ և համր մարդկանց հասկանալու, և համր խոսքի իմաստը շրթունքների շարժումների միջոցով վերծանելու իր մեթոդները: Ալեքի հայրը սովորեցրել էր իրեն և եղբայրներին հասկանալ ոչ միայն տեսանելի (բայց ոչ լսելի) խոսքը, այլև ճանաչել յուրաքանչյուր նշան և նրան համապատասխանող հնչյունը: Ալեքն այնքան փորձառու դարձավ, որ սկսեց մասնակցել հոր բաց ցուցադրություններին. նա շշմեցնում էր հանդիսատեսին իր կարողություններով: Բելլը կարողանում էր վերծանել տեսանելի խոսքը` այն ներկայացնելով բոլոր լեզուներով, ներառյալ լատիներեն, շոտլանդերեն, գալիերեն և նույնիսկ սանսկրիտ լեզվով, ճգրիտ կերպով արտասանելով բառերը և շեշտերը` առանց տվյալ լեզվի արտասանության կանոնների սկզբնական գիտելիքների:

	Մասնակից	Կարգավիճակ	Տեղափոխված է
Թարգմանիչ	G*26	Արված է
Վերստուգող	Vacio	Ստուգված է

Աշոկա Մեծ

անգլերեն

Ներածություն

In about 260 BCE Ashoka waged a bitterly destructive war against the state of Kalinga (modern Odisha). He conquered Kalinga, which none of his ancestors (starting from Chandragupta Maurya) had done. His reign was headquartered in Magadha (present-day Bihar). He embraced Buddhism after witnessing the mass deaths of the Kalinga War, which he himself had waged out of a desire for conquest. "Ashoka reflected on the war in Kalinga, which reportedly had resulted in more than 100,000 deaths and 150,000 deportations." Ashoka converted gradually to Buddhism beginning about 263 BCE at the latest. He was later dedicated to the propagation of Buddhism across Asia, and established monuments marking several significant sites in the life of Gautama Buddha. "Ashoka regarded Buddhism as a doctrine that could serve as a cultural foundation for political unity." Ashoka is now remembered as a philanthropic administrator. In the Kalinga edicts, he addresses his people as his "children", and mentions that as a father he desires their good.

Մ.թ.ա. մոտ 260թ. Աշոկան կործանարար պատերազմ է մղում Կալինգա նահանգի (այժմ՝ Օդիշա) դեմ: Նա նվաճում է Կալինգան, ինչն իր նախնիներից ոչ ոք (սկսած Չանդրագուպտա Մաուրյայից) չէր արել: Իր թագավորության գլխավոր կենտրոնը գտնվում էր Մագադհայում (այժմ՝ Բիհար): Աշոկան Կալինգայի պատերազմի զանգվածային սպանություններին ականատես լինելուց հետո ընդունում է բուդդայականությունը, որը նա մղել էր իր նվաճողական ձգտման պատճառով: «Աշոկան անդրադարձավ Կալինգայի պատերազմին, որն ըստ որոշ տվյալների ունեցել է ավելի քան 100,000 զոհ և 150,000 աքսորյալ»: Աշոկան աստիճանաբար ընդունեց բուդդայականությունը սկսած մ.թ.ա. 263թ. վերջերից: Ավելի ուշ նա նվիրվում է Ասիայում բուդդայականության քարոզին և ստեղծում արձաններ, որոնք պատկերում էին Գաուտամա Բուդդայի կյանքում տեղ գտած մի քանի նշանակալից դեպքեր: Աշոկան բուդդայականությունը դիտարկում էր որպես մի ուսմունք, որը կարող էր մշակութային հիմք հանդիսանալ քաղաքական միասնության համար: Աշոկան այժմ հիշվում է որպես մարդասեր կառավարիչ: Կալինգայի հրովարտակում նա իր ժողովրդին դիմում է որպես իր «երեխաներ» և նշում, որ լինելով հայր նա իրենց լավն է ցանկանում:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	NareGh	Արված է
Վերստուգող	Դավիթ	Արված է

Հենրիխ Մխիթարյան

անգլերեն հոդված

Խաղաոճ

Mkhitaryan is capable of playing positions of both second striker and attacking midfielder. He thrives playing just behind the strikers, where he always looks to link up with his teammates in and around the box. Tearing apart opposition defences time and time again, he makes space for the striker/wingers to exploit and create goal scoring opportunities. Mkhitaryan has been praised for his technique, movement, accurate passing, dribbling, creativity, ball control and work rate. He's equipped with a dangerous shot, trickery to beat defenders, and a superb vision to go for the pass.

During the 2012–13 season, former Scottish footballer Pat Nevin said of Mkhitaryan, "Eleven goals in eight league matches already is fantastic, but when you add that he is a midfielder, it is phenomenal. You may not have heard of him yet, even if all the scouts at the top European clubs have, but you soon will. He has pace, skill, a rocket of a shot and the ability to arrive in the box like Frank Lampard. This all singles him out as a player who must be watched or more importantly marked."

Մխիթարյանը ունակ է հանդես է գալու հարձակվողական ոճի կիսապաշտպանի և ենթահարձակվողի դիրքերում։ Նա մասնագիտացել է հարձակվողների հետևից խաղալուն, դա նրան հնարավորություն տալիս կապվել թիմակիցների հետ և իր դիրքում և դիրքից դուրս։ Հենրիխը «կոտրելով» մրցակցի պաշտպանական շղթան, ազատ տարածություն է ստեղծում հարձակվողների համար, ինչը իր հերթին բերում է գոլային բազում հնարավորություններ։ Մխիթարյանը գովասանքի է արժանացել իր տեխնիկայի, շարժունակության, ճշգրիտ փոխանցումների, դրիբլինգի, ստեղծագործ խաղի, գնդակ պահելու կարողության և աշխատասիրության համար։ Նա տիրապետում է բարդ և վտանգավոր հարվածների, պաշտպաններին ճարպկորեն շրջանցելու հնարքների և դեպի փոխացումը գնալու հրաշալի հմտությամբ։

2012/13 մրցաշրջանի ընթացքում շոտլանդացի նախկին ֆուտբոլիստ Փեթ Նևինը հետևյալ կերպ է արտահայտվել Մխիթարյանի մասին. «Առաջնության 8 խաղում 11 գոլ խփելը արդեն ֆանտաստիկ է, բայց երբ այդ ամենին ավելացնում ես այն փաստը, որ նա կիսապաշտպան է, դա արդեն ֆենոմենալ է։ Եթե դուք նրա մասին դեռ չեք լսել, եթե անգամ Եվրոպայի գերակումբների գործակալները նույնպես չեն լսել նրա մասին, ապա դուք շուտով կիմանաք նրան։ Նա ունի արագություն, թնդանոթային հարված և արագ խաղի մեջ մտնելու կարողություն, ինչպես Ֆրենկ Լեմպարդը: Այս բոլոր հատկանիշների շնորհիվ նա պետք է հաճախ աչքի ընկնի»։

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Suzanna(AYB)	Արված է
Վերստուգող	Albert mkrtchyan	Արված է

Առողջապահության համաշխարհային կազմակերպություն

անգլերեն հոդված

Գործունեության պատմություն

WHO established an epidemiological information service via telex in 1947, and by 1950 a mass tuberculosis inoculation drive (using the BCG vaccine) was under way. In 1955, the malaria eradication programme was launched, although it was later altered in objective. 1965 saw the first report on diabetes mellitus and the creation of the International Agency for Research on Cancer. WHO moved into its headquarters building in 1966. The Expanded Programme on Immunization was started in 1974, as was the control programme into onchocerciasis – an important partnership between the Food and Agriculture Organization (FAO), the United Nations Development Programme (UNDP), and World Bank. In the following year, the Special Programme for Research and Training in Tropical Diseases was also launched. In 1976, the World Health Assembly voted to enact a resolution on Disability Prevention and Rehabilitation, with a focus on community-driven care. The first list of essential medicines was drawn up in 1977, and a year later the ambitious goal of "health for all" was declared. In 1986, WHO started its global programme on the growing problem of HIV/AIDS, followed two years later by additional attention on preventing discrimination against sufferers and UNAIDS was formed in 1996. The Global Polio Eradication Initiative was established in 1988.

In 1958, Viktor Zhdanov, Deputy Minister of Health for the USSR, called on the World Health Assembly to undertake a global initiative to eradicate smallpox, resulting in Resolution WHA11.54. At this point, 2 million people were dying from smallpox every year. In 1967, the World Health Organization intensified the global smallpox eradication by contributing $2.4 million annually to the effort and adopted a new disease surveillance method. The initial problem the WHO team faced was inadequate reporting of smallpox cases. WHO established a network of consultants who assisted countries in setting up surveillance and containment activities. The WHO also helped contain the last European outbreak in Yugoslavia in 1972. After over two decades of fighting smallpox, the WHO declared in 1980 that the disease had been eradicated – the first disease in history to be eliminated by human effort.

In 1998, WHO's Director General highlighted gains in child survival, reduced infant mortality, raised life expectancy and reduced rates of "scourges" such as smallpox and polio on the fiftieth anniversary of WHO's founding. He, did, however, accept that more had to be done to assist maternal health and that progress in this area had been slow. Cholera and malaria have remained problems since WHO's founding, although in decline for a large part of that period. In the twenty-first century, the Stop TB Partnership was created in 2000, along with the UN's formulation of the Millennium Development Goals. The Measles initiative was formed in 2001, and credited with reducing global deaths from the disease by 68% by 2007. In 2002, The Global Fund to Fight AIDS, Tuberculosis and Malaria was drawn up to improve the resources available. In 2006, the organization endorsed the world's first official HIV/AIDS Toolkit for Zimbabwe, which formed the basis for a global prevention, treatment and support plan to fight the AIDS pandemic.

Առողջապահական hամաշխարհային kազմակերպությունը (ԱՄԿ) 1947 թվականին գործարկեց միջազգային հեռագրական ցանցի միջոցով համաճարակային տեղեկատվության ծառայություն, իսկ 1950 թվականին՝ տուբերկուլյոզի զանգվածային պատվաստման շարժումը (օգտագործելով՝ ԲՑԺ պատվաստանյութը): 1955 թվականից մեկնարկեց մալարիայի վերացման ծրագիրը, որի հեռահար նպատակները հետագայում վերանայվեցին: 1965 թվականին շաքարային դիաբետի մասին առաջին զեկույցին հաջորդեց Քաղցկեղի հետազոտման միջազգային գործակալության ստեղծումը: Առողջապահական մջազգային համաժողովը 1966 թվականին տեղափոխվեց գլխամասային գրասենյակ։ 1974 թվականին մեկնարկեց Վարակազերծման լայնածավալ ծրագիրը, ինչպես նաև՝ Օնխոցերկոզի վերահսկման ծրագիրը, որոնք իրագործվեցին Սննդի և գյուղատնտեսության կազմակերպության, Միացյալ Ազգերի զարգացման ծրագրի (UNDP) և Համաշխարհային բանկի համագործակցության արդյունքում: Հաջորդ տարի մեկնարկեց է Արևադարձային հիվանդությունների հետազոտման և վերապատրաստման հատուկ ծրագիրը: 1976 թվականին Համաշխարհային առողջապահական ասոցիացիան քվեարկությամբ ընդունեց Հաշմանդամության կանխարգելման և վերականգման մասին բանաձևը։ Կարևոր դեղամիջոցներ առաջին ցանկը կազմվել է 1977 թվականին, իսկ մեկ տարի անց սկիզբ դրվեց «Առողջություն բոլորի համար» հավակնոտ ծրագիրը: 1986 թվականին ԱՀԿ֊ն գլոբալ ծրագիր սկսեց ՁԻԱՀ-ի և ՄԻԱՀ-ի ահագնացող խնդրի դեմ պայքարելու համար, իսկ ավելի ուշ՝ հաջորդ երկու տարիների ընթացքում, հատուկ ուշադրություն էր հատկացնում հիվանդության կրողների դեմ խտրականության վերացմանը։ 1996 թվականին ստեղծվեց [UNAIDS]]-ը: Անդամալուծության կանխարգելման համաշխարհային նախաձեռնությունը հիմնվեց 1988 թվականին:

1958 թվականին ԽՍՀՄ առողջապահության նախարար Վիկտոր Ժդանովը Առողջապահության hամաշխարհային ասամբլեային կոչ արեց հսկողության տակ վերցնել բնական ծաղիկ վիրուսային հիվանդության կանխարգելման համաշխարհային նախաձեռնությունը, որի արդյունքում ասամբլեան ընդունեց ըստ ԱՀԿ 11.54 բանաձևը: Բնական ծաղիկը` տարեկան 2 միլիոն մարդու մահվան պատճառ էր դառնում: 1967 թվականին ԱՀԿ֊ն ուժեղացրեց բնական ծաղիկի կանխարգելումը, տարեկան 2,4 միլիոն դոլլար հատկացնելով դրա համար, ինչպես նաև հիվանդության հսկողության նոր մեթոդներ ընդունելով: Սկզբում ԱՀԿ֊ի աշխատախումբը բախվեց բնական ծաղիկի դեպքերի անհամարժեք գրանցման խնդրին: ԱՀԿ-ն հիմնեց խորհրդատուների ցանց, որոնք օգնում էին պետություններին՝ հսկման և զսպման գործունեություն ծավալել: 1972 թվականին ԱՀԿ-ն նաև օգնում էր զսպել Յուգասլավիայում տեղի ունեցող էթնիկ բախումները: Բնական ծաղիկի դեմ շուրջ 2 տասնամյակ տևած պայքարից հետո, 1980 թվականին ԱՀԿ-ն հայտարարեց, որ հիվանդությունը վերացվել է. այն պատմության մեջ մարդու կողմից վերացված առաջին հիվանդությունն է:

1998 թվականին ԱՀԿ-ի գլխավոր տնօրենը՝ ԱՀԿ-ի ստեղծման 50-ամյակի կապակցությամբ կարևորեց երեխաների մահացության նվազումը, կյանքի տևողության աճը, ինչպես նաև մահացու հիվանդությունների նվազումը՝ ինչպես են բնական ծաղիկ և պոլիոմիելիտը։ Նա նաև նշեց, որ պետք է ավելին անել՝ նպաստելու մայրական առողջությանը, և խոստովանեց, որ առաջընթացն այդ ոլորտում դանդաղ էր: ԱՀԿ-ի ստեղծումից ի վեր` խոլերիան և մալարիան դեռևս մնացել էին որպես խնդիր՝ չնայած դրա նվազմանը: Արդեն 21-րդ դարում՝ 2000 թվականին, կազմավորվեց Տուբերկուլոզի կանխման համագործակցությունը (Stop TB Partnership) որպես Միացիալ Ազգերի Հազարամյակի զարգացման նպատակներից մեկը: Կարմրուկի կանխարգելումը մեկնարկել է 2001 թվականին, և 2007 թվականից գրանցվել է հիվանդությունից մահացելիության 68 տոկոս կրճատում։ 2002 թվականին հիմնվեց ՁԻԱՀ-ի, տուբերկուլյոզի և մալարիայի դեմ պայքարի համաշխարհային ֆոնդը՝ բուժմիջոցները ավելի հասանելի դարձնելու նպատակով։ 2006 թվականին ԱՀԿ֊ն Զիմբաբվեի համար հաստատեց ՄԻԱՎ/ՁԻԱՀ-ի դեմ պայքարի աշխարհում առաջին պաշտոնական գործիքակազմը, որը ՁԻԱՀ-ի համաճարակի դեմ գլոբալ կանխարգելման, բուժման եւ աջակցության ծրագրի հիմք հանդիսացավ:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Pinguin	Արված է
Վերստուգող	vacio	Ստուգված է

Գյուղատնտեսություն

անգլերեն հոդված

Պատմություն

Agricultural practices such as irrigation, crop rotation, application of fertilizers and pesticides, and the domestication of livestock were developed long ago, but have made great progress in the past century. The history of agriculture has played a major role in human history, as agricultural progress has been a crucial factor in worldwide socio-economic change. Division of labour in agricultural societies made commonplace specializations rarely seen in hunter-gatherer cultures, which allowed the growth of towns and cities, and the complex societies we call civilizations. When farmers became capable of producing food beyond the needs of their own families, others in their society were free to devote themselves to projects other than food acquisition. Historians and anthropologists have long argued that the development of agriculture made civilization possible. The total world population probably never exceeded 15 million inhabitants before the development of agriculture.[7] According to geographer Jared Diamond, the costs of agriculture were: "the average daily number of work hours increased, nutrition deteriorated, infectious disease and body wear increased, and lifespan shortened."

Շումերական մանգաղ պատրաստված թրծած կավից (մ.թ.ա 3000 թվական)

Գյուղատնտեսության շատ պրոցեսներ ինչպիսին են ոռոգումը, մշակաբույսերի ռոտացիան, պարարտանյութերի եւ թունաքիմիկատների կիրառումը և անասունների ընտելացումը զարգացել են շատ վաղուց, բայց մեծ առաջընթաց են ապրել վերջին դարաշրջանում: Գյուղատնտեսության պատմությունը կարևոր դեր է ունեցել մարդկության պատմության մեջ, քանի որ գյուղատնտեսական առաջընթացը էական դեր է խաղացել համաշխարհային սոցիալ-տնտեսական համակարգում: Գյուղատնտեսական հասարակության մեջ աշխատանքի բաժանումը ընդհանուր մասնագիտացումը դարձրեց հազվադեպ իրողություն մշակաբույսերի վարել-ցանելու պրոցեսում, որն էլ խթան հանդիսացավ ավելի բարդ հասարակության` քաղաքակրթության ձևավորմանը:

Երբ գյուղատնտեսները կարողացան իրենց ընտանիքների պահանջից ավել մթերք արտադրել, հասարակության մյուս անդամները հնարավորություն ստացան զբաղվել այլ ոլորտներով քան սննդամթերքի արտադրությունն է: Պատմաբաններն ու մարդաբանները երկար վիճել են քաղաքակրթության զարգացման մեջ գյուղատնտեսության ունեցած ավանդի վերաբերյալ: Աշխարհի բնակչության քանակը երևի թե երբեք 15 միլոնը չէր հատի, եթե չլիներ գյուղատնտեսական զարգացումը:

Ըստ աշխարհագրագետ Ջերիդ Դայմնդի՝ գյուղատնտեսության բացասական հետևանքները եղել են՝ օրական աշխատաժամանակի երկարացումը, սննդի վատթարացմանը, վարակիչ հիվանդությունների ավելացումը և կյանքի տևողության կրճատումը:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Pinguin	Արված է
Վերստուգող	Դավիթ	Արված է

Ջեյմս Կեգնի

անգլերեն հոդված

Վաղ կյանք

Cagney was born on the Lower East Side of Manhattan in New York City. His biographers disagree as to the actual location: either on the corner of Avenue D and 8th Street or in a top floor apartment at 391 East Eighth. His father, James Francis Cagney, Sr., was of Irish descent. By the time of his son's birth, he was a bartender and amateur boxer, though on Cagney's birth certificate, he is listed as a telegraphist. His mother was Carolyn (née Nelson); her father was a Norwegian ship captain while her mother was Irish.

Cagney was the second of seven children, two of whom died within months of birth; he himself was very sick as a young child, so much so that his mother feared he would die before he could be baptized. He later attributed his sickness to the poverty in which they grew up. The family moved twice while he was still young, first to East 79th Street, and then to East 96th Street.

The red-haired, blue-eyed Cagney graduated from Stuyvesant High School in New York City in 1918, and attended Columbia College of Columbia University where he intended to major in art. He also took German and joined the Student Army Training Corps,[16] but dropped out after one semester, returning home upon the death of his father during the 1918 flu pandemic.

He held a variety of jobs early in his life, giving all his earnings to his family: junior architect, copy boy for the New York Sun, book custodian at the New York Public Library, bellhop, draughtsman, and night doorman. It was while Cagney was working for the New York Public Library that he met Florence James, who would help him on his way to an acting career. Cagney believed in hard work, later stating, "It was good for me. I feel sorry for the kid who has too cushy a time of it. Suddenly he has to come face-to-face with the realities of life without any mama or papa to do his thinking for him."

He started tap dancing as a boy (a skill that would eventually contribute to his Academy Award) and was nicknamed "Cellar-Door Cagney" after his habit of dancing on slanted cellar doors.

He was a good street fighter, defending his older brother Harry, a medical student, against all comers when necessary. He engaged in amateur boxing, and was a runner-up for the New York State lightweight title. His coaches encouraged him to turn professional, but his mother would not allow it. He also played semi-professional baseball for a local team, and entertained dreams of playing in the Major Leagues.

His introduction to films was unusual; when visiting an aunt in Brooklyn who lived opposite Vitagraph Studios, Cagney would climb over the fence to watch the filming of John Bunny movies. He became involved in amateur dramatics, starting as a scenery boy for a Chinese pantomime at Lenox Hill Neighborhood House, one of the first settlement houses in the nation, where his brother Harry performed and his soon-to-be friend, Florence James, directed. He was initially content working behind the scenes and had no interest in performing. One night, however, Harry became ill, and although Cagney was not an understudy, his photographic memory of rehearsals enabled him to stand in for his brother without making a single mistake. Therefore, Florence James has the unique distinction of being the first director to put him on a stage. Afterward, he joined a number of companies as a performer in a variety of roles.

Կեգնին ծնվել է Նյու Յորքի Մանհեթենի Ցածրադիր Արևելյան մասում: Ըստ որոշ կենսագիրների՝ նրա ծննդավայրը կա՛մ 8-րդ փողոցի Դ պողոտայում է, կա՛մ Արևմտյան 8-րդ փողոցի 391 շենքի՝ բարձր հարկում: Նրա հայրը՝ Ջեյմս Ֆրենսիս Կեգնին, իռլանդական ծագում ուներ: Որդու ծնվելու ժամանակ նա բուֆետապան էր, թեև Կեգնիի ծննդյան վկայականում գրված է հեռագրավար։ Մոր անունը Քերոլայն էր, ում հայրը նորվեգական նավի կապիտան էր, իսկ մայրը կրկին իռլանդական ծագում ուներ։

Կեգնին 2-րդն էր 7 երեխաներից, որոնցից երկուսը մահացան ծնվելու ընթացքում. Նա ինքն էլ մանկուց այնքան թույլ երեխա է եղել, որ մայրը վախեցել է, որ մինչ մկրտվելը նա էլ կմահանա: Ավելի ուշ, նա իր թույլ և նվաղ վիճակը վերագրել է աղքատությանը, որում և մեծացել է: Վաղ տարիքում ընտանիքը երկու անգամ տեղափոխվել է, նախ՝ 79-րդ, իսկ այնուհետև՝ 96-րդ արևելյան փողոցներ:

Կարմրամազ, կապուտաչյա Կեգնին 1918 թվականին ավարտել է Նյու Յորքի Սթայվեսթն ավագ դպրոցը և հաճախել Կոլումբիայի համալսարանի Կոլումբիա քոլեջը, որտեղ ստանում է արվեստի բակալավրի կոչում: Նա նաև ուսումնասիրել է գերմաներեն և միացել զինվորական վարժանքների ուսանողական կորպուսին, բայց թողել է այն՝ վերադառնալով տուն հոր մահվան գույժից հետո, 1918 թվականի գրիպի համաճարակի տարիներին:

Վաղ տարիքում նա բազմազան աշխատանքներ է կատարել՝ ամբողջ վաստակածը ընտանիքին տալով. կրտսեր ճարտարապետ, տպագրիչ Նյու Յորք Սանի համար, Նյու Յորքի քաղաքային գրադարանի վարիչ, տեղեկատու, գծագրիչ և գիշերային դռնապան: Նյու Յորքի քաղաքային գրադարանում աշխատելիս էր, որ հանդիպեց Ֆլորենս Ջեյմսին, ով նրան օգնեց դերասանության կարիերայի ճանապարհին: Կեգնին հավատում էր աշխատասիրությանը՝ ասելով. «Ցավում եմ, այն երեխայի համար, ով չափազանց շատ վայելքի ժամանակ ունի: Օրրից մի օր նա կբախվի իրական կյանքին, առանց մայրիկի և հայրիկի, ովքեր կմտածեն իր փոխարեն»:

Նա սկսել է ստեպ պարել՝ (հմտություն, որը հարթեց նրա ուղին դեպի Ակադեմիական մրցանակ) «Նկուղային Կեգնի» անվամբ․ այդպես էր կոչվել իր՝ թեք նկուղային դռների վրա ստեպ պարելու սովորության:

Նա նաև լավ փողոցային մարտիկ էր․ պաշտպանում էր իր ավագ եղբայր Հարիին բոլորից, երբ անհրաժեշտ էր: Նա տարվում է սիրողական բռնցքամարտով և Նյու Յորք նահանգի թեթև-քաշայինների հաղթողի տիտղոսակիրն է դառնում: Նրա մարզիչները քաջալերում էին նրան զբաղվել նաև պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտով՝ չնայած մոր արգելքին: Նա նաև կիսապրոֆեսիոնալ խաղացել է բեյսբոլի տեղական թիմում և նույնիսկ գլխավոր լիգաներում խաղալու երազանք է ունեցել:

Նրա մուտքը ֆիլմ հանկարծակի էր, երբ այցելում էր մորաքրոջը Բրուքլինում, Վիթագրաֆ Ստուդիային հակառակ, Կեգնին մագլցում էր ցանկապատը` դիտելու Ջոն Բանիի ֆիլմերի նկարահանումները: Նա սկսեց տարվել սիրողական դրամատիկ արվեստով` սկսելով էպիզոտիկ դերով՝ չինական մնջախաղում Լենուքս Հիլ Առանձնատանը, վերջինս գաղութաբնակների առաջին տներից մեկն է, որտեղ նրա եղբայր Հարրին դերակատարում ուներ և իր ապագա ընկեր՝ Ֆլորնես Ջեյմսը ռեժիսորն էր: Ի սկզբանե մասնակցություն ուներ ետնաբեմի աշխատանքներին և ոչ մի հետաքրքրություն չուներ դերակատարման մեջ: Մի գիշեր, ինչևէ, Հարրին հիվանդանում է, և չնայած Կեգնին փոխարինող չէր, իր թատերական փորձերի հիշողություններն օգնեցին փոխարինել եղբորը՝ առանց նույնիսկ թեթևակի սխալների: Այնուամենայնիվ, Ֆլորենս Ջեյմսը եզակի հնարավորություն ուներ լինելու առաջին ռեժիսորը, ով նրան բեմ բարձրացրեց: Այնուհետև նա սկսեց համագործակցել մի շարք ընկերությունների հետ՝ տարբեր դերակատարումներով:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Pinguin	Արված է
Վերստուգող	Lilitik22	Ստուգված է

Թաուեր

անգլերեն հոդված

Հատակագիծ

The Tower was oriented with its strongest and most impressive defences overlooking Saxon London, which archaeologist Alan Vince suggests was deliberate. It would have visually dominated the surrounding area and stood out to traffic on the River Thames. The castle is made up of three "wards", or enclosures. The innermost ward contains the White Tower and is the earliest phase of the castle. Encircling it to the north, east, and west is the inner ward, built during the reign of Richard the Lionheart (1189–1199). Finally, there is the outer ward which encompasses the castle and was built under Edward I. Although there were several phases of expansion after William the Conqueror founded the Tower of London, the general layout has remained the same since Edward I completed his rebuild in 1285. The castle encloses an area of almost 12 acres (4.9 ha) with a further 6 acres (2.4 ha) around the Tower of London constituting the Tower Liberties – land under the direct influence of the castle and cleared for military reasons. The precursor of the Liberties was laid out in the 13th century when Henry III ordered that a strip of land adjacent to the castle be kept clear. Despite popular fiction, the Tower of London never had a permanent torture chamber, although the basement of the White Tower housed a rack in later periods. Tower Wharf was built on the bank of the Thames under Edward I and was expanded to its current size during the reign of Richard II (1377–1399).

Լոնդոնի Թաուերի նախագիծը

Հնագետ Ալան Վինսը կանխամտածված առաջարկեց Թաուերը պատել ամենաուժեղ և տպավորիչ պաշտպանություններով, որից բացվում էր տեսարան դեպի սաքսոնյան Լոնդոն: Այն շրջակա տարածքում տեսանելիորեն պետք է գերիշխեր և Թեմզա գետի երթևեկության համար առանձնանար: Ամրոցը կազմված է 3 մասնաշենքից: Ամենագողտրիկ մասնաշենքը բաղկացած է Ուայթ Թաուերից. այն ամրոցի ամենավաղ կառույցն է: Շրջափակված հյուսիսում, արևելքում և արևմուտքում՝ կառուցվել է Ռիչարդ Առյուծասիրտի կողմից (1189-1199): Եվ, վերջապես, արտաքին մասնաշենքը, որը ներառում է ամրոցը, կառուցվել է Էդվարդ I թագավորի ժամանակներում: Վիլհելմ I Նվաճողի՝ Լոնդոնյան Թաուերի հիմնելուց հետո թեև այն մի քանի անգամ ընդլայնվել է, սակայն հիմնական նախագիծը նույնն է մնացել Էդվարդ I թագավորի՝ 1285 թվականի վերակառուցման ավարտից ի վեր: Ամրոցը զբաղեցնում է 12 ակր տարածք (4.9 հեկտար), հավելյալ 6 ակր էլ շրջակա տարածքն է՝ Ազատության Աշտարակներով (the Tower Liberties). տարածք, որն ամրոցի անմիջական տիրապետության տակ է և «մաքրված» է ռազմական տեսանկյունից: Ազատության Աշտարակների նախկին շինությունը կառուցվել է 13-րդ դարում, երբ Հենրի III թագավորը հրամայեց ամրոցին կից տարածքներն ազատել: Ի հեճուկս հայտնի արձանագրություննեի՝ Լոնդոնյան Թաուերը երբեք չի ունեցել խոշտանգումների համար նախատեսված սենյակ. չնայած հետագա ժամանակաշրջանում Ուայթ Թաուերի ներքնահարկում տեղադրվել է կախաղան: Ուորֆ Թաուերը կառուցվել է Թեմզայի ափին Էդվարդ I թագավորի կողմից, այնուհետ այն ընդարձակվել է Ռիչարդ II թագավորի (1377-1399) գահակալության ընթացքում:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Pinguin	Արված է
Վերստուգող	Lilitik22	Ստուգված է

Էլ Գրեկո

անգլերեն հոդված

Ներածություն

"El Greco" (The Greek) was a nickname, a reference to his national Greek origin, and the artist normally signed his paintings with his full birth name in Greek letters, Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (Doménikos Theotokópoulos), often adding the word Κρής (Krēs, "Cretan").

El Greco was born in Crete, which was at that time part of the Republic of Venice, and the center of Post-Byzantine art. He trained and became a master within that tradition before travelling at age 26 to Venice, as other Greek artists had done. In 1570 he moved to Rome, where he opened a workshop and executed a series of works. During his stay in Italy, El Greco enriched his style with elements of Mannerism and of the Venetian Renaissance. In 1577, he moved to Toledo, Spain, where he lived and worked until his death. In Toledo, El Greco received several major commissions and produced his best-known paintings.

El Greco's dramatic and expressionistic style was met with puzzlement by his contemporaries but found appreciation in the 20th century. El Greco is regarded as a precursor of both Expressionism and Cubism, while his personality and works were a source of inspiration for poets and writers such as Rainer Maria Rilke and Nikos Kazantzakis. El Greco has been characterized by modern scholars as an artist so individual that he belongs to no conventional school. He is best known for tortuously elongated figures and often fantastic or phantasmagorical pigmentation, marrying Byzantine traditions with those of Western painting.

«Էլ Գրեկո»-ն նրա ծածկանունն էր, կապված ծագումով հույն լինելու հետ, նկարիչը սովորաբար իր նկարները ստորագրում էր իր ամբողջական անունով, հունարեն տառերով՝ Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (Դոմենիկոս Թեոտոկոպուլոս), հաճախ ավելացնելով՝ Κρής (Կրետե):

Էլ Գրեկոն ծնվել է Կրետեում, որը այն ժամանակ Վենետիկյան Հանրապետության մի մասն էր կազմում: Կրետեն իր ժամանակի հետբյուզանդական արվեստի կենտրոնն էր և Էլ Գրեկոն սովորեց ու այդ ավանդույթների շնորհիվ նախքան 26 տարեկանում Վենետիկ մեկնելը դարձավ իսկական վարպետ: 1570 թվականին նա գնում է Հռոմ, որտեղ բացում է արվեստանոց և աշխատում մի շարք կտավների վրա: Իտալիայում ապրելու տարիներին Էլ Գրեկոն հարստացնում է իր ոճը Իտալական Վերածննդի և Մաներիզմի տարրերով: 1577 թվականին Էլ Գրեկոն տեղափոխվում է Իսպանիա, այնտեղ էլ մնում և ստեղծագործում է մինչև իր մահկանացուն կնքելը: Տոլեդոյում նա ստեղծում է մի քանի խոշոր պատվերներ ու նկարում իր հայտնի կտավները:

Էլ Գրեկոյի դրամատիկ և էքսպրեսիոնիստական ոճը իր ժամանակակիցները ընդունում էին տարակուսանքով, սակայն 20-րդ դարում այն ստանում է իր արժանի գնահատականը: Էլ Գրեկոն համարվում է կուբիզմի և էքսպրեսիոնիզմի հիմնադիրը, նրա անհատականությունն ու կտավները ներշնչման աղբյուր են հանդիսացել այնպիսի մեծ պոետների համար, ինչպիսիք են՝ Ռայներ Մարիա Ռիլկե ու Նիկոս Կազանձակիս: Այժմյան արվեստագետների կողմից Էլ Գրեկոն բնորոշվում է որպես այնչափ յուրօրինակ նկարիչ, ով չի պատկանում կերպարվեստի և ոչ մի ավանդական դպրոցի: Նա ճանաչված է իր չափից դուրս երկարացված պատկերներով և հաճախ անիրական կամ ուրվատեսիլային գունայնությամբ՝ միավորելով բյուզանդական և արևմտաեվրոպական նկարչական ավանդույթները:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Արեգունի	Արված է
Վերստուգող	Դավիթ	Արված է

Հայաստանի Հանրապետության դրոշ

անգլերեն հոդված

19-րդ դար

After Armenia was split between the Persian and Ottoman Empires, the idea of an Armenian flag ceased to exist for some time. The Armenian Catholic priest Father Ghevont Alishan created a new flag for Armenia in 1885, after the Armenian Students Association of Paris requested one for the funeral of the French writer Victor Hugo. Alishan's first design was very similar to today's Armenian flag: a horizontal tricolor. However, it looks more like an upside-down variation of the current flag of Bulgaria. The top band was red, symbolizing the first Sunday of Easter (called "Red" Sunday), followed by a green band to represent the "Green" Sunday of Easter, and finally an arbitrary color, white, was chosen to complete the combination.[1] While in France, Alishan also designed a second flag, identified today as the "Nationalist Armenian Flag." It too was a tricolor, but unlike the previous design, this one was a vertical tricolor similar to the French flag. Its colors were red, green, and blue, from left to right, representing the rainbow that Noah saw after landing on Mount Ararat.

19-րդ դար

Ալիշանի նախագծած դրոշը, Հայկական Սփյուռքի դրոշը:

Պարսկաստանի և Օսմանյան Կայսրության միջև Հայաստանի բաժանումից հետո, որոշ ժամանակ Հայկական դրոշ ստեղծելու գաղափարը դադարեց գոյություն ունենալ: Ֆրանսիացի գրող Վիկտոր Հյուգոյի թաղման արարողությանը մասնակցելու համար, 1885 թվականին Փարիզի հայկական ուսանողական համաժողովի խնդրանքով hայ կաթոլիկ քահանա՝ Ղեվոնդ Ալիշանը Հայաստանի համար նոր դրոշ ստեղծեց: Ալիշանի առաջին էսքիզը շատ նման էր նորօրյա Հայկական դրոշին՝ այն հորիզոնական եռագույն էր: Այնուամենայիվ, այն ավելի նման էր Բուլղարիայի ներկայիս դրոշի հակառակ շրջված տարբերակին: Առաջին կարմիր ժապավենը ՝ խորհրդանշում էր Զատիկի առաջին Կիրակին, հաջորդող կանաչ ժապավենը՝ Զատիկի Կանաչ կիրակին, և, վերջապես, կամայական սպիտակը ընտրված էր լրացնելու այս համադրությունը: Ալիշանը Ֆրանսիայում ևս մեկ դրոշ է էսքիզել , որը ներկայումս հայտնի է որպես՝ «Հայկական Ազգայնական դրոշ»: Այն նույնպես եռագույն էր, բայց ի տարբերություն նախորդի, այս մեկը ուղահայաց եռագույն էր՝ ֆրանսիական դրոշի նման: Դրա գույները՝ կարմիր, կանաչ և կապույտ, (ձախից աջ) ` խորհրդանշում էին այն ծիածանը, որ Նոյը տեսել էր Արարատից իջնելիս:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Pinguin	Արված է
Վերստուգող	Դավիթ	Արված է

Գայ Ֆոքս

անգլերեն հոդված

Մանկություն

Guy Fawkes was born in 1570 in Stonegate, York. He was the second of four children born to Edward Fawkes, a proctor and an advocate of the consistory court at York,[a] and his wife, Edith.[b] Guy's parents were regular communicants of the Church of England, as were his paternal grandparents; his grandmother, born Ellen Harrington, was the daughter of a prominent merchant, who served as Lord Mayor of York in 1536.[4] However, Guy's mother's family were recusant Catholics, and his cousin, Richard Cowling, became a Jesuit priest. Guy was an uncommon name in England, but may have been popular in York on account of a local notable, Sir Guy Fairfax of Steeton.

The date of Fawkes's birth is unknown, but he was baptised in the church of St. Michael le Belfrey on 16 April. As the customary gap between birth and baptism was three days, he was probably born about 13 April. In 1568, Edith had given birth to a daughter named Anne, but the child died aged about seven weeks, in November that year. She bore two more children after Guy: Anne (b. 1572), and Elizabeth (b. 1575). Both were married, in 1599 and 1594 respectively.

In 1579, when Guy was eight years old, his father died. His mother remarried several years later, to the Catholic Dionis Baynbrigge (or Denis Bainbridge) of Scotton, Harrogate. Fawkes may have become a Catholic through the Baynbrigge family's recusant tendencies, and also the Catholic branches of the Pulleyn and Percy families of Scotton, but also from his time at St. Peter's School in York. A governor of the school had spent about 20 years in prison for recusancy, and its headmaster, John Pulleyn, came from a family of noted Yorkshire recusants, the Pulleyns of Blubberhouses. In her 1915 work The Pulleynes of Yorkshire, author Catharine Pullein suggested that Fawkes's Catholic education came from his Harrington relatives, who were known for harbouring priests, one of whom later accompanied Fawkes to Flanders in 1592–1593. Fawkes's fellow students included John Wright and his brother Christopher (both later involved with Fawkes in the Gunpowder plot) and Oswald Tesimond, Edward Oldcorne and Robert Middleton, who became priests (the latter executed in 1601).

After leaving school Fawkes entered the service of Anthony Browne, 1st Viscount Montagu. The Viscount took a dislike to Fawkes and after a short time dismissed him; he was subsequently employed by Anthony-Maria Browne, 2nd Viscount Montagu, who succeeded his grandfather at the age of 18. At least one source claims that Fawkes married and had a son, but no known contemporary accounts confirm this.

Գայ Ֆոքսը ծնվել է 1570 թվականին Յորքի Սթոնգեյթ քաղաքում: Նա իրավաբան և Յորքի դատարանի փաստաբան Էդվարդ Ֆոուքսի և Էդիթի երկրորդ երեխան էր: Գայի ծնողները, ինչպես նաև նրա հայրական տատն ու պապը, կանոնավոր կերպով հաճախում էին եկեղեցի: Տատի՝ Էլլեն Հարինգթոնի հայրը նշանավոր վաճառական էր եղել և 1536 թվականին Յորքի քաղաքապետը (օբերբուրգեմիստերը): Գայի մոր ընտանիքը բողոքական կաթոլիկներ էին, իսկ նրա զարմիկը՝ Ռիչարդ Քոուլինգը դարձավ ճիզվիտ քահանա: «Գայ» անունը տարածված չէր Անգլիայում, սակայն գուցե տարածված էր Յորքում՝ նկատի առնելով, որ այդ անունն էր կրում նշանավոր դատավոր սըր Գայ Ֆեյրֆաքսը:

Գայի ծննդյան օրը հայտնի չէ։ Նա մկրտվել է ապրիլի 16-ին Սուրբ Միքայել Բելֆրեի եկեղեցում: Նկատի ունենալով, որ երեխային սովորաբար կնքում էին ծնվելուց երեք օր հետո, Գայը հավանաբար ծնվել է մոտավորապես ապրիլի 13-ին: 1568 թվականին մայրը՝ Էդիթը Աննա անունով դուստր ունեցավ, բայց երեխան նույն տարվա նոյեմբերին 7 շաբաթական մահացավ: Դրանից հետո մայրը ևս երկու երեխա է ունեցել՝ Աննան (ծնվել է 1572թ.) և Էլիզաբեթը (ծնվել է 1575թ.): Երկուսն էլ ամուսնացան, մեկը 1599թ.-ին և մյուսը 1594թ.-ին:

Հայրը մահացավ 1579 թվականին, երբ Գայը դեռ 8 տարեկան էր: Մի քանի տարի անց մայրն ամուսնացավ կաթոլիկ Դիոնիս Բեյնբրիջի հետ՝ Շոտլանդիայի Հարգեյթ քաղաքից: Գայի հոր՝ Ֆոուքսի կաթոլիկ դառնալու հանգամանքը թերևս պայմանավորված է Բեյնբրիջների ընտանիքի ռեկուզիստային տրամադրությունների և շոտլանդական Փենսի և Փալեյն կաթոլիկ ընտանիքների ազդեցությամբ, ինչպես նաև՝ Յորքի Սբ.Պողոս դպրոցում ուսանելու հետ: Դպրոցի ղեկավարը 20 տարի անցկացրել է բանտում՝ բողոքական հայացքների համար, իսկ տնօրեն՝ Ջոն Փալեյնը Յորքշր բողոքական Բլուբերհաուս Փալեյն նշանավոր ընտանիքից էր:Գրող Քեթրին Փալեյնը իր՝ Փալեյնները Յորքշրից 1915 թվականի աշխատությունում, ֆոքսի կաթոլիկ կրթություն ունենալը, հիմնավորում է նրա՝ Հարինգտոն ազգականներ ունենալու փաստով. վերջիններս հայտնի էին ծպտյալ քահանաներով, որոնցից մեկը 1592–1593 թվականներին Ֆոքսին ուղեկցեց Ֆլենդերս : Ֆոքսի երիտասարդ ուսանողներն էին՝ Ջոն Ուայթը, իր եղբայր Քրիստոֆերը (երկուսն էլ ֆոքսի հետ ընդգրկված էին Գանփաուդերյան բանակցություններում) Օսվալդ Թեսիմոնդը և, քահանա դարձած,Ռոբերտ Միդլթոնը(վերջինս մահապատժի ենթարկվեց 1601 թվականին):

Դպրոցն ավարտելով՝ Ֆոքսը ծառայության է անցնում առաջին Վիսքաունթ Մոնթեգյուի՝ Էնթընի Բրաունի մոտ: Վիսքաունթը հակակրանք էր տածում Ֆոքսի նկատմամբ, և կարճ ժամանակ հետո հեռացնում է նրան ծառայությունից: Հետագայում նրան ծառայության է վերցնում երկրորդ Վիսքաունթ Մոնթեգյուն՝ Էնթընի-Մարիա Բրաունը, ով հաջորդեց իր պապին՝ 18 տարեկանում: Միայն մեկ աղբյուր է վկայում Ֆոքսի ամուսնացած լինելու և որդի ունենալու մասին՝ չնայած ժամանակակից որևէ հավաստի տվյալ դա չի հաստատում։

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Inessa Alaverdyan Pinguin	Արված է
Վերստուգող		Ստուգված է

Ռոմեո և Ջուլիետ

անգլերեն հոդված

Կերպարներ

Ruling house of Verona Prince Escalus is the ruling Prince of Verona Count Paris is a kinsman of Escalus who wishes to marry Juliet. Mercutio is another kinsman of Escalus, and a friend of Romeo. House of Capulet Capulet is the patriarch of the house of Capulet. Lady Capulet is the matriarch of the house of Capulet. Juliet is the 13-year-old daughter of Capulet, and the play's female protagonist. Tybalt is a cousin of Juliet, and the nephew of Capulet's wife. The Nurse is Juliet's personal attendant and confidante. Rosaline is Lord Capulet's niece, and Romeo's love in the beginning of the story. Peter, Sampson and Gregory are servants of the Capulet household.

House of Montague Montague is the patriarch of the house of Montague. Lady Montague is the matriarch of the house of Montague. Romeo is the son of Montague, and the play's male protagonist. Benvolio is Romeo's cousin and best friend. Abram and Balthasar are servants of the Montague household. Others Friar Laurence is a Franciscan friar, and is Romeo's confidant. Friar John is sent to deliver Friar Laurence's letter to Romeo. An Apothecary who reluctantly sells Romeo poison. A Chorus reads a prologue to each of the first two acts.

Վերոնայի իշխող գերդաստանները Արքայազն Էսկալոս - Վերոնայի իշխանը: Պարիս- Էսկալոսի ազգականը, ով ցանկանում էր ամուսանալ Ջուլիետի հետ: Մերկուտիո- Էսկալոսի մեկ այլ ազգական, և Ռոմեոյի ընկերը: Կապուլետի գերդաստանը Կապուլետ- Կապուլետների տան պատրիարքը: Տիկին Կապուլետ- Կապուլետների տան մատրիարխը: Ջուլիետ- Կապուլետի 13-ամյա դուստրը , պիեսի գլխախոր դերակատարը: Տիբալտ- Տիկին Կապուլետի եղբորորդին, Ջուլիետի զարմիկը: Դայակ- Ջուլիետի անձնական օգնականը: Ռոսալին- Լորդ Կապուլետի եղբորորդին, Ռոմեոյի սերը պատմության սկզբում: Փիթերը, Սամսոնը և Գրեգորի - Կապուլետների սպասավորներ: Մոնտեգյուների Տունը Մոնտեգյու- Մոնտեգյուների տան պատրիարքը: Տիկին Մոնտեգյու- Մոնտեգյուների տան մանարխը: Ռոմեո- Մոնտեգյուի որդին, պիեսի գլխավոր դերակատարը: Բենուոլիո- Ռոմեոյի զարմիկը և լավագույն ընկերը: Աբրահամ և Բալթազար -Մոնտեգյուների տան սպասավորները: Այլք Հայր Լորենս - Ֆրանցիսկյան հայր, Ռոմեոյի հավատարիմը: Հայր Հովհաննեսին ուղարկում են հայր Լորենսի նամակը Ռոմեոյին հանձնելու: Դեղագործը, ով դժկամությամբ Ռոմեոյին թույնն է վաճառում: Երգչախումբը կարդում է երկու գործողությունների յուրաքանչյուր նախերգանքը:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Pinguin	Արված է
Վերստուգող	Lilitik22	Ստուգված է

Էռնեստ Հեմինգուեյ

անգլերեն հոդված

Վաղ շրջան

Ernest Miller Hemingway was born on July 21, 1899, in Oak Park, Illinois, a suburb of Chicago.) His father, Clarence Edmonds Hemingway, was a physician, and his mother, Grace Hall-Hemingway, was a musician. Both were well-educated and well-respected in the conservative community of Oak Park, a community about which resident Frank Lloyd Wright said, "So many churches for so many good people to go to". For a short period after their marriage, Clarence and Grace Hemingway lived with Grace's father, Ernest Hall, who eventually became their first son's namesake. Later Ernest Hemingway would say that he disliked his name, which he "associated with the naive, even foolish hero of Oscar Wilde's play The Importance of Being Earnest". The family eventually moved into a seven-bedroom home in a respectable neighborhood with a music studio for Grace and a medical office for Clarence.

Hemingway's mother frequently performed in concerts around the village. As an adult, Hemingway professed to hate his mother, although biographer Michael S. Reynolds points out that Hemingway mirrored her energy and enthusiasm. Her insistence that he learn to play the cello became a "source of conflict", but he later admitted the music lessons were useful to his writing, as is evident in the "contrapuntal structure" of For Whom the Bell Tolls. The family owned a summer home called Windemere on Walloon Lake, near Petoskey, Michigan, where as a four-year-old he learned from his father to hunt, fish, and camp in the woods and lakes of Northern Michigan. His early experiences in nature instilled a passion for outdoor adventure and living in remote or isolated areas.

From 1913 until 1917, Hemingway attended Oak Park and River Forest High School where he took part in a number of sports, namely boxing, track and field, water polo, and football. He excelled in English classes and performed in the school orchestra with his sister Marcelline for two years. In his junior year, he took a journalism class, taught by Fannie Biggs, which was structured "as though the classroom were a newspaper office". The better writers in class submitted pieces to The Trapeze, the school newspaper. Hemingway and Marcelline both had pieces submitted to The Trapeze; Hemingway's first piece, published in January 1916, was about a local performance by the Chicago Symphony Orchestra. He continued to contribute to and to edit the Trapeze and the Tabula (the school's newspaper and yearbook), for which he imitated the language of sportswriters, and used the pen name Ring Lardner, Jr.—a nod to Ring Lardner of the Chicago Tribune whose byline was "Line O'Type". Like Mark Twain, Stephen Crane, Theodore Dreiser and Sinclair Lewis, Hemingway was a journalist before becoming a novelist; after leaving high school he went to work for The Kansas City Star as a cub reporter. Although he stayed there for only six months he relied on the Star's style guide as a foundation for his writing: "Use short sentences. Use short first paragraphs. Use vigorous English. Be positive, not negative."

Հեմինգուեյը Կլարենս և Գրեյս Հեմինգուեյների ավագ որդին էր և երկրորդ երեխան:

Էռնեստ Միլլեր Հեմինգուեյը ծնվել է 1899 թվականի հուլիսի 21-ին Իլինոյս նահանգի Չիկագո քաղաքի արվարձաններից մեկում` Օաք պարկում: Նրա հայրը` Կլարենս Էդմոնդս Հեմինգուեյը, ֆիզիկոս էր, իսկ մայրը` Գրեյս Հոլլ-Հեմինգուեյը, երաժիշտ: Նրանք երկուսն էլ լավ կրթություն էին ստացել և հարգված էին Օաք պարկի պահպանողական համայնքում. մի համայնք, որի մասին դեռ կենվոր Ֆրենկ Լլոյդ Ռայթն ասել է. «Այդքան շատ եկեղեցիներ այդքան շատ մարդկանց համար»: Ամուսնությունից հետո Կլարենսն ու Գրեյսը կարճ ժամանակով ապրում էին Գրեյսի հոր` Էռնեստ Հոլլի հետ, ում անունով էլ ամուսինները կոչեցին իրենց առաջնեկին: Հետագայում Էռնեստ Հեմինգուեյն ասել է, որ նա չի սիրել իր անունը, քանզի այն ասոցացնում էր Օսկար Ուայլդի «Էռնեստ լինելու կարևորությունը» ներկայացման միամիտ, նույնիսկ հիմար հերոսի հետ: Ընտանիքը վերրջապես տեղափոխվում է յոթ սենյականոց իրենց բնակարանը` հարգի հարևանությամբ, Գրեյսի համար նախատեսված երաժշտական ստուդիայով և Կլարենսի բժշկական գրասենյակով:

Հեմինգուեյի մայրը հաճախ էր մասնակցում գյուղում կազմակերպվող համերգներին: Չափահաս տարիքում Հեմինգեյը բացահայտ կերպով չէր սիրում իր մորը, չնայած նրա կենսագիր Մայքլ Ս. Ռեյնոլդսը նշում է, որ Հեմինգուեյին են փոխանցվել իր մոր էներգետիկան և խանդավառությունը: Նրանց կռիվների պատճառն այն էր, որ Գրեյսը ստիպում էր Էռնեստին թավջութակ նվագել սովորել, հետագայում Հեմինգուեյը խոստովանել է, որ երաժշտական դասերը շատ օգտակար գտնվեցին գրելու գործում և որպես ապացույց նա բերում է «Ում մահն է գուժում զանգը» ստեղծագործության ձայնային կառուցվածք ունենալու փաստը : Ընտանիքը ձեռք է բերում ամառանոց Ուինդմեր ավանում` Ուալուն լճի ափին` Պետոսկի և Միչիգան բնակավայրերի մոտակայքում, որտեղ չորս տարեկան հասկաում Հեմինգուեյն իր հորից սովորել էր ձուկ որսալ, ճամբար խփել անտառներում և Հյուսիսային Միչիգանի լճերում: Բնության հետ աշխատելու իր սերն առաջացրեց դրսի արկածային կյանքի, ինչպես նաև հեռավոր ու ամայի վայրերում բնակվելու խանդավառություն:

Հեմինգուեյի ընտանիքը 1905 թվականին (ձախից աջ՝ Մարսելին, Սանի, Կլարենս, Գրեյս, Ուրսուլա և Էռնեստ)

1913 -1917 թվականների ընթացքում Հեմինգուեյը հաճախել է Օաք Պարկի և Ռիվեր Ֆորեստի ավագ դպրոց, որտեղ մասնակցել է մի շարք սպորտային մրցումների, ինչպիսիք են` բոքսը, ջրագնդակը և ֆուտբոլը: Նրա մոտ ամենից լավն անգլերենն էր ստացվում. Հեմինգուեյն իր քրոջ` Մարսելինի հետ երկու տարի ներգրավված է եղել դպրոցի երգչախմբում: Պատանի հասակում նա լրագրության դասերի է հաճախել Ֆեննի Բիգսի մոտ and performed in the school orchestra with his sister Marcelline for two years.: Դասերի ընթացքում գործում էր հետևյալ սկզբունքը. «Պատկերացնենք, որ դասարանը ամսագրի գրասենյակ է» : Լավագույն գրողներն իրենց աշխատանքները հանձնում էին «Տրապեզ» դպրոցական ամսագրին: Ե՛վ Հեմիգուեյը, և՛ Մարսելինն ունեն այնպիսի աշխատանքներ, որոնք հանձնվել են «Տարպեզ»-ին: Հեմիգուեյի առաջին աշխատանքը, որը տպագրվել է 1916 թվականի հունվարին, Չիկագոյի սիմֆոնիկ երգչախմբի ելույթի մասին էր: Նա շարունակում էր հոդվածներ գրել ու խմբագրել «Տրապեզ»-ի և «Տաբուլա»-ի համար: Վերջինս նույնպես դպրոցական թերթ էր, որ լույս էր տեսնում տաին մեկ անգամ: Այդ հոդվածներում նա փորձում էր նմանակել սպորտային մեկնաբաններին և օգտագործում էր Ring Lardner գրական կեղծանունը` ի նշան Չիկագոյի Տրիբունայի Ring Lardner-ին, ում մակագրումը Line O'Type էր: Ինչպես Մարկ Տվենը, Ստեֆեն Քրեյնը, Թեոդոր Դրայզերը և Սինքլեյր Լյուիսը` Հեմինգուեյը նույնպես նովելիստ դառնալուց առաջ լրագրող էր: Ավագ դպրոցն ավարտելուց հետո Հեմինգուեյն աշխատանքի փորձաշրջան անցավ «Քանզաս Սիթի Սթար» (The Kansas City Star) ամսագրում` որպես խմբագիր: Չնայած այնտեղ աշխատեց ընդամենը վեց ամիս` նա իր համար որդեգրեց ամսագրի գրելաոճը. «Օգտագործեք կարճ նախադասություններ, օգտագործեք դյուընթեռնելի պարբերություններ: Ապավինեք ճկուն անգլերենին: Եղեք դրական, ոչ բացասական»:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	--G*26	Արված է
Վերստուգող	Դավիթ	Արված է

Ջեյմս Ջոյս

անգլերեն հոդված

Դուբլին (1882-1904)

James Augustine Aloysius Joyce was born on 2 February 1882 to John Stanislaus Joyce and Mary Jane "May" Murray in the Dublin suburb of Rathgar. He was baptised in the nearby St. Joseph's Church in Terenure on 5 February by Rev. John O'Mulloy. His godparents were Philip and Ellen McCann. He was the eldest of ten surviving children; two of his siblings died of typhoid. His father's family, originally from Fermoy in Cork, had once owned a small salt and lime works. Joyce's father and paternal grandfather both married into wealthy families, though the family's purported ancestor, Seán Mór Seoighe (fl. 1680) was a stonemason from Connemara. In 1887, his father was appointed rate collector (i.e., a collector of local property taxes) by Dublin Corporation; the family subsequently moved to the fashionable adjacent small town of Bray 12 miles (19 km) from Dublin. Around this time Joyce was attacked by a dog, which engendered in him a lifelong cynophobia. He also suffered from keraunophobia, as an overly superstitious aunt had described thunderstorms to him as a sign of God's wrath.

In 1891 Joyce wrote a poem on the death of Charles Stewart Parnell. His father was angry at the treatment of Parnell by the Catholic church and at the resulting failure to secure Home Rule for Ireland. The elder Joyce had the poem printed and even sent a part to the Vatican Library. In November of that same year, John Joyce was entered in Stubbs Gazette (a publisher of bankruptcies) and suspended from work. In 1893, John Joyce was dismissed with a pension, beginning the family's slide into poverty caused mainly by John's drinking and general financial mismanagement.

Joyce had begun his education at Clongowes Wood College, a Jesuit boarding school near Clane, County Kildare, in 1888 but had to leave in 1892 when his father could no longer pay the fees. Joyce then studied at home and briefly at the Christian Brothers O'Connell School on North Richmond Street, Dublin, before he was offered a place in the Jesuits' Dublin school, Belvedere College, in 1893. In 1895, Joyce, now aged 13, was elected to join the Sodality of Our Lady by his peers at Belvedere. The philosophy of Thomas Aquinas continued to have a strong influence on him for most of his life.

Ջեյմս Ջոյսը (անգլ.՝ James Augustine Aloysius Joyce) ծնվել է 1882 թվականի փետրվարի 2-ին Դուբլինի Ռաթգար արվարձանում՝ Ջոն Ստանիսլոս Ջոյսի և Մարի Ջեյն Մուրեյի ընտանիքում: Մկրտվել է փետրվարի 5-ին Տիրանուրի ՝ Սուրբ Հովսեփ եկեղեցում (իռլանդերեն՝ Tír an Iúir), Պատվելի Ջոն Օ’Մուլոյի կողմից: Ֆիլիպ և Էլեն Մքքենները նրա կնքահայրն ու կնքամայրն էին: Ջոյսը 10 երեխաներից ավագն էր. նրա եղբայր-քույրերից երկուսը մահացել էին տիֆից: Հայրական ընտանիքը՝ ծագումով Քորքից, ժամանակին աղի և կիտրոնի գործի սեփականատեր են եղել: Ջեյմսի և՛ հայրը, և՛ հայրական պապիկը երկուսն էլ ամուսնացել են հարուստ ընտանիքների ժառանգների հետ. թեպետ ընտանիքի հավակնոտ նախահայր՝ Ջոն Շոուն (իռլանդերեն՝ Seán Mór Seoighe) քարտաշ-որմնադիր էր՝ Քոնեմարայից: 1887 թվականին նրա հայրը նշանակվում է որպես հարկահավաք (սեփականության հարկահավաք) Դուբլինյան Ընկերության կողմից: Ընտանիքը հետագայում տեղափոխվում է Դուբլինին կից 19 կմ հեռավորության վրա գտնվող փոքրիկ շքեղ Բրեյ քաղաքը: Այս Ժանակահատվածում է, որ շան հարձակման պատճառով Ջոյսի մոտ ձևավորվում է կինոֆոբիա: Նա նաև տառապում էր կերաունոֆոբիայով, քանի որ նրա չափազանց սնահավատ մորաքույրը ամպրոպը նկարագրում էր որպես Աստծո ցասման նշան:

1891 թվականին Չարլզ Ստյուարտ Փարնելի մահվան կապակցությամբ Ջոյսը մի բանաստեղծություն է գրում: Նրա հայրը զայրացած էր Կաթոլիկ եկեղեցու կողմից Փարնելի նկատմամբ վերաբերմունքի և Իռլանդիայի Գլխավոր Օրենքի պահպանման ձախողման պատճառով: Նույն տարվա նոյեմբեր ամսին Ջեյմս Ջոյսը աշխատանքի է անցնում Ստաբզ Գազետում և այնուհետ աշխատանքից հեռացվում: 1893 թվականին կենսաթոշակից զրկվում է, իսկ նրա հարբեցողությունը և ֆինանսական վիճակի անկառավարելիությունը պատճառ է դառնում ընտանիքի աստիճանական սննկացմանը:

Ջոյսը վեց տարեկանում, 1888

Ջոյսը իր կրթությունը սկսել է 1888 թվականին Քլոնգոուս Վուդ քոլեջից՝ մի ճիզվիտական գիշերօթիկ դպրոցից, որը գտնվում էր Քլեյնի մոտ Քանթի Կիլդեյրում, բայց ստիպված էր թողնել այն 1892 թվականին, երբ իր հայրը այլևս ի վիճակի չէր ուսման վարձը վճարել: Այնուհետ Ջոյսը ուսումը շարունակում է տանը, իսկ կարճ ժամանակ անց Դուբլինի Քրիսչիան Օ'քոունել դպրոցում, մինչ 1893 թվականին նրա՝ դուբլինյան ճիզվիտական Բելվըդիր քոլեջ տեղափոխվելը: 1895 թվականին, 13 տարեկանում, իր հասակակիցների կողմից ընտրվում է Տիրամոր Եղբայրության (Sodality of Our Lady) անդամ Բելվըդիրում: Թոմա Աքվենացու փիլիսոփայությունը ազդեցություն է ունեցել Ջոյսի ամբողջ կյանքի վրա:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Pinguin	Արված է
Վերստուգող	Դավիթ	Արված է

Չարլի Չապլին

անգլերեն հոդված

Ներածություն

Chaplin's childhood in London was defined by poverty and hardship. As his father was absent and his mother struggled financially, he was sent to a workhouse twice before the age of nine. When he was 14, his mother was committed to a mental asylum. Chaplin began performing at an early age, touring music halls and later working as a stage actor and comedian. At 19 he was signed to the prestigious Fred Karno company, which took him to America. Chaplin was scouted for the film industry, and made his first appearance in Keystone Studios's Making a Living (1914). He soon developed the Tramp persona and formed a large fan base. Chaplin directed his films from an early stage, and continued to hone his craft as he moved to the Essanay, Mutual, and First National corporations. By 1918, he was one of the best known figures in the world.

In 1919, Chaplin co-founded the distribution company United Artists, which gave him complete control over his films. His first feature-length was The Kid (1921), followed by A Woman of Paris (1923), The Gold Rush (1925), and The Circus (1928). He refused to move to sound films in the 1930s, instead producing City Lights (1931) and Modern Times (1936) without dialogue. Chaplin became increasingly political and his next film, The Great Dictator (1940), satirised Adolf Hitler. The 1940s were a decade marked with controversy for Chaplin, and his popularity declined rapidly. He was accused of communist sympathies, while his involvement in a paternity suit and marriages to much younger women caused scandal. An FBI investigation was opened, and Chaplin was forced to leave the United States and settle in Switzerland. He abandoned the Tramp in his later films, which include Monsieur Verdoux (1947), Limelight (1952), A King in New York (1957), and A Countess from Hong Kong (1967).

Chaplin wrote, directed, produced, edited, starred in, and composed the music for most of his films. He was a perfectionist, and his financial independence enabled him to spend years on the development and production of a picture. His films are characterised by slapstick combined with pathos, typified in the Tramp's struggles against adversity. Many contain social and political themes, as well as autobiographical elements. In 1972, as part of a renewed appreciation for his work, Chaplin received an Honorary Academy Award for "the incalculable effect he has had in making motion pictures the art form of this century". He continues to be held in high regard, with The Gold Rush, City Lights, Modern Times, and The Great Dictator often ranked among industry lists of the greatest films of all time.

Չառլի Չապլին Charles Chaplin
1920 թվականին
Ծնվել է	1889 ապրիլի 16
Ծննդավայր	Լոնդոն, Անգլիա
Մահացել է	25 դեկտեմբերի 1977(1977-12-25) (տարիքը 88)
Մահվան վայր	Կորսիե-սուր-Վեվեյ, Շվեյցարիա
Աշխատանք	Դերասան, կատակերգու, ռեժիսոր, պրոդյուսեր, սցենարիստ, խմբագիր, կոմպոզիտոր
Կայք	charliechaplin.com
Ստորագրություն

Չապլինի լոնդանյան մանկությունը եղել է ծանր և աղքատ: Հոր բացակայության և մոր ծանր ֆինանսական դրության պատճառով նրան, ինը տարեկանը չբոլորած, երկու անգամ ուղարկել են աշխատանքի: Երբ նա 14 տարեկան էր, նրա մայրը տեղափոխվել է հոգեբուժական հիվանդանոց: Չապլինը վաղ տարիքից ստանձնել է դերեր, հանդես գալով երաժշտական սրահներում , իսկ ավելի ուշ աշխատել բեմում ՝ որպես դերասան և կատակերգու: 19 տարեկանում համագործակցում է հայտնի Ֆրեդ Կարնո ընկերության հետ , որը նրան Ամերիկա է տանում: Չապլինը հետամուտ էր ֆիլմարտադրությանը և իր առաջին քայլերը արեց Քեյստոն Ստուդիայ ի «Կեցություն ստեղծելով» ֆիլմում (1914): Նա շուտով բարելավում է թափառաշրջիկ կերպարը և երկրպագուհիների բանակ է հավաքում: 1918 -ից նա աշխարհում ամենահայտնի կերպարներից էր:

1919 -ին Չապլինը հիմնում է տարածաշրջանային Միացյալ Արվեստագետների ընկերությունը, որը նրան տալիս է իր ֆիլմերի ամբողջական վերահսկողությունը: Նրա առաջին լիամետրաժ Ֆիլմը «Փոքրիկը»-ն է (1921), հաջորդաբար՝ «Փարիզուհին» (1923), «Ոսկու Տենդը» (1925), «Կրկեսը» (1928): Նա հրաժարվում է հնչունային ֆիլմին վերադառնալուն 1930-ին՝ փոխարենը արտադրելով «Մեծ քաղաքի լույսերը» (1931) և «Նոր Ժամանակներ» (1936) ֆիլմերը ՝ առանց երկխոսության: Չապլինը սկսում է հետաքրքրվել քաղաքականությամբ և իր հաջորդ ֆիլմում ՝ «Մեծ բեռնապետում» (1940) ծաղրում է Ադոլֆ Հիտլերին: 1940 -ականները տարաձայնությունների տասնամյակ էր Չապլինի համար, և արագորեն իր հանրաճանաչությունը նվազում է: Նա մեղադրվում է կոմունիստական համակրանքի համար, միևնույն ժամանակ իր հայրության հայցը և երիտասարդ կնոջ հետ ամուսնությունը սկանդալի պատճառ են հանդիսանում: Դաշնային հետախուզում է սկսվում և Չապլինը ստիպված է լինում թողնել Միացյալ Նահանգները ՝ հաստատվելով Շվեցարիայում: Նրա՝ «Մըսյե Վերդու» (1947), «Բեմի լուսերը» (1952), «Արքա Նյու-Յորքում» (1957), «Կոմսուհին Հոնկոնգից» (1967) ֆիլմերում թափառաշրջիկի կերպարը բացակայում է:

Չապլինը իր շատ ֆիլմերի համար գրում է, խմբագրում, դերակատարում և հանդես գալիս որպես ռեժիսոր, պրոդյուսեր և երաժշտության երգահան: Նա կատարելության ձգտող էր: Իր ֆինանսական ինքնուրույնությունը հնարավորություն էր տալիս իրեն տարիներ ծախսել պատկերի կատարելագործման և արտադրման վրա: Նրա թափառաշրջիկի դիպուկ և հուզական կերպարը պայքար էր թշվառության դեմ: Շատ ֆիմեր ունեին սոցիալական և քաղաքական ուղվածություն, ինչպես նաև ինքնակենսագրական տարրեր: 1972 թվականին որպես իր աշխատանքի նոր գնահատանք ՝ Չապլինին տրվում է Ակադեմիական մրցանակ «իր դարաշրջանում կինոմատոգրաֆիան արվեստ դարձնելու անասելի ժանքերի համար»: Նա շարունակում էր բարձր հարգանքի արժանանալ. իր «Ոսկու Տենդ», «Մեծ քաղաքի լույսեր» , «Նոր Ժամանակներ» , «Մեծ բեռնապետ» ֆիլմերը կինոարտադրությունում դասվում էին բոլոր ժամանակների լավագույն ֆիլմերի ցանկում:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	pinguin	Արված է
Վերստուգող	Դավիթ	Արված է

Կառլո Անչելոտտի

անգլերեն հոդված

Միջազգային կարիերա

Ancelotti made his Italian national team debut and scored his first and only goal on 6 January 1981 in a one-off tournament against the Netherlands, which ended in a 1–1 draw. He was very likely to be capped for the 1982 World Cup campaign, but a dramatic knee injury forced him away for several months. He later went on to appear in the 1990 World Cup, and was part of Italy's World Cup squad in the 1986 World Cup; where he did not get any appearances. Ancelotti made a total of 26 performances, scoring one goal for Italy, a low right footed shot against Holland in the 1980 Mundialito. He announced his retirement from international football in 1991.

Անչելոտտին առաջին անգամ հանդես եկավ Իտալիայի ազգային հավաքականում 1981 թվականի հունվարի 6-ին՝ Նիդերլանդների դեմ խաղում մեկ գոլ խփելով, այս խաղն ավարտվեց 1-1 ոչ-ոքի հաշվով։ Մեկ տարի անց նա ընտրվեց՝ 1982 թվականի Աշխարհի գավաթին մասնակցելու համար, բայց ծնկի վնասվածքը ստիպեց մի քանի ամսով հեռանալ ֆուտբոլից։ 1986֊ին նա կրկին ընդգրկվեց Աշխարհի գավաթի առաջնությունում Իտալիայի հավաքականի մեջ՝ որպես պահուստային խաղացող, իսկ 1990 թվականին կրկին մասնակցեց Աշխարհի գավաթի առաջնությանը։ Ընդհանուր առմամբ նա 26 խաղի է մասնակցել՝ Իտալիային բերելով միայն մեկ գոլ. 1980 թվականի Հոլանդիայի դեմ խաղում՝ աջ ոտքի ստորին վնասվածք ստանալով: 1991 թվակնին նա հայտարարեց համաշխարհային ֆուտբոլում իր կարիեռայի ավարտի մասին։

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Pinguin	Արված է
Վերստուգող	vacio	Ստուգված է

Ալեքսանդր Բելլ

անգլերեն հոդված

Կրթություն

As a young child, Bell, like his brothers, received his early schooling at home from his father. At an early age, however, he was enrolled at the Royal High School, Edinburgh, Scotland, which he left at age 15, completing only the first four forms. His school record was undistinguished, marked by absenteeism and lacklustre grades. His main interest remained in the sciences, especially biology, while he treated other school subjects with indifference, to the dismay of his demanding father. Upon leaving school, Bell travelled to London to live with his grandfather, Alexander Bell. During the year he spent with his grandfather, a love of learning was born, with long hours spent in serious discussion and study. The elder Bell took great efforts to have his young pupil learn to speak clearly and with conviction, the attributes that his pupil would need to become a teacher himself. At age 16, Bell secured a position as a "pupil-teacher" of elocution and music, in Weston House Academy, at Elgin, Moray, Scotland. Although he was enrolled as a student in Latin and Greek, he instructed classes himself in return for board and £10 per session. The following year, he attended the University of Edinburgh; joining his older brother Melville who had enrolled there the previous year. In 1868, not long before he departed for Canada with his family, Aleck completed his matriculation exams and was accepted for admission to the University of London.

Բելը վաղ տարիքում, եղբայրների նման, կրթությունը է ստացել տանը՝ հոր օգնությամբ։ Ավելի ուշ ընդունվում է էդինբուրգի Արքայական ավագ դպրոց (Էդինբուրգ, Շոտլանդիա), բայց դուրս է գալիս 15 տարեկան հասակում՝ ավարտելով միայն առաջին չորս դասարանները: Դպրոցում նա առանձնապես աչքի չի ընկել, հաճախ էր բացակայում և ցածր գնահատականներ ստանում: Նրա հետքրքրում էին բնական գիտությունները, հատկապես կենսաբանությունը, իսկ մյուս առարկաների հանդեպ անտարբեր էր: Դպրոցից դուրս գալուց հետո՝ Բելը ուղևորվում է Լոնդոն պապի՝ Ալեքսանդր Բելի հետ ապրելու։ Պապիկի հետ անցկացրած մեկ տարվա ընթացքում նրա մոտ ուսման հանդեպ սեր է ծնվում, նրանք միասին ժամեր էին անցկացնում դասերը պատրաստելու և լուրջ քննարկումների վրա: Ավագ Բելը ջանք չէր խնայում օգնելու իր երիտասարդ աշակերտին՝ հստակ և համոզիչ խոսել սովերելու, հմտություն որն հետագայում վերջինիս որպես ուսուցիչ պետք է էին գալու։ 16 տարեկանում նա Ուեսթոն Հաուզ Ակադեմիայում ստանում է երաժշտության և ճարտասանության «աշակերտ֊ուսուցչի» պաշտոն։ Նա միաժամանակ և լատիներեն և հունարեն առարկաների ուսանող էր, և ինքն էր դասավանդում էր՝ ուսումնական տարվա համար 10 ֆունտ վարձավճարով։ Հաջորդ տարի նա ընդունվեց Էդինբուրգի համալսարան՝ միանալով իր ավագ եղբայր Մելվինին: 1868 թվականին, մինչ ընտանիքի հետ Կանադա մեկնելը, Ալեքը հանձնում է ավարտական քննություններ և ընդունվում Լոնդոնի համալսարան։

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Pinguin	Արված է
Վերստուգող	vacio	Ստուգված է

Վիկտորիա թագուհի

անգլերեն հոդված

Ծնունդ և ընտանիք

Victoria was christened privately by the Archbishop of Canterbury, Charles Manners-Sutton, on 24 June 1819 in the Cupola Room at Kensington Palace. She was baptised Alexandrina, after one of her godparents, Emperor Alexander I of Russia, and Victoria after her mother. Additional names proposed by her parents—Georgina (or Georgiana), Charlotte and Augusta—were dropped on the instructions of the Duke's elder brother, the Prince Regent (later George IV).

At birth, Victoria was fifth in the line of succession after her father and his three older brothers: the Prince Regent, the Duke of York, and the Duke of Clarence (later William IV). The Prince Regent and the Duke of York were estranged from their wives, who were both past child-bearing age, so the two eldest brothers were unlikely to have any further children. The Dukes of Kent and Clarence married on the same day 12 months before Victoria's birth, but both of Clarence's daughters (born in 1819 and 1820 respectively) died as infants. Victoria's grandfather and father died in 1820, within a week of each other, and the Duke of York died in 1827. On the death of her uncle George IV in 1830, she became heiress presumptive to her next surviving uncle, William IV. The Regency Act 1830 made special provision for the Duchess of Kent to act as regent in case William died while Victoria was still a minor. King William distrusted the Duchess's capacity to be regent, and in 1836 declared in her presence that he wanted to live until Victoria's 18th birthday, so that a regency could be avoided.

Վիկտորիան 4 տարեկան հասակում, 1823

Վիկտորին մկրտվել է արքեպիսկոպոսի կողմից Քենթրբերիում, 1819 թվականի հունիսի 24-ին Քենսինգթոն պալատի Կուպոլա սենյակում: Նա մկրտվել է որպես Ալեքսանդրինա, ի պատիվ իր կնքահոր՝ Ալեքսանդրի Ռուսատանի կայսեր, և մոր՝ Վիկտորիայի: Ծնողների կողմից առաջարկած հավելյալ անունները՝ Ջորջինա, Շարլոտ և Օգուստա անունները՝ ըստ դուքսի ավագ եղբոր՝ արքայազն Ռեջենթի (ավելի ուշ՝ Ջորջ IV) հայեցողության վրա էին:

Վիկտորիան ծնունդով 5-րդ ժառանգորդն էր իր հայրիկից և 3 ավագ եղբայրներից հետո. արքայազն Ռեջենթը, Յորքի և Կլարենսի դքսերը (ավելի ուշ Վիլիամ IV): Արաքայազն Ռեջենթը և Յորքի դուքսը հեռացել էին իրենց կանանցից, ում ծննդաբերելու տարիքն անցել էր, այսպիսով, երկու ավագ եղբայրներն ապագայում որևէ երեխա չունեցան: Կլարենսի և Կենտի դքսերն ամուսնացան նույն օրը՝ Վիկտորիայի ծննդից 12 ամիս առաջ, բայց Կլարենսի երկու դստրերն էլ (ծնված՝ 1819 և 1820 թվականներին) մահացան մանուկ հասակում:

Վիկտորիայի պապիկը և հայրիկը մահացան 1820 թվականին մեկ շաբաթ տարբերությամբ, իսկ Յորքի դուքսը մահացավ 1827 թվականին:Հորեղբայր Ջորջ IV-ի մահվան օրը 1830 թվականին, նա դարձավ իր մյուս կենդանի հորեղբոր՝ Ուիլյամ IV-ի հավանական ժառանգորդը: 1830 թվականի ժառանգորդի խնամակալության հարցը հատուկ առիթ ստեղծեց Կենտի դքսերի համար Ուիլյամ IV-ի մահից հետո՝ որպես խնամակալ հանդես գալ քանի դեռ Վիկտորիան անչափահաս էր:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Pinguin	Արված է
Վերստուգող	Lilitik22	Ստուգված է

Բնություն

անգլերեն հոդված

Երկիր

Earth (or, "the earth") is the only planet presently known to support life, and its natural features are the subject of many fields of scientific research. Within the solar system, it is third closest to the sun; it is the largest terrestrial planet and the fifth largest overall. Its most prominent climatic features are its two large polar regions, two relatively narrow temperate zones, and a wide equatorial tropical to subtropical region. Precipitation varies widely with location, from several metres of water per year to less than a millimetre. 71 percent of the Earth's surface is covered by salt-water oceans. The remainder consists of continents and islands, with most of the inhabited land in the Northern Hemisphere.

Earth has evolved through geological and biological processes that have left traces of the original conditions. The outer surface is divided into several gradually migrating tectonic plates. The interior remains active, with a thick layer of plastic mantle and an iron-filled core that generates a magnetic field.

The atmospheric conditions have been significantly altered from the original conditions by the presence of life-forms, which create an ecological balance that stabilizes the surface conditions. Despite the wide regional variations in climate by latitude and other geographic factors, the long-term average global climate is quite stable during interglacial periods, and variations of a degree or two of average global temperature have historically had major effects on the ecological balance, and on the actual geography of the Earth.

Երկիր մոլորակը կամ Երկիրը ենթադրվում է, որ միակ մոլորակն է, որտեղ գոյություն ունի կյանք, և որի բնական հատկությունների ուսումնասիրությունն ընկած է գիտական հետազոտությունների բազում բնագավառների հիմքում: Արեգակնային համակարգում այն թվով երրորդ մոլորակն, է ըստ Արևից ունեցած հեռավորության՝ ամենամեծ ցամաքային մոլորակը և հինգերորդն ըստ մեծության: Երկրի ամենահայտնի կլիմայական հատկանիշները նրա երկու մեծ բևեռային շրջաններն են, երկու համեմատաբար նեղ բարեխառն գոտիները և լայն հասարակածային, արևադարձային և մերձարևադարձային գոտիները: Տեղումների քանակը փոփոխվում է կախված տեղանքից՝ սկսած տարեկան մի քանի մետրից մինչև ավելի քիչ քան մեկ միլիմետրը: Երկրի մակերևույթի 71 տոկոսը ծածկված է աղի օվկիանոսներով: Մնացած մասը բաղկացած է մայրցամաքներից, կղզիներից, որոնցից ամենաշատ բնակեցվածը գտնվում է Հյուսիսային կիսագնդում:

Երկիրն անցել է աշխարհագրական և կենսաբանական տարբեր գործընթացների միջով, որոնք հետք են թողել ներկայիս տեսքի վրա: Արտաքին մակերևույթը բաղկացած է մի քանի աստիճանաբար տեղաշարժվող տեկտոնական պլատֆորմներից: Ներքին հատվածը ակտիվ է՝ ճկուն թիկնոցի հաստ շերտով և երկաթով լցված կենտրոնով, որն առաջացնում է մագնիսական դաշտը:

Մթնոլորտային պայմանները նշանակալից կերպով փոխվել են սկզբնական վիճակից. սա պայմանավորված է եղել կյանքի ձևերի առաջացմամբ, որը ստեղծել է մակերևութային պայմանները կարգավորող էկոլոգիական հավասարակշռություն: Բացի կլիմայական գոտիների` աշխարհագրական լայնությունից կախված բազմազանությանը և այլ աշխարհագրական գործոնների` երկարատև միջին գլոբալ կլիման գրեթե նույնն է սառցե ժամանակաշրջանների միջև, իսկ միջին ջերմաստիճանից մեկ կամ երկու աստիճանով շեղումները պատմական կարևորագույն ազդեցություն են ունեցել էկոլոգիական հավասարակշռության և Երկրի ներկայիս աշխարհագրության վրա:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	G*26	Արված է
Վերստուգող	Դավիթ	Արված է

Գյուղատնտեսություն

անգլերեն հոդված

Նախապատմական շրջան

Forest gardening, a plant-based food production system, is thought to be the world's oldest agroecosystem. Forest gardens originated in prehistoric times along jungle-clad river banks and in the wet foothills of monsoon regions. In the gradual process of a family improving their immediate environment, useful tree and vine species were identified, protected and improved whilst undesirable species were eliminated. Eventually superior foreign species were selected and incorporated into the family's garden․

Անտառային այգեգործությունը` բուսական մթերքների արտադրության համակարգը, համարվում է աշխարհի ամենահին գոյահամակարգը։Անտառային այգիները պատմություն են առնում նախապատմական ժամանակներից։ Նրանք գտնվում էին խիտ անտառներով ծածկված գետափերի երկայնքներում և մուսսոնային խոնավ նախալեռնային շրջաններում։ Ընտանիքների անմիջական միջավայրի բարելավման աստճանական ընթացքում առանձնացել են օգտակար ծառերի և որթատունկների տեսակները, պահպանվել և բարելավվել, մինչդեռ անցանկալի տեսակները վերացվել են։ Վերջ ի վերջո, ընտրվել են ամենալավ օտարերկրյա տեսակները և ներառվել ընտանիքի այգում։

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	NareGh	Տեղափոխված է
Վերստուգող	Marina Melik-Adamyan	Արված է

Էռնեստ Հեմինգուեյ

անգլերեն հոդված

Առաջին համաշխարհային պատերազմ

Early in 1918, Hemingway responded to a Red Cross recruitment effort in Kansas City and signed on to become an ambulance driver in Italy. He left New York in May and arrived in Paris as the city was under bombardment from German artillery. By June he was at the Italian Front. It was probably around this time that he first met John Dos Passos, with whom he had a rocky relationship for decades. On his first day in Milan, he was sent to the scene of a munitions factory explosion, where rescuers retrieved the shredded remains of female workers. He described the incident in his non-fiction book Death in the Afternoon։ "I remember that after we searched quite thoroughly for the complete dead we collected fragments". A few days later, he was stationed at Fossalta di Piave.

On July 8, he was seriously wounded by mortar fire, having just returned from the canteen bringing chocolate and cigarettes for the men at the front line. Despite his wounds, Hemingway assisted Italian soldiers to safety, for which he received the Italian Silver Medal of Bravery. Still only 18, Hemingway said of the incident։ "When you go to war as a boy you have a great illusion of immortality. Other people get killed; not you ... Then when you are badly wounded the first time you lose that illusion and you know it can happen to you." He sustained severe shrapnel wounds to both legs, underwent an immediate operation at a distribution center, and spent five days at a field hospital before he was transferred for recuperation to the Red Cross hospital in Milan. He spent six months at the hospital, where he met and formed a strong friendship with "Chink" Dorman-Smith that lasted for decades and shared a room with future American foreign service officer, ambassador, and author Henry Serrano Villard.

While recuperating, he fell in love, for the first time, with Agnes von Kurowsky, a Red Cross nurse seven years his senior. By the time of his release and return to the United States in January 1919, Agnes and Hemingway had decided to marry within a few months in America. However, in March, she wrote that she had become engaged to an Italian officer. Biographer Jeffrey Meyers claims that Hemingway was devastated by Agnes' rejection, and he followed a pattern of abandoning a wife before she abandoned him in future relationships.

Հեմինգուեյը զինվորական հանդերձանքով Միլանում, 1918

1918 թվականի սկզբին Հեմինգուեյն արձագանքեց Կարմիր խաչի հավաքագրմանը Կանզաս քաղաքում և գրանցվեց Իտալիայում շտապ օգնության վարորդ դառնալու համար: Նա Նյու Յորքը լքեց մայիսին և ժամանեց Փարիզ, երբ քաղաքը գտնվում էր գերմանական հրետանիների ռմբակոծության տակ: Հունիս ամսին արդեն իտալական ճակատում էր: Հավանաբար հենց այդ ժամանակ նա առաջին անգամ հանդիպեց Ջոն Դոս Պասոսին, ում հետ տասնամյակներ շարունակ ջերմ բարեկամական հարաբերությունների մեջ էր: Միլանում, հենց առաջին օրը, Հեմինգուեյին ուղարկեցին պայթեցված զինամթերքի գործարանի վայր, որտեղ փրկարարները հավաքում էին մահացած կին աշխատողների մարմինների մասերը: Այս միջադեպը նա նկարագրել է իր «Մահ կեսօրին» վավերագրական գրքում. «Ես հիշում եմ, որ մահացածների ամբողջական մարմինները փնտրելուց հետո, մենք հավաքում էինք մարմինների մասեր»: Մի քանի օր անց նրան տեղափոխեցին Ֆոսալտա դի Պիավ:

Հուկիսի 8-ին, երբ Հեմինգուեյը ճաշարանից առաջին գծում կանգնած զինվորների համար շոկոլադ և ծխախոտ էր բերում, լրջորեն վիրավորվեց ականանետի կրակից: Չնայած իր վերքերին՝ Հեմինգուեյը շարունակում էր օգնել իտալացի զինվորներին, ինչի համար պարգևատրվեց իտալական բանակի Քաջության արծաթե մեդալով: Դեռևս 18 տարեկան լինելով՝ Հեմինգուեյը այս առիթով ասել է. «Երբ երիտասարդ տղան գնում է պատերազմ, նա անմահության մասին մեծ պատրաքներ ունի: Մարդիկ մահանում են, բայց ոչ դու․․․ Իսկ երբ առաջին անգամ վիրավորվում ես, կորցնում ես այդ պատրանքը և հասկանում, որ դա կարող է նաև քեզ հետ պատահել»: Նա երկու ոտքից վիրավորվեց, վիրահատվեց և հինգ օր անցկացրեց դաշտային հիվանդանոցում, մինչ նրան կտեղափոխեին Միլանի Կարմիր խաչի հիվանդանոց վերականգնման համար: Վեց ամիս անցկացրեց հիվանդանոցում, որտեղ հանդիպեց Դորման Սմիթին և նրա հետ ամուր կապ հաստատեց, որը տևեց տասնամյակներ: Այստեղ նա Ամերիկայի Արտաքին ծառայության ապագա սպա, դեսպան և հեղինակ Հենրի Սերանո Վիլարդի հետ նույն սենյակում էր մնում:

Վերականգնման ընթացքում նա առաջին անգամ սիրահարվեց Կարմիր խաչի բուժքույր Ագնես ֆոն Կուրովսկիին, ով իրենից յոթ տարով մեծ էր: Ագնեսը և Հեմինգուեյը որոշում են մի քանի ամսվա ընթացքում ամուսնանալ Ամերիկայում, երբ Հեմինգուեյը 1919 թվականի հունվարին կզորացրվեր և կվերադառնար Միացյալ Նահանգներ: Սակայն մարտ ամսին Ագնեսը գրում է, որ նշանվել է իտալացի սպայի հետ: Հեմինգուեյի կենսագիր Ջեֆրի Մեյերսը պնդում է, որ Հեմինգուեյը խորը հիասթափություն էր ապրում Ագնեսի մերժումի պատճառով և իր հետագա հարաբերություններում նա հետևում էր այդ նույն օրինակին՝ լքելով կանաց, մինչ նրանք կլքեին իրեն:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	Hasmik Tsh (քննարկում)	Արված է
Վերստուգող	--Marina Melik-Adamyan 22:14, 11 Հոկտեմբերի 2014 (UTC)	Արված է

Ջոան Ռոուլինգ

անգլերեն հոդված

Ծնունդ և ընտանիք

Rowling was born to Peter James Rowling, a Rolls-Royce aircraft engineer, and Anne Rowling (née Volant), on 31 July 1965 in Yate, Gloucestershire, England, 10 miles (16 km) northeast of Bristol. Her mother Anne was half-French and half-Scottish. Her parents first met on a train departing from King's Cross Station bound for Arbroath in 1964. They married on 14 March 1965. Her mother's maternal grandfather, Dugald Campbell, was born in Lamlash on the Isle of Arran. Her mother's paternal grandfather, Louis Volant, was awarded the Croix de Guerre for exceptional bravery in defending the village of Courcelles-le-Comte during the First World War. Rowling originally believed he had won the Légion d'honneur during the war, as she said when she received it herself in 2009. She later discovered the truth when featuring in an episode of the UK genealogy series Who Do You Think You Are?. Volant worked as a head wine waiter at the Savoy Hotel in London during the 1920s, for which he was appointed a Chevalier of the Order of Agricultural Merit.

Ռոուլինգի ծնողները հանդիպել են Լոնդոնի Քինգզ Քրոս կայարանում: Ռոուլինգը հետագայում օգտագործել է այն որպես Կախարդության Աշխարհ տանող մուտք:

Ռոուլինգը ծնվել է Ռոլս-Ռոյս օդանավերի ճարատարագետ Պիտր Ջեյմս Ռոուլինգի and Anne Rowling (née Volant), a science technician, և Աննա Ռոուլինգի ընտանիքում, 1965 թվականի հուլիսի 31-ին Յեյթում, Գլոսթեշեր, Անգլիա, Բրիսթոլից 16կմ հյուսիս։ Նրա մայրը` Աննան, կիսով չափ ֆրանսիացի էր, կիսով չափ շոտլանդացի։ Ծնողները առաջին անգամ հանդիպել են 1964 թվականին՝ գնացքում, որը մեկնում էր Կինգզ Քրոս կայարանից։

Ծնողներն ամուսնացել են 1965 թվականի մարտի 14-ին։ Մոր մայրական պապը` Դուգալդ Կեմբլը, ծնվել է Արան կղզի Լամլաշ բնակավայրում , հայրական պապը` Լյուիս Վոլանը, առաջին համաշխարհային պատերազմի ընթացքում Կուրսել լը Կոմտ գյուղի պաշտպանության համար պարգևատրվել է Croix de Guerre քաջության շքանշանով։ Ռոուլինգն սկզում համոզված էր, որ պապը պատերազմի ժամանակ շնորհվել է Պատվո լեգեոնի շքանշանով, քանի որ ասում էր, որ ինքն է հենց ստացել այն 2009 թվականին։ Նա ավելի ուշ բացահայտեց ճշմարտությունը, որը պարզվեց Մեծ Բրիտանիայի ծագումնաբանական սերիաներից մեկի ընթացքում։ Վոլանը Լոնդոնի Սևոյ հյուրանոցում 1920-ականներին աշխատում էր գինու գլխավոր մատուցող, որի համար նա ստացել է գյուղատնտեսական արժանիքներով ասպետի շքանշանի։

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	NareGh (քննարկում)	Տեղափոխված է
Վերստուգող	Դավիթ (∅)	Արված է

Հենրիխ Մխիթարյան

անգլերեն հոդված

Վաղ կյանք

Mkhitaryan was born on 22 January 1989 in the Armenian capital Yerevan to Marina Taschyan and Hamlet Mkhitaryan, a prominent striker of FC Ararat Yerevan during the 1980s, who died of a brain tumor at age 33.[8] His mother is the head of the national teams department in the Armenian Football Federation and his elder sister, Monica, works at UEFA's headquarters.

At the beginning of the 1990s, the Mkhitaryan family moved to France, where Hamlet Mkhitaryan played for the now defunct ASOA Valence and helped them to be promoted to the second division Ligue 2. Mkhitaryan spent his early childhood in Valence. He always wanted to become a football player and began to follow in his father's footsteps. As a child, he would watch his father play and always wanted to follow him to training. Tragically, his father died of a brain tumor when Mkhitaryan was only seven years old, and never witnessed his son developing into an outstanding footballer. The Mkhitaryans returned to Yerevan in 1995. Mkhitaryan graduated from the Institute of Physical Culture in Armenia. He currently studies economics at the Yerevan branch of the St. Petersburg Institute. Upon graduation, he plans to study there as a lawyer. Growing up, Mkhitaryan considered Zinedine Zidane his football idol.

Հենրիխ Մխիթարյանը ծնվել է 1989 թվականի հունվարի 22-ին, Հայաստանի Հանրապետության մայրաքաղաք Երևանում Մարինա Թաշչյանի և Համլետ Մխիթարյանի ընտանիքում: Մխիթարյանի հայրը՝ Համլետ Մխիթարյանը, ով 1980-ականների Երևանի «Արարատ» ֆուտբոլային ակումբի հայտնի հարձակվողներից էր՝ մահացել է գլխուղեղի ուռուցքից 33 տարեկան հասակում: Մխիթարյանի մայրը՝ Մարինա Թաշչյանը, ղեկավարում է Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի ազգային հավաքականների բաժինը, իսկ նրա ավագ քույրը՝ Մոնիկա Մխիթարյանն, աշխատում է ՈՒԵՖԱ-ի կենտրոնակայանում:

1990-ակաների սկզբին Մխիթարյանի ընտանիքը տեղափոխվում է Ֆրանսիա, որտեղ նախկինում նրա հայրը՝ Համլետ Մխիթարյանը, խաղացել էր տեղի «ԱՍՕԱ Վալենսիա» ակումբում օգնելով թիմին բարձրանալ Լիգա 2-ի երկրորդ դիվիզիոն: Մխիթարյանն իր վաղ մանկությունն անցկացրել է Վալենսիայում: Ցանկանալով դառնալ ֆուտբոլիստ՝ նա սկսում է հետևել իր հոր օրինակին: Երեխա ժամանակ միշտ դիտում էր իր հոր խաղերը՝ ցանկանալով հետևել նրա մարզումներին: Երբ Մխիթարյանը դեռ յոթ տարեկան էր, դժբախտաբար, գլխուղեղի ուռուցքից մահանում է նրա հայրը, ականատես չլինելով որդու ականավոր ֆուտբոլիստ դառնալուն: 1995 թվականին Մխիթարյանները վերադառնում են Երևան:

Մխիթարյանն ավարտել է Ֆիզիկական կուլտուրայի հայկական պետական ինստիտուտը: Ներկայումս նա սովորում է տնտեսագիտություն` Սանկտ Պետերբուրգի ինստիտուտի Երևանյան մասնաճյուղում: Ավարտելուց հետո նա մտադիր է սովորել այնտեղ՝ որպես իրավաբան: Մխիթարյանը Զինեդին Զիդանին համարում է իր ֆուտբոլային կուռքը:

	Մասնակից	Կարգավիճակ
Թարգմանիչ	SurMa	Արված է
Վերստուգող	-Marina Melik-Adamyan 21:51, 11 Հոկտեմբերի 2014 (UTC)	Արված է