Անիմացիայի պատմություն

Անիմացիայի պատմություն. Պատմությունը կենտրոնանում է մեդիայի զարգացման վրա 1888 թվականին ցելյուլոիդ ֆիլմի հայտնվեկուց հետո, որն արտադրվել է թատերական ցուցադրումների, հեռուստատեսության և (ոչ ինտերակտիվ) տնային ժամանցի համար։

1895-1920 թվականներին՝ ֆիլմարտադրությն զարգացման ընթացքում, անիմացիայի մի քանի մեթոդներ վերստեղծվեցին կամ նորովի զարգացան, ներառելով առարկաներով ստոպ- շարժում, տիկնիկներով, կավով կամ կտրվածքներով ներկված անիմացիա։

Հազարամյակի վերջում, համակարգչային անիմացիան շատ տարածաշրջաններում դարձավ գերիշխող անիմացիոն տեխնիկա (մինչդեռ ձեռքով նկարած անիմացիան շարունակում էր տարածված մնալ ամբողջ աշխարհում, օրինակ՝ ճապոնական անիմեն կամ եվրոպական ձեռքով նկարված արտադրությունները)։ Համակարգչային անիմացիան ասոցացվում է եռաչափ տեսքի հետ՝ մանրամասն ստվերումներով, չնայած որ շատ տարբեր անիմացիոն ոճեր են ստեղծվել կամ մոդելավորվել համակարգիչներով։ Որոշ արտադրություններ կարող են ճանաչվել որպես ֆլեշ անիմացիա, սակայն գործնկանում համեմատաբար երկչափ արտաքինով, ընդգծված ուրվագծերով և փոքր ստվերով համակարգչային անիմացիաները սովորաբար համարվում են «ավանդական անիմացիա»։ Օրինակ առաջին գեղարվեստական ֆիլմը, որը նկարահանվել է համակարգչով The Rescuers Down Under-ն է (1990 թվական), բայց դրա ոճը համարյա չի տարբերվում կինոժապավենային անիմացիայից։

Նախորդների ազդեցություն

Անիմացիոն ֆիլմերը պատմվածքի, ֆիզուալ արվեստի և թատրոնի հին ավանդույթների մի մասն են։ Ֆիլմից առաջ շարժվող պատկերներով հայտնի տեխնիկան ներառում է ստվերային խաղը մեխանիկական սլայդները և շարժական պրոյեկտորները կախարդական լապտերների շոուներում (հատկապես ֆանտասմագորիա)։

Զարմանալի եռաչափ շարժվող ֆիգուրներով տեխնիկան ներառում է դիմակներ և զգեստներ, տիկնիկներ և ավտոմատներ։ Պատկերազարդ մանկական գրքերը, ծաղրանկարները, քաղաքական մուլտֆիլմերը և հատկապես կոմիքսները սերտորեն կապված են անիմացիայի հետ՝ մեծ ազդեցություն ունենալով տեսողական ոճերի և հումորի տեսակների վրա։

Ժամանակակից անիմացիայի տեխնիկական սկզբունքները հիմնված են շարժման ստրոբոսկոպիկ խաբկանքի վրա, որը ստեղծվել է 1833 թվականին ստրոբոսկոբիկ սկավառակներով (որը ավելի հայտնի է ֆենակիստիսկոպ անունով)։ Այս անիմացիոն սկավառակները՝ միջինում 8-ից 16 նկարներով, սովորաբար ձևավորված էին որպես անվերջ օղակներ (ինչպես շատ GIF անիմացիաներ), տնային օգտագործման համար ձեռքով աշխատող «փիլիսոփայական խաղալիք»։ Չնայած մի քանի պիոներներ հույս ունեին, որ այն թատերական օգտագործման համար կարող է կիրառվել ավելի երկար, 19-րդ դարի ընթացքում տեխնիկական հետագա զարգացումը ավելի շատ կենտրոնացած էր ստերեոսկոպի (արտադրված 1838 թվականին) և լուսանկարչության (արտադրված 1839 թվականին) հետ համադրությունների վրա։ Կինեմատոգրաֆիայի զարգացումը մասամբ պայմանավորված էր նոր տեխնիկայով, որն ի վիճակի էրտեսաձայնագրել և վերարտադրել իրական կյանքին նման շարժանկարներ։ Առաջին տարիներին անիմացիոն ֆիլմեր նկարելը թվում էր համեմատաբար հնացած տեխնիկա, մինչ որոշ արվեստագետներ ստեղծում էին հայտնի և ազդեցիկ անիմացիոն կարճամետրաժ ֆիլմեր, իսկ ֆիլմարտադրողները շարունակեցին աշխատել՝ հանրահայտ կոմիքսները վերածելով անիմացիոն մուլտֆիլմերի։

1888–1909 թվականների կինոյի ամենավաղ անիմացիաներ

Պաուվեր Պիերոտ(1892) վերաներկված տեսահոլովակ

Օպտիկական թատրոն

Չարլզ-Էմիլ Ռեյնաուդը զարգացրեց իր նախագծային պրաքսինոսկոպը դեպի օպտիկական թատրոն՝ ձեռքով ներկված թափանցիկ գունավոր նկարներով՝ երկար քանդակած շերտով, որը պատված է երկու կծիկների մեջ, արտոնագրված 1988 թվականի դեկտեմբերին։

1892 թվականի հոկտեմբերի 28-ից մինչև 1900 թվականի մարտը Ռեյնաուդը տվել է ավելի քան 1280 ցուցադրություններ ավելի քան 500,000 այցելուի համար Փարիզի Գրևինի թանգարանում։ Նրա «Pantomimes Lumineuses» անիմացիոն ֆիլմերի շարքը պարունակում էր 300-ից 700 կադր, որոնք կառավարվում էին յուրաքանչյուր ֆիլմի համար 10-15 րոպե տևողությամբ։ Հետին պլանը առանձին էր լուսարձակվում։ Ուղիղ եթերում հնչեցին դաշնամուրի երաժշտություն,երգ և որոշ երկխոսություններ, իսկ որոշ ձայնանյին ազդեցություններ սինխրոնիզացվեցին էլեկտրական մագնիսով։ Առաջին ծրագիրը ներառում էր երեք մուլտֆիլմ՝ «Pauvre Pierrot» (ստեղծվել է 1892 թվականին), «Un bon bock» (ստեղծվել է 1892 թվականին, այժմ կորած է), և «Le Clown et ses chiens» (ստեղծվել է 1892 թվականին, այժմ կորած է)։ Հետագայում «Autour d'une cabine» (ստեղծվել է 1894 թվականին) և «A rêve au coin du feu» (ստեղծվել է 1894 թվականին) վերնագրերը կներկայացվեն ներկայացումների մի մասը։

Ստանդարտ նկարային ֆիլմ

Չնայած Ռեյնաուդի ֆիլմերի հաջողությանը, որոշ ժամանակ պահանջվեց, մինչև մուլտիպլիկացիան ադապտացվեց ֆիլմարտադրությանը, որն հիմնադրվեց 1895 թվականին Լյումյերի կինոմատոգրաֆի ներդրումից հետո։ Ժորժ Մելիեսի վաղ ֆանտաստիկ և կախարդական ֆիլմերը (թողարկված 1896-1913 թվականներին), երբեմն պարունակում են տարրեր, որոնք ինչ-որ չափով հիշեցնում էին անիմացիա, որոնք ինչ-որ չափով հիշեցնում են` ներառելով ներկված հենարաններ կամ ներկված արարածներ, որոնք տեղափոխվել են ներկված ֆոնի դիմաց (հիմնականում լարերի օգտագործմամբ) և ֆիլմի ձեռքով գունավորում։ մելիեսը նաև կիրառեց կանգառի հնարքը՝ կադրերի միջև տեսարանի մեկ փոփոխությամբ, որն արդեն օգտագործվել էր Էդիսոնի «Մերի Ստյուարտի մահապատիժը» 1895 թվականին և, հավանաբար մի քանի տարի անց հանգեցրեց դադարեցված շարժման անիմացիայի զարգացմանը։ Կարծես դա տևեց մինչև 1906 թվականը, մինչև կինոթատրոններում հայտնվեցին հատուկ անիմացիոն ֆիլմեր։ Նախկինում ենթադրվող որոշ ֆիլմերի անիմացիայի թվագրումը վիճարկվում է, մինչդեռ մյուս հին ֆիլմերը, որոնք կարող էին օգտագործել դադարեցված շարժում կամ այլ անիմացիոն տեխնիկաներ, անհետացել են կամ չբացահայտված են, և հետևաբար չեն կարող ստուգվել։

Տպագիր անիմացիոն ֆիլմ

1987 թվականին խաղալիք արտադրող գերմանացի Բինգ եղբայրները ունեին իրեն խաղալիքի «կինեմատոգրաֆի» նախատիպը, որը նրանք ի վերջո ներկայացրին 1898 թվականի նոյեմբերին Լայպցիգում կայացած խաղալիքների համաժողովում։ Շուտով Գերմանիայում և Ֆրանսիայում այլ խաղալիք արտադրողներ այդ թվում՝ Էռնստ Պլանկը, Ժորժ Կարետը և Լապիերը սկսեցին վաճառել նմանատիպ սարքեր։ Խաղալիքների կինեմատոգրաֆները հիմնականում ավանդական խաղալիքների կախարդական լապտերներ էին, որոնք հարմարեցված էին մեկ կամ երկու փոքր գլանափաթեթներով, որոնք օգտագործում էին ստանդարտ «Էդիսոնի ներկայացման» 35 մմ թաղանթ, և կափարիչ:Այս պրոյեկտորները նախատեսված էին նույն տեսակի «տնային ժամանցի» խաղալիքների շուկայի համար, որն արդեն արտադրողների մեծ մասը տրամադրել էր պրաքսինոսկոպներ և կախարդական լապտերներ։ Բացի համեմատաբար թանկ կենդանի գործողություններով ֆիլմերից, արտադրողները արտադրեցին շատ ավելի էժան ֆիլմեր՝ տպագրելով լիտոգրաֆիկ գծագրեր։ Այն անիմացիաները հավանաբար արվել են սև և սպիտակ գույներով մոտ 1898 կամ 1899 թվականներին, բայց ամենաուշը մինչև 1902 թվականը դրանք գունավոր ձևով էին։ Նկարները հաճախ վերցվել են կենդանի գործողություններով ֆիլմերից (ինչպես ավելի ուշ ռոտոսկոպինգի տեխնիկան)։ Այս կարճամետրաժ ֆիլերը սովորաբար պատկերում էին մի պարզ կրկնվող գործողություն, և դրանց մեծ մասը նախագծված էր որպես անվերջ խաղացող օղակ մինչև ֆիլմի ավարտը։ Լիտոգրաֆիայի գործընթացը և հանգույցի ձևաչափը հետևում են այն ավանդույթին, որը սահմանվել է ստրոբոսկոպիկ սկավառակի, զոետրոպի և պրաքսինոսկոպի կողմից։

Կացուդո Շաշինը (1907-1912 թվականներին), որը համարվում է Ճապոնիայի ամենահին մուլտիպլիկացիոն գործը, հավանաբար ստեղծվել է արևմտյան տպագիր նմանատիպ ֆիլմեր նմանակելով։

Կացուդոշաշին (1907 թվական)

Ջոն Ստյուարտ Բլեքթոն

Ջ. Ստյուարտ Բլեքթոնը բրիտանացի-ամերիկացի կինոռեժիսոր էր, Վիտագրաֆ ստուդիայի համահիմնադիրը և առաջիններից մեկը, որը իր ֆիլմերում օգտագործեց անիմացիա։ Նրա «Կախարդված նկարը» (1900) կարելի է համարել առաջին թատերական ֆիլմը, որը ձայնագրվել է ստանդարտ պատկերային ֆիլմի վրա, որը ներառում էր անիմացիոն տարրեր, թեև դա վերաբերում է գծագրերի փոփոխությունների ընդամենը մի քանի շրջանակի։ Այն ցույց է տալիս, թե ինչպես է Բլեքթոնը անում դեմքի, սիգարների, գինու շիշ և բաժակի «փայլուն էսքիզներ»։ Դեմքը արտահայտությունը փոխվում է, երբ Բլեքթոնը գինի է լցնում նկարված դեմքի բերանը և երբ վերցնում է նրա սիգարը։ Այս ֆիլմում օգտագործված տեխնիկան հիմնականում դադսարի հնարք էր. տեսարանների միակ փոփոխությունը դեմքի տարբեր արտահայտությամբ գծանկարի փոխարինումն էր նույնատիպ նկարով։ Որոշ տեսարաններում գծված շիշն ու բաժակը փոխարինվել են իրական առարկաներով։ Բլեքթոնը, հավանաբար, օգտագործել էր նույն տեխնիկան 1896 թվականին նկարահանված, բայց կորած մի էսքիզային ֆիլմում։

Բլեքթոնի 1906 թվականին նկարահանված «Զվարճալի դեմքերի հումորային փուլերը» ֆիլմը հաճախ համարվում է որպես ստանդարտ ֆիլմերի ամենահին հայտնի ձեռքով նկարված անիմացիան։ Այն պարունակում է գրատախտակի գծագրերով արված հաջորդականություն, որոնք փոխվում են շրջանակների միջև՝ ցույց տալու երկու դեմքերի փոփոխվող արտահայտությունները և սիգարի ծուխը, ինչպես նաև երկու հաջորդականություն, որոնք ներկայացնում են կտրված անիմացիա՝ նմանատիպ տեսքով՝ ավելի հեղուկ շարժման համար։

Կախարդված նկարչություն(1900 թվական)

Ալեքսանդր Շիրաև

Ալեքսանդր Շիրյաև ռուս բալետի պարող, բալետմայստեր և պարուսույց էր, որը ծառայել է Մարիինյան թատրոնում։ Նրան վերագրվում է դադարեցված-շարժման անիմացիայի անկախ գյուտին։ 1906-ից 1909 թվականներին ստեղծել է Ռուսաստանում նկարահանված ամենավաղ հայտնի անիմացիոն ֆիլմերը՝ օգտագործելով տիկնիկային անիմացիա, նկարված անիմացիա և խառը տեխնիկա։ Թեև որոշներն արվել են որպես փորձեր (օրինակ՝ 20 րոպեանոց գծագրված անիմացիան, որը ցույց է տալիս թռչունների թռիչքը շարունակական գծով), դրանցից շատերը ստեղծվել են կրթական նպատակներով՝ ցույց տալու բալետի պարողներին, թե ինչպիսին պետք է լինի նրանց խորեոգրաֆիան։ Տիկնիկային անիմացիաների երկարությունը տատանվում էր մեկ րոպեից մինչև 10 րոպե։ Շիրյաևի ֆիլմերը ցուցադրվում էին միայն Մարիինյան թատրոնում կատարողների համար, ոչ հրապարակային, և ընդհանուր առմամբ անհայտ էին մինչև 2003 թվականը, երբ ռուս վավերագրող և բալետի պատմաբան Վիկտոր Բոչարովը թողարկեց մեկ ժամանոց ֆիլմ «Ուշացած պրեմիերա» վերնագրով, որը ներառում էր տարբեր ֆիլմերի հատվածներ։

Սեգունդո դե Չոմոն

Իսպանացի կինոռեժիսոր Սեգունդո դե Շոմոնը բազմաթիվ հնարքներով ֆիլմեր նկարահանեց ֆրանսիական Pathé կինոընկերության համար։ Մինչև 1906 թվականը նա օգտագործեց դադարեցված շարժումը մի քանի կարճամետրաժ ֆիլմերում, այդ թվում՝ La maison ensorcelée և Le théâtre de Bob (երկուսն էլ թողարկվել են ԱՄՆ-ում 1906 թվականի ապրիլին)։ Բլեքթոնի «The Haunted Hotel»-ը (23 փետրվարի 1907 թվական) պարունակում է դադարեցված շարժման տարրեր, որոնք շատ նման են «La maison ensorcelée»-ի տարրերին։ Եթե թողարկման ժամկետները ճիշտ են (և եթե թարգմանված վերնագրերը չեն խառնվել), ապա Բլեքթոնը պետք է ոգեշնչված լիներ Դե Շոմոնի աշխատանքով, այլ ոչ թե հակառակը, բայց ենթադրվում էր, որ The Haunted Hotel-ը մեծ հիթ էր Ֆրանսիայում և այլ եվրոպական երկրներում։ Կլիներ նաև ֆիլմ, որը ոգեշնչեց տեղացի կինոգործիչներին, ներառյալ Էմիլ Քոլին, սկսել աշխատել անիմացիոն նորարարական տեխնիկայի հետ։ Դե Շոմոնը նաև նկարահանեց համապատասխան կարճամետրաժ Hôtel électrique (1908) ֆիլմը, որը ներառում է կարճ տեսարան՝ պիքսիլացիայով։

Էմիլ Քոլ

Ֆանտազմագորիա (1908)

1907 թվականին ֆրանսիացի նկարիչ Էմիլ Քոլը սկսեց իր կինոարտադրության կարիերան Յապոն դե Ֆայնթազիի հետ՝ դադարեցման շարժման տեխնիկայի երևակայական կիրառմամբ։ Նրա հաջորդ կարճամետրաժ ֆիլմը կարելի է համարել առաջին անիմացիոն ֆիլմը, որն օգտագործվում է ավանդական անիմացիոն մեթոդներ՝ 1908 թվականի Ֆանտազմագորիա։ Ֆիլմը հիմնականում բաղկացած է փայտե կերպարից, որը շարժվում է և բախվում բոլոր տեսակի կերպարանափոխվող առարկաների, օրինակ՝ գինու շշի, որը վերածվում է ծաղկի։ Կան նաև կենդանի գործողությունների բաժիններ, որտեղ մուլտիպլիկատորի ձեռքերը մտնում են տեսարան։ Ֆիլմը ստեղծվել է՝ յուրաքանչյուր շրջանակը թղթի վրա նկարելով, այնուհետև յուրաքանչյուր կադր նկարելով նեգատիվով, որը կադրին տալիս է գրատախտակի տեսք։ Քոլը ավելի ուշ՝ 1912 թվականին, գնաց Ֆորտ Լի, Նյու Ջերսի, Նյու Յորքի մոտակայք, որտեղ աշխատեց ֆրանսիական Éclair ստուդիայում և տարածեց դրա անիմացիոն տեխնիկան ԱՄՆ-ում։

1910-ականներ. բնօրինակ նկարիչներից մինչև «կոնվեյերային արտադրության» արտադրական ստուդիաներ

1910-ականներին սկսեցին հայտնվել ավելի մեծ անիմացիոն ստուդիաներ։ Այդ ժամանակից ի վեր անհատ արտիստները անհետացան հասարակության տեսադաշտից։ Առաջին հայտնի պրոֆեսիոնալ կին անիմատորը ՝ Բեսսի Մեյ Քելլին, իր կարիերան սկսել է 1917 թվականին։

Ուինզոր Մակքեյ

Դինոզավր Գերտի (1914 թվական)

Սկսած 1911 թվականի իր ամենահայտնի հերոս Փոքրիկ Նեմոյի կարճ ֆիլմից՝ թերթի հաջողակ ծաղրանկարիչ Ուինզոր Մաքքեյը շատ ավելի դետալներ է տվել իր ձեռքով նկարված անիմացիաներին, քան նախկինում կինոթատրոններում տեսնված ցանկացած անիմացիա։ Նրա՝ 1914 թվականին նկարահանված «Գերտի դինոզավրը» ֆիլմը ներկայացնում էր գծագրված անիմացիայի կերպարների զարգացման վաղ օրինակ։ Սա նաև առաջին ֆիլմն էր, որը համատեղում էր կենդանի գործողությունների կադրերը անիմացիայի հետ։ Ի սկզբանե Մակքեյն օգտագործում էր ֆիլմը իր վոդևիլներում. նա կանգնում էր էկրանի կողքին և խոսում էր Գերտիի հետ, որը պատասխանում էր մի շարք ժեստերով։ Ֆիլմի վերջում Մակքեյը քայլում էր դեպի պրոյեկցիոն էկրանի ետևում՝ կարծես թե փոխարինվելով իր նախապես ձայնագրված պատկերով, որտեղ նա մտնում է էկրան, հասնում մուլտֆիլմի դինոզավրի մեջքին և դուրս է գալիս կադրից։ Մակքեյն անձամբ ձեռքով նկարել է իր ֆիլմերի հազարավոր կադրերից համարյա յուրաքանչյուրը։ Մակքեյի մյուս ուշագրավ գործերից են «Ինչպես է գործում մոծակը» (1912) և «Լուսիտանիայի խորտակումը» (1918)։

Մուլտֆիլմերի ընկերություն – Բաքսթոն և Դայեր

1915-1916 թվականներին Դադլի Բաքսթոնը և Էնսոն Դայերը ստեղծեցին 26 մասանոց արդիական մուլտֆիլմեր Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ՝ հիմնականում օգտագործելով կտրված անիմացիաներ, որոնք թողարկվել են որպես Ջոն Բուլի անիմացիոն էսքիզներ։ Դրվագները ներառում էին Սկարբորոյի գնդակոծումը գերմանական ռազմանավերի կողմից, և Լուզիտանիայի խորտակումը։

Բարրե Ստուդիան

Մոտ 1913թվականներին Ռաուլ Բարրեն մշակեց կցորդային համակարգը, որը հեշտացնում էր գծագրերի հավասարեցումը` յուրաքանչյուր գծագրի տակ երկու անցք բացելով և դրանք դնելով երկու ֆիքսված քորոցների վրա։ Նա նաև օգտագործել է «շեղել և պատռել» տեխնիկան, որպեսզի ստիպված չլիներ նկարել ամբողջական ֆոն կամ այլ անշարժ մասեր յուրաքանչյուր կադրի համար։ Այն մասերը, որտեղ ինչ-որ բան պետք է փոխվեր հաջորդ շրջանակի համար, զգուշորեն կտրվեցին գծագրից և լրացվեցին ստորև դրված թերթիկի անհրաժեշտ փոփոխությամբ:Այն բանից հետո, երբ Բարրեն սկսեց իր կարիերան անիմացիայի ոլորտում էդիսոնի ստուդիայում, նա 1914 թվականին հիմնեց առաջին կինոստուդիաներից մեկը, որը նվիրված էր անիմացիային (սկզբում Բիլ Նոլանի հետ միասին)։ Բարրե ստուդիան հաջողության հասավ հանրահայտ «Մութ և Ջեֆ» (1916–1926) կոմիքսների ադապտացիայի արտադրությամբ։ Ստուդիայում աշխատում էին մի քանի անիմատորներ, ովքեր ակնառու կարիերա կունենային անիմացիայի ոլորտում, այդ թվում՝ Ֆրենկ Մոզերը, Գրեգորի Լա Կավան, Վերնոն Սթալինգսը, Թոմ Նորթոնը և Փեթ Սալիվանը։

.

Բրեյի Արտադրությունները

1914 թվականին Ջոն Բրեյը բացեց Ջոն Բրեյ ստուդիան, որը հեղափոխեց անիմացիայի ստեղծման ձևը։ Էրլ Հարդը՝ Բրեյի աշխատակիցներից մեկը, կրկնօրինակեց է կինոժապավենի տեխնիկան։ Սա իրենից ներկայացնում էր շարժվող առարկաների թափանցիկ կինոժապավենի վրա։ Անիմատորները պատկերների հաջորդականությունը ստեղծելու համար թերթիկները նկարել են անշարժ ֆոնային պատկերի վրա։ Սա, ինչպես նաև Բրեյի կողմից հավաքման գծի մեթոդի նորարարական կիրառումը, թույլ տվեց Ջոն Բրեյ ստուդիային ստեղծել Colonel Heeza Liar-ը՝ առաջին անիմացիոն շարքը։ Շատ հայտնի ծաղրանկարիչներ սկսեցին իրենց կարիերան Բրեյում, այդ թվում՝ Փոլ Թերին (հետագայում համբավ ձեռք բերեց շնորհիվ Հեքլի և Ջեքլի), Մաքս Ֆլեյշերը (հետագայում համբավ ձեռք բերեց Բեթի Բուպի և Պոպեյի) և Վալտեր Լանցը (հետագայում համբավ ձեռք բերեց շնորհիվ Վուդի Փայտփեկերի համբավը)։ Մուլտֆիլմերի ստուդիան գործել է մոտավորապես 1914-ից 1928 թվականը։ Բրեյ ստուդիայի մուլտֆիլմի առաջին աստղերից են եղել Ֆարմեր Ալֆալֆան (Պոլ Թերիի կողմից) և Բոբի Բամպսը (Էրլ Հերդի)։

Հերթսի միջազգային կինոյի սերվիզը

Քրեյզի կատու-միջատների մասնագետ(1916 թվական)

Թերթերի տպագրությամբ զբաղվող մեժահարուստ Ուիլյամ Ռենդոլֆ Հերստը հիմնադրել է Միջազգային կինոսերվիսը 1916 թվականին։ Հերստը գայթակղեց Բարրե ստուդիայի անիմատորների մեծ մասին, իսկ ստուդիայի ղեկավարը դարձավ Գրեգորի Լա Կավան։ Նրանք բավականին սահմանափակ ձևով ստեղծեցին շատ կատակերգությունների ադապտացիաներ Հերսթի թերթերից՝ մի փոքր շարժում տալով հերոսներին, մինչդեռ հիմնականում օգտագործում էին երկխոսության փուչիկները պատմությունը մատուցելու համար։ Ամենաուշագրավ սերիալը Krazy Kat-ն է, հավանաբար առաջինը անձնավորված կատու այլ կենդանի մուլտհերոսներից։ Մինչ ստուդիայի դադարեցումը 1918 թվականին այն ներգրավվեց որոշ նոր տաղանդների, այդ թվում՝ Վերնոն Սթալինգսը, Բեն Շարփստինը, Ջեք Քինգը, Ջոն Ֆոսթերը, Գրիմ Նաթվիքը, Բերթ Ջիլեթը և Իզադոր Քլայնը։

Ռոտոսկոպինգ

1915 թվականին Մաքս Ֆլեյշերը արտոնագիր խնդրեց (տրամադրվել է 1917 թվականին) մի տեխնիկայի համար, որը հայտնի դարձավ որպես ռոտոսկոպիա. կենդանի գործողությունների տեսաձայնագրությունների օգտագործումը որպես հղման կետ՝ ավելի հեշտ իրատեսական անիմացիոն շարժումներ ստեղծելու համար։ Տեխնիկան հաճախ օգտագործվում էր «Out of the Inkwell» սերիալում (1918–1929) Ջոն Բրեյ Փրոդաքշնի (և այլոց) համար։ Սերիալը ստացվել է Դեյվ Ֆլեյշերի փորձնական ռոտոսկոպով նկարներից, որոնք հանդես են գալիս որպես ծաղրածու՝ վերածվելով կերպարի, որը հայտնի է դարձել որպես Կոկո ծաղրածու։

Ֆելիքս Կատուն

Փեթ Սալիվանի "1919 թվականի կատուների խելագարությունները"

1919 թվականին Փեթ Սալիվան ստուդիայի Օտտո Մեսմերը ստեղծեց Ֆելիքս կատվի կերպարը։ Փեթ Սալիվանը՝ ստուդիայի ղեկավարը, վերցրեց Ֆելիքսի ողջ հեղինակային իրավունքները, որը սովորական իրողություն էր էր ստուդիայի անիմացիայի առաջին օրերին։ Ֆելիքս կատուն տարածվեց Paramount Studios-ի կողմից և գրավեց մեծ լսարան՝ի վերջո դառնալով կինոյի պատմության ամենաճանաչված մուլտհերոսներից մեկը։ Ֆելիքսն առաջին մուլտֆիլմն էր, որը կոմերցիոն հաջողություն գրանցեց։

Կուիրինո Կրիստիանու, առաջին անիմացիոն տարրերը

Առաջին հայտնի մուլտիպլիկացիոն գեղարվեստական ֆիլմը Կուիրինո Կրիստիանու «El Apóstol»-ն էր, որը թողարկվել է 1917 թվականի նոյեմբերի 9-ին Արգենտինայում։ Այս հաջողակ 70 րոպեանոց երգիծանքն օգտագործեց ստվարաթղթե կտրվածքի տեխնիկան, ըստ տեղեկությունների, 58000 կադրեր վայրկյանում 14 կադր 1 վայրկյանում արագությամբ։ Քրիշտիանիի հաջորդ «Sin dejar rastros» ֆիլմը թողարկվել է 1918 թվականին, սակայն այն չի արժանացել մամուլի լուսաբանմանը և հասարակության ուշադրությանը, նախքան այն բռնագրավվել է ոստիկանության կողմից դիվանագիտական նկատառումներով։ Կրիստիանուի գեղարվեստական ֆիլմերից և ոչ մեկը չի պահպանվել։

1920-ականներ, բացարձակ ֆիլմ, համընթաց ձայն և Դիսնեյի վերելքը

1920-ականներին տեղի ունեցան մի շարք կարևոր իրադարձություններ, ներառյալ առաջին անիմացիաների զարգացումը համընթաց ձայնով և Walt Disney Studio-ի հիմնադրումը։ Տասնամյակում նաև առաջին անգամ հայտնվեց Միկի Մաուսը Steamboat Willie-ում (1928)։

Բացարձակ ֆիլմ

1920-ականների սկզբին բացարձակ կինոշարժումը այնպիսի արտիստների մասնակցությամբ, ինչպիսիք են Վալտեր Ռաթմանը, Հանս Ռիխտերը, Վիկինգ Էգելինգը և Օսկար Ֆիշինգերը, ստեղծեցին կարճ, ազդեցիկ աբստրակտ անիմացիաներ։ Թեև, օրինակ, Լեն Լայեի և Նորման Մաքլարենի որոշ ավելի ուշ աբստրակտ անիմացիոն գործեր լայնորեն գնահատվում են, ժանրը հիմնականում մնաց համեմատաբար անհասկանալի ավանգարդ արվեստի ձև, մինչդեռ ուղղակի ազդեցությունները կամ նմանատիպ գաղափարները երբեմն հայտնվում էին հիմնական անիմացիայի մեջ (օրինակ. Disney's Toccata and Fugue in D Minor in Fantasia (1940) ֆիլմերում, որոնց վրա Ֆիշինգերը ի սկզբանե համագործակցում էր մինչև իր աշխատանքը չեղյալ համարվեց, և մասամբ ոգեշնչված էր Լայեի գործերից, և Չակ Ջոնսի «Կետ և գիծ» (1965) ֆիլմում։

Վաղ սինխրոնիզացված ձայն. Car-Tunes և Aesop's Sound Fables երգը

Իմ հին տունը Կենտուկիում(1926 թվական)

1924 թվականի մայիսից մինչև 1926 թվականի սեպտեմբերը Դեյվ և Մաքս Ֆլեյշերների Inkwell Studios-ը նկարահանել է 19 ձայնային մուլտֆիլմ, որոնք հանդիսանում են Song Car-Tunes շարքի մի մասը՝ օգտագործելով Phonofilm «ձայնային ֆիլմ» գործընթացը։ Շարքը նաև ներկայացրեց «ցատկող գնդակը» վերոնշյալ բառերը, որպեսզի հանդիսատեսին առաջնորդի երգել երաժշտության ներքո։ «Իմ հին Կենտուկի տունը» 1926 թվականի հունիսին, հավանաբար, առաջին ֆիլմն էր, որը ներկայացնում էր մի փոքր սինխրոն անիմացիոն երկխոսություն՝ Բիմբոի վաղ տարբերակով, որն արտասանում էր «Հետևեք գնդակին և միացեք բոլորին»։ Բիմբո կերպարը հետագայում զարգացավ Ֆլեյշերի «Թալքարտուններ» (1929–1932) ֆիլմում։

Փոլ Թերրիի «Ընթրիքի ժամը», նրա «Եզոպոսի առակներ» (1921–1936) շարքից, պրեմիերան կայացել է 1928 թվականի սեպտեմբերի 1-ին՝ երկխոսությունների հետ համաժամացված սաունդթրեքով։ Ստուդիայի նոր սեփականատեր Վան Բեյրենը Թերիին հորդորել է իր ցանկությանը հակառակ ավելացնել նորույթը։ Թեև սերիալը և նրա գլխավոր հերոսը՝ Ֆարմեր Ալ Ֆալֆան, հանրաճանաչ էին, հանդիսատեսը այս առաջին դրվագով տպավորված չէր ձայնով։

Լոտ Ռեյնգեր

Ամենավաղ պահպանված մուլտիպլիկացիոն գեղարվեստական ֆիլմը 1926 թվականի սիլուետային անիմացիոն Die Abenteuer des Prinzen Achmed-ն է (Արքայազն Ախմեդի արկածները), որն օգտագործում էր գունավոր երանգավորված ֆիլմ։ Այն բեմադրել են գերմանացի Լոտ Ռեյնիգերը և նրա ամուսին Կարլ Կոխը։ Walter Ruttmann-ը ստեղծել է տեսողական ֆոնային էֆեկտներ։ Ֆրանսիացի/հունգարացի գործընկեր Բերթոլդ Բարտոշը և Ռեյնիգերը ստեղծել են դաշտի խորություն՝ տեղադրելով սցենոգրաֆիկ տարրեր և պատկերներ մի քանի մակարդակների ապակե թիթեղների վրա՝ ներքևից լուսավորված, իսկ տեսախցիկը ուղղահայաց վերևում։ Հետագայում նմանատիպ տեխնիկան դարձավ բազմատարր տեսախցիկի հիմքը։

Վաղ Դիսնեյ. Ծիծաղ-Օ-Գրամս, Ալիս, Օսվալդ և Միկի

Նյումանի ծիծաղը-Օ-գրամ

1920-ից 1922 թվականներին ծաղրանկարիչներ Ուոլթ Դիսնեյը, Ուբ Իվերքսը և Ֆրեդ Հարմանը աշխատել են Slide Company-ում (շուտով վերանվանվել է որպես Kansas City Film Ad Company), որը արտադրում էր կտրվածքային անիմացիոն գովազդներ։ Դիսնեյը սկսեց փորձարկել նկարված անիմացիայի տեխնիկան իր ծնողների ավտոտնակում և կարողացավ վաճառել մի շարք, որը ծաղրում էր արդի տեղական թեմաները տեղական երեք Newman Theaters-ի սեփականատիրոջը՝ որպես շաբաթաթերթ Newman Laugh-O-Grams 1921 թվականին։ Իր կարճատև սեփական ընկերության հետ։ Laugh-O-Gram Films, Inc.-ը, Disney-ը Այվերքսի, Ֆրեդի եղբոր՝ Հյու Հարմանի, Ռուդոլֆ Այզինգի և Կարման Մաքսվելի հետ միասին արտադրել են մոտ յոթ րոպեանոց արդիականացված հեքիաթային մուլտֆիլմեր՝ ոգեշնչված Թերիի Եզոպոսի առակներից։ Ստուդիան սնանկացավ 1923 թվականին, բայց արդեն նկարահանել էր չվաճառված 12 րոպեանոց «Ալիսի Հրաշքների աշխարհը» ֆիլմը, որտեղ կենդանի շարժումներով աղջիկը (Վիրջինիա Դևիս) շփվում էր բազմաթիվ մուլտհերոսների, այդ թվում՝ Ֆելիքսի ոգեշնչված Հուլիուս կատուի հետ։ Երբ Դիսնեյը տեղափոխվեց Հոլիվուդ, նրան հաջողվեց գործարք կնքել Նյու Յորքի ֆիլմերի դիստրիբյուտոր Մարգարետ Ջ. Ուինքլերի հետ, ով հենց նոր էր կորցրել Ֆելիքս կատուի և «Out of the Inkwell»-ի իրավունքները։ «Ալիսի կատակերգություններ» սերիալը (1923–1927) նկարահանելու համար Իվերկսը նույնպես տեղափոխվեց Հոլիվուդ, որին հետագայում հետևեցին Այզինգը, Հարմանը, Մաքսվելը և կինոյի գովազդի գործընկեր Ֆրիզ Ֆրելենգը։ Սերիալը բավականաչափ հաջողակ էր, որպեսզի տևի 57 դրվագ, սակայն Դիսնեյը ի վերջո նախընտրեց ստեղծել նոր ամբողջովին անիմացիոն սերիալ։ Օսվալդ Հաջողակ Ճագարը հետևեց 1927-ին և դարձավ հիթ, բայց 1928-ին շարունակվելու համար անհաջող բանակցություններից հետո Չարլզ Մինցը ուղղակիորեն վերահսկեց արտադրությունը, և Դիսնեյը կորցրեց իր կերպարը և իր անձնակազմի մեծ մասը Մինցին։

Շոգենավ "Վիլլի"

Դիսնեյը և Իվերկը 1928 թվականին զարգացրին Միկի Մաուսը Օսվալդին փոխարինելու համար։ Առաջին ֆիլմը վերնագրված «Խենթ ինքնաթիռը» փորձնական հանդիսատեսին ձախողվեց տպավորել փորձնական հանդիսատեսին և չառաջացրեց պոտենցիալ դիստրիբյուտորների բավարար հետաքրքրությունը։ Սինխրոն ձայնով որոշ կենդանի գործողություններով ֆիլմեր հաջողությունից հետո, Դիսնեյը դադարեցրեց նոր Միկի Մաուսի մուլտֆիլմը Գալոպին Գաուչոն, որպեսզի սկսի աշխատել հատուկ ձայնային արտադրության վրա, որն ավելի համոզիչ կերպով կմեկնարկի շարքը։ Ստացված Վիլիի շոգենավը (նոյեմբեր 1928) գործողությունների մեծ մասը ներառում է հնչյուններ, օրինակ, երբ Միկին նավակում անասուններին օգտագործում է որպես երաժշտական գործիքներ։ Ֆիլմը մեծ հաջողություն ունեցավ, և Միկի Մաուսը շուտով դարձավ պատմության ամենահայտնի մուլտհերոսը։

Բոսկո

Bosko-ն ստեղծվել է 1927 թվականին Հյու Հարմանի և Ռուդոլֆ Իզինգի կողմից՝ հատուկ նկատի ունենալով խոսափողերը։ Նրանք դեռ աշխատում էին Disney-ում այն ժամանակ, բայց հեռացան 1928 թվականին՝ աշխատելու Օսվալդ Հաջողակ Ճագարը մուլտֆիլմերի վրա Universal-ում մոտ մեկ տարի, իսկ հետո 1929թվականին նրանք պայմանագիր կնքեցին Leon Schlesinger productions-ի հետ և սկսեցին Looney Tunes սերիալը Warner Bros.-ի համար 1930 թվականին։ Բոսկոն Warner Bros.-ի 39 մուլտֆիլմերի աստղն էր, նախքան Հարմանը և Իսինգը Բոսկոյին MGM տանեցին Warner Bros-ից հեռանալուց հետո։ MGM երկու մուլտֆիլմերից հետո հերոսը։ ստացավ դրամատիկ կերպարանափոխություն, որը շատ ավելի քիչ էր գնահատվել հանդիսատեսի կողմից։ Բոսկոյի կարիերան ավարտվել է 1938 թվականին։

1930-ականներ. Գույն, խորություն, մուլտֆիլմի գերաստղեր և Ձյունանուշ

Կարմրահեր Բեթի Բուպը "խեղճ Մոխրոտը" Գունավոր դասական ֆիլմում (1934)

Մինչ համաշխարհային տնտեսությունը 1930-ականներին տուժել էր «Մեծ դեպրեսիայի» պայմաններում, անիմացիան շարունակում էր ծաղկել։ Գունավոր վաղ գործընթացները գործածության մեջ մտան բազմապլանի տեսախցիկի օգտագործման հետ մեկտեղ։ 1937 թվականին «Սպիտակաձյունիկը» ներկայացավ կինոթատրոններում որպես առաջին լիամետրաժ ավանդական անիմացիոն գեղարվեստական ֆիլմը։

Երկու շերտի գույն

Տնային օգտագործման համար նախատեսված վաղ եվրոպական անիմացիոն ֆիլմերի բազմագույն լիտոգրաֆիայի տեխնիկան կարծես թե չի կիրառվել թատերականացված անիմացիոն ֆիլմերի համար։ Թեև «Արքայազն Ախմեդի արկածները» ֆիլմի բնօրինակ տպաքանակները ցուցադրում էին ֆիլմերի երանգավորում, մինչև 1930 թվականը թատերականացված անիմացիոն ֆիլմերի մեծ մասը հասարակ սև ու սպիտակ էին։ Այսպիսով, արդյունավետ գունային գործընթացները ողջունելի նորամուծություն էին Հոլիվուդում և հատկապես հարմար էին մուլտֆիլմերի համար։

Վալտեր Լանցի և Բիլ Նոլանի կողմից նկարահանված «Ջազի արքա» (1930թ. ապրիլ) գեղարվեստական ֆիլմի մուլտֆիլմը առաջին մուլտֆիլմն էր, որը ներկայացված էր երկշերտ Technicolor-ով։

Fiddlesticks-ը, որը թողարկվել է Ջազի թագավորի հետ միասին, առաջին «Flip the Frog» ֆիլմն էր և առաջին նախագիծը, որի վրա Ub Iwerks-ը աշխատել է այն բանից հետո, երբ նա լքել էր Դիսնեյը և հիմնել իր ստուդիան։ Անգլիայում մուլտֆիլմը թողարկվել է Harris Color-ով, երկգույն պրոցես, հավանաբար որպես առաջին թատերականացված անիմացիոն մուլտֆիլմը, որը պարծենում է և՛ ձայնով, և՛ գույնով։

Disney-ի հիմար սիմֆոնիաները Technicolor-ում

Երբ 1929 թվականին սկսված «Հիմար սիմֆոնիաներ» սերիալը ավելի քիչ էր տարածված, քան հույս ուներ Դիսնեյը, նա դիմեց նոր տեխնոլոգիական նորարարությունների՝ սերիալի ազդեցությունը բարելավելու համար։ 1932 թվականին նա աշխատեց «Technicolor» ընկերության հետ՝ ստեղծելով առաջին «Ծաղիկներ և ծառեր» ամբողջական գունավոր անիմացիոն մուլտֆիլմը՝ առաջին անգամ ներկայացնելով երեք ժապավենի տեխնիկան (առաջին կիրառումը կենդանի գործողությունների ֆիլմերում եղավ մոտ երկու տարի անց)։ Մուլտֆիլմը հաջողվեց և արժանացավ «Օսկար» մրցանակի՝ կարճ թեմաների, մուլտֆիլմերի համար. Disney-ը ժամանակավորապես բացառիկ գործարք է կնքել անիմացիոն ֆիլմերում Technicolor-ի ամբողջական գունավոր տեխնիկայի օգտագործման համար։ Նա նույնիսկ որոշ ժամանակ սպասեց, մինչև կարտադրեր Միկի Մաուսի շարունակական սերիալը գունավոր, այնպես որ հիմար սիմֆոնիաները իրենց հատուկ գրավչությունն ունենային հանդիսատեսի համար։ Այն բանից հետո, երբ բացառիկ գործարքը դադարեցվեց 1935 թվականի սեպտեմբերին, ամբողջական գունավոր անիմացիան շուտով դարձավ արդյունաբերության ստանդարտ։

Multiplane cameras and the stereopticon process

Խորության տպավորություն ստեղծելու համար մի շարք տեխնիկաներ են զարգացել։ Ամենատարածված տեխնիկան ունենալ հերոսներ, որոնք շարժվելով մի քանի ֆոնային կամ առջևի շերտերի միջև, կարող էին ինքնուրույն շարժվել ՝ համաձայն հեռանկարային օրենքների (Օրինակ ՝ որքան հեռու է տեսախցիկից, այնքան դանդաղ է արագությունը)։ Այս մեթոդը կարող է օգտագործվել նաև որպես ֆոնային կամ առջևի շերտերի միջև շարժման մեթոդ։

Լոտ Ռեյնիգերն արդեն նախագծել էր մի բազմատարր տեսախցիկ Die Abenteuer des Prinzen Achmed-ի համար, իսկ նրա համախոհ Բերթոլդ Բարտոշը նմանատիպ սարքավորում օգտագործեց իր խճճված 25 րոպեանոց L'Idée ֆիլմի համար (1932)։

1933թ.-ին Ուբ Իվերկսը մշակեց բազմատարր տեսախցիկ և օգտագործեց այն Ուիլլի Ուփեր (1933–1934) և ComiColor մուլտֆիլմերը մի քանի դրվագների համար։

Ֆլեյշերները 1933 թվականին զարգացրին տարբեր ստերեոպտիկային գործընթացներ իրենց Color Classics-ի համար։ Այն օգտագործվել է Բեթի Բուպի «Խեղճ Մոխրոտի» առաջին դրվագում (1934) և հաջորդ դրվագներից շատերում։ Գործընթացը ներառում էր մեծ պտտվող սեղանի վրա կառուցված և քանդակված եռաչափ հավաքածուներ։ Լուսանկարված բջիջները տեղադրվել են շարժական հավաքածուի մեջ, որպեսզի անիմացիոն կերպարները շարժվեն տեսարանի 3D տարրերի առջևում և հետևում, երբ պտտվող սեղանը պտտվում է։

Disney-ի աշխատակից Ուիլյամ Գարիտին մշակել է բազմատարր տեսախցիկ, որը կարող է ունենալ մինչև յոթ շերտ արվեստի գործեր։ Այն փորձարկվել է «Օսկար» մրցանակի արժանացած «Հին ջրաղաց» (1937) «Հիմար սիմֆոնիայում» և ընդգծված կերպով օգտագործվել «Ձյունանուշի» և ավելի ուշ ֆիլմերում։

Նոր գունագեղ մուլտֆիլմի սուպերհերոսներ

Այն բանից հետո, երբ ձայնի և գույնի հավելումները մեծ հաջողություն ունեցան Դիսնեյի համար, հաջորդեցին այլ ստուդիաներ։ Տասնամյակի վերջում գրեթե բոլոր թատերական մուլտֆիլմերը արտադրվում էին գունավոր։

Սկզբում երաժշտությունն ու երգերը շատ սերիաների ուշադրության կենտրոնում էին, ինչպես նշանակված սերիաների վերնագրերով,ինչպիսիք են Song Car-Tunes-ը, Silly Symphonies-ը, Merrie Melodies-ը և Looney Tunes-ը, բայց դրանք ճանաչելի կերպարներն էին, որոնք դիպչում էին հանդիսատեսին։ Միկի Մաուսը մուլտֆիլմի առաջին սուպերաստղն էր, ով գերազանցեց Ֆելիքս կատվի ժողովրդականությունը, բայց շուտով հաջորդեցին ևս տասնյակ մուլտաստղեր, որոնցից շատերը հայտնի մնացին տասնամյակներ շարունակ։

Ուարներ Բրոսը հսկայական երաժշտական գրադարան էր, որը կարող էր մասսայականացվել մուլտֆիլմերի միջոցով, որոնք հիմնված էին հասանելի մեղեդիների վրա։ Մինչ Դիսնեյը պետք է ստեղծեր յուրաքանչյուր մուլտֆիլմի երաժշտությունը, Ուարներ Բրոսում հասանելի նոտաները և երգերը ոգեշնչեցին բազմաթիվ մուլտֆիլմերի։ Լեոն Շլեզինգերը Ուարներ Բրոսին վաճառեց երկրորդ սերիան, որը կոչվում էր «Ուրախ մեղեդիներ», այն մինչև 1939 թվականը պայմանագրով պետք է պարունակեր երաժշտական կատալոգից առնվազն մեկ կրկներգ։ Ի տարբերություն Looney Tunes-ի Bosko-ի, «Ուրախ մեղեդիներ»-ում ներկայացված էին միայն մի քանի կրկնվող կերպարներ, ինչպիսիք են Աղվեսը, Խոզուկը և Գուպի Գիրը, մինչև Հարմանի և Իզինգի հեռանալը 1933 թվականին։ Բոսկոյին փոխարինեց Բադին Looney Tunes սերիալում, բայց դա տևեց ընդամենը երկու տարի, մինչդեռ «Ուրախ մեղեդիներ»-ը ի սկզբանե շարունակվեց առանց կրկնվող կերպարների։ Ժամանակի ընթացքում երկու դրվագները միմյանցից չտարբերվեցին և ստեղծեցին շատ նոր կերպարներ, որոնք հայտնի դարձան։ Անիմատոր-ռեժիսոր Բոբ Քլեմփեթը նախագծեց Porky's Pig-ը (1935) և Daffy Duck-ը (1937) և պատասխանատու էր սերիալի հետ կապված էներգետիկ անիմացիայի և անհարգալից հումորի մեծ մասի համար։ 1930-ականներին հայտնվեցին նաև կերպարների վաղ անանուն մարմնավորումներ, որոնք հետագայում դարձան գերաստղեր Էլմեր Ֆադը (1937/1940) և Բագս Բաննին (1938/1940): 1937 թվականից ի վեր Մել Բլանքը կատարել է կերպարների ձայների մեծամասնությունը։

Դիսնեյը Միկի Մաուսի տիեզերքում ներկայացրեց նոր կերպարներ, որոնք շատ հայտնի կդառնային, այդ թվում՝ Մինի Մաուսը (1928), Պլուտոն (1930), Գուֆին (1932) և մի կերպար, որը շուտով կդառնա հանրության նոր սիրելիը՝ Դոնալդ բադը (1934)։ Դիսնեյը նաև հասկացավ, որ անիմացիոն ֆիլմերի հաջողությունը կախված է էմոցիոնալ հուզիչ պատմություններ պատմելուց. նա մշակեց «պատմությունների բաժին», որտեղ մուլտիպլիկատորներից առանձին սյուժեի նկարիչները կկենտրոնանային միայն պատմվածքի զարգացման վրա, ինչը ապացուցեց իր արժեքը, երբ 1933 թվականին Դիսնեյ ստուդիան թողարկեց առաջին անիմացիոն կարճամետրաժը, որտեղ ներկայացված էին լավ զարգացած կերպարներ՝ Երեք խոզուկները: Դիսնեյը շարունակում էր ընդլայնել իր ստուդիան և սկսեց ավելի ու ավելի շատ արտադրական գործունեություն, ներառյալ կոմիքսներ, ապրանքներ և թեմատիկ այգիներ։ Նախագծերի մեծ մասը հիմնված էր թատերական կարճամետրաժ ֆիլմերի համար մշակված կերպարների վրա։

Կոդ Հեյս և Բեթի Բուպ

Հեյսի օրենսգիրքը բարոյական ուղեցույցների համար կիրառվել է 1930 թվականին և խստորեն կիրառվել է 1934-ից 1968 թվականներին։ Սա մեծ ազդեցություն ունեցավ կինոգործիչների վրա, ովքեր սիրում էին ստեղծել համեմատաբար հանդուգն նյութեր։ Որպես տխրահռչակ օրինակ ՝ Բեթի Բուպը մեծապես տուժեց, երբ նա ստիպված էր անմեղ սեռական գրավչությամբ անհոգ Goldfinch-ից վերածվել ավելի ամբողջական և շատ ավելի ընտելացված հերոսուհու ՝ ավելի փարթամ զգեստով։ Նրա ընկերոջ ՝ Բիմբոյի անհետացումը, հավանաբար, նաև խառը տեսակների հարաբերությունների օրենսգրքին չհամաձայնելու արդյունք էր։

Ձյունանուշը և լիամետրաժ անիմացիոն ֆիլմի բեկումը

Դիսնեյն ու թզուկները ՝ "Սպիտակաձյունիկը"ֆիլմի թրեյլերում

Դիսնեյի "Սպիտակաձյունիկը և յոթ թզուկները" ֆիլմից առաջ թողարկվել են առնվազն ութ լիամետրաժ անիմացիոն ֆիլմեր։ Այս ֆիլմերի մեծ մասը (որոնցից միայն չորսն են պահպանվել) նկարահանվել են ՝ օգտագործելով կտրելու, ուրվագծելու կամ շարժումը դադարեցնելու տեխնիկան։ Կորած անիմացիոն ֆիլմերի թվում էին Կվիրինո Քրիստիանոյի երեք լիամետրաժ ֆիլմերը, որոնց երրորդ լիամետրաժ ֆիլմի ՝ "Պելուդոպոլիս" - ի պրեմիերան տեղի է ունեցել 1931 թվականի սեպտեմբերի 18-ին Բուենոս Այրեսում Vitaphone sound-on-disc սինխրոն սաունդթրեքով։ Ֆիլմը բավականին դրական ընդունվեց քննադատների կողմից, բայց հիթ չդարձավ և ռեժիսորի համար տնտեսական ֆիասկո դարձավ։ Քրիստիանին շուտով հասկացավ, որ այլևս չի կարողանա անիմացիայի կարիերա անել Արգենտինայում։ Ուոլթ Դիսնեյի "Օսկար" մրցանակի արժանացած մուլտֆիլմերի միակ ակնարկը, որը նույնպես Disney-ից է, նկարվել է ձեռքով։ Այն թողարկվել է Ձյունանուշից յոթ ամիս առաջ ՝ այս ֆիլմի առաջիկա թողարկումը գովազդելու նպատակով։ [փաստ] շատերը գրախոսությունը չեն համարում իսկական գեղարվեստական ֆիլմ, քանի որ այն փաթեթային ֆիլմ է, որը տևում է ընդամենը 41 րոպե։ Այն իսկապես համապատասխանում է բրիտանական կինեմատոգրաֆիայի ինստիտուտի, Կինեմատոգրաֆիական արվեստների և գիտությունների ակադեմիայի և ամերիկյան կինեմատոգրաֆիայի ինստիտուտի լիամետրաժ ֆիլմի պաշտոնական սահմանումներին, որոնք պահանջում են, որ ֆիլմի տևողությունը գերազանցի 40 րոպեն։

Երբ հայտնի դարձավ, որ Դիսնեյն աշխատում է լիամետրաժ անիմացիայի վրա, քննադատները պարբերաբար նախագիծը անվանում էին "Դիսնեյի խելագարություն" ՝ չհավատալով, որ հեռուստադիտողները կկարողանան այդքան երկար դիմակայել սպասվող վառ գույներին և կատակներին։ "Սպիտակաձյունիկը և յոթ թզուկները" ֆիլմի պրեմիերան կայացել է 1937 թվականի դեկտեմբերի 21-ին և համաշխարհային հաջողություն է ունեցել։ Ֆիլմը շարունակեց Դիսնեյի ավանդույթը ՝ օգտագործել հին հեքիաթներ և այլ պատմություններ, ինչպես Դիսնեյի հետագա լիամետրաժ ֆիլմերի մեծ մասը։

Ֆլեյշերի ստուդիան հետևեց Դիսնեյի օրինակին 1939 թվականին "Գուլիվերի ճանապարհորդությունները" ֆիլմով, որն աննշան հաջողություն ունեցավ տոմսարկղերում։ Ուոլթ Դիսնեյի "Օսկար" մրցանակի արժանացած մուլտֆիլմերի միակ ակնարկը, որը նույնպես Դիսնեյից է, նկարվել է ձեռքով։ Այն թողարկվել է Սպիտակաձյունիկից յոթ ամիս առաջ ՝ այս ֆիլմի առաջիկա թողարկումը գովազդելու նպատակով։ Շատերը գրախոսությունը չեն համարում իսկական գեղարվեստական ֆիլմ, քանի որ այն փաթեթային ֆիլմ է, որը տևում է ընդամենը 41 րոպե։ Այն իսկապես համապատասխանում է բրիտանական կինեմատոգրաֆիայի ինստիտուտի, Կինեմատոգրաֆիական արվեստների և գիտությունների ակադեմիայի և ամերիկյան կինեմատոգրաֆիայի ինստիտուտի լիամետրաժ ֆիլմի պաշտոնական սահմանումներին, որոնք պահանջում են, որ ֆիլմի տևողությունը գերազանցի 40 րոպեն։

Երբ հայտնի դարձավ, որ Դիսնեյն աշխատում է լիամետրաժ անիմացիայի վրա, քննադատները պարբերաբար նախագիծը անվանում էին "Դիսնեյի խելագարություն" ՝ չհավատալով, որ հեռուստադիտողները կկարողանան այդքան երկար դիմակայել սպասվող վառ գույներին և կատակներին։ "Սպիտակաձյունիկը և յոթ թզուկները" ֆիլմի պրեմիերան կայացել է 1937 թվականի դեկտեմբերի 21-ին և համաշխարհային հաջողություն է ունեցել։ Ֆիլմը շարունակեց Դիսնեյի ավանդույթը ՝ օգտագործել հին հեքիաթներ և այլ պատմություններ, ինչպես Դիսնեյի հետագա լիամետրաժ ֆիլմերի մեծ մասը։

Ֆլեյշերի ստուդիան հետևեց Դիսնեյի օրինակին 1939 թվականին "Գուլիվերի ճանապարհորդությունները" ֆիլմով, որն աննշան հաջողություն ունեցավ տոմսարկղերում։

Վաղ հեռուստատեսային անիմացիա

1938 թվականի ապրիլին, երբ միացված էին մոտ 50 հեռուստացույցներ, NBC հեռուստաընկերությունը ցուցադրեց ութ րոպեանոց ցածր բյուջետային մուլտֆիլմը՝ «Willie the Worm»-ը։ Այն հատուկ այս հեռարձակման համար պատրաստվել է Դիսնեյի նախկին աշխատակից Չադ Գրոտկոֆի կողմից՝ հիմնականում կտրվածքներով և մի փոքր բջջային անիմացիայով։ Մոտ մեկ տարի անց՝ 1939 թվականի մայիսի 3-ին, Disney's Donald's Cousin Gus-ի պրեմիերան տեղի ունեցավ NBC-ի փորձնական W2XBS ալիքով, կարճամետրաժ մուլտֆիլմի թողարկումից մի քանի շաբաթ առաջ կինոթատրոններում՝ որպես առաջին լիարժեք երեկոյան ծրագրի մի մաս։

1940-ականներ

"Խառնաշփոթ" գործողությունը, ռեժիսոր Ֆրիզ Ֆրելենգը 1945 թվականին

Հատված 桃太郎 海のの-ից (մոմոտարո: Սուրբ նավաստիներ) (1944 թվական)

铁扇公主 (Iron Princess fan) (1941 թվական) հատված

Պատերազմի քարոզչություն

Մի քանի երկրների կառավարություններ արդեն օգտագործել են անիմացիան ֆիլմերում Հանրային տեղեկատվության համար, ինչպիսիք են Մեծ Բրիտանիայի GPO Film բաժնի ֆիլմերը և ճապոնական կրթական ֆիլմերը։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ անիմացիան դարձավ քարոզչության սովորական միջոց։ ԱՄՆ-ի լավագույն ստուդիաներն աշխատել են ռազմական կարիքների համար։

Բոլոր տեսակի ռազմական թեմաներով սպասարկող անձնակազմին հրահանգելու և բարոյականությունը բարձրացնելու համար Ուարներ Բրոսը պայմանագիր է կնքել մի քանի կարճամետրաժ ֆիլմերի և «Մասնավոր խառնաշփոթ» հատուկ մուլտսերիալի համար։ Կերպարը ստեղծվել է հայտնի կինոռեժիսոր Ֆրենկ Կապրոյի կողմից, դոկտոր Սեուսը մասնակցել է սցենարի գրմանը, իսկ սերիալի ռեժիսորն է Չակ Ջոնսը։ Դիսնեյը նաև թողարկել է մի քանի նախազգուշական կարճամետրաժ ֆիլմեր և նույնիսկ անձամբ ֆինանսավորել է "հաղթանակ ավիացիայի միջոցով" (1943) լիամետրաժ ֆիլմը, որը խթանում էր հեռահար ռմբակոծությունների գաղափարը։

Շատ հայտնի կերպարներ գովազդում էին ռազմական պարտատոմսեր, ինչպիսիք են Bugs Bunny-ը " այսօր պարտատոմսեր կան.", Դիսնեյի խոզուկները "նիհար խոզուկ" ֆիլմում և Դիսնեյի կերպարների մի ամբողջ փունջ "բոլորը միասին"ֆիլմում։ Daffy Duck-ը մետաղի ջարդոն է խնդրել Scrap Happy Daffy-ի ռազմական կարիքների համար։ Minnie Mouse-ը և Պլուտոն խաղաղ բնակիչներին հրավիրել են հավաքել իրենց պատրաստման ճարպը, որպեսզի այն օգտագործվի տապակից կրակի գծի վրա թափված պայթուցիկ նյութեր պատրաստելու համար։ Նկարահանվել են ևս մի քանի կարճամետրաժ քաղաքական քարոզչական ֆիլմեր, ինչպիսիք են Warner Bros., Դիսնեյի "փոքրիկ հավը" և ավելի լուրջ "մահվան Կրթություն", " միտք և հույզեր "(առաջադրվել է Օսկարի)։

Նման պատերազմական ֆիլմերը բարձր գնահատվեցին։ Bugs Bunny-ն դարձավ ազգային պատկերակ, իսկ Disney-ի քարոզչական կարճամետրաժ ֆիլմը ՝ "ֆյուրերի դեմքը" (Դոնալդ Դաքի գլխավոր դերակատարմամբ), ընկերությանը բերեց տասներորդ Օսկար կարճամետրաժ մուլտֆիլմերի համար։

Առաջին ճապոնական լիամետրաժ անիմեն ՝ 桃太郎 海の神兵 (Մոմոտարո։ Սրբազան նավաստիներ), նկարահանվել է 1944 թվականին Ճապոնիայի ռազմածովային նավատորմի նախարարության պատվերով։ Այն նախատեսված էր երեխաների համար, և մասամբ ոգեշնչված երևակայությունից, պետք է ոգեշնչեր երազանքներ և հույս խաղաղության համար։ Գլխավոր հերոսներն են մարդակերպ կապիկը, շունը, արջը և փասիանը, որոնք դառնում են պարաշյուտիստներ (բացառությամբ Փասիանի, որը դառնում է օդաչու), որոնց հանձնարարված է ներխուժել Սելեբես։ Վերջաբանը ակնարկում է, որ Ամերիկան թիրախ կդառնա հաջորդ սերնդի համար։

1940-ականների խաղային անիմացիան

Բարձր հավակնություններ, ձախողումներ և կրճատումներ ամերիկյան անիմացիայում

Disney-ի հաջորդ երկու լիամետրաժ ֆիլմերը («Պինոկիոն» և շատ հավակնոտ "«ֆանտազիա» համերգային ֆիլմերը, երկուսն էլ թողարկվել են 1940 թվականին) և Fleischer ստուդիայի երկրորդ լիամետրաժ անիմացիոն ֆիլմը ՝ «Միստր Բագը գնում է քաղաք»(1941-1942), բարենպաստ կերպով ընդունվեցին քննադատների կողմից, բայց ձախողվեցին տոմսարկղերում առաջին կինոթատրոնների ցուցադրությունների ժամանակ։ Հիմնական պատճառն այն էր, որ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմը կտրեց արտասահմանյան շուկաների մեծ մասը։ Այս անհաջողությունները հուսահատեցրել են այն ընկերությունների մեծամասնությանը, որոնք նախատեսում էին անիմացիոն ֆիլմեր նկարահանել։

Դիսնեյը կրճատեց հետևյալ գեղարվեստական ֆիլմերի ծախսերը և առաջին անգամ թողարկեց «Դժկամ վիշապը», որը հիմնականում բաղկացած էր Բըրբենքի նոր ստուդիայի շրջագայությունից, մասամբ Սև և Սպիտակ, չորս կարճամետրաժ մուլտֆիլմերով։ Ֆիլմը փոքր հաջողություն ունեցավ համաշխարհային կինովարձույթում, և ընդամենը մի քանի ամիս անց Դրան հաջորդեց «Դամբոն» (1941), որը անիմացիոն էր համեմատաբար պարզ ոճով և ընդամենը 64 րոպե տևողությամբ։ Սահմանափակ տևողությունը և ծախսարդյունավետ մեթոդները օգնեցին շահույթ ստանալ տոմսարկղերում, իսկ քննադատներն ու հեռուստադիտողները դրական արձագանքեցին։ Դիսնեյի հաջորդ լիամետրաժ ֆիլմը ՝«Բեմբի» (1942), վերադարձավ ավելի մեծ բյուջե և շքեղ ոճ, Բայց ավելի դրամատիկ սյուժեն, մռայլ տրամադրությունը և ֆանտազիայի տարրերի բացակայությունը լավ չընդունվեցին առաջին ցուցադրության ժամանակ, և ֆիլմը կորցրեց գումարը տոմսարկղերում։

Չնայած 1940-ականների Դիսնեյի բոլոր մյուս ութ լիամետրաժ ֆիլմերը փաթեթային ֆիլմեր էին և (կամ) կենդանի գործողությունների համակցություններ (օրինակ՝ «Բարև, ընկերներ» (1943) և «Երեք կաբալյերոները» (1944)), Դիսնեյը պահպանեց հավատը լիամետրաժ անիմացիայի նկատմամբ։ Միայն մի քանի այլ ամերիկյան անիմացիոն Ստուդիաներ նույնպես կարողացան թողարկել ավելի քան մի քանի լիամետրաժ ֆիլմեր մինչև 1990-ականների սկիզբը։

Ոչ Ամերիկյան անիմացիոն ուժեր

Ամերիկյան բջջային անիմացիոն ֆիլմերը 1920-ականներից ի վեր գերակշռում են թատերական անիմացիոն թողարկումների համաշխարհային արտադրության և սպառման մեջ։ Հատկապես Դիսնեյի աշխատանքները շատ տարածված և ազդեցիկ են եղել ամբողջ աշխարհում։ Այլ երկրների ստուդիաները դժվար թե կարողանային մրցել ամերիկյան արտադրությունների հետ։ Համեմատաբար, ԱՄՆ-ից դուրս անիմացիայի շատ արտադրողներ նախընտրել են աշխատել այլ տեխնիկայի հետ, որոնք տարբերվում են "ավանդական" կամ բջջային անիմացիաներից, ինչպիսիք են տիկնիկային անիմացիան կամ կտրված անիմացիան։ Այնուամենայնիվ, մի քանի երկրներ (հիմնականում Ռուսաստանը, Չինաստանը և Japanապոնիան) զարգացրել են իրենց համեմատաբար մեծ "ավանդական" անիմացիայի արդյունաբերությունները։ Ռուսական «Սոյուզմուլտֆիլմ« անիմացիոն ստուդիան, որը հիմնադրվել է 1936 թվականին, աշխատանքի է ընդունել մինչև 700 որակավորված աշխատողների և խորհրդային շրջանում տարեկան արտադրել է միջինը 20 ֆիլմ։ Համապատասխան ներքին շուկաներից դուրս նկատված որոշ վերնագրեր ներառում են 铁扇公主 (երկաթե արքայադուստր երկրպագու) (Չինաստան,1941, ազդեցիկ ճապոնիայում), «Կուզիկ ձի» (Ռուսաստան, 1947, 1950-ին Կաննում ժյուրիի հատուկ մրցանակի դափնեկիր), Դինամիտ և Ֆրատելի (Դինամիտ եղբայրներ) (Իտալիա, 1949) և "Բաղդադի վարդը" (Bagdad-ի վարդը) (Իտալիա, 1949, 1952-ի անգլերեն կրկնօրինակում, գլխավոր դերում ՝ Julուլի Էնդրյուս)։

1940-ականների հաջողված թատերական կարճամետրաժ մուլտֆիլմեր

Մինչ անանուն թվիթ դեբյուտը երկու կատուների հեքիաթում (1942 թվական)

Tex Avery's Jerky Turkey (1945)

"Ամերիկյան անիմացիայի ոսկե դարաշրջանում" նոր ստուդիաները մրցում էին ստուդիաների հետ, որոնք գոյատևեցին նախորդ տասնամյակների ձայնային և գունային նորարարությունների համար մղվող մարտերում։ Մուլտֆիլմերի կենդանիները դեռ նորմ էին, և երաժշտությունը դեռ արդիական տարր էր, բայց հաճախ կորցնում էր իր հիմնական բեմական գրավչությունը Դիսնեյի մելոդրամատիկ պատմվածքի կամ Looney Tunes-ի և այլ մուլտֆիլմերի վայրի հումորի պատճառով։

Disney-ը շարունակեց իր մուլտիպլիկացիոն հաջողությունը ՝ Միկի Մաուսի տիեզերքին ավելացնելով Daisy Duck (1937/1940) և Chip and Dale (1943/1947), Մինչդեռ Warner Bros. մշակել են նոր կերպարներ, որոնք միացել են իրենց հայտնի դերասանական կազմին ՝ Merrie Melodies / Looney Tunes-ին, այդ թվում ՝ Tweety, Henry Hawk (երկուսն էլ 1942 թ.), Pepe Le Pugh, Cat Sylvester, Yosemite Sam (երեքն էլ 1945 թ.), Foghorn Livorno, Barnard Dog, Gossamer (երեքն էլ 1946 թ.), Marvin Martian (1948) և Wyl E. Coyote և ճանապարհային վազորդը (1949).

Այլ նոր հայտնի կերպարներ և Սերիալներ էին "հզոր փոքրիկ Տերտունովը" (1942-1961) և "Հեքլը և Ջեքլը" (1946-1966), ինչպես նաև "Աղվեսն ու ագռավը" (1941-1950):

Ֆլեյշեր / Հայտնի Ստուդիաներ

Fleischer-ը 1941 թվականին գործարկեց «Սուպերմենի» իր հուզիչ ադապտացիան։ Հաջողությունը շատ ուշ եկավ ստուդիան ֆինանսական խնդիրներից փրկելու համար, և 1942 թվականին Paramount Pictures-ը ստուդիան ժառանգեց թոշակի անցած Ֆլեյշեր եղբայրներից։ Անվանափոխված Famous Studios-ը շարունակեց "Popeye" և "Superman" շարքը, մշակեց "Little Lulu" (1943-1948, gold Key Comics լիցենզիա), "Casper Friendly Ghost" (1945) հանրաճանաչ հարմարեցումները և ստեղծեց նոր սերիալներ, ինչպիսիք են "Little Audrey" (1947-1958) և "Baby Huey" (1950-1959):

Ուոլթեր Լանցի Արտադրությունները

Ուոլթեր Լանցն իր անիմացիոն կարիերան սկսել է Հերստի ստուդիայում 16 տարեկանում։ Նա նաև աշխատել է Bray Studios-ում և Universal Pictures-ում, որտեղ 1929-ին վերահսկողություն է ձեռք բերել "Happy Rabbit Oswald" մուլտֆիլմերի վրա (Հաղորդվում է, որ Universal-ի նախագահ Կառլ Լեմլի հետ պոկերի վեճում շահել է կերպար և ստուդիայի վերահսկողություն)։ 1935 թվականին Universal ստուդիան վերափոխվեց անկախ Walter Lantz Productions-ի, բայց մնաց Universal-ի տարածքում և շարունակեց մուլտֆիլմեր թողարկել Universal-ի տարածման համար։ Երբ Օսվալդի ժողովրդականությունը թուլացավ, և կերպարը ի վերջո հանվեց 1938 թվականին, Լանցի արտադրությունները շարունակվեցին առանց հաջողակ կերպարների, մինչև նա ստեղծեց «Էնդի պանդան» 1939 թվականին։ Anthropomorphic Panda-ն նկարահանվել է ավելի քան երկու տասնյակ մուլտֆիլմերում մինչև 1949 թվականը, բայց շուտով այն ստվերվեց խորհրդանշական Woody Woodpacker-ի կողմից, որը դեբյուտ ունեցավ Էնդի Պանդայի "tuk-tuk" մուլտֆիլմում 1940 թվականին։ Lanz-ի այլ հայտնի կերպարներից են Wally Walrus-ը (1944), Buzz Buzzard-ը (1948), Chilly Willy-ը (1953), Hickory-ը, Dickory-ը և Doc-ը (1959)։

Մետրո-Գոլդուին-Մայեր

Ուբ Իվերկսի «Շրջիր գորտը և Վիլի Գրոմադինա» մուլտֆիլմերի, ինչպես նաև Հարմանի և Իզինգի «երջանիկ ներդաշնակություններ» մուլտֆիլմերի տարածումից հետո Մետրո-Գոլդուին-Մայեր 1937 թվականին հիմնեց իր սեփական անիմացիոն ստուդիան։ Ստուդիան մեծ հաջողություն է ունեցել «Բարնի արջը» (1939-1954), Հաննայի և Ջոզեֆ Բարբերա «Թոմն ու Ջերին» (1940) և «Սփայք և Տայք» (1942) ֆիլմերով։

1941 թվականին Թեքս Էյվերին հեռացավ Ուարներ Բրոս Մետրո-Գոլդուին-Մայեր և այնտեղ ստեղծել է «Դրուպի» (1943), «Ընկույզ սկյուռը» (1944) և «Ջորջն ու Ջունիորը» (1944)։

Ամերիկայի միացյալ արտադրությունները

Մինչ Դիսնեյը և այլ ստուդիաների մեծ մասը անիմացիայում փնտրում էին խորության ռեալիզմի զգացողություն, Ամերիկայի միացյալ արտադրության անիմատորները (ներառյալ Դիսնեյի նախկին աշխատակից Ջոհն Հաբլին) այլ գեղարվեստական տեսլական ունեին։ Նրանք զարգացրել էին անիմացիայի շատ ավելի հազվագյուտ և ոճավորված տեսակ ՝ ոգեշնչված ռուսական օրինակներով։ Ստուդիան հիմնադրվել է 1943 թվականին և ի սկզբանե գործել է պետական պայմանագրերով։ Մի քանի տարի անց նրանք ստորագրեցին Columbia Pictures-ի հետ, Screen Gems-ից ընդունեցին "Աղվեսն ու ագռավը" և 1948 և 1949 թվականներին շահեցին "Օսկար" մրցանակի անվանակարգեր իրենց առաջին երկու կարճամետրաժ ֆիլմերի համար։ Մինչ անիմացիայի ոլորտում գերակշռում էին մարդակերպ կենդանիները, երբ ստուդիաներին թույլատրվեց ստեղծել նոր կերպար, նրանք հորինեցին կարճատես ծերունու Պարոն Մագու (1949) հիթ է դարձել և նկարահանվել է բազմաթիվ կարճամետրաժ ֆիլմերում։ 1949-1959 թվականներին UPA-ն շահեց Օսկարի 15 անվանակարգ ՝ շահելով իր առաջին "Օսկար" մրցանակը դոկտոր Սեուսի "Eraերալդ Մաքբոինգ - Բոինգ" (1950) ֆիլմի համար, որին հաջորդեցին ևս երկուսը ՝ "Երբ Մագուն թռչում էր" (1954) և "ջրափոս թռչողը" (1956): Տարբերակիչ ոճը ազդեցիկ էր և նույնիսկ ազդեց խոշոր ստուդիաների վրա, ներառյալ Warner Bros. Disney-ի արտասանություն Disney [են] Բացի գեղարվեստական արտահայտման իրական ազատությունից, UPA-ն ապացուցել է, որ ավելի հազվագյուտ անիմացիաները կարող են գնահատվել նույնքան բարձր (կամ նույնիսկ ավելին), քան թանկարժեք, փարթամ ոճերը։

Հեռուստատեսային անիմացիան 1940-ականներին

Շատ ստուդիաների անիմացիոն մուլտֆիլմերի արխիվը, որն ի սկզբանե թողարկվել էր կինոթատրոններում կարճաժամկետ ցուցադրության համար, շատ արժեքավոր էր հեռուստատեսային հեռարձակման համար։ "Ֆիլմեր փոքր բոդի համար" (1947), որը ցուցադրվել է «Ավագ եղբայր» Բոբ Էմերիի կողմից երեքշաբթի երեկոներին Նյու Յորքի WABD-TV-ով, առաջին մանկական հեռուստասերիալներից մեկն էր է ստեղծում էր Van Beuren Studios-ի շատ դասական մուլտֆիլմեր։ Այն շարունակվեց DuMont Television Network-ում ՝ որպես Small Fry Club (1948-1951) ամենօրյա շոու՝ ստուդիայում կենդանի լսարանով։

Ուոլթեր Լանցի շատ դասական Սերիալներ, Warner Bros.. Terrytoons-ը,Մետրո-Գոլդուին-Մայերը և Դիսնեյը նույն կերպ նոր կյանք են տվել երեխաների համար նախատեսված հեռուստաշոուում՝ տասնամյակների ընթացքում բազմաթիվ կրկնություններով։ Ստուդիական արտադրությունների և կենդանի շնորհանդեսների փոխարեն, որոշ շոուներ կներկայացնեն նոր անիմացիա, որը ներկայացնում է հին մուլտֆիլմերը կամ միավորում դրանք միասին։

Ամերիկյան ամենավաղ անիմացիոն շարքը, որը հատուկ ստեղծվել է հեռուստատեսության համար, հայտնվել է 1949 թվականին ՝ «Պաու-Վուի արկածները» (43 հինգ րոպեանոց դրվագներ հեռարձակվել են կիրակի առավոտյան ՝ հունվարից նոյեմբեր) և «Ջիմն ու Ջուդին Թելլանդում» (52 դրվագ, որոնք հետագայում վաճառվել են նաև Վենեսուելայում և Ճապոնիա)։

1950-ականներ., անցում դասական թատերական մուլտֆիլմերից մանկական հեռուստասերիալներում սահմանափակ անիմացիայի

Թամբ. Beeps - ի ժամանումը Երկիր (1956 թվական)

Թատերական ծաղրանկարների մեծ մասը ստեղծվել է ոչ սպեցիֆիկ լսարանի համար։ Դինամիկ գործողությունն ու Խոսող կենդանիների կատակները հստակ նկարչական ոճերով և վառ գույներով, բնականաբար, գրավում էին փոքր երեխաներին, բայց մուլտֆիլմերը պարբերաբար պարունակում էին բռնություն և սեռական ակնարկներ և հաճախ ցուցադրվում էին կինոխրոնիկայի և գեղարվեստական ֆիլմերի կողքին, որոնք նախատեսված չէին երեխաների համար։ Ամերիկյան հեռուստատեսությամբ մուլտֆիլմերը հիմնականում հեռարձակվում էին երեխաների համար հարմար ժամանակային ընդմիջումներով ՝ հանգստյան օրերին առավոտյան, շաբաթվա երկրորդ կեսին կամ վաղ երեկոյան։

1950-ականների ամերիկյան հեռուստատեսության անիմացիայի գործընթացի ժամանակացույցի սահմանափակումները և ռեսուրսների կառավարման հետ կապված նկատելի խնդիրները (պահանջվում էր ավելի շատ գումար կազմել ավելի քիչ ժամանակում ՝ ավելի քիչ բյուջեով, համեմատած թատերական անիմացիայի հետ) հանգեցրին տարբեր մեթոդների մշակմանը, որոնք այժմ հայտնի են որպես սահմանափակ անիմացիա։ Անիմացիայի ավելի հազվագյուտ տեսակը, որն ի սկզբանե Ամերիկայի միացյալ արտադրության գեղարվեստական ընտրությունն էր, ընդունվեց որպես արտադրության ժամանակի և ծախսերի կրճատման միջոց։ Լրիվ շրջանակային անիմացիան հազվադեպ է դարձել Միացյալ Նահանգներում, բացառությամբ այն օգտագործելու նվազող թվով թատերական ներկայացումներում:Չաք Ջոնսը ստեղծեց «պատկերազարդ Ռադիո» տերմինը՝ հեռուստատեսային մուլտֆիլմերի մեծ մասի անպիտան ոճին վերաբերելու համար, որն ավելի շատ կախված էր նրանց սաունդթրեքերից, քան տեսողական էֆեկտներից։ Որոշ պրոդյուսերներ նաև պարզել են, որ սահմանափակ անիմացիան ավելի լավ տեսք ունի, քան ժամանակի փոքր սև և Սպիտակ հեռուստաէկրանների կոր ոճերը.

Անիմացիոն հեռուստասերիալները 1950-ականներին

Ջեյ Ուորդը արտադրել է հանրաճանաչ «Խաչակիր նապաստակը» (փորձարկվել է 1948 թվականին, օրիգինալ հեռարձակումներ՝ 1949-1952 և 1957-1959 թվականներին) ՝ սահմանափակ անիմացիոն ոճի հաջող օգտագործմամբ։

1950-ականների վերջին հեռուստատեսային անիմացիայի արտադրության մեջ մասնագիտացած մի քանի ստուդիաներ սկսեցին մրցել։ Թեև թատերական անիմացիայի մրցակցությունը կենտրոնացած էր որակի և նորարարության վրա, այն այժմ տեղափոխվել է անիմացիայի արագ և էժան արտադրություն։ Քննադատները նշել են, որ շատ շոուների որակը հաճախ ցածր է դասական մուլտֆիլմերի համեմատ՝ հապճեպ անիմացիաներով և սովորական սյուժեներով։ Ցանցի ղեկավարները գոհ էին, քանի դեռ բավականաչափ հանդիսատես կար, և երիտասարդ հեռուստադիտողների հսկայական թիվը չէր անհանգստացնում քննադատների կողմից նկատված որակի բացակայությանը։ Շաբաթ առավոտյան մինչև չորս ժամ տևողությամբ մուլտֆիլմերի հաղորդումների դիտումը 1960-ականների կեսերից դարձել է ամերիկացի երեխաների մեծ մասի սիրված զբաղմունքը և հիմք է հանդիսացել տասնամյակներ շարունակ։

Դիսնեյը համեմատաբար շուտ սկսեց զբաղվել հեռուստատեսային արտադրությամբ, բայց երկար ժամանակ ձեռնպահ մնաց նոր մուլտսերիալ ստեղծելուց։ Փոխարենը, Դիսնեյը 1954 թվականից ի վեր երեք ժամով հեռարձակել է իր Անթոլոգիական շարքը՝ սկսած Ուոլթ Դիսնեյի «Դիսնեյլենդ» սերիալից (1954-1958), որը բացահայտորեն գովազդում է Դիսնեյլենդի թեմատիկ այգին, որը բացվել է 1955 թվականին։ Ուոլթ Դիսնեյն անձամբ սերիալի հաղորդավարն էր, որը, բացի հին մուլտֆիլմերից, ներկայացնում էր հատվածներ, օրինակ ՝ ֆիլմի նկարահանման գործընթացի կուլիսային դիտումներով կամ իրական ժամանակում նոր արկածներով։

Ուիլյամ Հաննան և Ջոզեֆ Բարբերան (Թոմ և Ջերրի ստեղծողները) շարունակեցին աշխատել որպես Հաննա-Բարբերա այն բանից հետո, երբ Metro-Goldwyn-Mayer-ը փակեց իր անիմացիոն ստուդիան 1957 թվականին, երբ Ամերիկայի միացյալ արտադրությունը նրանց կատալոգը բավարար համարեց հետագա վաճառքի համար. Մինչ Հաննա-Բարբերան Loopy de Loop-ի (1959-1965) հետ նկարահանել է միայն մեկ թատերականորեն թողարկված սերիալ, նրանք ապացուցել են, որ տասնամյակների ընթացքում անիմացիոն հեռուստասերիալների ամենաբեղուն և հաջողակ պրոդյուսերներն են։ Սկսելով Raff & Reddy Show-ից (1957-1960), նրանք շարունակեցին հաջող սերիալներով, ինչպիսիք են Huckleberry Hound Show-ը (1958, առաջին կես ժամ տևողությամբ հեռուստատեսային ծրագիրը, որը ներկայացնում էր միայն անիմացիա) Եվ Mcgraw-ի արագ խաղարկության շոուն (1959-1961)։

Այլ նշանավոր ծրագրերից են "Ջերալդ Մաքբոինգ Բոինգը" Ամերիկայի միացյալ արտադրությունից (1956-1957), «Գնդապետ Բիպը» Soundac-ից (1957-1960, առաջին գունավոր անիմացիոն հեռուստասերիալը), «Թոմ սքանչելի» Terrytoons-ից (1958) և Ջեյ Ուորդի «Ռոքի, Բուլվինկլի և ընկերների արկածները» (1959-1964)։

Ի տարբերություն միջազգային կինոշուկայի (որը զարգանում էր համր կինոյի դարաշրջանում, երբ լեզվական խնդիրները սահմանափակվում էին տիտղոսաթերթերով), երկրների մեծ մասում ռահվիրա հեռուստատեսությունը (հաճախ կապված էր հեռարձակման հետ) կենտրոնացած էր ուղիղ հեռարձակման ծրագրերի ներքին արտադրության վրա։ Անիմացիոն շարքեր ներմուծելու փոխարեն, որոնք սովորաբար պետք է կրկնօրինակվեն, մանկական ծրագրերը կարող են ավելի հեշտ և էժան լինել այլ ձևերով (օրինակ ՝ տիկնիկային թատրոնի օգտագործմամբ)։ Հատկանշական մեթոդներից մեկը BBC-ի «կապիտան Պագուոշ»(1957) ֆիլմում իրական ժամանակում կտրված ձևերի "անիմացիան" էր։ Արտերկրում ցուցադրվող հեռուստատեսության մի քանի վաղ անիմացիոն սերիալներից մեկը Belvision ստուդիայի "Tintin d' apre Erge 's Adventure" ֆիլմն էր (Բելգիա, 1957-1964, ռեժիսոր Ռեյ Հուսենս), որը հեռարձակվել Է BBC-ի կողմից 1962 թվականին և հեռարձակվել է Միացյալ Նահանգներում 1963-1971 թվականներին։

1950-ականների թատերական կարճամետրաժ մուլտֆիլմեր

Ուարներ Բրոսը ներկայացրեց Գրենիի, Սիլվեստր կրտսերի (երկուսն էլ՝ 1950 թվական.), Սպիդի Գոնսալեսի, Ռալֆ Վուլֆի և Սեմ Շեփդոգի (երեքն էլ ՝ 1953 թ.) և թասմանյան Սատանայի (1954) նոր կերպարները։

1950-ականների թատերական գեղարվեստական անիմացիա

Դիսնեյ

Լիամետրաժ ֆիլմերի շարքից և կենդանի գործողությունների և անիմացիայի համադրություններից հետո Դիսնեյը վերադարձավ Մոխրոտիկի հետ լիամետրաժ անիմացիոն ֆիլմերին 1950 թվականին (առաջինը «Բամբիից» հետո)։ Փաստորեն նրա հաջողությունը փրկեց ընկերությանը սնանկացումից։ Դրան հաջորդեց «Ալիսան հրաշքների աշխարհում» (1951), որը ձախողվեց տոմսարկղերում և ի սկզբանե բացասական արձագանքներ ստացավ։ «Փիթր Փեն» (1953) և «Լեդին և թափառականը» (1955) հիթեր են դարձել։ Հավակնոտ, շատ հետաձգված և ավելի թանկ «Քնած գեղեցկուհին» (1959) տոմսարկղերում գումար կորցրեց և կասկածներ առաջացրեց Ուոլթ Դիսնեյի անիմացիոն բաժնի ապագայի համար։ Ինչպես «Ալիսան հրաշքների աշխարհում»-ը և Դիսնեյի ձախողումների մեծ մասը, այն հետագայում կոմերցիոն հաջողություն ունեցավ վերաթողարկումների միջոցով և, ի վերջո, համարվեց իսկական դասական մուլտֆիլմ։

Ոչ ԱՄՆ-ից

• Անվախ Ժանոն (Ֆրանսիա, 1950)
• Érase una vez... (Իսպանիա 1950)
• Թագավորը և Թռչունը (Ֆրանսիա, 1952 թվականի անավարտ լիամետրաժ ֆիլմ, 1980 թվականի ավարտված ֆիլմ, որն ազդել է Հայաո Միյաձակիի և Իսաո Տակահատուի վրա)
• Ամասնաֆերմա (ՄԹ, ԱՄՆ, 1954)
• Ինչու է ագռավը սև ծակոտիներով (Չինաստան, կարճամետրաժ ֆիլմ Վենետիկյան կինոփառատոն)
• Ձյունե թագուհին (Սովետական Միություն 1957)
• Պանդան և կախարդական օձը (Ճապոնիա, 1958)
• Կախարդական տղան (Ճապոնիա, 1959 լիամետրաժ ֆիլմ, առաջին անիմեն, որը թողարկվել Է ԱՄՆ-ում 1961)

1960-ականներ

1960-ականների ԱՄՆ անիմացիոն հեռուստասերիալներ և հատուկ ֆիլմեր

Total Television-ը հիմնադրվել է 1959 թվականին՝ խթանելու General Mills-ի արտադրանքը օրիգինալ մուլտիպլիկացիոն կերպարներով կակաոյի շերտերի (1960-1969) և General Mills-ի կողմից հովանավորվող «Լեոնարդոյի թագավորը և նրա կարճամետրաժ սյուժեները» հեռուստասերիալների գովազդում (1960-1963, վերափաթեթավորված շոուներ մինչև 1969 թվականը), Թենեսի Տուկսեդոն և նրա հեքիաթները (1963-1966, վերափաթեթավորված շոուներ մինչև 1972 թվականը), «Լեոնարդոյի թագավորը և նրա պատմությունները»(1963-1966, վերափաթեթավորված շոուներ մինչև 1972 թվականը)։ Outsider show (1964-1967, վերափաթեթավորված շոուներ մինչև 1973 թվականը) և beagles (1966-1967): Բոլոր սերիաների անիմացիան արտադրվել է Մեքսիկայի Gamma Studios ստուդիայում։ Total Television-ը դադարեցրեց արտադրությունը 1969 թվականից հետո, երբ General Mills-ն այլևս չէր ցանկանում հովանավորել դրանք։

1960-1980-ականների ամերիկյան անիմացիոն հեռուստասերիալներից շատերը հիմնված էին կերպարների և ձևաչափերի վրա, որոնք արդեն հայտնի էին դարձել այլ լրատվամիջոցներում։ Ամերիկայի միացյալ արտադրությունն արտադրել է «Դիկ Թրեյսիի շոուն»(1961-1962), որը հիմնված է կոմիքսների վրա։ Filmation ստուդիան, որը գործել է 1962-1989 թվականներին, ստեղծել է մի քանի օրիգինալ կերպարներ, բայց բազմաթիվ ադապտացիաներ DC Comics-ից, կենդանի հեռուստատեսային սերիալներից, որոշ լիամետրաժ ֆիլմեր (ներառյալ «Ճանապարհորդություն դեպի Երկրի կենտրոն»)։ Grantray-Lawrence Animation-ը առաջին ստուդիան էր, որը ընդունեց Marvel Comics-ի սուպերհերոսներին 1966 թվականին։ Փոփ խմբերը անիմացիոն տարբերակներ են ստացել թե Beatles-ում (1965-1966) և Rankin/բաս ' Ս թե Jackson 5իվ (1971-1972) և թե Osmonds (1972): Հաննա-Բարբերան կատակերգուներին վերածեց մուլտֆիլմերի հերոսների ՝ լորելի և Հարդիի (1966-1967) և Էբոտի և Կոստելլոյի (1967-1968) անիմացիոն շարքի հետ։ Format Films-ի" Ալվինի շոուն "(1961-1962) 1958 թվականի նորույթի և դրան հաջորդած կոմիքսների սփին-օֆֆն էր ՝ «Ալվինի և սկյուռիկների» վերափոխված տարբերակներով։ Այլ սերիաները պարունակում էին չլիցենզավորված նյութեր։ Օրինակ՝ Հաննա-Բարբերայի «Ֆլինսթոունները» (1960-1966) սերիալը ոգեշնչված էր «նորապսակներ» սիթքոմից, և ստեղծող Ջեքի Գլիսոնը մտածում էր դատի տալ Հաննա Բարբարային, բայց նա չէր ուզում իրեն ճանաչել որպես «այն տղան, ով Ֆրեդ Ֆլինսթոունին հանեց եթերից»։

Flintstones-ը առաջին Փրայմթայմ անիմացիոն սերիալն էր,որը դարձավ չափազանց սիրված, այն մնաց ամենաերկարատև ցանցային անիմացիոն հեռուստասերիալը, մինչ երեք տասնամյակ անց այդ ռեկորդը գերազանցվեց։ Հաննա Բարբարան ավելի մեծ հաջողությունների է հասել «Արջերի յոգայի շոուն» (1960-1962), «Ջեթսոնները» (1962-1963, 1985, 1987) և «Scooby-Doo, որտե՞ղ ես դու»(1969-1970, հետագայում հաջորդեցին Scooby-Doo-ի այլ դրվագներ)։

Մոտավորապես 1968 թվականից ի վեր, Մարտին Լյութեր Քինգ կրտսերի, այնուհետև Ռոբերտ Քենեդիի սպանությունից և այլ բռնի գործողություններից հետո, որոնց պատճառով հասարակությունը սկսեց ավելի անհանգստորեն վերաբերել զվարճանքի բռնությանը, հեռուստաալիքները վարձեցին գրաքննիչներ՝ արգելելու այն ամենը մանկական ծրագրերում, ինչը համարվում է չափազանց դաժան կամ մտածելու տեղիք տվող։

Բացի սովորական հեռուստասերիալներից, կային մի քանի ուշագրավ անիմացիոն հեռուստատեսային (տոնական) թողարկումներ՝ սկսած «Պարոն Մագուի Սուրբ Ծննդյան երգից» (1962), որին մի քանի տարի անց հաջորդեցին այլ դասական օրինակներ, ինչպիսիք են Բիլ Մելենդեսի «Գետնանուշ» հատուկ թողարկումները (1965-2011, հիմնված Չարլզ Մ. Շուլցի կոմիքսի վրա), և Չակ Onesոնսի «Ինչպես Գրինչը գողացավ Սուրբ ծնունդը»։ (1966, հիմնված դոկտոր Սեուսի պատմվածքի վրա)։

Կամբրիա Փրոդաքշնս

Cambria Productions-ը միայն պարբերաբար էր օգտագործում ավանդական անիմացիաներ և հաճախ դիմում էր տեսախցիկի շարժումներին, իրական ժամանակահատվածում կատարվող շարժումներին առջևի և հետևի պլանների միջև և իրական ժամանակահատվածում և կենդանի գործողությունների կադրերի ինտեգրում։ Ստեղծող Քլարկ Հաասը բացատրեց. «Մենք լուսանկարում ենք շարժիչային շարժումը և, բոլորից ամենամեծ հնարքը համատեղում ենք կենդանի գործողության հետ, այն կադրերը, որոնք Դիսնեյը նկարահանում է 250,000 դոլարով, մենք նկարահանում ենք 18,000 դոլարով:" Նրանց ամենահայտնի հնարքը Syncro-Vox տեխնիկան էր, որը բաղկացած էր մուլտֆիլմերի հերոսների դեմքերին խոսող շրթունքներ դնելուց՝ երկխոսության հետ համաժամեցված անիմացիայի փոխարեն։ Օպտիկական տպագրության այս համակարգը արտոնագրվել է 1952 թվականին Cambria-ի գործընկեր և օպերատոր Էդվին Գիլլետի կողմից և առաջին անգամ օգտագործվել է «Խոսող Կենդանիներ» հայտնի գովազդների համար։ Հետագայում այս մեթոդը լայնորեն օգտագործվում էր կատակերգական էֆեկտի համար, Բայց Cambria-ն այն ուղղակիորեն օգտագործեց իր "Clutch load" (1959-1960), "Space Angel" (1962) և "Captain Fat" (1965) սերիալներում։ Ստեղծագործական պատմությունների շնորհիվ Clutch Cargo-ն անակնկալ հիթ էր։ Նրանց վերջին շարքը՝ The New 3 Stooges (1965-1966), այլևս չի օգտագործել Syncro-Vox-ը։ Այն պարունակում էր 40 նոր Ուղիղ Եթեր դրվագ՝ օրիգինալ «երեք տիկնիկներով», որոնք տարածված էին և կրկնվում էին 156 դրվագների ընթացքում՝ նոր անիմացիայի հետ միասին։

ԱՄՆ թատերական անիմացիան 1960-ականներին

«101 դալմատին»-ի համար արտադրության ծախսերը կրճատվել էին, ինչը նպաստել է քսերոգրաֆիայի գործընթացին, որը բացառել է ներկի կիրառման գործընթացը։ Չնայած համեմատաբար ուրվագծային տեսքը անձամբ չի գնահատվել Ուոլթ Դիսնեյի կողմից, այն չի շփոթեցրել քննադատներին կամ հեռուստադիտողներին․ Ֆիլմը ստուդիայի հերթական հիթն էր։ «Սուրը քարի մեջ»-ը(1963) ևս մեկ ֆինանսական հաջողություն էր, բայց տարիների ընթացքում այն դարձավ Դիսնեյի ամենաքիչ հայտնի ֆիլմերից մեկը։ Դրան հաջորդեց «Մերի Փոփինս» անիմացիոն ֆիլմը (1964), որն արժանացավ Օսկարի 13 անվանակարգերի, այդ թվում ՝ «լավագույն ֆիլմ» անվանակոչմանը։ 1960-ականների Դիսնեյի ամենամեծ անիմացիոն ֆիլմը «Ջունգլիների գիրքն» (1967) էր, որն ուներ ինչպես քննադատական, այնպես էլ վաչառքի մեջ հաջողություն։ Դա նաև վերջին ֆիլմն էր, որը դիտել է Ուոլթ Դիսնեյը իր մահից առաջ՝ 1966 թվականին։ Առանց Ուոլթի երևակայության և ստեղծագործական ջանքերի, անիմատորների թիմերը չկարողացան ստեղծել շատ հաջող ֆիլմեր 1970-ականներին և 1980-ականներին։ Այդպես էր մինչև «Փոքրիկ ջրահարսը» (1989), 22 տարի անց։

Թատերական կարճամետրաժ մուլտֆիլմի անկումը

Հոլիվուդի հակամենաշնորհային գործի Գերագույն դատարանի 1948 թվականի որոշումը արգելեց, «Բլոկավորված պատվերները» որով հանրաճանաչ գեղարվեստական կինոնկարները առաջարկվում էին բացառապես կինոթատրոնների սեփականատերերին փաթեթներով ՝ կինոխրոնիկայի և մուլտֆիլմերի կամ ուղիղ կարճամետրաժ ֆիլմերի հետ միասին։ Փաթեթային գործարքից ողջամիտ տոկոս ստանալու փոխարեն, կարճամետրաժ մուլտֆիլմերը ստիպված էին առանձին վաճառել այն գներով, որոնք կինոթատրոնների սեփականատերերը պատրաստ էին վճարել դրանց համար։ Կարճամետրաժ մուլտֆիլմերը համեմատաբար թանկ էին, և այժմ դրանք կարող էին հանվել ծրագրից՝ չկորցնելով մարդկանց հետաքրքրությունը հիմնական ֆիլմի նկատմամբ, ինչը դարձել է ծախսերը կրճատելու խելացի միջոց, քանի որ ավելի ու ավելի շատ պոտենցիալ կինոդիտողներ թվում էր, թե մնում են տանը՝ իրենց հեռուստացույցներով ֆիլմեր դիտելու համար։ Մուլտֆիլմերի մեծ մասը ստիպված է եղել մի քանի անգամ վերահրատարակել՝ ներդրված բյուջեն փոխհատուցելու համար. 1960-ականների վերջին ստուդիաների մեծ մասը դադարեցրեց թատերական մուլտֆիլմերի արտադրությունը։ Նույնիսկ Ուարներ Բրոսը և Դիսնեյը, հազվագյուտ բացառություններով, 1969 թվականից հետո դադարեցրեցին կարճամետրաժ թատերական մուլտֆիլմերի արտադրությունը։ Ուոլթեր Լանցը դասական մուլտֆիլմերի արտադրողներից վերջինն էր, ով հանձնվեց, երբ փակեց իր ստուդիան 1973 թվականին։

Դեպատի-Ֆրելենգ

DePatie-Freleng Enterprises, որը հիմնադրվել է Ֆրիզ Ֆրելենգի և Դեյվիդ Հ. Դեպատիի կողմից 1963 թվականին Ուարներ Բրոսից հետ, փակեց իր անիմացիոն բաժինը, այն միակ ստուդիան էր, որը 1950-ականներից հետո նոր հաջողությունների հասավ կարճամետրաժ թատերական անիմացիոն սերիալներով։ Նրանք ստեղծեցին «Վարդագույն հովազ»-ը 1963 թվականին ՝ «վարդագույն Հովազը ուղիղ եթերում» ֆիլմերի շարքի բացման և փակման կրեդիտների համար, որտեղ ներկայացված էր Փիթեր Սելերսը։ Նրա հաջողությունը հանգեցրեց կարճամետրաժ ֆիլմերի (1964-1980) և հեռուստասերիալների (1969-1980) շարքի ստեղծմանը։ "Վարդագույն հովազին" հաջորդեցին «Տեսուչ»-Ը (1965-1969), «մրջյուն և տուբե-տուբե»-ն (1969-1971) սփին-օֆը և մի քանի այլ թատերական Սերիալներ։ «Շան հայրը» (1974-1976) վերջին նոր սերիալն էր, սակայն «Վարդագույն Հովազի» մասին մուլտֆիլմերը կինոթատրոններում հայտնվեցին մինչև 1980 թվականը՝ ստուդիայի փլուզումից անմիջապես առաջ՝ 1981 թվականին։ 1966-1981 թվականներին Դեպատի-Ֆրելենգը նաև արտադրել է բազմաթիվ հեռուստասերիալներ և հատուկ հաղորդումներ։

Անիմեի զարգացումը

Ճապոնիան հատկապես հարուստ և հաջողակ էր իր անիմացիայի ոճով, որը անգլերենում հայտնի դարձավ ի սկզբանե որպես Japanimation, իսկ ժամանակի ընթացքում ՝ որպես Անիմե։ Ընդհանուր առմամբ, համեմատած ԱՄՆ-ի անիմացիայի հետ, անիմեն մշակվել է սահմանափակ անիմացիոն տեխնիկայի միջոցով, որոնք ավելի շատ ուշադրություն են դարձրել գեղագիտական որակին, քան շարժմանը։ Այն նաև կիրառում է համեմատաբար «կինեմատիկական» մոտեցում ՝ խոշորացումով, բարդ դինամիկ կադրերով և ավելի մեծ ուշադրություն դարձնելով ֆոններին, որոնք կարևոր դեր են խաղում մթնոլորտի ստեղծման գործում։

Անիմեն առաջին անգամ ցուցադրվել է ներքին հեռուստատեսությամբ 1960 թվականին։ Մոտավորապես նույն ժամանակ սկսվեց թատերական անիմացիոն ֆիլմերի արտահանումը։ Մի քանի տարվա ընթացքում, այնպիսի անիմե սերիալներ ստեղծվեցին, որոնք նույնպես կստանային եթերախաղի տարբեր մակարդակներ ԱՄՆ-ում եւ այլ երկրներում, սկսած բավական ազդեցիկ 鉄腕アトム ("Astra Boy") (1963), որին հաջորդում է ジャングル大帝 («Ջունգլիների տիրակալը») (1965-1966), エイトマン (8 մարդ) (1965), 魔法使いサリー (կախարդ Սալլի) (1966-1967) եւ マッハ GoGoGo (Speed Racer) (1967).

Երկրում հայտնի サザエさん / Sazae-San-ը մեկնարկել է 1969 թվականին և, հավանաբար, աշխարհի ամենաերկար անիմացիոն հեռուստաշոուն է՝ ավելի քան 7700 դրվագներով։

Մեծահասակների և հակամշակույթի վրա հիմնված վաղ անիմացիա

Մինչև 1960-ականների վերջը մեծահասակների վրա կենտրոնացած անիմացիա գրեթե չէր արտադրվում։ Հատկանշական բացառություն էր Էվերեդ Հարթոնի «Թաղված գանձը» (1928) պոռնոգրաֆիկ կարճամետրաժ ֆիլմը, որը ենթադրաբար նկարահանվել է հայտնի անիմատորների կողմից Ուինզոր Մաքքեյի պատվին մասնավոր երեկույթի համար և հրապարակայնորեն չի ցուցադրվել մինչև 1970-ականների վերջը։ 1934 թվականից հետո Հեյսի օրենսգիրքը Միացյալ Նահանգների կինոգործիչներին մի փոքր ազատություն տվեց ռիսկային նյութեր թողարկելիս, մինչև 1968 թվականին օրենսգիրքը փոխարինվեց ամերիկյան կինեմատոգրաֆիստների ասոցիացիայի ֆիլմերի վարկանիշային համակարգով։ Թեև հեռուստատեսային անիմացիոն ծրագրերը մարդկանց մեծամասնությանը ստիպել են դրանք համարել որպես մանկական կամ ընտանեկան ժամանցի միջոց, նոր թատերական անիմացիաները հակառակն են ապացուցել։

Կարելի է պնդել, որ Peanuts TV-ի հատուկ հեռուստատեսային թողարկումների փիլիսոփայական, հոգեբանական և սոցիոլոգիական ենթատեքստը համեմատաբար կենտրոնացած էր մեծահասակների վրա, մինչդեռ հատուկ թողարկումները նույնպես հաճույք էին պատճառում երեխաներին։ 1969 թվականին ռեժիսոր Բիլ Մենդելեսը ընդլայնեց սերիալի հաջողությունը կինոթատրոններում Չարլի Բրաուն անունով մի տղայի հետ։ «Սնուփին վերադառնում է տուն» (1972) թատերական շարունակությունը, չնայած դրական արձագանքներին, ձախողվեց տոմսարկղերում։ «Հետապնդիր քո կյանքի համար, Չարլի Բրաուն» (1977) և «Բարի ճանապարհ Չարլի Բրաուն» (1980) Peanuts-ի միակ այլ թատերական ավանդական անիմացիոն գեղարվեստական կինոնկարներն էին, մինչդեռ հատուկ հեռուստատեսային ցուցադրությունները շարունակվեցին մինչև 2011 թվականը։

1960-ականների վերջին հակամշակույթի հակաստեբլիշմենթի բումը վաղ ազդեցություն ունեցավ Հոլիվուդի վրա։ Անիմացիայում հակապատերազմական տրամադրությունները ներկա էին մի քանի ընդհատակյա կարճամետրաժ ֆիլմերում, ինչպիսիք են Ուորդ Քիմբալի «էսկալացիան» (1968) (նկարահանվել է անկախ Disney-ում նրա աշխատանքից) և «Միկի Մաուսը Վիետնամում» ծաղրերգությունը (1969)։ Մարվա Նյուլանդի «Բամբին հանդիպում է Գոդզիլային»(1969) պակաս քաղաքական ծաղրերգությունը, որը մեծահասակների համար նախատեսված մեկ այլ ընդհատակյա կարճամետրաժ ֆիլմ է, համարվում է հիանալի դասական և ընդգրկվել է «50 մեծագույն մուլտֆիլմեր» (1994) ֆիլմում (հիմնվելով անիմացիոն արդյունաբերության մեջ աշխատող 1000 մարդկանց հարցման վրա)։

Հաղորդվում է, որ փսիխոդելիայի ժողովրդականությունը 1969 թվականին Դիսնեյի ֆանտազիայի վերաթողարկումը հանրաճանաչ է դարձրել դեռահասների և քոլեջի ուսանողների շրջանում, և ֆիլմը սկսել է շահույթ ստանալ։ Նույն ձևով Դիսնեյի «Ալիսան հրաշքների աշխարհում» հայտնի դարձավ այս ժամանակահատվածում հեռուստատեսային ցուցադրությունների և 1974 թվականին նրա թատերական վերաթողարկման շնորհիվ։

Նաև հոգեբանական հեղափոխության ազդեցության տակ The Beatles-ի «Դեղին սուզանավը» (1968) անիմացիոն երաժշտական ֆիլմը լայն լսարանին ցույց տվեց, թե ինչպես անիմացիան կարող է շատ տարբեր լինել հայտնի հեռուստատեսային մուլտֆիլմերից և Դիսնեյի լիամետրաժ ֆիլմերից։ Դրա տարբերակիչ դիզայնը մշակվել է գեղարվեստական ղեկավար Հայնց Էդելմանի կողմից։ Ֆիլմը լայն ճանաչում ստացավ և ապացուցեց, որ ազդեցիկ է։ Պիտեր Մաքսը հետագայում իր աշխատանքներում տարածեց նմանատիպ տեսողական ոճ։

Ոչ ամերիկյան անիմացիան 1960-ականներին

• Փոքրիկ արքայազնը և ութ գլխանի վիշապը (Ճապոնիա 1963)
• Կործանում դրախտում (Չինաստան 1963)
• Գուկիվերի ճանապարհորդությունը լուսնից այն կողմ (Ճապոնիա 1965)
• Կալիմերո (Իտալիա/Ճապոնիա 1963-1972, հեռուստասերիալ)
• Բելվիսիոնի Պինոկիոն արտաքին տիեզերքում (Բելգիա / ԱՄՆ, 1965, գեղարվեստական ֆիլմ, ռեժիսոր ՝ Ռեյ Հուսենս)
• Արևմուտք և սոդա (Իտալիա, 1965, Բրունո Բոցետո առաջին լիամետրաժ ֆիլմը)

1970-ական թվականներ

Առաջընթաց մեծահասակների վրա հիմնված անիմացիայում և հակամշակույթում

Ռալֆ Բակշին կարծում էր, որ ծիծաղելի է այն գաղափարը, որ «մեծահասակ տղամարդիկ նստած են տաղավարներում և նկարում են թիթեռներ, որոնք սավառնում են ծաղկի դաշտի վրա, մինչ ամերիկյան ինքնաթիռները ռումբեր են նետում Վիետնամում, իսկ երեխաները քայլում են փողոցներով»։ Հետևաբար նա ստեղծեց անիմացիայի ավելի հասարակաքաղաքական տեսակ՝ սկսելով «Ֆրից կատուն» (1972), որը հիմնված է Ռոբերտ Քրամբի կոմիքսների վրա և առաջին լիամետրաժ անիմացիոն ֆիլմը, որը ստացել է X վարկանիշ։ X վարկանիշն օգտագործվել է ֆիլմը գովազդելու համար, և այն դարձել է բոլոր ժամանակների ամենաբարձր եկամուտ ունեցող անկախ անիմացիոն ֆիլմը։ «Ծանրաբեռնված երթևեկության» (1973) հաջողությունը «Բակշին» դարձրեց առաջինը Դիսնեյից հետո, որն անընդմեջ ունեցավ երկու ֆինանսապես հաջող լիամետրաժ անիմացիոն ֆիլմ։ Ֆիլմում օգտագործվել է արտիստիկ տեխնիկայի միաձուլում՝ անշարժ նկարներով, որպես որոշ մասերի ֆոներ, ներկված դեմքերով կենդանի գործողությամբ մոդելներ՝ ներկայացված բացասական կինոմատոգրաֆիայում, տեսրանը ներկայացված է սահմանային էսքիզային անիմացիայում, որը մասամբ էր գունավորված, մանրամասն նկարչությամբ, արխիվային կադրեր, ր ատ հերոսներ այդ ընթացքում անիմացվել են որպես կայուն մուլտֆիլմի ոճում, բացառությամբ վերջին տասը րոպեների, որոնք ամբողջությամբ նկարահանվել են որպես ստանդարտ կենդանի գործողությունների ֆիլմ։ Նա շարունակեց փորձեր կատարել տարբեր տեխնիկայի հետ իր հաջորդ նախագծերի մեծ մասում։ Նրա հաջորդ նախագծերը ՝ «Բարև գեղեցիկ»-ը և Raccoon Skin-ը շատ ավելի քիչ էին հաջողել, բայց հետագայում ավելի մեծ գնահատական ստացան և դարձան խորհրդանշական ֆիլմեր։

Բակշին նոր հաջողությունների է հասել «Կախարդները» (1977) և «Մատանիների տիրակալը» (1978) ֆանտաստիկ ֆիլմերում։ Երկուսն էլ օգտագործել են ռոտոսկոպիա զանգվածային մարտական տեսարանների համար։ Wizards-ի համար այս տեխնիկան օգտագործվել է արխիվային կադրերում ՝ որպես բյուջետային խնդիրների լուծում և կատարվել է հոգեներգործուն և գեղարվեստական ոճով։ "Մատանիների տիրակալի "համար սա միջոց էր ստեղծելու այնպիսի կերպար, որը Բակշին նկարագրեց որպես" իրական նկարազարդում, ի տարբերություն մուլտֆիլմերի ֆիլմի համար, որը, նրա կարծիքով, պետք է համապատասխանի Թոլքինի ստեղծագործությանը՝ օգտագործելով Իսպանիայում զգեստների դերասանների մասնակցությամբ նկարահանված տեղեկատու նյութեր։ Ռանկինի/Բասի և Թոփքրաֆթի «Թագավորի վերադարձը» (1980) հեռուստատեսային ֆիլմը երբեմն դիտվում է որպես ոչ պաշտոնական շարունակություն այն բանից հետո, երբ Բաքշիի ենթադրյալ երկրորդ մասը չի նկարահանվել, բայց նրանք արդեն ինքնուրույն սկսել են պատմության իրենց հեռուստատեսային հարմարեցումը «Հոբիթ»-ի հետ 1977 թվականին։

Ֆրանս-Չեխական Ստեղծագործական «Վայրի մոլորակ» (1973) գիտաֆանտաստիկ բեմադրությունն արժանացել է 1973 թվականի Կաննի կինոփառատոնի Գրան պրիի ժյուրիի հատուկ մրցանակին, իսկ 2016 թվականին Rolling Stone-ն այն անվանել է պատմության մեջ 36-րդ ամենամեծ անիմացիոն ֆիլմը։

Բրիտանական «Վտանգավոր ճամփորդություն» արտադրությունը միջազգային մեծ հաջողություն ունեցավ։ Այն ներկայացնում էր կենդանիների կերպարներ, որոնք ավելի իրատեսական էին թվում, քան մարդակերպ ՝ ջրաներկ ֆոնի վրա։ Չնայած իր մութ և դաժան ասպեկտներին, Մեծ Բրիտանիայում այն համարվել է բոլոր տարիքի համար հարմար, իսկ ԱՄՆ-ում Ամերիկյան կինոասոցիացիայի վարկանիշների համակարգում այն նաև գնահատվել է։

Անիմեն Եվրոպայում

Անիմեի ներմուծումն առաջարկում էր համեմատաբար էժան անիմացիոն սերիալներ, բայց որոշ եվրոպական հեռարձակողներ կարծում էին, որ անիմացիան նախատեսված է փոքր երեխաների համար, և անիմե սերիալները համապատասխանաբար՝ հեշտ է ծրագրավորվող։ Սա շատ քննադատությունների տեղիք տվեց, երբ որոշ ծրագրեր երեխաների համար չափազանց դաժան համարվեցին։ Երեխաների համար Եվրոպական պատմությունների հարմարեցումը Եվրոպայում շատ ավելի մեծ հաջողություն է ապահովել այնպիսի հայտնի վերնագրերով, ինչպիսիք են «Հայդի, Ալպերի աղջիկը» (1974) և «Մայաների Մեղր մեղուն» (1975)։

Եվրոպայում գործում էին ընդամենը մի քանի անիմացիոն ստուդիաներ, և նոր ստուդիայի բացումը շատ ժամանակ, ջանք և գումար էր պահանջում։ Եվրոպական պրոդյուսերների համար, ովքեր հետաքրքրված են անիմացիոն շարքերով, նպատակահարմար էր համագործակցել Ճապոնական ստուդիաների հետ, որոնք կարող էին համեմատաբար բարձրորակ մատչելի անիմացիաներ ապահովել։ Արդյունքում բեմադրվել են այնպիսի ֆիլմեր, ինչպիսիք են «Բարբապապան» (Նիդեռլանդներ/Ճապոնիա/Ֆրանսիա, 1973-1977), «Վիքին և մեռնիր, որ ստարկեն մեններ դառնաս»/ささなイイイ: (Ավստրիա / Գերմանիա / Ճապոնիա, 1974), «դա այդպես չէ»:.. ("Մի օր...") (Ֆրանսիա/Japanապոնիա, 1978) և «Բժիշկը փաթաթվում է» (Նիդեռլանդներ/Արևմտյան Գերմանիա/Japanապոնիա / ԱՄՆ, 1979)։

Գեղարվեստական կարճ անիմացիայի կարևորագույն իրադարձություններ

Կարճամետրաժ անիմացիոն ֆիլմերը հիմնականում հարթակ են դարձել կինոփառատոների համար, որտեղ ազատ անիմատորները ցուցադրել են իրենց տաղանդները։ Քանի որ խոշոր ստուդիաները հեռացվել էին աշխատանքից, «Օսկար» մրցանակը լավագույն անիմացիոն կարճամետրաժ ֆիլմի համար 1970-ականների և 1980-ականների անվանակարգերը սովորաբար շնորհվում էին համեմատաբար անհայտ նկարիչներին։

Լա Լինեա (Իտալիա, 1971, 1978, 1986), հայտնի անիմացիոն սերիալ, որի գլխավոր հերոսը բաղկացած է ուղիղ սպիտակ գծի մի մասից, որը հորիզոնական անցնում է էկրանի վրայով։

Սովետական / ռուս անիմատոր Յուրի Նորշտեյնը շատերի կողմից համարվում է ոչ միայն իր դարաշրջանի լավագույն անիմատորը, այլև բոլոր ժամանակների լավագույնը։ 1970-ականներին նա թողարկեց մի քանի մրցանակակիր կարճամետրաժ ֆիլմեր։

• Կերժենցի ճակատամարտ 1971 համագործակցելով Իվան Իվանով-Վանոյի հետ
• Աղվեսը և Նապաստակը (1973)
• Տառեղն և կռունկը (1974 թվական).
• Ոզնին մշուշում (1975 թվական)
• Հեքիաթների հեքիաթ (1979 թվական)

Վաղ անիմացիոն երաժշտական ​​տեսահոլովակներ

Չնայած երաժշտության և անիմացիայի համադրությունը երկար ավանդույթ ունեին, որոշ ժամանակ պահանջվեց, որ անիմացիան դառնա երաժշտական տեսահոլովակների մի մասը այն բանից հետո, երբ 1970-ականների կեսերին այդ միջոցը դարձավ լիարժեք ժանր։

Հալասը և Բատչելորը անիմացիոն տեսահոլովակ են նկարահանել Ռոջեր Գլովերի «Սերը ամեն ինչ է» (1974) ֆիլմի համար, որը տասնամյակներ շարունակ հեռարձակվել է ամբողջ աշխարհում, հաճախ որպես միջանկյալ ծրագիր։

Փինկ Ֆլոյդի 1977 թվականի «Բարի գալուստ մեքենա» երաժշտական տեսահոլովակը, որը անիմացվել է Ջերալդ Սքարֆի կողմից, ի սկզբանե օգտագործվել է միայն որպես համերգային ելույթների ֆոն։

Էլվիս Կոստելլոյի «Դժբախտ պատահարներ տեղի կունենան» (1979) ֆիլմը նկարահանվել է Անաբել Յանկելի և Ռոքի Մորտոնի կողմից, որոնք հայտնի են իրենց անիմացիոն գովազդներով։ Չնայած ի սկզբանե զով ընդունելությանը,Այդ ժամանակից ի վեր տեսանյութը ճանաչում է ստացել։

Ռոջեր Մեյնվուդը և Ջոն Հալասը ստեղծեցին անիմացիոն երաժշտական տեսահոլովակ Kraftwerk ' s Autobahn-ի համար 1979 թվականին։ Կարճ վավերագրական ֆիլմ՝ առանց "ստիպելով այն շարժվել"բառերի ցույց տվեցին արտադրական գործընթացը։

Լինդա Մաքքարթնիի «Ծովափնյա կինը» մուլտֆիլմը նկարահանվել Է Օսկար Գրիլոյի կողմից և 1980 թվականին Կաննի փառատոնում ստացել է "Ոսկե արմավենու ճյուղ" Լավագույն կարճամետրաժ ֆիլմի համար։

1980-ականներ

Անիմացիայի պայթյուն ԱՄՆ-ում (1980-ականներ)

ԱՄՆ-ում Շաբաթ առավոտյան հեռուստածրագրերի անիմացիան Կաղապարային դարձավ 1970-ականների վերջին, քանի որ այն հիմնված էր հին մուլտֆիլմերի և կոմիքսների հերոսների վրա (Superfrends, Scooby Doo, Popeye)։ Ավելի մեծ թվով մուլտսերիալների պահանջարկն առաջացավ այն բանից հետո, երբ Ռեյգանի վարչակազմը չեղյալ հայտարարեց մանկական մուլտֆիլմերի կարգավորումը՝ թույլ տալով դրանք ցուցադրել առավոտյան և ցերեկը UHF ալիքներով և կաբելային ալիքներով, որոնք այժմ ուղղված են երեխաներին։ Գործողություն, ֆանտազիա և գիտաֆանտաստիկա արտացոլող ծաղրանկարները սովորական էին ՝ ավելի բարդ սյուժեներով, քան նախորդ տասնամյակի ծաղրանկարները։ Ժամանակի մի քանի հայտնի անիմացիոն սերիալներ հիմնված էին խաղալիքների շարքի վրա, այդ թվում ՝ Մեթելի «Սարդ-մարդը» և «Տիեզերքի տիրակալները» (1983-1985) և «Ջի.Ի. Ջո» Հասբրո (1983-1986),«Տրանսֆորմերներ»(1984-1987) և «իմ փոքրիկ պոնի» (1986-1987)։ Այլ մուլտֆիլմերը հիմնված էին սուպերհերոսների, հեռուստահաղորդավարների կոմիքսների վրա (Հարի Քոլման, Չակ Նորիս, պարոն T), այլ կենդանի շոուներ (Alf, Punky Brewster), մեծահասակների Մարտաֆիլմեր կամ գիտաֆանտաստիկ ֆիլմեր (Robocop, Rambo, Ghostbusters, Teen Wolf), Տեսախաղեր (Pac-Man, Pole Position, Captain N) կամ մանկական գրականություն (the Littles, Berenstain Bears): Ճապոնական Անիմե սերիալները նույնպես խմբագրվել և միավորվել են ամերիկյան հեռարձակման ուղեցույցների համաձայն (Robotech, Force Five)։

Հիմնականում հետադարձ հայացքում Դիսնեյի գեղարվեստական կինոնկարները դիտվում էին որպես մութ ժամանակներ ապրելով 1966 թվականին Ուոլթ Դիսնեյի մահից հետո առաջին տասնամյակների ընթացքում (չնայած տոմսարկղերի հաջողությունների ավելի կայուն շարքին, քան Ուոլթի ողջ տասնամյակի ընթացքում)։ Հավակնոտ բյուջեով նկարահանված "Սև կաթսայի" (1985) ձախողումը նոր ձախողում էր։ Թիմ Բարթոնը անկման պատճառ է համարել 1960-ականներին և 1970-ականների սկզբին նոր անիմատորներ պատրաստելու Դիսնեյի անկարողությունը, երբ փոխարենը Դիսնեյը ապավինում էր վետերանների ծերացող խմբին։

Հիմնականում հետադարձ հայացքում Դիսնեյի գեղարվեստական կինոնկարները դիտվում էին որպես մութ ժամանակներ ապրելով 1966 թվականին Ուոլթ Դիսնեյի մահից հետո առաջին տասնամյակների ընթացքում (չնայած տոմսարկղերի հաջողությունների ավելի կայուն շարքին, քան Ուոլթի ողջ տասնամյակի ընթացքում)։ Հավակնոտ բյուջեով նկարահանված «Սև կաթսայի» (1985) ձախողումը նոր ձախողում էր։ Թիմ Բարթոնը անկման պատճառ է համարել 1960-ականներին և 1970-ականների սկզբին նոր անիմատորներ պատրաստելու Դիսնեյի անկարողությունը, երբ փոխարենը Դիսնեյը ապավինում էր վետերանների ծերացող խմբին։

Դոն Բլութը, ով 1979 թվականին հեռացավ Դիսնեյից Ինը այլ անիմատորների հետ միասին, 1982 թվականին սկսեց մրցել իր նախկին գործատուի հետ կինոթատրոններում "NiMH Secret" ֆիլմի հետ։ Ֆիլմը արժանացավ քննադատների գնահատանքին, բայց միայն քիչ հաջողություն ունեցավ տոմսարկղերում։

Եվրոպա

1980-ականների սկզբի ամերիկյան անիմացիայի համեմատ, միջազգային համատեղ արտադրությունն ավելի ստեղծագործ և խոստումնալից էր թվում։ Smurfs-ը (1981-1989), որը արտադրվել է բելգիական Ֆրեդի Մոննիկենդամի Sepp International ընկերության կողմից՝ Հաննա-Բարբերայի հետ համագործակցությամբ, մեծ հաջողություն ունեցավ, որին հաջորդեցին Snorkies-ը (1984-1989) և Fuff-ը (1986-1988)։ Bzz Films-ի «Բիբիֆոկ» (Սիբերտ) (1984-1988) ֆիլմի արտադրությամբ զբաղվել է նաև Sepp-ն։ Միջազգային այլ նշանավոր համագործակցություններից են «տեսուչ հարմարանք» (Ֆրանսիա/ԱՄՆ, 1983) և «Օզի հրաշալի կախարդը»(Կանադա/Ճապոնիա,1986-1987)։

Մեծ Բրիտանիայում Cosgrove Hall Films-ի շատ հաջող հեռուստասերիալը ՝ «Վտանգավոր մկնիկը», իր դեբյուտը կատարեց 1981 թվականի սեպտեմբերին և տևեց մինչև 1992 թվականը ՝ 1983-1987 թվականներին ստանալով BAFTA մրցանակի 11 անվանակարգ։ Նաև Nickelodeon-ով հեռարձակված գաղտնի գործակալի սրամիտ ծաղրերգությունը մկնիկի մասնակցությամբ հայտնի դարձավ ինչպես երիտասարդների, այնպես էլ մեծահասակների ամերիկյան հանդիսատեսի շրջանում և առաջացրեց "Count Dakula" (1988-1993) սփին-օֆֆը։

Ghibli ստուդիա և հեռուստատեսային Անիմե

Անիմեն, տպագիր մանգայի հետ միասին, ստեղծեց հսկայական պատահականություն Ճապոնիայում և դարձավ երկրի հիմնական մշակույթի կարևոր մասը։ Անիմեի բազմաթիվ ժանրերի շարքում Mecha-ն (հսկա ռոբոտների գիտական ֆանտաստիկա) դարձել է հատկապես խորհրդանշական։ Մասնավորապես, տպագիր մանգան ոսկե դարաշրջան է մտել 1980-ականներին, որին նպաստել են այնպիսի սերիալներ, ինչպիսիք են Վիշապի մարգարիտը (1984-1995), և այդ սերիալները ստացել են երկարատև հաջող Անիմե ադապտացիաներ։ Տնային տեսանյութերի համեմատաբար նոր շուկան շատ մեծ է դարձել, և օրիգինալ վիդեո անիմացիան (OVA) դարձել է Բարձր գնահատված լրատվամիջոց, հաճախ ավելի որակյալ արտադրություններով, քան հեռուստատեսության համար արվածները (ի տարբերություն ԱՄՆ-ի, որտեղ կենդանի վիդեո հեռարձակումը հիմնականում միջոց էր թողարկումների համար, որոնք, ինչպես սպասվում էր, այնքան հայտնի չեն լինի, որպեսզի արդարացնեն թատերական թողարկումը կամ հեռուստատեսային հեռարձակումը, և, հետևաբար, հաճախ արտադրվում է շատ ավելի փոքր բյուջեով)։ Բնականաբար, OVA միջավայրը հարմար էր էրոտիկ և պոռնոգրաֆիկ անիմացիաներում օգտագործելու համար։ Առաջին էրոտիկ ova թողարկումը «Լոլիտա» անիմե սերիալն էր, որը թողարկվեց 1984 թվականի փետրվարից մինչև 1985 թվականի մայիս, որին շուտով հաջորդեց «Սերուցքային Կիտրոն» շարքը (1984 թվականի օգոստոս-2005)։ Ժանրը միջազգայնորեն հայտնի է դարձել որպես հենթաի և հայտնի է նրանով, որ հաճախ պարունակում է այլասերված սյուժեներ, այդ թվում ՝ անչափահասների հետ սեռական հարաբերություն, հրեշների հետ սեռական հարաբերություն և շոշափուկների հետ սեռական հարաբերություն (ի սկզբանե մշակվել է որպես ճապոնական գրաքննության կանոնները շրջանցելու միջոց)։ Նոր Անիմե սերիալները, որոնք հիմնված են եվրոպական նյութի վրա, ներառում էին ニルスのふしななな («Նիլսի հրաշալի արկածները») (1980-1981) և スーーンおおさん («Տիկին Փեփեր Փոտ») (1983-1984)։

Հայաո Միյազակիի էպիկական թատերական ֆիլմերը ՝ «նաուսիկայան քամիների հովտից»(1984), որոնք նկարահանվել են նրա մանգայի հիման վրա, և«ամրոցը երկնքում» (1986) պարբերաբար գովաբանվում են որպես բոլոր ժամանակների ամենամեծ անիմացիոն ֆիլմերը։ «Ամրոցը երկնքում» դարձավ Ghibli ստուդիայի առաջին լիամետրաժ ֆիլմը, որը հիմնադրվել է 1985 թվականին Միյաձակիի կողմից Իսաո Տակահատայի և այլոց հետ համատեղ։ Studio Ghibli շարունակել է իր հաջողությունը ֆիլմի Такахаты Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի 火垂るの墓 (Գերեզմանը fireflies) (1988 թ.) և культовыми ֆիլմերի Miyazaki となりの宅急便トロ (Իմ հարեւանը Тоторо) (1988 թ.) և 魔女の宅急便 (առաքման Ծառայություն Kiki) (1989)։

Ամերիկյան անիմացիայի վերածնունդ

1980-ականների կեսերից սկսած՝ ամերիկյան անիմացիան վերածնունդ է ապրել։ Սա վերագրվել է Կալիֆոռնիայի արվեստի ինստիտուտում հայտնված տաղանդների ալիքին, հիմնականում այն խմբի մեջ, որը այնտեղ սովորել է 1970 - ականներին ՝ "ինը ծերերի" անդամ Մարկ Դևիսի ղեկավարությամբ, ովքեր ազդել են անիմացիայի լեզվի վրա 1920-1930-ականներին։ Այդ ժամանակ ինը հոգուց շատերը թոշակի անցնելու գործընթացում էին։ Որպես ներքին կատակ, A113 դասարանի շատ ուսանողներ հետագա տարիներին իրենց ֆիլմերում, հեռուստասերիալներում և այլն տեղադրեցին սենյակի ծածկագիրը։ A 113 ուսանողների թվում են Jerryերի Ռիդը, Johnոն Լասեթերը, Թիմ Բարթոնը, Մայքլ Պերազան և Բրեդ Բըրդը։ «Ինը ծերերի» երկու այլ մասնակիցներ ՝ Օլի Ջոնսթոնը և Ֆրենկ Թոմասը, 1981 թվականին հրատարակեցին «կյանքի պատրանքը», ուսումնական գիրք, որը ճանաչվեց բոլոր ժամանակների լավագույն անիմացիոն գիրքը և ազդեց Ջեյմս Բաքսթերի վրա այլ ժամանակակից անիմատորների շրջանում։

Կինոթատրոններում Ռոբերտ Զեմեկիսի «ով շրջանակեց Ռոջեր նապաստակին» (1988) անիմացիոն հիթը նաև անդրադառնում է ոսկե դարաշրջանի որակյալ և զվարճալի մուլտֆիլմերի կատակերգությանը, որում ներկայացված են դարաշրջանի շատ գերաստղերի Կամեո, այդ թվում ՝ Միկի, Միննի, Դոնալդ, Գուֆի, Բեթի Բուպ, Դրուպի, Վուդի Վուդպեկեր և Մել Բլանկի կողմից հնչեցված Bugs Bunny, Daffy Duck, Porki Pig, Tweety և Sylvester, բացի օրիգինալ կերպարներից, ինչպիսիք են Ռոջեր նապաստակը, Essեսիկա Ռաբիթը, Baby Herman եւ տաքսի Benny. Ֆիլմը արժանացել է մի քանի Օսկարի և օգնել է վերակենդանացնել հետաքրքրությունը թատերական լիամետրաժ անիմացիայի և դասական մուլտֆիլմերի նկատմամբ։ «Ռոջեր նապաստակի որովայնի խնդիրները»(1989) լիովին անիմացիոն կարճամետրաժ ֆիլմը Այնուհետև լրացվեց կենդանի գործող ընտանեկան կատակերգությամբ ՝ "սիրելիս, ես փոքրացրել եմ երեխաներին", և ենթադրվում է, որ օգնել է այս ֆիլմին արագ սկսել տոմսարկղերում։ Սթիվեն Սփիլբերգի Amblin Entertainment-ի հետ համագործակցությամբ Բլութի «Ամերիկյան պոչը» (1986) դարձավ ժամանակի ամենաշատ եկամուտ ունեցող ոչ Դիսնեյի անիմացիոն ֆիլմը։ «Երկիրը ժամանակից առաջ» (1988) նույնքան հաջող էր, բայց Բլութի հաջորդ հինգ լիամետրաժ ֆիլմերը ձախողվեցին։

«Նոր արկածներ» (1987-1989) առաջին անիմացիոն հեռուստաշոուներից մեկն էր, որը վերադարձրեց ամերիկյան մուլտֆիլմերի նախկին որակն ու ինքնատիպությունը։ Այն արտադրվել է Ռալֆ Բակշիի կողմից, իսկ առաջին սեզոնը ղեկավարել է Ջոն Կրիկֆալուսին, ով գեղարվեստական մեծ ազատություն է տվել անիմատորներին։ Terrytoons-ի օրիգինալ շարքի նոստալգիկ կրկնությունը կատարելու փոխարեն, նա փորձեց վերստեղծել Looney Tunes-ի դասականի որակն ու խելահեղ հումորը։

Մեթ Գրոնինգի «Սիմփսոնները» մեկնարկել է 1987 թվականի ապրիլին ՝ որպես «Թրեյսի Ուլմանի շոուն» կատակերգական շոուի կարճամետրաժ դրվագ, այնուհետև թողարկվել է որպես առանձին կեսժամյա Պրայմ-Թայմ սիթքոմ 1989 թվականի դեկտեմբերին։ Այն դարձել է պատմության մեջ ամենամեծ մուլտիպլիկացիոն հիթերից մեկը և հանդիսանում է ԱՄՆ-ի ամենաերկարատև Փրայմթայմ հեռուստասերիալը սցենարով։

Մինչ «Մեծ մուկ դետեկտիվը» (1986) և «Օլիվերը և ընկերությունը» (1988) հաջողություններն արդեն օգնել են Disney ստուդիային վերադառնալ հունի մեջ, նրանք ոսկի են նվաճել տոմսարկղերի ռեկորդային հիթով ՝ «Փոքրիկ ջրահարսը» (1989)։ «Փոքրիկ ջրահարսը» ֆիլմի վերջում ծիածանի դրվագի համար նախատեսված կադրը դարձել է առաջին լիամետրաժ անիմացիան, որը ստեղծվել է համակարգչային անիմացիայի արտադրության համակարգի (CAPS) օգնությամբ, որը համատեղ հավաքել են Disney-ն ու Pixar-ը։ Թանաքի և ներկերի մատակարարման այս թվային համակարգը փոխարինեց ներկերի կիրառման և բջիջները ձեռքով գունավորելու թանկարժեք մեթոդը և կինեմատոգրաֆիստներին տրամադրեց ստեղծագործական նոր գործիքներ։ Մինչև 1990 թվականը անիմացիոն հիթերի բումը հայտարարվեց վերադարձ, որը կարող էր մրցել մուլտֆիլմերի ոսկե դարաշրջանի հետ։

Մեծահասակների վրա հիմնված թատերական անիմացիա 1980-ականներին

Մեկ այլ հաջողություն էր Բակշիի «Ամերիկյան փոփ» ռոք-մյուզիքլը (1981), որը նկարահանվել է հիմնականում ռոտոսկոպի տեխնիկայով ՝ ջրաներկով, համակարգչային գրաֆիկայով, կենդանի կադրերով և արխիվային նյութերով։ Նրա հաջորդ ֆիլմը ՝ «Կրակ և սառույց» (1983), ստեղծվել է նկարիչ Ֆրենկ Ֆրասետայի հետ համատեղ։ Դա թուրի և մոգության ժանրի բազմաթիվ ֆիլմերից մեկն էր, որը թողարկվեց «Քոնան բարբարոս» (1982) և «Գազանների Տերը» (1982) հաջողություններից հետո։ Քննադատները գնահատեցին վիզուալները և գործողությունների հաջորդականությունը, բայց ոչ սցենարը, և ֆիլմը ձախողվեց տոմսարկղերում։ Ձախողվելով մի քանի նախագծերի մեկնարկով ՝ Բակշին մի քանի տարի թոշակի անցավ։

Հանրաճանաչ Կանադական անթոլոգիական ֆիլմը ՝ «ծանր մետալը» (1981), հիմնված էր կոմիքսների վրա, որոնք տպագրվել են հանրաճանաչ «Ծանր մետալ» ամսագրում և արտադրվել են նրա հիմնադրի կողմից։ Հակասական ակնարկները ֆիլմը համարեցին անհավասար, երիտասարդ և սեքսիստական։ Ի վերջո, 2000 թվականին դրան հաջորդեց վատ ընդունված "Heavy Metal 2000" - ը, իսկ 2019 թվականին այն վերաիմաստավորվեց որպես Netflix սերիալ ՝ «Սեր, մահ և ռոբոտներ»։

Փինկ Ֆլոյդի The Wall (1982) մռայլ ռոք-օպերա ֆիլմը պարունակում էր բրիտանացի ծաղրանկարիչ Ջերալդ Սքարֆի 15 րոպեանոց անիմացիոն հատվածները, որն արդեն մշակել էր համապատասխան նկարազարդումներ 1979 թվականի ալբոմի և 1980-81 թվականների համերգային շրջագայության համար։ Ֆիլմի անիմացիոն նյութի մի մասը նախկինում օգտագործվել է 1979 թվականի «Another Brick-ին թե Պատ Մաս 2» երգի երաժշտական տեսահոլովակի և շրջագայության համար։ Սկարֆը նաև անիմացիա է պատրաստել 1977 թվականի Փինկ Ֆլոյդի in the Flesh շրջագայության համար։

Միջուկային աղետի մասին բրիտանական հաջող ֆիլմը ՝ «Երբ քամին փչում է» (1986), ցույց տվեց ձեռքով նկարված կերպարներ իրական ֆոնի վրա ՝ շարժվող առարկաների շարժման դադարեցմամբ։

Դաժան հետապոկալիպտիկ կիբերպանկ անիմեն ՝ «Ակիրա» (1988), ավելի ու ավելի մեծ ժողովրդականություն է վայելել Ճապոնիայից դուրս և այժմ լայնորեն համարվում է դասական։

MTV և անիմացիոն հոլովակներ

MTV-ն գործարկվեց 1981 թվականին և հետագայում հանրահռչակեց երաժշտական տեսահոլովակը, որը թույլ էր տալիս համեմատաբար շատ գեղարվեստական արտահայտություններ և ստեղծագործական տեխնիկա, քանի որ բոլոր մասնակիցները ցանկանում էին, որ իրենց տեսանյութն առանձնանա։ 1980-ականների ամենահայտնի երաժշտական տեսահոլովակներից շատերը պարունակում էին անիմացիաներ, որոնք հաճախ ստեղծվում էին տեխնիկայի միջոցով, որոնք տարբերվում էին ստանդարտ անիմացիայից։ Օրինակ, Փիթեր Գաբրիելի «մուրճ» (1986) ֆիլմի խորհրդանշական տեսահոլովակը ներառում էր Պլաստիլին, պիքսելացում և շարժման դադարեցում Aardman Animations-ից և The Brothers Quay-ից։

A-ha "Take On Me" (1985) ֆիլմը, Ինչպես հայտնի է, համատեղել է կենդանի գործողությունը Մայքլ Պատերսոնի մատիտի նկարչության իրատեսական անիմացիայի հետ։ Տեսահոլովակի ռեժիսորն է Սթիվ Բարոնը, ով նույն թվականին կնկարահանի նաև Dire Straits նորարարական համակարգչային անիմացիոն ֆիլմը ՝ «փողը ոչնչի համար»։ A-ha տեսահոլովակը ոգեշնչված էր Ալեքս Պատերսոնի «արվարձան» (1984) ավարտական ֆիլմից, որը գրավեց Ուարներ Բրոսի Ձայնագրման ընկերությունների ղեկավարները և կրկին մասամբ կօգտագործվի A-ha-ի «Մտքի Գնացք» տեսանյութի համար։

Փաթերսոնը նաև ռեժիսոր էր Պոլա Աբդուլի «Հակադրությունները գրավում են» (1989) ֆիլմում, որում նկարահանվել է նրա անիմացիոն ստեղծագործությունը՝ MC Skat Kat-ը։

Թե Rolling Stones-ի "Harlem Shuffle" (1986) Ֆիլմում օգտագործվել են ռեժիսորներ Ռալֆ Բակշիի և Ջոն Կրիկֆալուսիի անիմացիոն տարրերը, որոնք ստեղծվել են մի քանի շաբաթվա ընթացքում։

MTV-ով լուսնի վայրէջքի բնօրինակ բամպերները նկարահանվել են 1986-ի սկզբին՝ Challenger-ի աղետից հետո Այնուհետև MTV-ն առաջ մղեց իր վայրի գեղարվեստական հետմոդեռն կերպարը բազմաթիվ փորձարարական նույնացնող տեսահոլովակների միջոցով, որոնց մեծ մասը անիմացիոն էր։ Անիմատորները սովորաբար մնում էին առանց կրեդիտների, բայց կարող էին ազատորեն աշխատել իրենց ճանաչելի ոճերում։ Օրինակ ՝ կանադացի մուլտիպլիկատոր Դենի Անտոնուչիի անանուն նյութում ցուցադրվել է նրա կերպարը ՝ Լուպո Մյասնիկը, որին թույլ են տվել արտասանել իր հոգեբանական զառանցանքները։

Մոտ 1987 թվականից ի վեր MTV-ն ուներ անիմացիայի Հատուկ Բաժին և աստիճանաբար սկսեց ավելի շատ անիմացիաներ ներմուծել երաժշտական ծրագրերի միջև։ Բիլ Պլիմփթոնի "միկրո մուլտֆիլմերը" վաղ օրինակ է։

Համակարգչային անիմացիայի զարգացումը

Վերացական, շարժվող պատկերներ ստեղծելու համար համակարգիչների հետ վաղ փորձերն իրականացվել են 1940-ականներից, բայց մեծ ուշադրություն չեն գրավել մինչև 1970-ականների սկզբին առևտրային տեսախաղերը (մետաղադրամներով վճարված) սկսեցին մուտք գործել շուկա։ «Պոնգ»-ը (1972) շատ պարզ երկչափ սև և սպիտակ գրաֆիկայով և Տայտոյի «տիեզերական զավթիչները» հսկայական հաջողություն ունեցան ՝ ճանապարհ հարթելով դեպի միջավայր, որը կարող է դիտվել որպես համակարգչային անիմացիայի ինտերակտիվ ճյուղ։ 1974 թվականից ի վեր տեղի են ունենում SIGGRAPH-ի ամենամյա համաժողովներ ՝ համակարգչային գրաֆիկայի (ներառյալ CGI) ոլորտում ընթացիկ զարգացումները և նոր հետազոտությունները ցուցադրելու համար, սակայն համակարգչային անիմացիան հազվադեպ է տեսել հեռուստատեսությամբ կամ կինոթատրոններում (ուշագրավ բացառություններով 3D մետաղալարերի մոդելների որոշ ցուցադրությունների ՝ որպես ֆուտուրիստական տեխնոլոգիաների, որոնք կարելի է տեսնել էկրաններին հոլիվուդյան մի քանի խոշոր արտադրություններ, ինչպիսիք են "ապագայի աշխարհը" (1976) և «Աստղային պատերազմները» (1977)։

Համակարգչային 3D անիմացիան սկսեց շատ ավելի լայն մշակութային ազդեցություն ունենալ 1980-ականներին, ինչը ցուցադրվեց, օրինակ, 1982-ի "գահ" ֆիլմում և the Dire Straits երաժշտական տեսահոլովակում ՝ Money for Nothing (1985) երգի համար։ Այս հայեցակարգը նույնիսկ ծնել է արհեստական բանականությամբ Հայտնի 3D անիմացիոն կերպար ՝ Max Headroom (ներկայացվել է 1985 թվականին)։

1980-ականներին համակարգչային անիմացիան սկսեց նաև դառնալ համեմատաբար տարածված միջոց ՝ հեռուստատեսային գովազդներում և կինոնկարների վերնագրերում լոգոների և տեքստի համար շարժվող գրաֆիկա ստեղծելու համար։

1990-ականներ

Դիսնեյի Վերածնունդ

1990-ականներին Դիսնեյը թողարկեց բազմաթիվ ֆիլմեր, որոնք ունեցան ինչպես քննադատական, այնպես էլ առևտրային հաջողություններ ՝ վերադառնալով այն բարձունքներին, որոնք երբեք չեն տեսել իրենց ծաղկումից ՝ 1930-ականներից մինչև 1960-ական թվականները։ 1989-ից 1999 թվականներին ընկած ժամանակահատվածն այժմ կոչվում է Դիսնեյի վերածնունդ կամ երկրորդ ոսկե դար, և Այն սկսվեց «Ջրահարսը» (1989) թողարկմամբ։ Նրանց հաջողությունը դրդեց այլ խոշոր կինոստուդիաներին ստեղծել նոր անիմացիոն ստորաբաժանումներ, ինչպիսիք են Amblimation-ը, Fox Animation Studios-ը կամ Warner Bros. Գեղարվեստական անիմացիա ՝ կրկնելու Դիսնեյի հաջողությունը՝ իր անիմացիոն ֆիլմերը վերածելով Դիսնեյի ոճի մյուզիքլների։ 90-ականների մուլտֆիլմերը երբեմն անվանում են «Անիմացիայի վերածնունդ» ընդհանրապես անիմացիայի համար, սա վերաբերում է ինչպես թատերական անիմացիոն ֆիլմերին, այնպես էլ անիմացիոն սերիալներին։

Դիսնեյի «Գեղեցկուհին և հրեշը» (1991) (պատմության մեջ առաջին անիմացիոն ֆիլմը, որն առաջադրվել է "Օսկար" մրցանակի լավագույն նկարի համար), «Ալադինը» (1992) և «Առյուծ արքան» (1994) հաջորդաբար գերազանցել են տոմսարկղերի ռեկորդները։ «Պոկահոնտաս» (1995) Ֆիլմը քննադատների կողմից ստացել է հակասական արձագանքներ, բայց ունեցել է ֆինանսական հաջողություն, արժանացել է երկու Օսկարի և լավ է ընդունվել հանդիսատեսի կողմից։ «Մուլանը» (1998) և «Տարզանը»(1999) չեն գերազանցել «Առյուծ արքան»՝ որպես բոլոր ժամանակների ամենաշատ եկամուտ ունեցող (ավանդաբար) անիմացիոն ֆիլմը, սակայն երկու ֆիլմերի հանդիսատեսի և ֆինանսական ընդունելությունը հաջող է եղել, և յուրաքանչյուրը համաշխարհային տոմսարկղերում հավաքել է ավելի քան 300 միլիոն դոլար։ «Նոտր Դամի Կուզիկը» (1996) այն ժամանակ ֆինանսական հաջողություն ունեցավ, բայց պարունակում էր շատ մութ և մեծահասակների թեմաներ և այդ ժամանակից ի վեր դարձել է Դիսնեյի ավելի քիչ հայտնի ֆիլմերից մեկը, չնայած այժմ երկրպագուներ ունի։ Միայն «Ներքևում գտնվող փրկարարները» (1990) և «Հերկուլեսը» (1997) շարունակությունները չեն բավարարել տոմսարկղերի սպասելիքները, բայց երկուսն էլ լավ են ընդունվել հանդիսատեսի կողմից, ինչպես Դիսնեյի վերածննդի մյուս ֆիլմերը։

1994 թվականին «Ջաֆարի վերադարձը» մինչև 2015 թ.-ին «Դինգ դինգ Բելը» և «Անտեսանելի լեգենդը», Դիսնեյը շարունակեց թողարկել հաջող վերնագրերի լիամետրաժ շարունակություններ, բայց միայն Walt Disney Studios Home Entertainment-ի տեսանյութերի թողարկումների տեսքով։ Շատ առումներով, Այս ֆիլմերը, որոնք նկարահանվել են անմիջապես տեսանյութում, նման էին Դիսնեյի կենդանի գործողությունների ռիմեյքերին՝ սկսած 2010 թվականի «Ալիսան հրաշքների աշխարհում» ֆիլմից և դրանից հետո։

Հեռուստատեսություն

Ջոն Կրիկֆալուսիի ազդեցիկ "The Ren & Stimpy Show "-ն (1991-1996) շոուն լայն ճանաչում է ստացել։ Իր սկզբնական ցուցադրության ընթացքում այն Միացյալ Նահանգների ամենահայտնի կաբելային հեռուստատեսությունն էր։ Չնայած այն ծրագրավորված էր որպես մանկական մուլտֆիլմ, այն տխրահռչակ էր իր սև հումորով, սեքսուալ ակնարկներով, մեծահասակների կատակներով և ցնցող արժեքով։ "The Ren & Stimpy Show"-ն դարձել է երրորդ մուլտֆիլմը, որի պրեմիերան կայացել է Դագի (1991-1994, 1996-1999) և Ռուգրատի (1991-1995, 1996-2004) հետ համատեղ Nickelodeon վճարովի հեռուստաալիքով։ Klasky Csupo-ն ՝ Rugrats-ի հետևում գտնվող անիմացիոն ստուդիան, 1990-ականներին և 2000-ականներին արտադրեց և կենդանացրեց մանկական ցանցի դարաշրջանը սահմանող շոուները, և երբ նրանք 2008-ին անհայտության մեջ ընկան, նրանց հաջորդեց Frederator Studios-ը ՝ The Fairly OddParents-ի ետևում գտնվող ստուդիան (2001-2006, 2009-2017), 2000-ականներին և 2017-ին։ 2010-ականները, նախքան իրենք անհայտության մեջ ընկնելը մինչև 2017 թվականը։ Մինչև 1991 թվականը Nickelodeon-ը այլ ալիքներից մուլտֆիլմեր էր ներմուծում իր ցանց, պրակտիկա, որը շարունակվում է մինչ օրս։ Nickelodeon-ում Ներմուծված մուլտֆիլմերի օրինակներ են Angela Anaconda-ն (1999-2001) Fox Family Channel-ից (արտասահմանյան թողարկումներով), Wayside-ը (2005, 2007-2008) Կանադական Teletoon ալիքից և Growing Up Creepie-ն (2006-2008) Discovery Kids-ից։ 90-ականներին Նիկի ծաղկումից տարիներ առաջ, Nickelodeon-ը 1979-ին կամ 1980-ին գործարկեց (չհեռարձակված) Video Dream Theatre փորձնական նախագիծը, և շուտով դրան հաջորդեցին բնօրինակ անիմացիայի ևս երկու անհաջող փորձեր, որոնք դարձան 1988-ին հեռարձակված «Սուրբ Christmasնունդը Թաթերտաունում» և 1989-ին "Nick Thanksgiving Festival" օդաչուները։ Վաղ շոուները ճանապարհ հարթեցին ավելի ուշ Nicktoons-ի համար, ներառյալ "Ռոկոյի ժամանակակից կյանքը"(1993-1996, 2019), "Hey Arnold! (1996-2004, 2017), The Angry Beavers (1997-2001), CatDog (1998-2000/2005), իսկ 21-րդ դար են մտնում Invader Zim-ը (2001-2006, 2019), Jimmy Neutron-ը (2001, 2002-2006) և ChalkZone-ը (2002-2008)։ Ինչպես նաև «Ավատար» (2005-2008), նրա սփին-օֆֆ «Կորրայի լեգենդը» (2012-2014), «Սանջայ և Քրեյգ» (2013-2016), «Հարվի Բիքս» (2015-2017), «Բարձրաձայն տուն» (2016-2017), «Դա պոնի է» (2020-2022) և "մեծ Նեյթ" (2022–ներկա ժամանակ)։ Ի սկզբանե, դասական Nicktoon Rugrats–ը Nickelodeon-ի առաջատար արտոնությունն էր, մինչև Spongebob SquarePants-ը (1999-ից մինչ օրս) գերազանցեց նրանց 2004 թ. - ին, երբ ցանցը վերաբրենդավորեց SpongeBob-ի առաջին ֆիլմը։ Rugrats-ը Nickelodeon-ի առաջատար արտոնությունն էր, քանի դեռ Սպունգ Բոբ-ը (1999-ից մինչ օրս) գերազանցեց նրանց 2004 թ. - ին, երբ ցանցը վերաբրենդավորեց SpongeBob-ի առաջին ֆիլմը։

1993 թվականի սեպտեմբերի 13-ին Ֆոքս Կիդներ Հեռուստաալիքը եթեր հեռարձակեց «Անիմանիակի» սերիալի առաջին դրվագը (1993-1998, 2020-2023)։ Բայց հետո՝ 1999 թվականին, թողարկվեց «Վակկոյի ցանկությունը» ֆիլմը։ Ինչպես արահետի դեպքում, կենդանիներն էլ ակնարկներ ունեին, Օրինակ՝ " մենք տաբատով Բոլոնի ունենք։ Ահա մի օրինակ՝

The Simpsons – ի և Ren & Steppy շոուի հսկայական հաջողությունը դրդեց ավելի օրիգինալ և համեմատաբար համարձակ սերիալների, այդ թվում ՝ South Park (1997 թվականից), Hill King (1997-2010), Family Guy (1999 թվականից) և Futurama (1999-2003, 2008-2013, 2023-ից մինչ օրս)։

Անիմացիայի օգտագործումը MTV-ում աճեց, երբ ալիքը սկսեց ավելի ու ավելի շատ շոուներ թողարկել, որոնք չէին համապատասխանում նրա «երաժշտական հեռուստատեսություն» մականունին։ Liquid Television-ը (1991-ից 1995 թվականներին) ցուցադրել է նյութեր, որոնք հիմնականում ստեղծվել են անկախ անիմատորների կողմից հատուկ շոուի համար և առաջացրել են առանձին Eon Flux-ը, Beavis-ը և Butthead-ը (1993-1997) և Darya-ն (1997-2002)։ 1990-ականների MTV-ի այլ անիմացիոն շարքեր ներառում էին the Head (1994-1996) և the Maxx (1995), երկուսն էլ MTV Oddities դրոշի ներքո։ 2001 թվականին MTV-ն փակեց իր անիմացիոն բաժինը, սկսեց իր անիմացիոն շարքերը աութսորսինգ անել և, ի վերջո, շոուն ներմուծեց ասոցիացված ցանցերից։

Warner եղբայրների 24-ժամյա Cartoon Network կաբելային ալիքը գործարկվել է Միացյալ Նահանգներում 1992 թվականի հոկտեմբերի 1-ին, և շուտով դրան հաջորդեցին նրա առաջին միջազգային տարբերակները։ Սկզբնապես ծրագիրը բաղկացած էր դասական մուլտֆիլմերից Warner Bros., MGM, Fleischer / Famous և Hanna-Barbera: 1996-2003 թվականներին նոր օրիգինալ սերիաները Թողարկվել են մուլտիպլիկացիոն ֆիլմերի տեսքով և ներկայացրել են "Դեքսթերի լաբորատորիա" (1996-2003), "Ջոնի Բրավո" (1997-2004), "կովը և Ճուտը" (1997-1999), "ես աքիս եմ" (1997-2000), "վատ Աղջիկները" (1998-2005), «էդ, էդ և Էդդի» (1998-2005), «էդ, էդ և Էդդի» (1999-2005), 1999-2009 թվականներին վախկոտ շան քաջությունը 21-րդ դարի CN մուլտֆիլմերի օրինակներն են ՝ «ՍԱՄՈՒՐԱՅ» (2001-2004, 2017), «Կոդի անվանումը.երեխաները հաջորդ դուռը» (2002-2008), «Պատանի տիտաններ» (2003-2006), «Բեն 10» (2005-2008), «Արկածների ժամանակը» (2010-2018), «Կանոնավոր Շոու» (2010-2017) և «Գումբոլի զարմանալի աշխարհը« (2011-2019)։

Երեխաների համար նախատեսված հեռուստատեսային անիմացիան շարունակում էր զարգանալ նաև Միացյալ Նահանգներում այլ մասնագիտացված կաբելային ալիքներով, ինչպիսիք են Disney Channel/Disney XD, PBS Kids և սինդիկացված ցերեկային հեռարձակումները։ 90-ականների Դիսնեյի անիմացիոն մուլտֆիլմերի օրինակներն են ՝ հեքիաթասաց (1990-1991), «Մուգ թևավոր բադ»(1991-1992), «գուֆերի ջոկատ» (1992, 1995, 2000), «Ալադին» (1994-1995), Gargoyles (1994-1997), Timon and Pumbaa (1995-1999), 101 Dalmatians ( 1997-1998), Pepper Ann (1997-2000) և Disney break (1997-2001, 2003): Հետո վերածննդի Disney դրանք դարձել են «Քիմ հնարավորինս»,"Phineas եւ Ferb" (2007-2015), "Gravity False" (2012-2016), «Սթար դեմ» «Չարի ուժեր» (2015-2019),«Առյուծի պահակ»(2016-2019),«Բադի հեքիաթներ» (2017-2021),«մեծ քաղաքի Կանաչներ» (2018-2022),«երկկենցաղ» (2019-2022) և«Բու տուն» (2020-2023)։

1990-ականներին ստեղծված մուլտֆիլմերը երբեմն անվանում են «անիմացիայի վերածնունդ» ընդհանրապես մուլտֆիլմերի, հատկապես ամերիկյան անիմացիոն մանկական ծրագրերի համար։ Disney Channel (պատկանում է Disney Branded Television-ին), Nickelodeon (պատկանում է Viacom-ին, որն այժմ հայտնի է որպես Paramount Global) և Cartoon Network (պատկանում է Warner Bros. Անիմացիա) կգերիշխի անիմացիոն հեռուստատեսության արդյունաբերության մեջ։ Այս երեք ալիքները համարվում են մանկական ժամանցային ծրագրերի" մեծ եռյակը " նույնիսկ այսօր, բայց հատկապես 1990-ականներին իրենց ծաղկման շրջանում։

Համակարգչային անիմացիայի և նոր մեդիայի առաջխաղացում

1990-ականների ընթացքում 3D անիմացիան ավելի ու ավելի տարածված դարձավ, հատկապես տեսախաղերում, և, ի վերջո, մեծ առաջընթաց գրանցեց 1995 թվականին Pixar-ի «Խաղալիքների պատմություն» գեղարվեստական ֆիլմի շնորհիվ։

Քիչ թե շատ ֆոտոռեալիստական 3D անիմացիան օգտագործվել է հատուկ էֆեկտների համար որոշ գովազդներում և ֆիլմերում 1980-ականներից ի վեր, նախքան բեկումնային էֆեկտները կտեսնվեին Terminator 2: Doomsday (1991) և Jurassic Park (1993) ֆիլմերում։ Այդ ժամանակից ի վեր տեխնոլոգիան զարգացել է այն աստիճանի, որ CGI-ի և իրական կինեմատոգրաֆիայի միջև տարբերությունը հազվադեպ է ակնհայտ։ Կինեմատոգրաֆիստները կարող են հեշտությամբ համատեղել երկու տեսակի պատկերները վիրտուալ կինոյի հետ։ Matrix-ը (1999) և դրա երկու շարունակությունները սովորաբար համարվում են այս ոլորտում բեկումնային ֆիլմեր։

Վիրտուալ աշխարհների ստեղծումը թույլ է տալիս իրական ժամանակում անիմացիաներ ստեղծել վիրտուալ իրականության մեջ, մի միջավայր, որի հետ փորձեր են արվել 1962 թվականից, և առևտրային զվարճանքի հավելվածները սկսեցին հայտնվել 1990 - ականներին։

Համաշխարհային ցանցի գալուստը մեծացրեց հետաքրքրությունը շարժվող գրաֆիկայի և համակարգչային անիմացիայի նկատմամբ՝ առաջացնելով բազմաթիվ նոր ծրագրեր, տեխնոլոգիաներ և շուկաներ այն բանի համար, ինչը հայտնի դարձավ որպես նոր մեդիա։

2000-2010-ականներ, համակարգչային անիմացիայի ազդեցության տակ ավանդական տեխնիկան հետին պլան է մղվել

Նիշերի անիմացիայի համար շարժման գրավման համակարգ

Pixar-ի խաղալիքների պատմության (1995) և DreamWorks Animation-ի (2001) «Շրեկի» հաջողություններից հետո համակարգչային անիմացիան վերածվեց գերիշխող անիմացիոն տեխնիկայի ԱՄՆ-ում և շատ այլ երկրներում։ Նույնիսկ անիմացիաները, որոնք ավանդական էին թվում, ավելի ու ավելի էին ստեղծվում ամբողջությամբ համակարգիչների միջոցով, ինչը նպաստում էր, օրինակ, cel-shading տեխնիկային, որը թույլ էր տալիս վերարտադրել ավանդական անիմացիայի այդքան գնահատված տեսքը (իրական cel-shading-ը իրական ժամանակում առաջին անգամ ներկայացվել է 2000 թվականին Sega Jet Set Radio-ի կողմից իր Dreamcast վահանակի համար)։ Մինչև 2004 թվականը, օգտագործելով ավանդական տեխնոլոգիաները, դեռ ստեղծվում էին միայն փոքր արտադրություններ։

21-րդ դարի առաջին տասնամյակների ընթացքում 3D ֆիլմերը նույնպես հիմնական դարձան կինոթատրոններում։ CGI-ի արտադրության գործընթացը և տեսողական ոճը իդեալական են 3D դիտելու համար, շատ ավելին, քան անիմացիոն ավանդական ոճերն ու տեխնիկան։ Այնուամենայնիվ, շատ ավանդական անիմացիոն ֆիլմեր կարող են շատ արդյունավետ լինել 3D-ում։ Դիսնեյը հաջողությամբ թողարկեց The Lion King-ի 3D տարբերակը 2011 թվականին, որին հաջորդեց Գեղեցկուհին և գազանը 2012 թվականին։ The Little Mermaid-ի պլանավորված 3D տարբերակը չեղարկվեց, երբ Գեղեցկուհին և գազանը և Pixar-ի երկու 3D փոխարկված ֆիլմերը բավարար հաջողություն չունեցան տոմսարկղերում։

Դիսնեյ-Պիքսար

Դիսնեյը սկսեց թողարկել իր սեփական 3D ոճի համակարգչային անիմացիոն ֆիլմերը դինոզավրի և փոքր հավի հետ, բայց շարունակեց ստեղծել ավանդական ոճի անիմացիոն ֆիլմեր ՝ «կայսեր նոր ռիթմը» 2000), «Ատլանտիս, կորցրած կայսրությունը» (2001), «Լիլո և Սթիչ» (2002), «Գանձերի մոլորակ» (2002), «Արջ եղբայրը» (2003) և «Տունը արոտավայրում» (2004)

Treasure Planet-ը և Home on the Range-ը ձախողվեցին մեծ բյուջեներում, և թվում էր, թե Դիսնեյը կշարունակի զբաղվել միայն 3D համակարգչային անիմացիայով։ 2006 թվականի ֆինանսական վերլուծությունը ցույց տվեց, որ Դիսնեյը նախորդ տասը տարիների ընթացքում գումար է կորցրել իր անիմացիոն արտադրություններում։ Միևնույն ժամանակ, Pixar-ի հնարավորությունները CGI-ում հազվադեպ են լավ աշխատել։ Իրավիճակը փոխելու համար Disney-ը ձեռք բերեց Pixar-ը 2006 թ. - ին և գործարքի շրջանակներում Pixar-ի և Walt Disney-ի անիմացիոն ստուդիաների ստեղծագործական վերահսկողությունը փոխանցեց Pixar-ի Johnոն Լասեթերին։ Ստուդիաները կմնան առանձին իրավաբանական անձինք։ Լասեթերի օրոք Disney ստուդիան անիմացիոն նախագծեր էր մշակում ինչպես ավանդական ոճով, այնպես էլ 3D ձևաչափով։

«Ինչպես միացնել ձեր տնային կինոթատրոնը» (2007) թատերական կարճամետրաժ ֆիլմը ստուգեց, թե արդյոք թղթե անիմացիայի նոր գործընթացները կարող են օգտագործվել 1940-ականների և 1950-ականների մուլտֆիլմերի նման տեսք ստեղծելու համար, Երբ Գուֆին վերադառնում է իր դերը որպես սովորական մարդ 42 տարվա ընթացքում իր առաջին մենահամերգում։

Ռոն Կլեմենտսի և Ջոն Մասկերի «Արքայադուստրը և գորտը» (2009) լիամետրաժ ֆիլմը չափավոր Կոմերցիոն և քննադատների հաջողություն ունեցավ, բայց չդարձավ ավանդական ֆիլմերի վերադարձը, ինչի հույս ուներ ստուդիան։ Նրա ենթադրյալ ձախողումը հիմնականում կապված էր վերնագրում «արքայադուստր» բառի օգտագործման հետ, ինչը ֆիլմի հավանական հեռուստադիտողներին ստիպեց մտածել, որ դա միայն փոքրիկ աղջիկների համար է և Հնաոճ։

«Վինի Թուխը» (2011) ստացել է դրական արձագանքներ, բայց ձախողվել է տոմսարկղերում և դարձել է Disney-ի վերջին ավանդական ֆիլմը մինչ օրս։ Frozen-ը (2013) ի սկզբանե բեղմնավորված էր ավանդական ոճով, Բայց անցավ 3D CGI-ի ՝ որոշակի անհրաժեշտ տեսողական տարրեր ստեղծելու հնարավորություն ապահովելու համար։ Այն ժամանակ Այն դարձավ Դիսնեյի ամենամեծ հիթը՝ գերազանցելով Pixar-ի «Առյուծ արքան»-ին և«Խաղալիքների պատմություն 3»-ին ՝ որպես բոլոր ժամանակների ամենաշատ եկամուտ ունեցող անիմացիոն ֆիլմ և շահելով ստուդիայի առաջին «Օսկար» մրցանակը Լավագույն անիմացիոն լիամետրաժ ֆիլմի համար։

Անիմե

Հատկապես ամբողջ աշխարհում ձեռքով նկարված անիմացիան շարունակում էր մնալ շատ տարածված, հատկապես Ճnապոնիայում, որտեղ գերիշխող տեխնիկան մնում էր ավանդական անիմեն։ Անիմեի ժողովրդականությունը շարունակեց աճել երկրի ներսում, 2015-ին հեռուստատեսությամբ ցուցադրվեց ռեկորդային թվով Անիմե սերիաներ (340), ինչպես նաև միջազգային մակարդակով ՝ շնորհիվ Cartoon Network-ի (1997-2008) և Adult Swim-ի (2012 թվականից) նվիրված Toonami բլոկի, ինչպես նաև հոսքային ծառայությունների, ինչպիսիք են Netflix-ը և Amazon Prime-ը, լիցենզավորելով և արտադրելով ավելի ու ավելի շատ անիմեների քանակը։

Մեռնում է, շարունակում էր մեծ հաջողություն է, Miyazaki Gone ուրվականների (2001), ハウルの動く城 (լաց ամրոցի howley) (2004), 崖の上のポニョ (Поньо) (2008) եւ 風立ちぬ (Քամի крепчает) (2013) եւ Hiromasa Yonebayashi借りぐらしのアリエッティ(Ариэтти են երկրի лилипутов) (2010), բոլոր վաստակել է ավելի քան $100 մլն համաշխարհային վարձույթում է եւ մտել է լավագույն 10 դրամարկղային անիմացիոն ֆիլմերի բոլոր ժամանակների (2020 թվականին)։ Տակահատայի "かのの物語" ("հեքիաթ Արքայադուստր կագույայի մասին") ֆիլմը (2013) առաջադրվել է "Օսկար" մրցանակի ՝ Լավագույն լիամետրաժ անիմացիոն ֆիլմի համար և բազմաթիվ այլ մրցանակների։

Makoto Shinkai-ն հանեց 。の 。は。("Քո անունը") (2016, Բոլոր ժամանակների ամենաբարձր եկամուտ ունեցող Անիմե ֆիլմը միջազգային մակարդակում) և 天のの子 ("Ես կկանգնեմ քեզ հետ") (2019):

Դադարեցված շարժումը

Ջ. Ստյուարտ Բլեքթոնի, Սեգունդո դե Շոմոնի և Արթուր Մելբուրն-Կուպերի նման պիոներական աշխատանքից հետո stop motion-ը դարձավ անիմացիայի մի ճյուղ, որը շատ ավելի քիչ գերիշխող էր, քան ձեռքով նկարված անիմացիան և համակարգչային անիմացիան։ Այնուամենայնիվ, եղել են բազմաթիվ հաջողված ստոպ-մոշն ֆիլմեր և հեռուստասերիալներ։ Անիմատորների թվում, որոնց աշխատանքը անիմացիոն տիկնիկների հետ ամենաբարձր գնահատանքն է ստացել, Վլադիսլավ Ստարևիչը, Ջորջ Պալը և Հենրի Սելիկը։ Անիմացիոն կավի օգտագործմամբ հայտնի վերնագրերը ներառում են Gumby (1953), Mio Mao (1970), The Red and the Blue (1976), Pingu (1990–2000) և Aardman Animations-ի բազմաթիվ արտադրություններ (Morph (1977) և Wallace and Gromit (1989)):

Ազդեցիկ կինոգործիչների ձեռքում, ինչպիսիք են Յան Սվանկմաջերը և Brothers Quay-ը, ստոպ-մոշնը դիտվել է որպես բարձր արտիստիկ միջոց։

Քանի դեռ այն հիմնականում փոխարինվել էր համակարգչային անիմացիոն էֆեկտներով, stop motion-ը նաև հայտնի տեխնիկա էր կենդանի գործողությունների ֆիլմերում հատուկ էֆեկտների համար։ Պիոներ Ուիլիս Օ'Բրայենը և նրա հովանավորյալ Ռեյ Հարրիհաուզենը մուլտֆիլմ են ստեղծել բազմաթիվ հրեշների և արարածների կենդանի գործողությունների հոլիվուդյան ֆիլմերի համար՝ օգտագործելով խարիսխներով մոդելներ կամ տիկնիկներ։ Համեմատության համար, ձեռքով նկարված անիմացիան համեմատաբար հաճախ զուգակցվել է կենդանի գործողությունների հետ, բայց սովորաբար ակնհայտ ձևով և հաճախ օգտագործվում է որպես զարմանալի հնարք, որը միավորում է «իրական» աշխարհը և ֆանտազիայի կամ երազների աշխարհը։ Միայն շատ երբեմն է ձեռքով նկարված անիմացիան օգտագործվել որպես համոզիչ հատուկ էֆեկտներ (օրինակ՝ Highlander-ի գագաթնակետին (1986))։

Կտրված անիմացիա

Կտրման տեխնիկան համեմատաբար հաճախ օգտագործվում էր անիմացիոն ֆիլմերում, մինչև cel անիմացիան դարձավ ստանդարտ մեթոդ (համենայն դեպս Միացյալ Նահանգներում)։ Քվիրինո Քրիստիանիի և Լոտե Ռայնիգերի ամենավաղ լիամետրաժ անիմացիոն ֆիլմերը կտրված անիմացիա էին։

Մինչև 1934 թվականը ճապոնական անիմացիան հիմնականում օգտագործում էր կտրման տեխնիկան, այլ ոչ թե cel անիմացիան, քանի որ ցելյուլոիդը չափազանց թանկ էր.

Քանի որ կտրվածքները հաճախ նկարվել են ձեռքով, և որոշ արտադրություններ համատեղում են անիմացիայի մի քանի տեխնիկա, կտրվածքների անիմացիան երբեմն կարող է շատ նման լինել ավանդական ձեռքով նկարված անիմացիային։

Թեև երբեմն կտրված Անիմացիան օգտագործվում է որպես պարզ և էժան անիմացիոն մեթոդ մանկական ծրագրերում (օրինակ ՝ Ivor the Engine-ում), այն մնում է համեմատաբար գեղարվեստական և փորձարարական միջավայր այնպիսի կինոգործիչների ձեռքում, ինչպիսիք են Հարի Էվերեթ Սմիթը, թերի Գիլիամը և Ջիմ Բլեշֆիլդը։

Այսօր կտրված ոճի անիմացիաները հաճախ ստեղծվում են համակարգիչների միջոցով, սկանավորված պատկերներով կամ վեկտորային գրաֆիկայով, որոնք փոխարինում են ֆիզիկապես կտրված նյութերին։ South Park-ը անցման վառ օրինակ է, քանի որ դրա փորձնական դրվագն արվել է թղթե կտրվածքների միջոցով ՝ նախքան համակարգչային ծրագրակազմին անցնելը։ Սա նշանակում է, որ դուք կարող եք տեսնել, թե ինչպես է այն աշխատում։ Նմանատիպ ոճական լուծումներն ու համադրությունները համակարգչային անիմացիայի տարբեր տեխնիկայի հետ դժվարացնում են "ավանդական" ոճերի, կտրման ոճերի և ֆլեշ անիմացիայի ոճերի միջև տարբերությունները։

Այլ զարգացումներ ըստ տարածաշրջանի

Կուբայի անիմացիայի պատմություն

• 1970 թվականին Խուան Պադրոնը ստեղծում է Էլպիդիո Վալդեսի կերպարը՝ երկարատև շորտերի և երկու ֆիլմերի աստղը։
• 1992 թվականին անիմացիայի կատեգորիան ավելացվեց International del Nuevo Cine Latinoamericano փառատոնին։

Մեքսիկայի անիմացիայի պատմություն

• 1935 թվականին Ալֆոնսո Վերգարան արտադրում է Paco Perico en premier, կարճամետրաժ անիմացիոն ֆիլմ։
• 1974 թվականին Ֆերնանդո Ռուիսը արտադրում է Los tres Reyes Magos՝ Մեքսիկայի առաջին լիամետրաժ անիմացիոն ֆիլմը։
• 1977 թվականին Անուար Բադինը ստեղծում է Los supersabios ֆիլմը՝ հիմնված կոմիքսների վրա։
• 1983 թվական Ռոյ դել Էսպասիո

Եվրոպա

Իտալական անիմացիայի պատմությունը

• 1977 թվականիկ դասական Allegro Non Troppo-ն, պարոդիա/ հարգանք Դիսնեյի Fantasia-ին, ռեժիսոր Բրունո Բոզետտոյի ամենահավակնոտ աշխատանքն է և նրա երրորդ լիամետրաժ անիմացիան՝ Սպագետի Վեսթերն ու Սոդա և սուպերհերոսի VIP պարոդիայից հետո, իմ եղբայր Սուպերմենը, և մի քանի նշանավորից հետո։ շորտեր (ներառյալ պարոն Ռոսսին և Օսկարի առաջադրված Grasshoppers (Cavallette))։

Անիմացիայի պատմությունը Խորվաթիայում (նախկին Հարավսլավիայում)

• 1953 թվականին Zagreb Film-ը բացում է Զագրեբի անիմացիոն դպրոցը։
• 1975 թվականին Škola Animiranog Filma Čakovec (ŠAF) բացում է Čakovec անիմացիոն դպրոցը։

Մեդիա

• Ուինզոր Մաքքեյի «Գերտի դինոզավրը» 1921 թվականի շարունակությունը, 1914 թվական, առաջին մուլտֆիլմը անհատական անիմացիայով։

Տես նաև

• Անիմեի զարգացումը
• Արվեստի Պատմություն

Ծանոթագրություններ

Գրականություն

Մատենագրություն

• Beckerman, Howard (2003). Animation: The Whole Story. Allworth Press. ISBN 1-58115-301-5.
• Bendazzi, Giannalberto (1994). Cartoons: One Hundred Years of Cinema Animation. Bloomington, Indiana: Indiana University Press. ISBN 0-253-20937-4.
• Buchan, Suzanne (2013). Pervasive Animation. New York and London: Routledge. ISBN 978-0-415-80723-4.
• Clements, Jonathan; McCarthy, Helen (2006). The Anime Encyclopedia: A Guide to Japanese Animation Since 1917. Stone Bridge Press. ISBN 978-1-84576-500-2.
• Crafton, Donald (1993). Before Mickey: The Animated Film 1898–1928. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0-226-11667-0.
• Finkielman, Jorge (2004). The Film Industry in Argentina: An Illustrated Cultural History. North Carolina: McFarland. ISBN 0-7864-1628-9.
• Gabler, Neal (2007). Walt Disney: The Triumph of the American Imagination. New York: Vintage Books. ISBN 978-0-6797-5747-4.
• Krasniewicz, Louise (2010). Walt Disney: A Biography. Santa Barbara: Greenwood. ISBN 978-0-3133-5830-2.
• Lee, Newton; Madej, Krystina (2012). Disney Stories: Getting to Digital. London: Springer Science+Business Media. ISBN 978-1-4614-2101-6.
• López, Antonio (2012). «A New Perspective on the First Japanese Animation». Published proceedings‚ Confia‚ (International Conference on Illustration and Animation)‚ 29–30th Nov 2012. IPCA. էջեր 579–586. ISBN 978-989-97567-6-2.
• Masson, Terrence (1999). CG 101: A Computer Graphics Industry Reference. Digital Fauxtography Inc. ISBN 0-7357-0046-X.
• Maltin, Leonard; Beck, Jerry (1980). Of Mice and Magic: A History of American Animated Cartoons. New York: McGraw-Hill. ISBN 978-0-0703-9835-1.</ref>
• Matsumoto, Natsuki (2011). «映画渡来前後の家庭用映像機器» [Home Movie Equipment from Earliest Days of Film in Japan]. In Iwamoto, Kenji (ed.). 日本映画の誕生 [Birth of Japanese Film]. Shinwa-sha. էջեր 95–128. ISBN 978-4-86405-029-6.
• Needham, Joseph (1962). «Science and Civilization in China». Physics and Physical Technology. Vol. IV. Cambridge University Press.
• Rojas, Carlos (2013). The Oxford Handbook of Chinese Cinemas. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-998844-0.
• Ronan, Colin A; Needham, Joseph (1985). The Shorter Science and Civilisation in China: Volume 2. Cambridge University Press. ISBN 0-521-31536-0.
• Solomon, Charles (1989). Enchanted Drawings: The History of Animation. New York: Random House, Inc. ISBN 978-0-394-54684-1.
• Thomas, Bob (1958). Walt Disney, the Art of Animation: The Story of the Disney Studio Contribution to a New Art. Simon and Schuster. {{cite book}}: |work= ignored (օգնություն)

Online sources

• Anime News Network staff (2005 թ․ օգոստոսի 7). «Oldest Anime Found». Anime News Network. Վերցված է 2014 թ․ փետրվարի 12-ին.
• Cohn, Neil (2006 թ․ փետրվարի 15). «The Visual Linguist: Burnt City animation VL». The Visual Linguist.
• Ball, Ryan (2008 թ․ մարտի 12). «Oldest Animation Discovered In Iran». Animation Magazine.
• Bendazzi, Giannalberto (1996). «The Untold Story of Argentina's Pioneer Animator». Animation World Network. Վերցված է 2011 թ․ մարտի 28-ին.

Արտաքին հղումներ

• Llewellyn, Richard (2013). «Chronology of Animation Introduction». Richard's Animated Divots.
• «List of animation films produced in Europe». Animation Europe.
• Herbert, Stephen. «Animation before film». Wheel of Life.
• Chinese Film Classics: Animation and cartoons (manhua): Examples and discussion of animation in the early Chinese film industry, from the scholarly website chinesefilmclassics.org