Տ, տ (անվանում՝ տյուն), հայկական այբուբենի 31-րդ տառը։ Թվային արժեքը՝ «4000»։ Ստեղծել է Մեսրոպ Մաշտոցը 405-406 թվականներին։ Միջնադարում օգտագործվել են «երկաթագիր», «գրչագիր», «նոտրգիր», «շղագիր» տառատեսակները[1][2][3][4]։

Տ, տ
ՏեսակՀայկական այբուբենի տառ
ՄեծատառՏ
Փոքրատառտ
Մասն էՀայոց գրեր
Այբուբեն(ներ)Հայերեն այբուբեն
Տեղը այբուբենում31-րդ
Հնչույթտյուն
Հայերենի այբուբեն
Ա ա Ծ ծ Ջ ջ
Բ բ Կ կ Ռ ռ
Գ գ Հ հ Ս ս
Դ դ Ձ ձ Վ վ
Ե ե Ղ ղ Տ տ
Զ զ Ճ ճ Ր ր
Է է Մ մ Ց ց
Ը ը Յ յ Ւ ւ
Թ թ Ն ն Փ փ
Ժ ժ Շ շ Ք ք
Ի ի Ո ո և
Լ լ Չ չ Օ օ
Խ խ Պ պ Ֆ ֆ

Կրկնակ բաղաձայններ

խմբագրել


Հայերենում կրկնակ տ-ով գրվող գոյականներից են՝

պտտաձող
պտտահողմ
լուսատտիկ
կտտոց
խաղտտնիկ

Ուշագրավ փաստ

խմբագրել


Մեծատառ Տ տառն իր ձևով նման է լատիներենի մեծատառ S-ին։

Բրայլով ներկայացումը

խմբագրել
   
Արլ. Արմ.
Dots
2345
Dots
145

Յունիկոդում ներկայացված է՝

  • մեծատառ՝ «Տ». U+054F
  • փոքրատառ՝ «տ». U+057F

Ծանոթագրություններ

խմբագրել
  1. Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
  2. Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
  3. Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
  4. Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։