Տ, տ (անվանում՝ տյուն), հայկական այբուբենի 31-րդ տառը։ Թվային արժեքը՝ «4000»։ Ստեղծել է Մեսրոպ Մաշտոցը 405-406 թվականներին։ Միջնադարում օգտագործվել են «երկաթագիր», «գրչագիր», «նոտրգիր», «շղագիր» տառատեսակները[1][2][3][4]։

Տ, տ
Տ handwritten.svg
ՏեսակՀայկական այբուբենի տառ
ՄեծատառՏ
Փոքրատառտ
Մասն էՀայոց գրեր
Այբուբեն(ներ)Հայերեն այբուբեն
Տեղը այբուբենում31-րդ
Հնչույթտյուն
Տ Հայկական Սովետական Հանրագիտարան (Soviet Armenian Encyclopedia).jpg
Հայերենի այբուբեն
Ա ա Ծ ծ Ջ ջ
Բ բ Կ կ Ռ ռ
Գ գ Հ հ Ս ս
Դ դ Ձ ձ Վ վ
Ե ե Ղ ղ Տ տ
Զ զ Ճ ճ Ր ր
Է է Մ մ Ց ց
Ը ը Յ յ Ւ ւ
Թ թ Ն ն Փ փ
Ժ ժ Շ շ Ք ք
Ի ի Ո ո և
Լ լ Չ չ Օ օ
Խ խ Պ պ Ֆ ֆ

Կրկնակ բաղաձայններԽմբագրել


Հայերենում կրկնակ տ-ով գրվող գոյականներից են՝

պտտաձող
պտտահողմ
լուսատտիկ
կտտոց
խաղտտնիկ

Ուշագրավ փաստԽմբագրել


Մեծատառ Տ տառն իր ձևով նման է լատիներենի մեծատառ S-ին։

Բրայլով ներկայացումըԽմբագրել

   
Արլ. Արմ.
Dots
2345
Dots
145

Յունիկոդում ներկայացված է՝

  • մեծատառ՝ «Տ». U+054F
  • փոքրատառ՝ «տ». U+057F

ԾանոթագրություններԽմբագրել

  1. Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
  2. Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
  3. Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
  4. Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։