Կ, կ (անունը՝ կեն), հայկական այբուբենի 15-րդ տառը։ Թվային արժեքն է՝ «60»։ Ստեղծել է Մեսրոպ Մաշտոցը 405-406 թվականներին։ Միջնադարում օգտագործվել են «երկաթագիր», «գրչագիր», «նոտրգիր», «շղագիր» տառատեսակները[1][2][3][4]։

Կ, կ
Կ handwritten.svg
ՏեսակՀայկական այբուբենի տառ
ՄեծատառԿ
Փոքրատառկ
Մասն էՀայոց գրեր
Այբուբեն(ներ)Հայերեն այբուբեն
Տեղը այբուբենում15-րդ
Հնչույթկեն
Կ Հայկական Սովետական Հանրագիտարան (Soviet Armenian Encyclopedia).jpg
Հայերենի այբուբեն
Ա ա Ծ ծ Ջ ջ
Բ բ Կ կ Ռ ռ
Գ գ Հ հ Ս ս
Դ դ Ձ ձ Վ վ
Ե ե Ղ ղ Տ տ
Զ զ Ճ ճ Ր ր
Է է Մ մ Ց ց
Ը ը Յ յ Ւ ւ
Թ թ Ն ն Փ փ
Ժ ժ Շ շ Ք ք
Ի ի Ո ո և
Լ լ Չ չ Օ օ
Խ խ Պ պ Ֆ ֆ

ԳործածությունըԽմբագրել

  • Փոքրատառ կ-ով ՍԻ համակարգում նշանակվում է չափի միավորների կիլո- նախածանցը, որը նշանակում է՝ հազար (կմ, կգ և այլն։)
  • Երեք հիմնական՝ կարմիր, կանաչ և կապույտ գույներն իրենց սկզբնատառերով նշանակվում են 3Կ

Կրկնակ բաղաձայններով բառերԽմբագրել

կկու
մկկոց
երկկենցաղ

Ուշագրավ փաստԽմբագրել

  • Հայերենում կա չորս հատ կ տառ պարունակող գոյական՝
հակակարկտակայան
  • Չորս հատ կ տառով ածական՝
կոշկակարական
  • հայերենում կա երեք կ պարունակող բայ՝

կկկոցեմ

Բրայլով ներկայացումըԽմբագրել

   
Արլ. Արմ.
Dots
13
Dots
1245

Յունիկոդում ներկայացված է՝

  • մեծատառ՝ «Կ». U+053E
  • փոքրատառ՝ «կ». U+056E

ԾանոթագրություններԽմբագրել

  1. Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
  2. Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
  3. Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
  4. Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։