և, ժամանակակից հայկական այբուբենի 37-րդ տառը։ Հայոց այբուբեն է ներմուծվել միջնադարում ե-ի ու ւ-ի համադրումով, որպես կցագիր այնուհետև սկսել է հանդես գալ որպես մեկ ամբողջություն։ Խորհրդային վերափոխումներից հետո, ստացել է առանձին տառի կարգավիճակ։ Մեծատառ գրվում է «Եվ», «Եւ» և «ԵՎ», «ԵՒ» եթե բառն ամբողջությամբ մեծատառ է գրված[1][2][3][4]։

Եվ, և
ՏեսակԿցագիր և Հայկական այբուբենի տառ
ՄեծատառԵվ
Փոքրատառև
Մասն էՀայոց գրեր
Այբուբեն(ներ)Հայերեն այբուբեն
Տեղը այբուբենում37-րդ
Կազմված էԵ և Ւ
Հայերենի այբուբեն
Ա ա Ծ ծ Ջ ջ
Բ բ Կ կ Ռ ռ
Գ գ Հ հ Ս ս
Դ դ Ձ ձ Վ վ
Ե ե Ղ ղ Տ տ
Զ զ Ճ ճ Ր ր
Է է Մ մ Ց ց
Ը ը Յ յ Ւ ւ
Թ թ Ն ն Փ փ
Ժ ժ Շ շ Ք ք
Ի ի Ո ո և
Լ լ Չ չ Օ օ
Խ խ Պ պ Ֆ ֆ

Ծանոթագրություններ

խմբագրել
  1. Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
  2. Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
  3. Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
  4. Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։

Տես նաև

խմբագրել
  Ընթերցե՛ք «եւ» բառի բացատրությունը Հայերեն Վիքիբառարանում։