Ս, ս (անունը՝ սէ), հայկական այբուբենի 29-րդ տառն է։ Թվային արժեքը՝ «2000»։ Ստեղծել է Մեսրոպ Մաշտոցը 405-406 թվականներին։ Միջնադարում օգտագործվել են «երկաթագիր», «գրչագիր», «նոտրգիր», «շղագիր» տառատեսակները[1][2][3][4]։

Ս, ս
ՏեսակՀայկական այբուբենի տառ
ՄեծատառՍ
Փոքրատառս
Մասն էՀայոց գրեր
Այբուբեն(ներ)Հայերեն այբուբեն
Տեղը այբուբենում29-րդ
Հնչույթսէ
Հայերենի այբուբեն
Ա ա Ծ ծ Ջ ջ
Բ բ Կ կ Ռ ռ
Գ գ Հ հ Ս ս
Դ դ Ձ ձ Վ վ
Ե ե Ղ ղ Տ տ
Զ զ Ճ ճ Ր ր
Է է Մ մ Ց ց
Ը ը Յ յ Ւ ւ
Թ թ Ն ն Փ փ
Ժ ժ Շ շ Ք ք
Ի ի Ո ո և
Լ լ Չ չ Օ օ
Խ խ Պ պ Ֆ ֆ

Կրկնակ բաղաձայններ խմբագրել

երեսսրբիչ
սսկվել

Ուշագրավ փաստ խմբագրել


Մեծատառ Ս-ն իր տեսքով նման է լատինական այբուբենի մեծատառ U-ին։

Յունիկոդում խմբագրել

Յունիկոդում ներկայացված է՝

  • մեծատառ՝ «Ս». U+054D
  • փոքրատառ՝ «ս». U+057D

Բրայլով ներկայացումը խմբագրել

 
Dots
234

Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
  2. Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
  3. Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
  4. Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։