Ց
Ց, ց (անունը՝ ցո), հայկական այբուբենի 33-րդ տառը։ Թվային արժեքն է՝ «6000»։ Ստեղծել է Մեսրոպ Մաշտոցը 405-406 թվականներին։ Միջնադարում օգտագործվել են «երկաթագիր», «գրչագիր», «նոտրգիր», «շղագիր» տառատեսակները[1][2][3][4]։
| Ց, ց | |
|---|---|
 | |
| Տեսակ | Հայկական այբուբենի տառ |
| Մեծատառ | Ց |
| Փոքրատառ | ց |
| Մասն է | Հայոց գրեր |
| Այբուբեն(ներ) | Հայերեն այբուբեն |
| Տեղը այբուբենում | 33-րդ |
| Հնչույթ | ցո |
.jpg)
Կրկնակ բաղաձայններ
խմբագրել- Կրկնակ ց-ով գոյականներ են՝
- ցցապատնեշ
- ցցվածք
- սոցցանց (սոցիալական ցանց)
- Երկու կրկնակ ց-ով գոյական՝
- սոցցանցցի` սոցցանցերում գրանցված, այնտեղ իր գործունեությունն իրականացնող անձնավորություն։
- Կրկնակ ց-ով են գրվում նաև իտալերենից փախառնված որոշ գոյականներ`
- պիցցա
- պալացցո, և այլն։
Կիրառությունը
խմբագրել- Գործածվում է քաշի ցենտներ (=100կգ) միավորը նշանակելու համար` ց։
Յունիկոդում ներկայացված է՝
- մեծատառ՝ «Ց».
U+0551 - փոքրատառ՝ «ց».
U+0581
|
|
| Արլ. | Արմ. |
| Dots 1356 |
Dots 2346 |
Ծանոթագրություններ
խմբագրել- ↑ Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- ↑ Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- ↑ Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- ↑ Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։