Էդմունդ Հուսերլ (գերմ.՝ Edmund Husserl, ապրիլի 8, 1859(1859-04-08)[1][2][3][…], Պրոստեյով[4] - ապրիլի 27, 1938(1938-04-27)[2][3][5][…], Ֆրայբուրգ իմ Բրայսգաու, Բադեն-Վյուրթեմբերգ), գերմանացի փիլիսոփա (ծագումով հրեա), ֆենոմենոլոգիայի փիլիսոփայական ուղղության հիմնադիր։ Իր դասախոսական գործունեության և բազմաթիվ աշխատությունների շնորհիվ նշանակալից ազդեցություն է գործել գերմանական և արևմտյան փիլիսոփայության և, մասնավորապես, էքզիստենցիալիզմի առաջացման և զարգացման վրա։

Էդմունդ Հուսերլ
Edmund Husserl
Ծնվել էապրիլի 8, 1859(1859-04-08)[1][2][3][…] Պրոստեյով[4]
Մահացել էապրիլի 27, 1938(1938-04-27)[2][3][5][…] (79 տարեկան) Ֆրայբուրգ իմ Բրայսգաու, Բադեն-Վյուրթեմբերգ
Քաղաքացիություն Ավստրիական կայսրություն և  Գերմանական ռայխ
Դավանանքլյութերականություն և հուդայականություն
ՈւղղությունԱրևմտյան փիլիսոփայություն
Մասնագիտությունմաթեմատիկոս, փիլիսոփա և համալսարանի դասախոս
Հաստատություն(ներ)Ֆրայբուրգի համալսարան, Գյոթինգենի համալսարան և Հալլե-Վիտենբերգի համալսարան
Գործունեության ոլորտփիլիսոփայություն, ֆենոմենոլոգիա, իմացաբանություն, transcendental philosophy?[6] և Իդեալիզմ[6]
ԱնդամակցությունՀայդելբերգի գիտությունների ակադեմիա և Արվեստների և գիտությունների ամերիկյան ակադեմիա
Ալմա մատերՎիեննայի համալսարան (1883)[7], Լայպցիգի համալսարան (1878)[7], HU Berlin (1881)[7] և Հալլե-Վիտենբերգի համալսարան
Գիտական աստիճանդոկտոր (1883), պրոֆեսոր[7] և պրիվատ-դոցենտ[7]
Տիրապետում է լեզուներինգերմաներեն[1]
Գիտական ղեկավարԼեո Կյոնիգսբերգեր և Կառլ Շտումպֆ
Եղել է գիտական ղեկավարԼյուդվիգ Ֆերդինանդ Կլաուս, Ջեյքոբ Քլեյն[8] և Գյունտեր Արենդտ
Ազդվել էԲերնարդ Բոլցանո, Կառլ Շտումպֆ, Թեոդոր Լիպս[7], Ֆրանց Բրենտանո, Գոտլոբ Ֆրեգե և Իմանուիլ Կանտ
Ամուսին(ներ)Մալվինա Հուսերլ[9]
ՈւսուցիչՖրանց Բրենտանո[7], Կառլ Շտումպֆ, Կառլ Վայերշտրաս, Վիլհելմ Վունդտ[7], Լեոպոլդ Կրոնեկեր և Ֆրիդրիխ Պոլսեն[7]
ԱշակերտներԿառլոս Աստրադա, Մարտին Հայդեգեր, Էդիթ Շտայն, Գյունտեր Արենդտ և Եվգենի Ֆինկ
 Edmund Husserl Վիքիպահեստում

Ֆ. Բրենտանոյի և Կ. Շտումպֆի աշակերտը, կրել է նաև Բ. Բոչցանոյի, նեոկանտականության ազդեցությունը։ Հուսեռլը հանդես է եկել տրամաբանության մեջ պսիխոլոգիզմի քննադատությամբ, նրա տեսական ծրագիրն էր՝ փիլիսոփայությունը դարձնել խստիվ գիտություն («Տրամաբանական հետազոտություններ»), գիտություն գիտակցության ֆենոմենների մասին՝ ֆենոմենոլոգիա։ Ֆենոմենոլոգիան Հուսերլը համարում է գիտություն մաքուր գիտակցության (ինտենցիոնալ ակտերի) մասին։ Փիլիսոփայության հիմնական հարցի լուծման մեջ հավակնելով չեզոքության՝ Հուսերլն առաջարկել է ֆենոմենոլոգիայից բացառել «կեցության մասին դրույթը»։ Վերացական գաղափարներին համապատասխանող առարկաները, մասնավորապես մատերիական օբյեկտները, համարել է այնպիսի էություններ, որոնք օժտված չեն առանձին կոնկրետ առարկաների նման գոյությամբ, բայց ունեն մարդկային ճանաչողությունից անկախ նշանակություն՝ օբյեկտիվ են։ Այսպիսով, սուբյեկտիվիստական մոտիվները Հուսերլը համակցել է օբյեկտիվ-իդեալիստականի հետ։ Իր վերջին աշխատություններից մեկում («Եվրոպական գիտությունների ճգնաժամը և տրանսցենդենտալ ֆենոմենոլոգիան») Հուսերլն իր ժամանակի Եվրոպայի հոգևոր իրավիճակը դիտում է որպես ճգնաժամային՝ այն կապելով եվրոպական մշակույթին հատուկ սցիենտիզմի և, ընդհանրապես, նատուրալիստական-պոզիտիվիստական մտածելակերպի հետ։ Հուսերլն ազդել է արդի բուրժուական փիլիսոփայության վրա։ Ֆենոմենոլոգիան Էկզիստենցիալիզմի սկզբնաղբյուրներից մեկն է։ Հուսերլի փիլիսոփայությունը բուրժուական փիլիսոփայության մտքի ճգնաժամի արտահայտությունն է։

Ծանոթագրություններ Խմբագրել

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 6, էջ 682