Յուրի Նիկուլին
Յուրի Վլադիմիրովիչ Նիկուլին (դեկտեմբերի 18, 1921[1][2], Դեմիդով, Պորեչսկի գավառ, Սմոլենսկի գավառ, Խորհրդային Ռուսաստան - օգոստոսի 21, 1997[2], Մոսկվա, Ռուսաստան[3]), խորհրդային և ռուսական ականավոր դերասան, կրկեսի ծաղրածու, հաղորդավար, Հայրենական մեծ պատերազմի վետերան, ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ, Սոցիալիստական աշխատանքի հերոս (1990)։
 ռուս.՝ Ю́рий Влади́мирович Нику́лин | |
|---|---|
 | |
| Ծնվել է | դեկտեմբերի 18, 1921[1][2] |
| Ծննդավայր | Դեմիդով, Պորեչսկի գավառ, Սմոլենսկի գավառ, Խորհրդային Ռուսաստան |
| Մահացել է | օգոստոսի 21, 1997[2] (75 տարեկան) |
| Մահվան վայր | Մոսկվա, Ռուսաստան[3] |
| Գերեզման | Նովոդեվիչյան գերեզմանոց |
| Քաղաքացիություն |  Ռուսաստան |
| Մասնագիտություն | ծաղրածու, կրկեսի դերասան, կինոդերասան, ռազմական գործիչ, ռեժիսոր, հեռուստահաղորդավար, երգիծաբան և երգիչ |
| Ամուսին(ներ) | Տատյանա Նիկուլինա |
| Երեխա(ներ) | Մաքսիմ Նիկուլին |
| Պարգևներ և մրցանակներ | |
Կենսագրություն
խմբագրելՅուրի Նիկուլինը ծնվել է 1921 թվականի դեկտեմբերի 18-ին Դեմիդով քաղաքում։ Հայրը՝ Վլադիմիր Անդրեևիչ Նիկուլինը (1898-1964) զորացրվելով Կարմիր բանակից և ավարտելով քաղաքական կրթության կուրսերը, աշխատանքի է անցնում Դեմիդրովի դրամատիկական թատրոնում։ Այնտեղի դերասանուհի էր նաև նրա մայրը՝ Լիդիա Իվանովնա Նիկուլինան (1902-1979)։
1925 թվականին նրա ընտանիքը տեղափոխվում է Մոսկվա։ Յուրի Վլադիմիրովիչը ավարտում է Մոսկվայի № 346 միջնակարգ դպրոցը։ Ինչպես որ ինքն էր գրում «Համարյա լուրջ» անվանմամբ հուշագրում, «մեր 346-րդ դպրոցը, որտեղ ես տեղափոխվեցի, ոչ մի պատվիրակություն չի եկել, չեն եկել և գրողներ, դերասաններ և չեն կազմակերպել մեզ համար համերգներ»։
Հյարենական պատերազմ
խմբագրել1939 թվականի նոյեմբերի 8-ին զորակոչվում է Կարմիր բանակ։ Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակ կռվել է Լենինգրադում, մինչև 1943 թվականը։ Ապրել է բլոկադայի ահավոր օրերը, անցել ողջ պատերազմի միջով որպես հրետանավոր և հետախույզ[4]։ 1943 թվականի գարնանը հիվանդանում է թոքերի բորբոքումով և տեղափոխվում Լենինգրադի հիվանդանոց, բայց դուրսգրումից անմիջապես հետո, Լենինգրադի օդային հարձակման ժամանակ, վիրավորվում է[5]։
Կրթություն և գործունեություն
խմբագրելՊատերազմի ավարտից հետո փորձում է ընդունվել Կինեմատոգրաֆիայի ռուսաստանյան պետական համալսարան և Թատերական համալսարան, որտեղ նրան չեն ընդունում, այն պատճառով, որ հանձնաժողովը նրա մեջ չի գտնոմ ոչ մի դերասանական տաղանդ։ Ի վերջո նա ընդունվում է Մոսկվայի կրկեսի ծաղրածուական ստուդիա (ռուս.՝ Московски цирке на Цветном бульваре)։
Ուսումն ավարտելուց հետո, սկսում է աշխատել այն ժամանակվա համար անսովոր, բայց հայտնի Կարանդաշ ծաղրածուի հետ։ Նրա մոտ աշխատելու ընթացքում նա ծանոթանում է Միխայիլ Շույդինի հետ։ Կառանդաշի և Շույդինի հետ միասին մեկնում է շրջագայությունների և կրկեսային աշխատանքի փորձ ձեռք բերում։ Նիկուլինը և Կառանդաշը միասին աշխատեցին երկուսուկես տարի, որից հետո 1950 թվականին Նիկուլինը Շույդինի հետ լքում են Կառանդաշին, աշխատանքային կոնֆլիկտի պատճառով։ Սկսելով աշխատել ինքնուրույն, նրանք կազմում են հանրահայտ Նիկուլին և Շույդին ծաղրածուական դուետը, չնայած, որ բնավորություններով շատ տարբեր էին[6]։
60 տարեկանում Նիկուլինը դադարեց ելույթ ունենալ, 1981 թվականին, և գլխավոր ռեժիսորի պաշտոն զբաղեցրեց Ցվետնոյ Բուլվարի կրկեսում։ 1982 թվականից դարձավ կրկեսի տնօրեն։ Նրա օրոք կրկեսը հիմնովին վերակառուցվեց, իսկ բացումն տեղի ունեցավ 1989 թվականին։ Վերանորոգումը տևեց ընդամենը 4 տարի։
Յուրի Վլադիմիրովիչ կրկեսում աշխատել է շուրջ 50 տարի։ Նա նաև «Կայծ» թերթի խմբագրական խորհրդի անդամ էր[7]։
Ընտրանի
խմբագրել
| Թվական | Ֆիլմի վերնագիր | Դեր |
|---|---|---|
| 1957 | Կիթառով աղջիկը | Պիրոտեխնիկ |
| 1959 | Անընկճելիները | Վասիլի Կլյաչկին, գործարանի հարբեցող |
| 1960 | Յաշա Տոպորկով | Պրոշա |
| 1961 | Բարբոս շունը և անսովոր մրցավազքը | Բալբես |
| 1961 | Մարդը՝ ոչ մի տեղից | Ոստիկանության սերժանտ |
| 1961 | Երբ ծառերը մեծ էին | Կուզմա Կուզմիչ Իորդանով |
| 1961 | Ընկե՛ր իմ, Կոլկա՛ | Վասյա, վարորդ |
| 1961 | Օղի թորողները | Բալբես |
| 1961 | Կամակորի սանձահարումը | Եկեղեցու տղաների երգչախմբի ղեկավար |
| 1962 | Դեռ խակ է | Նիկոլայ, վարորդ |
| 1962 | Գործարար մարդիկ («Հարազատ հոգիները» նովելից) | Ավազակ |
| 1963 | Առանց վախի և հանդիմանության | Կամեո |
| 1964 | Ինձ մո՛տ Մուխտար | Գլազիչև |
| 1964 | Տվեք բողոքի գիրքը | Բալբես |
| 1965 | Օպերացիա «Ի» | Բալբես |
| 1966 | Անդրեյ Ռուբլյով | Պատրիկեյ, հոգևորական |
| 1967 | Կովկասի գերուհին | Բալբես |
| 1969 | Ադամանդե ձեռքը | Գորբունկով |
| 1971 | 12 աթոռ | Տիխոն, դռնապան |
| 1971 | Հեռագիրը (ֆիլմ, 1971) | Ֆեդոր Ֆեդորովիչ, սիրողական փորագրող |
| 1971 | 12 աթոռ (ֆիլմ, 1971) | Տիխոն, հավաքարար Ստարգորոդում |
| 1972 | Ծերունի ավազակները | Մյաչիկով |
| 1975 | Նրանք մարտնչում էին հանուն Հայրենիքի (ֆիլմ) | շարքային Նեկրասով |
| 1976 | Քսան օր առանց պատերազմի | Մայոր Վասիլի Նիկոլաևիչ Լոպատին, ռազմական թղթակից |
| 1983 | Խրտվիլակը | Նիկոլայ Բեսսոլցև, Լենայի պապիկը |
Մուլտֆիլմների հնչյունավորում
խմբագրել| Թվական | Վերնագիր | Կերպար |
|---|---|---|
| 1977 | Բոբիկը գնացել է Բարբոսին հյուր (մուլտֆիլմ) | Բոբիկ |
Ծանոթագրություններ
խմբագրել
- ↑ 1,0 1,1 Никулин Юрий Владимирович // Большая советская энциклопедия (ռուս.): [в 30 т.] — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Deutsche Nationalbibliothek Record #121980774 // Gemeinsame Normdatei (գերմ.) — 2012—2016.
- ↑ Խաչատրյան, Սուրեն (1989). Համաշխարհային էկրանի կատակերգուները. Երևան: Սովետական գրող. էջեր 196–205. ISBN 5-550-00156-X.
- ↑ Յ. Վ. Նիկուլին
- ↑ «Никулин Юрий Владимирович». warheroes.ru. Վերցված է 2021 թ․ օգոստոսի 19-ին.
- ↑ «Юрий Никулин music, videos, stats, and photos». Last.fm (անգլերեն). Վերցված է 2021 թ․ օգոստոսի 19-ին.
 | Վիքիքաղվածքն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Յուրի Նիկուլին» հոդվածին։ |
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Յուրի Նիկուլին» հոդվածին։ |
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 8, էջ 301)։ 
|