Վիքիպեդիա

Հրեաների արտագաղթ իսլամադավան երկրներից

Հրեաների արտագաղթ իսլամադավան (հիմնականում արաբական) երկրներից, հրեաների զանգվածային արտագաղթը արաբական և իսլամադավան այլ երկրներից 20-րդ դարի ընթացքում։ Մերձավոր Արևելքի և Հյուսիսային Աֆրիկայի հրեաների հայրենադարձությունը Իսրայել սկսվեց 19-րդ դարի վերջին և զանգվածային դարձավ Իսրայել պետության ձևավորումից և Իսրայելի անկախության պատերազմից հետո (1948)։ Միգրացիայի կատալիզատոր են դարձել նաև 1940-ական թվականների հրեական զանգվածային ջարդերը Արաբական խոշոր քաղաքներում (Բաղդադում, Կահիրեում, Ադենում, Տրիպոլիում, Մանամայում, Հալեպում և մի շարք այլ քաղաքներում)։

Եմենի հրեաները «Կախարդական գորգ» գործողության ընթացքում (1949-1950) Ադենից Իսրայել տեղափոխող ինքնաթիռում:

1948 թվականից մինչև 1970-ական թվականների սկիզբը արաբական երկրներից կամավոր արտագաղթել, փախել կամ վտարվել են 800 հազարից մինչև 1 միլիոն հրեաներ։ 1972 թվականին Լիբանանը միակ արաբական երկիրն էր[1][2][3], որի հրեական բնակչությունը 1948 թվականից հետո ավելացավ, քանի որ այն միջանկյալ կետ էր դեպի Իսրայել հրեական արտագաղթի ճանապարհին[4]։ Սակայն 1970-ական թվականներին Լիբանանի քաղաքացիական պատերազմի հետևանքով այդ երկրի հրեական բնակչությունը նույնպես զգալիորեն նվազել էր։ 2002 թվականին արաբական երկրներից եկածները և նրանց հետնորդները կազմում էին Իսրայելի բնակչության 41 % -ը[3]։

Պատմական նախադրյալներ

խմբագրել

Ինչպես արաբական երկրների մյուս փոքրամասնությունները, այնպես էլ հրեաները հաճախ ճնշումներ էին ունենում արաբական մեծամասնության կողմից, ինչը սիոնիստական գաղափարների տարածման պատճառներից մեկն էր։ Մյուս կողմից, սիոնիզմը նշանակում էր լքել այն երկիրը, որտեղ նրանք ապրում էին շատ սերունդներ։ Սիոնիզմի գաղափարների տարածումը համընկավ Արաբական անկախության պայքարի ժամանակաշրջանի հետ (այն ժամանակ՝ Օսմանյան կայսրության դեմ), որի պատանդները որոշ դեպքերում դառնում էին հրեաները։ Արաբ ազգայնականները նրանց վտարում էին իրենց հայրենի վայրերից և խլում ունեցվածքը։

Օսմանյան ժամանակաշրջանում եվրոպական, մերձավորարևելյան և հյուսիսաֆրիկյան երկրներից հրեաների հայրենադարձությունը Իսրայելի Երկիր անընդհատ աճում էր, բայց միայն 19-րդ դարի վերջին մերձավորարևելյան երկրներից միգրացիան ավելի զանգվածային դարձավ։ Առաջին խոշոր միգրացիան Եմենի հրեաների տեղափոխումն էր։ 19-րդ դարի վերջին և 20-րդ դարի սկզբին Մերձավոր Արևելքում և Հյուսիսային Աֆրիկայում ջարդերի ալիք բարձրացավ հրեաների դեմ, որոնց արաբները դիտում էին որպես թուլացող և քայքայվող Օսմանյան կայսրության դաշնակիցներ։ Այս ջարդերը ստիպեցին Առաջին համաշխարհային պատերազմում կրած պարտությունից հետո անհետացած Օսմանյան կայսրության հրեաներին մտածել նոր բնակության վայրի մասին։

Տարհանումներ ենթամանդատական Պաղեստինում

խմբագրել

1920 թվականին Նաբի Մուսայում տեղի ունեցած անկարգությունների ընթացքում զոհվել են 4 արաբ և 5 հրեա, վիրավորվել են 216 հրեա և 23 արաբ։ Զոհերի մեծ մասը պատկանում էր հրեաներին, ովքեր ապրում էին Պաղեստինում մինչև Ալիայի սկիզբը (հին իշուվ)։ Երուսաղեմի «Հին քաղաքից» շուրջ 300 հրեաներ տարհանվել են անկարգություններից հետո[5]։

Յաֆֆայում տեղի ունեցած անկարգությունների ժամանակ (1921) յաֆֆայի հազարավոր հրեա բնակիչներ փախել են Թել Ավիվ, որտեղ ժամանակավորապես բնակություն են հաստատել ափին գտնվող վրանային ճամբարներում։ Թել Ավիվը, որը մինչ այդ համարվում էր Յաֆֆայի արվարձան, վերջապես դարձավ առանձին քաղաք, թեև սերտ կապ պահպանեց Յաֆֆայի հետ, որտեղ աշխատում էին նոր քաղաքի շատ բնակիչներ և այնտեղ ապրանքներ և ծառայություններ էին գնում[6]։

1929 թվականի պաղեստինյան ջարդերից հետո, որի ընթացքում զոհվեց 133 հրեա[7][8], բրիտանական իշխանությունների պահանջով Գազայի և Հեբրոնի հրեական համայնքները տարհանվեցին բրիտանական զորքերի կողմից։ Բացի 1931 թվականին Հեբրոն վերադարձած մի քանի ընտանիքներից, նրանց ունեցվածքն ու տները գրավեցին արաբները։

Հակասեմականության աճը արաբական երկրներում

խմբագրել

1930 թվականի հունիսին Միջագետքում ավարտվեց Բրիտանական մանդատը, իսկ 1932 թվականի հոկտեմբերին այնտեղ ստեղծվեց Իրաքի պետությունը։ Ի պատասխան քրիստոնյա ասորիների կողմից ինքնավարության պահանջի՝ Իրաքի իշխանությունները 1933 թվականի օգոստոսին կազմակերպեցին արյունալի կոտորած, որը կազմակերպել էին զինվորականները։ Հրեաների համար սա առաջին նշանն էր, որ նոր իշխանությունները չեն պատրաստվում հարգել փոքրամասնությունների իրավունքները։ Թագավոր Ֆեյսալ I-ը, որը հայտնի էր իր ազատական դիրքորոշմամբ, մահացավ սեպտեմբերին 1933. Նրա իրավահաջորդը Գազի I-ի որդին էր, որը ազգայնական և հակաբրիտանական էր։ Գազն էլ աջակցություն էր ցուցաբերում ազգայնական կազմակերպություններին, որոնք իրենց հերթին աջակցություն էին ստանում Սիրիայից և Պաղեստինից արաբ միգրանտներից։ Նրանց ոգևորությունը առաջացրեց Արաբական ապստամբությունը ենթամանդատական Պաղեստինում (1936-1939), որը ներշնչվել էր Երուսաղեմի պրոնացիստ մուֆթի Հաջ-Ամին Ալ-Հուսեյնիի կողմից։ Արաբ միգրանտները դավանում էին պանարաբիզմի գաղափարախոսությունը և հրեաներին դիտում էին որպես իրենց հիմնական թշնամիներ[9]։

Գերմանացի նացիստների քարոզչությունը ժողովրդականություն ձեռք բերեց իրաքցի ազգայնականների շրջանում, որոնցից այն սկսեց տարածվել ամբողջ արաբական աշխարհում։ Գերմանացի դիվանագետ և ռեզիդենտ Ֆրից Գրոբբան, ով 1932 թվականից ապրում էր Իրաքում, ամեն կերպ խթանեց հակահրեական տրամադրությունները. մասնավորապես, նա թողարկեց Հիտլերի «Իմ պայքարը» գրքի արաբերեն թարգմանությունը (ոճականորեն հարթեցված, որպեսզի «չվիրավորի» արաբներին), սկսվեց Բեռլինի ռադիոյի հեռարձակումը արաբերեն լեզվով։ 1934 թվականից ի վեր Իրաքի կառավարությունն ավելի ու ավելի կոշտ հակահրեական քաղաքականություն է վարել։ 1936-1939 թվականներին Իրաքում սպանվել է 10 հրեա, եղել է հրեական տների և խանութների վրա ռումբերի նետման 8 դեպք[10]։

1941 թվականի հունիսին Իրաքում տեղի ունեցավ պրոազգիստական հեղաշրջում, որը ղեկավարում էր Ռաշիդ Ալի Ալ-Գայլանին։ Բրիտանական զորքերի աջակցությամբ հեղաշրջումը ճնշվեց, բայց անիշխանության պայմաններում, մինչ առճակատման արդյունքը դեռ պարզ չէր, Բաղդադում տեղի ունեցավ արյունալի ջարդ («Ֆարհուդ»), որի ընթացքում սպանվեցին մոտ 180 հրեաներ և կորցրին մոտ 50,000 հրեաների ունեցվածքը։ Սկսվեց հրեաների զանգվածային (հիմնականում անօրինական) փախուստը Իրաքից. մինչև 1949 թվականը անօրինական արտագաղթի արագությունը տարեկան հասնում էր 1000 մարդու[11]։ 1941-1949 թվականներին Իրաքը միասին հաշված կորցրել է 10 000 հրեա։

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ընթացքում Հյուսիսային Աֆրիկայի մեծ մասում գերակշռում էին կամ Վիշի պրոնացիստական ռեժիմը, կամ ֆաշիստական Իտալիան. բացի այդ, այնտեղ ներխուժեց Ռոմելի Հիտլերի Աֆրիկյան կորպուսը։ Այս տարածքներում հրեաները զրկված էին իրավունքներից, չնայած նացիստներն ու նրանց արբանյակները այնտեղ ձեռք չէին հասել համատարած ոչնչացման, ինչպես օկուպացված Եվրոպայում։ 1942 թվականին գերմանական զորքերը գրավեցին լիբիական Բենգազի քաղաքը, որտեղ գտնվում էր հրեական խոշոր թաղամասը, թալանեցին այն և անապատի միջով ուղարկեցին 2000 հրեաների աշխատանքային ճամբարներ, որոնցից յուրաքանչյուր հինգերորդը մահացավ։ Այդ ժամանակ Լիբիայի հրեաների մեծ մասն ապրում էր Տրիպոլի և Բենգազի քաղաքներում, մի փոքր ավելի քիչ՝ Ալբայդա և Միսուրատա քաղաքներում[12]։

Հյուսիսային Աֆրիկան նացիստներից ազատագրելուց հետո արաբների շրջանում հակահրեական տրամադրությունները պահպանվեցին։ Նոր ջարդեր սկսվեցին, որոնցից ամենադաժանը 1945 թվականի Տրիպոլիի կոտորածն էր, երբ մի քանի օրվա ընթացքում սպանվեցին ավելի քան 130 հրեաներ, այդ թվում՝ 36 երեխա, հարյուրավոր մարդիկ վիրավորվեցին, 4000 մարդ մնաց անօթևան, 2400-ը ամբողջովին ավերվեցին։ Տրիպոլիում ոչնչացվել է 5 սինագոգ, իսկ գավառական քաղաքներում՝ 4․ միայն Տրիպոլիում թալանվել է ավելի քան 1000 հրեական կացարան[13]։ Նույն թվականին ջարդերը ծավալվեցին արաբական այլ քաղաքներում։ Կահիրեի ջարդերի ժամանակ (1945 թվական) սպանվել է 10 հրեա։

Ելք արաբական երկրներից (1948-1972)

խմբագրել

1947 թվականի նոյեմբերի 29-ին ՄԱԿ-ի կողմից նախկին ենթամանդատական Պաղեստինում երկու պետություն՝ հրեական և արաբական, ստեղծելու մասին բանաձևի ընդունմանը արաբական երկրներում պատասխանեցին կոտորածներով։ Սկզբում դա 1947 թվականի Ադենի ջարդն էր հարավային Եմենում և 1947 թվականի Հալեպի ջարդը Սիրիայում՝ տասնյակ սպանություններով։ 1948 թվականին բռնության ալիքը տարածվեց Եգիպտոսի, Մարոկկոյի և Իրաքի վրա և այս կամ այն չափով ազդեց արաբական բոլոր երկրների վրա։ Միևնույն ժամանակ, արաբական նոր անկախ պետությունները սկսեցին միջոցներ ձեռնարկել «հրեաներին մարգինալացնելու և հետապնդելու» համար, որպեսզի ստիպեն նրանց արտագաղթել Իսրայել[14][15][16]։

Քաղաքագետ Գայ Բեհորը մեջբերում է օրենքի նախագծի տեքստը (համեմատելով այն նացիստական Նյուրնբերգյան օրենքների հետ)[17], որը մշակվել է արաբական պետությունների լիգայի քաղաքական կոմիտեի կողմից դեռևս «Պաղեստինի բաժանման մասին ՄԱԿ-ի ծրագրի» ընդունումից առաջ՝ 1946 թվականի հունիսին և 1947 թվականի սեպտեմբերին, որն ուղղված էր հրեական ունեցվածքի բռնագրավմանը և այդ երկրներից հրեաների հարկադիր արտագաղթին, որպեսզի «երիտասարդ հրեական պետությունը [...] ողողվի հարյուր հազարավոր աղքատացած հրեա փախստականներով», և փաստացի իրագործվեց հետագա տարիներին։ ԱՊԼ-ի որոշումները հայտնի են դարձել իսրայելական հետախուզությանը, սակայն ռազմական սպառնալիքի լույսի ներքո արաբական երկրներում էթնիկ զտումների խնդիրը երկրորդ պլան է մղվել։ Փաստաթուղթը հրապարակվել է միայն մեր ժամանակներում[18]։

Լիբիայում հրեաներին զրկել են քաղաքացիությունից, իսկ Իրաքում բռնագրավել են նրանց ունեցվածքը։ Հրեաները, որոնք ստիպված էին լքել երկիրը, իրավունք չունեին սեփականության արտահանման։ 1949-1950 թվականների ընթացքում Իսրայելի կառավարությունը իրականացրեց «կախարդական գորգ» գործողությունը՝ Եմենից 50 000 հրեայի դուրս բերելու համար։ 1949-1951 թվականներին հրեաները Լիբիայից փախան Իսրայել։ 1950-1952 թվականներին Իսրայելն իրականացրել է Իրաքից 130 000 մարդու արտահանում։ Այս բոլոր դեպքերում տեղի հրեաների ավելի քան 90 %-ը նախընտրել է լքել իրենց բնակության երկիրը, չնայած ունեցվածքի կորստին[19]։

Ընդհանուր առմամբ, 1948 թվականից 1970-ականների սկզբին արաբա-մուսուլմանական երկրներից հեռացած հրեաների գնահատված թիվը 800 հազարից 1 միլիոն է։ Մի շարք հետազոտողներ քննարկում են իսլամական երկրներից հրեական միգրացիայի այլ շրջանակներ. հրեաներին, հաճախ կորցնելով գրեթե ամբողջ ունեցվածքը[20]։

«Արաբական երկրների հրեաների համաշխարհային կազմակերպությունը» (WOJAC) 2006 թվականին հրապարակել է գնահատական, ըստ որի՝ հարկադիր արտագաղթի արդյունքում արաբական երկրներում նրանց թողած հրեաների սեփականության արժեքը կազմել է ավելի քան 100 միլիարդ դոլար։ 2007 թվականին գնահատումը վերանայվել է՝ հասնելով 300 միլիարդ դոլարի։ Հրեաների կողմից լքված անշարժ գույքի մակերեսը գնահատվում է 100,000 քառակուսի կիլոմետր (ինչը 4 անգամ գերազանցում է Իսրայելի տարածքը)[1][21][22][23]։ Կազմակերպության ղեկավարությունը կարծում է, որ հրեաների զանգվածային տեղափոխման հիմնական պատճառը եղել է արաբական պետությունների լիգայի անդամների նպատակաուղղված քաղաքականությունը[24]։

Ալժիր

խմբագրել
 
Մեծ սինագոգը առգրավվել և վերածվել է մզկիթի, Օրան, Ալժիր

1940-1943 թվականներին Ալժիրի հրեաները ենթարկվեցին վիշիստական իշխանությունների բռնաճնշումներին և զրկվեցին քաղաքացիությունից։ Դաշնակիցների երկիր գալուց հետո նրանց իրավունքները վերականգնվեցին։

Ալժիրի (1962) կողմից Ֆրանսիայից անկախություն ստանալուց հետո 140 հազար հրեաներ, որոնք հիմնականում բնակվում էին Ալժիր, Բլիդա, Կոնստանտին և Օրան քաղաքներում, կրկին զրկվեցին քաղաքացիությունից։ Նրանց մի մասը մեկնել է Իսրայել, իսկ մյուս մասը՝ Ֆրանսիա, ինչը հանգեցրել է նացիստների կողմից ոչնչացված ֆրանսիական հրեական համայնքի վերականգնմանը[25]։

Բահրեյն

խմբագրել

Բահրեյնի փոքրաթիվ հրեական համայնքը, հիմնականում 1900-ականների սկզբին Իրաքից երկիր ժամանած գաղթականների ժառանգները, 1948 թվականին կազմել է 600 մարդ։ Դեռևս 1947 թվականի նոյեմբերի 29-ին ՄԱԿ-ում Պաղեստինի կարգավիճակի վերաբերյալ քվեարկության նախօրեին, դեկտեմբերի 2-5-ը նշանակված էր արաբների ցույցը։ Երկու օր «ցուցարարները» սահմանափակվում էին հրեաների վրա քարեր նետելով, բայց դեկտեմբերի 5-ին մայրաքաղաք Մանամայում ամբոխը կողոպտեց հրեաների տներն ու խանութները, ոչնչացրեց քաղաքի միակ սինագոգը, ծեծեց ճանապարհին հանդիպած հրեաներին և սպանեց մի ծեր կնոջ[26]։

Այս իրադարձությունն ավելի շուտ բացառություն էր համեմատաբար հանգիստ Բահրեյնի համար։ Այնտեղի հրեական համայնքի արտագաղթը ձգվել է տասնամյակներ, հրեաների մեծ մասը մեկնել է Մեծ Բրիտանիա։ 2006 թվականին երկրում մնացել է ընդամենը 36 հրեա[27]։ Ընդհանուր առմամբ, երկրում պահպանվում է հրեաների նկատմամբ հանդուրժողական վերաբերմունքը։ Տեղի գործարարներից մեկը՝ համակարգչային խանութի սեփականատեր Ռուբեն Ռուբենը, հայտարարել է. «իմ գնորդների 95 %-ը բնիկ բահրեյնցիներ են, իսկ մեր № 1  հաճախորդը կառավարությունն է։ Ես երբեք որևէ խտրականություն չեմ զգացել»[27]։

Մնացած հաշված հրեաներից ոմանք ակտիվ դեր են խաղում հասարակական կյանքում։ Իբրահիմ Նոն բայց 2002 թվականին ընտրվել է խորհրդարանի վերին պալատի, խորհրդատվական խորհրդի անդամ։ Human Rights Watch Society միջազգային իրավապաշտպան կազմակերպության Բահրեյնի մասնաճյուղը գլխավորում է հրեա կին[27]։ 2006 թվականի ընտրությունների ժամանակ թեկնածուներից մեկը՝ գրող Մունիրա Ֆահրոն, հայտարարել է. «իմ ընտրատարածքում ապրում են 20-30 հրեաներ։ Ես հետամուտ կլինեմ նրանց բարեկեցությանը»[28]։

Եգիպտոս

խմբագրել
 
Իբն-Էզրայի սինագոգը Կահիրեում

1948 թվականին Եգիպտոսում բնակվում էր մոտ 75 հազար հրեա։ Մինչ այժմ նրանցից մոտ 100 մարդ է մնացել, հիմնականում Կահիրեում։ Եգիպտոսից հրեաների Ժամանակակից արտագաղթը սկսվեց Կահիրեի կոտորածից հետո (1945), բայց մինչև 1948 թվականը այն մեծ մասշտաբներ չէր ընդունում։ 1948 թվականի հունիսին Կահիրեի կարաիմյան թաղամասում պայթած ռումբով սպանվեց 22 մարդ։ 1948 թվականի հուլիսին հարձակվեց հրեական խանութների և Կահիրեի սինագոգի վրա և սպանվեց 19 հրեա։ Հարյուրավոր հրեաներ ձերբակալվեցին, իսկ նրանց ունեցվածքը բռնագրավվեց։ 1950 թվականին Եգիպտոսը լքել էր երկրի հրեական համայնքի մոտ 40 %-ը։

1951 թվականին կազմակերպվեց արաբերեն թարգմանված «Սիոն իմաստունների արձանագրությունները» գրքի զանգվածային տարածումը, ինչը հակասեմական նոր ավելորդությունների պատճառ դարձավ[29]։ 1954 թվականին Լավոնի գործը նոր պատրվակ հանդիսացավ հրեաների վրա հարձակումների համար։

1956 թվականի հոկտեմբերին, սկսելով Սուեզի ճգնաժամը, Եգիպտոսի իշխանությունները ձերբակալեցին մոտ 1000 հրեաների և առգրավեցին իրենց պատկանող մոտ 500 ձեռնարկություններ և խանութներ։ Կահիրեի և Ալեքսանդրիայի մզկիթներում ընթերցվեց մի հռչակագիր, որտեղ հրեաներին անվանում էին սիոնիստներ  և պետության թշնամիներ։ Առգրավվել են հրեաներին պատկանող բանկային հաշիվները, շատ հրեաներ կորցրել են իրենց աշխատանքը։ Հրեաներին արգելվում էր աշխատել որպես իրավաբաններ, ինժեներներ, բժիշկներ և ուսուցիչներ։ Հազարավոր հրեաներ ստիպված են եղել լքել երկիրը։ Նրանց թույլատրվեց իրենց հետ վերցնել 1 ճամպրուկ և մի փոքր գումար՝ ստորագրելով նվիրատվությունը մնացած ունեցվածքի համար՝ հօգուտ եգիպտական պետության։ Ինչպես հաղորդել են օտարերկրյա դիտորդները, մեկնողների հարազատները պատանդ են դարձել այն դեպքում, եթե մեկնողները դեմ արտահայտվեն եգիպտական կառավարությանը։ 1956-1957 թվականներին երկիրը լքել են մոտ 25 հազար հրեաներ, որոնք մեկնել են Եվրոպա, ԱՄՆ, Հարավային Ամերիկա և Իսրայել։ Նման միջոցներ՝ վտարում գույքի բռնագրավմամբ, Եգիպտոսի իշխանությունները ձեռնարկել են Ֆրանսիայի և Մեծ Բրիտանիայի քաղաքացիների նկատմամբ։ 1957 թվականին Եգիպտոսի հրեական բնակչությունը նվազել էր մինչև 15 հազար մարդ[30]։

1960 թվականին Կահիրեի ռազմական նահանգապետ Սալահ Դասուկին Ալ-Մաջալաա թերթում հրապարակեց մի հոդված, որը հաճախ հղում էր կատարում «Սիոնի իմաստունների արձանագրություններին»[31]։ 1965 թվականին նախագահ Նասերի կառավարությունը անգլերենով թողարկեց բրոշյուր՝ «Իսրայելը՝ Աֆրիկայի թշնամին» վերնագրով, և սկսեց այն տարածել Աֆրիկայի անգլախոս երկրներում։ Բրոշյուրը հաճախ վկայակոչում էր «Արձանագրությունները» և Գ. Ֆորդի «Միջազգային հրեա» գիրքը և ընթերցողին համոզում, որ հրեաները խաբեբաներ են, գողեր և մարդասպաններ[32]։ Վեցօրյա պատերազմի ժամանակ (1967) շատ հրեաներ ձերբակալվեցին և խոշտանգվեցին, և նրանց տները բռնագրավվեցին։

Իրաք

խմբագրել
 
Իրաքցի հրեաները դուրս են գալիս Իսրայելի «Լոդ» օդանավակայանից տարանցիկ ճամբար (Մաաբարա) տանող ճանապարհին, 1951 թվական

1941 թվականին անիշխանության պայմաններում, երբ երկրում պայքար էր ընթանում ազգայնական Ալ-Գայլանի խմբավորման և պրոբրիտանական ուժերի միջև, Բաղդադում ջարդ սկսվեց («Ֆարհուդ»), որի ընթացքում սպանվեց մոտ 180 հրեա և վիրավորվեց 240-ը, թալանվեց հրեաներին պատկանող 586 ձեռնարկություն և ավերվեց 99 հրեական տուն[33]։

1948 թվականին Իրաքում մնացել էր մոտ 150 հազար հրեա, հիմնականում Բաղդադ և Բասրա քաղաքներում։ Արաբական լիգայի երկրների մեծամասնության նման, Իրաքը 1948 թվականից հետո արգելեց հրեական միգրացիան՝ վկայակոչելով այն փաստը, որ այն կարող է ուժեղացնել Իսրայել պետությունը։ Հակառակ արգելքների՝ 1949 թվականին Իրաքից ամսական 1000 հրեա է փախել։

Փորձելով վերահսկել երկրից կապիտալի արտահոսքը, 1950 թվականի մարտին Իրաքի կառավարությունը օրենք ընդունեց 1 տարի ժամկետով՝ թույլ տալով հրեաներին արտագաղթել, եթե նրանք հրաժարվեն Իրաքի քաղաքացիությունից։ Մեկնողների ողջ ունեցվածքը փոխանցվել է իրաքյան պետությանը։ Սկզբում Իսրայելը դժվարանում էր ընդունել Իրաքից բոլոր փախստականներին, բայց հետո սկսեց «Էզրա և Նեհեմիա» գործողությունը՝ Իրաքից հնարավորինս շատ իր եղբայրներին տարհանելու համար։

1950 թվականի օգոստոսի 21-ին Իրաքի ներքին գործերի նախարարը սպառնացել է հրեաներին տեղափոխող ավիաընկերությանը խլել իր արտոնագիրը, եթե նա օրական 500 հրեա չարտանի։ 1950 թվականի սեպտեմբերի 18-ին վարչապետ Նուրի ալ-Սաիդը կանչեց հրեական համայնքի ներկայացուցչին և հայտարարեց նրան, որ Իսրայելը հետաձգում է Իրաքից հրեաների մեկնումը՝ սպառնալով «նրանց արտաքսել սահման»։

1950 թվականի ապրիլից 1951 թվականի հունիս ամիսներին Բաղդադում 5 ռումբ է պայթել։ Իրաքի իշխանությունները ձերբակալել են 3 սիոնիստ ակտիվիստների՝ նրանց մեղադրելով պայթյունների մեջ (երկուսին դատապարտել են մահվան, մեկին՝ 10 տարվա ազատազրկման)[34]։ 1951 թվականի մայիս-հունիս ամիսներին Իրաքում հայտնաբերվեցին սիոնիստական ընդհատակյա զենքի պահեստներ։

1969 թվականին մահապատժի են ենթարկվել մոտ 50 հրեաներ, այդ թվում՝ 11-ը հրապարակայնորեն։ Սիոնիզմը դատապարտող զանգվածային ցույցեր են կազմակերպվել[35]։

Բաղդադի հրեական համայնքը 2003 թվականին ուներ 20 մարդ, 2009 թվականին՝ 8 մարդ։ Բաղդադի սինագոգը և հրեական գերեզմանատունը փակվել են 2004 թվականին։ Բասրա նավահանգստային քաղաքի մեկ այլ սինագոգ վերածվել է պահեստի[36]։

Լիբանան

խմբագրել
 
Մագեն-Աբրահամ սինագոգը Բեյրութում

Հնագույն հրեական համայնքները հաստատվել են Լիբանանի տարածքում մ. թ. ա. մոտ 300 թվականին։ 1948 թվականին երկրի հրեական բնակչությունը կազմում էր մոտ 24000 մարդ[37]։ Ամենամեծ համայնքները եղել են Բեյրութում և Լիբանանի լեռների ստորոտին գտնվող գյուղերում՝ Դեյր-էլ-Քամար, Բարուք, Բեհաման և Խասբայա։ Եթե ֆրանսիական վարչակազմի օրոք պատերազմից առաջ հրեաների վիճակը բարելավվեց Օսմանյան Թուրքիայի համեմատ, ապա Վիշիի ռեժիմի ժամանակ հրեաների իրավունքները զգալիորեն սահմանափակվեցին։ Պատերազմից հետո հրեաները աջակցեցին Լիբանանի անկախությանը։

Ի տարբերություն արաբական այլ երկրների՝ Իսրայելի անկախության պատերազմի ժամանակ երկրի հրեական համայնքը հետապնդումների չի ենթարկվել։ Ավելին, 1948 թվականից հետո Լիբանանը միակ արաբական երկիրն էր, որտեղ հրեական համայնքը ոչ թե փոքրանում էր, այլ աճում՝ հիմնականում Սիրիայից և Իրաքից հրեա փախստականների հոսքի պատճառով։

Չնայած դրան, 1948 թվականից հետո երկրում հակահրեական տրամադրություններն ուժեղացան։ 1967 թվականին տեղի հրեաներից շատերը գաղթել են ԱՄՆ, Կանադա, Ֆրանսիա և Իսրայել։ Լիբանանի քաղաքացիական պատերազմի ժամանակ (1975-1990) շատ հրեաներ տուժեցին։ 1971 թվականին սիրիացի գործակալների կողմից առևանգվեց Լիբանանի հրեական համայնքի գլխավոր քարտուղար 69-ամյա Ալբերտ Էլիան։ Նա բանտարկվեց սիրիական բանտում և կտտանքների ենթարկվեց մի շարք սիրիացի հրեաների հետ միասին, ովքեր փորձում էին լքել երկիրը։ Սիրիայի կառավարիչ Հաֆեզ Ասադը հրաժարվել է ազատ արձակել նրան նույնիսկ ՄԱԿ-ի բանագնաց արքայազն Սադրուդդին Աղա Խանի միջնորդությամբ։ 1980-ական թվականներին Հըզբոլլահն առևանգել է Լիբանանի մի շարք հրեա գործարարների։ Ըստ 2004 թվականի քաղաքային ընտրությունների ընտրողների ցուցակների, դրանց մասնակցել է միայն մեկ հրեա ընտրող։ Ներկայումս Լիբանանի հրեական համայնքի մնացորդները կազմում են 20-40 մարդ[38][39]։

Լիբիա

խմբագրել

1945 թվականի նոյեմբերին Տրիպոլիում տեղի ունեցան մի շարք ջարդեր։ Մի քանի օրվա ընթացքում սպանվեց ավելի քան 130 հրեա, այդ թվում՝ 36 երեխա, վիրավորվեց մի քանի հարյուր մարդ, անօթևան մնաց 4000 մարդ, իսկ 2400-ը ավերվեց։ Ավերվել են նաև Տրիպոլիում 5 սինագոգներ և Լիբիայի այլ քաղաքներում 4-ը։ 1948 թվականի հունիսին տեղի ունեցավ ջարդերի նոր ալիք, որի ընթացքում սպանվեցին 15 հրեաներ և ավերվեցին 280 հրեական տներ[40]։

1948 թվականին Լիբիայում ապրել է մոտ 38 հազար հրեա[41]։ 1948 թվականին Իսրայել պետության հռչակման և 1951 թվականի դեկտեմբերին Լիբիայի անկախության միջև ընկած ժամանակահատվածում ավելի քան 30 հազար հրեաներ արտագաղթեցին Իսրայել։ 1967 թվականին Վեցօրյա պատերազմի ժամանակ հրեական բնակչությունը, որն այդ ժամանակ կազմում էր ընդամենը 4 հազար մարդ, կրկին ենթարկվեց կոտորածների, որոնց ընթացքում սպանվեց 18 մարդ, շատերը վիրավորվեցին։ Լիբիայի կառավարությունը հրեաներից պահանջել է «ժամանակավորապես» լքել երկիրը՝ թույլ տալով բոլորին իրենց հետ վերցնել 1 ճամպրուկ և 50 ԱՄՆ դոլարին համարժեք դրամ։ 1967 թվականի հունիսին և հուլիսին Իտալիայի տարածքով 1300 մարդ մեկնել է Իսրայել, 2200-ը մնացել է Իտալիայում և ևս մի քանի հարյուր ուղևորվել է ԱՄՆ։ Լիբիայում մնացել են միայն մի քանիսը[42][43]։

1970 թվականին բռնապետ Քադաֆին նոր օրենքներ է հրապարակել, որոնցով հրեաների ողջ ունեցվածքն ընտրվել է 15 տարի ժամկետով պարտատոմսերի դիմաց, սակայն ժամկետը լրանալուց հետո հրեաները ոչինչ չեն ստացել. Քադաֆին բացատրել է, որ «հրեաների աջակցությունը Իսրայելին զրկել է նրանց ունեցվածքի իրավունքից»[44]։

Թեև Տրիպոլիի գլխավոր սինագոգը վերականգնվել է 1999 թվականին, այն փակ է մնում կրոնական ծառայության համար։ Լիբիայի վերջին հրեա կինը՝ Էսմերալդա Մեգնագին, մահացել է 2002 թվականի փետրվարին։ Ներկայումս Իսրայելում բնակվում են լիբիական ծագմամբ շուրջ 40 հազար հրեաներ[45][46]։

Մարոկկո

խմբագրել
 
Հրեական հարսանիք Մարոկկոյում. Էժեն Դելակրուա, Լուվր, Փարիզ
 
Ֆես քաղաքի հրեաները, մոտ 1900 թվական

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ Մարոկկոյում Վիշիի ռեժիմը խտրական օրենքներ հաստատեց հրեաների դեմ։ Մասնավորապես, հրեաներին արգելվում էր որևէ վարկ ստանալ, նրանց վտարեցին եվրոպացիներով բնակեցված շրջաններից, սահմանափակումներ դրվեցին հրեաների կողմից որոշակի պաշտոններ և մասնագիտություններ զբաղեցնելու համար, մասնավորապես՝ իրավաբաններ և բժիշկներ[47]։ Սուլթան (1927-1961) Մուհամմադ V-ը արտահայտեց իր անձնական մերժումը վիշիստական հեղինակային օրենքների վերաբերյալ և հավաստիացրեց Մարոկկոյի հրեական համայնքի ղեկավարներին[48], որ ինքը երբեք չի ոտնձգի «անձամբ նրանց կամ նրանց ունեցվածքի վրա», չնայած կասկածներ կան այս հարցում նրա ակտիվ դիրքորոշման վերաբերյալ[49]։

1948 թվականի հունիսին Իսրայել պետության կազմավորման հռչակումից անմիջապես հետո և արաբա-իսրայելական առաջին պատերազմի կեսին Ուջդա և Ջերադա քաղաքներում տեղի ունեցան կոտորածներ, որոնց ընթացքում սպանվեցին 44 հրեաներ։ 1948-1949 թվականների կոտորածից անմիջապես հետո Մարոկկոյից Իսրայել է մեկնել 18 հազար հրեա։ Չնայած արտագաղթը շարունակվեց նաև հետագա տարիներին, դրա արագությունը ընկավ տարեկան մի քանի հազար մարդու։ 1950-ական թվականների սկզբին սիոնիստական կազմակերպությունները խրախուսում էին միգրացիան[50]։

1956 թվականին Մարոկկոյի նախկին ֆրանսիական Պրոտեկտորատը անկախություն ստացավ։ Հրեաները անկախ երկրում գրավեցին մի շարք կարևոր պաշտոններ. մասնավորապես, երեքը դարձան խորհրդարանի պատգամավոր, իսկ մեկը՝ Լեոն Բենսակենը, կարճ ժամանակով դարձավ փոստի և հեռագրի նախարար (չնայած նրանից հետո ոչ մի հրեա չէր մտնում կաբինետ)[51]։ Չնայած կառավարության մակարդակով հրեաների հանդեպ բարյացակամ վերաբերմունքին, բնակչության ստորին շերտերում այլ տրամադրություններ էին տիրում՝ ավանդական զգուշավորությունից մինչև թշնամանք[52]։ Մարոկկացիների շրջանում ընդհանուր արաբական գիտակցության աճը և, որպես արդյունք, Իսրայելի հակառակորդների համակրանքը և հրեական ավանդական ուսումնական հաստատությունների վրա աճող ճնշումը մեծացրել են հրեաների մտահոգությունները[52]։ Արդյունքում, արտագաղթը 1954 թվականին 8171 մարդուց 1955 թվականին հասավ 24 994-ի, իսկ 1956 թվականին էլ ավելի ուժեղացավ։

1956-1961 թվականներին Իսրայել արտագաղթն արգելվեց օրենքով, բայց այն գաղտնի շարունակվեց. դրա ընթացքում Մարոկկոն լքեց ևս 18 հազար հրեա։ 1961 թվականի հունվարի 10-ին հրեա փախստականներ տեղափոխող նավը խորտակվեց Մարոկկոյի հյուսիսային ափերի մոտ։ Համաշխարհային հանրության բացասական արձագանքը ստիպեց թագավոր Մուհամմադ V-ին կրկին թույլատրել հրեական արտագաղթը։ Հաջորդ երեք տարիների ընթացքում երկիրը լքել է ավելի քան 70 հազար հրեա[53]։ Մինչև 1967 թվականը երկրում մնացել էր ընդամենը 50,000 հրեա[54]։

1967 թվականի Վեցօրյա պատերազմը մեծացրեց արաբների թշնամանքը հրեաների նկատմամբ Մարոկկոյում, որտեղից շարունակվեց հրեաների միգրացիան։ 1970-ականների սկզբին հրեական համայնքը նվազել էր մինչև 25,000 մարդ։ Հրեաները շարունակում էին մեկնել Ֆրանսիա, Բելգիա, Իսպանիա և Կանադա[54]։

Չնայած աճող նվազող թվին, հրեաները դեռ կարևոր դեր են խաղում Մարոկկոյի կյանքում։ Թագավորական ավագ խորհրդականը հրեա Անդրե Ազուլայն է։ Հրեական դպրոցներն ու սինագոգները ստանում են պետական սուբսիդիաներ։ Միևնույն ժամանակ, իսլամիստական խմբերը սպառնում են հրեաներին երկրում, իսկ 2003 թվականին Կասաբլանկայում տեղի ունեցած պայթյունների հետևանքով մի քանի մարդ զոհվեց։ Հանգուցյալ թագավոր (1961-1999) Հասան II-ը բազմիցս կոչ է արել արտագաղթած հրեաներին վերադառնալ, բայց ոչ ոք չի լսել նրա խորհուրդները։

Եթե 1948 թվականին Մարոկկոյում ապրում էր ավելի քան 250,000-265,000 հրեա, ապա 2000 թվականին նրանց մնաց ընդամենը 5230 մարդ (ըստ գնահատականների)։

Սուդան

խմբագրել

Սուդանի հրեական համայնքը հիմնականում բնակվում էր նրա մայրաքաղաք Խարթումում՝ 19-րդ դարի երկրորդ կեսից։ 20-րդ դարի կեսերին համայնքը կազմում էր մոտ 350 հրեա, հիմնականում սեֆարդական ծագմամբ։ Կար ժողովարան և հրեական դպրոց։ 1948-1956 թվականներին բավականին շատ հրեաներ լքեցին երկիրը և 1960-ականների սկզբին համայնքը դադարեց գոյություն ունենալ[55][56]։

Սիրիա

խմբագրել
 
Հունական հարսանիք Հալեպում, Սիրիա, 1914 թվական

1947 թվականին ջարդարարներն այրել են Հալեպ քաղաքի հրեական թաղամասը՝ սպանելով 75 մարդու[57]։ Շուտով Հալեպը լքեց հրեա բնակչության մոտ կեսը[58]։ 1948 թվականին Սիրիայում մնացել է մոտ 30 հազար հրեա։ Սիրիայի կառավարությունը մի շարք սահմանափակումներ է դրել հրեաների վրա, այդ թվում՝ արտագաղթի։ Հաջորդ մի քանի տասնամյակների ընթացքում շատ հրեաներ կարողացան փախչել ակտիվիստների, մասնավորապես Ջուդի Ֆելդ Քարի աջակցությամբ[59], ովքեր օգնեցին հրեաներին գաղտնի տեղափոխել արտասահման, ինչպես նաև համաշխարհային ուշադրություն հրավիրեցին նրանց դիրքի վրա։

Մադրիդյան կոնֆերանսից հետո (1991 թվական) ԱՄՆ-ը սկսեց ճնշում գործադրել Սիրիայի կառավարության վրա, որպեսզի վերջինս թուլացնի հրեաների վրա դրված սահմանափակումները։ 1992 թվականի սուրբ Զատիկին Սիրիայի կառավարությունը սկսեց հրեաներին որոշակի քանակությամբ արտագնա վիզաներ տրամադրել, պայմանով, որ նրանք չեն արտագաղթում Իսրայել։ Այդ ժամանակ երկրում ապրում էին մի քանի հազար հրեաներ։ 21-րդ դարի սկզբին երկրում մնացել էին ընդամենը մի քանի հարյուր հրեաներ, մյուսները գաղթել էին հիմնականում ԱՄՆ և Իսրայել։ Ներկայումս սիրիական ծագումով հրեաների խոշոր և ակտիվ համայնքը բնակվում է Նյու Յորքի Հարավային Բրուքլին քաղաքում։ 2004 թվականին Սիրիայի կառավարությունը փորձեց հարաբերություններ հաստատել ներգաղթյալների հետ, և նույն տարվա գարնանը երկիր այցելեց սիրիացի հրեաների պատվիրակությունը[60]։

Թունիս

խմբագրել
 
Թունիսցի հրեաներ, մոտ 1900 թվական

1948 թվականին Թունիսում ապրում էր մոտ 105 հազար հրեա։ Ներկայումս (2010) համայնքը ունի ոչ ավելի, քան 1500 մարդ՝ հիմնականում Ջերբա կղզում, Թունիս և Զարզիս քաղաքներում։ Թունիսի կողմից Ֆրանսիայից անկախություն ստանալուց անմիջապես հետո (1956) կառավարության հակասեմական քաղաքականությունը հանգեցրեց հրեաների զանգվածային արտագաղթի. մոտ կեսը գնաց Իսրայել, իսկ մյուս կեսը՝ Ֆրանսիա։ 1967 թվականին Իսրայելի համար հաղթական պատերազմի արդյունքում հրեաների վրա հարձակումներն ուժեղացան, իսկ արտագաղթը դեպի Ֆրանսիա և Իսրայել արագացավ։ Հրեաների վրա նկատելի հարձակումներ տեղի ունեցան 1982, 1985 և 2002 թվականներին, երբ Ալ-Քաիդան ռումբի պայթյուն կազմակերպեց Ջերբա կղզու սինագոգում, որը սպանեց հիմնականում գերմանացի զբոսաշրջիկներին՝ ընդամենը 21 մարդ։

Հրեական «նակբա»

խմբագրել

Ի պատասխան պաղեստինյան քարոզչության կողմից «նակբա» տերմինի օգտագործման՝ իսրայելական աղբյուրները սկսեցին օգտագործել «հրեական նակբա» տերմինը՝ նկարագրելու համար Իսրայելի պետությունների ստեղծմանը հաջորդած տարիներին արաբական երկրներում հրեաների հետապնդումները[61]։ Նույն տերմինը օգտագործվում է մի շարք այլ աղբյուրների կողմից[62][63][64][65][66][67][68]։

Եգիպտոսի Հրեաների համաշխարհային կոնգրեսի նախագահ, սոցիոլոգ պրոֆեսոր Ադա Ահարոնին իր «Ինչ վերաբերում է հրեական նակբային» («What about the Jewish Nakba?), գրում է, որ արաբական երկրներից հրեաների արտաքսման մասին ճշմարտության հրապարակումը կարող է բարելավել հաշտեցման իրական գործընթացը, քանի որ թույլ կտա պաղեստինցիներին հասկանալ, որ նրանք միակ տուժածները չեն այս հակամարտության մեջ, և նրանց «զոհաբերության և մերժման» զգացումը կնվազի[69]։

Սոցիոլոգիայի դոկտոր Հուդա Շենհավը, ընդհակառակը, արաբական երկրներից հրեաների արտագաղթի և Պաղեստինից արաբների արտագաղթի միջև եղած անալոգիան անվանում է «անհիմն» և «անբարոյական» և կարծում է, որ այս անալոգիան նվազեցնում է «հրեա-արաբական հաշտեցման» հնարավորությունները[70]։

Այդուհանդերձ, սկսած 2002 թվականից, արաբական երկրներից հրեա փախստականների կազմակերպություններն ակտիվ արշավ են սկսել բռնագրավված և կորցրած գույքի դիմաց փոխհատուցման իրենց իրավունքների ճանաչման համար[71][72][73]։

2012 թվականին այդ թեման սկսեց ակտիվորեն քննարկվել Իսրայելի ԱԳՆ-ի[74][75], այդ թվում՝ ՄԱԿ-ի կողմից[76]։

Փոխհատուցման իրավունք

խմբագրել

Իսրայելի կառավարության պաշտոնական դիրքորոշումն այն է, որ հրեաները լքել են արաբական երկրները որպես փախստականներ և իրավունք ունեն փոխհատուցման կամ վերադարձի իրավունք ստանալ այն գույքը, որը կորցրել են հարկադիր արտագաղթի ընթացքում հետապնդումների և բռնագրավումների պատճառով[77]։

2008 թվականին ուղղափառ սեֆարդական կուսակցությունը՝ «Շաս»-ը, հայտարարեց, որ փոխհատուցում է պահանջելու արաբական երկրներից հրեա փախստականների համար[78]։

2009 թվականին պատգամավոր Նիսիմ Զեևը («Շաս» կուսակցություն) Քնեսեթ է ներկայացրել օրինագիծ այն մասին, որ Իսրայելի ժամանակակից քաղաքացիների կողմից հրեա փախստականներին փոխհատուցում պահանջելը դառնա ցանկացած ապագա խաղաղ բանակցությունների անբաժանելի մասը։ 2010 թվականի փետրվարին այս օրինագիծն ընդունվեց առաջին ընթերցմամբ։ Դրանից քիչ առաջ ԱՄՆ Կոնգրեսի Ներկայացուցիչների պալատը (2008) ընդունեց մի փաստաթուղթ, որը պահանջում էր, որ Մերձավոր Արևելքում խաղաղ բանակցությունների ընթացքում «փախստականներ» տերմինը տարածվի ոչ միայն արաբների, այլև հրեաների և քրիստոնյաների վրա[79]։

Իսրայելի և նրա սահմաններից դուրս շատ աղբյուրներ կարծում են, որ ուղղակի կապ կա արաբ փախստականների խնդրի և արաբական երկրներից հրեա փախստականների խնդրի միջև, և չի կարելի դրանք դիտարկել միմյանցից անջատ[80][81][82]։

Հոլոքոստի զոհերի փոխհատուցման մասնագետ Սիդնեյ Զաբուդոֆը հրապարակել է հաշվարկ, ըստ որի 1947 թվականից արաբական երկրները լքած հրեաների կրած կորուստները կազմում են 6 միլիարդ դոլար, մինչդեռ պաղեստինա-արաբ փախստականների կորուստները կազմում են մոտ 3,9 միլիարդ դոլար (երկու թվերն էլ 2007 թվականի տվյալներ են)[83]։

Քննադատություն

խմբագրել

Արաբական երկրներից որոշ հրեա գաղթականներ երկիմաստ են վերաբերվում այն պնդմանը, որ իրենք փախստականներ են։

Կնեսետի «Մերեց» կուսակցության նախկին անդամ, ծնունդով Իրաքից, Ռան Քոենը հայտարարել է. «Ես փախստական չեմ։ Ես եկել եմ այստեղ սիոնիզմի կանչով, այս երկրի գրավչության և վերածննդի գաղափարի պատճառով։ Ոչ ոք ինձ փախստական չի կարող անվանել»։

Կնեսետի նախկին նախագահ, Եմենում ծնված Իսրայել Յեշայահուն, ով Աշխատանքի կուսակցության պատգամավոր է, հայտարարել է. «Մենք փախստականներ չենք։ [Մեզանից ոմանք] այս երկիր են ժամանել նախքան Իսրայել պետության ծնունդը։ Մենք ունեինք Մեսիական նկրտումներ»։ Քնեսեթի մեկ այլ նախկին նախագահ, նույնպես աշխատանքի կուսակցությունից, որը ծնվել է Իրաքում, Շլոմո Հիլելը հայտարարել է. «Ես արաբական երկրներից հրեաների հեռանալը չեմ համարում փախուստ։ Ես չեմ կարծում, որ հրեաները պետք է հեռանան արաբական երկրներից»։ Նրանք եկել էին այստեղ, քանի որ ցանկանում էին դա, քանի որ նրանք սիոնիստներ էին[84]։

Իսրայելի պատմագրության ռեվիզիոնիստական դպրոցի ներկայացուցիչ Թոմ Սեգևը պնդում է, որ «Իսրայել արտագաղթելու որոշումը հաճախ անձնական որոշում էր։ Այն հիմնված էր տվյալ մարդու կյանքի կոնկրետ հանգամանքների վրա։ Ոչ բոլորն էին աղքատ, կամ «մութ քարանձավների և ծխի հորերի բնակիչներ»։ Բացի այդ, ոչ բոլորն են իրենց ծննդյան երկրներում ենթարկվել հետապնդումների, բռնաճնշումների կամ խտրականության։ Նրանք արտագաղթել են տարբեր պատճառներով՝ կախված երկրից, ժամանակից, համայնքից և անձից»[85]։

ՄԱԿ-ի դիրքորոշում

խմբագրել

Ըստ «Justice for Jews from Arab Countries» (Արդարություն արաբական երկրների հրեաների համար)[86] միջազգային կազմակերպության փոխնախագահ դոկտոր Սթենդի Ուրմանի, 1949-2009 թվականներին Մերձավոր Արևելքում տիրող իրավիճակին նվիրված ՄԱԿ-ի 800 բանաձևերից 163-ը նվիրված են եղել պաղեստինցի արաբ փախստականների վիճակին, և ոչ մեկը՝ հրեաներին։ Նման մոտեցումը բնորոշ է նաև ՄԱԿ-ի այնպիսի կազմակերպություններին, ինչպիսիք են Մարդու իրավունքների խորհուրդը, տնտեսական և սոցիալական խորհուրդը և այլն[87]։

Մշակույթում

խմբագրել

Արաբական երկրներից հրեա փախստականների մասին է պատմում ֆրանսիացի ռեժիսոր Պիեռ Ռեհովի «Լուռ ելք» վավերագրական ֆիլմը (անգլ.՝ Silent Exodus)[88]։

Ծանոթագրություններ

խմբագրել
  1. ↑ 1,0 1,1 Schwartz, Adi (2008 թ․ հունվարի 4). «All I Wanted was Justice». Haaretz. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ մարտի 20-ին. Վերցված է 2011 թ․ հունիսի 18-ին.
  2. ↑ Malka Hillel Shulewitz, The Forgotten Millions: The Modern Jewish Exodus from Arab Lands, Continuum 2001, pp. 139 and 155.
  3. ↑ 3,0 3,1 Ada Aharoni «The Forced Migration of Jews from Arab Countries Արխիվացված 2012-02-13 Wayback Machine, Historical Society of Jews from Egypt website. Accessed February 1, 2009.
  4. ↑ Parfitt, Tudor. (2000) p. 91.
  5. ↑ Segev, 2001, էջեր 127—144
  6. ↑ Segev, Tom. One Palestine, Complete: Jews and Arabs Under the British Mandate. — Metropolitan Books, 1999. — С. 173—190. — ISBN 0-8050-4848-0
  7. ↑ Great Britain, 1930: Report of the Commission on the disturbances of August 1929, Command paper 3530 (Shaw Commission report), p. 65.
  8. ↑ NA 59/8/353/84/867n, 404 Wailing Wall/279 and 280, Archdale Diary and Palestinian Police records.
  9. ↑ Gat, M. The Jewish exodus from Iraq, 1948—1951. p.17.
  10. ↑ Gat, M. The Jewish exodus from Iraq, 1948—1951. p.18.
  11. ↑ Simon, Reguer, and Laskier, p.365
  12. ↑ History of the Jewish Community in Libya Արխիվացված 2006-07-18 Wayback Machine». Retrieved July 1, 2006
  13. ↑ Stillman, 2003, p. 145.
  14. ↑ Ya’akov Meron. «Why Jews Fled the Arab Countries» Արխիվացված 2008-12-04 Wayback Machine, Middle East Quarterly, September 1995.
  15. ↑ Jews in Grave Danger in All Moslem Lands, The New York Times, May 16, 1948, quoted in Was there any coordination between Arab governments in the expulsions of the Middle Eastern and North African Jews? Արխիվացված 2010-09-25 Wayback Machine (JIMENA)
  16. ↑ «Newly-discovered documents from EWLY-DISCOVERED DOCUMENTS FROM U.N. archives reveal collusion amont Arab countries in 1948 to persecute Jews in struggle against Israel» (PDF). Արխիվացված (PDF) օրիգինալից 2013 թ․ մայիսի 9-ին. Վերցված է 2011 թ․ հունիսի 18-ին.
  17. ↑ Роман Янушевский, Александр Реутов, Еврейские беженцы добрались до ООН Արխիվացված 2012-10-01 Wayback Machine, Коммерсантъ, 1 октября 2012
  18. ↑ «4/29/2012 גיא בכור». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 7-ին. Վերցված է 2012 թ․ մայիսի 5-ին.
  19. ↑ Aharoni, Ada The Forced Migration of Jews from Arab Countries (und) // Peace Review: A Journal of Social Justice. — Routledge, 2003. — Т. 15. — С. 53—60. Архивировано из первоисточника 10 Հոկտեմբերի 2017.
  20. ↑ «How Arabs stole Jewish property — Israel Business, Ynetnews». Արխիվացված օրիգինալից 2011 թ․ հունիսի 13-ին. Վերցված է 2011 թ․ հունիսի 18-ին.
  21. ↑ «JCPA.org». Արխիվացված օրիգինալից 2008 թ․ դեկտեմբերի 27-ին. Վերցված է 2011 թ․ հունիսի 18-ին.
  22. ↑ «Jews forced out of Arab countries seek reparations». www.jpost.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 11-ին. Վերցված է 2011 թ․ հունվարի 16-ին.
  23. ↑ «Expelled Jews hold deeds on abandoned property in Arab lands». www.jpost.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 11-ին. Վերցված է 2011 թ․ հունվարի 16-ին.
  24. ↑ «History». Արխիվացված է օրիգինալից 2008 թ․ հուլիսի 8-ին.
  25. ↑ «The Forgotten Refugees - Historical Timeline». Արխիվացված է օրիգինալից 2007 թ․ ապրիլի 30-ին. {{cite web}}: Invalid |url-status=404 (օգնություն)
  26. ↑ Stillman, 2003, p. 147.
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 Larry Luxner, Life’s good for Jews of Bahrain — as long as they don’t visit Israel Արխիվացված 2011-06-07 Wayback Machine, Jewish Telegraphic Agency, October 18, 2006. Accessed 25 October 2006.
  28. ↑ Sandeep Singh Grewal, Dr Munira Fakhro hopes for better future Արխիվացված 2007-09-29 Wayback Machine, WomenGateway, October 2006. Accessed 25 October 2006.
  29. ↑ Lewis, 1986, p. 199.
  30. ↑ «Jewish Refugees from Arab Countries». Արխիվացված օրիգինալից 2016 թ․ ապրիլի 15-ին. Վերցված է 2011 թ․ հունիսի 18-ին.
  31. ↑ Lewis, 1986, pp. 211, 271.
  32. ↑ Lewis, 1986, p. 210.
  33. ↑ Levin, Itamar (2001). Locked Doors: The Seizure of Jewish Property in Arab Countries. (Praeger/Greenwood) ISBN 0-275-97134-1, p. 6.
  34. ↑ David Hirst The gun and the olive branch: the roots of violence in the Middle East. — Nation Books, 2003. — С. 400. — ISBN 1-56025-483-1
  35. ↑ Republic of fear: the politics of modern Iraq By Kanan Makiya, chapter 2 «A World of Fear», University of California 1998
  36. ↑ «Ирак остался без евреев». Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ հունիսի 18-ին. Վերցված է 2011 թ․ սեպտեմբերի 3-ին.
  37. ↑ Hendler, Sefi (August 19, 2006). «Beirut’s last Jews». Ynet. Retrieved on 2007-05-22.
  38. ↑ «The Jews of Lebanon: Another Perspective». Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ փետրվարի 22-ին.
  39. ↑ «Beirut's last Jews - Israel Jewish Scene, Ynetnews». Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ փետրվարի 22-ին.
  40. ↑ Harris, 2001, pp. 149—150.
  41. ↑ Stillman, 2003, p. 155—156.
  42. ↑ Harris, 2001, pp. 155—156.
  43. ↑ Simon, 1999, pp. 3-4.
  44. ↑ Harris, 2001, p. 157.
  45. ↑ Sunsite.berkeley.edu Արխիվացված 2006-07-18 Wayback Machine
  46. ↑ «Jewishvirtuallibrary.org». Արխիվացված օրիգինալից 2010 թ․ հունիսի 21-ին. Վերցված է 2011 թ․ հունիսի 18-ին.
  47. ↑ Stillman, 2003, p. 127—128.
  48. ↑ Stillman, 2003, pp. 128—129.
  49. ↑ «Des camps de concentration au Maroc». Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ ապրիլի 3-ին. Վերցված է 2023 թ․ սեպտեմբերի 26-ին.
  50. ↑ Yehuda Grinker (an organizer of Jewish emigration from the Atlas), The Emigration of Atlas Jews to Israel, Tel Aviv, The Association of Moroccan Immigrants in Israel, 1973. Rickgold.home.mindspring.com Արխիվացված 2006-11-12 Wayback Machine
  51. ↑ Stillman, 2003, pp. 172—173.
  52. ↑ 52,0 52,1 Stillman, 2003, p. 173.
  53. ↑ Stillman, 2003, p. 174.
  54. ↑ 54,0 54,1 Stillman, 2003, p. 175.
  55. ↑ M.Cohen, Know your people, Survey of the world Jewish population. 1962.
  56. ↑ I.Nakham, The notebook of the Jewish community of Sudan.
  57. ↑ Daniel Pipes, Greater Syria: The History of an Ambition (New York: Oxford University Press, 1990) p. 57, records 75 victims of the Aleppo massacre.
  58. ↑ Shindler, Colin. A history of modern Israel. Cambridge University Press 2008. Pp.63-64.
  59. ↑ Levin, 2001, pp. 200—201.
  60. ↑ «SyriaComment.com: "The Jews of Syria," By Robert Tuttle». Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 11-ին.
  61. ↑ Dror Yemini, Ben (2009 թ․ մայիսի 16). «The Jewish Nakba: Expulsions, Massacres and Forced Conversions». Maariv (եբրայերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2009 թ․ հունիսի 20-ին. Վերցված է 2009 թ․ հունիսի 23-ին.
  62. ↑ Lyn Julius (2008 թ․ հունիսի 25). «Recognising the Jewish 'Nakba'» (անգլերեն). The Guardian. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ դեկտեմբերի 10-ին. Վերցված է 2012 թ․ նոյեմբերի 26-ին.
  63. ↑ Cotler, Irwin (2008 թ․ հունիսի 30). «The double Nakba». Jerusalem Post. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ հունիսի 29-ին. Վերցված է 2011 թ․ մայիսի 22-ին.
  64. ↑ «Recalling the Jewish Nakba in the 'Middle East', W2» (անգլերեն). 2011 թ․ մայիսի 18. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ դեկտեմբերի 10-ին. Վերցված է 2012 թ․ նոյեմբերի 26-ին.
  65. ↑ David Frum (2012 թ․ մայիսի 19). «The Jewish Nakba» (անգլերեն). thedailybeast.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ դեկտեմբերի 10-ին. Վերցված է 2012 թ․ նոյեմբերի 26-ին.
  66. ↑ Tom Gross (2009 թ․ մայիսի 26). «The Jewish Nakba: in many ways worse than the Arab» (անգլերեն). tomgrossmedia.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ դեկտեմբերի 10-ին. Վերցված է 2012 թ․ նոյեմբերի 26-ին.
  67. ↑ Zvi Gabay (2012 թ․ հունիսի 16). «The Farhud – the Jewish Nakba» (անգլերեն). The Jerusalem Post. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ դեկտեմբերի 10-ին. Վերցված է 2012 թ․ նոյեմբերի 26-ին.
  68. ↑ Jeffrey Goldberg (2012-05). «The Other 'Nakba'» (անգլերեն). theatlantic.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ դեկտեմբերի 10-ին. Վերցված է 2012 թ․ նոյեմբերի 26-ին.
  69. ↑ Aharoni, Ada (2009 թ․ հուլիսի 10). «What about Jewish Nakba?». YnetNews (անգլերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ օգոստոսի 29-ին. Վերցված է 2009 թ․ հուլիսի 10-ին.
  70. ↑ Yehuda, Shenhav (2003 թ․ օգոստոսի 15). «Hitching a Ride on the Magic Carpet». Haaretz. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ հունիսի 21-ին. Վերցված է 2011 թ․ մայիսի 11-ին.
  71. ↑ «Справедливость для евреев из арабских стран». Агентство еврейских новостей. 2009 թ․ հունիսի 16. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ օգոստոսի 20-ին. Վերցված է 2009 թ․ նոյեմբերի 5-ին.
  72. ↑ New coalition seeks compensation for Jewish refugees from Arab world Արխիվացված 2015-03-29 Wayback Machine, (անգլ.), Еврейское телеграфное агентство
  73. ↑ «US Congress hears resolution on Jewish refugees from Arab lands». Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ մարտի 29-ին. Վերցված է 2023 թ․ սեպտեմբերի 24-ին.
  74. ↑ «First MFA conference on Jewish refugees from Arab countries 3 Apr 2012» (անգլերեն). МИД Израиля. 2012 թ․ ապրիլի 3. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ դեկտեմբերի 10-ին. Վերցված է 2012 թ․ նոյեմբերի 25-ին.
  75. ↑ «МИД Израиля поднимает тему беженцев из арабских стран». zman.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 11-ին. Վերցված է 2012 թ․ ապրիլի 5-ին.
  76. ↑ Stewart Stogel (2012 թ․ սեպտեմբերի 23). «Israel-backed event highlights Arab-Jewish refugees» (անգլերեն). The Washington Times. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ հոկտեմբերի 14-ին. Վերցված է 2012 թ․ նոյեմբերի 25-ին.
  77. ↑ «Rights of Jews from Arab Lands». Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 11-ին.
  78. ↑ «Shas to seek payout for Jews deported from Arab countries». Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ օգոստոսի 11-ին.
  79. ↑ Kliger, Rachelle Israel vies to bring Mideast Jewish refugees into talks Արխիվացված 2011-06-04 Wayback Machine (18/02/2010) in The Jerusalem Post
  80. ↑ «Lyn Julius: Recognising the plight of Jewish refugees from Arab countries». The Guardian. London. 2008 թ․ հունիսի 25. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ նոյեմբերի 14-ին. Վերցված է 2010 թ․ մայիսի 6-ին.
  81. ↑ «A different kind of catastrophe.» Արխիվացված 2009-08-17 Wayback Machine The Guardian, 23 June 2008.
  82. ↑ Mendes, Philip. The forgotten refugees: the causes of the post-1948 Jewish Exodus from Arab Countries Արխիվացված 2013-01-13 archive.today, Presented at the 14 Jewish Studies Conference Melbourne March 2002. Retrieved June 12, 2007.
  83. ↑ «The Palestinian Refugee Issue: Rhetoric vs. Reality Արխիվացված 2008-12-27 Wayback Machine», Sidney Zabludoff, Jewish Political Studies Review 20:1-2 (Spring 2008)
  84. ↑ «Hitching a ride on the magic carpet» Haaretz. 15 August 2003. Արխիվացված 2010-03-29 Wayback Machine
  85. ↑ «Arab Jews and Myths of Expulsion and Exchange» Արխիվացված 2011-06-17 Wayback Machine The Palestine Chronicles.
  86. ↑ «Official Website of Justice for Jews from Arab Countries». Արխիվացված օրիգինալից 2011 թ․ օգոստոսի 25-ին. Վերցված է 2011 թ․ սեպտեմբերի 18-ին.
  87. ↑ Dr. Stanley A. Urman The United Nations and Middle East Refugees: The Differential Treatment of Arabs and Jews Արխիվացված 2012-01-28 Wayback Machine
  88. ↑ «Pierre Rehov's Middle East Documentaries: The Silent Exodus». Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ հունվարի 7-ին. Վերցված է 2023 թ․ սեպտեմբերի 24-ին.

Արտաքին հղումներ

խմբագրել
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Հրեաների_արտագաղթ_իսլամադավան_երկրներից&oldid=10121053» էջից