Սերգո Զաքարիաձե

վրացի խորհրդային դերասան

Սերգեյ Ալեքսանդրովիչ Զաքարիաձե (հունիսի 18 (հուլիսի 1), 1909[1], Բաքու, Ռուսական կայսրություն[1] - հուլիսի 12, 1971(1971-07-12)[1] կամ ապրիլի 13, 1971(1971-04-13)[2], Թբիլիսի, Վրացական Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետություն, ԽՍՀՄ[1]), վրացի խորհրդային դերասան։ ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ (1958 թ.)։

Սերգո Զաքարիաձե
վրացերեն՝ სერგო ზაქარიაძე
Ծնվել էհունիսի 18 (հուլիսի 1), 1909[1]
ԾննդավայրԲաքու, Ռուսական կայսրություն[1]
Մահացել էհուլիսի 12, 1971(1971-07-12)[1] (62 տարեկան) կամ ապրիլի 13, 1971(1971-04-13)[2] (61 տարեկան)
Մահվան վայրԹբիլիսի, Վրացական Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետություն, ԽՍՀՄ[1]
ԿրթությունQ98930721?
ՔաղաքացիությունFlag of Russia.svg Ռուսական կայսրություն և Flag of the Soviet Union.svg ԽՍՀՄ
Մասնագիտությունդերասան, քաղաքական գործիչ և կինոդերասան
Պարգևներ և մրցանակներՍտալինյան մրցանակ «Պատվո նշան» շքանշան ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ Լենինի շքանշան Աշխատանքային Կարմիր դրոշի շքանշան «1941-1945 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակ անձնվեր աշխատանքի համար» մեդալ Համամիութենական Լենինյան Կոմերիտմիության Մրցանակներ Լենինյան մրցանակ և Վրացական ԽՍՀ ժողովրդական արտիստ

ԿենսագրությունԽմբագրել

Սերգո Զաքարիաձեն ծնվել է 1909 թվականին Բաքու քաղաքում։ Կինոյում առաջին քայլերն արել է, երբ խաղում էր Ռուսթավելու անվան թատրոնում։ Բեմական գործունեությունն սկսել է 1926 թվականին։ 1928 թվականից Քութայիսի, ապա Թբիլիսիի Կ. Ա. Մարջանիշվիլու անվան վրացական թատրոնի, 1956 թվականից՝ Թբիլիսիի Շոթա Ռուսթավելու անվան թատրոնի (1969 թվականից նաև գեղարվեստական ղեկավար) դերասան։ Առաջին անգամ նկարահանվել է ռեժիսոր Սիկո Դոլիձեի «Վերջին խաչակիրները» կինոնկարում (1934), «Դարիկո» (1937), «Օր վերջին, օր առաջին» (1959), Ռեզո Չխեիձեի «Զինվորի հայրը» (1965) ֆիլմերում։ ԽՍՀՄ ժողովրդական դերասան Սերգո Զաքարիաձեն անձնավորել է կոմիկական, ռոմանտիկ, նուրբ հոգեբանական ու պատմական կերպարներ՝ Սիկո Դոլիձեի «Հանդիպում անցյալի հետ» (1966), Մինագո՝ Մինար Աբեսաձեի «Շուտով գարուն կգա» (1966), Լևան Ցինցաձե՝ Գեորգի Դանելիայի «Մի վշտանա» (1969), ֆելդմարշալ Բլյուխեր՝ Սերգեյ Բոնդարչուկի «Վաթերլոո» (1970), Զիբիլո (Կակաբաձեի «Կոլտնտեսականի հարսանիքը»), Փիբոսմանի (Նախուցրիշվիլու «Փիրոսմանի»), Էդիպ (Սոֆոկլեսի «Էդիպ արքա»), Ուրիել Ակոսատ (Գուցկովի «Ուրիել Ակոսատ»), Լիր (Շեքսպիրի «Արքա Լիր») և այլն։ Թատրոնում և կինոյում (նկարահանվել է 1934 թվականից) Զաքարիաձեին առանձնապես հաջողվել են ժողովրդի պարզ զավակների կերպարները։ Կինոդերերից են՝ Տորգվայ («Վերջին խաչակիրները», 1934), Շադիման («Գեորգի Սահակաձե», 1942-1943), Գեորգի Մախարաշվիլի («Զինվորի հայրը», 1965) և այլն։ Սերգո Զաքարիաձեն մահացել է 1971 թվականին Թբիլիսիում։

ՊարգևներԽմբագրել

  • ԽՍՀՄ պետական մրցանակ (1946, 1952)
  • Լենինյան մրցանակ 1966
  • «Պատվո նշան» շքանշան
  • ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ
  • Լենինի շքանշան
  • Աշխատանքային Կարմիր դրոշի շքանշան
  • «Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակ Անձնվեր աշխատանքի համար» մեդալ
  • Համամիութենական Լենինյան Կոմերիտմիության Մրցանակներ
  • Վրացական ԽՍՀ ժողովրդական արտիստ

ԾանոթագրություններԽմբագրել

  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 Большая советская энциклопедия (ռուս.): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Գերմանիայի ազգային գրադարանի կատալոգ (գերմ.)
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 3, էջ 674)։  
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Սերգո_Զաքարիաձե&oldid=8011560» էջից