Քաղաքական գործիչ, անձ, ով ակտիվորեն մասնակցում է կուսակցական քաղաքականությանը կամ անձ, ով պաշտոն ունի կառավարությունում։ Քաղաքական գործիչներն առաջարկում, աջակցում կամ ստեղծում են օրենքներ, որոնցով կառավարում են տարածքով, այսինքն նաև դրա բնակչությամբ։ Ընդհանուր առմամբ «Քաղաքական գործիչ» կարող է անվանվել ցանկացած անձ, ով նպատակ ունի հասնել քաղաքական իշխանության որևէ բյուրոկրատական հաստատությունում։

Քաղաքական գործիչ
Քաղաքական գործիչները (Քիսինջերը, Նիքսոնը, Ֆորդը, Հեյգը) կաբինետում քննարկում են Ֆորդի ներկայացուցչի թեկնածությունը փոխնախագահի պաշտոնի համար։
Մասնագիտություն
Անուններկոնգրեսման, կանցլեր, պատգամավոր, քաղաքապետ, նախագահ, վարչապետ, սենատ
Քաղաքական գործիչ
Գործունեության ոլորտ
Քաղաքականություն
Նկարագրություն
ՈւնակությունՔննադատական մտածողություն
Իրավունք
Իրավաբանայան էտիկա
Հանրային ելույթ
Բյուջե
Որոշման ընդունում
Շփում
Պահանջվող կրթություն
Անհրաժեշտ է միայն արդար և պատշաճ ընտրություն պաշտոնի համար, չնայած կրթությունը առավելություն է համարվում։
Աշխատանքային դաշտ
Դատախազություն, կառավարություն, իրավաբանական օգնություն, բանակ
Կապված մասնագիտություններ
Դատավոր, բիզնես, լրագրող, կառավարում (տնտեսագիտություն)

Նույնականություն խմբագրել

Քաղաքական գործիչները մարդիկ են, որոնք քաղաքականապես ակտիվ են, հատկապես կուսակցական քաղաքականության մեջ։ Պաշտոնները տարբերակվում են տեղական բաժանմունքներից մինչև տարածաշրջանային և ազգային կառավարությունների գործադիր, օրենսդիր եւ դատական մարմիններ[1][2]։ Որոշ ընտրված իրավապահ մարմինների աշխատակիցներ, ինչպիսիք են շերիֆները, համարվում են քաղաքական գործիչներ[3][4]։

 
Ֆիլիպ Ֆոլցի 19-րդ դարի կտավ, որի վրա պատկերված է աթենական քաղաքական գործիչ Պերիկլեսը, ով արտասանում է իր հայտնի դարձած խոսքը ժողովից առաջ։

Մեդիա և հռետորաբանություն խմբագրել

Քաղաքական գործիչները հայտնի են իրենց հռետորաբանությամբ իրենց ելույթներում կամ քարոզչական արշավներում։ Նրանք հատկապես հայտնի են նրանով, որ օգտագործում են ընդհանուր թեմաներ, որոնք թույլ են տալիս նրանց զարգացնել իրենց քաղաքական դիրքերը ընտրողներին ծանոթ տերմիններով[5]։ Ըստ անհրաժեշտության քաղաքական գործիչները դառնում են ԶԼՄ-ների փորձառու օգտվողներ[6]։ 19-րդ դարում քաղաքական գործիչներն ակտիվորեն օգտվում էին թերթերից, ամսագրերից և գրքույկներից, ինչպես նաև պաստառներից[7]։ 20-րդ դարում նրանք սկսել են օգտագործել նաև ռադիոյի և հեռուստատեսության դաշտերը՝ հեռուստատեսային գովազդը դարձնելով ընտրարշավի ամենաթանկարժեք մասը[8]։ 21-րդ դարում նրանք ավելի ու ավելի շատ են ներգրավվում համացանցի և սմարթֆոնների վրա հիմնված սոցիալական ցանցերում[9]։

Լուրերը միշտ կարևոր դեր են կատարել քաղաքականության մեջ, ընդ որում հակառակորդի մասին բացասական լուրերը սովորաբար ավելի արդյունավետ են, քան սեփական կողմի մասին դրական լուրերը[10]։

Բնութագրություն խմբագրել

Շատ գիտնականներ ուսումնասիրել են քաղաքական գործիչների բնութագրերը, համեմատելով դրանք տեղական և ազգային մակարդակներում, համեմատելով ավելի լիբերալ կամ ավելի պահպանողական, համեմատելով հաջողներին և ավելի քիչ հաջողներին ընտրությունների տեսանկյունից[11]։

Շատ քաղաքական գործիչներ ունեն հազարավոր անուններ և անհատներ հիշելու և իրենց ընտրողների մասին անձնական անեկդոտները հիշելու ունակություն, դա մեծ առավելություն է[12][13]։ Միացյալ Նահանգների նախագահներ Ջորջ Բուշը և Բիլ Քլինթոնը հայտնի էին իրենց ուժեղ հիշողությամբ[14][15]։

Քննադատություն խմբագրել

Շատ քննադատներ հարձակվում են քաղաքական գործիչների վրա այն բանի համար, որ նրանք չեն շփվում հանրության հետ։ Քննադատության են արժանանում այն ձևերը, որով խոսում են քաղաքակագետներն։ Այն նկարագրվում է որպես չափից ավելի ձևական և լցված բազմաթիվ էվֆեմիստական և փոխաբերական արտահայտություններով և սովորաբար ընկալվում է որպես «խաբեության, մոլորության մեջ գցելու եւ շփոթելու» փորձ[16]։

Ընդհանուր առմամբ քաղաքական գործիչները համարվում են տգետ, եսասեր, ոչ կոմպետենտ և կոռումպացված, ապրանքների կամ ծառայությունների դիմաց գումար վերցնող, այլ ոչ թե ընդհանուր հասարակական բարիքի համար աշխատող[17]։ Քաղաքական գործիչները շատ երկրներում համարվում են «ամենաատելի մասնագետներ»[17]։

Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. «politician - Webster's New World College Dictionary». Yourdictionary.com. 2013 թ․ մայիսի 21. Վերցված է 2013 թ․ հունիսի 26-ին.
  2. «politician - Princeton Wordnet dictionary». wordfind.com.
  3. Gaines, Miller, Larry, Roger LeRoy (2012). Criminal Justice in Action. Wadsworth Publishing. էջ 152. ISBN 978-1111835576.{{cite book}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)
  4. Grant, Grant, Donald Lee, Jonathan (2001). The Way It Was in the South: The Black Experience in Georgia. University of Georgia Press. էջ 449. ISBN 978-0820323299.{{cite book}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)
  5. Jonathan Charteris-Black, Politicians and rhetoric: The persuasive power of metaphor (Palgrave-MacMillan, 2005)
  6. Ofer Feldman, Beyond public speech and symbols: Explorations in the rhetoric of politicians and the media (2000).
  7. Robert J. Dinkin, Campaigning in America: A History of Election Practices (1989) online Արխիվացված 2017-06-30 Wayback Machine
  8. Nathaniel G. Pearlman, Margin of Victory: How Technologists Help Politicians Win Elections (2012) online Արխիվացված 2017-06-30 Wayback Machine
  9. Kathleen Hall Jamieson and Keith Spillette, The Press Effect: Politicians, Journalists, and the Stories that Shape the Political World (2014)
  10. David Coast and Jo Fox, "Rumour and Politics" History Compass (2015), 13#5 pp 222-234.
  11. Timothy S. Prinz, "The career paths of elected politicians: a review and prospectus." in Shirley Williams and Edward L. Lascher, eds. Ambition and beyond: career paths of American politicians (1993) pp: 11-63.
  12. Elsa M. Chaney, Supermadre: Women in Politics in Latin America (University of Texas Press, 2014).
  13. Elina Haavio-Mannila and Torild Skard, eds. Unfinished Democracy: women in Nordic politics (2013)
  14. Iwan W. Morgan (2010). Assessing George W. Bush's Legacy: The Right Man?. էջ 45. ISBN 9780230114333.
  15. James E. Mueller (2008). Tag Teaming the Press: How Bill and Hillary Clinton Work Together to Handle the Media. էջ 32. ISBN 9780742563926.
  16. Invitation to Critical Thinking - Page 319, Vincent E. Barry - 2007
  17. 17,0 17,1 Arnold J. Heidenheimer and Michael Johnston, eds. Political corruption: Concepts and contexts (2011).