Վիքիպեդիա

Նպատակային սպանություններ

Նպատակային սպանություններ (անգլ.՝ targeted killing), պետության կողմից կանխամտածված կերպով մեկ կամ մի քանի նախապես հայտնի անձանց մարտի դաշտից դուրս կյանքից զրկելն է։

Անօդաչու թռչող սարք MQ-1 Predator, հաճախ օգտագործվում է նպատակային սպանություններ կատարելու համար

Նպատակային սպանությունների պրակտիկան կիրառվել է Սալվադորում, Նիկարագուայում, Կոլումբիայում և Հայիթիում 1980-1990 թվականների քաղաքացիական անկարգությունների ժամանակ։ Նպատակային սպանությունները օգտագործվել են նաև Սոմալիում, Ռուանդայում և Բալկանյան թերակղզում Հարավսլավական պատերազմների ժամանակ։ ԱՄՆ-ն նույնպես դիմել է նպատակային սպանությունների մարտավարությանը, մասնավորապես՝ վերացնելու համար այնպիսի անձանց, ինչպիսիք են Ուսամա բեն Լադենը և Անվար ալ-Ավլակին։ Իր հերթին, Ռուսաստանի Դաշնությունը նշված մարտավարությունն է կիրառել չեչեն ահաբեկիչների առաջնորդների, մասնավորապես՝ Խատաբի, Դուդաևի, Բասաևի, Յանդարբիևի դեմ[1]։

Նպատակային սպանությունները, որպես հակառակորդի կարևոր դեմքերի ոչնչացման ռազմական մարտավարություն, Իսրայելի կողմից օգտագործվում են 1956 թվականից[2]։ Նպատակային սպանությունները ԱՄՆ-ի կառավարության կողմից վերահսկվել են են Ահաբեկչության դեմ պատերազմի ընթացքում[3]։ Բարաք Օբամայի նախագահության ընթացքում նպատակային սպանությունների մարտավարության օգտագործումը տարածում է ստացել, հատկապես հաճախ են մարտական անօդաչու սարքեր օգտագործվել Աֆղանստանում, Պակիստանում կամ Եմենում գործողությունների ընթացքում։

Միջազգային իրավունք

խմբագրել

Մելցերն իր հայտնի աշխատանքում առանձնացնում է 5 չափանիշ, որոնց պետք է բավարարի նպատակային սպանությունը՝

  • մարդուն կյանքից զրկելուն ուղղված մահացու գործողության ուժի կիրառումը,
  • երեք չափանիշներով բավարարող սուբյեկտիվ տարր՝
    • սպանությունը պետք է կանխամտածված լինի, ինչը նպատակային սպանությունը բաժանում է անզգուշությամբ մահ պատճառելուց և այլն,
    • այն պետք է կանխամտածված լինի՝ ի հակակշիռ հանկարծակի առաջացած անհրաժեշտության, ինչպես ինքնապաշտպանության դեպքում,
    • այն պետք է լինի գործողության իրականացման անմիջական նպատակ, ինչը տարբերում է նպատակային սպանությունը հակառակորդի կամ հանցագործների կողմից սովորական ռազմական կամ ոստիկանական գործողության ընթացքում ոչնչացնելուց,
  • որպես նպատակ կամ անհատների խումբ ընտրված կոնկրետ անձի առկայությունը, որը տարբերում է նպատակային սպանությունը հակառակորդների դեմ ուղղված ռազմական գործողություններից,
  • անձի տեղաշարժման ազատության սահմանափակման բացակայությունը, որը նպատակային սպանության օբյեկտ է, այն տարբերում է դատարանների, հատուկ տրիբունալների կողմից մահապատժի կիրառումից կամ արտադատական հաշվեհարդարից,
  • միջազգային իրավունքի սուբյեկտին վերագրելը, հենց այս չափանիշն է նպաստում նրան, որ նպատակային սպանությունների իրավաչափության հարցը լքում է ազգային իրավունքի ոլորտը։ Միջազգային իրավունքի հիմնական դերակատարները պետություններն են, սակայն մի շարք ոչ պետական դերակատարներ, ինչպիսիք են ապստամբական կազմավորումները կամ գաղութատիրության դեմ պայքարող ժողովուրդները, նույնպես կարող են թիրախավորված սպանությունների սուբյեկտներ լինել[4]։

Խոսելով նպատակային սպանությունների իրավական թույլատրելիության մասին՝ անհրաժեշտ է դիտարկել երկու իրավիճակ, որոնց շրջանակներում նշված մարտավարությունը կարող է կիրառվել՝ զինված հակամարտություններ և հատուկ գործողություններ խաղաղ պայմաններում։

Զինված հակամարտություններ

խմբագրել

Պատերազմի ժամանակ նպատակային սպանությունների կիրառումը մի հարց է, որը մեծ դժվարություններ չի առաջացնում իրավաբանների շրջանում, այնպես որ զինված հակամարտության ժամանակ նրա բոլոր մասնակիցները բաժանվում են կոմբատանտների և կառավարական զորքերի մարտիկների ոչ միջազգային զինված հակամարտությունում, առաջինները կարող են հարձակվել ցանկացած ժամանակ, մինչև չհանձնվեն կամ այլ կերպ իրենց ռազմի դաշտից դուրս չտեղակայեն։ Իսկ երկրորդներն ընդհանուր կանոնով հարձակման ենթակա չեն, բացառությամբ այն դեպքերի, երբ նրանք անմիջական մասնակցություն են ունենում ռազմական գործողություններին[5]։ Սակայն նույնիսկ մարտիկների նկատմամբ սպանությունների մեթոդների ընտրությունը անսահմանափակ չէ, ուստի արգելվում է պարգև նշանակել մարդու կյանքի համար, հակառակ կողմի մարտիկներին դրդել իրենց հրամանատարների սպանության, ինչպես նաև սպանություններ կատարել նենգ ձևով[6]։

Խաղաղ ժամանակ

խմբագրել

Առավել բարդություն է առաջացնում խաղաղ ժամանակ նպատակային սպանությունների արտադրությունը, քանի որ Միջազգային իրավունքը ընդհանուր կանոնով թույլ չի տալիս մարդուն կյանքից զրկելը։ Սակայն կյանքից զրկելու արգելքը բացարձակ չէ։ Այսպես, մասնավորապես, Միջազգային քաղաքացիական և քաղաքական իրավունքների դաշնագիրը, մարդու իրավունքների Ամերիկյան կոնվենցիան, Մարդու և ժողովուրդների իրավունքների Աֆրիկյան կանոնադրությունը արգելում են կամայական կյանքից զրկելը։ Կամայականության չափանիշները ժամանակին սահմանվել են ՄԱԿ-ի մարդու իրավունքների հանձնաժողովի կողմից de Guerro գործում[7]։ Այսպես, մասնավորապես, կամայական է համարվում կյանքից այնպիսի զրկելը, որը չի համապատասխանում մարդու իրավունքների պաշտպանության ոլորտում միջազգային ստանդարտների պահանջներին, հակասում է ազգային օրենսդրությանը և չի համապատասխանում բացարձակ անհրաժեշտության և համաչափության պահանջներին։

Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին եվրոպական կոնվենցիան ավելի հեռուն է գնացել, այնտեղ սահմանված է դիտավորյալ կյանքից զրկելու արգելք և ներկայացված են միայն 3 թույլատրելի հիմքեր՝ կյանքից զրկելու և մահապատիժների համար։ Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի առավել հայտնի նախադեպերից մեկը նպատակային սպանությունների պրակտիկայում ՄաքՔանի գործն է և այլն Միացյալ Թագավորության դեմ (որի առարկան «Ֆլավի» գործողությունն էր), որը մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի հիմնարար որոշումներից մեկն է։

Այսպես Սավրիգան առանձնացնում է 4 հատկանիշ, որոնց պետք է բավարարի նպատակային սպանությունը՝ մարդու իրավունքները չխախտելու համար[8]՝

  • Նախ, որպեսզի նպատակային սպանությունների պրակտիկան օրինական ճանաչվի միջազգային իրավունքի տեսանկյունից, այն պետք է ունենա օրենսդրական ամրագրում ազգային իրավունքում, ավելին, այդ հարցը կարգավորող իրավական նորմերը պետք է գտնվեն հանրային հասանելիության մեջ, այսինքն՝ գաղտնիացված չլինեն և այլն։ Հակառակ դեպքում պետության կողմից նպատակային սպանություններ իրականացնելիս, առանց վերը նշված պայմանի կատարման, նման պրակտիկան կճանաչվի կյանքի իրավունքը խախտող, քանի որ կյանքի կամայական զրկանք է համարվում։ Նշված հարցի վերաբերյալ առավել վառ նախադեպը 2001 թվականին ՄԻԵԴ-ի կողմից քննված Strelez, Kessler and Krenz v. Germany գործն է[9], որում դատարանը որոշել է, որ այն հրահանգները, որոնց հիման վրա ԳԴՀ սահմանապահ վերահսկողության մարմիններին հրահանգվել է կրակել մարդկանց վրա, որոնք փորձել են ներխուժել Գերմանիա, չեն կարող որակվել որպես օրենք՝ ելնելով Կոնվենցիայի 7-րդ հոդվածի իմաստից։ Նաև ուժի կիրառումը կարգավորող իրավական նորմերը պետք է լինեն պարզ և հնարավորինս հստակ ուրվագծեն ուժի կիրառման թույլատրելի սահմանները։
  • Երկրորդ՝ մարդու իրավունքների ոլորտում միջազգային իրավունքի չափանիշներին համապատասխանելու համար մահաբեր ուժի կիրառման պայմանները պետք է համապատասխանեն բացարձակ անհրաժեշտության պայմանը (այսինքն՝ ոչ ավելի, քան օրինականության վերականգնման համար անհրաժեշտ նվազագույն)։ Անհրաժեշտությունն ունի երկու չափանիշ՝ որակական և քանակական։ Այսպես, նպատակային սպանությունը չի կարող համապատասխանել արդյունքի, եթե անձին վնասելու ունակ ուժի օգտագործումն անխուսափելի է, ապա իրավապահ կամ այլ մարմնի ներկայացուցիչները պետք է օգտագործեն ուժի այն ծավալը, որը նվազագույն վնաս կհասցնի անձի առողջությանը։ Մահաբեր ուժը պետք է կիրառվի հենց այն պահին, երբ դրա կիրառումն անխուսափելի է, դրա օգտագործումը մինչ այդ պահը կամ դրանից հետո կազմում է կյանքի իրավունքի խախտում։ Սակայն Finogenov-ի գործում[10] ՄԻԵԴ-ը մի փոքր այլ որոշում է կայացրել՝ կիրառելով տարբերության սկզբունքը (քաղաքացիական անձանց և ահաբեկիչների միջև), ըստ որի՝ Մոսկվայում պատանդներ վերցնելու ժամանակ ահաբեկիչների վերացումը չպետք է դիտարկվի որպես կյանքի իրավունքի խախտում (առնվազն խեղդող գազի գործողության մասով) և մահաբեր ուժի կիրառումը պետք է դիտարկվի առանց հաշվի առնելու բացարձակ անհրաժեշտության սկզբունքը[11]։ Այլ կերպ ասած, դատարանը ձգտում է մարդու իրավունքների պարադիգմը ադապտացնել հակաահաբեկչական գործողություններին՝ միջազգային մարդասիրական իրավունքից մի շարք դրույթներ վերցնելով։ Դա էապես ընդլայնում է ահաբեկչական կազմակերպությունների անդամների նկատմամբ մահացու ուժի կիրառման պետության հնարավորությունները, ինչը ողջունելի է։ Սակայն չի կարելի նման մոտեցում ընդունել ընդունված որոշման համար, օրինակ, նման հանգամանքներում ահաբեկիչների ոչնչացումը Միջամերիկյան հանձնաժողովը համարել է կյանքի իրավունքը խախտող[12]։ Անհրաժեշտության սկզբունքի համաձայն՝ կարող է արդարացված լինել մահաբեր ուժի կիրառումը ահաբեկչական խմբերի ակտիվ անդամների դեմ, եթե նման անձանց մահը կարող է հանգեցնել խմբի քայքայման և, որպես հետևանք, ոչ կանոնադրական ուժի մյուս անդամների նկատմամբ կիրառման հնարավորության (իհարկե, պայմանով, որ ուժի կիրառումը բավարարում է մյուս սկզբունքներին)։ Հնարավոր է նաև տարբերության սկզբունքի կիրառում, ինչպես Finogenov-ի գործում, սակայն դա թույլատրելի է միայն հատուկ իրավիճակներում, ինչպես նշված դեպքում, այլ իրադարձությունների համատեքստում կոնկրետ հակաահաբեկչական գործողության քննարկման միջոցով[13]։
  • Երրորդ՝ մահացու ուժի կիրառումը պետք է համապատասխանի համաչափության չափանիշին։ Մահաբեր ուժի կիրառման համաչափության հարցը այն մասին է, թե ինչ նպատակով այն կարող է օգտագործվել։ Մարդու իրավունքների և հիմնարար ազատությունների պաշտպանության մասին Եվրոպական կոնվենցիայի 2-րդ հոդվածում տրված է նման ցանկ, բայց պետք է հաշվի առնել, որ դա միայն այն նպատակների ցանկն է, որոնց համար մահացու ուժը կարող է կիրառվել։ Այսպիսով, նույնիսկ բացարձակ օրինական ձերբակալությունը կամ խռովությունը ճնշելը հիմք չեն հանդիսանում նման ուժի կիրառման համար՝ հանգամանքներից ելնելով։ Այստեղ խնդիր է առաջանում՝ կապված ահաբեկչական կազմակերպությունների առաջնորդների դեմ մի շարք երկրների բավական հաճախակի հակաահաբեկչական գործողությունների հետ։ Այդ նպատակային սպանությունները կարող են օրինական համարվել միայն այն դեպքում, եթե տեղեկատվություն կա այն մասին, որ նման սպանությունը կարող է կանխել նախապատրաստվող ահաբեկչական հարձակումը կամ պետությանը, հասարակությանը կամ քաղաքացիներին այլ վնաս հասցնելը, սակայն անցյալում ահաբեկչական գործունեությանը մասնակցելու փաստը բավարար հիմք չէ։ Այլ կերպ ասած, որպեսզի սպառնալիքի վերացման համար հնարավոր լինի մահացու ուժ կիրառել, այն պետք է լինի անշրջելի։ Մի շարք հետազոտողներ, մասնավորապես, Դ. Քրետցմերը պնդում են[14], որ հնարավոր է մահաբեր ուժ կիրառել այն անձանց նկատմամբ, որոնցից բխում է «ընդհանուր սպառնալիքը», քանի որ ուժ չկիրառելով այժմ, պետությունը կարող է բաց թողնել «հնարավորությունների վերջին պատուհանը» հարձակումը կամ ահաբեկչությունը կանխելու համար։ Սակայն դա հավասարազոր է անխուսափելիության հայեցակարգից լիակատար հրաժարվելուն և կարող է հանգեցնել ուժի անվերահսկելի կիրառման։ Միայն այն ժամանակ, երբ անձը սկսել է կատարել հանցագործության օբյեկտիվ կողմը, նա կարող է ենթարկվել ուժի կիրառման, այդ թվում՝ մահացու։ Կա տեսակետ, որի համաձայն համաչափության սկզբունքը կարող է նաև ծածկել «անուղղակի վնաս»՝ էական հասարակական շահի պաշտպանության դեպքում.  օրինակ է ահաբեկիչների կողմից գերեվարված ուղևորներով քաղաքացիական ինքնաթիռով խիտ բնակեցված շենքի խցկելը։ Այնուամենայնիվ, Գերմանիայի Դաշնային սահմանադրական դատարանը ընդունեց այնպիսի մարտավարություն, որը չի համապատասխանում կյանքի իրավունքի[15]։ Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանը թույլ է տալիս զոհերի առկայությունը խաղաղ քաղաքացիների շրջանում հատուկ գործողություններ իրականացնելիս, սակայն, ի տարբերություն անուղղակի վնասի, միջազգային մարդասիրական իրավունքում շրջապատը պետք է գոյատևելու էական շանսեր ունենա, իսկ պետության վրա դրված է գործողություններն այնպես ծրագրելու պարտականությունը, որպեսզի առավելագույնս նվազեցնի կորուստները[16]։
  • Չորրորդ՝ ուժի օգտագործումը պետք է համապատասխանի զգուշության պահանջին։ Օրինակ՝ ոստիկանական (և այլ ոչ ռազմական) գործողությունը պետք է այնպես ծրագրվի, որպեսզի նվազագույնի հասցվի մահացու ուժի կիրառման հնարավորությունը։ Ավելին, նույնիսկ մահաբեր ուժ կիրառելու հրամանը չի ազատում անմիջականորեն այն կիրառող պետական ծառայողին գործի բոլոր հանգամանքների կշռումից, հատկապես ոչ բավարար հետախուզական տվյալներով գործողություն իրականացնելիս։ Պետական ծառայողը նաև պետք է իրեն նշի և նախազգուշացնի, որ ընթացիկ հանգամանքներում նա պետք է մահաբեր ուժ կիրառի, բացառությամբ այն դեպքերի, երբ նման նախազգուշացումն ավելորդ է կամ էական ռիսկի է ենթարկում իրեն կամ այլ անձանց։ Ուժի կիրառման անհրաժեշտության պարզ կասկածը տարբերվում է անկեղծ մոլորությունից, որի դեպքում զգուշության պայմանը համարվում է ոչ միայն սուբյեկտիվ տարր, այլև օբյեկտիվ չափանիշ (որքանով դա խելամիտ էր ենթադրվող հանգամանքներում)։

Մարտական անօդաչու սարքեր

խմբագրել

Զարգացած երկրների բանակների, հատկապես ԱՄՆ-ի և Իսրայելի բանակների կողմից ԱԹՍ-ների և մարտական անօդաչու սարքերի զանգվածային օգտագործման սկսվելուց հետո հարց է առաջացել դրանց օգտագործման թույլատրելիության մասին։ Միջազգային իրավունքն արգելում է մարտական գործողություններ վարել այնպիսի եղանակով, որը կբացառի հակառակորդին գերեվարելը կամ հակառակորդին առանց ողորմության ոչնչացնելու հրամանը, քանի որ հակառակորդի մարտիկների սպանությունը ռազմական գործողությունների ինքնանպատակ չէ, դա միայն միջոց է հակառակորդին ստիպելու դադարեցնել ռազմական գործողությունները։ Միևնույն ժամանակ, մարտական գործողություններում, հատկապես ինքնավար, անօդաչու սարքերի օգտագործումը հակառակորդին կասկածի տակ դնելու հնարավորություն է տալիս. դա չի նշանակում ընդհանրապես դրոնների օգտագործման անթույլատրելիություն, քանի որ միջազգային հումանիտար իրավունքը չի արգելում հանկարծակի հարձակումները, որոնց դեպքում հակառակորդը ժամանակ չունի հանձնելու համար, եթե նման հարձակումը հնարավոր չէ (ինչը հատկապես արդիական է ցամաքային դրոնների օգտագործման ժամանակ)։ Անօդաչու սարքի կառավարումը կամ նրա ծրագրային ապահովումը պետք է թույլ տա հակառակորդի կողմից հարձակման դադարեցման հնարավորությունը։ Դրանց օգտագործման առանձնահատկությունները, որոնք թույլ են տալիս միայն ոչնչացնել հակառակորդին, բայց չգրավել նրան, հրամանատարությունը բարդ դրության մեջ են դնում. եթե հարձակումը հաջողությամբ չի պսակվել, և թիրախը վիրավորված, այլ ոչ թե ոչնչացված է, ապա նրա և բուժանձնակազմի դեմ հարձակման շարունակությունը, որը փորձում է փրկել նրան, ռազմական հանցագործություն է[17]։ Ընդհանուր կանոնով կողմերն ազատ են օգտագործել ցանկացած զենք։ Անօդաչու սարքերը չեն ընկնում արդեն գոյություն ունեցող արգելքների տակ, և դա նշանակում է, որ դրանց օգտագործումը ինքնին օրինական է։ Սակայն դա չի նշանակում, որ դրանց օգտագործումը օրինական է՝ անկախ օգտագործման եղանակից։ Այսպես, ժամանակակից ինքնավար համակարգերը չեն կարողանում տարբերակել քաղաքացիական և ռազմական նպատակները, ամենաառաջադեմները կարող են միայն ճանաչել ռազմական տեխնիկան և ամրությունները, բայց հակառակորդի մարտիկներին չտարբերել քաղաքացիներից. ավելին, նրանք ի վիճակի չեն բավարարել համաչափության և ուժի կիրառման նախազգուշական պահանջները, ինչը զարգացման տվյալ մակարդակում սպառազինության ինքնավար համակարգերի կիրառումը դարձնում է միջազգային իրավունքին չհամապատասխանող, քանի որ հանգեցնում է անխնա բնույթի հարձակումների։ Սակայն դրանց օգտագործումը կարող է հավանության արժանանալ նեղ խնդիրների լուծման համար, օրինակ, խոշոր ռազմական օբյեկտների ոչնչացման համար, երբ համաչափության սկզբունքը կպահպանվի de facto-ի կողմից[17][18]։

Այլ իրավաբանական հարցեր

խմբագրել

Մի շարք հետազոտողներ կարծում են, որ նպատակային սպանությունների արդարացումը հնարավոր է միջազգային մարդասիրական իրավունքից և մարդու իրավունքներից դուրս[19]։ Սակայն տվյալ տեսակետը չի պահպանվում ինչպես արտասահմանյան[20], այնպես էլ հայրենական իրավաբանների կողմից[21], այնպես էլ Սավրիգան նշում է, որ նպատակային սպանության իրականացումն առանց դրա համար բավարար արդարացման միջազգային իրավախախտում է[22]։ Թեև պետական պատասխանատվության մասին հոդվածների նախագծով նախատեսված են պատասխանատվությունից ազատվելու հիմքեր, այդ հիմքերը կիրառելի չեն մարդու իրավունքների միջազգային իրավունքի և մարդասիրական իրավունքի նկատմամբ։ Մարդու իրավունքների միջազգային իրավունքի նորմերը, որոնք կազմում են jus cogens-ը (առնվազն չորս անօտարելի իրավունքներ), ինչը հաստատված է ՄԱԿ-ի Միջազգային դատարանի կողմից Barcelona Traction-ի գործում[23] և ճանաչվում է բազմաթիվ հեղինակների կողմից[24][25][26][27] (ինչը նշանակում է, որ խոչընդոտում է վերոնշյալ դրույթների կիրառմանը), և այդ ոլորտում կոնվենցիաները հնարավորություն չեն տալիս խուսափել դրանց խախտման համար պատասխանատվությունից նշված հիմքերով[28], քանի որ ի տարբերություն սովորական պայմանագրերի, ուղղված չէ պետական շահը պաշտպանելուն[29]։ Նման մեխանիզմը կիրառվում է նաև միջազգային հումանիտար իրավունքում։ Այսպես, Ժնևյան կոնվենցիաների 1-ին հոդվածը խոսում է այն մասին, որ դրանք կիրառվում են ցանկացած պարագայում, այդ թվում՝ կոնվենցիաների կողմ չհանդիսացող հակառակորդի հետ հակամարտության դեպքում, նրանք սկսում են գործել ռազմական հակամարտության սկզբից ի վեր և չեն կարող կողմերի կամքով կամ ինքնապաշտպանության նկատառումներով, ինչպես նաև jus cogens-ը։ Այն տեսակետը, որ նպատակային սպանությունները կարող են արդարացված լինել՝ ելնելով «արդար պատերազմի» տեսությունից, ամրագրված չէ ժամանակակից միջազգային իրավունքում և չի դիմանում որեևէ քննադատության[30]։

Կիրառման պրակտիկա

խմբագրել

Կենտրոնական և Հարավային Ամերիկա

խմբագրել

Սալվադոր

խմբագրել

1986 թվականին Human Rights Watch-ը հրապարակել է զեկույց, որում նախագահ Դուարտեին մեղադրել է 1985 թվականին շուրջ 240 նպատակային սպանություն կատարելու մեջ[31]։

Նիկարագուա

խմբագրել

Human Rights Watch-ը նաև մեղադրել է սադիստների նպատակային սպանությունները Կոնտրասի հետ դիմակայության ժամանակ[32]։

Կոստա Ռիկա

խմբագրել

Կոստա Ռիկայում գրանցվել են արհմիութենական առաջնորդների քաղաքական նպատակային սպանություններ[33]։

Հայիթի

խմբագրել

Հայիթիի Հանրապետությունը[34] ևս մեղադրվել է 80-ականների և 90-ականների քաղաքական ընդդիմախոսների նկատմամբ նշված պրակտիկայի մեջ։

Կոլումբիան[35] 80-90-ականների վերջին։

Թմրակարտելների և FACR կազմակերպության ու Կոլումբիայի միացյալ ուժերի հետ կապված նպատակային սպանությունները հանգեցրել են 1990-ական թվականներին մի քանի հարյուր մարդու, այդ թվում՝ կանանց և երեխաների մահվան[36]։

Եվրոպա

խմբագրել

Ռուսաստանի Դաշնություն

խմբագրել

Առաջին չեչենական պատերազմի ընթացքում ինքնահռչակ Իչկերիայի Չեչենական Հանրապետության  նախագահ Դուդաևը ոչնչացվել է 1996 թվականի ապրիլի 21-ին երկու բարձր ճշգրիտ ավիացիոն հրթիռների օգնությամբ՝ արբանյակային հեռախոսի օգտագործման ժամանակ[37][38]։

2002 թվականի մարտի 20-ին Խատաբը, որը Երկրորդ չեչենական պատերազմի ժամանակ դաշտային հրամանատար էր, սպանվել է թունավորված նամակի միջոցով, որը նրան է փոխանցվել Ռուսաստանի անվտանգության դաշնային ծառայության գործակալի կողմից[39]։ Չեչենական աղբյուրները պնդում են, որ թույնի պարունակության մեջ եղել է զարին կամ նրա ածանցյալները[40]։

2004 թվականի փետրվարի 13-ին Յանդարբիևը, որը Իչկերիայի Հանրապետության նախագահն էր 1996-1997 թվականներին, սպանվել է Դոհայում՝ Կաթարում իր ամենագնացով պայթուցիկ սարքի օգնությամբ։ Հարձակման հետևանքով նա լրջորեն վիրավորվել և շուտով մահացել հիվանդանոցում[41]։ Հաջորդ օրը Կատարի ոստիկանությունը ձերբակալել է երեք ռուսաստանցիների։ Նրանցից մեկը՝ Ալեքսանդր Ֆետիսովը, ավելի ուշ ազատ է արձակվել, քանի որ դեսպանատան առաջին քարտուղարն էր և դիվանագիտական անձեռնմխելիություն ուներ։ Մնացած երկուսը՝ Վասիլի Պուգաչովն ու Անատոլի Յաբլոչնիկովը, մեղադրվում են Յանդարբիևի սպանության և զենքի մաքսանենգության մեջ[42]։ 2004 թվականի հունիսի 30-ին երկուսն էլ դատապարտվել են ցմահ ազատազրկման, դատարանի որոշման մեջ ուղղակիորեն պարզվել է, որ նրանք երկուսով գործել են Ռուսաստանի Դաշնության իշխանությունների ցուցումով[43][44][45]։ Սակայն 2004 թվականի դեկտեմբերի 23-ին Կատարը համաձայնել էր նշված դատապարտյալներին արտահանձնել Ռուսաստան՝ իրենց պատիժը կրելու համար։ Վերադառնալուց հետո նրանք հանդիպել են որպես հերոսներ, սակայն հետագայում անհետացել են հանրության ուշադրությունից։ Ռուսաստանի իշխանությունները հաստատել են, որ իրենք անազատության մեջ չեն[46]։

2006 թվականի հուլիսի 10-ին Բասաևը, որը պատասխանատու է ռուսական զորքերի և ահաբեկչական գործողությունների[47][48][49], և 2002 թվականին Դուբրովկայի ահաբեկչական գործողության համար և ABC News-ը անվանել է «աշխարհի ամենահետախուզված ահաբեկիչ»[50], սպանվել է Ալի Յուրթ գյուղում Հյուսիսային Օսիայի հետ սահմանին տեղի ունեցած պայթյունի հետևանքով[51]։ Պաշտոնական վարկածի համաձայն՝ ԱԴԾ-ն նրան հետևել է անօդաչու թռչող սարքի օգնությամբ, երբ նա գտնվում էր ահաբեկիչների համար նախատեսված պայթուցիկով բեռնատարում, և հեռակառավարման օգնությամբ առաջացրել է բեռնատարում թաքցված պայթուցիկ սարքի պայթեցումը[52][53][54]։

Բոսնիա և Սերբիա

խմբագրել

Բոսնիական պատերազմի վերաբերյալ ԱՄՆ պետդեպարտամենտը նշել է 1a բաժնում «էթնիկ մոտիվացված նպատակային սպանությունները»։ Բոսնիայում մարդու իրավունքների զեկույցի «քաղաքական և այլ արտադատական սպանությունները»[55]։ Նպատակային սպանություններ են գրանցվել նաև Կոսովոյում հակամարտության ժամանակ սերբ և ալբանական զինվորականների կատարմամբ[56]։ Հակամարտության երկու կողմերն էլ հաճախ օգտագործում էին նպատակային սպանությունների մարտավարություն`իրենց դուր չեկող լրագրողներին վերացնելու համար[57]։

Ասիա

խմբագրել

Իսրայել

խմբագրել
Հիմնական հոդված՝ Կետային լուծարում

Իսրայելի ամենահայտնի գործողությունները հետևյալն են.

  • Աստծո զայրույթը (Մոսադի գործողություն)՝ Մյունխենի Օլիմպիական խաղերի ահաբեկչության համար պատասխանատու ահաբեկիչներին ոչնչացնելու գործողություն է։
  • «Երիտասարդության Գարուն»՝ գործողություն է, որն իրականացրել են իսրայելական հատուկ ծառայությունները 1973 թվականի ապրիլի 9-ի լույս 10-ի գիշերը արաբա-պաղեստինյան ահաբեկչական կազմակերպությունների մի շարք ղեկավարների ֆիզիկական ոչնչացման համար, որոնք պատասխանատու են 1960-1970 թվականներին իսրայելցիների սպանության, այդ թվում ՝ Մյունխենի օլիմպիադայում տեղի ունեցած ահաբեկչության համար։
  • Այաշի լուծարումը։
  • Սալախ Շեխադի լուծարումը։

Իսրայելը պարբերաբար գործողություններ է իրականացնում՝ կապված նպատակային սպանությունների պրակտիկայի հետ[58]։

Իրան

խմբագրել

Կա նաև հաստատված տեղեկատվություն Իրանի և դրանից առաջ շահ Փեհլևի ռեժիմի կողմից նպատակային սպանությունների մարտավարության կիրառման մասին։ Այսպես, մասնավորապես, մահափորձերի առավել հայտնի փորձերը ձեռնարկվել են 1990-ականներին քրդերի առաջնորդների դեմ։

ԱՄՆ

խմբագրել
Տե՛ս նաև՝ Նպատակային սպանությունների ամերիկյան պրակտիկան

Նպատակային սպանությունների մարտավարությունը հասարակության առջև բարձրացնում է բազմաթիվ իրավական և բարոյական հարցեր[59]։ ԱՄՆ-ում գիտնականների և քաղաքական գործիչների կարծիքներն այս հարցի շուրջ տարբեր են, ուստի մի մասը նպատակային սպանություններն ընկալում է որպես ահաբեկիչների դեմ ինքնապաշտպանության ձև, իսկ մյուսները դա համարում են արտադատական սպանությունների ձև, որոնք կատարվել են պատշաճ դատաքննությունից դուրս և, ըստ էության, օրինականացնում են բռնությունը[59][60][61][62]։ ԱՄՆ-ի իշխանությունները, որպես կանոն, նպատակային սպանությունների արտադրության համար օգտագործում են անօդաչու թռչող սարքեր( դրոններ), ինչպես նաև բարձր ճշգրտության հրթիռնեն[59]։

Նպատակային սպանությունները, ըստ Հարվարդի համալսարանի պրոֆեսոր Բլյումի և Հեյմանի, հանգեցնում են այնպիսի իրավական ռեժիմների խառնմանը, ինչպիսիք են զինված հակամարտության ռեժիմը և իրավապահ գործունեությունը։ Իրավապահ համակարգի շրջանակներում պետությունը պատժում է մարդուն իր անձնական մեղքի համար, որն ապացուցված է դատավարության շրջանակներում[63]։ Պետությունների զինված հակամարտության դեպքում ուժ է կիրառում հակառակորդի մարտիկների կամ մարտիկների դեմ ոչ թե նրանց «մեղքի» համար, այլ միայն այն պատճառով, որ նրանց վնաս հասցնելն անհրաժեշտ է հաղթանակի հասնելու համար[63]։ ԱՄՆ-ն ավանդաբար արդարացնում է ահաբեկիչների նկատմամբ նպատակային սպանությունների իրականացումը Զինված հակամարտության պարադիգմի դիրքերից։ Օգտագործելով նշված պարադիգմը՝ կառավարությունն, ըստ էության, ազատվում է բոլոր այն սահմանափակումներից, որոնք իր վրա կդրվեն մարդու իրավունքների ոլորտում միջազգային իրավունքի կողմից[64]։

Հետագայում, նպատակային սպանությունների քաղաքականությունը աջակցություն է ստացել ռազմավարական անվտանգության ամսագրում հայտնի հոդվածում, որտեղ անօդաչու սարքերի և կառավարվող հրթիռների օգտագործման նախապատվության մասին տեսությունը առաջ է քաշվել՝ նպատակակետը վերացնելու համար՝ նվազագույն զոհերով, ինչպես զինված ուժերի անձնակազմի, այնպես էլ խաղաղ բնակիչների շրջանում[65]։

Օրենսդրորեն կառավարության կողմից նպատակային սպանությունների արտադրության իրավունքը ամրագրված է en: Authorization for Use of Military Force Against Terrorists-ում[66]։ Նշված ակտն ԱՄՆ նախագահին լիազորություն է տալիս ուժի անսահմանափակ օգտագործման այն անձանց նկատմամբ, որոնք մեղավոր են սեպտեմբերի 11-ի ահաբեկչական գործողությունների և դրանց հետ կապված անձանց, կազմակերպությունների և պետությունների նկատմամբ[66]։

Մի շարք հետազոտողներ քննադատում են ԱՄՆ-ի կառավարությանը Պակիստանում անօդաչու սարքերի չափազանց ակտիվ օգտագործման համար, որն, ըստ էության, հանգեցնում է Պակիստանի ինքնիշխան իրավունքների խախտմանը[65]։

2010 թվականին Անվար ալ-Ավլակին դարձել է ԱՄՆ-ի առաջին քաղաքացին, որը ԿՀՎ-ի կողմից հաստատվել է նպատակային սպանության համար, այն վերացվել է 2011 թվականին[67][68][69]։

Ռոյթերսը 2013 թվականին հրապարակել է վերլուծական զեկույց նպատակային սպանությունների քաղաքականության վերաբերյալ, ըստ որի 2008-2013 թվականների շրջանակներում ավելի քան 500 սպանություններից միայն 8 տոկոսն է եղել բարձրաստիճան կամ միջին՝ ըստ ահաբեկիչների կարևորությամբ, մնացածներին կարելի է անվանել սովորական մարտիկներ[70]։

Ծանոթագրություններ

խմբագրել
  1. ↑ Саврыга, 2015, էջ 826—827
  2. ↑ Александр Эпштейн. (2007 թ․ մարտի 29). «Мустафа Хафез и его дочь: арабо-израильский конфликт в зеркале семейной истории». Международная еврейская газета. Արխիվացված օրիգինալից 2013 թ․ ապրիլի 3-ին. Վերցված է 2009 թ․ փետրվարի 5-ին.
  3. ↑ Nir Gazit and Robert J. Brym, State-directed political assassination in Israel: A political hypothesis Արխիվացված 2014-10-06 Wayback Machine. International Sociology 26(6) (2011), pp. 862–877
  4. ↑ Melzer, 2008, էջ 4—5
  5. ↑ Melzer, 2008, էջ 314—328
  6. ↑ Саврыга, 2015, էջ 834—835
  7. ↑ UNHRC, Suarez de Guerrero v. Colombia. Communication N R.11/45 of 31 March 1982, UN Doc. Supp. N 40 (A/37/40)
  8. ↑ Саврыга, 2015, էջ 834—838
  9. ↑ ECHR, Streletz, Kessler and Krenz v. Germany. Applications N 34044/96. Judgment of 22 March 2001
  10. ↑ ECHR, Finogenov and Others v. Russia. Application N 18299/03 and 27311/03. Judgment of 20 December 2011
  11. ↑ Дронова К. С. «Финогенов и другие против России»: защита права на жизнь на грани мира и войны. Постановление Европейского Суда по правам человека от 20 декабря 2011 г. // Международное правосудие. — 2012. — № 3. — С. 22.
  12. ↑ IACHR, Eduardo Nicolas Cruz Sanchez et al. v. Peru. Petition 136/03. Admissibility Report N 13/04 of 27 February 2004
  13. ↑ Саврыга, 2015, էջ 835—836
  14. ↑ §
  15. ↑ German Federal Constitutional Court, H. et al. v. § 14(3) «Luftsicherheitsgesetz» (LuftSiG) of 11 January 2005 (BGBl I. P. 78). BVerfG, 1 BvR 357/05, Judgment of 15 February 2006
  16. ↑ Саврыга, 2015, էջ 836
  17. ↑ 17,0 17,1 Саврыга К. П. Международно-правовое регулирование использования дронов для целевых убийств и военных действий // Военно-юридический журнал. — 2015. — № 1. — С. 23—28.
  18. ↑ William H. Boothby The law of targeting. — Oxford: Oxford University Press, 2012. — С. 282—286. — 656 с.
  19. ↑ Targeted Killing: Law and Morality in an Asymmetric Warfare / eds. C. Finkelstein, J. Ohlin, A. Altman. — Oxford. — С. 90—135.
  20. ↑ Otto R. Targeted Killing and International Law. — Springer, 2010. — 661 с.
  21. ↑ Rusinova V. 9. International Justice and Countering International Terrorism // Lawfulness of «Targeted Killings» under International Humanitarian and Human Rights Law / ed. by E. Salygin, E. Ivanov. M.. — 2013. — С. 96—114.
  22. ↑ Саврыга, 2015, էջ 837
  23. ↑ ICJ, Barcelona Traction Light and Power Company, Limited, Second Phase, Judgment of February 5, 1970, I. C. J. Reports 1970. Paras. 33—34
  24. ↑ Meron T. On a Hierarchy of International Human Rights // American Journal of International Law. 1986. Vol. 80. P. 1—23
  25. ↑ Gormley P. The Right to Life and the Rule of Non-Derogability: Peremptory Norms of Jus Cogens // The Right to Life in International Law / ed. B. G. Ramcharan. Dordrecht, 1985. P. 120
  26. ↑ Paust J. The Right to Life in Human Rights Law and the Law of War // Saskatchewan Law Review. 2002. Vol. 65. P. 412—413
  27. ↑ Orakhelashvili A. Premptory Norms in International Law. Oxford, 1996. P. 53
  28. ↑ PCIJ, Factory at Chorzow, Merits, 13 September 1928. Series A. N 17(1928). P. 29
  29. ↑ Eur. Ct. H. R., Ireland v. UK. Series A. N 25. Para. 239; Inter-Am. Ct. H. R., Restrictions to the Death Penalty. Series A. N 3. 1983. Para. 50
  30. ↑ Саврыга, 2015
  31. ↑ «Rights group reports on abuses in El Salvador». United Press International. 1986 թ․ մայիսի 29.
  32. ↑ Samantha Sparks (1987 թ․ նոյեմբերի 5). «Nicaragua: rights group charges government, contra abuse». Inter Press Services.
  33. ↑ James LeMoyne (1988 թ․ մարտի 20). «Show of force in Central America; The Region's Fate Is Not In Washington's Hands». The New York Times. Վերցված է 2012 թ․ սեպտեմբերի 20-ին.
  34. ↑ Kathie Klarreich (1988 թ․ օգոստոսի 12). «Haiti's cry for help». The Christian Science Monitor.
  35. ↑ Commission of the European Communities (1999 թ․ մայիսի 3). «Colombia: European Commission approves humanitarian aid worth euro 6.5 million» (PDF). Rapid. Վերցված է 2012 թ․ սեպտեմբերի 20-ին.
  36. ↑ Serge F. Kovaleski (1998 թ․ մարտի 1). «Widespread Violence Threatens Colombia's Stability; Leftist, Rightist Groups Have Killed Hundreds». The Washington Post. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ ապրիլի 2-ին. Վերցված է 2012 թ․ սեպտեմբերի 21-ին.
  37. ↑ «Time to set the chechen free». EricMargolis.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ հունվարի 5-ին. {{cite web}}: Invalid |url-status=404 (օգնություն)
  38. ↑ Народ Чечни молчит, но это пока // Коммерсантъ Власть : журнал. — 2009. — № 45. — С. 28.
  39. ↑ Андрей Камакин Конец Чёрного араба (рус) // Итоги. — 2002. — № 17. Архивировано из первоисточника 4 Նոյեմբերի 2013.
  40. ↑ Ian R Kenyon The chemical weapons convention and OPCW: the challenges of the 21st century(անգլ.) // The CBW Conventions Bulletin : journal. — Harvard Sussex Program on CBW Armament and Arms Limitation, 2002. — № 56. — С. 47.
  41. ↑ «Top Chechen separatist dies in Qatar bomb blast», The Guardian, 14 February 2004
  42. ↑ (ռուս.) Sergei Ivanov has promised to strive for discharge of the Russian prisoners in Qatar, Lenta.ru, 3 March 2004
  43. ↑ «Russia 'behind Chechen murder'», BBC News, 30 June 2004
  44. ↑ Aslan Maskhadov Killed Արխիվացված 2016-03-04 Wayback Machine, Kommersant, 9 March 2005
  45. ↑ (ռուս.) Задержанные в Катаре — офицеры ГРУ, Gazeta.ru, 29 April 2004
  46. ↑ Convicted Russia agents 'missing', BBC News, 17 February 2005
  47. ↑ «Russia's tactics make Chechen war spread across Caucasus». Kavkaz. 2005 թ․ սեպտեմբերի 16. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ հունիսի 13-ին. Վերցված է 2010 թ․ նոյեմբերի 4-ին.
  48. ↑ «Russia: RFE/RL Interviews Chechen Field Commander Umarov». Rferl. 2005 թ․ հուլիսի 28. Վերցված է 2010 թ․ նոյեմբերի 4-ին.
  49. ↑ «No Terrorist Acts in Russia Since Beslan: Whom to Thank?». Արխիվացված է օրիգինալից 2008 թ․ սեպտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2015 թ․ հունիսի 29-ին.
  50. ↑ «Chechen Guerilla Leader Calls Russians 'Terrorists'». ABC News. 2005 թ․ հուլիսի 28. Վերցված է 2010 թ․ մարտի 30-ին.
  51. ↑ «Shamil became a Shaheed (insha Allah)». Kavkaz Center. 2006 թ․ հուլիսի 10. Արխիվացված օրիգինալից 2011 թ․ հուլիսի 29-ին. Վերցված է 2011 թ․ հուլիսի 29-ին.
  52. ↑ «Shamil was killed». Kavkaz Center. 2006 թ․ հուլիսի 10. Վերցված է 2010 թ․ մայիսի 20-ին.
  53. ↑ «Mastermind of Russian school siege killed; Report: Chechen warlord dies in blast set by Russian agents». CNN. 2006 թ․ հուլիսի 10. Վերցված է 2010 թ․ մայիսի 23-ին.
  54. ↑ Степан Кравченко, Александр Раскин Ликвидация с вариациями // Русский Newsweek : журнал. — М.: Axel Springer Russia, 2006. — № 27 (105). — ISSN 1811-8399. Архивировано из первоисточника 28 Սեպտեմբերի 2007.
  55. ↑ Department of State (1993-03). «BOSNIA AND HERZEGOVINA Human Rights Practices, 1992». Department of State Dispatch.
  56. ↑ Jane Perlez (1999 թ․ հունվարի 28). «US pushes plans to end fighting in Serb province». The New York Times. Վերցված է 2012 թ․ սեպտեմբերի 20-ին.
  57. ↑ Niccolo Sarno (1999 թ․ դեկտեմբերի 22). «Rights: Journalists "first target" in conflicts, IFJ says». Inter Press Service. Վերցված է 2012 թ․ սեպտեմբերի 20-ին.
  58. ↑ более подробно смотри «B'Tselem Statistics, Objectives of a Targeted Killing» (եբրայերեն). B'Tselem. Արխիվացված է օրիգինալից 2011 թ․ հունիսի 5-ին. Վերցված է 2015-03-ին. {{cite web}}: External link in |publisher= (օգնություն)
  59. ↑ 59,0 59,1 59,2 Gary D. Solis (2010). The Law of Armed Conflict: International Humanitarian Law in War. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-87088-7. Վերցված է 2010 թ․ մայիսի 19-ին.
  60. ↑ Abraham D. Sofaer (2004 թ․ մարտի 26). «Responses to Terrorism / Targeted killing is a necessary option». The San Francisco Chronicle. Արխիվացված է օրիգինալից 2011-08-29-ին. Վերցված է 2010 թ․ մայիսի 20-ին.
  61. ↑ Dana Priest (2002 թ․ նոյեմբերի 8). «U.S. Citizen Among Those Killed In Yemen Predator Missile Strike». The Tech (MIT); The Washington Post. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ դեկտեմբերի 3-ին. Վերցված է 2010 թ․ մայիսի 19-ին.
  62. ↑ Mohammed Daraghmeh (2001 թ․ փետրվարի 20). «Hamas Leader Dies in Apparent Israeli Targeted Killing». Times Daily. Վերցված է 2010 թ․ մայիսի 20-ին.
  63. ↑ 63,0 63,1 Blum, Gabriella and Philip Heymann Law and Policy of Targeted Killing (und) // National Security Journal. — 2010. — С. 145—170, 146. Архивировано из первоисточника 7 Սեպտեմբերի 2012.
  64. ↑ Blum, Gabriella and Philip Heymann Law and Policy of Targeted Killing (und) // National Security Journal. — 2010. — С. 145—170, 150. Архивировано из первоисточника 7 Սեպտեմբերի 2012.
  65. ↑ 65,0 65,1 Peron, Alcides Eduardo dos Reis The “Surgical” Legitimacy of Drone Strikes? Issues of Sovereignty and Human Rights in the Use of Unmanned Aerial Systems in Pakistan(անգլ.) // Journal of Strategic Strategy : journal. — 2014. — Т. 4. — № 7. — С. 81—93.
  66. ↑ 66,0 66,1 Living Under Drones: Death, Injury, and Trauma to Civilians from US Drone Practices In Pakistan(անգլ.) // International Human Rights and Conflict Resolution Clinic at Stanford Law School and Global Justice Clinic at NYU School of Law : journal. — 2012. — С. 118—119. Архивировано из первоисточника 20 հունվարի 2013.
  67. ↑ Frank Gardner (2011 թ․ սեպտեմբերի 30). «BBC News - Islamist cleric Anwar al-Awlaki killed in Yemen». BBC. Վերցված է 2012 թ․ օգոստոսի 5-ին.
  68. ↑ Greg Miller (2010 թ․ հունվարի 31). «U.S. citizen in CIA's cross hairs». Los Angeles Times. Վերցված է 2010 թ․ մայիսի 20-ին.
  69. ↑ Greg Miller (2010 թ․ ապրիլի 7). «Muslim cleric Aulaqi is 1st U.S. citizen on list of those CIA is allowed to kill». The Washington Post. Վերցված է 2010 թ․ մայիսի 20-ին.
  70. ↑ Washington Report on Middle East Affairs. January/February 2013 Vol.XXXII, No. 1. p.35

Գրականություն

խմբագրել
  1. Nils Melzer Targeted Killing in International Law. — Oxford: Oxford University Press, 2008. — 528 с. — ISBN 978-0-19-953316-9
  2. Otto R. Targeted Killing and International Law. — Springer, 2010. — 661 с.
  3. Саврыга К. П. Правомерность целевых убийств в международном праве: международное гуманитарное право и права человека // Право и политика. — 2015. — № 6. — С. 826—839.
  4. Rusinova V. 9. International Justice and Countering International Terrorism // Lawfulness of «Targeted Killings» under International Humanitarian and Human Rights Law / ed. by E. Salygin, E. Ivanov. M.. — 2013. — С. 96—114.
  5. Саврыга К. П. Международно-правовое регулирование использования дронов для целевых убийств и военных действий // Военно-юридический журнал. — 2015. — № 1. — С. 23—28.
  6. Kretzmer D. Targeted Killing of Suspected Terrorist: Extrajudicial Execution or Legitimate Means of Defence? // European Journal of International Law. — 2005. — № 16. — С. 180.

Տես նաև

խմբագրել
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Նպատակային_սպանություններ&oldid=10155666» էջից