Վիքիպեդիա

Նատալյա Գինզբուրգ

իտալացի գրող

Նատալյա Գինզբուրգ (իտալերեն՝ Natalia Ginzburg, հուլիսի 14, 1916(1916-07-14)[1][2][3][…], Պալերմո, Պալերմո, Իտալիայի թագավորություն - հոկտեմբերի 7, 1991(1991-10-07)[3][4][5][…], Հռոմ, Իտալիա), իտալացի գրող։

Նատալյա Գինզբուրգ
իտալերեն՝ Natalia Ginzburg
Ծննդյան անունիտալերեն՝ Natalia Levi
Ծնվել էհուլիսի 14, 1916(1916-07-14)[1][2][3][…]
ԾննդավայրՊալերմո, Պալերմո, Իտալիայի թագավորություն
Վախճանվել էհոկտեմբերի 7, 1991(1991-10-07)[3][4][5][…] (75 տարեկան)
Վախճանի վայրՀռոմ, Իտալիա
ԳերեզմանԿամպո Վերանո[6]
Գրական անունAlessandra Tornimparte[7]
Մասնագիտությունգրող, քաղաքական գործիչ և դրամատուրգ
Լեզուիտալերեն
Քաղաքացիություն Իտալիա և  Իտալիայի թագավորություն
ԿրթությունԹուրինի համալսարան
Ժանրերվեպ և թատրոն
Ուշագրավ աշխատանքներQ28670475? և Q15649267?
ԱնդամակցությունԱրվեստների և գիտությունների ամերիկյան ակադեմիա
ԿուսակցությունԻտալական կոմունիստական կուսակցություն
ԱշխատավայրGiulio Einaudi editions?
Պարգևներ
ԱմուսինԼեոնե Գինզբուրգ և Գաբրիել Բալդինի
ԶավակներԿառլո Գինզբուրգ
ԱզգականներLisa Ginzburg?
 Natalia Ginzburg Վիքիպահեստում

Կենսագրություն Խմբագրել

Նատալյա Լեվին ծնվել է Պալերմոյում, հրեական ծագումով հայտնի հյուսվածքաբան Ջուզեպե Լեվինի՝ ով ծագումով Տրիեստից էր և Լիդի Տանցի ընտանիքում, ով Միլանից էր։ Նատալյայի մանկությունը անցել է Թուրինում։

Նա առաջնելույթ է ունեցել 1933 թվականին «Երեխաներ» (I bambini) հեքիաթով, որը հրատարակվել է «Solaria» ամսագրում։

1938 թվականին ամուսնացել է գրականագետ և հրատարակիչ Լեոն Գինզբուրգի (Leone Ginzburg, 1909-1944) հետ, ծագումով Օդեսայից։ Ամուսնության ընթացքում Նատալյա Գինզբուրգը 3 երեխա ունեցավ․ Կարլո, ով դարձել է հայտնի պատմաբան և բանաստեղծ, Անդրեա և Ալեքսանդր[8][9]։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի սկզբին Թուրինում մասնակցել է հակաֆաշիստական շարժմանը։

 
Նատալյա և Լեոն Գինզբուրգ

1940 թվականին ամուսնու հետ քաղաքական մոտիվներից ելնելով տեղափոխվել են Աբրուցո, որտեղ մնացել են մինչև 1943 թվականը։ 1942 թվականին Ալեքսանդրա Տոևնիմպարտե (իտալերեն՝ Alessandra Tornimparte) կեղծանվան տակ հրապարակել է իր առաջին վեպը՝ «Ճանապարհ, որը տանում էր դեպի քաղաք» (իտալերեն՝ La strada che va in città)։ 1945 թվականին վեպը հրապարակվել է իր իսկական անվան տակ։ 1944 թվականի փետրվարին Ռեջինա Կոելի բանտում ամուսնու մահից հետո վերադարձել է Թուրին և պատերազմի ավարտից հետո սկսել է աշխատել «Էյնաուդի» (իտալերեն՝ Einaudi) հրատարակչությունում։ 1947 թվականին նրա երկրորդ վեպը՝ «Ամեն ինչ այդպես է եղել» (իտալերեն՝ È stato così) արժանացել է «Ժամանակ» (իտալերեն՝ Tempo) գրական մրցանակին։

1952 թվականին Նատալյա Գինզբուրգը ամուսնացել է անգլերեն լեզվի ուսուցիչ Գաբրիելե Բալդինի հետ և տեղափոխվել է Հռոմ։ Հենց այդ տարի էլ լույս է տեսել նրա ամենաարժեքավոր վեպը՝ «Մեր բոլոր երեկվա օրերը» (իտալերեն՝ Tutti i nostri ieri)։

1957 թվականին լույս է տեսել «Վալենտինո» (իտալերեն՝ Valentino) վեպը և «Նշանառու» (իտալերեն՝ Sagittario) պատմվածքը, իսկ 1961 թվականին՝ «Երեկոյան ձայներ» (իտալերեն՝ Le voci della sera) վեպը։

1964 Գինզբուրգը նկարահանվել է Պազոլինիի «Ավետարանը ըստ Մատթեոսի» ֆիլմում։ 1965 թվականին նա գրել է «Ես քեզ հետ ամուսնացել եմ զվարճանքից ելնելով» (իտալերեն՝ Ti ho sposato per allegria) կատակերգական պիեսը, որը մեծ հաջողություն ունեցավ հանդիսատեսի շրջանում։ Այնուհետև գրել է ևս 9-ը կատակերգություն, որոնց թվում են՝ «Սերուցքով ելակ» (իտալերեն՝ Fragola e panna), «Քարտուղարուհին» (իտալերեն՝ La segretaria), «Հարցազրույց» (իտալերեն՝ L’intervista)։

1969 Գինզբուրգը նորից այրիացավ։ Մեկ տարի անց լույս տեսավ նրա «Երբեք ինձ մի հարցրու» (Mai devi domandarmi) գիրքը։ 1970-ական թվականներին հրատարակվել է «Սիրելի Միքելե» (Caro Michele) վեպը, «Երևակայական կյանք» (Vita immaginaria) պատմվածքների և հոդվածների ժողովածուն և երկու պոեմից կազմված «Ընտանիք» ժողովածուն (Famiglia)։

Նատալյա Գինզբուրգը երկու անգամ ընտրվել է պառլամենտում որպես Իտալիայի կոմունիստական կուսակցության անդամ։ Հանդես է եկել հացի գնի իջեցման, պաղեստինցի երեխաներին օգնելու, բռնությունների քրեական հետապնդման և որդեգրության հարցերով օրենսդրության փոփոխության օգտին։ Այդ ժամանակ հրատարակվել է «Մանձոնիների ընտանիքը» (La famiglia Manzoni, 1983) գիրքը։

Մահացել է 1991 թվականի հոկտեմբերի 7-ին Հռոմում՝ մահից մի քանի օր առաջ ավարտելով Գի դե Մոպասանի «Կյանք» վեպի թարգմանությունը։ 1999 թվականին հետմահու հրապարակվել է «Դժվար է խոսել ինքդ քո մասին» (È difficile parlare di sé) գիրքը, որը կազմված էր ռադիո հարցազրույցից։

Գրական աշխատություններ Խմբագրել

  • La strada che va in città (1942)
  • È stato così (1947; The Dry Heart, 1949)
  • Tutti i nostri ieri (1952; A Light for Fools, 1956, and All our yesterdays)
  • Valentino (1957)
  • Sagittario (1957)
  • Le voci della sera (1961; Voices in the Evening, 1963)
  • Le piccole virtù (1962;The Little Virtues, 1985)
  • Lessico famigliare (1963; Family Sayings։ Arcade Publishing։ 1999։ ISBN 978-1611457964 )
  • Mai devi domandarmi (1970; Never must you ask me, 1973)
  • Caro Michele (1973; inspired the film Caro Michele, 1976)
  • Vita immaginaria (1974)
  • La famiglia Manzoni (1983)
  • La città e la casa (1984; The City and the House, 1987)

Դրամատիկական աշխատություններ Խմբագրել

  • Ti ho sposato per allegria (1965)
  • The Advertisement|L'inserzione]] (1969; The Advertisement)

Մատենագիտություն Խմբագրել

  • La strada che va in città (1942)
  • È stato così (1947)
  • Tutti i nostri ieri (1952)
  • Valentino (1957) - Վիարեջոյի մրցանակ[10]
  • Sagittario (1957)
  • Le voci della sera (1961)
  • Le piccole virtù (1962)
  • Lessico famigliare (1963)- Ստրեգա մրցանակ[11]
  • Ti ho sposato per allegria e altre commedie (1968):
    • Ti ho sposato per allegria (1965 թվական, հուլիս)
    • L’inserzione (ноябрь 1965)
    • Клубничное мороженое со сливками, Fragola e panna (1966 թվական, հոկտեմբեր)
    • La segretaria (1967 թվական, ապրիլ)
  • Mai devi domandarmi (1970)
  • Caro Michele (1973)
  • Paese di mare e altre commedie (1973):
    • Dialogo (май 1970)
    • Paese di mare (1968 թվական, հունիս)
    • La porta sbagliata (1968 թվական, դեկտեմբեր)
    • La parrucca (1971 թվական, հունվար)
  • Vita immaginaria (1974)
  • Famiglia (1977)
  • La famiglia Manzoni (1983)- Բագուտտա մրցանակ[12]
  • La città e la casa (1984)
  • Opere, volume 1 (1986) («La strada che va in città», «È stato così», «Velentino», «Sagittario», «Le voci della sera», «Le piccole virù», «Lessico famigliare e alcune commedie»)
  • Opere, volume 2 (1987) («Mai devi domandarmi», «Paese di mare», «Caro Michele», «Vita immaginaria», «Famiglia», «La famiglia Manzoni», «La città e la casa e scritti sparsi»)
  • Serena Cruz o la vera giustizia (1990)
  • Teatro (1990)
  • È difficile parlare di sé 1999
  • Non possiamo saperlo. Saggi 1973—1990
  • Tutto il teatro (2005)
  • Cinque romanzi brevi e altri racconti (2005)
  • Lettere a Ludovica (con Cesare Pavese e Felice Balbo) (2008)

Ծանոթագրություններ Խմբագրել

  1. ↑ 1,0 1,1 Internet Movie Database — 1990.
  2. ↑ 2,0 2,1 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Encyclopædia Britannica
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 FemBio database (գերմ.)
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 BeWeB
  6. ↑ Find A Grave — 1996.
  7. ↑ Czech National Authority Database
  8. ↑ Griliches Zvi (2010)։ Max Michelson, ed.։ The Griliches Family History 
  9. ↑ Castronuovo, Nadia (2010), Natalia Ginzburg : Jewishness as Moral Identity, Troubador Publishing UK, ISBN 978-1-84876-396-8, http://www.troubador.co.uk/book_info.asp?bookid=1156 
  10. ↑ Список лауреатов премии Виареджо Archived 2012-07-18 at the Wayback Machine.
  11. ↑ «Список лауреатов премии Стрега»։ Արխիվացված է օրիգինալից 2009-06-14-ին։ Վերցված է 2017-10-20 
  12. ↑ Список лауреатов премии Багутта Archived 2011-07-22 at the Wayback Machine.

Արտաքին հղումներ Խմբագրել

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Նատալյա_Գինզբուրգ&oldid=8431651» էջից