Վիքիպեդիա

Մարիս Յանսոնս

Մարիս Յանսոնս (լատիշ․՝ Mariss Ivars Georgs Jansons, հունվարի 14, 1943(1943-01-14)[1][2][3][4][5], Ռիգա, Reichskommissariat Ostland, Նացիստական Գերմանիա - դեկտեմբերի 1, 2019(2019-12-01)[6][7][8][9][10][11][12][13], Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան[14][13]), լատիշ խորհրդային[29] դիրիժոր, մանկավարժ, ՌԽՖՍՀ ժողովրդական արտիստ (1986): Անվանի ջութակահար և դիրիժոր Արվիդ Յանսոնսի որդին է:

Մարիս Յանսոնս
2015 Jansons Mariss-0242 (18794705869) (2) (cropped).jpg
Ծնվել էհունվարի 14, 1943(1943-01-14)[1][2][3][4][5]
ԾննդավայրՌիգա, Reichskommissariat Ostland, Նացիստական Գերմանիա
Մահացել էդեկտեմբերի 1, 2019(2019-12-01)[6][7][8][9][10][11][12][13] (76 տարեկանում)
Մահվան վայրՍանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան[14][13]
ԳերեզմանԼիտերատորսկիե մոստկի
ՔաղաքացիությունFlag of the Soviet Union.svg ԽՍՀՄ
Flag of Latvia.svg Լատվիա
Flag of Russia.svg Ռուսաստան[13]
Կրոնլյութերականություն[15]
ԿրթությունՍանկտ Պետերբուրգի կոնսերվատորիա և Վիեննայի երաժշտության և կատարողական արվեստի համալսարան
Մասնագիտությունդիրիժոր և երաժշտության ուսուցիչ
ԱշխատավայրRoyal Concertgebouw Orchestra?[8], Bavarian Radio Symphony Orchestra?, Pittsburgh Symphony Orchestra? և Oslo Philharmonic?
Ծնողներհայր՝ Արվիդ Յանսոնս[13]
Պարգևներ և
մրցանակներ		«Վաստակների համար» բավարիական շքանշան[16] «Գերմանիայի Դաշնային Հանրապետությանը մատուցած ծառայությունների համար» շքանշանի սպայական մեծ խաչ[17][18] Վիեննա քաղաքին մատուցած ծառայությունների համար ոսկե նշան[19] Ավստրիական պատվո նշան «Գիտության և արվեստի համար»[16] Spellemann Award for classical record of the year? Օսլո քաղաքի մշակութային մրցանակ Spellemann Award for classical record of the year? Spellemann Award for choir record of the year? Spellemann Award for choir record of the year? Երեք աստղերի շքանշան[20] Գիտության և արվեստի Բաբարիական Մաքսիմիլիանի շքանշան ՌԽՖՍՀ ժողովրդական արտիստ ՌԽՖՍՀ վաստակավոր արտիստ Medal of Honor for St. Petersburg?[21] Commander with Star of the Royal Norwegian Order of Merit?[22][23] Նիդերլանդական արյուծի շքանշան[24] Լեոնի Սոնինգի մրցանակ Ernst von Siemens Music Prize?[25][13] և Hans von Bülow Medal?[26]
ԱնդամությունՎիեննայի ֆիլհարմոնիկ նվագախումբ[27] և Բեռլինի ֆիլհարմոնիկ նվագախումբ[28]
Mariss Jansons Վիքիպահեստում

ԿենսագրությունԽմբագրել

Մարիսի մայրը՝ օպերային երգչուհի Իռաիդա Յանսոնսը[30][31], նրան ունեցել է թաքստոցում, որտեղ, ազգությամբ հրեուհի լինելով, պահվել էր՝ Ռիգան զավթած գերմանական ֆաշիստների ճանկը չընկնելու համար (Յանսոնսի մայրական գծով բոլոր հարազատները Հոլոքոստի զոհ են դարձել):

Դեռ մանուկ հասակից Յանսոնսը հորից ջութակ նվագել է սովորել[32]:

1962 թվականին ավարտել է Լենինգրադի Ռիմսկի-Կորսակովի անվան կոնսերվատորիային առընթեր հատուկ երաժշտական դպրոցը և ընդունվել կոնսերվատորիայի դաշնամուրի ու նվագավարության դասարանները:

1969-ից 1972 թվականներին կատարելագործվել է Վիեննայում՝ Հանս Սվարովսկու և Զալցբուրգում՝ Հերբերտ ֆոն Կարայանի ղեկավարությամբ: Կարայանը երիտասարդ երաժիշտին առաջարկել է դառնալ իր ասիստենտը Բեռլինի ֆիլհարմոնիկում, բայց խորհրդային իշխանություններն արգելել են, որ նա ընդունի այդ գայթակղիչ առաջարկությունը[33]:

1971 թվականին Յանսոնսը դիրիժորների՝ Հերբերտ ֆոն Կարայանի անվան միջազգային մրցույթում գրավել է մրցանակային երկրորդ տեղը, 1973-ին նշանակվել Լենինգրադի ֆիլհարմոնիկ նվագախմբի դիրիժորի ասիստենտ, 1979-ին՝ Նորվեգիայի մայրաքաղաք Օսլոյի ֆիլհարմոնիկի երաժշտական մասի տնօրեն և այդ կոլեկտիվի հետ եռանդուն ու չափազանց արդյունավետ աշխատանք է կատարել. բազմաթիվ համերգային, այդ թվում՝ հյուրախաղային ելույթներ է ունեցել, բազմաթիվ ձայնագրություններ իրականացրել... Սակայն 2000 թվականին Օսլոյի համերգասրահի (Oslo Concert Hall-ի) ակուստիկայի առնչությամբ քաղաքի իշխանությունների հետ ունեցած վեճից հետո, հրաժարական է ներկայացրել[34]:

1992 թվականին Յանսոնսն ընդունվել է որպես Լոնդոնի ֆիլհարմոնիկ նվագախմբի հետ հրավերքով աշխատող հիմնական դիրիժոր, ապա այդ նույն կարգավիճակով աշխատելով Լոնդոնի սիմֆոնիկ նվագախմբի հետ՝ LSO Live label-ի պատվերով ձայնագրել է Մալերի No. 6 սիմֆոնիան[35][36]:

1996-ի ապրիլին 53-ամյա դիրիժորը քիչ է մնացել՝ ինֆարկտից մահանա հենց դիրիժորական վահանակի վրա, «Բոհեմ»-ի վերջնամասը նվագավարելիս[37]: Վերականգնվել է Շվեյցարիայում, իսկ որոշ ժամանակ անց Փիթսբուրգում վիրաբույժները նրա կրծքավանդակում հարմարեցրել են էլեկտրական խթանիչ՝ կրիտիկական պահերին սրտի աշխատանքն ապահովելու համար (ի դեպ, Յանսոնսի հայրը՝ անվանի դիրիժոր Արվիդ Յանսոնսը, 1984 թվականին մահացել է դիրիժորական վահանակի վրա, ինֆարկտից՝ Հալլեի նվագախումի համերգը նվագավարելու ժամանակ[38]:

1997-ին Յանսոնսը երեք տարվա աշխատանքային պայմանագիր է կնքել Փիթսբուրգի սիմֆոնիկ նվագախմբի երաժշտական մասի տնօրեն աշխատելու համար, բայց պայմանագիրն անընդհատ նորացվել է, երկարաձգվել: 2002-ին անվանի դիրիժորը հայտնել է, որ ինքնաթիռում՝ թռիչքի ժամանակ առողջական լուրջ խնդիրներ ունենալու պատճառով[39] 2004 թվականին հրաժեշտ կտա պաշտոնին[40]:

2003/2004 տարեշրջանի սկզբին Յանսոնսն աշխատանքի է անցել որպես Բավարական ռադիոյի սիմֆոնիկ նվագախմբի գլխավոր դիրիժոր[41](պայմանագիրը սկզբնապես կնքվել է երեք տարի ժամկետով, յուրաքանչյուր տարեշրջանում առնվազն 10 շաբաթ աշխատելու պայմանով)[42][43]: 2006-ի սեպտեմբերին պայմանագիրը երկարաձգվել է մինչև 2009-ի օգոստոս ամիսը[44], 2007-ի հուլիսին նորից է երկարաձգվել, այս անգամ՝ մինչև 2012-ի օգոստոս[45]: Դրանից հետո պայմանագիրը մի քանի անգամ ևս նորացվել է, և դրա գործողության ժամկետը հասցվել է մինչև 2024 թվականը[46][47][48][49]: Իր հիմնական պարտականությունները կատարելու հետ մեկտեղ՝ անվանի դիրիժորը կանոնավոր կերպով բարեգործական համերգներ է ղեկավարել և շարունակում է ղեկավարել՝ նվագախմբի նոր համերգասրահի շինարարությանն անհրաժեշտ գումարներ հայթայթելու նպատակով[50]:

Բավարական ռադիոյի սիմֆոնիկ նվագախմբում իր աշխատանքային պարտականությունների կատարումից ազատ որոշ շաբաթներ Յանսոնսը 2002-2015 թվականներին աշխատել է որպես Ամստերդամի Royal Concertgebouw Orchestra-ի (RCO) գլխավոր դիրիժոր[51][52][53][54]: Այդտեղ իր վերջին համերգը նա նվագավարել է 2015 թվականի մարտի 20-ին, Նիդերլանդների թագուհի Մաքսիմայի ներկայությամբ[55]:

2006-ին Յանսենսը նվագավարել է Վիեննայի ֆիլհարմոնիկի ամանորյա համերգը, օրեր անց, ճանաչվելով տարվա արտիստ, այդ կապակցությամբ Կաննում արժանացել MIDEM-ի հատուկ մրցանակին: 2007-ի հոկտեմբերին նա, դավանանքով լյութերական լինելով հանդերձ[56], Հռոմի Բենեդիկտոս 16-րդ պապի և 7 հազար այլ ունկնդիրների համար պապական Auditorio Paul VI սրահում նվագավարել է Բեթհովենի իններորդ սիմֆոնիայի կատարումը Բավարական ռադիոյի սիմֆոնիկ նվագախմբի կողմից: Վիեննական ամանորյա համերգի նվագավարումը նրան է վստահվել նաև 2012 և 2016 թվականներին, ընդ որում՝ այդ համերգներից առաջինը հեռարձակվել է աշխարհի յոթանասուներեք, երկրորդը՝ ավելի քան իննսուն երկրներում, ունկնդրվել ու դիտվել շուրջ 50 միլիոն հեռուստադիտողների կողմից:

Անձնական կյանքըԽմբագրել

Յանսոնսը ամուսնացել է երկու անգամ: Առաջին կնոջից մի դուստր ունի, ով աշխատում է Սանկտ Պետերբուրգի Մարիինյան թատրոնում: Երկրորդ կնոջ հետ ապրում է պետերբուրգյան իր բնակարանում, որտեղ էլ հենց պահում պարտիտուրաների հարուստ հավաքածուն[57]:

ՊարգևներԽմբագրել

Արվեստի ասպարեզում ձեռք բերած նվաճումների համար Մարիս Յանսոնսին շնորհվել են միջազգային բազմաթիվ պարգևներ, այդ թվում՝

  • «Վաստակի համար» նորվեգական թագավորական շքանշան
  • Լոնդոնի Երաժշտության թագավորական ակադեմիայի անդամի կոչում
  • Վիեննայի Երաժշտության բարեկամների ընկերության անդամ
  • Սուրբ Հալվարդի մեդալ (1996 թ.)[58]
  • «Երեք աստղի» երկրորդ աստիճանի շքանշան, որ Լատվիայի բարձրագույն պետական պարգևն է (2006 թ.)
  • «Վաստակի համար» բավարական շքանշան (2007 թ. և 2010 թ.)
  • Գիտության և արվեստի համար բավարական Մաքսիմիլիան շքանշան (2007 թ. և 2010 թ.)
  • Գիտությաn և արվեստի համար ավստրիակաn «Պատվո խաչ» շքանշան (2008 թ.)[59]
  • «Գրեմմի» մրցանակ՝ Դմիտրի Շոստակովիչի No. 13 սիմֆոնիայի ձայնագրության համար (2006 թ.)՝ որպես լավագույն նվագախմբային կատարում
  • Կաննի դասական պարգև՝ Midem-ի մրցանակ՝ որպես «Տարվա արտիստ» (2006 թ.)
  • Գերմանական Phono Academy-ի Echo Klassik մրցանակ՝ որպես «Տարվա դիրիժոր» (2007 թ.)
  • Գերմանական Opernwelt ամսագրի մրցանակ՝ որպես «Տարվա դիրիժոր» (2011 թ.)[60]
  • Ernst von Siemens երաժշտական մրցանակ (2013)[61]
  • «Սանկտ Պետերբուրգին մատուցած ծառայությունների համար» մեդալ (2013 թ.)
  • Գերմանիայի Դաշնային Հանրապետության «Վաստակի համար մեծ խաչ և աստղ»[62]
  • Նիդերլանդների Առյուծի շքանշանի ասպետ (2013 թ.)[63]
  • 2017 թվականի նոյեմբերի 23-ի մամլո հաղորդագրությունում[64] Թագավորական ֆիլհարմոնիկ ընկերությունը հայտարարեց, որ Մարիս Յանսոնսին արժանացրել է իր ոսկե մեդալին, որը դասական երաժշտության ասպարեզում բարձրագույն պարգևներից մեկն է: Մեդալը նրան հանձնվեց հայտարարման հենց հաջորդ օրը, Լոնդոնի Բարբիքան-հոլում Բավարական ռադիոյի սիմֆոնիկ նվագախմբի համերգի ժամանակ, աշխարհահռչակ դաշնակահար Միցուկո Ուչիդայի ձեռքով[65]:
  • 2018 թվականին Մարիս Յանսոնսին շնորհվեց Բեռլինի ֆիլհարմոնիկի (Berliner Philharmoniker) պատվավոր անդամի կոչում[66]:
  • 2019 թվականի ապրիլի 14-ին Զալցբուրգի Զատկական փառոտոնում նա ստացավ «Հերբերտ ֆոն Կարայան» մրցանակ:

ԾանոթագրություններԽմբագրել

  1. ↑ 1,0 1,1 SNAC — 2010.
  2. ↑ 2,0 2,1 Encyclopædia Britannica
  3. ↑ 3,0 3,1 Discogs — 2000.
  4. ↑ 4,0 4,1 Munzinger-Archiv — 1913.
  5. ↑ 5,0 5,1 Բրոքհաուզի հանրագիտարան
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 https://www.deutschlandfunkkultur.de/zum-tod-von-mariss-jansons-ein-dirigent-von-weltruhm.1013.de.html?dram:article_id=464753
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 https://www.concertgebouworkest.nl/nl/conductor-emeritus-mariss-jansons-1943-2019
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 https://www.mensenlinq.nl/mensenlinqads/full/Persgroep/20191202/80429321.jpg
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 https://www.bbc.com/news/entertainment-arts-50630050
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 https://www.nytimes.com/2019/12/02/arts/music/mariss-jansons-dead.html
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 https://www.nrc.nl/nieuws/2019/12/01/mariss-jansons-bezielde-perfectionistische-klankpolijster-a3982264
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 https://www.br-so.com/orchestra/maestro-mariss-jansons/
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 13,6 13,7 13,8 13,9 https://www.francemusique.fr/personne/mariss-jansons
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 https://www.lemonde.fr/culture/article/2019/12/01/le-chef-d-orchestre-letton-mariss-jansons-est-mort_6021241_3246.html
  15. ↑ https://www.theguardian.com/music/2012/may/04/mariss-jansons-interview-fiona-maddocks
  16. ↑ 16,0 16,1 Mariss Jansons // Wiener Zeitung — 2011.
  17. ↑ Ordensverleihung zum Tag der Deutschen Einheit — 2013.
  18. ↑ Bekanntgabe der Verleihungen vom 1. Oktober 2013 — president of Germany, 2013.
  19. ↑ Hohe Auszeichnungen für Mariss Jansons und Thomas Angyan — Vienna, 2007.
  20. ↑ Pasniedzot Triju Zvaigžņu ordeni diriģentam Marisam Jansonam Rīgas pilī 2006.gada 23.maijā // Latvijas Vēstnesis — 2006.
  21. ↑ Дирижёру Марису Янсонсу вручен знак «За заслуги перед Санкт-Петербургом» // fontanka.ru — 2013.
  22. ↑ Mariss Jansons // Norsk biografisk leksikon — Kunnskapsforlaget.
  23. ↑ Dirigenten Mariss Jansons er død // NRK News — 2019.
  24. ↑ Dirigent Mariss Jansons geridderd // Reformatorisch Dagblad — 2013.
  25. ↑ https://www.evs-musikstiftung.ch/en/prize/prize/archive/prize-winner-archive.html
  26. ↑ https://www.br-so.de/symphonieorchester/maestro-mariss-jansons/ — Bavarian Radio Symphony Orchestra.
  27. ↑ https://www.wienerphilharmoniker.at/orchestra/philharmonic-journal/blogitemid/1307
  28. ↑ https://www.berliner-philharmoniker.de/en/titelgeschichten/20172018/jansons-75/
  29. ↑ Орфей. Сайт Российского государственного телерадиоцентра
  30. ↑ Умерла в 2003 году в Санкт-Петербурге, похоронена в одной могиле с мужем на Литераторских мостках Волковского православного кладбища. (Фото надгробного памятника) [1]
  31. ↑ Расположение надгробного памятника Арвида Янсонса и Ирены Янсонс на кладбище. Могила № 101
  32. ↑ Ludwig Heinrich (օգոստոսի 20, 2011)։ «Viele Werte sind verloren gegangen»։ Oberösterreichische Nachrichten։ Վերցված է օգոստոսի 21, 2011 
  33. ↑ Colin Hughes (մայիսի 1, 1999)։ «Straight from the heart»։ The Guardian։ Վերցված է օգոստոսի 19, 2007 
  34. ↑ Hugh Canning (հունվարի 15, 2006)։ «On the upbeat»։ The Times։ Վերցված է օգոստոսի 19, 2007 
  35. ↑ Richard Morrison (դեկտեմբերի 6, 2003)։ «A hundred to one»։ The Times։ Վերցված է օգոստոսի 19, 2007  (չաշխատող հղում)
  36. ↑ Hugh Canning (հուլիսի 27, 2003)։ «Classical CD of the Week: Mahler: Symphony No 6»։ The Times։ Վերցված է ապրիլի 20, 2008 
  37. ↑ Geoff Brown (ապրիլի 12, 2003)։ «Brave heart»։ The Times։ Արխիվացված է օրիգինալից մայիսի 17, 2011-ին։ Վերցված է փետրվարի 22, 2007 
  38. ↑ Tom Service (փետրվարի 9, 2007)։ «It's good to have dreams»։ The Guardian։ Վերցված է փետրվարի 11, 2007 
  39. ↑ Geoffrey Norris (սեպտեմբերի 12, 2002)։ «Musician, magician»։ The Daily Telegraph։ Վերցված է փետրվարի 24, 2007 
  40. ↑ Mark Kanny (հունիսի 7, 2002)։ «Jansons to bid city adieu in '04»։ Pittsburgh Tribune-Review։ Արխիվացված է օրիգինալից փետրվարի 8, 2009-ին։ Վերցված է մարտի 17, 2007 
  41. ↑ Martin Kettle (հունվարի 30, 2004)։ «Prime Timer»։ The Guardian։ Վերցված է փետրվարի 3, 2007 
  42. ↑ Hilary Finch (օգոստոսի 26, 2003)։ «Every performance is a brave new world»։ The Times։ Վերցված է փետրվարի 22, 2007 
  43. ↑ Geoffrey Norris (մայիսի 6, 2004)։ «'I've decided to cut myself in two'»։ The Daily Telegraph։ Վերցված է ապրիլի 19, 2007 
  44. ↑ Vivien Schweitzer (սեպտեմբերի 22, 2006)։ «Mariss Jansons and Bavarian Radio Symphony to Make First US Tour Together in November»։ Playbill Arts։ Վերցված է ապրիլի 19, 2007 
  45. ↑ «Mariss Jansons bleibt Chef»։ Der Tagesspiegel։ հուլիսի 11, 2007։ Վերցված է սեպտեմբերի 10, 2007 
  46. ↑ "BR verlängert Vertrag mit Mariss Jansons" (press release). Bayerischer Rundfunk, 15 April 2011.
  47. ↑ «Mariss Jansons – Vertragsverlängerung bis 2018» (Press release)։ Bayerischer Rundfunk։ հունիսի 3, 2013։ Վերցված է հունիսի 16, 2013 
  48. ↑ «Mariss Jansons bleibt bis 2021 Chefdirigent» (Press release)։ Bayerischer Rundfunk։ մայիսի 8, 2015։ Վերցված է մայիսի 19, 2015 
  49. ↑ «MARISS JANSONS EXTENDS HIS CONTRACT WITH BAYERISCHER RUNDFUNK» (Press release)։ Bayerischer Rundfunk։ հուլիսի 18, 2018։ Վերցված է հուլիսի 18, 2018 
  50. ↑ David Lister (ապրիլի 8, 2009)։ «Mariss Jansons: Maestro with a mission»։ The Independent։ Վերցված է մարտի 26, 2011 
  51. ↑ Martin Cullingford, "Jansons confirmed as Royal Concertgebouw head". Gramophone, 17 October 2002.
  52. ↑ Guido van Oorschot, "Mariss Jansons to Succeed Riccardo Chailly at the Concertgebouw Orchestra". andante.com (overall website now defunct), 16 October 2002.
  53. ↑ «Mariss Jansons Bids Farewell» (Press release)։ Royal Concertgebouw Orchestra։ ապրիլի 22, 2014։ Արխիվացված է օրիգինալից ապրիլի 24, 2014-ին։ Վերցված է ապրիլի 23, 2014 
  54. ↑ Imogen Tilden (ապրիլի 22, 2014)։ «Mariss Jansons announces Royal Concertgebouw Orchestra departure»։ The Guardian։ Վերցված է ապրիլի 23, 2014 
  55. ↑ «Koning en koningin bij afscheidsconcert Mariss Jansons»։ Nederlandse Omroep Stichting։ մարտի 20, 2015։ Վերցված է մարտի 21, 2015 
  56. ↑ Markus Thiel (հոկտեմբերի 26, 2007)։ «Götterfunken im Vatikan»։ Müncher Merkur։ Վերցված է նոյեմբերի 10, 2007 
  57. ↑ Richard Morrison (մարտի 31, 2006)։ «My other band's the Concertgebouw»։ The Times։ Վերցված է փետրվարի 3, 2007 
  58. ↑ «Seks ble hedret med St.Hallvard-medaljen» (Norwegian)։ Norwegian News Agency։ մայիսի 15, 1986 
  59. ↑ «Reply to a parliamentary question» (pdf) (German)։ էջ 1877։ Վերցված է դեկտեմբերի 27, 2012 
  60. ↑ «Die Ergebnisse der jährlichen Kritikerumfrage von Opernwelt»։ Opernwelt (German)։ հոկտեմբերի 4, 2011։ Վերցված է հոկտեմբերի 22, 2011 
  61. ↑ «Preisverleihung 2013» (Press release)։ Ernst von Siemens Musikpreis։ հունիսի 4, 2013։ Արխիվացված է օրիգինալից դեկտեմբերի 27, 2013-ին։ Վերցված է հունիսի 16, 2013 
  62. ↑ «Ordensverleihung zum Tag der Deutschen Einheit»։ bundespraesident.de (German)։ հոկտեմբերի 4, 2013։ Վերցված է հոկտեմբերի 3, 2013 
  63. ↑ «Mariss Jansons Made A Knight of The Order of The Lion of The Netherlands»։ concertgebouworkest.nl։ նոյեմբերի 5, 2013։ Արխիվացված է օրիգինալից նոյեմբերի 5, 2013-ին։ Վերցված է նոյեմբերի 5, 2013 
  64. ↑ «Mariss Jansons awarded with the RPS Gold Medal»։ Royal Philharmonic Society։ նոյեմբերի 23, 2017։ Վերցված է նոյեմբերի 23, 2017 
  65. ↑ «Goldmedaille der Royal Philharmonic Society London für Mariss Jansons» (Press release) (German)։ München: Bayerischer Rundfunk։ նոյեմբերի 23, 2017։ Վերցված է նոյեմբերի 23, 2017 
  66. ↑ «Honorary Membership for Mariss Jansons»։ Berliner Philharmoniker։ 2018։ Վերցված է հունվարի 2, 2019 

Արտաքին հղումներԽմբագրել

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մարիս_Յանսոնս&oldid=7133844» էջից