Ժորժ Ռուո
Ժորժ Ռուո (ֆր.՝ Georges Henri Rouault, մայիսի 27, 1871[1][2][3][…], Փարիզի 19-րդ շրջան, Փարիզ - փետրվարի 13, 1958[4][1][2][…], Փարիզի 12-րդ շրջան, Փարիզ), ֆրանսիացի նկարիչ և գրաֆիկական նկարիչ, ֆրանսիական ֆովիզմի ներկայացուցիչներից մեկը։
Ժորժ Ռուո ֆր.՝ Georges Rouault | |
|---|---|
 | |
| Ի ծնե | ֆր.՝ Georges Henri Rouault |
| Ծնվել է | մայիսի 27, 1871[1][2][3][…] |
| Ծննդավայր | Փարիզի 19-րդ շրջան, Փարիզ |
| Վախճանվել է | փետրվարի 13, 1958[4][1][2][…] (86 տարեկան) |
| Մահվան վայր | Փարիզի 12-րդ շրջան, Փարիզ |
| Քաղաքացիություն | .svg){kind=small} Ֆրանսիա[5][6] |
| Կրթություն | Փարիզի Գեղեցիկ արվեստների ազգային բարձրագույն դպրոց և Զարդարվեստի բարձրագույն ազգային դպրոց |
| Մասնագիտություն | ֆոնդապահ, նկարիչ, գծանկարիչ, նկարազարդող, խեցեգործ և գծանկարիչ |
| Ոճ | էքսպրեսիոնիզմ և սիմվոլիզմ[6] |
| Ուսուցիչ | Գյուստավ Մորո |
| Պարգևներ |    և  |
| Անդամակցություն | Գրահրատարակչության ազգային կոմիտե |
 Georges Rouault Վիքիպահեստում | |
Սկզբնական փուլ խմբագրել
Ծնվել է աղքատ ընտանիքում, Պեր Լաշեզի գերեզմանոցի մոտ գտնվող թաղամասում։ Կյանքի առաջին օրերը անցել են Փարիզյան կոմունայի բարիկադները քանդող թնդանոթների որոտի տակ։ Պապը, փոստային աշխատակիցը, եղել է սիրողական կոլեկցիոներ, հավաքել է Կալոյի փորագրությունները և Դոմիեյի վիմագրությունները։ Հայրը, մասնագիտությամբ արհեստավոր, քրիստոնեասոցիալիստական հայացքներով, որդուն տվեց բողոքական եկեղեցի։ 1885 թվականից Ռուոն երկու տարի սովորել է նկարիչ-վիտրաժիստ, իսկ հետո, 1891 թվականին Գեղարվեստի ակադենմիայում սովորել է Գյուստավ Մորոյի մոո, եղել է նրա սիրելի աշակերտը, վարպետի մահից հետո (1898) եղավ նրա թանգարանի պահապանը։
Հասունություն և ստեղծագործական կապեր խմբագրել
Ծանոթացել է Մորոյի աշակերտներ Մատիսի, Մարքեի հետ և դարձել է Աշնանային Սրահի հիմնադիր (1903)։ Նա մտերիմ հարաբերություններ է հաստատում կաթոլիկ գրող Բլուա Լեոնոմի հետ։ Ցուցադրված է ֆովիզմի հետ, բայց զերծ էր մնում գեղարվեստականությունից, այլ շարունակում է Վան Գոգի ուղին։
1907 թվականին դատավորները, ծաղրածուները, մարմնավաճառները դարձան Ռուոի նկարչության և գրաֆիկայի մշտական թեմաները։ Նրանք ստացան այլաբանության բնույթ՝ ձևավորելով Ռուոյի հասուն նկարչության հիմնական այլաբանական պատկեր։ Ընկերացել է կրոնական փիլիսոփա Ժակ Մարինետի հետ։ 1910 թվականին տեղի ունեցավ Ռուոի անհատական ցուցահանդեսը Դրուեյի պատկերասրահում։ Նրա նկարները ներշնչեցին գերմանացի նկարիչներին, հետագայում ձևավորվեց էքսպրեսիոնիզմի կորիզը։
Միևնույն ժամանակ, նկարիչը ապրել է ծայրահեղ աղքատության մեջ։ 1917 թվականին հայտնի կոլեկցիոներ և նկարների վաճառական Ամբրուազ Վոլարի հետ Ռուոն կնքեց պայմանագիր, ինչը նրան տասնամյակներ շարունակ ապահովեց որոշակի ունեցվածքով և տվեց ստեղծագործական ազատություն։
Ճանաչումը խմբագրել
1921 թվականին հրատարակվել է Ռուոյի ստեղծագործությանը նվիրված առաջին մենագրությունը, 1924 թվականին նրա մեծ հետադարձ ցուցահանդեսն անցկացվել է Դրուեի պատկերասրահում, նկարիչը Ֆրանսիայի կառավարության կողմից ստացել է Պատվավոր Լեգեոնի շքանշան։ 1929 թվականին Ռուոն ստեղծել է դեկորացիաներ և հագուստ ֆրանսիական Դե լա Վիլլ թատրոնում Ջորջ Բալանչինի կողմից բեմադրված Սերգեյ Պրոկոֆևի «Անառակ որդին» բալլետի համար։ 1930-ական թվականներից նրա նկարները և գրաֆիկան միջազգային հետաքրքրություն են առաջացնում։ 1939 թվականին Վոլլարայի մահից հետո սկսվում է Ռուոյի բազմամյա դատական քաշքշուկ Վալլարայի ժառանգների հետ։ Դրա պատճառով 1948 թվականին նա ցուցադրաբար այրել է իր աշխատանքներից ավելի քան 300-ը։
Ռուոյի համբավը աճել է, նրա ցուցահանդեսներն անցկացվել են Լոնդոնում, Նյու Յորքում, Չիկագոյում, Բոստոնում, Վաշինգտոնում, Սան Ֆրանցիսկոյում։ 1948 թվականին հաջողությամբ մասնակցել է Վենետիկի բիենալեին։ 1951 թվականին արվեստագետի ութսունամյակը տոնվել է Ֆրանսիայի մտավորականների կաթոլիկ կենտրոնի կողմից Շայո պալատում, նա դարձել է Պատվավոր Լեգեոնի շքանշանի, պապական Սուրբ Գրիգոր Մեծի պատվավոր շքանշանի կոմանդոր։ Նկարչի մահից հետո ֆրանսիական պետությունը նրա համար կազմակերպել է պաշտոնական հուղարկավորություն։
Գրականություն խմբագրել
- Charensol G. Georges Rouault, l’homme et l’oeuvre. — Éditions des Quatre chemins, 1926
- Venturi L. Georges Rouault. — N. Y.: E. Weyhe, 1940.
- Maritain J. Georges Rouault. — N. Y.: H.N. Abrams, 1954.
- Courthion P. Rouault. — N. Y.: Harry N. Abrams, Inc., 1961.
- Getlein F., Getlein D. George Rouault’s Miserere. — Milwaukee: Bruce, 1964.
- Hommage à Georges Rouault. — Société internationale d’art «XXe siècle», 1971.
- Dyrness W. A. Rouault: A Vision of Suffering and Salvation. — Grand Rapids: William B. Eerdmans, 1971.
- Georges Rouault, the graphic work. — San Francisco: Alan Wofsy Fine Arts, 1976.
- Georges Rouault, 1871—1958: catalogue raisonne. / ́ Danielle Molinari, Marie-Claire Anthonioz, eds. — Musée d’art moderne de la ville de Paris, 1983.
- Georges Rouault et le cirque. — Chambéry: Comp’act, 2004.
- Костеневич А. Г. Жорж Руо. — СПб.: Изд-во Государственного Эрмитажа, 2004.
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Georges Rouault (նիդերլ.)
- ↑ 3,0 3,1 Georges Henry Rouault (ֆր.) — ministère de la Culture.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Руо Жорж // Большая советская энциклопедия (ռուս.): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969.
- ↑ Ժամանակակից արվեստի թանգարանի առցանց հավաքածու
- ↑ 6,0 6,1 RKDartists (նիդերլ.)
Արտաքին հղումներ խմբագրել
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ժորժ Ռուո» հոդվածին։ |