Լյուդմիլ Ստոյանով
Լյուդմիլ Ստոյանով (Գեորգի Ստայանով Զլատարև (Георги Стоянов Златарев), փետրվարի 6, 1886, Kovachevitsa, Գիրմենի համայնք, Բլագոևգրադի մարզ, Բուլղարիա - ապրիլի 11, 1973[1], Սոֆիա, Բուլղարիա), բուլղար գրող, հասարակական գործիչ։ Բուլղարիայի Գիտությունների Ակադեմիայի ակադեմիկոս (1946)։ ԲԺՀ խորհրդային աշխատանքի հերոս (1963), կուլտուրայի ժողովրդական գործիչ (1963)։ ԲԿԿ անդամ 1944 թվականից։ Բուլղարիայի ԳԱ գրականության ինստիտուտի տնօրեն (1949-1959)։
Լյուդմիլ Ստոյանով | |
|---|---|
 | |
| Ծնվել է | փետրվարի 6, 1886 |
| Ծննդավայր | Kovachevitsa, Գիրմենի համայնք, Բլագոևգրադի մարզ, Բուլղարիա |
| Վախճանվել է | ապրիլի 11, 1973[1] (87 տարեկան) |
| Վախճանի վայր | Սոֆիա, Բուլղարիա |
| Գերեզման | Սոֆիայի կենտրոնական գերեզմանատուն |
| Մասնագիտություն | բանաստեղծ, թարգմանիչ, գրական քննադատ, գրող և գիտնական |
| Լեզու | բուլղարերեն |
| Ազգություն | բուլղարացի |
| Քաղաքացիություն | .svg){kind=small} Բուլղարիա |
| Գիտական աստիճան | ակադեմիկոս (1963) |
| Անդամակցություն | Բուլղարիայի գրողների միություն և Խաղաղության համաշխարհային խորհուրդ |
| Կուսակցություն | Բուլղարիայի կոմունիստական կուսակցություն |
| Աշխատավայր | Բուլղարիայի գիտությունների ակադեմիա |
| Պարգևներ | |
| Ամուսին | Մարիա Գրուբեշլիևա |
 Lyudmil Stoyanov Վիքիպահեստում | |
Գործունեություն
խմբագրելՍկզբում գրել է սիմվոլիստական բանաստեղծություններ («Սառած ծաղիկներ», 1906, «Տեսիլներ խաչմերուկում», 1914, «Թուր և խոսք» 1917, ժողովածուներ)։ Մասնակցել է Բալկանյան և առաջին համաշխարհային պատերազմներին։ Հոկտեմբերյան հեղափոխության և Բուլղարիայում 1923 թվականի սեպտեմբերյան հակաֆաշիստական ապստամբության ազդեցությամբ Ստոյանովը հակվել է դեպի սոցիալական խնդիրները։ 1920-ական թվականներին հանդես է եկել վիպակներով («Սարսի գթասրտությունը», 1923, «Հաթիչե») և բանաստեղծությունների ու պատմվածքների ժողովածուներով («Աստծո պատիժ», 1927, «Սրբություն սրբոց», 1926, «Կանանց հոգիներ», 1929)։ 1930-ական թվականների սկզբից Ստոյանովը ներգրավվել է հակաֆաշիստական շարժման մեջ։ Այդ շրջանի հոդվածներն ամփոփված են «ճոճանակի ուղին» (1946) ժողովածուում։ Ֆաշիզմի դեմ բուլղար ժողովրդի մղած պայքարն է պատկերում «Լուսաբացին» (1945) վեպը, խաղաղության պաշտպանությանը և ռուս ու բուլղար ժողովուրդների եղբայրությանն է նվիրված «Երկաթե վարագույրից այն կողմ» (1953) բանաստեղծությունների ժողովածուն։ 1962 թվականին տպագրվել է «Մանկություն» ինքնակենսագրական վիպակը։ Ստոյանովը մեծ ավանդ ունի սովետա-բուլղարական մշակութային հարաբերությունների զարգացման մեշ։ Եղել է ԲԺՀ ԴԱ նախագահ (1946- 1948), ժողովրդական մեծ ժողովի (1946) և 3-րդ գումարման ժողովրդական ժողովի պադգամավոր։ Խաղաղության համաշխարհային խորհրդի անդամ (1950 թվքականից)։ Դիմիտրովյան մրցանակ (1950)։ Դորկու անվան մրցանակ (1972)։
Պարգևներ, մրցանակներ
խմբագրելՊարգևատրվել է Գեորգի Դիմիտրովի 3 և Աշխատանքային կարմիր դրոշի շքանշաններով։
Ծանոթագրություններ
խմբագրել- ↑ 1,0 1,1 1,2 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Большая советская энциклопедия (ռուս.): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969.
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 11, էջ 146)։ 
|
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Լյուդմիլ Ստոյանով» հոդվածին։ |