Սյուզան Գարագաշ
Սյուզան Գարագաշ (օրիորդական անուն, ազգանունը՝ Շուշանիկ Հովհաննեսի Ցեցյան, հուլիսի 20, 1897, Թիֆլիս, Ռուսական կայսրություն - հուլիսի 25, 1944, Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), հայ խորհրդային դերասանուհի։ ՀԽՍՀ վաստակավոր արտիստ (1935)։
Սյուզան Գարագաշ | |
|---|---|
 | |
| Ծնվել է | հուլիսի 20, 1897 |
| Ծննդավայր | Թիֆլիս, Ռուսական կայսրություն |
| Մահացել է | հուլիսի 25, 1944 (47 տարեկանում) |
| Մահվան վայր | Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ |
| Կրթություն | Հովնանյան դպրոց |
| Մասնագիտություն | դերասանուհի |
| Ամուսին(ներ) | Մկրտիչ Թաշճյան և Միքայել Գարագաշ |
| Պարգևներ և մրցանակներ | ՀԽՍՀ վաստակավոր արտիստ |
ԿենսագրությունԽմբագրել
Սյուզան Գարագաշը ծնվել է Թիֆլիսում նավթավաճառի ընտանիքում։ Սովորել է Հովնանյան դպրոցում: Ամուսնացել է դերասան Մկրտիչ Թաշճյանի հետ։ 1913 թվականին Լիլիա Թաշճյան բեմական անունով մտել է թատրոն և սկսել իր գործունեությունը։ 1914 թվականին հրավիրվել է Բաքվի հայկական դրամատիկական խումբը, որտեղ աշխատում էին Սիրանույշն ու Վահրամ Փափազյանը: Մկրտիչ Թաշճյանից բաժանվելով՝ ամուսանցել է Մկրտիչ Գարագաշի (Միքայել Գարագաշ) հետ՝ բեմական գործունեությունը շարունակելով որպես Սյուզան Գարագաշ։
1922 թվականից եղել է Երևանի Առաջին պետթատրոնի դերասանուհի[1]: Քնարադրամատիկական, կատակերգական ձիրքի, հոգեբանական խաղի շնորհիվ խաղացել է տարբեր ժանրերի պիեսներում։ Համարվում է Սունդուկյանի «Խաթաբալա» պիեսի Մարքրիտի դերի լավագույն դերակատարը խորհրդային թատրոնում[2]:
ՆերկայացումներԽմբագրել
- Սոնա՝ Ալեքսանդր Շիրվանզադեի «Չար ոգի» (1926 թվական)
- Անուշ՝ Հակոբ Պարոնյանի «Պաղտասար աղբար» (1927 թվական)
- Կեկել՝ Գաբրիել Սունդուկյանի «Պեպո» (1929 թվական)
- Սյուզան՝ Պ. Բոմարշեի «Ֆիգարոյի ամուսնությունը» (1933 թվական)
- Լուիզա՝ Շիլլերի «Սեր և խարդավանք» (1938 թվական)
- Կեկկա՝ «Բամբասանք և սեր» («Ձկնորսներ») (1941 թվական)
Մեջբերումներ Սյուզան Գարագաշի մասինԽմբագրել
|
Սյուզան Գարագաշը պատկանել է այն ստեղծագործողների շարքին, որոնք փայլել են իրենց ամպլուայում և պատվով դուրս եկել մյուս դերերում: Նա ոչ պակաս հաջողությամբ հանդես է եկել թե՛ դրամատիկ, թե՛ խարակտեր դերերում: Ամենագլխավորը նրա ստեղծագործության մեջ հանդիսացել է պարզությունը, խոսքը նրա մոտ արժեքավորված է եղել, պատկերավոր: Կեղծ, վերամբարձ ինտոնացիաները խորթ են եղել նրա արվեստին, և նրա ձայնը, ներքին հույզերը վարակել են իրենց անմիջականությամբ: | 
|
ՊարգևներԽմբագրել
- ՀԽՍՀ վաստակավոր արտիստ, 1935 թվական
ԳրականությունԽմբագրել
- Театральная энциклопедия. Том 1/Глав. ред. С. С. Мокульский - М.: Советская энциклопедия, 1961.- 1214 стб. с илл., 12 л. илл.
- Մանուկյան, Էմմա Գարեգին, Սյուզան Գարագաշ, Ե., 1975:
- Գուրգեն Ջանիբեկյան, «Բարեկամներիս մասին»
ԾանոթագրություններԽմբագրել
- ↑ «Сюзан Гарагаш (Susan Garagash, Сусанна Цецян) - биография - актрисы театра - Кино-Театр.РУ»։ www.kino-teatr.ru։ Վերցված է 2016-07-20
- ↑ webmaster.innobi@gmail.com Alexey S. Zlygostev, E-Mail։ «ГАРАГАШ Сюзан Ованесовна»։ istoriya-teatra.ru։ Վերցված է 2016-07-20
- ↑ Ով ով է. Հայեր. Կենսագրական հանրագիտարան, հատոր առաջին, Երևան, 2005
- ↑ Baghdasaryan Aram։ «AV Production - Սյուզան Գարագաշ»։ avproduction.am։ Վերցված է 2016-07-20