Սյուզան Գարագաշ

հայ խորհրդային դերասանուհի

Սյուզան Գարագաշ (օրիորդական անուն, ազգանունը՝ Շուշանիկ Հովհաննեսի Ցեցյան, հուլիսի 20, 1897(1897-07-20), Թիֆլիս, Ռուսական կայսրություն - հուլիսի 25, 1944(1944-07-25), Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), հայ խորհրդային դերասանուհի։ ՀԽՍՀ վաստակավոր արտիստ (1935)։

Սյուզան Գարագաշ
Սյուզան Գարագաշ.jpg
Ծնվել էհուլիսի 20, 1897(1897-07-20)
ԾննդավայրԹիֆլիս, Ռուսական կայսրություն
Մահացել էհուլիսի 25, 1944(1944-07-25) (47 տարեկան)
Մահվան վայրԵրևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
ԿրթությունՀովնանյան դպրոց
Մասնագիտությունդերասանուհի
Ամուսին(ներ)Մկրտիչ Թաշճյան և Միքայել Գարագաշ
Պարգևներ և մրցանակներՀԽՍՀ վաստակավոր արտիստ

ԿենսագրությունԽմբագրել

Սյուզան Գարագաշը ծնվել է Թիֆլիսում նավթավաճառի ընտանիքում։ Սովորել է Հովնանյան դպրոցում: Ամուսնացել է դերասան Մկրտիչ Թաշճյանի հետ։ 1913 թվականին Լիլիա Թաշճյան բեմական անունով մտել է թատրոն և սկսել իր գործունեությունը։ 1914 թվականին հրավիրվել է Բաքվի հայկական դրամատիկական խումբը, որտեղ աշխատում էին Սիրանույշն ու Վահրամ Փափազյանը: Մկրտիչ Թաշճյանից բաժանվելով՝ ամուսանցել է Մկրտիչ Գարագաշի (Միքայել Գարագաշ) հետ՝ բեմական գործունեությունը շարունակելով որպես Սյուզան Գարագաշ։

1922 թվականից եղել է Երևանի Առաջին պետթատրոնի դերասանուհի[1]: Քնարադրամատիկական, կատակերգական ձիրքի, հոգեբանական խաղի շնորհիվ խաղացել է տարբեր ժանրերի պիեսներում։ Համարվում է Սունդուկյանի «Խաթաբալա» պիեսի Մարքրիտի դերի լավագույն դերակատարը խորհրդային թատրոնում[2]:

Մահացել է Երևանում[3][4]:

ՆերկայացումներԽմբագրել

  • Սոնա՝ Ալեքսանդր Շիրվանզադեի «Չար ոգի» (1926 թվական)
  • Անուշ՝ Հակոբ Պարոնյանի «Պաղտասար աղբար» (1927 թվական)
  • Կեկել՝ Գաբրիել Սունդուկյանի «Պեպո» (1929 թվական)
  • Սյուզան՝ Պ. Բոմարշեի «Ֆիգարոյի ամուսնությունը» (1933 թվական)
  • Լուիզա՝ Շիլլերի «Սեր և խարդավանք» (1938 թվական)
  • Կեկկա՝ «Բամբասանք և սեր» («Ձկնորսներ») (1941 թվական)

Մեջբերումներ Սյուզան Գարագաշի մասինԽմբագրել

  Սյուզան Գարագաշը պատկանել է այն ստեղծագործողների շարքին, որոնք փայլել են իրենց ամպլուայում և պատվով դուրս եկել մյուս դերերում: Նա ոչ պակաս հաջողությամբ հանդես է եկել թե՛ դրամատիկ, թե՛ խարակտեր դերերում: Ամենագլխավորը նրա ստեղծագործության մեջ հանդիսացել է պարզությունը, խոսքը նրա մոտ արժեքավորված է եղել, պատկերավոր: Կեղծ, վերամբարձ ինտոնացիաները խորթ են եղել նրա արվեստին, և նրա ձայնը, ներքին հույզերը վարակել են իրենց անմիջականությամբ:  


ՊարգևներԽմբագրել

  • ՀԽՍՀ վաստակավոր արտիստ, 1935 թվական

ԳրականությունԽմբագրել

  • Театральная энциклопедия. Том 1/Глав. ред. С. С. Мокульский - М.: Советская энциклопедия, 1961.- 1214 стб. с илл., 12 л. илл.
  • Մանուկյան, Էմմա Գարեգին, Սյուզան Գարագաշ, Ե., 1975:
  • Գուրգեն Ջանիբեկյան, «Բարեկամներիս մասին»

ԾանոթագրություններԽմբագրել

  1. ↑ «Сюзан Гарагаш (Susan Garagash, Сусанна Цецян) - биография - актрисы театра - Кино-Театр.РУ»։ www.kino-teatr.ru։ Վերցված է 2016-07-20 
  2. ↑ webmaster.innobi@gmail.com Alexey S. Zlygostev, E-Mail։ «ГАРАГАШ Сюзан Ованесовна»։ istoriya-teatra.ru։ Վերցված է 2016-07-20 
  3. ↑ Ով ով է. Հայեր. Կենսագրական հանրագիտարան, հատոր առաջին, Երևան, 2005 
  4. ↑ Baghdasaryan Aram։ «AV Production - Սյուզան Գարագաշ»։ avproduction.am։ Վերցված է 2016-07-20 
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Սյուզան_Գարագաշ&oldid=7102432» էջից