Ալիսա Շվարցեր
Ալիսա Սոֆի Շվարցեր[5] (գերմ.՝ Alice Sophie Schwarzer դեկտեմբերի 3, 1942[1][2][3][…], Վուպերտալ, Դյուսելդորֆ, Հռենոսի պրովինցիա, Պրուսիայի ազատ պետություն, Նացիստական Գերմանիա), գերմանացի լրագրող և հրապարակախոս, ֆեմինիստական շարժման ակտիվիստ և բացահայտ լեսբուհի, EMMA ամսագրի հիմնադիր, Bild տաբլոիդի նախկին սյունակագիր:
Ալիսա Շվարցեր գերմ.՝ Alice Schwarzer | |
---|---|
![]() | |
Ծնվել է | դեկտեմբերի 3, 1942[1][2][3][…] (81 տարեկան) |
Ծննդավայր | Վուպերտալ, Դյուսելդորֆ, Հռենոսի պրովինցիա, Պրուսիայի ազատ պետություն, Նացիստական Գերմանիա |
Քաղաքացիություն | ![]() |
Մասնագիտություն | լրագրող, գրող, կանանց իրավունքների պաշտպան և խմբագիր |
Զբաղեցրած պաշտոններ | գլխավոր խմբագիր |
Պարգևներ և մրցանակներ | |
Կայք | aliceschwarzer.de |
![]() |
Կենսագրություն
Ալիսա Սոֆի Շվարցերը ծնվել է 1942 թվականին 22-ամյա միայնակ մոր ընտանիքում[6]։ Ալիսը մեծացել է մորական կողմից տատիկի և պապիկի մոտ՝ Վուպերտալում[7]։ Նրանք նացիզմի հակառակորդներ էին[7]։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ Ալիսը տարհանվել է Բավարիա և վերադարձել է Ռուրի շրջան միայն 1950 թվականին[7]:
Սովորել է Ֆրանսիայում, 1969 թվականից աշխատել որպես լրագրող։ Միևնույն ժամանակ ուսումնասիրել է հոգեբանություն և սոցիոլոգիա։ Նրա դասախոսների թվում եղել է Միշել Ֆուկոն։ Հենց այդ ժամանակ Շվարցերը հանդիպել է Ժան Պոլ Սարտրի և Դանիել Կոն-Բենդիտի հետ։ Եղել է ֆեմինիստական շարժման հիմնադիրներից մեկը Փարիզում, իսկ ավելի ուշ՝ Գերմանիայում[8]։
1971 թվականի ապրիլին Շվարցերը միացել է Ֆրանսիայում աբորտների օրինականացման արշավին։ Քարոզարշավի շրջանակներում Շվարցերը Սիմոնա դե Բովուարի, Ժաննա Մորոյի, Կատրին Դենյովի և 340 այլ ֆրանսուհիների հետ հրապարակավ հայտարարել է, որ քրեական աբորտ է տարել: Հունիսին նմանատիպ արշավ է անցկացվել Գերմանիայում։ Շվարցերը, Սենթա Բերգերը, Ռոմի Շնայդերը և ևս 374 գերմանուհիներ պատմել են աբորտների մասին։ Ավելի ուշ, սակայն, Շվարցերը խոստովանել է, որ երբեք աբորտ չի արել[9]։ Շվարցերն արշավն անվանել է «Կանայք ընդդեմ § 218» (գերմ.՝ Frauen gegen den § 218)՝ ԳՖՀ-ի քրեական օրենսգրքի 218-րդ հոդվածի անունով, որն արգելում է աբորտը։ 1971 թվականի աշնանը Շվարցերը հրատարակել է համանուն գիրք։ ԳՖՀ-ում աբորտներն օրինականացվել են 1975 թվականին։
Շվարցերը նաև պայքարել է օրենքի դեմ, որն արգելում էր ամուսնացած կանանց աշխատանք ստանալ առանց ամուսնու համաձայնության, ամուսնական բռնաբարությունները և անհավասար վարձատրությունը[9]։ Նա դարձել է ֆեմինիզմի կենտրոնական ակտիվիստ Գերմանիայում, և նրա անունը հիշատակվել է ժամանակակից պատմության գերմանական դասագրքերում[8][9]։ 1996 թվականին Շվարցերն արժանացել է պետական բարձրագույն պարգևին՝ «Գերմանիայի Դաշնային Հանրապետությանը մատուցած ծառայությունների համար» շքանշանի[9]։ 2004 թվականին դարձել է Պատվո լեգեոնի շքանշանի սպա։
1977 թվականին Շվարցերը հիմնել է EMMA ֆեմինիստական ամսագիրը։ 1992-1993 թվականներին վարել է Zeil um Zehn հեռուստաշոուն Hessischer Rundfunk հեռուստաալիքով։ Հրատարակել է մի շարք գրքեր, այդ թվում՝ Պետրա Քելլիի, Մարիոն Դենհոֆի և Ռոմի Շնայդերի կենսագրությունները։ 2011 թվականին Շվարցերը հրատարակել է իր ինքնակենսագրությունը՝ Lebenslauf[[9][10]։
2003 թվականին ZDF հեռուստաընկերությունը թողարկել է «Մեր լավագույնները» հեռուստանախագիծը, որի շրջանակներում գերմանացիներին առաջարկվում էր ընտրել մեծագույն հայրենակիցներին։ Շվարցերը զբաղեցրել է 23-րդ տեղը և առաջին տեղը ողջերի շրջանում: Նա ինքը ներկայացրել է Հանս և Սոֆի Շոլերի թեկնածությունը, որոնք զբաղեցրել են 4-րդ տեղը։
Ալիսա Շվարցերն աջակցել է մարմնավաճառության քրեականացմանը։ Նա նաև դեմ է արտահայտվել իսլամիզմին և հիջաբ կրելուն: Շվարցերն ընդգծել է կանանց ստորադաս դիրքը իսլամում[11]։ Նա նաև բարձրացրել է իսլամական մշակույթում կանանց նկատմամբ բռնության հարցը՝ Քյոլնում 2016 թվականի ամանորյա հարձակումների համատեքստում:
2016 թվականին Շվարցերը մեղավոր է ճանաչվել մոտավորապես 4 միլիոն եվրոյի չափով հարկերից խուսափելու մեջ և դատապարտվել տուգանքի[12]։
2018 թվականի հունիսին Շվարցերն ամուսնացել է լուսանկարիչ Բետինա Ֆլիթների հետ[13]։
2021 թվականին Շվարցերը կոչ է արել չեղարկել Կանանց միջազգային օրը՝ մարտի 8-ը՝ այն անվանելով «սոցիալիստական գյուտ» և «խորհրդանշական շողոքորթություն»։ Այս հիշատակի օրը նա բացատրել է որպես «տեքստիլագործների գործադուլ, որը չունի պատմական ապացույցներ»[14]։
2022 թվականի ապրիլին լրագրող Ալիս Շվարցերը հեղինակել է բաց նամակ, որը ստորագրել են Գերմանիայի ավելի քան 500,000 քաղաքացիներ, այդ թվում՝ գերմանական մշակութային բազմաթիվ գործիչների կողմից, որը նա ուղարկել է Գերմանիայի կանցլեր Օլաֆ Շոլցին՝ կոչ անելով հրաժարվել Ուկրաինա ռազմական տեխնիկա ուղարկելուց և նպաստել խաղաղ բանակցություններին[15]։
2023 թվականի փետրվարին նա և Սառա Վագենկնեխթը գրել են «Manifest für Frieden» (բառացի՝ «Խաղաղության մանիֆեստ»), խնդրագիր՝ ընդդեմ Ուկրաինային զենք մատակարարելու[16]։
Մատենագիտություն
- Frauen gegen den § 218. Suhrkamp Verlag, Frankfurt 1971.
- Frauenarbeit — Frauenbefreiung. Suhrkamp Verlag, Frankfurt 1973. 1985 neu aufgelegt als: Lohn: Liebe
- Der kleine Unterschied und seine großen Folgen. Frauen über sich; Beginn einer Befreiung. Protokolle und Essays. 1. Auflage 1975. S. Fischer, Frankfurt a. M.
- So fing es an — 10 Jahre neue Frauenbewegung. Chronik. Emma Frauenverlag, 1981.
- Mit Leidenschaft. Texte von 1968—1982. Rowohlt Verlag, Hamburg 1982.
- Simone de Beauvoir heute — Gespräche aus 10 Jahren. Interviews und Essays. Rowohlt Verlag, Hamburg 1982.
- Warum gerade sie? Weibliche Rebellen. Luchterhand Verlag, Frankfurt am Main 1989.
- Von Liebe + Haß. Fischer Verlag, Frankfurt 1992.
- Eine tödliche Liebe — Petra Kelly + Gert Bastian. Kiepenheuer & Witsch, Köln 1994, ISBN 3-462-02288-1.
- Marion Dönhoff — Ein widerständiges Leben. Kiepenheuer & Witsch, Köln 1996, ISBN 3-462-02531-7.
- So sehe ich das. Texte von 1992—1996. Kiepenheuer & Witsch, Köln 1997.
- Romy Schneider — Mythos und Leben. Kiepenheuer & Witsch, Köln 1998, ISBN 3-462-02740-9.
- Der große Unterschied. Gegen die Spaltung von Menschen in Männer und Frauen. Kiepenheuer & Witsch, Köln 2002, ISBN 3-462-02934-7.
- Alice im Männerland. Eine Zwischenbilanz. Kiepenheuer & Witsch, Köln 2002, ISBN 3-462-03143-0.
- Alice Schwarzer porträtiert Vorbilder und Idole. Kiepenheuer & Witsch, Köln 2003, ISBN 3-462-03341-7.
- Frauen mit Visionen, mit Fotografin Bettina Flitner, Knesebeck, München 2004
- Liebe Alice, liebe Barbara. Kiepenheuer & Witsch, Köln 2005.
- Die Antwort. Kiepenheuer & Witsch, Köln 2007, ISBN 978-3-462-03773-9.
- Simone de Beauvoir. Ein Lesebuch mit Bildern. Rowohlt, Reinbek 2007
- Simone de Beauvoir. Weggefährtinnen im Gespräch. Kiepenheuer & Witsch, Köln 2007
- Journalistin aus Passion. Picus, Wien 2010
- Lebenslauf. Autobiografie. Kiepenheuer & Witsch, Köln 2011, ISBN 978-3-462-04350-1.
- Reisen in Burma., DuMont Verlag, Köln 2012, ISBN 978-3-8321-9424-6.
- Meine algerische Familie. Kiepenheuer & Witsch, Köln 2018, ISBN 978-3-462-05120-9.
- Lebenswerk. Zweiter Teil der Autobiografie. Kiepenheuer & Witsch, Köln 2020.
Անգլերենով
- Schwarzer, Alice (1984). After the Second Sex. Pantheon. ISBN 0-394-72430-5.
- Schwarzer, Alice (1984). Simone de Beauvoir today: Conversations, 1972–1982. Hogarth Press. ISBN 0-7011-2784-8.
Ծանոթագրություններ
- ↑ 1,0 1,1 filmportal.de — 2005.
- ↑ 2,0 2,1 Discogs — 2000.
- ↑ 3,0 3,1 Բրոքհաուզի հանրագիտարան (գերմ.)
- ↑ https://www.sueddeutsche.de/news/leben/essen--trinken---muellheim-alice-schwarzer-erhaelt-markgraefler-gutedelpreis-2018-dpa.urn-newsml-dpa-com-20090101-180323-99-615304
- ↑ Müller-Urban, Kristiane; Urban, Eberhard (2016 թ․ հոկտեմբերի 4). Starke Frauen im Bergischen Land: 30 Porträts (գերմաներեն). Droste Verlag. ISBN 978-3-7700-4130-5.
- ↑ «Alice Schwarzer geb. 1942». Lebendiges Museum Online (գերմաներեն). 2017 թ․ ապրիլի 1. Վերցված է 2022 թ․ մարտի 31-ին.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Alison Smale (1.4.2017). «A Pioneering German Feminist Looks Back in Anguish». The New York Times. էջ A8. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ մայիսի 02-ին. Վերցված է 2017 թ․ ապրիլի 04-ին.
- ↑ 8,0 8,1 Strobl I. «Alice Schwarzer». Planet Wissen (գերմաներեն). Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 07-ին. Վերցված է 2018 թ․ հունիսի 07-ին.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 Cords S. (1.12.2017). «Germany's most famous women's rights activist Alice Schwarzer at 75». Deutsche Welle. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ մայիսի 02-ին. Վերցված է 2018 թ․ հունիսի 21-ին.
- ↑ Sojitrawalla S. «Feministin aus Berufung» (գերմաներեն). Deutschlandfunk. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ հունվարի 27-ին. Վերցված է 2021 թ․ ապրիլի 01-ին.
- ↑ «Islamismus ist eine „politische Gefahr im Weltmaßstab"» (գերմաներեն). Deutschlandfunk. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ մայիսի 06-ին. Վերցված է 2021 թ․ ապրիլի 01-ին.
- ↑ «Strafbefehl gegen Alice Schwarzer» (գերմաներեն). Frankfurter Allgemeine Zeitung. 2016 թ․ հուլիսի 10. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ մայիսի 02-ին. Վերցված է 2021 թ․ ապրիլի 01-ին.
- ↑ «Alice Schwarzer hat ihre Lebensgefährtin geheiratet». Hamburger Abendblatt (գերմաներեն). 7.6.2018. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ մայսի 02-ին. Վերցված է 2018 թ․ հունիսի 07-ին.
- ↑ Rheinische Post: Alice Schwarzer fordert Abschaffung des Frauentages Արխիվացված է Հոկտեմբեր 22, 2023 Wayback Machine-ի միջոցով:.(գերմ.) 04.03.2021
- ↑ «Erich Vad: Was sind die Kriegsziele?». Emma (գերմաներեն). Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ հունվարի 15-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 15-ին.
- ↑ «Wagenknecht und Schwarzer warnen vor Ausweitung des Krieges» [Wagenknecht and Schwarzer warn against expansion of the war]. www.ndr.de (գերմաներեն). Norddeutscher Rundfunk. 2023 թ․ փետրվարի 11. Վերցված է 2023 թ․ մարտի 4-ին.
Արտաքին հղումներ
- Պաշտոնական կայքը գերմաներենով
- Alice Schwarzer Internet Movie Database կայքում
- Ալիսա Շվարցերը perlentaucher.de-ում
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ալիսա Շվարցեր» հոդվածին։ |