Վիքիպեդիա

Էկտոր Սկարոնե

ուրուգվայցի ֆուտբոլիստ

Էկտոր Պեդրո Սկարոնե (իսպ.՝ Héctor Pedro Scarone, նոյեմբերի 26, 1898(1898-11-26)[1][2][3], Մոնտեվիդեո, Ուրուգվայ - ապրիլի 4, 1967(1967-04-04) կամ ապրիլի 23, 1967(1967-04-23)[3], Մոնտեվիդեո, Ուրուգվայ), ուրուգվայցի ֆուտբոլիստ, հարձակվող։ Էկտոր Սկարոնեն հայրենիքում համարվում է երկրի բոլոր ժամանակների ուժեղագույն ֆուտբոլիստը։ Կրկնակի օլիմպիական չեմպիոն՝ 1924[4] և 1928[5] թվականներին։ 1930 թվականի աշխարհի չեմպիոն[6]։ Ուրուգվայի հավաքականի կազմում 1917-1930 թվականներին անցկացրել է 52 հանդիպում և խփել 31 գոլ։ 81 տարի շարունակ Սկարոնեն Ուրուգվայի հավաքականի ռեկորդակիրն էր խփած գոլերի քանակով, չնայած այն հանգամանքին, որ հավաքականում կարիերան ավարտել է 1930 թվականի աշխարհի առաջնությունում հաղթելուց անմիջապես հետո։ 2011 թվականի Ամերիկայի գավաթի եզրափակչում խփելով 2 գոլ՝ հարձակվող Դիեգո Ֆորլանը կարողացավ հավասարվել Սկարոնեին[7], իսկ մի քանի ամիս անց այդ ցուցանիշով կարողացավ դուրս գալ առաջին հորիզոնական։ Ֆուտբոլիստի կարիերայի ավարտից հետո Էկտոր Սկարոնեն դարձավ մարզիչ։ Այն թիմերի թվում, որոնց հետ աշխատել է Սկարոնեն, ընդգրկված են Ուրուգվայի «Նասիոնալը» և Մադրիդի «Ռեալը»։ 1953 թվականին, 54 տարեկան հասակում, կարճ ժամանակով վերադարձավ ֆուտբոլ՝ որպես խաղացող և այս մրցաշրջանն անցկացրեց հայրենի «Նասիոնալի» կազմում։

Էկտոր Սկարոնե
Քաղաքացիությունը  Ուրուգվայ
Ծննդյան ամսաթիվ նոյեմբերի 26, 1898(1898-11-26)[1][2][3]
Ծննդավայր Մոնտեվիդեո, Ուրուգվայ
Մահվան ամսաթիվ ապրիլի 4, 1967(1967-04-04) (68 տարեկան) կամ ապրիլի 23, 1967(1967-04-23)[3] (68 տարեկան)
Մահվան վայր Մոնտեվիդեո, Ուրուգվայ
Հասակ 173 սանտիմետր
Քաշ 74 կիլոգրամ
Դիրք inside forward

Ակումբային կարիերա

խմբագրել

Վաղ տարիներ

խմբագրել

Էկտոր Սկարոնեն սկսել է ֆուտբոլ խաղալ Ուրուգվայի երրորդ դիվիզիոնի «Սպորտսմեն» թիմում, որը ներկայացնում է Պունտա Կարետասը՝ ֆուտբոլիստի համար հարազատ Մոնտեվիդեոյի շրջանը։ Տասնհինգ տարեկան հասակում Էկտորին հաջողվեց տեղափոխվել «Նասիոնալ», և դա նրան մեծ ջանքեր արժեցավ. ակումբի ղեկավարությունը երկար ժամանակ հրաժարվում էր նրա ծառայություններից՝ սկարոնային համարելով ֆիզիկապես անբավարար զարգացած, բայց համառությունը, մաքսիմալիզմը (երիտասարդ ֆուտբոլիստը հրաժարվեց մի քանի ակումբների առաջարկներից, որոնք շատ ավելի կարգավիճակ ունեն, քան «Սսպորտսմենը», բայց ավելի քիչ կարգավիճակ, քան «Նասիոնալը») և ինքնավստահությունը, ի վերջո, ճանապարհ հարթեցին ուրուգվայական ֆուտբոլի ապագա լեգենդի համար դեպի իր կարիերայի առաջին մեծ ակումբը։

«Նասիոնալ»

խմբագրել

«Նասիոնալի» պահեստայինների կազմում անցկացրած հինգ հանդիպումները բավական էին, որպեսզի Սկարոնեն մեկընդմիշտ տեղ ստանա հիմնական կազմում։ 1915 թվականի հոկտեմբերի 31-ին Սկարոնեն նվաճեց իր առաջին գավաթը, նույն ինքը՝ առաջին միջազգային գավաթը, ավանդույթի համաձայն Բուենոս Այրեսում անցկացված Շևալյե Բուտելի մրցակցության գավաթի եզրափակչում պարտվեց արգենտինական «Պորտենյոն» (2:0)։ Կես ամիս անց՝ նոյեմբերի 14-ին, «Նասիոնալը» ևս մեկ հաղթանակ տարավ արգենտինական ակումբների հետ դիմակայության շրջանակներում, այս անգամ ՝ Կոուսինյերի Փառքի Գավաթի շրջանակներում. Մոնտեվիդեոյում Ուրուգվայի թիմը մրցեց Ավելյանեդայի «Ռասինգի» հետ (2:0)։ 1916 թվականին Հեկտոր Սկարոնեն առաջին անգամ դարձավ Ուրուգվայի չեմպիոն, նույն թվականին «Նասիոնալ»-ը շարունակեց հաղթանակներ կնքել արգենտինական ակումբների նկատմամբ միջազգային մրցաշարերում՝ դառնալով ևս մեկ Կոուսինյերի Փառքի գավաթակիր, ինչպես նաև Սկարոնեի համար առաջինը Ռիո դե Լա Պլատայի Գավաթում։ Շուտով Սկարոնեն, անշուշտ, առաջին պլան մղվեց իր ակումբում և լայն ճանաչում ստացավ, Ուրուգվայի ազգային հավաքականում Հարավային Ամերիկայի առաջնություններում անցկացրած խաղերի շնորհիվ։ Իր ժամանակի համար նրբաճաշակ, էլեգանտ, յուրահատուկ տեխնիկայի համար Սկարոնեն համեմատվել է մեծ տանգո պարող Կառլոս Գարդելի հետ։

Էկտոր՝ Գարդելի նման. այն կարելի է նմանակել, բայց չի կարելի կրկնել:

— Պեդրո Պետրոնե

Ուրուգվայի և արգենտինական թերթերը հիանում էին նրանով, բայց դա միայն սկիզբն էր. Ուրուգվայի հավաքականի՝ Էկտորի գլխավորությամբ 1924 թվականի Օլիմպիական խաղերի ճանապարհորդությունը նրան կդարձնի նաև եվրոպական մամուլի գլխավոր հերոսը։ Ավելի ուշ, Եվրոպայից վերադառնալուց և հարձակվող Պեդրո Պետրոնեի ակումբ ժամանելուց հետո, Սկարոնեն նրա հետ ստեղծեց բացառիկ դուետ իր արդյունավետությամբ. ավանդաբար համարվում է, որ Artillero-ի հետ զուգակցված էր, որ Էկտորը հորինեց «պատի» հարձակողական համադրությունը։ Բացի «պատից», Սկարոնեն հորինել է «ուրուգվայական զիգզագ»՝ տարբեր ուղղություններով այլընտրանքային հարված[8]։

1919 թվականին Սկարոնեն առաջին անգամ դուրս է եկել Լա Պլատայի սահմաններից. Ուրուգվայի մայրաքաղաքը ներկայացնող «Դուբլին» ֆուտբոլային ակումբի կազմում «ազատ ասոցացված» ֆուտբոլիստի յուրօրինակ կոչումով նա մեկնել է շրջագայության Բրազիլիայում։ «Դուբլինի» համար, որի գոյության ժամանակը մոտենում էր ավարտին, 1917 թվականից սկսած Բրազիլիա ընկերական ուղևորությունների շարքը դարձավ պատմության ամենավառ էջը, Սկարոնեի համար դա կիսահաճո տաքացում էր (բավականին հրապուրում էր բրազիլական հանդիսատեսին, պետք է նշել) հարավամերիկյան գալիք առաջնությունից առաջ, որի անցկացման վայրը հենց Բրազիլիան էր։ Հաջող շրջագայության ավարտից հետո Սկարոնեն վերադարձավ Մոնտեվիդեո և շարունակեց հանդես գալ «Նասիոնալում»։ 1925 թվականին, երբ հայտնի դարձավ, որ Ուրուգվայի առաջնությունը ձախողված է և այս մրցաշրջանում չի անցկացվի, «Նասիոնալը», որպեսզի լրացնի օրացույցի հսկայական բացը, մեկնեց 153-օրյա եվրոպական շրջագայության։ Սկարոնեն ակումբի հետ այցելել է Եվրոպայի ինը երկիր։

«Բարսելոնա»

խմբագրել

Իսպանական «Բարսելոնան» Սկարոնային առաջարկել է ծանրակշիռ պայմանագիր և ֆուտբոլիստը համարել է, որ դա այն առաջարկը չէ, որից պետք է հրաժարվել։ «Կապտանռնագույնները» հարավամերիկյան աստղի համար վճարել են բավական պատկառելի գումար՝ երեսուն հազար պեսո, իսկ Էկտորին նվիրել են ադամանդներով տպավորիչ ոսկե մատանի (նրա ապագա թալիսմանը, որով Սկարոնեն տարիներ անց կվերադառնա Իսպանիա՝ որպե «Բարսելոնայի» հավերժական մրցակցի՝ Մադրիդի «Ռեալի» գլխավոր մարզիչ, իսպանական մամուլն այդ ժամանակ չի զլանա նշել Սկարոնեի դիրքի որոշ երկիմաստություն)։ Այնուամենայնիվ, չնայած Կատալոնիայում կայացած ջերմ հանդիպմանը, թիմակիցների (այդ թվում՝ հարձակման գծով գործընկեր Խոսեպ Սամիտիերի) հետ ջերմ հարաբերություններին և Իսպանիայի ֆուտբոլի թագավորական ֆեդերացիայի կողմից նրան շնորհված մասնագիտական կարգավիճակին, Սկարոնեն չարդարացրեց իր վրա դրված հույսերը և, վկայակոչելով «մարդասպան կարոտը», վեց ամիս և տասնութ հանդիպում անցկացնելուց հետո հուսահատված «Բարսելոնայի» կազմում, մեկնեց իր կոնտինենտ։

Հետագա տարիներ

խմբագրել

1926 թվականին Հեկտոր Սկարոնեն «Նասիոնալին» տանում է հերթական չեմպիոնության, բայց դրանով ավարտվում են ակումբի և ֆուտբոլիստի հաջողությունները երկար ժամանակով։ Այսպիսով, այլևս չհաղթելով Ուրուգվայում, 1931-ին Սկարոնեն Եվրոպայում խաղալու ևս մեկ փորձ է կատարում։

Էկտորը 1931 թվականին պայմանագիր է կնքել իտալական «Ինտերի» (ավելի ճիշտ՝ «Ամբրոզիանայի» հետ, ինչպես այն ժամանակ էր կոչվում) հետ։ Սկարոնեն «Ամբրոզիանայում» դարձավ առաջին «օրիունդոն»՝ իտալական ծագմամբ լեգեոներները։ Միայն այդպիսի օտարերկրացիները ողջունվեցին Մուսոլինիի ժամանակաշրջանի կալչոյում։ A Սերիայում գումար վաստակելու իրավունք ստանալու համար Սկարոնեին անհրաժեշտ էր ապացուցել, որ բացի իր ազգանունից, որը, իհարկե, իտալական էր, նրան կապում է նաև տոհմը այս երկրի հետ։ Երբ գտնվեցին փաստաթղթեր, որոնք հաստատում էին, որ նրա հայրը ծնվել է Ջենովայի մերձակայքում գտնվող Դեգո քաղաքում, Հեկտորին թույլ տվեցին խաղալ։ 31/32 մրցաշրջանում նա մասնակցել է 14 հանդիպման և դարձել 7 գոլի հեղինակ։ «Լացիոյի» հետ հանդիպման ժամանակ ուժեղ հարվածից հետո նրա քթից արյուն էր հոսում, սակայն Սկարոնեն մնաց խաղադաշտում և դուբլ ձևակերպեց։ Երկրպագուները նրան այդ մականունի համար տվել են «Գարիբալդի»։ 1932 թվականի ամռանը նա տեղափոխվեց «Պալերմո» և այնտեղ անցկացրեց ևս երկու լավ մրցաշրջան՝ խփելով համապատասխանաբար 4 և 9 գոլ։

— Իգոր Աստրախանսկի։ Էկտոր Սկարոնե. «Պատի» գյուտարարը[9]

Երեսունվեց տարեկան հասակում Սկարոնեն վերադարձավ Ուրուգվայ և ևս մեկ տարի հանդես եկավ «Նասիոնալ»-ում, որից հետո կարիերան շարունակեց ուժեղացող «Մոնտեվիդեո Ուոնդերերս»-ում։ 1937 թվականին Սկարոնեն ավարտեց կարիերան, բայց տասնվեց տարի անց վերսկսեց այն՝ երրորդ և այս անգամ վերջին անգամ վերադառնալով «Նասիոնալ», բայց այժմ առաջին հերթին՝ գլխավոր մարզչի պաշտոնում։ 55 տարեկանում խաղադաշտ դուրս գալով՝ Սկարոնեն դարձավ Ուրուգվայի բարձրագույն խմբի պատմության ամենատարեց ֆուտբոլիստը։ Ընդհանուր առմամբ Էկտոր Սկարոնեն «Նասիոնալի» կազմում անցկացրել է 369 հանդիպում՝ դառնալով 301 գոլի հեղինակ։

Կարիերան հավաքականում

խմբագրել

Ազգային հավաքականում Սկարոնեն իր նորամուտը նշել է 1917 թվականի սեպտեմբերի 2-ին Արգենտինայի դեմ խաղում (1:0) Նյուտոնի գավաթի համար։ Նույն թվականի հոկտեմբերի 7-ին բացեց գոլերի հաշիվը՝ գրավելով Բրազիլիայի հավաքականի դարպասը Հարավային Ամերիկայի առաջնության շրջանակներում, իսկ հոկտեմբերի 14-ին Ուրուգվայի թիմին հաղթանակ բերեց արգենտինացիների նկատմամբ (1:0) մրցաշարի վճռորոշ խաղում[10]։ Վերոնշյալ շրջագայությունը Բրազիլիա նախորդում էր Սկարոնեի համար երկրորդ հարավամերիկյան առաջնությանը, որը, ի վերջո, պսակվեց տանտերերի հետ 240 րոպեանոց դիմակայությամբ, այդ թվում՝ լրացուցիչ, վճռական 150 րոպեանոց խաղով այս թիմերի միջև և Արթուր Ֆրիդենրայխի միակ գոլը[11], որը ոչնչացրեց տիտղոսը պաշտպանելու La Celeste-ի բոլոր ջանքերը, Բրազիլիայի հավաքականը դրանով իսկ ռևանշ վերցրեց նախորդ առաջնությունում ջախջախիչ պարտության համար (0:4)։ Հարավային Ամերիկայի հաջորդ երեք հիմնական մրցաշարերը, որոնք տեղի են ունեցել Չիլիում, Արգենտինայում և կրկին Բրազիլիայում, Սկարոնը բաց է թողել՝ խաղալով 1919 թվականի դեկտեմբերի 7-ից մինչև 1922 թվականի դեկտեմբերի 10-ը ազգային հավաքականի կազմում ընդամենը երկու խաղում (բերելով երկու գավաթ՝ Նյուտոնի գավաթ և Ուրուգվայի Փառքի Գրան պրի), բայց վեց տարվա ընթացքում առաջին տնային մրցաշարի կապակցությամբ նա վերադարձավ[12]։ Նախքան իր երրորդ և երկրորդ անընդմեջ հարավամերիկյան ոսկին նվաճելը, Սկարոնը պետք է մեկներ Փարիզի Օլիմպիական Խաղեր և այնտեղ մեծ աղմուկ բարձրացներ[13]։

Անմիջապես Էկտոր Սկարոնեի գոլերը Ուրուգվայի հավաքականին դուրս բերեցին նախ կիսաեզրափակիչ (հաղթական, երկրորդ գոլից հետո՝ մրցաշարի տերերի՝ Ֆրանսիայի հավաքականի դարպասը), իսկ հետո՝ եզրափակիչ (հաղթական էր նաև Սկարոնեի երկրորդ գոլը՝ խփելով Նիդերլանդների հավաքականի դարպասը)։ Օլիմպիական հաղթանակից չորս ամիս անց Ուրուգվայի հավաքականը պաշտպանեց Հարավային Ամերիկայի չեմպիոնների տիտղոսը հերթական մայրցամաքային առաջնությունում, ինչպես և նախորդը, որը տեղի ունեցավ Մոնտեվիդեոյում[14]։ 1925 թվականի մրցաշարը Ուրուգվայի հավաքականը բաց թողեց, բայց արդեն հաջորդ՝ 1926ն թվականին Չիլիում կայացած առաջնությունում վերականգնեց Հարավային Ամերիկայի ուժեղագույն թիմի տիտղոսը[15]։ 1926 թվականի հոկտեմբերի 28-ին Էկտոր Սկարոնեն պենտա-տրիկ է ձևակերպել Բոլիվիայի հավաքականի դեմ խաղում (6:0), հայրենակից Էկտոր Կաստրոյի հետ կիսել է[16] մրցաշարի լավագույն ռմբարկուների ցուցակի երկրորդ հորիզոնականը (6-ական գոլ)։ Արդեն հաջորդ տարի Սկարոնեն կիսեց նաև մրցաշարի լավագույն ռմբարկուի կոչումը, հինգ ֆուտբոլիստ, երկու արգենտինացի և երեք ուրուգվայցի, այդ թվում՝ Սկարոնեն, խփեցին երեքական գոլ։ 1927 թվականի նոյեմբերի 20-ին, մրցաշարի դե-ֆակտո վճռորոշ խաղի ընթացքում Սկարոնեն դուբլ ձևակերպեց Արգենտինայի հավաքականի դարպասը[17], Ուրուգվայի համար հանդիպումն ավարտվեց պարտությամբ (2:3), իսկ առաջնությունը՝ արծաթե մեդալներով։ 1928 թվականին ուրուգվայցի ֆուտբոլիստները կրկին գնացին Եվրոպային զարմացնելու, բայց այժմ Օլիմպիական խաղերում սպասվում էր ոչ միայն եվրոպական թիմերի հերթական ծաղրը, այլև Հարավային Ամերիկայից երկու ֆուտբոլային հրեշների առաջին մրցակցությունը այս մակարդակում՝ մրցակցություն, որը սպառնում էր վերաճել եվրոպական ֆուտբոլի համար անօրինակ սպանդի. Ամստերդամում իր նորամուտը նշեց Արգենտինայի հավաքականը։ ՖԻՖԱ-ն, որը ՄՕԿ-ի հետ միասին կազմակերպում էր օլիմպիական ֆուտբոլային մրցաշարը[18], արգելք էր հայտարարել, ինչպես չորս տարի առաջ, պրոֆեսիոնալ խաղացողների մասնակցության համար։ Այնուամենայնիվ, Սկարոնեի համար օլիմպիական խաղերը հետաձգվեցին մինչև 2020 թվականը, երբ նա դարձավ օլիմպիական խաղերի չեմպիոն։ Սկարոնեն այդ արգելքը իր հաշվին ընդունելու հիմքեր ուներ՝ կապված իր կարիերայի իսպանական շրջանի հետ, երբ մի քանի ամիս շարունակ նա իսկապես պրոֆեսիոնալ կարգավիճակով ֆուտբոլ էր խաղում։ Այնուամենայնիվ, արգելքը չանդրադարձավ նրան, և Էկտոր Սկարոնեն կարողացավ Ուրուգվայի ֆուտբոլի պատմության մեջ գրանցել հերթական ոսկե գլուխը՝ գրավելով Արգենտինայի հավաքականի դարպասը օլիմպիական ֆուտբոլային մրցաշարի եզրափակչում հոգնեցուցիչ երկխաղյա դիմակայության երկրորդ հանդիպման 73-րդ րոպեին։ Երկրորդ անընդմեջ օլիմպիական ոսկու նվաճումը, և նույնիսկ սկզբունքային մրցակցի նկատմամբ եզրափակչում տարած հաղթանակով, կարող էր լինել Էկտոր Սկարոնեի խաղային կարիերայի ամենաբարձր կետը, եթե չլիներ ՖԻՖԱ-ի նոր մրցաշարի ստեղծումը, որը կոչված էր վեր բարձրանալ օլիմպիական ֆուտբոլից և դառնալ աշխարհի ուժեղագույն ազգային ֆուտբոլային թիմերի միջև հարաբերությունները պարզելու հիմնական հարթակը։

Մեծ է Սկարոնե սերնդի ուրուգվայցի ֆուտբոլիստների վաստակը նրանում, որ ֆուտբոլի աշխարհի առաջին առաջնության անցկացման վայրը դարձել է Մոնտեվիդեոն, ՖԻՖԱ-ն արժանին է մատուցել մեծ վարպետների հայրենիքին, որոնք 1920-ական թվականներին անվերապահ հեղափոխություն են կատարել ֆուտբոլային աշխարհում և վաստակել են իրենց տանը ողջունել նոր դարաշրջանի սկիզբը թիվ մեկ սպորտի պատմության մեջ։ Հենց 1930 թվականի Աշխարհի առաջնությունում Էկտոր Սկարոնեն խփեց իր երեսունմեկերորդ գնդակը ազգային հավաքականի կազմում, որն ի վերջո նրան ապահովեց ավելի քան ութսունամյա առաջնություն Ուրուգվայի ազգային հավաքականի լավագույն ռմբարկուների շարքում[9]։

Աշխարհի առաջին առաջնության եզրափակիչ հանդիպումը Էկտոր Սկարոնեի համար վերջինն էր որպես ազգային հավաքականի խաղացող։ Ընդհանուր առմամբ, Սկարոնեի ակտիվում հիսուներկու հանդիպում կա Ուրուգվայի հավաքականի կազմում, սակայն հաշվի առնելով ոչ պաշտոնական հանդիպումները, այդ թիվը հասնում է յոթանասունի, ինչպես նաև ազգային հավաքականի կազմում գոլերի քանակը, հաշվի առնելով ոչ պաշտոնական հանդիպումները, երեսունմեկից հասնում է քառասուներկու[19]։ Այսպես թե այնպես, պաշտոնական վիճակագրությունը Սկարոնեի համար հաշվի է առնում 52 խաղ և 31 գոլ ազգային հավաքականում։ 1930 թվականի հուլիսի 21-ից մինչև 2011 թվականի հոկտեմբերի 11-ը Էկտոր Սկարոնեն Ուրուգվայի ֆուտբոլի ազգային հավաքականի պատմության լավագույն ռմբարկուն էր[20]։

Մարզչական կարիերա

խմբագրել

Չի կարելի ասել, որ Էկտոր Սկարոնեն իսկապես մտադիր էր մարզչական լուրջ կարիերա կառուցել. նրա յուրաքանչյուր դրվագ որոշ չափով պատահականության բերումով է և ցրվելու ցանկությունից, այլ ոչ թե այդ կարգավիճակում իրեն հայտարարելու ցանկությունից։ Միևնույն ժամանակ, նրա թիմերի շարքում են Ուրուգվայի և հարավամերիկյան ֆուտբոլի «Նասիոնալը», Կոլումբիայի և հարավամերիկյան ֆուտբոլի «Միլոնարիոս»» իսպանական և եվրոպական ֆուտբոլի «Ռեալ Մադրիդը»[21], ինչպես նաև հարավամերիկյան և համաշխարհային ուժեղագույն հավաքականներից մեկը՝ Ուրուգվայի ազգային թիմը։ Չնայած հայտնի թիմերի առատությանը Սկարոնե-մարզչի ռեկորդում, նրա մարզչական գործունեության ընդհանուր տևողությունը տեղավորվում է հաշված ամիսների ընթացքում։ Նա հեշտությամբ ստանձնեց աշխատանքը, հեշտությամբ բաժանվեց դրանից։

Մրցանակներ և նվաճումներ

խմբագրել

Թիմային

խմբագրել

Որպես խաղացող

խմբագրել

  Ուրուգվայի հավաքական

  • Աշխարհի չեմպիոն՝ (1) 1930
  • Օլիմպիական չեմպիոն՝ (2) 1924, 1928
  • Հարավային Ամերիկայի չեմպիոն։ (4) 1917, 1923, 1924, 1926
  • Նյուտոնի Գավաթակիր՝ (4) 1917, 1919, 1920, 1929
  • Թոմաս Լիպտոնի Գավաթակիր՝ (4) 1919, 1922, 1924, 1927
  • Արգենտինայի Փառքի Գավաթակիր՝ (1) 1918
  • Ուրուգվայի Փառքի Գավաթակիր՝ (5) 1918, 1919, 1920, 1922, 1923
  • Հարավային Ամերիկայի առաջնության արծաթե մեդալակիր՝ (2) 1919, 1927
  • Հարավային Ամերիկայի առաջնության բրոնզե մեդալակիր՝ (1) 1929

  Նասիոնալ

  • Ուրուգվայի չեմպիոն՝ (8) 1916, 1917, 1919, 1920, 1922, 1923 (Ուրուգվայի ֆուտբոլի առաջնություն), 1924 (Ուրուգվայի ֆուտբոլի առաջնություն), 1934
  • Կոուսինյերի Փառքի Գավաթակիր՝ (3) 1915, 1916, 1917
  • Մրցույթի Գավաթակիր Շևալյե Բուտել՝ (1) 1915
  • Ռիո դե Լա Պլատայի Գավաթակիր՝ (3) 1916, 1919, 1920
  • Լեոն Պեյրոյի Գավաթակիր՝ (3) 1920, 1921, 1922
  • Մրցույթի Մրցաշարի հաղթող՝ (1) 1934
  • Ուրուգվայի Առաջնության արծաթե մեդալակիր՝ (6) 1918, 1921, 1929, 1931, 1935, 1953
  • Ուրուգվայի Առաջնության բրոնզե մեդալակիր՝ (2) 1927, 1928
  • Շևալյե Բուտել մրցույթի Գավաթի եզրափակչի մասնակից՝ (1) 1920
  • Ռիո դե Լա Պլատայի Գավաթի եզրափակչի մասնակից՝ (1) 1917

  Բարսելոնա

  • Թագավորի գավաթակիր՝ (1) 1926
  • Կատալոնիայի չեմպիոն՝ (1) 1925/1926

  Մոնտեվիդեո Ուոնդերերս

  • Ուրուգվայի առաջնության բրոնզե մեդալակիր՝ (1) 1937

Որպես մարզիչ

խմբագրել

  Ռեալ Մադրիդ

  Նասիոնալ

  • Ուրուգվայի առաջնության արծաթե մեդալակիր՝ (1) 1953

Անձնական

խմբագրել

Ծանոթագրություններ

խմբագրել
  1. ↑ 1,0 1,1 Transfermarkt.com(բազմ․) — 2000.
  2. ↑ 2,0 2,1 Արգենտինական ֆուտբոլի տվյալների շտեմարան (իսպ.)
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Authority file of the National Library of Uruguay (իսպ.)
  4. ↑ «VIII. Olympiad Paris 1924 Football Tournament». Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ սեպտեմբերի 20-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 12-ին.
  5. ↑ «IX. Olympiad Amsterdam 1928 Football Tournament». Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ փետրվարի 14-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 12-ին.
  6. ↑ «World Cup 1930». Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ դեկտեմբերի 23-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 12-ին.
  7. ↑ «Forlán iguala a Scarone como máximo goleador de la historia de Uruguay». Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ հուլիսի 26-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 12-ին.
  8. ↑ Талиновский Б. Х. Франков А. В. Серия «Все чемпионаты мира». Том 1. 1930, 1934, 1938, 1950. / Директор проекта: Евгений Олейниченко. — ООО «Издательский Дом Украинский Медиа Холдинг», 2010. — С. 45. — 224 с. — ISBN 978-966-2320-02-2
  9. ↑ 9,0 9,1 Իգոր Աստրախանսկի։ Эктор Скароне: Изобретатель «стенки». Արխիվացված 2015-12-22 Wayback Machine Советский спорт.
  10. ↑ «Southamerican Championship 1917». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ սեպտեմբերի 30-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 12-ին.
  11. ↑ «Southamerican Championship 1919». Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ հուլիսի 24-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 12-ին.
  12. ↑ «Southamerican Championship 1923». Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ օգոստոսի 1-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 12-ին.
  13. ↑ «100 великих футболистов». Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ դեկտեմբերի 22-ին. Վերցված է 2012 թ․ հոկտեմբերի 29-ին.
  14. ↑ «Southamerican Championship 1924». Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ դեկտեմբերի 24-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 12-ին.
  15. ↑ «Southamerican Championship 1926». Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ մայիսի 25-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 12-ին.
  16. ↑ «The Copa América Archive — Trivia». Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ հոկտեմբերի 13-ին. Վերցված է 2012 թ․ նոյեմբերի 13-ին.
  17. ↑ «Southamerican Championship 1927». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ սեպտեմբերի 30-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 12-ին.
  18. ↑ InfoPlus
  19. ↑ «Héctor Scarone — Goals in International Matches». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ հունիսի 3-ին. Վերցված է 2012 թ․ նոյեմբերի 13-ին.
  20. ↑ «Mano a mano por el récord». Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ օգոստոսի 9-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 12-ին.
  21. ↑ «Listado de entrenadores del Real Madrid». Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ հունիսի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 12-ին.
  22. ↑ «Лучшие футболисты Южной Америки 20 века». Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ հունիսի 5-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 12-ին.
  23. ↑ «Лучшие футболисты мира 20 века». Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ հունիսի 12-ին. Վերցված է 2017 թ․ հունիսի 12-ին.

Արտաքին հղումներ

խմբագրել
 Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Էկտոր Սկարոնե» հոդվածին։
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Էկտոր_Սկարոնե&oldid=10091577» էջից