Եզոպոս
Եզոբոս (հին հունարեն՝ Αἴσωπος, մոտ մ. թ. ա. 620[1], Մեսեմբրիա (Պոնտոս), Նասեբար, Բուրգասի մարզ, Բուլղարիա - մոտ մ. թ. ա. 564, Դելֆի, Delfi Municipality, Ֆոկիս, Կենտրոնական Հունաստան), անտիկ աշխարհի առակախոս։ Նրանով է պայմանավորված համաշխարհային գրականության մեջ առակագրության զարգացումը՝ իբրև առանձին ժանրի։ Եզոպոսի մասին ,տեղեկությունները պատմական չեն։ Ամենահին հիշատակությունը մ.թ.ա. 5-րդ դարի պատմիչ Հերոդոտոսի մոտ է, որտեղից ենթադրվում է, որ Եզոպոսը ապրել է մ.թ.ա. VI դ. Սամոսում, եղել ոմն Յադմոնի ստրուկը և սպանվել Դելփիքում։ Կան նաև ենթադրություններ, ըստ որոնց, նա թրակացի կամ փռուգացի ստրուկ էր։ XIII դ. տարածվել է Եզոպոսի կենսագրությանը Մաքսիմոս Պլանուդեսի օրինակը։ Կենսագրության երկրորդ ընդարձակ մասը մ.թ.ա. VII դ. ապրած ասորա–բաբելոնական իմաստուն Ախիկարի սյուժեն է։ Հայ հին մատենագրության մեջ մինչև XVIII դ. Եզոպոսի կենսագրությունը թարգմանելու փորձ չի արվել։ Թարգմանվել են միայն «Առակք Ողիմպիանու» առակը։ V դ. արդեն հայերին ծանոթ էր Ախիկարի զրույցը՝ «Պատմութիւն և խրատք Խիկարայ Իմաստնոյ»։ Եզով)պոսյան կամ ախիկարյան սյուժեի տարածման գործում մեծ դեր ունի հայկական տարբերակը, որն այժմ պահպանվում է և հնագույնն է։ Այն թարգմանվել է բազմաթիվ լեզուներով։ Առակներում դեմոկրատական աշխարհայեցողության դիրքերից է արտահայտել անտիկ Հայաստանի բարոյականությունը և վարքը, նշավակել մարդկային մոլությունները, արատները և կենդանիների վարքից բերված օրինակներով փորձել ուղղել դրանք։
Եզոպոս հին հունարեն՝ Αἴσωπος | |
|---|---|
.jpg) | |
| Ծնվել է | մոտ մ. թ. ա. 620[1] |
| Ծննդավայր | Մեսեմբրիա (Պոնտոս), Նասեբար, Բուրգասի մարզ, Բուլղարիա |
| Վախճանվել է | մոտ մ. թ. ա. 564 |
| Վախճանի վայր | Դելֆի, Delfi Municipality, Ֆոկիս, Կենտրոնական Հունաստան |
| Մասնագիտություն | առակագիր, առասպելագիր, փիլիսոփա և գրող |
| Լեզու | հին հունարեն |
| Ազգություն | հույն |
| Ուշագրավ աշխատանքներ | Եզոպոսի առակներ IC |
| Եզոպոս Վիքիքաղվածքում | |
 Aesop Վիքիպահեստում | |
Մեզ հասած եզովպոսյան առակների հիմնական ժողովածուն (500-ից ավելի առակներ) կազմվել է I–II դարերում։ Հետագա դարաշրջանների առակագիրները (օրինակ՝ ֆրանսիացի Ժան դը Լաֆոնթենը, ռուս Իվան Կռիլովը և ուրիշներ) օգտվել են Եզովպոսի առակների սյուժեներից և փոխադրել դրանք։ Հին Հունաստանում ծագել է «եզովպոսյան լեզու» արտահայտությունը, երբ թե բանավոր, թե գրավոր խոսքում մտքերը Եզովպոսի նման արտահայտում են քողարկված, փոխաբերական արտահայտություններով։ Հայ գրականության մեջ եզովպոսյան լեզուն վարպետորեն օգտագործել է առակագիր Վարդան Այգեկցին։ V դարում հայերն արդեն ծանոթ էին եզովպոսյան առակներին։ Դրանք հայերեն առաջին անգամ լույս են տեսել 1818 թ-ին Վենետիկում։
Եզովպոսը հայերենԽմբագրել
- Խոհարար և շուն; Նապաստակք և գորտք; Բու և գիշերահաւ; Աղուէս և շուն;Աղվեսն և հովազը;Ոչխար և շուն։ «Արշալոյս Արարատեան», 1851, № 388: Հունարեն բնագրից թարգմ.՝ Աբել Մխիթարյան:՝՝
ԾանոթագրություններԽմբագրել
- ↑ 1,0 1,1 Bibliothèque nationale de France Record #11929800n // BnF catalogue général (ֆր.) — Paris: BnF.
Արտաքին հղումներԽմբագրել
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 3, էջ 487)։ 
|