Բուրժուազիա

Բուրժուազիա (ֆր.՝ bourgeoisie, ֆր.՝ bourg-ից, համեմատության համար` գերմ.՝ Burg «ամրոց»), սոցիալական դասակարգի կատեգորիա է, որը համապատասխանում է կապիտալիստական հասարակության իշխող դասին, որն ունի սեփականություն (փող, արտադրության միջոցներ, հող, արտոնագրեր կամ այլ գույք) և գոյատևում է այդ գույքից ստացված եկամուտով։

«Բուրժական կառք», Ժան Բերո, 1889 թվական

Պատմություն

Միջնադարում տեղի է ունեցել քաղաքաբնակների և գյուղաբնակների բաժանում, իսկ բուրժուազիայի իրավունքները արտոնություն էին։ Ի սկզբանե, ֆեոդալիզմի դարաշրջանում, բուրժուազիա էր կոչվում քաղաքի բնակչությունը` հակադրելով նրանցից շատ ավելի մեծ թվով գյուղական բնակչությանը։

Շուտով «բուրժուազիա» տերմինը իր նշանակությամբ մոտեցել է «երրորդ դասի» տերմինին, որը (15-րդ դարում) հաճախ ավելի նեղ իմաստ ուներ` նշելով միայն ստորադաս բնակչության մի մասը` Գլխավոր շտատներում ապրող քաղաքացիների վերնախավը։

Ֆրանսիայում ֆեոդալիզմի քայքայման ժամանակ բուրժուազիան երրորդ դասի ամենահարուստ և սոցիալապես ակտիվ մասն էր։ Սկսած հոլանդական բուրժուական հեղափոխությունից` ամբողջ Եվրոպայում, բուրժուազիան եղել է հեղափոխական փոփոխությունների նախաձեռնողն ու ակտիվ մասնակիցը, որոնք հանգեցնում էին ֆեոդալական իշխանության տապալմանը։ Շատ պատմաբաններ, այդ թվում` Իմմանուել Վալլերշտայնը, դրական են գնահատում բուրժուազիայի դերը այս պատմական փուլում, որպես առաջադեմ, պրոգրեսիվ դաս։

Բուրժուազիայի ներքին սոցիալական կառուցվածքն ի սկզբանե տարբերվում էր ինչպես կենսամակարդակի, այնպես էլ` արտադրության միջոցների և քաղաքական իրավունքների առումով (գույքային ցենզի հետ կապված)։ Միջնադարյան Ֆրանսիայի, Իտալիայի և Նիդեռլանդների բուրժուազիան ներառում էր և՛ հարուստ արհեստավորներ, և՛ աղքատ աշակերտներ, և՛ խանութների աշխատողներ, և՛ վաշխառուներ, և՛ հաճախ ֆինանսապես նրանից կախված առևտրականներ։ Ի վերջո, սա «ազատ մասնագիտությունների» անընդհատ ընդլայնվող շրջան էր, որի եկամտի աղբյուրը ոչ թե վարձու աշխատանքի շահագործումն էր, այլ այն քաղաքացիների եկամուտը, ովքեր վճարում էին բուժման և կրթության համար, վճարում էին հարկեր ամբողջ վարչական քաղաքի կառավարման ամբողջ հավելման պահպանման համար, կոնդոտիերներից մինչև դատավորներ և մագիստրատների մանր պաշտոնյաներ։

Երբ կապիտալիզմը զարգանում է, այս տարբերությունը ուժեղանում է։ Խոշոր սեփականատերերը, որոնք լայնորեն օգտագործում են վարձու աշխատանքը, այս դասի համեմատաբար փոքրաթիվ վերնախավն էին։ Ընդհանուր քաղաքակրթական գործընթացները` ուրբանիզացիան, գիտությունների և արվեստների զարգացումը, ծառայությունների ոլորտի աճը հանգեցնում են նրան, որ բուրժուազիայի ամենաքիչ ապահովված, արտադրության միջոցներից զուրկ շերտից, որն ապրում էր միայն իր աշխատանքի արդյունքի մասնավոր վաճառքից ստացած եկամտով, աստիճանաբար ձևավորվում են մեծ բուրժուազիայից զատ քաղաքական հետաքրքրություններ, որոնք դեմ էին նոր, կապիտալիստական կարգին։

«Ես երրորդ դասից եմ» (18-րդ դարի վերջի նկարված օֆորտ):

1789 թվականի հունիսի 17-ին անհետանում է Ֆրանսիայի հին դասակարգային երեք աստիճանի բաժանումը և երրորդ դասի պաշտոնական անվանումը։ Այդ ժամանակ արդեն պարզ է դառնում ֆրանսիական հասարակության փլուզումը երկու խոշոր դասի` բուրժուազիայի և ժողովրդի։ Սոցիալական հակամարտությունն անհետանում է, քանի որ քաղաքական և իրավական իմաստով Ֆրանսիական հեղափոխությունը հավասարեցնում է երկու դասերին, բայց դրա փոխարեն առաջանում է հակամարտություն տնտեսական հողի վրա, որը 19-րդ դարում հանգեցնում է դասային պայքարի։ Հեղափոխության արդյունքները հատկապես ձեռնտու էին բուրժուազիայի և առավել հարուստ գյուղացու համար։ Թշնամաբար վերաբերվելով յակոբինիզմին, բուրժուազիան, նրա անկումից հետո, հանդես է գալիս մինչ պրոլետարիատը վախի արձագանքման ուղին («չորրորդ դասից»)։ Դրան քիչ էր հետաքրքրում կառավարման կարգը, այն իր դերը պահպանելու ցանկությունից մղված ենթարկվում էր տերմիդորներին և Նապոլեոն Բոնապարտին, որն ապահովում էր ինչպես դրա սոցիալական դիրքը, այնպես էլ` «հին կարգը» վերականգնելու անհնարինությունը։ Ռեստավրացիայի դարաշրջանում, երբ սկսվել է կաթոլիկ-ֆեոդալական ռեակցիան, բուրժուազիան բարձրացել է պաշտպանելու ազատական ​​սկզբունքները։ 1820-ական թվականների լիբերալիզմը ստացել է զուտ բուրժուական բնույթ։ Բարձր ընտրական որակավորման արդյունքում (տես 1814 թվականի սահմանադրությունը) բուրժուազիան ձևավորել է հատուկ սոցիալական դաս և ստացել այն երանգը, որը պահպանել է մինչև 19-րդ դարի երկրորդ կեսին, երբ բուրժուազիան այլևս չէր ընկալվում որպես քաղաքային բնակիչ կամ պարզապես պլեբեյ, այլ ցանկացած քաղաքացի, որը ձգտում է քաղաքական տիրապետության` իր տիրապետած կապիտալի հիման վրա (այսինքն` կապիտալիստ)։

19-րդ դարում ազնվականությունը որոշվում էր արդեն ոչ թե ծագմամբ, այլ սեփականությամբ։ Բուրժուազիայի ամրապնդմանը մեծապես նպաստել է Հուլիսյան հեղափոխությունը, որը բերել է արդյունաբերական բուրժուազիայի գերիշխանությունը։ Հուլիսյան միապետության ընթացքում «բուրժուազիայի թագավորության» և բուրժուազիայի և պրոլետարիատի հարաբերությունները, որոնք սոցիալիզմն առաջ էին քաշել որպես քաղաքական ուժ, կտրուկ սրվել են։ Բուրժուազիան թշնամաբար է ընդունել այս վտանգավոր վարդապետությունը` միանալով քաղաքական տնտեսության «Մանչեսթեր» դպրոցին։ Բայց հուլիսյան միապետության ժամանակների բուրժուազիայում էլ ծագել է ընդդիմությունը մեծամասնության` ֆինանսական արիստոկրատիայի դեմ, որին ընդդիմադիր կուսակցությունը երազում էր զրկել դրան արտոնյալ դիրքից։ Հանրապետական ​​կուսակցությունն առաջարկել է միապետությունը փոխարինել հանրապետությամբ և մեծ աջակցություն է գտել մանր բուրժուազիայի, վաճառականների, արհեստավորների և գործարանների աշխատողների շրջանում։ Սոցիալական հեղափոխության հանդեպ վախը բուրժուազիան դարձրել է հուսալի հենարան Լուի Ֆիլիպ I-ի գահին։ Բուրժուազիայի միջև սկսվող շարժումը` հօգուտ ընտրության իրավունքի ընդլայնման, փետրվարյան հեղափոխության առաջին նշանն էր, որը համատեղ իրականացվել է աշխատողների և բուրժուազիայի կողմից։ Բայց հուլիսյան միապետության նկատմամբ տարած հաղթանակը միայն ավելի հստակ է բացահայտել սարսափելի հակադրությունը բուրժուազիայի և աշխատավորների (գործարանային և արհեստավորների) միջև, որոնք այժմ համախմբվել էին բուրժուազիայի դեմ։ Հուլիսյան օրերը պրոլետարիատի դժգոհության արդյունքն էին։ Այդ ժամանակվանից Ֆրանսիայում հիմնարար տարաձայնություն է առաջացել երրորդ և չորրորդ դասերի միջև։

Տեսակներ

Կախված ոլորտից, կապիտալի կիրառման բուրժուազիան բաժանվում է.

• արդյունաբերական բուրժուազիայի,
• առևտրային բուրժուազիայի,
• բանկային բուրժուազիայի,
• գյուղական բուրժուազիայի։

Այդ ոլորտներից յուրաքանչյուրում կապիտալի օրգանական կառուցվածքը տարբեր է։

Բուրժուազիան ըստ եկամտի մակարդակի դասակարգելիս առանձնացնում են.

• խոշոր բուրժուազիա,
• միջին բուրժուազիա,
• մարքսիզմը «մանր բուրժուազիա» տերմինով նշանակում է առանձին դաս` քաղաքի և գյուղի փոքր սեփականատերեր, որոնք ապրում են բացառապես կամ հիմնականում սեփական աշխատանքով, օրինակ` գյուղացիներ և արհեստավորներ։

Վարձու աշխատանքի օգտագործման մասշտաբը առաջատար հատկանիշ չէ։ Սա, առաջին հերթին, եկամտի այն մակարդակն է, որը հնարավորություն է տալիս համեմատել տվյալ պահին նույն երկրի բուրժուազիայի ոլորտային խմբերը։ Այնուամենայնիվ, «միշտ չէ, որ հեշտ է սահմաններ գծել այս խմբերի միջև», և բացարձակ թվերն ակնհայտորեն կախված են տվյալ երկրի կենսամակարդակից։ Գիտական ​​և տեխնոլոգիական առաջընթացի գործոնը նույնպես դեր է խաղում. եթե մենք հակված լինենք միայն «վարձու աշխատուժ լայնորեն օգտագործող» սահմանմանը, ապա շրջանառության առումով խոշորագույն ավտոմատ գործարանի ժամանակակից սեփականատերը դժվար թե ճանաչվեր նույնիսկ որպես միջին բուրժուա։

Բուրժուազիայի կերպարը գրականության և արվեստի մեջ

Քաղքենիական դրամա, նաև` Բուրժուական դրամա, թատերական ժանր է, որն առաջին անգամ ի հայտ է եկել 18-րդ դարում։

• Ժան Բատիստ Մոլիեր, «Քաղքենիությունը ազնվականության մեջ» պիես (ֆր.՝ «Le bourgeois gentilhomme»):
• «Արքայախնձոր կեր, սալամբ ծամիր, քո վերջին օրն է մոտենում, բուրժուա»։ Վլադիմիր Մայակովսկու երկտողն է, որը ընդգրկված է «Վլադիմիր Իլյիչ Լենին» պոեմի մեջ (1924 թվական) և որը թևավոր արտահայտություն է դարձել և որպես սպառնալիք է հնչում չափազանց անպատկառ մարդու հասցեին։
• «Բուրժուազիայի համեստ հմայքը», ռեժիսոր` Լուիս Բունյուել (1972)
• «Մանր-մանր բուրժուա», ֆիլմ, ռեժիսոր` Մարիո Մոնիչելիի (1977)

Գրականություն

• Буржуазия // Научный коммунизм: Словарь / Александров В. В., Амвросов А. А., Ануфриев Е. А. и др.; Под ред. А. М. Румянцева. — 4‑е изд., доп. — М.: Политиздат, 1983. — 352 с.
• Буржуазия в России / Гиндин И. Ф. // Брасос — Веш. — М. : Советская энциклопедия, 1971. — (Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров ; 1969—1978, т. 4).
• Конский П. А. (1890–1907)։ «Третье сословие»։ Բրոքհաուզի և Եֆրոնի հանրագիտական բառարան: 86 հատոր (82 հատոր և 4 լրացուցիչ հատորներ)։ Սանկտ Պետերբուրգ 
• Буржуазия / Милейковский А. Г., Кучинский Н. Н. // Брасос — Веш. — М. : Советская энциклопедия, 1971. — (Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров ; 1969—1978, т. 4).
• Оссовская М. Рыцарь и буржуа: Исследование по истории морали / Пер. с польск./ Общ. ред. А. А. Гусейнова; Вступ. ст. А. А. Гусейнова и К. А. Шварцман. — М.: Прогресс, 1987. — 528 с. — ISBN 0302050000-556 Արխիվացված է Հոկտեմբեր 27, 2012 Wayback Machine-ի միջոցով:
• Смирнов А. И. Учёные записки Императорского Казанского Университета. Год 40. Коммуна средневековой Франции северной полосы и центральной в связи с политическим ростом третьего сословия. — Казань: Университетская типография, 1873. — 314 с.
• Тьерри О. Исторія происхожденія и успѣховъ третьяго сословія = Essai sur la formation et les progrès du Tiers Etat. — M.: Типография И. А. Баландина, 1899. — 316 с.
• Babeau A. «La ville sous l’ancien régime».
• Bardoux, «La bourgeoisie française»;
• Bonvalot Е. «Le Tiers État, d’après la charte de Beaumont et ses filiales» (П., 1884);
• Désmolins, «Mouvement communal et municipal au moyen âge»;
• Flach J. «Les origines Communales»;
• Giraud-Teulon, «La royauté et la bourgeoisie»;
• Lucheire А. «Les Communes françaises à l'époque des Capétiens directs» (П., 1890);
• Perrens, «La démocratie en France au moyen âge».