Վիքիպեդիա

Միխայիլ Սկարյատին

Միխայիլ Վլադիմիրի Սկարյատին (ֆր.՝ Michel Vladimirovitch Skariatine, մայիսի 6, 1883(1883-05-06), Ռուսական կայսրություն - նոյեմբերի 6, 1963(1963-11-06), Գլիոն), ռուսական կայսերական բանակի գնդապետ։ Հայտնի է հիմնականում որպես Կաբբալայի հետազոտող, օկուլտիստ և եգիպտագետ, որը 20 տարի ապրել է Եգիպտոսում։

Միխայիլ Սկարյատին
Ծնվել էմայիսի 6, 1883(1883-05-06)
Ռուսական կայսրություն
Մահացել էնոյեմբերի 6, 1963(1963-11-06) (80 տարեկան)
Գլիոն
Քաղաքացիություն Ռուսական կայսրություն,  Ֆրանսիա,  Եգիպտոս և  Շվեյցարիա
Մասնագիտությունգրող, եգիպտագետ, ակնաբույժ, esotericist, աստղագուշակ և սպա
Գործունեության ոլորտՕկուլտականություն[1], Կաբալա[1] և աստղագուշակություն[1]
Ալմա մատերՍանկտ Պետերբուրգի համալսարան (1905)
Տիրապետում է լեզուներինռուսերեն և ֆրանսերեն
ՀայրVladimir Skaryatin?
ՄայրMariya Lobanova-Rostovskaya?
 Mikhail Skaryatin Վիքիպահեստում

«Զոհը» գրքույկում, որը հրապարակվել է 1925 թվականին նա Էնել կեղծանվամբ ներկայացրել է ցարական ընտանիքի գնդակահարությունը որպես ծիսական սպանություն, որն իբր կատարվել է սեմիտների կողմից՝ «համաշխարհային սահմանված կարգի քայքայման և գազազած մարդկության ստրկացման նպատակով»[2]։

Կենսագրություն խմբագրել

Ծագումով Օռլովի նահանգի ազնվականներից էր՝ գեներալ-լեյտենանտ և եգերմեյստեր Վլադիմիր Վլադիմիրովիչ Սկարյատինի և իշխանուհի Մարիա Միխայլովնա Լոբանովա-Ռոստովի որդին։ Ուներ երեք քույր[3]։

Սանկտ Պետերբուրգի համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետում դասընթացի ավարտից հետո 1905 թվականի դեկտեմբերի 4-ին ընդունվել է Կավալերգարդի գունդ[4]։

Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ առողջական խնդիրներ պատճառով գործուղվել է Պետրոգրադ։ 1917 թվականի հեղափոխությունից հետո արտագաղթել է Ֆրանսիա՝ ապրել Լազուրեի ափին և մասնակցել գնդապետ Շարդոնի էզոթերիկների խմբի աշխատանքներին։ 1931 թվականին տեղափոխվել է Եգիպտոս, իսկ 1953 թվականին այնտեղից տեղափոխվել է Շվեյցարիա։

Լինելով հնագույն Արևելյան լեզուների գիտակ՝ իր կյանքի զգալի մասը նվիրել է պապիրուսների վերծանմանը, որոնց բովանդակությունը կապ է ունեցել մոգության հետ։ Իր հետազոտություններում գտնվել է Անտուան Ֆաբրա Դ'Օլիվեի ազդեցության տակ և զբաղվել է եգիպտական մշակույթի մեջ ավանդույթի որոնմամբ։ Եգիպտոսում կյանքի ընթացքում, հավանաբար, ծանոթացել է Ռենե Գենոնի հետ, որը մի քանի գրախոսություններ է գրել Սկարյատինի աշխատանքի վերաբերյալ։

Բացի հումանիտար ոլորտից, Սկարյատինը հետագայում խորացել է պարանաուկներում՝ կապված էներգետիկայի (այդ թվում՝ ռադիոնիկայի, ռադիոէստեզիայի և բիոէլեկտրիկայի) հետ՝ այդ հողի վրա համագործակցելով ինժեներ և գյուտարար Գեորգի Լախովսկու, գեոֆիզիկ Գի Տյեի, պարապսիխոլոգներ Անդրե դե Բելիզալի և Լեոն Շոմերիի հետ[5]։

Մինչև կյանքի վերջը մնացել է ուղղափառ, եղել է Կահիրեի ռուսական եկեղեցու ղեկավար, Եգիպտոսի ներքին գործերի նախարարության ռուսական բաժնի տնօրեն։ Ապրել է պալատական կյանքով։ Մահացել և թաղվել է Գլիոնում (Շվեյցարիա)։

Էնելի կենսագրության մասին տեղեկությունները և իրական անունը, որն իբր «բացահայտված» է Օլեգ Պլատոնովի և Սերգեյ Ֆոմինի կողմից[6], հայտնի են եղել Արևմտյան պատմագրությանը դեռևս 1960-ական թվականներին[7][8]։ Այնտեղ, հատկապես ֆրանսալեզու պարբերականներում, պարունակվել է նաև տեղեկատվություն Սկարյատինի մասին[9][10]։

Կինը եղել է Լեոնտինա Ցեզարևնան, դուստրը՝ Նատալյա Միխայլովնան[11]։

Կենսագրության վիճահարույց պահեր խմբագրել

Մասնագիտական հմտություններ խմբագրել

Զբաղվելով եգիպտագիտությամբ, իր մասնագիտացումը և հին եգիպտական լեզվի իմացությունը Սկարյատին ստացել է ոչ ակնհայտ աղբյուրներից։ Այդ ժամանակաշրջանի եգիպտացի խոշոր գիտնականներից ոչ մեկը, այդ թվում՝ եվրոպական, նրա դասախոսը չէր Սանկտ Պետերբուրգի համալսարանում սովորելու տարիներին, առավել ևս, որ Սկարյատինը կրթություն է ստացել իրավաբանական, այլ ոչ թե համալսարանի Արևելյան ֆակուլտետում։

Ըստ որոշ աղբյուրների նա կարողացել է ձեռք բերել անհրաժեշտ, շատ բարդ մասնագիտական հմտություններ 20-րդ դարասկզբին Եգիպտոսում գտնվելու ժամանակ և հին եբրայերենի ինքնուսույց տիրապետելու շնորհիվ[12][13]։

«Զոհ» գրքույկ խմբագրել

Ինչ վերաբերում է «Զոհ» գրքույկին, ապա զարմանալի չէ, որ Սկարյատինի ցարական ընտանիքի սպանության ուսումնասիրության հարցին էլ է մոտեցել օկուլտիզմի դիրքերից։ Ինչպես նշում է հրեական միստիցիզմի մասնագետ Կ. Յու. Բուրմիստրովը (ՌԳԱ փիլիսոփայության ինստիտուտ), հեղինակը ներգրավել է «օկուլտային գիտությունների ամբողջ զինանոցը»[14]։

1931 թվականին Սկարյատինի գրքույկը Գերմանիայում վերամշակել և հրատարակել է գերմաներենով՝ «թագասպանության տարածքում խորհրդավոր նշաններ» անվանումով, հայտնի հակասեմական լրագրող Գրիգորի Շվարց-Բոստունիչի կողմից[15]։ Այս հրատարակության պատրաստմանը մասնակցել է նաև Բ. Վերնիյը[16]։

Աշխատանք Եգիպտոսի պետական կառույցներում խմբագրել

Սկարյատինի կենսագրության ևս մեկ անհասկանալի սյուժեն Եգիպտոսի ՆԳՆ-ում ինչ-որ «ռուսական բաժնի» տնօրենի կարգավիճակում աշխատանքն է։ Հայտնի է, որ Ռուսաստանի (այն ժամանակ դեռ ԽՍՀՄ) և Եգիպտոսի միջև դիվանագիտական հարաբերությունները հաստատվել են 1943 թվականի օգոստոսին, և բաժինը, եթե այն գոյություն ուներ իրականում, կարող էր լինել միայն խորհրդային։ Սակայն մինչև 1953 թվականը (Սկարյատինի՝ Շվեյցարիա մեկնելու ժամանակ) ԽՍՀՄ-ը Կահիրեի ծայրամասային գործընկերն էր և ՆԳՆ-ում հազիվ թե հատուկ բաժին ստեղծվեր։ Հնարավոր է՝ Սկարյատինը որոշ ժամանակ եղել է եգիպտական նախարարության ռուսական սփյուռքի հետ փոխգործակցության հարցերով խորհրդատուն։

Աշխատանքներ խմբագրել

  • Զոհ. Նովի Սադ։ 1925 (Paris, 1925)
  • Essai d’astrologie cabbalistique. Toulon: Imprimerie Mouton F. Cabasson, 1929.
  • Post Mortem. Cabasson, 1929.
  • La Langue sacrée. Paris: Fua-Lamessine, 1934.
  • Le Mystère de la vie et de la mort: d’après l’enseignement des temples de l’ancienne Egypte // Institut français d’archéologie orientale. Vol. 1, 1-re et 2-е part. Le Caire, 1935.
  • A Message from the Sphinx. London: Rider & Co., 1936.
  • Premier pas en radiesthésie thérapeutique. Le Caire: Editions al-Maaref, 1949.
  • Radiations des formes et cancer. Le Caire: Editions al-Maaref, 1951.
  • Traitement à distance par radiations. Dangles, 1959.
  • Gnomologie. Paris: Ed. des Champs-Elysées «Omnium littéraire», 1959.
  • La Trilogie de la Rota (в 3-х томах: D’astrologie et de Cabbale, Rota ou la Roue Celeste, Manuel de Cabbale practique). Lyon: Paul Derain, 1961.
  • Les origines de la Genèse et l’enseignement des temples de l’ancienne Égypte. Paris: G.P. Maisonneuve & Larose, [1963].
  • L’Enfant du Nil. Ed. Maisonneuve, 1966.
  • Le Monde astral et l’Occultisme. Ed. Ibacom, 2016, 230 pgs.
  • Science Egyptienne et Médecine de l’Astral. Ed. Ibacom, 2016, 200 pgs.
  • Radiesthésie thérapeutique. Ed. Ibacom, 2016, 200 pgs.

Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Չեխիայի ազգային գրադարանի կատալոգ
  2. ↑ Энель. Жертва. Нови Сад, 1925. С. 5, 14, 18.
  3. ↑ Из них Ирина была первой женой графа Александра Фёдоровича Келлера, а Мария — первой женой барона Николая Александровича Врангеля.
  4. ↑ Общий список офицерским чинам Русской императорской армии на 1 января 1909 г. СПб., 1909. С. 145.
  5. ↑ Schmidt B. Heilen mit radiästhetischen Farben und praktisches Arbeiten mit dem französischen Universalpendel. Weilburg an der Lahn, 2013. 3. Aufl. S. 171—172.
  6. ↑ Энель. «ЖЕРТВА» | Храм Покрова Пресвятой Богородицы села Волковичи
  7. ↑ Annual Egyptological Bibliography 1966. Leiden: Brill, 1976. P. 53.
  8. ↑ Cahiers internationaux de symbolisme. Vol. 17-21. Centre interdisiplinaire d'études philosophique de l’Université de Mons, 1969. P. 143.
  9. ↑ Entretiens: avec Raymond Abellio. Paris, 1968. P. 191.
  10. ↑ Saunier J. Saint-Yves d’Alveydre, ou Une synarchie sans énigme. Paris, 1981. P. 130.
  11. ↑ ЦГИА СПб. Ф. 19.— Оп. 127.— Д. 3289.— Л. 19.
  12. ↑ Автор книги «Жертва» // http://www.nashaepoha.ru/?page=obj62153&lang=1&id=2027
  13. ↑ «Жертва» Михаила Скарятина // http://maloarhangelsk.ru/zhertva-mihaila-skaryatina/
  14. ↑ Бурмистров К. Дело Бейлиса, каббала и русский оккультизм // Лехаим, сентябрь 2013, http://www.lechaim.ru/ARHIV/257/burmistrov.htm#_ftn24
  15. ↑ Schwartz-Bostunitsch G. Die rätselhaften Zeichen im Zimmer des Zarenmordes. Erfurt: U. Bodung, 1931.
  16. ↑ Schramm H. Der jüdische Ritualmord. Berlin: T. Fritsch, 1943.
 Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Միխայիլ Սկարյատին» հոդվածին։
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Միխայիլ_Սկարյատին&oldid=9020239» էջից