Մասնակից:GG Poghosyan/Ավազարկղ5

GG Poghosyan/Ավազարկղ5

Վալտեր Շել (գերմ. Walter Scheel ), 1974-1979 թվականներին եղել է Գերմանիայի Դաշնային Հանրապետության չորրորդ դաշնային նախագահ։

Մինչ այդ՝ 1961-1966 թվականներին,Շելը եղել է Կոալիցիոն կառավարություններում CDU (Քրիստոնեա-սոցիալական միություն)-ի հետ Կոնրադ Ադենաուերի վերջին երկու կաբինետներում (Ադենաուեր IV և V կաբինետ) և կանցլեր Լյուդվիգ Էրհարդի օրոք՝ տնտեսական համագործակցության դաշնային նախարար։ 1968-1974 թվականներին Շելը եղել է FDP (Ազատ դեմոկրատական ​​կուսակցություն)-ի դաշնային նախագահ և կուսակցությունը գլխավորել է սոցիալ-լիբերալ կոալիցիայի մեջ: 1969-1974 թվականներին եղել է դաշնային արտաքին գործերի նախարար և փոխկանցլեր՝ Վիլի Բրանդտի օրոք։ Պաշտոնաթողությունից հետո՝ 1974 թվականի մայիսի 7-ից 16-ը, Շելը դաշնային կանցլերի ժամանակավոր պաշտոնակատար է եղել։

Կրթություն և մասնագիտություն

Վալտեր Շելը անիվագործ Ալբրեխտ Շելի (1883–1953) և Հելեն Շելի (1891–1971) (ծնվել է Հյոհշայդում) որդին է։ Ընտանիքում նրա դաստիարակության հիմքը եղել է բողոքական դավանանքը։ Սոլինգենի «Schwertstrasse» միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո 1938-1939 թվականներին նա սովորել է բանկային տեսություն «Volksbank Solingen»-ում։

1939 թվականի սեպտեմբերի 3-ից նա ծառայում էր Լյուֆթվաֆեի գիշերային կործանիչ 1-ին ջոկատում (III խումբ) որպես Մարտին Դրյուսի ադյուտանտ (համհարզ)։Պատերազմի ավարտին եղել է առաջին լեյտենանտ։ Ստացել է 1-ին և 2-րդ աստիճանի երկաթե խաչ:

1945 թվականից մինչև 1953 թվականը աշխատել է արդյունաբերության մեջ և տարբեր ասոցիացիաներում որպես գործադիր տնօրեն։ Ապա Դյուսելդորֆում աշխատել է որպես անկախ բիզնես խորհրդատու։ 1958 թվականին դարձել է «Intermarket» շուկայի հետազոտական ​​ինստիտուտի գործադիր տնօրեն։

Անձնական կյանք

Ուոլտեր Շիլը դաշնային նախագահ լինելու ժամանակ կնոջ Միլդրեդի և երեխաների՝ Սայմոն Մարտինի, Կոռնելիայի և Անդրեայի հետ (ձախից) իրենց հանգստյան հանգստավայրում՝ Հինթերթալում (Ավստրիա, օգոստոս 1974)

Շելը 1942 թվականից ամուսնացած է եղել Եվա Շառլոտ Շելի (1921–1966 թթ. ծնվել է Կրոնենբերգում) հետ, որը 1966 թվականին մահացել է քաղցկեղից։ Այս ամուսնությունից ծնվել է Շելի առաջին որդին՝ Ուլրիխը: 1969 թվականից մինչև 1985 թվականը, Վոլտեր Շելն ամուսնացած է եղել բժշկուհի Միլդրեդ Շելի հետ։ Նրանց ամուսնությունից ծնվել է դուստրը՝ Կորնելիա Շելը, 1970 թվականին ծնվել է որդին՝ Անդրեա-Գվենդոլին, իսկ 1971 թվականին Բոլիվիայից որդեգրվել է մյուս որդին՝ Սայմոն Մարտինը։ 1988 թվականին Շելն ամուսնացել է ֆիզիոթերապևտ Բարբարա Ուիզեի հետ (1938 թվականի օգոստոսի 5-ից մինչև 2023 թվականի հուլիսի 8-ը):

Զույգը 2001-2008 թվականներին ապրել է Բեռլինում, իսկ 2009 թվականի սկզբին տեղափոխվել է Բադ Կրոզինգեն։ Դեմենցիայի պատճառով Վալտեր Շելը 2012 թվականից ապրել է ծերանոցում։ Շելը 97 տարեկանում մահացել է 2016 թվականի օգոստոսի 24-ին և թաղվել՝ Բեռլինի Զելենդորֆ անտառային գերեզմանատանը։

2016 թվականի սեպտեմբերի 7-ին Շելը Բեռլինում պետական ​​արարողությամբ պատվվել է բեռլինյան ֆիլհարմոնիկ դահլիճում։ Որպես բանախոս՝ դաշնային նախագահ Յոահիմ Գաուկը, արտաքին գործերի նախարար Ֆրանկ-Վալտեր Շտայնմայերը և FDP քաղաքական գործիչ Վոլֆգանգ Գերհարդը հարգանքի տուրք են մատուցել հանգուցյալին՝ ժողովրդավարությանը մատուցած ծառայությունների համար: Հիշատակի արարողությանը մասնակցել են նաև դաշնային կանցլեր Անգելա Մերկելը և նախկին դաշնային նախագահներ Հորսթ Քյոլերն ու Քրիստիան Վուլֆը ինչպես նաև հանգուցյալ քաղաքական գործիչ Հանս-Դիտրիխ Գենշերի այրին՝ Կլաուս Կինկելը և Բարբարա Գենշերը։

Կուսակցական անդամակցություններ

Նացիոնալ-սոցիալիստական ​​Գերմանիայի բանվորական կուսակցություն

Շելը դիմել է NSDAP (Նացիոնալ-սոցիալիստական ​​Գերմանիայի բանվորական կուսակցություն)-ին անդամակցելու 1941 թվականի մայիսի 1-ին և ընդունվել 1941 թվականի հուլիսի 1-ին (անդամության համարը՝ 8,757,104): 1978 թվականի նոյեմբերի 13-ին «Spiegel»-ը հաղորդել է՝ Վալտեր Շելը հայտարարել է, որ 1942 թվականի դեկտեմբերին ճակատում ստացել է կուսակցություն ընդունվելու մասին ծանուցումը, թեև անդամության համար որևէ դիմում չի ներկայացրել։ Համաձայն «Die Zeit»-ի 1978 թվականի նոյեմբերի 17-ի հոդվածի՝ Շելն այնուհետև հայտարարել է, որ այլևս չգիտի, թե արդյոք ինքը դիմում ներկայացրել է, բայց իր անդամակցությունը կասեցվել է։Շելն այնուհետև հերքել է NSDAP անդամակցությունը՝ պատճառաբանելով, որ Վերմախտի զինվորին թույլ չեն տվել լինել NSDAP անդամ, վերջին անգամ՝ 2010 թվականին տված հարցազրույցում։

1970 թվականին այն ժամանակվա արտաքին գործերի նախարարը հայտարարել է Ֆորին Օֆիսի պատմության մասին համապարփակ զեկույցի մասին, որը նույնպես նպատակ ուներ անդրադառնալու գրասենյակի գործողություններին՝ նացիոնալ-սոցիալիզմի ժամանակ, բայց այդպես էլ չի գրվել Նման, թեև վիճելի, պատկերում է հայտնվել միայն 2010 թվականին, այն բանից հետո, երբ 1998-2005 թվականներին ԱԳ նախարար Յոշկա Ֆիշերը տարիներ առաջ ստեղծել էր պատմաբանների անկախ հանձնաժողով: 2010 թվականի հոկտեմբերին հրապարակված իր հետազոտական ​​զեկույցում այս հանձնաժողովը քննադատել է այն փաստը, որ Շելն ընդունել է իր NSDAP անդամակցությունը միայն արտաքին գործերի նախարարի պաշտոնը ստանձնելուց տարիներ անց։

1946 թվականից FDP-ում

Վալտեր Շելը FDP-ի անդամ է եղել 1946 թվականից։ 1954-1974 թվականներին նա եղել է Հյուսիսային Ռեյն-Վեստֆալիայում գտնվող FDP-ի նահանգային գործադիր խորհրդի անդամ, ներառյալ մի քանի տարի՝ որպես պետական ​​գանձապահ: 1956 թվականին նա առաջին անգամ ընտրվել է FDP դաշնային գործադիր խորհրդի անդամ, որտեղ մնացել է մինչև 1974 թվականը՝ մասամբ դաշնային նախարարի պաշտոնի շնորհիվ։ Նույն թվականին Շելն, այսպես կոչված, երիտթուրքերից մեկն էր (Վիլի Վեյերի, Հանս Վոլֆգանգ Ռուբինի և Վոլֆգանգ Դորինգի և ի թիվս այլոց հետ), որոնք նախաձեռնել են Հյուսիսային Ռեյն-Վեստֆալիայում FDP-ի կոալիցիայի փոփոխությունը CDU (Գերմանիայի Քրիստոնեա-դեմոկրատական ​​միություն)-ից SPD (Գերմանիայի սոցիալ-դեմոկրատական ​​կուսակցություն)-ը, և, հետևաբար, Էյլերի խմբի բաժանումը և դրդել կարճատև գոյություն ունեցած Ազատ ժողովրդական կուսակցության (FVP) հիմնադրմանը:

1968 թվականին Շելն ընտրվել է FDP-ի դաշնային նախագահ՝ որպես Էրիխ Մենդեի իրավահաջորդ։ 1970-1971 թվականներին Վերներ Մայհոֆերի և Կառլ-Հերման Ֆլաչի հետ եղել է Ֆրայբուրգյան թեզիսների՝ FDP-ի նոր հիմնարար ծրագրի հեղինակներից։ Ըստ Հելգե Մաթիսենի՝ Շելը FDP-ին դուրս է բերել ազգային-պահպանողական նեղությունից, բացել այն նոր կոալիցիաների առաջ և դրանով իսկ SPD-ին դարձրել կառավարելու ընդունակ կուսակցություն։ Երբ 1974 թվականին նա ընտրվել է Դաշնային նախագահ, հրաժարական է տվել բոլոր կուսակցական պաշտոններից։Դաշնային նախագահի պաշտոնավարման ավարտից հետո նա 1980 թվականին նշանակվել է FDP-ի պատվավոր նախագահ։ 1968-1974 թվականներին եղել է «Լիբերալ աշխարհի միության» փոխնախագահ (Լիբերալ ինտերնացիոնալի նախորդը)։

Պատգամավոր

Վալտեր Շիլ, դիմանկար Գյունտեր Ռիտների կողմից 1996 թվական

Վալտեր Շելն իր կարիերայի ընթացքում ակտիվ է եղել որպես պատգամավոր բոլոր չորս մակարդակներում՝ տեղական մակարդակում, որպես Հյուսիսային Ռեյն-Վեստֆալիայի նահանգային խորհրդարանի և Գերմանիայի Բունդեսթագի անդամ, ինչպես նաև Եվրախորհրդարանի անդամ։

1948-1950 թվականներին Շելը եղել է իր հայրենի Սոլինգեն քաղաքի քաղաքային խորհրդական։ 1950-1954 թվականներին եղել է Հյուսիսային Ռեյն-Վեստֆալիայի նահանգային խորհրդարանի անդամ՝ որպես Ռեմշեյդի ընտրատարածքի ուղղակիորեն ընտրված պատգամավոր։ 1953 թվականին Շելը դարձել է Գերմանիայի Բունդեսթագի անդամ, որի անդամ է եղել մինչև 1974 թվականի հունիսի 27-ը, քանի որ Շելը հրաժարական է տվել Բունդեսթագի իր մանդատից մայիսին՝ դաշնային նախագահ ընտրվելուց չորս օր առաջ։ 1967-1969 թվականներին Շելը եղել է Գերմանիայի Բունդեսթագի փոխնախագահ։

1956 թվականի հուլիսի 1-ից մինչև 1961 թվականի նոյեմբերի 20-ը եղել է նաև Եվրախորհրդարանի անդամ։ Այստեղ Շելը 1959-1962 թվականներին աշխատել է որպես Անդրծովյան երկրների և տարածքների ասոցիացիայի հանձնաժողովի նախագահ, իսկ 1958 թվականից՝ լիբերալ պատգամավորական խմբի փոխնախագահ։

Հանրային գրասենյակներ

=== 1961 թվականի դաշնային ընտրություններից հետո՝ 1961 թվականի նոյեմբերի 14-ին, Շելը նշանակվել է տնտեսական համագործակցության առաջին դաշնային նախարար Ադենաուերի IV կաբինետում։ 1962 թվականի նոյեմբերի 19-ին Շելը հրաժարական է տվել՝ ի նշան Spiegel-ի գործով FDP-ի մյուս դաշնային նախարարների բողոքի պատճառով։ Dem daraufhin am 13. Dezember 1962 ohne den umstrittenen Verteidigungsminister Franz Josef Strauß gebildeten Kabinett gehörte er dann aber mit gleicher Funktion wieder an. Er behielt dieses Amt auch in der von Bundeskanzler Ludwig Erhard geführten Bundesregierung. Wegen eines Streits über den Bundeshaushalt trat er am 28. Oktober 1966 gemeinsam mit den anderen FDP-Bundesministern von seinem Amt zurück. [[Datei:Bundesarchiv B 145 Bild-F045175-0007, Castrop-Rauxel, Bundespräsident besucht Bergwerk.jpg|mini|hochkant|Walter Scheel besucht als Bundespräsident die Zeche Erin in Castrop-Rauxel (1975)]]

Արտաքին գործերի դաշնային նախարար

Nach der Bundestagswahl 1969 wirkte er maßgeblich auf die Bildung einer sozialliberalen Bundesregierung hin und wurde im Kabinett von Willy Brandt am 22. Oktober 1969 zum Vizekanzler und zum Bundesminister des Auswärtigen ernannt. 1970 besuchte Walter Scheel als erster deutscher Außenminister Israel, das 1965 diplomatisch anerkannt worden war. Scheel gilt gemeinsam mit Willy Brandt als „Vater der Entspannungspolitik“ und der neuen Deutschlandpolitik, die zunächst von den Unionsparteien scharf bekämpft wurde und auch zu Fraktionsaustritten bei den Regierungsparteien SPD und FDP führte, so dass diesen zeitweilig die Mehrheit im Deutschen Bundestag verloren ging.

Die Neuwahlen 1972 stärkten sowohl die SPD als auch die Positionen Walters Scheels in der FDP und bewiesen die hohe Akzeptanz der sozialliberalen Politik. Sehr große Bekanntheit erlangte Walter Scheel 1973, indem er zugunsten der Behindertenhilfsorganisation Aktion Sorgenkind das deutsche Volkslied „Hoch auf dem gelben Wagen“ auf Schallplatte sang. Allein bis zum Frühjahr 1974 wurde die Platte über 300.000 Mal verkauft. Auch noch während seiner später folgenden Amtszeit als Bundespräsident erlangte er mit dieser Art der ungewöhnlichen und gemeinnützigen Spendenwerbung hohe Popularität.

Nach dem Rücktritt von Bundeskanzler Brandt am 7. Mai 1974 nahm Scheel auf Ersuchen des Bundespräsidenten gemäß Կաղապար:Art. Abs. 3 Grundgesetz die Amtsgeschäfte des Bundeskanzlers übergangsweise wahr, bis Helmut Schmidt am 16. Mai 1974 zum neuen Bundeskanzler gewählt wurde. [[Datei:Scheel Carter.jpg|mini|1978: Walter Scheel empfängt US-Präsident Jimmy Carter (links)]]

Դաշնային նախագահ

Bei der Wahl des deutschen Bundespräsidenten 1974 am 15. Mai 1974 wurde er mit 530 Stimmen von SPD und FDP in der Bundesversammlung in der Beethovenhalle in Bonn gegen Richard von Weizsäcker (CDU, 498 Stimmen) zum vierten Bundespräsidenten der Bundesrepublik Deutschland gewählt und trat am 1. Juli 1974 sein neues Amt an. Als Bundespräsident verweigerte er 1976 einem Gesetz zur Abschaffung der Gewissensprüfung bei Kriegsdienstverweigerern seine Unterschrift, da er die Zustimmung des Bundesrates für notwendig erachtete. Für die Wahl des deutschen Bundespräsidenten 1979 stellte er sich angesichts der Mehrheitsverhältnisse in der Bundesversammlung nicht erneut zur Verfügung und schied am 30. Juni 1979 aus dem Amt.

Scheel überschrieb seine Präsidentschaft mit der Leitidee: „Miteinander, nicht gegeneinander“. Im Kontext der Terrorgruppe RAF rief er im Oktober 1977 zur „kritische[n] Sympathie des Bürgers mit dem demokratischen Staat“ auf und sagte: „Eine Demokratie ist immer auf dem Wege zu sich selbst. Sie ist nie fertig. Nur Staaten, in denen die Freiheit nicht viel gilt, behaupten von sich, sie hätten das Klassenziel erreicht. Nur Menschen, die von Freiheit nichts wissen, behaupten, sie hätten ein Rezept, wie der ‚ideale Staat‘ zu verwirklichen sei. Freiheit und unvollkommener Staat, das gehört zusammen – ebenso wie der ‚ideale‘ Staat mit Unfreiheit und Unmenschlichkeit zusammen geht. Die Demokratie ist nicht zuletzt deshalb die beste Staatsform, weil sie sich ihre eigenen Mängel eingesteht.“ Bei der Trauerfeier für Hanns Martin Schleyer bat er in seiner Rolle als Bundespräsident die Angehörigen um Vergebung und sprach zur Dialektik von Verantwortung und Schuld des Staates.

Er wird im Buch Walter Scheel: Unerhörte Reden als herausragender Rhetoriker beschrieben, dessen Reden, obwohl sie nach wie vor aktuell seien, weitgehend in Vergessenheit geraten sind. So bezeichnete Scheel 1975 als erster Bundespräsident den 8. Mai 1945 als Befreiung. Lange vor der bekannten Weizsäcker-Rede Zum 40. Jahrestag des Kriegsendes sagte Scheel: Կաղապար:"

Bundespräsident Joachim Gauck fasste 2016 auf dem Staatsakt für den verstorbenen Walter Scheel dessen politische Biographie so zusammen. „Sein Leben steht beispielhaft für den erfolgreichen Neubeginn nach dem Zweiten Weltkrieg und zugleich für die Neuorientierung der Bundesrepublik Ende der 1960er Jahre. Zu beidem hat er Wichtiges beigetragen, so viel wie nur wenige Deutsche seiner Generation.“

Seine Amtszeit als Bundespräsident wird rückblickend ambivalent beurteilt. Man warf ihm vor, dass er keinen großen Entwurf parat gehabt habe, wie er das Amt auszufüllen gedenke. Sein feinerer Lebensstil und eine prachtvollere Ausstattung von Dienstsitz und Zeremoniell unterschieden sich deutlich von dem seiner puristischeren Vorgänger und wurden daher – insbesondere zu Beginn seiner Amtszeit – teilweise kritisiert. Lob bekam Scheel für seine offene und optimistische Art. Andere Darstellungen weisen darauf hin, dass Walter Scheel zu Unrecht das Image eines politischen Leichtgewichts angehaftet habe und porträtierte ihn in Die Zeit und bezeichnen ihn als „Der Verkannte“.

mini|Plakette am Scheel-Haus in Bad Krozingen Sein Büro unterhielt der ehemalige Bundespräsident bis 2014 im Rathaus seines Wohnortes Bad Krozingen. Das Büro wurde zum 1. August 2014 geschlossen, auch der Leasingvertrag seines Dienstwagens wurde vom Bundespräsidialamt nicht verlängert. Scheels Büroleiter leitete die Geschäfte seither vom Bundespräsidialamt in Berlin aus.

Պատվավոր պաշտոններ

Von 1967 bis 1974 war Scheel stellvertretender Vorsitzender der FDP-nahen Friedrich-Naumann-Stiftung, 1979 wurde er deren Kuratoriumsvorsitzender; seit 1991 war er Ehrenvorsitzender der Friedrich-Naumann-Stiftung. Im Jahre 1978 wurde Scheel Vorsitzender des Kuratoriums der Hermann Kunst-Stiftung zur Förderung der neutestamentlichen Textforschung, das die Arbeit des Instituts für Neutestamentliche Textforschung in Münster fördert. 1979 wurde er Ehrenmitglied der Deutschen Akademie für Sprache und Dichtung; dies nahm Thomas Bernhard zum Anlass, aus dieser auszutreten.

Von 1980 bis 1985 war er Vorsitzender der Bilderberg-Konferenz und von 1980 bis 1989 Präsident der Europa-Union. Von 1980 bis 1985 war Walter Scheel Präsident des Deutschen Rates der Europäischen Bewegung, dessen Ehrenpräsident er bis zu seinem Tod war. In Nachfolge von Theodor Heuss und Carlo Schmid war Scheel seit 1980 Ehrenpräsident des Deutschen Künstlerbundes. Von 1995 bis 2000 war er 1. Kuratoriumsvorsitzender der Bundeskanzler-Willy-Brandt-Stiftung, einer Bundesstiftung des öffentlichen Rechts mit Sitz in Berlin. Von 2011 bis zu seinem Tode war Walter Scheel Schirmherr des gemeinnützigen Vereins „ProBeethovenhalle e. V.“ in Bonn.

Scheel war Ehrenvorsitzender des Kuratoriums von Plan International und Ehrenpräsident der Deutsch-Britischen Gesellschaft.

Scheel war Schirmherr der Darul-Aman Stiftung, die den Wiederaufbau des Darul-Aman-Palastes als zukünftiges Parlamentsgebäude von Afghanistan fördert. Außerdem unterstützte er in seiner Geburtsstadt Solingen als Schirmherr der Stiftung Botanischer Garten Solingen e. V. den Förderverein des Botanischen Garten Solingen rund 13 Jahre lang bis zu seinem Tod im Jahr 2016 bei Spendenaufrufen oder mit Grußworten zu offiziellen Veranstaltungen.

Մրցանականեր և պարգևներ

1971 wurde Scheel der Theodor-Heuss-Preis und das Großkreuz des Verdienstordens der Italienischen Republik verliehen, 1974 folgte der Orden wider den tierischen Ernst. 1977 wurde er mit dem Karlspreis und der Collane des Ordens de Isabel la Católica ausgezeichnet, nachdem er schon 1970 das Großkreuz erhalten hatte. Walter Scheel ist seit 1976 Ehrenbürger seiner Heimatstadt Solingen, seit 1978 von Berlin und Bonn, seit 1979 von Düsseldorf und seit 2006 von Kranichfeld. Im Jahr 2000 erhielt er die Reinhold Maier-Medaille. 1973 erhielt er das Großkreuz des Verdienstordens der Bundesrepublik Deutschland und mit der Wahl zum Bundespräsidenten als Amtsinsignie die Sonderstufe des Großkreuzes. Scheel war Ehrendoktor der Universitäten Georgetown und Maryland (beide USA), Auckland (Neuseeland), Bristol (Großbritannien) und Heidelberg. Walter Scheel wurde mit über sechzig internationalen Orden ausgezeichnet.

Sein Grab auf dem Waldfriedhof Zehlendorf ist als Ehrengrab der Stadt Berlin gewidmet.

Der Nachlass von Walter Scheel liegt u. a. im Archiv des Liberalismus der Friedrich-Naumann-Stiftung für die Freiheit in Gummersbach.

Scheels letztes Arbeitszimmer im Rathaus von Bad Krozingen wird zukünftig als museale Gedenkstätte der Öffentlichkeit zur Verfügung stehen.

Seit dem 8. Juli 2018 heißt der Solinger Rathausplatz „Walter-Scheel-Platz“.

Այլ տեղեկություններ

Կաղապար:Infobox Chartplatzierungen 1969 wurde Scheel als Krawattenmann des Jahres ausgezeichnet.

Sehr bekannt wurde Walter Scheels musikalischer Auftritt mit dem Volkslied Hoch auf dem gelben Wagen, das er zusammen mit zwei Düsseldorfer Männergesangvereinen aufnahm. Dies wurde am 6. Dezember 1973 in der Fernsehshow Drei mal Neun aufgeführt; im Januar 1974 belegte das Lied Platz fünf der deutschen Singlecharts. Zu einem Besuch Scheels in Mali in den 1970ern wurde das Lied an Stelle der deutschen Hymne aus Versehen eingespielt.

1987 moderierte er die Pilotfolge der ZDF-Talkshow live. 2006 sang Scheel mit einem Chor das erwähnte Lied in einer Fernsehshow des Moderators Gunther Emmerlich. Scheel war dort zu Gast, weil ihm von Hans-Dietrich Genscher ein Preis überreicht wurde.

Am 26. Mai 2011 verlieh das Bundesministerium für wirtschaftliche Zusammenarbeit und Entwicklung erstmals den Walter-Scheel-Preis für Engagement in der Entwicklungszusammenarbeit. Der Preis wird seit 2015 gemeinsam von der Friedrich-Naumann-Stiftung für die Freiheit, der Walter-Scheel-Stiftung, dem Freundeskreis Walter Scheel e. V. verliehen.

Scheel war der letzte noch lebende Bundesminister der Kabinette von Konrad Adenauer und Ludwig Erhard.

Mit 97 Jahren, 1 Monat und 16 Tagen ist Scheel der am ältesten gewordene aller regierenden Bundespräsidenten und Bundeskanzler. Bis Juli 2024 war er auch viele Jahre der am ältesten gewordene Bundesminister der Bundesrepublik Deutschland, bis er von Oscar Schneider überrundet wurde.

Հրապարակումներ

[[Datei:Walter Scheel - Waldfriedhof Zehlendorf.JPG|mini|Ehrengrab der Stadt Berlin für Walter Scheel auf dem Waldfriedhof Zehlendorf]] Beiträge

• Opposition als Auftrag. In: Liberal. 1967, Heft 8, S. 575–580.
• Opposition. Kritik und Kontrolle. In: Liberal. 1967, Heft 11, S. 806–809.
• Deutschland in Europa. In: Liberal. 1968, Heft 5, S. 329–338.
• Zum geistigen Standort der Liberalen in dieser Zeit. In: Hans Julius Schoeps, Christopher Dannenmann (Hrsg.): Formeln deutscher Politik. Bechtle, München/Esslingen 1969, Կաղապար:DNB, S. 15–50.
• Der Grundvertrag. In: Liberal. 1973, Heft 6, S. 401 f.
• Das demokratische Geschichtsbild. In: Forschungsgemeinschaft 20. Juli 1944 e. V. (Hrsg.): Gedanken zum 20. Juli. Hase und Koehler, Mainz 1984, S. 81–97.
• TV-Duell 1969. In: Sascha Michel, Heiko Girnth (Hrsg.): Polit-Talkshows – Bühnen der Macht. Ein Blick hinter die Kulissen. Bouvier, Bonn 2009, ISBN 3-416-03280-2, S. 161–164.

Մենագրություններ

• Konturen einer neuen Welt. Schwierigkeiten, Ernüchterung und Chancen der Industrieländer. Econ, Düsseldorf/Wien 1965, Կաղապար:DNB.
• Ihre Zukunft – unsere Zukunft, H. Möller Verlag, Bonn 1965.
• mit Hans Ruthenberg, Wolfram Ruhenstroth-Bauer: Aufgaben und Motive landwirtschaftlicher Entwicklungspolitik. Schaper, Hannover 1966, Կաղապար:DNB.
• Formeln deutscher Politik, Beutle Verlag, München 1968.
• Warum Mitbestimmung und wie – eine Diskussion, Econ Verlag, Düsseldorf 1970.
• mit Karl-Hermann Flach, Werner Maihofer: Die Freiburger Thesen der Liberalen. Rowohlt, Reinbek 1972, ISBN 3-499-11545-X.
• Erinnerungen und Einsichten. Im Gespräch mit Jürgen Engert. Hohenheim, Stuttgart/Leipzig 2004, ISBN 3-89850-115-9.

Անթոլոգիաներ

• Perspektiven deutscher Politik. Diederichs, Düsseldorf/Köln 1969, .
• Nach dreißig Jahren – Die Bundesrepublik Deutschland. Vergangenheit, Gegenwart, Zukunft. Klett-Cotta, Stuttgart 1979, ISBN 3-12-911940-X.
• Die andere deutsche Frage. Kultur und Gesellschaft der Bundesrepublik Deutschland nach 30 Jahren. Klett-Cotta, Stuttgart 1981, ISBN 3-12-911941-8
• mit Otto Graf Lambsdorff: Freiheit in Verantwortung – Deutscher Liberalismus seit 1945. Geschichte, Personen, Perspektiven. Bleicher, Gerlingen 1998, ISBN 3-88350-047-X.
• mit Tobias Thalhammer: Gemeinsam sind wir stärker. Zwölf erfreuliche Geschichten über Jung und Alt. Allpart Media, Berlin 2010, ISBN 3-86214-011-3.

Հրատարակություններ

• Bundestagsreden. Hrsg. von Guido Brunner. AZ-Studio, Berlin 1972, Կաղապար:DNB.
• Reden und Interviews [1969–1974]. 2 Bände. Hrsg. vom Presse- und Informationsamt der Bundesregierung. Deutscher Bundesverlag, Bonn 1972–1974, Կաղապար:DNB.
• Reden und Interviews [1974–1979]. 5 Bände. Hrsg. vom Presse- und Informationsamt der Bundesregierung. Deutscher Bundesverlag, Bonn 1975–1979, Կաղապար:DNB.
• Vom Recht des Anderen. Gedanken zur Freiheit. 2. Auflage. Econ, Düsseldorf/Wien 1977, ISBN 3-430-17931-9 (Redenband).
• Die Zukunft der Freiheit. Vom Denken und Handeln in unserer Demokratie. Econ, Düsseldorf/Wien 1979, ISBN 3-430-17929-7 (Redenband).
• Die Zukunft der Freiheit – Vom Recht der anderen. Reden 1975–1979. Ullstein, Frankfurt am Main/Berlin/Wien 1981, ISBN 3-548-34057-1 (Auswahl-Redenband).
• Wen schmerzt noch Deutschlands Teilung? 2 Reden zum 17. Juni. Rowohlt, Reinbek 1986, ISBN 3-499-18346-3.

Գրականություն

• Knut Bergmann (Hrsg.): Walter Scheel – Unerhörte Reden, Berlin-Brandenburg, be.bra Verlag, 2021
• Werner Billing: Scheel, Walter. In: Udo Kempf, Hans-Georg Merz (Hrsg.): Kanzler und Minister 1949–1998. Biografisches Lexikon der deutschen Bundesregierungen, Wiesbaden 2001, S. 578–582.
• Michael Bohnet: Walter Scheel. Der erste Entwicklungsminister der Bundesrepublik Deutschland (1961–1966). Die Anfänge der deutschen Entwicklungspolitik, hrsg. v. Bundesministerium für wirtschaftliche Zusammenarbeit und Entwicklung. Bonn/Berlin 2009, ISBN 978-3-00-028207-2.
• Hermann Otto Bolesch: Typisch Scheel. Geschichten, Anekdoten, Pointen. Bertelsmann, München / Gütersloh / Wien 1973, ISBN 3-570-02147-5.
• Jürgen Frölich: Walter Scheel. In: Portal Rheinische Geschichte, 2017.
• Hans-Dietrich Genscher (Hrsg.): Heiterkeit und Härte. Walter Scheel in seinen Reden und im Urteil von Zeitgenossen. Deutsche Verlagsanstalt, Stuttgart 1984, ISBN 3-421-06218-8.
• Walter Henkels: 99 Bonner Köpfe, durchgesehene und ergänzte Ausgabe, Fischer-Bücherei, Frankfurt am Main 1965, S. 212 ff.
• Walter Henkels: … aber der Wagen der rollt. Walter Scheel anekdotisch. Econ, Düsseldorf / Wien 1974, ISBN 3-430-14300-4.
• Hans-Roderich Schneider: Präsident des Ausgleichs. Bundespräsident Walter Scheel. Ein liberaler Politiker. Bonn aktuell, Stuttgart 1975, ISBN 3-87959-045-1 (Erstausgabe 1974: Walter Scheel: Handeln & Wirken ein liberalen Politikers).
• Günther Scholz: Walter Scheel. In: Günther Scholz, Martin E. Süskind: Die Bundespräsidenten. München 2004, S. 251–289.
• Mathias Siekmeier: Walter Scheel. In: Torsten Oppelland (Hrsg.): Deutsche Politiker 1949–1969, Band 2, Darmstadt 1999, S. 155–164.

Վեբ հղումներ

Մեդիա ֆայլեր

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Walter Scheel կատեգորիայում։

• Webseite des Bundespräsidenten
• Brigitte Baetz: Zum Tod von Walter Scheel – Der Herr mit Biss und politischem Weitblick, Deutschlandfunk – „Hintergrund“ vom 24. August 2016
• Archivaufnahmen mit Walter Scheel im Onlinearchiv der Österreichischen Mediathek
• Jürgen Frölich: Vor 50 Jahren wurde Walter Scheel FDP-Vorsitzender Liberaler Stichtag des Archivs des Liberalismus der Friedrich-Naumann-Stiftung für die Freiheit
• Walter Scheel im Portal Rheinische Geschichte
• Jürgen Frölich: Walter Scheel – Mit Mut und Konsequenz für Wandel in Freiheit, Publikation der Friedrich-Naumann-Stiftung für die Freiheit, 2019
• Nachlass Bundesarchiv N 1417
• Horst Möller: Walter Scheel, in: NDB-online.