Էմիլիո Դե Բոնո
Էմիլիո Դե Բոնո (իտալ.՝ Emilio De Bono, մարտի 19, 1866[1][2][3][…], Կասանո դ’Ադա, Միլան, Լոմբարդիա, Իտալիայի թագավորություն - հունվարի 11, 1944[1][2][3][…], Վերոնա, Վենետո, Իտալիա), իտալացի ռազմական գործիչ, Իտալիայի մարշալ (1936 թ.)։
| Էմիլիո Դե Բոնո | |
|---|---|
| իտալ.՝ Emilio De Bono | |
 | |
| մարտի 19, 1866[1][2][3][…] - հունվարի 11, 1944[1][2][3][…] (77 տարեկան) | |
| Ծննդավայր | Կասանո դ’Ադա, Միլան, Լոմբարդիա, Իտալիայի թագավորություն |
| Մահվան վայր | Վերոնա, Վենետո, Իտալիա |
| Քաղաքացիություն | _crowned.svg){kind=small} Իտալիայի թագավորություն |
| Զորատեսակ | Իտալիայի թագավորական օդային ուժեր |
| Կոչում | գեներալ[4] |
| Մարտեր/ պատերազմներ | Իտալա-թուրքական պատերազմ, Առաջին համաշխարհային պատերազմ, Երկրորդ իտալա-եթովպական պատերազմ և Երկրորդ համաշխարհային պատերազմ |
| Պարգևներ |  |
Կենսագրություն խմբագրել
Էրիթրեայում (1887 թ.) և Լիբիայում (1911 թ.) ռազմական գործողությունների մասնակից։
Առաջին համաշխարհային պատերազմում՝ սկսած 1915 թվականից, ղեկավարել է բերսալերների 15–րդ գունդը, այնուհետև Պ կորպուսի շտաբը, ղեկավարել է «Տրապանի» և «Սավոնա» բրիգադները, 38–րդ դիվիզիան (1916 թ.), 9–րդ կորպուսը (1918 թ.)։
1919 թվականին միացել է «Վետերանների միությանը», որը կազմավորել է Բենիտո Մուսոլինին, և անմիջապես ղեկավար դիրք է զբաղեցրել։
1922 թվականին հոկտեմբերին ընտրվել է որպես կվադրումվիր, «չորսի կոմիտեի» անդամ, որտեղ նրան հանձնարարվել է ֆաշիստական ջոկատների ռազմական ղեկավարություն։ «Արշավ Հռոմում»–ի գլխավոր նախաձեռնողներից և ղեկավարներից մեկն է եղել։
1922 թվականի նոյեմբերի 11–ից 1923 թվականի նոյեմբերի 11–ը՝ հանրային անվտանգության գլխավոր տնօրեն։
1923 թվականի մարտի 1–ից՝ սենատոր.
1923 թվականի նոյեմբերի 11–ից 1923 թվականի դեկտեմբերի 20–ը՝ Ոստիկանության գեներալ–ինտենդանտ։
1923 դեկտեմբերի 20–ից 1924 թվականի հունիսի 18–ը՝ Ոստիկանության պետ։
1923 թվականին ընդունվել է ֆաշիստական ոստիկանությունում, որպես առաջին հրամանատար։
1925 թվականի հուլիսի 3–ից 1928 թվականի դեկտեմբերի 18–ը՝ Տրիպոլիտանիայի Գեներալ–նահանգապետ։
1925 թվականի հուլիսի 3–ից 1928 թվականի դեկտեմբերի 18–ը՝ Տրիպոլիտանիայում գաղութային զորքերի հրամանատար։
1928 թվականի դեկտեմբերի 18–ից 1929 թվականի սեպտեմբեր՝ գաղութների փոխնախարար։
1928 թվականի հուլիսի 22–ից՝ պետության նախարար։
1929 թվականի սեպտեմբերի 12–ից 1935 թ.–ի հունվարի 17՝ գաղութների նախարար։
1935 թվականի հունվարի 18–ից մինչև 1935 թ.–ի նոյեմբերի 27–ը՝ Իտալական Արևելյան Աֆրիկայի Գերագույն կոմիսար։
1935 թվականի ապրիլի 3–ից մինչև 1935 թ.–ի նոյեմբերի 27–ը՝ Արևելյան Աֆրիկայի զորքերի հրամանատար։ Ղեկավարել է իտալական բանակի ռազմական գործողությունները Եթովպիայում, նրա ենթակայության տակ էին իտալական բանակի գլխավոր ուժերը՝ 4 բանակային կորպուս։ Չնայած կենդանի ուժի և տեխնիկայի առավելությանը, կրել է պարտություն և փոխարինվել Պ․ Բադոլոյի հետ։
1939–1940 թթ.՝ Արտասահմանյան զորքերի տեսուչ։
1940-1941 թվականներին ղեկավարել է «Հարավային» բանակների մի խումբ, որի կազմում ընդգրկվել են 3–րդ բանակի գեներալ Կ․ Ջելոզոն, 2 բանակային կորպուս և Ալբանական խումբ։
Դրանից հետո մնաց միայն Մեծ ֆաշիստական խորհրդի անդամ (ՄՖԽ)։
1943 թվականից՝ օտարերկրյա կազմավորումների տեսուչ։
1943 թվականի հուլիսի 25-ին Մեծ ֆաշիստական խորհրդի նիստում քվեարկել է Մուսոլինիի հրաժարականի համար։ Ձերբակալվել է գերմանացիների կողմից և Վերոնայում դատապարտվել մահապատժի։ Գնդակահարվել է գնդացիրով, վերջին բառերն էին՝ «Կեցցե՛ Իտալիան» (իտալ.՝ Viva l'Italia!)։
Մրցանակներ խմբագրել
- 1937 թվականի հոկտեմբերի 3՝ «Ավետում Բարձրագույն ասպետ շքանշան»։
- 1936 թվականի հունիսի 19՝ «Մեծ խաչ Սավոյայի ռազմական ասպետ շքանշան»[5]։
- 1920 թվականի սեպտեմբերի 14՝ «Մեծ խաչ Իտալիայի ասպետ շքանշան»։
- «Մեծ խաչ Իտալիայի գաղութային աստղ շքանշան»։
- 1928 թվականի օգոստոսի 10՝ «Մեծ սպա Սավոյայի ռազմական շքանշան»[6]։
- 1918 թվականի սեպտեմբերի 19՝ «Սավոյանի ռազմական հրամանատար ասպեռտշքանշան»[7]։
- 1913 թվականի դեկտեմբերի 28՝ «Սավոյանի ռազմական ասպետ շքանշան»[8]։
Գրականություն խմբագրել
- Чиано Галеаццо, Дневник фашиста. 1939—1943. М.: Издательство «Плацъ», Серия «Первоисточники новейшей истории», 2010, 676 с. ISBN 978-5-903514-02-1
Ծանոթագրություններ խմբագրել
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Encyclopædia Britannica
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Բրոքհաուզի հանրագիտարան (գերմ.)
- ↑ Չեխիայի ազգային գրադարանի կատալոգ
- ↑ Cavaliere di Gran Croce dell’Ordine Militare d’Italia Emilio De Bono, Maresciallo d’Italia (իտալ.)
- ↑ Grande Ufficiale dell’Ordine Militare d’Italia Emilio De Bono, Maresciallo d’Italia(իտալ.)
- ↑ Commendatore dell’Ordine Militare d’Italia(իտալ.)
- ↑ Cavaliere Ordine Militare d’Italia(իտալ.)
Արտաքին հղումներ խմբագրել
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Էմիլիո Դե Բոնո» հոդվածին։ |