Պիեռ Մանյար

Պիեռ Մանյար; ֆր.՝ Pierre Mignard
Կեղծանուն	հռոմեացի
Ծնվել է	նոյեմբերի 17, 1612[…]
Ծննդավայր	Տրուա, Շամպան — Արդեն
Վախճանվել է	մայիսի 30, 1695[…] (82 տարեկան)
Մահվան վայր	Փարիզ, Ֆրանսիայի թագավորություն
Ազգություն	ֆրանսիացիներ
Քաղաքացիություն	Ֆրանսիա
Մասնագիտություն	նկարիչ և muralist
Ոճ	կլասիցիզմ և բարոկկո նկարչություն
Ժանր	դիմապատկեր, պատմական գեղանկարչություն և հոգևոր արվեստ
Ուշագրավ աշխատանքներ	Q17583690?
Ուսուցիչ	Ժան Բուշե; Սիմոն Վուե
Աշակերտներ	Ժակ դ'Ագար և Nicolas Vleughels?
Պաշտոն	Թագավորի առաջին նկարիչ
Անդամակցություն	Գեղանկարի և քանդակի ակադեմիա
Զավակներ	Catherine-Marguerite Mignard?
	Pierre Mignard Վիքիպահեստում

Պիեռ Մանյար (ֆր.՝ Pierre Mignard, նոյեմբերի 17, 1612(1612-11-17)^[1]^[2]^[3]^[…], Տրուա, Շամպան — Արդեն^[4]^[5] - մայիսի 30, 1695(1695-05-30)^[6]^[7]^[8]^[…], Փարիզ, Ֆրանսիայի թագավորություն^[4]^[5]), ֆրանսիացի նկարիչ։

Նիկոլիա Մանյարի եղբայրն է։ Իր եղբորից տարբերվելու համար Պիեռը ընտրել էր «հռոմեացի» մականունը։

Կենսագրություն խմբագրել

1624 թվականին Պիեռը սովորել է Ժան Բուշեի արվեստանոցում։ Վերադառնալով Տրուա`նա աշխատում է քանդակագործ Ֆրանսուա Ժանտիի մոտ։ Շուտով նա մեկնում է Ֆոնտենբլո^[10]`նկարիչների և արվեստի մայրաքաղաք, որտեղ էլ ուսումնասիրում է Ֆրանչեսկո Պրիմատիչոյի, Ռոսսո Ֆիորենտինոյի և Մարտին Ֆրեմինեի գործունեությունը։ Մարշալ Վիտրի Պիեռի հովանության ներքո Մինյարը աշակերտում է Սիմոն Վուեի մոտ, ում արհեստանոցում նա հանդիպում է իր ապագա հակառակորդ Շարլ Լեբրենին և ծանոթանում է գեղանկարիչ ու արվեստաբան Դյուֆրեսնի հետ։

1635 թվականին Մանյարը մեկնում է Հռոմ, որտեղ մեծ ճանաչում և հռչակ է ձեռք բերում։ Այնտեղ նա հանդիպում է Նիկոլա Պուսսենին և Աննա Ավոլարին, ում հետ էլ հետագայում ամուսնանում է և ունենում չորս երեխա։

Իտալիայում հայնտի դառնալով՝ 1657 թվականին Մանյարին իր մոտ է հրավիրում Լյուդովիկոս XIV թագավորը։ Մրցակցելով Լեբրենի հետ`Մանյարը դառնում է Սուրբ Ղուկասի ակադեմիայի ղեկավար։ 1687 թվականին թագավորը նրան շնորհում է արքունական տիտղոս։ Իսկ 1690 թվականին`Լեբրանի մահից հետո, Մանյարը դառնում է արքունի գլխավոր գեղանկարիչ, արվեստի թագավորական թանգարանի տնօրեն, Փարիզի Գեղանկարչության և քանդակագործության ակադեմիայի անդամ և դասախոս։ Հետագայում ստանձնել է ակադեմիայի ռեկտորի պաշտոնը։

Գրեթե 80 տարեկան հասակում նա գեղանկարներ է նկարում Հաշմանդամների տան համար, որոնք մինչ այժմ պահվում են Լուվրում։ Մանյարը նկարազարդում է Վերսալի պալատի թագավորական երկու փոքր սենյակների առաստաղերը։ Նա նաև կրոնական կոլորիտով նկարների շարք է նկարում, որոնցից են «Քրիստոսը և սամարացի կինը» 1690 թ., Լուվր), «Սուրբ Սեսիլիա» (1691 թ., Լուվր), «Հավատ» և «Հույս» (1692 թ.):

Պիեռ Մանյարը մահացել է 1695 թվականի մայիսի 30-ին, երբ Տրուայի թանգարանում աշխատում էր «Սուրբ Ղուկասի դիմանկար» ստեղծագործությունն ամբողջացնելու ուղղությամբ։ Մանյարը թաղվել է Փարիզի Յակոբինների մենաստանում։ Շինությունը, որտեղ Մանյարը մահացել է, դրվել է նրա հուշատախտակը։

Մանյարի ստեղծագործությունների հիմնական առավելությունը ուժեղ և ներդաշնակ կոլորիտն է, և այս բոլորը վկայում են նրա անսահման տաղանդի մասին։ Նրա նկարների կոմպոզիցիան թատերային է, պատկերների նրբագեղությունը համադրված է սեթևեթանքի հետ, իսկ արտահայտչականությունը տուժում է արհեստականության պատճառով։

Այս թերություններն ամենաքիչը նկատելի են դիմանկարներում, որոնց հաշվին էլ Մանյարը համարվում է ֆրանսիական դպրոցի լավագույն վարպետներից մեկը։ Նրա վրձնին են պատկանում պալատականների բազմաթիվ դիմանկարներ և անգամ Լյուդովիկոս XIV-ի դիմանկարը։

Մանյարի ամենանշանավոր աշխատանքներից է Վալ դե Գրասի գմբեթի նկարչությունը, որը շուտով փչանում է ներկերի վատ որակի պատճառով։ 1870 թվականին Սեն Կլու ամրոցի հետ անհետացել են նաև մեծ սրահի որմնանկարները։

Մեր օրեր հասած ստեղծագործություններն են.

«Մեծն Դոֆինի ընտանիքը», Վերսալի թանգարան,
«Օճառի պղպջակներով աղջիկը» («Մադմուազել դե Բլուա»), Վերսալի թանգարան,
«Մալթայի դեսպանի դիմանկարը» 1653 թ., Լա Վալետա, Ազգային պատկերասրահ,
«Տղամարդու դիմանկարը» (հավանաբար սենատոր Մարկո Պերուտի), 1654 թ., Պրահա, Ազգային պատկերասրահ,
«Տյուբեֆի դիմանկարը», 1663 թ., Վերսալի թանգարան,
«Մադամ Մենտենոնի դիմանկարը», 1691 թ., Փարիզ, Լուվր,
«Կոլբեր դե Վիլասերֆի դիմանկարը», 1693 թ., Վերսալի թանգարան։