Պեր Մորուա
Պեր Մորուա (ֆր.՝ Pierre Mauroy, հուլիսի 5, 1928[1][2][3][…], Cartignies - հունիսի 7, 2013[1][2][3][…], Կլամար[4]), ֆրանսիացի քաղաքական գործիչ, սոցիալիստ, Ֆրանսիայի վարչապետ 1981 թվականի մայիսի 22-ից մինչև 1984 թվականի հուլիսի 17-ը[5]։
ԿենսագրությունԽմբագրել
Ծնվել է Նոր դեպարտամենտի Քարթիի դեպարտամենտում, ուսուցչի ընտանիքում, ավարտել է մանկավարժական ուսումնարանը և արտադրական ուսուցման համակարգում դասախոսություններով հանդես եկել։
Նա աշխատել է ուսուցիչ, ղեկավարել է Սոցիալիստական կուսակցության երիտասարդական շարժումը և ուսուցիչների արհմիությունը։ 1945 թվականին նա մասնակցել է սոցիալիստական շարժմանը։
1950-1958 թվականներին եղել է Ֆրանսիայի Սոցիալիստական երիտասարդության ազգային քարտուղար։ 1955-1959 թվականներին՝ Ազգային կրթության ֆեդերացիայի արդյունաբերական ուսուցման քոլեջների աշխատողների արհմիության գլխավոր քարտուղար։ 1961 թվականից աշխատել է որպես Սոցիալիստական կուսակցության Դաշնության քարտուղար իր հայրենի Նոր դեպարտամենտում, որը համարվում էր խոշորագույն կուսակցություններից մեկը։ 1963 թվականից՝ քաղբյուրոյի անդամ էր, իսկ 1966 թվականից՝ գլխավոր քարտուղարի տեղակալ (Գայ Մոլլետ)։ 1965-1968 թվականներին դարձել է ժողովրդավարական և սոցիալիստական ուժերի դաշնության գործադիր կոմիտեի անդամ։
1971 թվականին նա սատարել է Ֆրանսուա Միտտերանին և շուտով դարձել նրա տեղակալը վերակազմավորված Սոցիալիստական կուսակցությունում, գլխավորել է հյուսիսային ֆեդերացիան և ընտրվել կուսակցության համակարգման հարցերով ազգային քարտուղար (1971-1979 թվականներին)։ 1973 թվականին նա ընտրվել է Լիլի քաղաքապետ և Ֆրանսիայի Ազգային ժողովի անդամ։
Շուտով, սակայն, նա հայտնվել է Միտտերանի հակառակ թևում։ 1979 թվականի ընտրություններում նա դաշնակցել է Միտտերանի ներկուսակցական հակառակորդ Միշել Ռոկարդին։ Այնուամենայնիվ, Միտտերանը չի հեռացրել նրան, Ռոկարդին և Մարուային կուսակցությունից, և նույնիսկ վերջինիս դարձրել է որպես վստահված անձ՝ 1981 թվականին ընտրություններից առաջ։
Վարչապետի պաշտոնումԽմբագրել
1981 նախագահական ընտրություններիի հաղթանակից հետո Ֆրանսուա Միտտերանը Մորուային նշանակել է վարչապետ և լուծարել խորհրդարանը՝ օրենսդիր մարմնում մեծամասնություն ստանալու համար։ Հաջորդ ընտրություններին խորհրդարանում ստացան միատարր նախագահական մեծամասնություն։
Մորուայի աշխատանքային գործունեության ընթացքում ընդունվել են մի շարք սոցիալական օրենքներ, աշխատանքային շաբաթը կրճատվել է և դարձել 39 ժամ, կենսաթոշակ են սահմանել 60 տարիքային խմբերին։ Այնուամենայնիվ, Մորուան փորձել է դեմ լինել 1983 թվականին Միտտերանի կողմից ընդունված սոցիալիստական քաղաքական ծրագրին։ Հաջորդ տարի նա հրաժարական է տվել։
1988-1992 թվականներին (Միտտերանի երկրորդ անգամ վերընտրվելուց հետո, երբ Ռոկարը դարձել էր վարչապետ), Մորուան Ֆրանսիական սոցիալիստական կուսակցություն առաջին քարտուղար էր։
Սոցինտերնի նախագահԽմբագրել
1992-1999 թվականներին Ֆրանսիայի սենատում ընտրվել է Սոցիալիստական ինտերնացիոնալի նախագահ։ 2001 թվականին որպես Լիլի քաղաքապետ նա հրաժարական է տվել, նրան հաջորդել է Մարտին Օբրին, որը նույնպես հայտնի էր որպես սոցիալիստ ակտիվիստ։ Ֆրանսիայի նախագահական ընտրություններին մասնակցելու ժամանակ նա սատարել է Սեգոլեն Ռուայալին։
Նրա անունով է կոչվում Ֆրանսիայի Պեր Մորուա մարզադաշտը։
ՊարգևներԽմբագրել
- Քվեբեկի ազգային շքանշանի սպա
ԾանոթագրություններԽմբագրել
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 http://www.senat.fr/senateur/mauroy_pierre92037v.html
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Sycomore (ֆր.) / Assemblée nationale
- ↑ 4,0 4,1 4,2 German National Library, Berlin State Library, Bavarian State Library, Austrian National Library Record #119338599 // Gemeinsame Normdatei — 2012—2016.
- ↑ «Умер бывший премьер Франции Пьер Моруа»։ Интерфакс։ 07.06.2013։ Վերցված է 2013-06-07
Արտաքին հղումներԽմբագրել
- Pierre Mauroy at the French Senate
- Biographie du Premier ministre Pierre Mauroy sur gouvernement.fr
- Notice biographe de Pierre Mauroy dans le Dictionnaire biographique, mouvement ouvrier, mouvement social]
- Pierre Mauroy, de l'enfant à l'éléphant, documentaire biographique à partir de son témoignage et d'archives