Միխայիլ Ժարով

Միխայիլ Ժարով;
Ծնվել է	հոկտեմբերի 15 (27), 1899
Ծննդավայր	Մոսկվա, Ռուսական կայսրություն
Մահացել է	դեկտեմբերի 15, 1981 (82 տարեկան)
Մահվան վայր	Մոսկվա, ԽՍՀՄ
Քաղաքացիություն	Ռուսական կայսրություն և ԽՍՀՄ
Մասնագիտություն	թատրոնի դերասան, կինոդերասան, կինոռեժիսոր, թատերական ռեժիսոր, գրող և դերասան
Ամուսին(ներ)	Lyudmila Tselikovskaya?
Երեխա(ներ)	Anna Zharova?
Պարգևներ և մրցանակներ	Ստալինյան մրցանակ, Լենինի շքանշան, Սոցիալիստական աշխատանքի հերոս, Կարմիր Աստղի շքանշան, Հոկտեմբերյան հեղափոխության շքանշան, ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ, Աշխատանքային Կարմիր դրոշի շքանշան, «Աշխատանքի վետերան» մեդալ, «1941-1945 թթ. Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակ անձնվեր աշխատանքի համար» մեդալ, «Աշխատանքային գերազանցության համար» մեդալ, ՌԽՖՍՀ ժողովրդական արտիստ, Լենինի շքանշան, Լենինի շքանշան, «Մուրճ և մանգաղ» մեդալ, Աշխատանքային Կարմիր դրոշի շքանշան, Ստալինյան մրցանակ, Ստալինյան մրցանակ, Վլադիմիր Իլյիչ Լենինի ծննդյան 100-ամյակի հոբելյանական մեդալ և Մոսկվայի 800-րդ ամյակին նվիրված մեդալ

Միխայիլ Իվանովիչ Ժարով (ռուս.՝ Михаи́л Ива́нович Жа́ров, հոկտեմբերի 15 (27), 1899, Մոսկվա, Ռուսական կայսրություն - դեկտեմբերի 15, 1981(1981-12-15)^[1], Մոսկվա, ԽՍՀՄ), խորհրդային դերասան, կինոյի և թատրոնի ռեժիսոր: Սոցիալիստական աշխատանքի հերոս (1974): ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ (1949): Ստալինյան երեք մրցանակների դափնեկիր (1941, 1942, 1947): 1950 թվականից ի վեր ԽՄԿԿ անդամ:

ԿենսագրությունԽմբագրել

Միխայիլ Ժարովը ծնվել է 1999 թվականի հոկտեմբերի 15-ին (27) (ըստ այլ աղբյուրների և ըստ պաշտոնական փաստաթղթերի՝ 1900 թվականի հոկտեմբերի 15-ին (27)), Մոսկվայում՝ տպագրական աշխատողի ընտանիքում: Նրա հայրը ընկեցիկ էր, որին գտել են Նիկոլաևյան մանկատան մոտ` կից գրությամբ. «Տղային անվանեք Իվան»^[2]։ Իր ազգանունը ստացել է իր ուսուցչուհուց, յուրացրեց տպիչի մասնագիտությունը:

Մայրը՝ Աննա Սեմյոնովնա Դրոզդովան, Սմոլենսկի գավառի նախկին ճորտ գյուղացիների ընտանիքից էր^[3]։ Ինը տարեկան հասակում նա դարձավ որբ: Այնուհետև, ավագ եղբայրը, որն աշխատում էր երկաթուղում, օգնեց նրան տեղափոխվել Մոսկվա և աշխատանքի տեղավորեց Օլշվանգի լվացքանոցում: Հենց այնտեղ նա հանդիպեց Իվան Ժարովին: Ամուսնության մեջ ծնվել է մի որդի և երեք դուստր^[2]։

Ընտանիքն ապրում էր Եկատերինսկյան այգու մոտ, որտեղ հաճախ հանդես էին գալիս դերասանները։ Բացի այդ, Միխայիլը շուտով հետաքրքրվեց կինեմատոգրաֆիայով և իր քրոջ՝ Լիդայի հետ միասին, մոտ վեց ժամ անցկացնում էին կինոթատրոններում^[2]։ 1913 թվականին հայրը տպարանում, որտեղ ինքն էր աշխատում, տեղավորեց որպես տպագրիչի աշակերտ:

ԹատրոնումԽմբագրել

1915-ից աշխատել է որպես ռեժիսորի ադմինիստրատոր և օգնական Զիմինի օպերային թատրոնի թատերախմբում։ Այնտեղ նրան առաջին անգամ սկսեցին վստահել ստատիստների դերը։

1918 թվականին ընդունվել է աշխատանքային կազմակերպությունների Գեղարվեստա-լուսավորչական միության թատրոնին կից ստուդիա, որտեղ ուսանել են Արկադի Զոնովի և Վալերի Բեբուտովի մոտ։ Նույն թվականին իր նորամուտը նշում է թատրոնի բեմում՝ Շեքսպիրի «Վինձորի հեծելազորներ» կատակերգությունում խաղալով Ծաղրածուի դեր։ 1920 թվականին ստուդիայի ավարտին որոշ ժամանակ ծառայել է փորձա-հերոսական թատրոնում, այնուհետև՝ դասական կատակերգության առաջին շարժական ճակատային գեղարվեստական թատրոնում։ 1921 թվականին հանդես է եկել Ա.Կ. Սաֆոնովի անվան Ռոգոժ-Սիմոնյան թատրոնի բեմում, սակայն նույն թվականին անցել է «Գիտիս»-ի թատրոն, որտեղ հաջողությամբ խաղացել է էպիզոդիկ սուր դերեր: Մասնակցել է «Կապույտ բլուզ» թատերական շարժմանը^[4]։

Դերասանը զվարճալի էր, մոլի, եռանդուն։ Բայց, նա իրեն ավելի ազատ զգաց, այնուամենայնիվ, երբ հեռանում էր էքսցենտրիկ Վսևոլոդ Մեյերխոլդից և սկսեց խաղալ հոգեբանորեն հիմնավորված,կենցաղային դետալների վրա մանրամասն կառուցված դեր։

Այդ տարիների ամենաուշագրավ կերպարներից՝ «Զոյկայի բնակարանում» տան տխմար ղեկավարը (1927), ըստ Միխայիլ Բուլգակովի, կատակասեր Վասկա Օկորոկը «Զրահապատ գնացքում 14-69» -ում (1927), ըստ Վսևոլոդ Իվանովի, զորացրված բուդյոնովցին «Առաջին ձիու» մեջ (1929) և կոպիտ նավաստի Ալեքսեյը «Լավատես ողբերգության» մեջ (1933), ըստ Վսեվոլոդ Վիշնևսկու:

1926-1927 թվականներին և 1929 թվականին խաղացել է Բաքվի աշխատանքային թատրոնում, 1928 թվականին՝ Կազանի մեծ դրամատիկական թատրոնում, 1930 թվականին՝ իրատեսական թատրոնում։ 1931 թվականին տեղափոխվել է Կամերային թատրոն, որտեղ աշխատել է մինչև 1938 թվականը^[5]։

1938-ից մինչև կյանքի վերջը ծառայել է որպես Փոքր թատրոնի դերասան, որտեղ առավել լիարժեք բացահայտվեց Ժարովի դերասանական շնորհը: Այստեղ նա խաղացել է հիմնականում դասական խաղացանկի դերեր։ Բացի այդ, հանդես է եկել որպես թատերական ներկայացումների ռեժիսոր։

Երկար տարիներ եղել է դերասան Ա. Ա. Յաբլոչկինի անվան Կենտրոնական Տան հանրային տնօրեն։ Եղել է համառուսաստանյան թատերական ընկերության նախագահության անդամ և ԽՍՀՄ կինեմատոգրաֆիստների միության վարչության անդամ։

ԿինոյումԽմբագրել

Նա կինոյում մեկնարկ տվեց «Արքա Իվան Վասիլևիչը սարսափելի» ֆիլմում(1915) օպրիչնիկի էպիզոդիկ դերով^[2]։ Առաջին մեծ դերը իր կնոջը մի երիտասարդ աղջկա հետ դավաճանած, Կարմիր բանակի զինվոր Եգորի դերն էր, որը խաղաց 1925 թվականին՝ «Երջանկության ուղին» ֆիլմում: Այդ տարիներին Միխայիլ Ժարովը համարվում էր դրվագի անգերազանցելի վարպետը («Դոն Դիեգո և Պելագյա», «Մարդը ռեստորանից», «Սպիտակ արծիվ», «Կենդանի դիակ», «Ծայրամաս», «Տիկնիկներ»):

ԾանոթագրություններԽմբագրել

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 Bibliothèque nationale de France идентификатор BNF (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 «Острова. Михаил Жаров»։ Культура։ 2011
↑ Актёры советского и российского кино
↑ Местечкин М. С. В театре и в цирке, М., Искусство, 1976, стр. 42
↑ Большая Советская Энциклопедия. Гл. ред. Б. А. Введенский, 2-е изд. Т. 15. Докеры — Железняков. 1952. 652 стр., илл.; 60 л. илл. и карт.

Արտաքին հղումներԽմբագրել

[_32578a34c8908ead-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 Bibliothèque nationale de France идентификатор BNF (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.

[:0-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 «Острова. Михаил Жаров»։ Культура։ 2011

[rusactors-3] Актёры советского и российского кино

[4] Местечкин М. С. В театре и в цирке, М., Искусство, 1976, стр. 42

[bse2-15-5] Большая Советская Энциклопедия. Гл. ред. Б. А. Введенский, 2-е изд. Т. 15. Докеры — Железняков. 1952. 652 стр., илл.; 60 л. илл. и карт.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]