Վիքիպեդիա

Մասնակից:Astarta 1547/Ավազարկղ

Աբորտի իրավունքի պաշտպանությամբ զբաղվող շարժումները, որոնք նույնպես կոչվում են ընտրության կողմնակից շարժումներ, պաշտպանում են հղիության արհեստական ընդհատման ծառայություններից օրինական հասանելիություն ունենալու իրավունքը, ներառյալ ընտրովի աբորտը: Նրանք ձգտում են ներկայացնել և աջակցել կանանց, ովքեր ցանկանում են ընդհատել հղիությունը՝ չվախենալով իրավական կամ սոցիալական արձագանքից: Այս շարժումները ուղղակիորեն հակադրվում են աբորտների դեմ շարժումներին:

Հղիության արհեստական ընդհատման խնդիրը շարունակում է պառակտում առաջացնել հասարակական կյանքում՝ աբորտների օրինական ծառայությունների ազատականացման կամ սահմանափակման կրկնվող բանավեճերի պատճառով: Հղիության արհեստական ընդհատման իրավունքների կողմնակիցնեը բաժանվում են խմբերի՝ կապված հղիության արհեստական ընդհատման ծառայության անհրաժեշտ հասանելիության հետ․ արդյոք աբորտը պետք է հասանելի լինի տարբեր բարդացնող հանգամանքներում, օրինակ՝ արդյոք պետք է թույլատրված լինի ուշ ժամկետով աբորտը, թե ոչ:

Տերմինաբանություն

խմբագրել

Բանավեճում օգտագործված տերմիններից շատերը ունեն քաղաքական երանգավորում և օգտագործվում են սեփական դիրքորոշումը հաստատելու և ընդդիմության դիրքորոշումը անվավեր ցուցադրելու համար: Օրինակ՝ «ընտրության կողմնակից» «կյանքի կողմնակից» պիտակները ենթադրում են այնպիսի լայն տարածում գտած արժեքների հաստատում, ինչպիսիք են ազատականությունն ու ազատությունը, միաժամանակ ենթադրելով, որ ընդդիմությունը պետք է լինի «ընտրության դեմ» կամ «կյանքի դեմ»[1]։

Սակայն այս թեմայի առումով տեսակետերը ոչ միշտ է հնարավոր ամփոփել երկու հստակ սահմանված կարծիքով. Հանրային կրոնի հետազոտական ինստիտուտի հարցումներից մեկում նշված է, որ տերմինների անորոշությունը հանգեցրել է նրան, որ յուրաքանչյուր տասը ամերիկացիներից յոթը իրենց բնութագրում են որպես ընտրության կողմնակից, մինչդեռ գրեթե երկու երրորդն իրականում կյանքի կողմնակից է[2]: Պարզվել է, որ հարցման ժամանակ պատասխանողները իրենց այլ կերպ են պիտակավորում, երբ կոնկրետ մանրամասներ են տրվում աբորտի հանգամանքների մասին, ներառյալ այնպիսի գործոններ, ինչպիսիք են բռնաբարությունը, ինցեստը, պտղի կենսունակությունը և մոր գոյատևման հարցը[3]:

Ասսոշեյթեդ պրես ամսագիրը գերադասում է «աբորտի իրավունք» և «հակաբորտ» տերմիններին[4]:

Պատմություն

խմբագրել

Հղիության արհեստական ընդհատման պրակտիկան սկսվում է մ.թ.ա. 1550 թվականին՝ հիմնված արձանագրված պրակտիկայի արդյունքներով փաստաթղթերի վրա: Աբորտը ակտիվ պրակտիկա է եղել Հին Եգիպտոսի ժամանակներից ի վեր: Դարեր անց աբորտը դառել է ֆեմինիստական շարժման կողմից քննարկվող թեմաներից մեկը[5]: Ըստ պատմաբան Ջեյմս Մոհրի, աբորտը ընդունված էր սկսած վաղ ժամանակներից, իսկ աբորտին դեմ շարժումը, ներառյալ աբորտի դեմ օրենքները, ի հայտ են եկել միայն 19-րդ դարում[6][7]: Դա միշտ չէ, որ հանցագործություն էր և, ընդհանուր առմամբ, անօրինական չէր մինչև այն պահը, երբ մայրը կսկսի զգալ արգանդում պտղի շարժումը, ինչը տեղի է ունում հղիության միայն չորրորդ և վեցերորդ ամիսների միջև[8]: 19-րդ դարում բժշկական համայնքը հիմնականում դեմ էր աբորտներին։ Մոհրը պնդում է, որ ընդդիմությունն առաջացել է բժշկական կոչում ունեցող տղամարդկանց և առանց գիտական կոչումների կանանց մրցակցության պատճառով: Հղիության արհեստական ընդհատման պրակտիկան առաջին բժշկական մասնագիտություններից մեկն է եղել և կատարվել է չլիցեզավորված անձանց կողմից. ապահովված մարդիկ հաճախ էին դիմում աբորտի և լավ էին վճարում: Մամուլը առանցքային դեր է խաղացել աբորտների դեմ օրենքներին աջակցելու հարցում[7]:

19-րդ դարի վերջում աբորտի օրինականացման գաղափարը հաճախ պախարակվում էր ֆեմինիստների կողմիցքանի որ դիտարկվում էր որպես տղամարդկանց պատասխանատվությունից ազատելու միջոց[9][10]։ « Հեղափոխությունում»[11], որը կանանց իրավունքների մասին պաշտոնական շաբաթաթերթ էր և ղեկավարվում էր Էլիզաբեթ Քեդի Սթենթոնի և Սյուզան Բ. Էնթոնիի կողմից, անանուն մասնակից, ստորագրելով «A», 1869 թվականին գրել է այդ թեմայի շուրջ[12], պնդելով, որ աբորտների դեմ օրենք ընդունելու փորձի փոխարեն պետք է նախ անդրադառնալ բուն պատճառին: «Հեղափոխություն» թերթը մեծ ազդեցություն է ունեցել կանանց իրավունքների շարժման վրա, և առաջին անգամ էր թվում, թե կանանց ձայնը իրոք լսվում էր այս չճանաչված թեմաների վերաբերյալ հայտարարությունների միջոցով, որոնք վերաբերում էին կանանց, նրանց առօրյա իրավունքներին և անվտանգությանը որպես քաղաքացիների[13]: Գրողը ասում էր, որ պարզապես աբորտին դեմ օրենքի ընդունումը «Ինչ էլ որ լինեն դրդապատճառները՝ հանգստության հանդեպ սերը, թե չծնված անմեղներին տառապանքներից փրկելու ցանկությունը, այս արարքն իրականացնող կինը սարսափելի մեղավոր է: Դա ծանրացնում է նրա խիղճը կյանքի ընթացքում, դա ծանրացնում է նրա հոգին մահից հետո. Բայց, Աստված իմ: երեք անգամ մեղավոր է նա, ով նրան հասցրել է հուսահատության, որը դրդել է հանցագործության[10] [14]։

1900-ից 1965 թվականներին աբորտների դեմ ուղղված շարժումներ կամ հանրահավաքներ չեն եղել, քանի որ նահանգներն արդեն ընդունել էին օրենք, որն արգելում է աբորտները բոլոր մակարդակներում, ներառյալ դեղատոմսերը և ոչ վիրաբուժական պրոցեդուրաները: Միակ բացառությունը, որ կինը կարող էր աբորտ անել առանց օրինական հատուցման վախի, այն էր, եթե արտոնագրված բժիշկը որոշեր, որ աբորտը կպաշտպանի մոր կյանքը: Բժիշկները, ովքեր իրականացնում են աբորտներ և կանայք, ովքեր աբորտ են անում, մշտապես եղել են դատարանների և դատախազների կողմից խտրականության զոհ[15]: 1960-ականներին որոշ նահանգներ սկսեցին խնդրել փոփոխություններ կատարել աբորտների մասին օրենքում: 1959 թվականին մի խումբ փորձագետներ ստեղծեցին օրինական ակտ, որն աջակցում էր աբորտների մասին օրենքների առաջխաղացմանը: Այս փորձագետներն առաջարկեցին, որ հղիության արհեստական ընդհատման մասին օրենքները պետք է բացառություններ նախատեսեն սեռական ոտնձգության ենթարկված կանանց կամ այն երեխաների համար, ովքեր կարող են կյանքի լավ որակ չունենալ: Հղիության արհեստական ընդհատման իրավունքների շարժումը վիճելի թեմա դարձավ Միացյալ Նահանգներում՝ կապված հղիության արհեստական ընդհատման և վերարտադրության հետ[16]:

Եվրոպա

խմբագրել

Միացյալ Թագավորություն

խմբագրել

Հղիության արհեստական ընդհատման մասին օրենքի ազատականացմանն ուղղված շարժումը ի հայտ եկավ 1920-ականներին և 1930-ականներին, ծնելիության վերահսկման ոլորտում վերջերս ձեռք բերված հաղթանակների համատեքստում: Քարոզարշավի մասնակիցներին, այդ թվում՝ Մարի Սթոփսին Անգլիայում և Մարգարետ Սանգերին ՝ ԱՄՆ-ում, հաջողվել է այդ հարցը բաց ներկայացնել, և ստեղծել ծնելիության հսկողության կլինիկաներ, որոնք կառաջարկեն ընտանիքի պլանավորման խորհուրդներ և հակաբեղմնավորման մեթոդներ դրա կարիքն ունեցող կանանց: Ծնելիության կառավարումը հակաբեղմնավորման միջոցով հղիության կանխարգելման մեթոդ է[17]:

1920-ականների վերջերին Բրաունը սկսեց ելույթ ունենալ Անգլիայում՝ քարոզելով կանանց համար ծնելիության վերահսկման վերաբերյալ տեղեկատվության հասանելիության անհրաժեշտության, կանանց առողջական խնդիրների, սեռական հասունացման և սեռական կրթության հետ կապված խնդիրների և մայրական հիվանդացության բարձր մակարդակի վերաբերյալ[18]։ 1929 թվականին նա ներկայացնեց իր «Աբորտի իրավունքը» դասախոսությունը Լոնդոնում Սեռական բարեփոխումների համաշխարհային կոնգրեսի շրջանակներում[18]: 1931 թվականին նա կրկին սկսեց շրջագայել՝ դասախոսություններ կարդալով հղիության արհեստական ընդհատման և այն բացասական հետևանքների մասին, որոնք կարող էին հետևել, եթե կանայք չկարողանան ընդհատել հղիությունն իրենց ընտրությամբ, ինչպիսիք են՝ ինքնասպանությունը, ինքնավնասումը, մշտական հաշմանդամությունը և խելագարությունը[18]:

Այլ հայտնի ֆեմինիստներ, ներառյալ Ֆրիդա Լասկին, Դորա Ռասելը, Ջոան Մալեսոնը և Ջանեթ Շանսը, սկսեցին նույնպես պաշտպանել այստեսակետը. Գործը լուրջ զարգացում ունեցավ 1932 թվականի հուլիսին, երբ Բրիտանական բժշկական ասոցիացիայի խորհուրդը ստեղծեց հանձնաժողով՝ աբորտի մասին օրենքներում հնարավոր փոփոխությունները քննարկելուհամար[19]: 1936 թվականի փետրվարի 17-ին Ջանեթ Շանսը, Էլիս Ջենկինսը և Ջոան Մալլեսոնը ստեղծեցին Աբորտի օրենսդրության բարեփոխման ասոցիացիան(ԱՕԲԱ)՝ որպես աբորտների ազատականացման առաջին ջատագովական կազմակերպություն: Ասոցիացիան քարոզչություն է իրականացրել հանուն իրավական խոչընդոտների վերացման[20]: Իր առաջին տարում ԱՕԲԱ-ն հավաքագրեց 35 անդամ, իսկ 1939 թվականին արդեն գրեթե 400 անդամ[20]:

ԱՕԲԱ-ն մեծ հայտնիություն ստացավ, երբ կազմակերպության բժշկա-իրավական կոմիտեի անդամներից մեկը շահեց բռնաբարության ենթարկված տասնչորս տարեկան աղջկա դատական գործը և հասավ նրա հղիության դադարեցմանը[21]: Այս դատական գործը նախադեպ ստեղծեց, որ բժիշկները չեն կարող քրեական պատասխանատվության ենթարկվել աբորտ անելու համար այն դեպքերում, երբ հղիությունը հավանաբար «հոգեկան և ֆիզիկական վիճակի բարդացում» կառաջացնի[22][23]։ Աբորտի լեգալիզացման ասոցիացիան շարունակեց իր քարոզարշավը Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո, և 1960-ականներին վերադարձրեց աբորտի հարցը քաղաքական ասպարեզ: Աբորտի լեգալիզացման ասոցիացիան շարունակեց իր քարոզարշավը Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո, և 1960-ականներին վերադարձրեց աբորտի հարցը քաղաքական ասպարեզ: Մանկաբարձուհիների և գինեկոլոգների թագավորական քոլեջի նախագահ Ջոն Փիլի խորհրդատվությամբ կառավարությունը ընդունեց 1967 թվականի Աբորտի մասին օրենքը, որը թույլ էր տալիս օրինական աբորտ իրականացնել մի շարք հիմքերով, այդ թվում՝ կնոջ ֆիզիկական կամ հոգեկան առողջության վնասը կանխելու համար, եթե հղիությունը դեռևս 28 շաբաթականից ցածր էր[24]։

Ireland

խմբագրել

Abortion was illegal in the Republic of Ireland except when the woman's life was threatened by a medical condition (including risk of suicide), since a 1983 referendum (aka 8th Amendment) amended the constitution. Subsequent amendments in 1992 (after the X Case) – the thirteenth and fourteenth – guaranteed the right to travel abroad (for abortions) and to distribute and obtain information of "lawful services" available in other countries. Two proposals to remove suicide risk as a ground for abortion were rejected by the people, in a referendum in 1992 and in 2002. Thousands of women get around the ban by privately traveling to the other European countries (typically Britain and the Netherlands) to undergo termination,[25] or by ordering abortion pills from Women on Web online and taking them in Ireland.[26]

Sinn Féin, the Labour Party, Social Democrats, Green Party, Communist Party, Socialist Party and Irish Republican Socialist Party have made their official policies to support abortion rights. Mainstream center-right parties such as Fianna Fáil and Fine Gael do not have official policies on abortion rights but allow their members to take a conscience vote in support of abortion in limited circumstances.[27][28][29] Aontú, founded in January 2019, is firmly anti-abortionist and seeks to "protect the right to life".[30]

After the death of Savita Halappanavar in 2012, there has been a renewed campaign to repeal the eighth amendment and legalize abortion. Կաղապար:Asof, the Irish government has set up a citizens assembly to look at the issue. Their proposals, broadly supported by a cross-party Oireachtas committee, include repeal of the 8th Amendment, unrestricted access to abortion for the first 12 weeks of pregnancy and no-term limits for special cases of fatal foetal abnormalities, rape and incest.[31][32]

A referendum on the repealing of the 8th Amendment was held on May 25, 2018. Together for Yes, a cross-society group formed from the Coalition to Repeal the 8th Amendment, the National Women's Council of Ireland and the Abortion Rights Campaign, were the official campaign group for repeal in the referendum.[33] Activists utilized social media to bring the narrative of women's voices to the forefront of the campaign, making clear that the Eighth Amendment was dangerous for pregnant women to try and encourage voters to vote in favor of repeal.[34] The 67% majority in favor of repeal is a testament to these stories and the women who braved the public Twitter sphere to change the law around women's reproductive lives.[35]

Հյուսիսային Իռլանդիա
խմբագրել

Despite being part of the United Kingdom, abortion remained illegal in Northern Ireland, except in cases when the woman is threatened by a medical condition, physical or mental, until 2019.[36][37] Women seeking abortions had to travel to England. In October 2019, abortion up to 12 weeks was legalized, to begin in April 2020, but remains near-unobtainable.[38]

Աֆրիկա

խմբագրել

Հարավային Աֆրիկան թույլատրում է հղիության արհեստական ընդհատումը: Աֆրիկյան երկրներից շատերը, սակայն, ունեն աբորտների արգելք, բացառությամբ այն դեպքերի, երբ կնոջ կյանքը կամ առողջությունը վտանգված է: Աբորտի իրավունքի կողմնակից մի շարք միջազգային կազմակերպություններ առաջնահերթություն են դարձրել հղիության արհեստական ընդհատման մասին օրենսդրության փոփոխությունը և ընտանիքի պլանավորման ծառայությունների ընդլայնումը Ենթասահարյան Աֆրիկայում և զարգացող աշխարհում[39]:

Հղիության արհեստական ընդհատման օրինական թույլտվության պատճառներով Աֆրիկայի երկրները դասվում են վեց կատեգորիաների. աբորտի բացարձակ արգելք, թույլատրություն միայն կնոջ կյնաքը փրկելու համար, թույլատրություն, եթե վտանգի տակ է կնոչ ֆիզիկական առողջությունը, թույլատրություն կնոջ հոգեկան առողջությունը պահպանելու համար, թույլատրություն սոցիալ-տնտեսական պատճառնեով, և թույլատրություն առանց որևէ սահմանափակման։ Աֆրիկայում ընդամենը հինգ երկիր կա, որտեղ աբորտն օրինական է և այդ երկրներն են Կաբո Վերդեն, Հարավային Աֆրիկան, Թունիսը, Մոզամբիկը և Սան Տոմե և Պրինսիպը[40]:

2010–2014թթ. Աֆրիկայում տարեկան 8,2 միլիոն աբորտ է կատարվել: Այս թիվը կտրուկ աճել է՝ համեմատած 4,6 միլիոն աբորտների հետ, որոնք կատարվել են 1990-1994 թվականներին: Բայց աբորտների քանակի այս աճը պայմանավորված է երիտասարդ տարիքում սեռական կյանք վարող կանանց թվի աճով[41]։ Աֆրիկայում գրանցված է աբորտից մահացությունների ամենամեծ թիվը, և դա պայմանավորված է աբորտի ամենատարածված բարդությամբ՝ արյան մեծ կորստից և պտղի թերի հեռացումից, որը կարող է հանգեցնել վարակի[41]:

Asia

խմբագրել

2010–2014 թվականների ընթացքում Ասիայում 36 միլիոն աբորտ է կատարվել։ Աբորտների մեծ մասը տեղի է ունեցել Կենտրոնական և Հարավային Ասիայում՝ 16 միլիոնը՝ Հնդկաստանում և Ասիայում, իսկ 13 միլիոնը՝ միայն Չինաստանում: [42]

Although the abortions performed in Asia are not known, there is an estimated 4.6 million women who are treated because they have complications due to the performance of an unsafe abortion. The major complication of abortion is an incomplete abortion where a woman can experience an immoderate amount of blood loss and can develop an infection. Less common complications of abortion include a woman going into septic shock, damaging the internal organs and causing the peritoneum to be inflamed, all due to the unclean and unsterilized instruments that are being used doing the procedure. Untreated complications from abortions can leave women to experience negative health consequences for life that include infertility, chronic pain, inflammation of the reproductive organs and pelvic inflammatory disease.[43] Unsafe abortions go deeper than just a woman's health but they lead to reduced productivity for women increased costs to an already struggling family. Although it is not completely known, a drug known as misoprostol is used to perform abortions in Asian countries and evidence shows that the sales of this drug has increased in Asia over the course of years.[43]

On record, out of all the pregnancies in Asia, 27 percent of them end in abortions. This is the reason for the Asia Safe Abortion Partnership (ASAP). [44] This program was formed to increase the accessibility to safe and legal abortions and health care that is needed after any abortion service. 50 countries occupy Asia and out of those 50, 17 countries do not have a restriction on abortions excluding, gestational limits and permission from a spouse or parent. ASAP satisfies the demand for safe and accessible abortions through educational and advocacy. By grouping with other countries to promote advocacy networks, ASAP has created a worldwide and generational feminist power that advocates for women's abortion rights, autonomy and dignity. Anti-abortion groups have tried their best to discriminate the reproductive autonomy of women but ASAP has members spread across 20 countries that promote the women's movement for abortion rights, laws, and access.

Even though abortion is legal in Asia, that does not mean that women always have access or adequate health care during these times. For example, abortions in India have been legal since 1951 but women who are particularly poor or marginalized make up 50% of unsafe abortions. Women in the Philippines are more than likely to undergo an unsafe and unsanitary abortion causing around 1,000 death annually due to abortion complications.[44] The Philippines along with Iraq and Laos are the countries that has not made abortion legal, excluding legal exceptions, therefore they have not made it available to where women can have admissions to legal abortions that are safe for them and their bodies. Countries such as Afghanistan, Thailand, China and Lebanon, have all been impacted by the determined long-term feminist motion by ASAP for women's abortion rights.

This work ranges from workshops, journalist, advocates to menstrual management, violence against women, and issues surrounded around unplanned pregnancies. "Youth champions" were created by ASAP to share the knowledge that they have learned to their peers about sexual activity, abortions, women's rights and reproductions, reproductive health, and the abortion rights movement in general. Youth champions have been trained directly by members of ASAP and have been very successful in their training that include issues around disability rights that can widen the interrelation research of the women's forces to help assimilate reproductive and sexual rights within the human rights movement.[44]

Ճապոնիա

խմբագրել

Ճապոնիայի Քրեական օրենսգրքի XXIX գլուխը ապօրինի է դարձնում աբորտը Ճապոնիայում: Այնուամենայնիվ, «Մայրական առողջության պաշտպանության մասին» օրենքը թույլ է տալիս հաստատված բժիշկներին հղիության արհեստական ընդհատում կատարել մոր և նրա ամուսնու համաձայնությամբ, եթե հղիությունը տեղի է ունեցել բռնաբարության հետևանքով, կամ եթե հղիության շարունակությունը կարող է լրջորեն վտանգել մոր առողջությունը ֆիզիկական կամ տնտեսական պատճառներով: Մյուս մարդիկ, այդ թվում՝ ինքը՝ մայրը, ովքեր փորձում են առանց վերոհիշյալ հիմքերի աբորտ անել, կարող են պատժվել օրենքով։ Կարող են պատժվել նաև այն մարդիկ, ովքեր փորձում են աբորտ անել առանց կնոջ համաձայնության, այդ թվում՝ բժիշկները։

 
Անվտանգ և օրինական աբորտի իրավունքի պաշտպանը ցույց է տալիս նշանով.

Հարավային Կորեա

խմբագրել

Աբորտը Հարավային Կորեայում անօրինական է 1953 թվականից ի վեր, սակայն 2019 թվականի ապրիլի 11-ին Հարավային Կորեայի Սահմանադրական դատարանը հակասահմանադրական համարեց հղիության արհեստական ընդհատման արգելքը և կոչ արեց փոփոխել օրենքը[45]: Սահմանադրական դատարանը քննության է առել կանանց աբորտի իրավունքի վերաբերյալ գործերը, քանի որ նրանք հակասահմանադրական են համարում հղիության արհեստական ընդհատման արգելքը։ Հարավային Կորեայում աբորտների օրինականացմանն աջակցելու համար հազարավոր փաստաբաններ խնդրագիր են կազմել, որպեսզի Կապույտ տունը քննարկի արգելքը վերացնելու հարցը: Հղիության արհեստական ընդհատման արգելքի պատճառով դա հանգեցրել է բազմաթիվ վտանգավոր ինքնուրույն արված աբորտների և աբորտի այլ անօրինական պրակտիկայի, որոնք ավելի մեծ ուշադրության կարիք ունեն: Արդյունքում բազմաթիվ կանանց փաստաբանական խմբեր ստեղծվեցին, որոնք պայքարում են աբորտների արգելքի դեմ[46]:

Ռուսաստան

խմբագրել

1920 թվականին Վլադիմիր Լենինի ղեկավարությամբ Ռուսաստանը դարձավ աշխարհում առաջին երկիրը, որը օրինականորեն թույլ տվեց հղիության արհեստական ընդհատումը, անկախ հանգամանքներից[47]:

Սակայն 1936-ից 1955 թվականներին հղիության արհեստական ընդհատման մասին օրենքները բազմիցս փոփոխվել են: 2010 թվականին ՄԱԿ-ի տվյալների համաձայն՝ Ռուսաստանն ունեցել է աբորտների ամենաբարձր ցուցանիշը՝ մեկ վերարտադրողական տարիքի կնոջ հաշվով։ Համեմատվել են Չինաստանի և Ռուսաստանի աբորտների ցուցանիշների արդյունքները, և 1․3 միլիարդ բնակչություն ունեցող Չինաստանը հայտնել է միայն 13 միլիոն աբորտների մասին, ի տարբերություն Ռուսաստանի 143 միլիոն բնակչության՝ 1․2 միլիոն աբորտի։ Տարբեր կառավարիչներ տարբեր տեսակետներ ունեին աբորտի մասին։ Ռոմանովի օրոք հղիության արհեստական ընդհատումն անօրինական էր և եթե կինը աբորտ աներ, նրա պատիժը մահ էր։ Ռոմանովի թագավորության ավարտից հետո Պետրոս Առաջինը հանեց աբորտների համար մահապատիժը, սակայն այն դեռևս համարվում էր լուրջ խնդիր 1917 թվականին։ Ըստ Ռուսաստանի քրեական օրենսգրքի, որը թվագրվում է 1462–1463 թվականներին, կանայք զրկվում էին իրենց հիմնական մարդկային և քաղաքացիական իրավունքներից, նրանց արգելվում էր քաղաքից դուրս գալ կամ հարկադրվում էին ծանր աշխատանքի[48]։

Հղիության արհեստական ընդհատման շուրջ տիրող այս դաժան վերաբերմունքն ու անօրինականությունը սակայն կանանց հետ չեն պահում աբորտներից: «Սև շուկայի» աբորտները հայտնի էին որպես չարտոնված և զուսպ ընթացակարգեր, որոնք արվում էին ծննդաբերության փորձ ունեցող կանանց կողմից։ Թեև այս կանայք չունեին բավարար կրթություն, նրանք միակ մարդիկ էին, ում մոտ կանայք կարող էին գնալ՝ առանց բախվելու դաժան պատժի և հետևանքների: Խորհրդային տարիներին Ռուսաստանում աբորտներն աշխարհում ամենաբարձր ցուցանիշին էին հասնում։ Խորհրդային շրջանի ավարտից հետո հղիության արհեստական ընդհատումների թիվը նվազել է սեռական դաստիարակության հետագա պարտադիր դասընթացների և հակաբեղմնավորիչների օգտագործման շնորհիվ[48]:

Մերձավոր արևելք

խմբագրել

Մերձավոր Արևելքում հղիության արհեստական ընդհատման մասին օրենքներն արտացոլում են կարծիքների տարբերությունը: Որոշ երկրներ թույլատրում են հղիության արհեստական ընդհատումը հղի կնոջ բարեկեցության, պտղի անկենսունակության և բռնաբարության դեպքում: Աբորտը լայնորեն կիրառվում էր գաղութատիրության ժամանակաշրջանում: 19-րդ դարում նոր ուսումնասիրությւոնների հիման վրա հղիության արհեստական ընդհատման ժամկետը կրճատեցին մինչև առաջին եռամսյակի վերջ: Այնուամենայնիվ, Առողջապահության համաշխարհային կազմակերպության 2008 թվականի զեկույցը գնահատում է, որ տարեկան 900,000 ոչ անվտանգ աբորտ է տեղի ունենում Մերձավոր Արևելքի և Հյուսիսային Աֆրիկայի տարածաշրջաններում: Թեև շատ երկրներ ապաքրեականացրել են աբորտները և այն ավելի մատչելի են դարձրել, դեռ կան մի քանի երկրներ, որտեղ աբորտը դեռ օրինական չէ[49]:

Իրան

խմբագրել

Իրանում աբորտը առաջին անգամ օրինականացվել է 1978 թվականին [50]։ 2005 թվականի ապրիլին Իրանի խորհրդարանը հավանություն տվեց նոր օրինագծին, որը թեթևացնում էր պայմանները՝ թույլ տալով նաև հղիության արհեստական ընդհատումը որոշ դեպքերում, երբ պտուղը հաշմանդամության նշաններ է ցույց տալիս[51][52]:

Օրինական աբորտն այժմ թույլատրվում է, եթե մոր կյանքին վտանգ է սպառնում, ինչպես նաև պտղի անոմալիաների դեպքում, որոնք նրան կդարձնեն ոչ կենսունակ ծնվելուց հետո (օրինակ՝ անէնցեֆալիա) կամ դժվարություններ են առաջացնում մոր համար՝ ծնվելուց հետո այն խնամելու համար, օրինակ՝ խոշոր թալասեմիա կամ երիկամների երկկողմանի պոլիկիստոզ հիվանդություն[53].

  1. ↑ Holstein, James A. & Gubrium, Jaber F. (2008). Handbook of Constructionist Research. Guilford Press. ISBN 9781593853051.
  2. ↑ «Committed to Availability, Conflicted about Morality: What the Millennial Generation Tells Us about the Future of the Abortion Debate and the Culture Wars». Public Religion Research Institute. June 9, 2011.
  3. ↑ Kilgore, Ed (May 25, 2019). «The Big 'Pro-Life' Shift in a New Poll Is an Illusion». Intelligencer (անգլերեն). Վերցված է July 23, 2019-ին.
  4. ↑ Goldstein, Norm, ed. The Associated Press Stylebook. Philadelphia: Basic Books, 2007.
  5. ↑ Ph. D., Religion and Society; M. A., Humanities; B. A., Liberal Arts. «When Did Abortion Begin?». ThoughtCo. Վերցված է March 3, 2021-ին.
  6. ↑ Mohr, James C. (1978). Abortion in America: The Origins and Evolution of National Policy, 1800–1900. New York: Oxford University Press. pp. 3–4.
  7. ↑ 7,0 7,1 Hardin, Garrett (December 1978). «Abortion in America. The Origins and Evolution of National Policy, 1800–1900. James C. Mohr». The Quarterly Review of Biology. 53 (4): 499. doi:10.1086/410954.
  8. ↑ Reagan, Leslie J. (June 2, 2022). «What Alito Gets Wrong About the History of Abortion in America». Politico. Արխիվացված օրիգինալից June 23, 2022-ին. Վերցված է June 26, 2022-ին.
  9. ↑ Gordon, Sarah Barringer. "Law and Everyday Death: Infanticide and the Backlash against Woman's Rights after the Civil War." Lives of the Law. Austin Sarat, Lawrence Douglas, and Martha Umphrey, Editors. (University of Michigan Press 2006) p.67
  10. ↑ 10,0 10,1 Schiff, Stacy (October 13, 2006). «Desperately Seeking Susan». New York Times. Վերցված է February 5, 2009-ին.
  11. ↑ «Marriage and Maternity». The Revolution. Susan B. Anthony. July 8, 1869. Արխիվացված է օրիգինալից March 19, 2019-ին. Վերցված է April 21, 2009-ին.
  12. ↑ "A" (July 8, 1869). "Marriage and Maternity". The Revolution. Արխիվացված Հոկտեմբեր 5, 2011 Wayback Machine. Retrieved June 30, 2022 – via University Honors Program, Syracuse University.
  13. ↑ «The Revolution 1868-1872». Accessible Archives. Վերցված է March 3, 2021-ին.
  14. ↑ Federer, William (2003). «American Minute: March 13». American Minute. Amerisearch, Inc. էջ 81. ISBN 9780965355780.
  15. ↑ Gordon, Sarah Barringer. "Law and Everyday Death: Infanticide and the Backlash against Woman's Rights after the Civil War." Lives of the Law. Austin Sarat, Lawrence Douglas, and Martha Umphrey, Editors. (University of Michigan Press 2006) p.67
  16. ↑ Kilgore, Ed (May 25, 2019). «The Big 'Pro-Life' Shift in a New Poll Is an Illusion». Intelligencer (անգլերեն). Վերցված է July 23, 2019-ին.
  17. ↑ «Guttmacher Institute». Guttmacher Institute (անգլերեն). Վերցված է April 9, 2021-ին.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Hall, Lesley (2011). The Life and Times of Stella Browne: Feminist and Free Spirit. Bloomsbury Academic. էջեր 27–178. ISBN 9781848855830.
  19. ↑ Hall, Lesley (2011). The Life and Times of Stella Browne: Feminist and Free Spirit. Bloomsbury Academic. էջեր 27–178. ISBN 9781848855830.
  20. ↑ 20,0 20,1 Hindell, Keith; Madeline Simms (1968). «How the Abortion Lobby Worked». The Political Quarterly: 271–272.
  21. ↑ Hindell, Keith; Madeline Simms (1968). «How the Abortion Lobby Worked». The Political Quarterly: 271–272.
  22. ↑ R v Bourne [1939] 1 KB 687, [1938] 3 All ER 615, CCA
  23. ↑ «R v Bourne [1939] 1 KB 687, CCC». ICLR. July 19, 1938.
  24. ↑ House of Commons, Science and Technology Committee. "Scientific Developments Relating to the Abortion Act 1967." 1 (2006-2007). Print.
  25. ↑ «Irish teen wins abortion battle». BBC News. May 9, 2007.
  26. ↑ Gartland, Fiona (May 27, 2013). «Fall in seizures of drugs that induce abortion». The Irish Times.
  27. ↑ Finn, Christina. «'I trust women': Sinn Féin says it will be 'knocking on doors' to repeal the Eighth Amendment». TheJournal.ie (անգլերեն). Վերցված է March 24, 2018-ին.
  28. ↑ Duffy, Rónán. «'Households will be split' - Leading Fianna Fáil TD doesn't back his leader on abortion». TheJournal.ie (անգլերեն). Վերցված է March 24, 2018-ին.
  29. ↑ «Majority Fine Gael view on abortion referendum expected». The Irish Times (ամերիկյան անգլերեն). Վերցված է March 24, 2018-ին.
  30. ↑ Bray, Jennifer (January 28, 2019). «Peadar Tóibín to name new political party 'Aontú'». The Irish Times. Վերցված է July 10, 2020-ին.
  31. ↑ «Final Report on the Eighth Amendment of the Constitution - The Citizens' Assembly». citizensassembly.ie (անգլերեն). Վերցված է March 24, 2018-ին.
  32. ↑ «Committee on the Eighth Amendment of the Constitution». beta.oireachtas.ie (անգլերեն). Houses of the Oireachtas. January 24, 2018. Վերցված է March 24, 2018-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ այլ (link)
  33. ↑ «Who We Are - Together For Yes». Together For Yes (ամերիկյան անգլերեն). Վերցված է March 24, 2018-ին.
  34. ↑ Fischer, Clara (2020). «Feminists Redraw Public and Private Spheres: Abortion, Vulnerability, and the Affective Campaign to Repeal the Eighth Amendment» (PDF). Journal of Women in Culture & Society. 45 (4): 999. doi:10.1086/707999. S2CID 225086418.
  35. ↑ Carneigie and Roth, Anna and Rachel (2019). «From the Grassroots to the Oireachtas». Health and Human Rights. 21 (2): 109.
  36. ↑ Rex v Bourne [1939] 1 KB 687, [1938] 3 All ER 615, CCA
  37. ↑ «Q&A: Abortion in Northern Ireland». BBC News. June 13, 2001. Վերցված է December 9, 2011-ին.
  38. ↑ Yeginsu, Ceylan (April 9, 2020). «Technically Legal in Northern Ireland, Abortions Are Still Unobtainable». The New York Times.
  39. ↑ «Guttmacher Institute». Guttmacher Institute (անգլերեն). Վերցված է April 9, 2021-ին.
  40. ↑ «Guttmacher Institute». Guttmacher Institute (անգլերեն). Վերցված է April 9, 2021-ին.
  41. ↑ 41,0 41,1 Harrington, Rebecca; Hamp, Karen; a; MPH. «Women Urgently Need Safe Abortion Services in Africa». Population Connection (անգլերեն). Վերցված է April 9, 2021-ին.
  42. ↑ Kane-Hartnett, Liza (November 9, 2018). «Building Support for Safe Abortion in Asia, One Network at a Time». International Women's Health Coalition (ամերիկյան անգլերեն). Արխիվացված է օրիգինալից November 15, 2021-ին. Վերցված է April 9, 2021-ին.
  43. ↑ 43,0 43,1 «Guttmacher Institute». Guttmacher Institute (անգլերեն). Վերցված է April 9, 2021-ին.
  44. ↑ 44,0 44,1 44,2 Kane-Hartnett, Liza (November 9, 2018). «Building Support for Safe Abortion in Asia, One Network at a Time». International Women's Health Coalition (ամերիկյան անգլերեն). Արխիվացված է օրիգինալից November 15, 2021-ին. Վերցված է April 9, 2021-ին.
  45. ↑ Sang-Hun, Choe (April 11, 2019). «South Korea Rules Anti-Abortion Law Unconstitutional». The New York Times.
  46. ↑ «A campaign to legalise abortion is gaining ground in South Korea». The Economist. November 9, 2017. Վերցված է June 20, 2019-ին.
  47. ↑ Avdeev, Alexandre; Blum, Alain; Troitskaya, Irina (1995). «The History of Abortion Statistics in Russia and the USSR from 1900 to 1991». Population: An English Selection. 7: 39–66. ISSN 1169-1018. JSTOR 2949057.
  48. ↑ 48,0 48,1 Eurasia, PONARS. «Abortion in Russia: How Has the Situation Changed Since the Soviet Era? - PONARS Eurasia». www.ponarseurasia.org/ (ամերիկյան անգլերեն). Վերցված է April 9, 2021-ին.
  49. ↑ Boston, 677 Huntington Avenue; Ma 02115 +1495‑1000 (December 9, 2019). «EDITORIAL The Limits of the Law: Abortion in the Middle East and North Africa». Health and Human Rights (ամերիկյան անգլերեն). Վերցված է March 24, 2021-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ թվային անուններ: authors list (link)
  50. ↑ Eliz Sanasarian, The Women's Rights Movements in Iran, Praeger, New York: 1982, 0-03-059632-7.
  51. ↑ Harrison, Frances (April 12, 2005). «Iran liberalises laws on abortion». BBC. Վերցված է May 12, 2006-ին.
  52. ↑ «Iran's Parliament eases abortion law». The Daily Star. April 13, 2005. Վերցված է May 12, 2006-ին.
  53. ↑ «Iran's Parliament eases abortion law». The Daily Star. April 13, 2005. Վերցված է May 12, 2006-ին.
խմբագրել
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մասնակից:Astarta_1547/Ավազարկղ&oldid=10053298» էջից