Արմեն Խանդիկյան

Արմեն Սամվելի Խանդիկյան (սեպտեմբերի 18, 1946(1946-09-18), Բեյրութ, Լիբանան), հայ բեմադրիչ, ՀՀ ժողովրդական արտիստ (2005)։

Արմեն Խանդիկյան
Ծնվել է	սեպտեմբերի 18, 1946(1946-09-18) (76 տարեկան)
Ծննդավայր	Բեյրութ, Լիբանան
Կրթություն	Երևանի պետական գեղարվեստաթատերական ինստիտուտ
Քաղաքացիություն	Հայաստան
Ամուսին	Տաթևիկ Ղափլանյան և Գոհար Իգիթյան
Պարգևներ	, , , Հայաստանի ժողովրդական արտիստ , Հայաստանի պետական մրցանակ և

Կենսագրություն

Արմեն Խանդիկյանը ծնվել է 1946 թվականին, Բեյրութում։ 1947 թվականին հայրենդարձել է։ 1965-1970 թվականներին սովորել է Երևանի գեղարվեստա-թատերական ինստիտուտի ռեժիսորական բաժնում։ 1968 թվականին ընդունվել է Երևանի Հրաչյա Ղափլանյանի անվան դրամատիկական թատրոն` որպես դերասան։ 1972 թվականին բեմադրել է առաջին ներկայացումը` Ժ. Անույի «Ուղևորն առանց ծանրոցի»։ 1985 թվականին Մոսկվայի Մոսսովետի թատրոնում բեմադրել է Պուշկինի «Փոքրիկ ողբերգությունները» ներկայացումը։ 1986 թվականից Երևանի Հրաչյա Ղափլանյանի անվան դրամատիկական թատրոնի գլխավոր ռեժիսորն ու գեղարվեստական ղեկավարն է։ 1988 թվականին Մոսկվայում «Ավտոբուս» ներկայացման համար արժանացել է «Լավագույն ռեժիսուրա» մրցանակին։ 2002 թվականին բեմադրություններ է արել Մեծ Բրիտանիայի Բրիստոլ թատրոնում («Մոռանալ Հերոստրատին»)։

Բեմադրություններ

«Ուղևորն առանց ծանրոցի»
«Փոքրիկ ողբերգությունները»
«Ավտոբուս»
«Արտույտը»
«Համլետ»
«Ռոմեո Ջուլիետ»
«Հուլիոս Կեսար»
«Մակբեթ»
«Մոռանալ Հերոստրատին»
«Անվերջ վերադարձ»
«Հիսուս Նազովրեցին և նրա երկրորդ աշակերտը»
«Փարիզյան դատավճիռ»

Դերեր

Էդուարդ	«Սեր և ծիծաղ»
Հենրի	«Հենրի վեցերորդ»
Նիկո	«Ատամնաբույժն արևելյան»

Մրցանակներ

• ՀԽՍՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ, 1990
• Մովսես Խորենացու մեդալ, 1997
• ՀՀ ժողովրդական արտիստ, 2005
• ՀՀ Պետական մրցանակ, 2011
• «Լավագույն ռեժիսոր» ՀԹԳՄ «Արտավազդ» մրցանակ, 2012 «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» 1-ին աստիճանի մեդալ
• «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» 1-ին աստիճանի մեդալ, 2016

Ընտանիք

• Եղբայրը՝ Տիգրան Լևոնյան
• Կինը՝ Տաթևիկ Ղափլանյան
• Կինը՝ Գոհար Իգիթյան

Մեջբերումներ Արմեն Խանդիկյանից

Ստեղծագործողը մանավանդ վաղ շրջանում, միշտ էլ ազդեցություններ է կրում իր բնագավառի մեծերից, տաղանդներից, նրանց գտած նորություններից։ Հետո գալիս է մի շրջան, երբ նա փորձում է այդ ամենն իրենով անել, հղկել, թաքցնել, որ դա դեռ ինքը չէ։ Ապա գալիս է հասուն շրջանը, երբ նա սկսում է տառապել, որ ազատվի ազդեցություններից, դառնա ինքը, իրենը գտնի։ Բայց պետք չէ, զուր է տառապելը, ազդեցություններից ազատվելու համար պետք է գտնես քեզ, քոնը, և աննկատ, մի վայրկյանում կազատվես ազդեցություններից, դժվարը ազատվելը չէ, այլ գտնելը։ Եթե կաս` ուրեմն կաս, եթե չկաս` ուրեմն ազդված կմնաս, այսինքն` հետո չես մնա… Եթե կաս, ժամը կգա և կլինես… Ես չեմ փնտրում թատրոն, որը այստեղական է, այլ փնտրում եմ թատրոն, որը աստեղական է։ Ես չեմ փնտրում թատրոն, որը մահկանացու է, այլ թատրոն, որ անմահ է, ես փնտրում եմ թատրոնի հոգին ու շունչը, ոչ թե միայն մարմինն ու ոսկորը… Ես փնտրում եմ… Ստեղծել ժամանակ և տարածություն, հետո` ժամանակներ և տարածություններ։ Նույն տեղում, նույն ժամանակ , որպեսզի նայողը պատկերացնի անցյալը, զգա ներկան, երևակայի ապագան`նստած իր համարակալած աթոռին գնա ետ, գա իր ժամանակը և թռչի ապագա։ Սա է երևի և երևի միշտ… Անսահման զարմանալի բան է անսահմանությունը` մեր իմացած ամեն ինչից վեր, դուրս անկախ և միայնակ։ Ինչպես... Նա...իր համարակալած աթոռին...