Վիքիպեդիա

Ռենե Բազեն

ֆրանսիացի գրող

Ռենե Ֆրանսուա Նիկոլյա Մարի Բազեն (ֆր.՝ René François Nicolas Marie Bazin, դեկտեմբերի 26, 1853(1853-12-26)[1][2][3][…], Անժե[2] - հուլիսի 20, 1932(1932-07-20)[1][4][5][…], Փարիզի 8-րդ շրջան, Փարիզ[8]), ֆրանսիացի գրող, ժուռնալիստ, իրավագիտության պրոֆեսոր, Ֆրանսիական ակադեմիայի անդամ (1904). առաջադրվել է Նոբելյան մրցանակով պարգևատրման։

Ռենե Բազեն
ֆր.՝ René Bazin
Ծննդյան անունֆր.՝ René François Nicolas Marie Bazin
Ծնվել էդեկտեմբերի 26, 1853(1853-12-26)[1][2][3][…]
ԾննդավայրԱնժե[2]
Վախճանվել էհուլիսի 20, 1932(1932-07-20)[1][4][5][…] (78 տարեկան)
Վախճանի վայրՓարիզի 8-րդ շրջան, Փարիզ
Գրական անունBernard Seigny
Մասնագիտությունգրող, համալսարանի դասախոս, բանաստեղծ-փաստաբան, լրագրող և վիպասան
Լեզուֆրանսերեն
Քաղաքացիություն Ֆրանսիա[4]
ԿրթությունՄոնգազոն Հաստատություն, Արևմուտքի կաթոլիկ համալսարան և Փարիզի համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետ
Ուշագրավ աշխատանքներQ18018632?, Բլոտ, Էլզասի Երեխաները և Q18018650?
ԱնդամակցությունՖրանսիական ակադեմիա, Ստանիսլավի ակադեմիա, Անգերի գիտությունների, գեղարվեստի և արվեստի ակադեմիա, Ֆրանսիայի Սկաուտներ և Syndicat des journalistes français?
ԱշխատավայրԱրևմուտքի կաթոլիկ համալսարան
Պարգևներ
ԱմուսինԱլին Բրիկար[7]
ԶավակներLouis René-Bazin?, Մարի Ռենե-Բազեն և Էլիզաբեթ Սենթ Մարի Պերին
ԱզգականներNicolas Bazin? և Էրվե Բազեն
Изображение автографа
 René Bazin Վիքիպահեստում

Կենսագրություն խմբագրել

Ծնվել է 1853 թվականի դեկտեմբերի 26-ին, Ֆրանսիայի հյուսիսում ընկած Անժե քաղաքում (Մեն և Լուար դեպարտամենտ), բուրժուայի ընտանիքում[9]։ Տոհմի հիմնադիր նախնին՝ Կլոդ Բազենը (1645-1721), եղել է արքայական կալվածքների հսկիչն ու կառավարիչը Անժուի տարածաշրջանում։

Ռենեն Փարիզում իրավագիտություն է ուսումնասիրել, վերադարձել հայրենի բնօրրան, Université catholique de l'Ouest-ում դարձել իրավագիտության պրոֆեսոր։ Լինելով նվիրյալ կաթոլիկ, քաղաքական հայացքներով՝ քրիստոնյա-սոցիալիստ,նա ողջ կյանքում հավատարիմ է մնացել իր կրոնական համոզմունքներին։ 1915-ից 1923 թվականներին եղել է պատասխանատու աշխատակիցը Քրիստոնյա հրապարակախոսների պրոֆեսիոնալ ընկերության, որն ինքն իրեն հռչակել էր Ֆրանսիայի ժուռնալիստների միություն։ 1916-ին դարձել է դրա նախագահը, իսկ հաջորդ տարում հիմնադրել է Կաթոլիկ մամուլի գրասենյակը (Bureau catholique de la presse[10])։ Միաժամանակ՝ փարիզյան գրական ամսագրերում լույս է ընծայել գավառական կյանքը պատկերող էսքիզներ, ինչպես նաև՝ ուղեգրություններ, ակնարկներ։ 1884 թվականին հրատարակած «Stéphanette» վիպակը հեղինակին որոշակի ճանաչում ու համբավ է բերել, սակայն կարելի է ասել, որ գեղարվեստական գրականության ասպարեզում նրա հռչակի սկիզբը դրել է 1888 թվականին լույս տեսած «Une tache d’encre» («Թանաքաբիծը») վեպը, որի համար Բազենն արժանացել է Ֆրանսիական ակադեմիայի մրցանակին։ Հետագայում այդ կաճառը պարգևատրել է նրան ևս մի քանի անգամ։ Բացի այդ, Ռենե Բազենին շնորհվել են Մոնտիոնյան մրցանակ, կառավարական բարձր պարգևներ՝ Սուրբ Գրիգոր Մեծի և Պատվո լեգեոնի շքանշաններ։ Նա առաջադրվել է Նոբելյան մրցանակով պարգևատրման։ 1904 թվականի ապրիլի 28-ին ընտրվել է Ֆրանսիական ակադեմիայի անդամ։ Եղել է նաև Ստանիսլավի ակադեմիայի անդամ[11], միաժամանակ զբաղեցրել է Corporation des Publicistes Chretiens ընկերության նախագահի պաշտոնը։

Ռենե Բազենի հիշարժան ստեղծագործություններից է նաև 1898 թվականին հրատարակված La Terre qui meurt վեպը, որը պատմում է կրկնակի ամայացած մի դաստակերտի մասին[12]։

Երկեր խմբագրել

  • Stéphanette (1884) http://beq.ebooksgratuits.com/vents/Bazin-Stephanette.pdf
  • Ma Tante Giron (1885)
  • Une tache d’encre (1888) Mode Image en ligne[13]
  • Les Noellet (1890)
  • Le Guide de l'Empereur (1890)
  • À l’aventure (croquis italiens) (1891) Mode Image en ligne
  • Contes en vers (1891)
  • La Sarcelle bleue (1892)
  • La Légende de sainte Béga (1892)
  • Madame Corentine (1893)
  • Sicile : croquis italiens (1893) Mode Image en ligne prix Montyon de l'Académie française en 1893
  • Les Italiens d'aujourd'hui (1894) Mode Image en ligne
  • Humble Amour (1895) Mode Image en ligne
  • Terre d'Espagne (1895) Texte en ligne
  • En province (1896)
  • Contes de bonne Perrette (1897)
  • De toute son âme (1897)
  • Histoire de vingt-quatre sonnettes (1898)
  • La Terre qui meurt (1899) Texte en ligne Mode Image en ligne[14]
  • Les Personnages de roman (1899)
  • Croquis de France et d'Orient (1899)
  • Le Guide de l'Empereur : histoire de pauvres gens (1901)
  • Les Oberlé (1901)
  • L'Enseigne de vaisseau Paul Henry, défenseur de la mission de Pékin (1902)
  • Donatienne (1903) Texte en ligne
  • Récits de la plaine et de la montagne (1904)
  • Le Duc de Nemours (1905)
  • L'Isolée (1905) Texte en ligne
  • Questions littéraires et sociales (1906)
  • Le Blé qui lève (1907) Texte en ligne Mode Image en ligne
  • Mémoires d'une vieille fille (1908)
  • Le Mariage de mademoiselle Gimel, dactylographe (1909)
  • La Barrière (1910) Texte mutiformat Texte en ligne
  • La Douce France (1911)
  • Davidée Birot (1912) Texte en ligne
  • Nord-Sud, Amérique, Angleterre, Corse, Spitzberg, notes de voyage (1913)
  • Gingolph l'abandonné (1914)
  • Pages religieuses, temps de paix, temps de guerre (1915)
  • Aujourd'hui et demain, pensées du temps de la guerre (1916)
  • La Campagne française et la guerre (1917)
  • Notes d'un amateur de couleur (1917)
  • La Closerie de Champdolent (1917)[15]
  • Les Nouveaux Oberlé (1919)
  • Charles de Foucauld, explorateur du Maroc, ermite au Sahara (1921) Texte en ligne
  • Il était quatre petits enfants : histoire d'une famille française (1922) ; trad. en anglais par Margery Williams (Juniper Farm, 1928)
  • Contes et Paysages (en province) (1923)
  • Le Conte du triolet (1924) Mode Image en ligne
  • Baltus le Lorrain (1926) Texte en ligne
  • Paysages et pays d'Anjou (1926)
  • Fils de l'Église (1927)
  • Les Trois Peines d'un rossignol (1927)
  • Pie X (1928)
  • Le Roi des archers (1929)
  • Magnificat (1931)
  • Champdolent (1931)
  • La Faneuse endormie et autres nouvelles (1949)

Էկրանավորում խմբագրել

La Terre qui meurt վեպը էկրանավորվել է երկու անգամ. 1926 թվականին ռեժիսոր Ժան Շուն այն նկարահանել է որպես համր ֆիլմ, իսկ դրանից տասը տարի անցմեկ այլ ռեժիսոր՝ Ժան Վալեն հնչյունային կինոնկար է ստեղծել[16][17]։

Գրականություն խմբագրել

  • Lire aujourd'hui René Bazin : actes du colloque du 25 mars 2000, Paris, L'Harmattan, 2000.
  • Mathias Burgé, Mémoire de la décadence, décadence de la mémoire : l'incroyable oubli de René Bazin, mémoire de master 2 d'histoire culturelle sous la direction de Pascal Ory, université Paris 1 Panthéon-Sorbonne, 2011, 416 p.
  • René Bazin, un écrivain à (re)découvrir : colloque international du 10-12 mars 2016, Le Coudray-Macouard, Saint Léger Éditions, 2017.
  • Véronique de Nercy-Le Gall, Promenade poétique à travers la nature : René Bazin, écrivain et poète, peintre des paysages, 2015.
  • René Bazin, Journal d'un civil pendant la Guerre, Éditions Edilys, 2018-2019.
ouvrage inédit rassemblant les notes des carnets personnels de l'écrivain, écrits pendant la Grande Guerre (Tome I : août 1914-décembre 1915, novembre 2018 / Tome II : janvier 1916-avril 1919, parution en avril 2019)

Արտաքին հղումներ խմբագրել

Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Base Léonore (ֆր.) — ministère de la Culture.
  3. ↑ 3,0 3,1 Gran Enciclopèdia Catalana (կատ.) — Grup Enciclopèdia, 1968.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Anguera J. E. Enciclopedia universal ilustrada europeo-americana (իսպ.) — Editorial Espasa, 1905. — Vol. Suplemento 1934. — P. 153. — ISBN 978-84-239-4500-9
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Bischoff G., Foessel G., Baechler C. Nouveau dictionnaire de biographie alsacienne (ֆր.) / Fédération des sociétés d'histoire et d'archéologie d'Alsace — 1982. — 4434 p.
  6. ↑ https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k413422j/f1.item.zoom
  7. ↑ marriage certificate
  8. ↑ Encyclopædia Universalis en ligne (ed.). «René Bazin». Վերցված է 21 mai 2013-ին..
  9. ↑ Pierre-Marie Dioudonnat, Le Simili-Nobiliaire-Français, éd. Sedopols, 2012, P.673
  10. ↑ Biographie.(չաշխատող հղում)
  11. ↑ (Ֆրանսերեն) «Bazin René». le site du Comité des travaux historiques et scientifiques (CTHS). Վերցված է 23 octobre 2013-ին..
  12. ↑ «Voir sur le site de l'Académie française». Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ հոկտեմբերի 27-ին. Վերցված է 2020 թ․ փետրվարի 10-ին.
  13. ↑ « Édition classique abrégée à l'usage des écoles ».
  14. ↑ « Édition classique pour les écoles allemandes ».
  15. ↑ Revue des deux Mondes, juillet 1917, consultable ici.
  16. ↑ Voir La Terre qui meurt.
  17. ↑ Voir La Terre qui meurt.
 Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ռենե Բազեն» հոդվածին։
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ռենե_Բազեն&oldid=9812941» էջից