Մոտարկումների տեսություն
Ուշադրություն, այս հոդվածն աղբյուրների կարիք ունի։ Դուք կարող եք օգնել նախագծին՝ գտնելով բերված տեղեկությունների հաստատումը վստահելի աղբյուրներում և ավելացնելով այդ աղբյուրներին հղումները հոդվածին։ Անհիմն հղումները ենթակա են հեռացման։ |
Մոտարկումների տեսություն, մաթեմատիկայի բաժին, ուսումնասրիում է մի մաթեմատիկական օբյեկտ մեկ այլ մաթեմատիկական օբյեկտներով՝ որպես օրենք ավելի պարզ, մոտարկելու հնարավորությունը, ինչպես նաև ուսումնասիրում է մոտարկման սխալանքի։ Մոտարկումների տեսության հիմնական մասը վերաբերվում են մի ֆունկցիայի մոտարկումը մեկ այլով, սակայն կան նաև աբստրակտ գծային տարածությունների կամ տոպոլոգիական տարածությունների մոտարկումներ։
Մոտարկումների տեսությունը կիրառվում է թվային ալգորիթմների կառուցման համար, ինչպես նաև տվյալների սեխմայի համար։
Բովանդակություն
ՕրինակներԽմբագրել
- ֆունկցիայի ճշգրիտ արժեքը հաշվելու փոխարեն բավականաչափ փոքր -ի դեպքում օգտագործվում է հենց -ը, այսինքն՝ ։ Որքան մեծ լինի -ը, ավելի մեծ կլինի այսպիսի մոտարկման սխալանքը։
ՊատմությունԽմբագրել
Տարբեր ֆունկիաների (օրինակ՝ արմատ) կամ հաստատաունների (օրինակ՝ ) մոտարկման բանաձևեր հայտնի են եղել դեռ շատ վաղուց։
Ժամանակակից մոտարկումերի հիմանադիր ընդունված է համարել Չեբիշևի գիտական աշխատանքը, որը նվիրված է եղել զրոյից ամենաքիչ շեղում ունեզող բազմանդամներին(այժմ դրանց կոչում են Չեբիշևի բազմանդամներ)։
Ինչպես նաև մոտարկումների դասական արդյունք է համարվում Վայերշտրասի մետարկման թեորեմը։
ԱմսագրերԽմբագրել
Մոտարկումների տեսությանը նվիրված հիմնական գիտական հոդվածները՝
- Journal on Approximation Theory (անգլերեն, թողարկվում է ԱՄՆ-ում, կարճ՝ JAT)
- East Journal on Approximation (անգլերեն, թողարկվում է Ռուսաստանում և Բուլղարիայում)
- Constructive Approximation (անգլերեն, թողարկվում է ԱՄՆ-ում)