Մարսել Առլան

ֆրանսիացի գրող

Մարսել Առլան (ֆր.՝ Marcel Arland, հուլիսի 5, 1899(1899-07-05)[1][2][3][…], Varennes-sur-Amance - հունվարի 12, 1986(1986-01-12)[1][2][3][…], Saint-Sauveur-sur-École), 20-րդ դարի ֆրանսիացի գրող, ակնարկագիր, գրաքննադատ, ժուռնալիստ, ով պաշտոնավարելով որպես Nouvelle Revue Française-ի գլխավոր խմբագիր՝ զգալի ազդեցություն է գործել ֆրանսիական արդի գրականության վրա։

Մարսել Առլան
ֆր.՝ Marcel Arland
Ծնվել էհուլիսի 5, 1899(1899-07-05)[1][2][3][…]
ԾննդավայրVarennes-sur-Amance
Վախճանվել էհունվարի 12, 1986(1986-01-12)[1][2][3][…] (86 տարեկան)
Վախճանի վայրSaint-Sauveur-sur-École
Մասնագիտությունգրող, ակնարկագիր, վիպասան, լրագրող, գրական քննադատ և սցենարիստ
Լեզուֆրանսերեն
Քաղաքացիություն Ֆրանսիա
Ուշագրավ աշխատանքներQ3204661?
ԱնդամակցությունՖրանսիական ակադեմիա[4] և comité de lecture des éditions Gallimard?
Պարգևներ
ԱմուսինJanine Arland?
 Marcel Arland Վիքիպահեստում

Կենսագրություն խմբագրել

Մարսելը երեք տարեկան է եղել, երբ կորցրել է իր ծնողներին; Այդ ծանր կորուստը խոր հետք է թողել նրա հետագա ճակատագրի և գրական ստեղծագործության վրա։ Իսկ գրական ձեռագրի ու ոճի ձևավորման գործում որոշակի դեր են խաղացել այսպես կոչված՝ բարոյախոսական ուղղությանը պատկանող այնպիսի գրողներ, ինչպես՝ Բլեզ Պասկալը, Ժան դը Լաբրյուերը, Ստենդալը...

Պատանեկան հասակում Մարսելը մեկնել է Փարիզ՝ ուսանելու Սորբոնի համալսարանում։ Այստեղ Ռենե Կրևելի ու Ռոժե Վիտրուի հետ հիմնադրել է Aventure դադաիստական լրագիրը։ Համարելով, որ գրչակից ընկերները չափազանցված մոլուցքով են ջատագովում դադաիստական գեղագիտությունը, առանձնացել է ու հիմնել Dés թերթոնը, սակայն ընդամենը երկու համար թողարկելուց հետո դադարեցրել է դրա հրատարակումը։ 1924 թվականին Nouvelle Revue française ամսագրում լույս է ընծայել գրքասեր հասարակության ուշադրությունը գրաված Un nouveau mal du siècleԴարի նոր հիվանդությունը») հոդվածը, որտեղ սուր քննադատության է ենթարկել սյուրռեալիզմի գաղափարախոսությունը։

1929 թվականին L’Ordre դաստիարակչական վեպի համար Առլանին շնորհվել է հեղինակավոր Գոնկուրյան գրական մրցանակ, որը հնարավորություն է ընձեռել վերջ տալու մանկավարժական աշխատանքին և լիովին նվիրվելու գրական գործին՝ մշտական աշխատանքի անցնելով Ժան Պոլանի գլխավորած Nouvelle Revue française ամսագրի խմբագրությունում (հետագայում՝ 1968-1977 թվականներին դարձել է այդ պարբերականի գլխավոր խմբագիրը)։ Նրա գրախոսականները, քննադատական հոդվածները, ժամանակագրությունները, կազմած ու հրատարակած ժողովածուները՝ բովանդակալից, ուշագրավ առաջաբաններով՝ նշանակալի դեր են խաղացել մայրաքաղաք Փարիզի և ընդհանրապես ֆրանկոֆոն երկրների գրական կյանքում։ Առլանի հիշարժան երկերից է նաև 1952 թվականին լույս ընծայած La Consolation du voyageur («Ճամփորդի սփոփանքը») ինքնակենսագրական վեպը։

1960-ին նա արժանացել է Ազգային գրական մեծ մրցանակին (Grand Prix national des lettres)[5]] և Ֆրանսիական ակադեմիայի գրական մեծ մրցանակին[6]։ 1968-ին ընտրվել է Ֆրանսիական ակադեմիայի անդամ։

Երկեր խմբագրել

  • Terres étrangères (Gallimard, 1923)
  • La route obscure (Gallimard-NRF, 1924)
  • Étienne (Gallimard, 1924)
  • Monique (Gallimard, 1926)
  • Les Âmes en peine (Gallimard, 1927)
  • Où le Coeur se partage (Gallimard 1929)
  • L'Ordre (Gallimard, 1929)
  • Edith (Gallimard-NRF, 1929)
  • Une époque (Roberto A. Corrêa, 1930)
  • Essais critiques (Gallimard-NRF, 1931)
  • Antarès (Gallimard, 1932)
  • Les Vivants (Gallimard, 1934)
  • La Vigie (Gallimard, 1935)
  • Les Plus Beaux de nos jours (Gallimard, 1937)
  • Terre natale (Gallimard, 1938)
  • La Grâce (Gallimard, 1941)
  • Sur une terre menacée (Stock, Delamain & Boutelleau, 1941)
  • Anthologie de la poésie française – Choix et commentaires par Marcel Arland (Stock, Delamain & Boutelleau, 1942)
  • Zélie dans le désert (Gallimard, 1944)
  • Le promeneur (Editions du Pavois, 1944)
  • Il faut de tout pour faire un monde (Gallimard, 1947)
  • Sidobre (Éditions de Minuit, 1949)
  • La prose française – Anthologie, histoire et critique d'un art (Stock, Delamain & Boutelleau, 1951)
  • Essais et nouveaux essais critiques (Gallimard, 1952)
  • La Consolation du voyageur (Stock, Delamain & Boutelleau, 1952), dts. Der Trost der Reisenden։ Autobiographie
  • La grâce d'écrire (Gallimard-NRF, 1955)
  • A perdre haleine (Gallimard-NRF, 1960)
  • Je vous écris … (Grasset, 1960; droits repris en 1968 par Gallimard-NRF)
  • L'Eau et le feu (Gallimard, 1960)
  • Je vous écris … La nuit et les sources (Grasset, 1963; droits repris en 1968 par Gallimard-NRF)
  • Le Grand Pardon (Gallimard, 1965)
  • Carnets de Gilbert (Gallimard-NRF, 1966)
  • La musique des anges (Gallimard-NRF, 1967)
  • Attendez l'aube (Gallimard, 1970)
  • Avons-nous vécu ? (Gallimard-NRF, 1977)
  • Ce fut ainsi (Gallimard-NRF, 1979)
  • Lumière du soir (Gallimard-NRF, 1983)

Գրականություն խմբագրել

Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Encyclopædia Britannica
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Բրոքհաուզի հանրագիտարան (գերմ.) / Hrsg.: Bibliographisches Institut & F. A. Brockhaus, Wissen Media Verlag
  4. Ֆրանսիական ակադեմիա (ֆր.) — 1635.
  5. https://www.revolvy.com/page/Grand-prix-national-des-Lettres%7Ctitolo = Grand prix national des Lettres|sito = revolvy.com|accesso = 11 gennaio 2020}}
  6. http://www.academie-francaise.fr/grand-prix-de-litterature%7Ctitolo(չաշխատող հղում) = Grand Prix de Littérature|sito = academie-francaise.fr|accesso = 9 gennaio 2020}}
  7. Arland gelte als hervorragender Stilist. In seiner Lakonie erinnere er manche Kritiker an Benjamin Constant. Arlands Leitthema sei das Bemühen des Menschen, Selbst und Welt in Einklang zu bringen, was sich vor allem in der Liebe als vergeblich erweise.

Արտաքին հղումներ խմբագրել

Մարսել Առլանի կենսագրությունը (en francés)