Վիքիպեդիա

Անդրեյ Սոկոլով

Անդրեյ Ալեքսեյևիչ Սոկոլով (ռուս.՝ Андре́й Алексе́евич Соколо́в,օգոստոսի 13, 1962(1962-08-13), Մոսկվա, ԽՍՀՄ), խորհրդային ռուս դերասան և թատրոնի ու կինոյի ռեժիսոր, հեռուստահաղորդավար, պրոդյուսեր, հասարակական գործիչ։ Ռուսաստանի Դաշնության ժողովրդական արտիստ (2005)[1]։

Անդրեյ Սոկոլով
ռուս.՝ Андрей Алексеевич Соколов
Ծնվել էօգոստոսի 13, 1962(1962-08-13) (61 տարեկան)
ԾննդավայրՄոսկվա, ԽՍՀՄ
ԿրթությունԲորիս Շչուկինի անվան թատերական ինստիտուտ (1990) և Ռուսաստանի Կ. Է. Ցիոլկովսկու անվան պետական տեխնոլոգիական համալսարան (1986)
Քաղաքացիություն ԽՍՀՄ և  Ռուսաստան
Մասնագիտությունդերասան, թատերական ռեժիսոր, կինոռեժիսոր, կինոպրոդյուսեր, հեռուստահաղորդավար, հասարակական գործիչ, ճարտարագետ-տեխնոլոգ, թարգմանիչ և բանաստեղծ
Պարգևներ և մրցանակներ
Բարեկամության շքանշան
Ռուսաստանի Դաշնության ժողովրդական արտիստ և Ռուսաստանի Դաշնության վաստակավոր արտիստ
андрейсоколов.рф

Կենսագրություն խմբագրել

Ծնվել է 1962 թվականի օգոստոսի 13-ին Մոսկվայում։ Հայրը՝ Ալեքսեյ Սերգեևիչ Սոկոլովը, եղել է շինարար, սկսել է որպես սանտեխնիկ, մինչ թոշակի անցնելը աշխատել է որպես ՇՄՇ-24-ի գլխավոր ինժեներ։ Մայրը՝ Լյուբով Մատվեևնա Սոկոլովան, եղել է ինժեներ-էներգետիկ։ Հայրն ունեցել է ուրիշ ընտանիք։ 13 տարեկանից Անդրեյն աշխատել է հոր մոտ՝ սկզբում որպես աշակերտ, ապա 3-րդ կարգի փականագործ-սանտեխնիկ[2][3]։ Դպրոցում սովորելու ընթացքում զբաղվել է լողով, հոկեյով (եղել է դարպասապահ, մարզվել է Ալեքսանդր Սիդելնիկովի մոտ), մարտարվեստով, եղել է մոսկովյան պարահանդեսային պարերի մրցանակակիր[2][3]։

Դպրոցն ավարտելուց հետո երկրորդ փորձից հետո[3] ընդունվել է Մոսկվայի ավիացիոն տեխնոլոգիական ինստիտուտ (ՄԱՏԻ), որն ավարտել է 1986 թվականին՝ ստանալով «ինքնաթիռների արտադրության ինժեներ- տեխնոլոգի» մասնագիտություն։

1986 թվականին ընդունվել է Բ. Վ. Շչուկինի անվան բարձրագույն թատերական ուսումնարանի դերասանական ֆակուլտետ՝ Լյուդմիլա Վլադիմիրովնա Ստավսկայայի դասարան, որն ավարտել է 1990 թվականին[4]։ Նույն թվականին նրան հրավիրել են միանալու Մոսկվայի պետական «Լենկոմ» թատրոնի թատերախմբին[5]։ Համագործակցել է նաև «Մոսսովետի անվան թատրոնի» և «Լուսնի թատրոնի» հետ[6]։

Ֆիլմում իր առաջին դերը նա ստացել է պատահաբար, Մոսկվայի Գորկու կինոստուդիայում իր ծանոթ դերասանուհուն սպասելիս նրան նկատել է ռեժիսոր Վիտալի Մակարովը և հրավիրել խաղալ իր «Նա ցախավելով։ Նա սև գլխարկով» երաժշտական հեքիաթային ֆիլմում (1987) և կատարել երիտասարդ բժիշկ Ալեքսեյ Օրլովի դերը[3]։

Անդրեյ Սոկոլովը համամիութենական ժողովրդականություն է ձեռք բերել, երբ դեռևս սովորել է թատերական բուհում՝ Վասիլի Պիչուլի «Փոքրիկ Վերան» (1988) ֆիլմում խաղալով գլխավոր դեր։ Ֆիլմի հաջողությունը ապշեցուցիչ է եղել, այն դիտել է Խորհրդային Միության յուրաքանչյուր հինգերորդ բնակիչը։ Քննադատները «Փոքրիկ Վերան» անվանել են առաջին հայրենական ֆիլմը, որը հաղթահարել է սեքսի մասին տաբուն խորհրդային էկրանին, իսկ Անդրեյ Սոկոլովը դարձել է «վերակառուցման» առաջին սեքս խորհրդանիշը[7]։

Նրա դերերը նշանավոր են դարձել այնպիսի ֆիլմերում, ինչպիսիք են «Օդեսայում ապրելու արվեստը» (1989), «Դահիճը» (1990), «Իվան Ահեղ ցարը» (1991), «Կանխատեսում» (1993), «Աննա թագուհու գաղտնիքը, կամ հրացանակիրները» երեսուն տարի անց» (1993)։ Նկարահանվել է ավելի քան յոթանասուն գեղարվեստական ֆիլմերում և հեռուստասերիալներում։

1991 թվականին ավարտել է Մոսկվայի պետական լեզվաբանական համալսարանի (ՄՊԼՀ) երեկոյան բաժինը՝ թարգմանչի (անգլերենից) մասնագիտությամբ[7]։

Որպես սցենարիստ գրել է «Մենամարտ» պատմվածքը, որը ներառվել է «Երալաշ» կինոալմանախում։ 1998 թվականին ավարտել է Մոսկվայի սցենարիստների և ռեժիսորների բարձրագույն դասընթացները (ՄՍԲԴ), որտեղ սովորել է Վլադիմիր Մենշովի և Վլադիմիր Մոտիլի մոտ[5][6]։

1999-2016 թվականներին եղել է «Մենախոսություն XXI դար» թատրոնի գեղարվեստական ղեկավարը։ 2019 թվականի նոյեմբերի 1-ին՝ «Ազգային միասնության օրվա» նախօրեին, Մոսկվայի «Իմ կարիերան» կենտրոնում տեղի է ունեցել «Մեծ ազգագրական թելադրություն» միջազգային ակցիան, որին միացել են 14-ից 79 տարեկան ավելի քան 80 հոգի. իսկ թելադրությունը նրանց համար վարել է Անդրեյ Սոկոլովը[8]։

Սոկոլովը Ռուսաստանի դերասանների գիլդիայի «Համաստեղություն» կինոփառատոնի նախագահն է, «Ալ առագաստներ» մանկական ֆիլմերի փառատոնի փոխնախագահ, «Նախագահ» բարեգործական հիմնադրամի հոգաբարձու է, «Ռուսաստանի կինեմատոգրաֆիական արվեստների „Նիկա“ ակադեմիայի» ակադեմիկոս[5]։

Հրատարակել է բանաստեղծությունների գիրք և «Նոր ռուս տիկինը» վեպը, բացել է իրավաբանական գրասենյակ և տուրիստական գործակալություն։ 2021 թվականի հունիսից աշխատանքի է անցել ՌՊՍՀ-ի դերասանական վարպետության ֆակուլտետում, 2022 թվականից՝ ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ Իոսիֆ Կոբզոնի անվան թատերական արվեստի ինստիտուտի դասընթացների վարպետ է։

Անձնական կյանք խմբագրել

  • Առաջին կին՝ Իրինա[9]։
  • Երկրորդ կին (2000-2001)՝ Եվգենյա Անատոլևնա Գուսևա-Լեգկովսկայա (ծնված 1970 թվականի ապրիլի 21-ին[10]), ամսագրերի մոդել, դերասանուհի։ Ամուսնությունը տևել է ընդամենը մեկ տարի[9][11]։
  • Երրորդ կին (2010-2015)՝ Օլգա Սոկոլովա (ծնված 1988 թվականին, ծննդյամբ՝ Պոպովա), ծագումով Սամարայից։ Անդրեյն ու Օլգան ծանոթացել են 2005 թվականին Սանկտ Պետերբուրգում, որտեղ Օլգան կես դրույքով աշխատել է փոքրիկ տաղավարում՝ որպես հագուստ ցուցադրող։ Նրանք համատեղ ապրել են հղիությունից առաջ։ Պաշտոնական ամուսնությունը գրանցվել է 2010 թվականի ապրիլին։ 2015 թվականին Օլգան լքել է ամուսնուն՝ իր հետ տանելով հինգ տարեկան դստերը՝ Սոֆիային։ Ապրում է դստեր հետ Սանկտ Պետերբուրգում, դարձել է նորաձևության դիզայներ և թողարկել իր դեբյուտային հագուստի հավաքածուն՝ «SofiAndrevna»[9][11]:
    • Դուստր՝ Սոֆյա Անդրեևնա Սոկոլովա (ծնված 2010 թվականի օգոստոսի)[9][11]։

Անդրեյ Սոկոլովը որսի սիրահար է[7]։ Սիրում է լավ զենքեր, բուրավետ ձողիկներ, թեյի արարողություններ։

Ստեղծագործություններ խմբագրել

Թատերական աշխատանքներ խմբագրել

Դերեր Մոսկվայի «Լենկոմ» պետական թատրոնում խմբագրել

  • Կլավդիա - Վիլյամ Շեքսպիր «Համլետ» (1991, ռեժիսոր՝ Գլեբ Պանֆիլով),
  • Գլխավոր գրող՝ «Յունոնա և Ավոս» (1991),
  • Իսլաև - «Երկու կին» (1998),
  • Աստլեյ - «Վարվառա և Երետիկ»,
  • Ալեքսանդր - Ի. Ժամիակ «Tout payé, կամ Ամբողջը վճարված է» (2004, ռեժիսոր՝ Էլմո Նյուգանեն),
  • Մակ Մերֆի - Կեն Կիզի «Թռչելով կկվի բնի վրայով (Խավարում)» (2005, ռեժիսոր՝ Ալեքսանդր Մորֆով),
  • Տարտյուֆ - Ժ. Բ. Մոլիեր «Տարտյուֆ» (2006, ռեժիսոր՝ Վլադիմիր Միրզոև),
  • Իլլ - Ֆ. Դյուրենմատ «Տիկնոջ այցը» (2008, ռեժիսոր՝ Ալեքսանդր Մորֆով)։

Դերեր Մոսկվայի «Լուսնի պետական թատրոնում» խմբագրել

  • Ալեքսանդր Մակեդոնացի - «Փայլող Տաիսը»,
  • Լարի - «Ախտորոշում. Էդիթ Պիաֆ»։

Դերեր այլ թատրոններում և մասնավոր թատերական ձեռնարկություններում խմբագրել

  • «Հրաշքից հետո երկուշաբթի» (ՖեոդորԴոստոևսկու անվան Նովգորոդի մարզային դրամատիկական թատրոն),
  • «Աչքակապուկի խաղը»[12] (1993, հեղինակ՝ Միխայիլ Վոլոխով, ռեժիսոր՝ Անդրեյ Ժիտինկին, Անկախ թատերական նախագիծ),
  • «Սիրո հետ կատակ չեն անում» (1994, Մոսսովետի անվան թատրոն),
  • «Ապակե փոշի» (2005, La Teatr),
  • «Ուտոպիա» (2018, Միխայիլ Դուրնենկովի համանուն պիեսի հիման վրա, ռեժիսոր՝ Մարատ Գացալով, Ազգերի թատրոն)։

Ռեժիսորական աշխատանք թատրոնում խմբագրել

  • «Մահճակալ» («Մենախոսություն XXI դար» թատրոն, 1999),
  • «Փակ դռան հետևում» ( «Մենախոսություն XXI դար» թատրոն),
  • «ԼյուԲոլ» («Մոսկվայի «Մարկ Զախարովի Լենկոմ» պետական թատրոն»), 2022[13]։

Ֆիլմագրություն խմբագրել

Դերասանական աշխատանքներ խմբագրել

  • 1987 - Նա ցախավելով, նա սև գլխարկով - Ալեքսեյ Օրլով, երիտասարդ բժիշկ,
  • 1988 - Փոքրիկ Վերան՝ Սերգեյ Սոկոլով, ուսանող,
  • 1988 - Մեկ, երկու - վիշտը փորձանք չէ - Դանիլով, ցարական տեխնիկ,
  • 1989 - Մութ գիշերներ Սոչի քաղաքում - Բորիս, լուսանկարիչ, Ստեփանիչի «որդին»,
  • 1989 - Օդեսայում ապրելու արվեստը՝ Սաշա Բորովոյ,
  • 1990 - Մեր մարդը Սան Ռեմոյում - Նիկոլայ,
  • 1990 - Որս կավատի համար - Ստաս Շապկին, կավատ,
  • 1990 - Դահիճ՝ Անդրեյ Ալեքսեևիչ Արսենտիև,
  • 1990 - Կոտրված լույս՝ Լյովուշկա, դերասան,
  • 1990 - Սառը աշուն - Նա,
  • 1991 - Արյուն խմողները - Ալեքսանդր Անդրեևիչ Ռունևսկի, Դաշենկայի փեսացուն,
  • 1991 - ցար Իվան Ահեղ - Աֆանասի Իվանովիչ Վյազեմսկի, արքայազն,
  • 1991 - Խենթ կինը - Ալեքսեյ Իվանովիչ, նկարիչ, Կիրիլի հայրը,
  • 1992 - Հարսնացուն Փարիզից՝ Վոլոդյա,
  • 1992 - Սեմյոնովա Եկատերինայի տարօրինակ տղամարդիկ - Նիկիտա,
  • 1993 - Անդունդ, յոթերորդ շրջան՝ Նիկոլայ Գորդեև,
  • 1993 - Կանխատեսում - Օլեգ Վլադիմիրովիչ Գորյունով (երիտասարդության տարիներին),
  • 1993 - Հետախուզական Բյուրո «Ֆելիքս» - Դանիիլ Պլեշչեև, ասպիրանտ,
  • 1993 - Աննա թագուհու առեղծվածը, կամ հրացանակիրները երեսուն տարի անց - Վիկոնտ դե Բրագելոն (դերը հնչյունավորել է Անդրեյ Գրադովը),
  • 1994 - Սերը տխրության ավետաբեր -Ալեքսեյ Յուդին,
  • 1994 - Նամակներ անցյալ կյանքին - Վադիմ Արսենև,
  • 1995 - Միայնակ խաղացողը - Վադիմ Կորոբով, Միտյա Սուխոժիլովի գործընկեր,
  • 1996 - Ձիերն ինձ տանում են - Իվան Անդրեևիչ Լեշկով, փաստաբան,
  • 1997 - Ռիկոշետ / Rikoshet - Արսենի,
  • 1998 - Սպասասրահ՝ Վլադիմիր Կարետնիկով, դերասան,
  • 2000 - Կորցված դրախտ - Վիտոլդ Նեպոտաչ,
  • 2002 - «Ոսկե փամփուշտ» գործակալություն - Անդրեյ Վիկտորովիչ Օբնորսկի, «Ոսկե փամփուշտ» գործակալության տնօրեն, լրագրող,
  • 2002 - Պաշտպանության գիծ՝ Անդրեյ Զիմոգորով, փաստաբան,
  • 2002 - Սիրելու ժամանակը - Իգոր Բորիսովիչ,
  • 2002 – Ներքև նայողը - Ալեքսանդր Ուգարով,
  • 2002-2004 - Բալզակյան տարիք, կամ Բոլոր տղամարդիկ են - Ժան (Եվգենի Վորոբյով), օստեոպատ բժիշկ,
  • 2003-2004 - Փաստաբան՝ Ալեքսեյ Նիկոլաևիչ Զիմին, փաստաբան,
  • 2004 - Երկվորյակները - Պյոտր Էրոժին, դատախազության քննիչ,
  • 2004 - Ծովաստղերի ասպետները՝ Օլեգ Բաբենկո,
  • 2004 - Կարմիր հրապարակ - Իգոր Իոսիֆովիչ Շամրաև, քննիչ,
  • 2005 - Բալզակյան տարիք, կամ Բոլոր տղամարդիկ են (2-րդ եթերաշրջան) - Ժան (Եվգենի Վորոբյով), օստեոպատ բժիշկ,
  • 2005 - Փաստաբան (2-րդ եթերաշրջան) - Ալեքսեյ Նիկոլաևիչ Զիմին, փաստաբան,
  • 2005 - Մեկ օր Եվրոպայում / One Day in Europe – Անդրեյ,
  • 2005 - Որս ասֆալտի վրա - Բորիս Սերգեևիչ Միրոնենկո, «Միրոն» մականունով ավազակ,
  • 2005 - Երեք տալեր - Ալեքսանդր Ալեքսանդրովիչ Տուշինսկի, հնագետ, պատմական գիտությունների թեկնածու,
  • 2005 - Ճայը - Բորիս Ալեքսեևիչ Տրիգորին, արձակագիր,
  • 2005-2006 - Փաստաբան (3-րդ եթերաշրջան)՝ Ալեքսեյ Նիկոլաևիչ Զիմին, փաստաբան,
  • 2006 - Վերջին զրահապատ գնացքը - Հերման Դիտրիխ, Վերմախտի փոխգնդապետ / Շևցով, Կարմիր բանակի ավագ լեյտենանտ,
  • 2006 - Հանճարի որս - Վիկտոր Ստրեշինսկի,
  • 2006-2007 - Փաստաբան (4-րդ եթերաշրջան) - Ալեքսեյ Նիկոլաևիչ Զիմին, փաստաբան,
  • 2007 - Բալզակյան տարիք, կամ Բոլոր տղամարդիկ են (3-րդ եթերաշրջան) - Ժան (Եվգենի Վորոբյով), օստեոպատ բժիշկ,
  • 2007 - Ես մնում եմ - Գլեբ Վալենտինովիչ Շախով, Եվգենիայի պետը,
  • 2007 - Սմերշ՝ Յոզեֆ Բերնացկի, բանդայի ղեկավար,
  • 2007 - Տարերքի բանաձև - Ստանիսլավ Անդրեևիչ Կովալև,
  • 2007-2008 - Փաստաբան (5-րդ եթերաշրջան) - Ալեքսեյ Նիկոլաևիչ Զիմին, փաստաբան,
  • 2008 - Ներս արի - մի վախեցիր, դուրս արի - մի լացիր - Գենադի Պետրովիչ Տիմոֆեև, Ստելլայի նախկին ամուսինը,
  • 2008 - Հպվել երկնքին – Անդրեյ Պետրովիչ Օրլով, հոգեբան,
  • 2008 - Մոսկովյան ժիգոլո - Վադիմ Ստեփանովիչ Օզերցով, Մարիայի նախկին ամուսինը,
  • 2008 - Հալոցք - Անդրեյ,
  • 2008 - Դոմինոյի էֆեկտ՝ Եվգենի Մաքսիմով, հոգեբան,
  • 2008-2009 - Փաստաբան (6-րդ սեզոն) - Ալեքսեյ Նիկոլաևիչ Զիմին, փաստաբան,
  • 2009 - Երբ ձյունը հալվեց - Վասիլի Կոնդրատիևիչ Շուվալով, պետանվտանգության մայոր,
  • 2009 - Տնային դաստիարակճուհի՝ Իգոր Վասիլևիչ Գրոմով,
  • 2009 - Տուն առանց ելքի - Ստաս Կիրիլով,
  • 2009 - Ես նախընտրում եմ հարսանիք ամռանը - Իգոր,
  • 2009 - Օձի բույն - Սերգեյ Յուրիևիչ Ռաձին, Վոստոկ-Հոլդինգի սեփականատեր,
  • 2009-2010 - Փաստաբան (7-րդ եթերաշրջան) - Ալեքսեյ Նիկոլաևիչ Զիմին, փաստաբան,
  • 2010 - Յոթերորդ զոհը՝ Ալեքսեյ Զիմին, փաստաբան,
  • 2011 - Սոկրատի համբույրը - Վլադիմիր Սեդով, քրեագիտության պրոֆեսոր,
  • 2011 - Փաստաբան (8-րդ եթերաշրջան) - Ալեքսեյ Նիկոլաևիչ Զիմին, փաստաբան,
  • 2012 - Ամանորյա ամուսնություն - Անդրեյ Զնամենսկի, հրատարակչության սեփականատեր,
  • 2012 - Սպիտակ մավր, կամ ինտիմ պատմություններ իմ հարևանների մասին - Միխայիլ Ռեչնիկով,
  • 2012 - Անձնական հանգամանքներ - Գերման Կուզնեցով, վիրաբույժ,
  • 2013 - Կարմիր լեռներ - Կիրիլ Լվովիչ Էնգելհարդտ, առաջին կարգի կապիտան,
  • 2013 - Դեպարտամենտ - Անդրեյ Յակովլևիչ Պոլ - ոստիկանության գնդապետ, Ռուսաստանի Դաշնության Ներքին գործերի նախարարության անվտանգության գլխավոր վարչության պետական պահպանության բաժնի պետ,
  • 2014 - Ցտեսություն, տղաներ։ Վասիլի Անատոլևիչ Կարպով,
  • 2014 - Ես այլևս չեմ վախենում - Վլադիմիր Լուկոնին, մարզական բժիշկ,
  • 2014 - Ստարտափ՝ պաշտոնյա,
  • 2015 - Աշնան հիշողություն-բեռնատար տաքսու վարորդ,
  • 2019 - Ռուսաստանի բրոնզե ձիավորը - Յուրի Մատվեևիչ Ֆելտեն, ճարտարապետ,
  • 2019 - Ածուխ - Մակարով, հանքի տնօրեն,
  • 2022 - Միջին գոտու վամպիրներ (հեռուստասերիալ, 2-րդ եթերաշրջան) - Անդրեյ Պետրովիչ Ուսաչև, ոստիկանության փոխգնդապետ, Աննուշկայի սիրեկանը և գործընկերը 1991 թվականից,
  • 2022 - Ամանաթ - Նիկոլայ I։

Ռեժիսորական աշխատանքներ խմբագրել

  • 2003 - 2011 - Փաստաբան (ռեժիսորական խմբում),
  • 2009 - Արտեֆակտ,
  • 2015 - Աշնանային հիշողություն,
  • 2019 - Կենդանի մնացածը։

Պրոդյուսերական աշխատանքներ խմբագրել

  • 2009 - Արտեֆակտ,
  • 2015 - Աշնանային հիշողություն։

Տեսահոլովակներ խմբագրել

  • 2001 - «Լաց կլինեմ և կնետեմ» (կատարում է Տատյանա Օվսիենկոն),
  • 2002 - «Սիրո հայելին» (կատարում է Նատալյա Շտուրմը),
  • 2022 - «Երկուսով» (կատարում է Ալինա Դելիսը)։

Հեռուստատեսություն խմբագրել

  • 2005-2006 - հեռուստատեսային գիշերային «Միայն տղամարդկանց համար» զրույց-հանդեսի վարող ՏՎ Ցենտր հեռուստաալիքով[14][15],
  • 2014 թվականի սեպտեմբերի 14-ից մինչև 2016 թվականի մարտի 27-ը - Առաջին ալիքի «Սև ու սպիտակ» հաղորդաշարի վարող[16]։

Հասարակական գործունեություն խմբագրել

Աշխատանքը Համառուսաստանյան ժողովրդական ճակատում (ՀժՃ) խմբագրել

Անդրեյ Սոկոլովը Մոսկվայի մարզի Համառուսաստանյան ժողովրդական ճակատի (ՀԺՃ) տարածաշրջանային շտաբի համանախագահն է[17]։

Մասնակցությունը Մոսկվայի քաղաքային դումայի ընտրություններին (2019) խմբագրել

2019 թվականի հունիսին Անդրեյ Սոկոլովը հայտարարեց, որ մտադիր է առաջադրվել Մոսկվայի քաղաքային դումայի դեպուտատության թեկնածու 43-րդ ընտրատարածքում (ներառում է Արբատ, Պրեսնենսկի, Խամովնիկի շրջանները) 2019 թվականի սեպտեմբերի 8-ին կայանալիք ընտրություններին[18]։

2019 թվականի հունիսի 28-ին Ալեքսեյ Նավալնիի շտաբը հայտարարեց Մոսկվայում հայտնաբերել են մի ընտրատեղամաս, որտեղ տեղի է ունեցել ստորագրությունների զանգվածային կեղծում ի պաշտպանություն Մոսկվայի քաղաքային դումայի ընտրությունների թեկնածուների, այդ թվում՝ Անդրեյ Սոկոլովի։ Սոկոլովն ասել էր, որ ինքն արդեն բավականաչափ ստորագրություններ է հավաքել և կեղծիքներով զբաղվելու կարիք չունի[19][20][21]։

2019 թվականի հուլիսի 13-ին Մոսկվայի քաղաքային դումայի պատգամավորի թեկնածու, ԿԴՊՀ -ի իրավաբան Լյուբով Սոբոլը հայտարարել էր, որ թեկնածու Անդրեյ Սոկոլովին կողմ քվեարկած անձանց ստորագրությունները կեղծվել են։ Նա հրապարակել էր մի տեսանյութ, որտեղ իր գործընկերները տնետուն հարցում էին անցկացրել այն հասցեներում, որոնք քվեարկել էին Սոկոլովի առաջադրման օգտին։ Այդ բնակարանների բնակիչները տեսախցիկի առջև ասել էին, որ իրենց մոտ ոչ ոք չի եկել և թեկնածուների առաջադրման համար չեն ստորագրել[22]։

2019 թվականի հուլիսի 16-ին Անդրեյ Սոկոլովին 43-րդ շրջանի ընտրական հանձնաժողովը մերժել էր գրանցել որպես թեկնածու՝ մասնակցելու Մոսկվայի քաղաքային դումայի ընտրություններին։ Նրա առաջադրման ստորագրության թերթիկների 580 ստորագրություններ անվավեր էին ճանաչվել[23][24]։

Աջակցություն Ռուսաստանի Ուկրաինա ներխուժմանը, պատժամիջոցներ խմբագրել

2022 թվականին նա աջակցել էր Ռուսաստանի Ուկրաինա ներխուժմանը՝ վկայակոչելով ռուսական հակաուկրաինական քարոզչության հիմնական նարատիվները, ներառյալ Հրեշտակների ծառուղին՝ որպես Ուկրաինայի դեմ Ռուսաստանի պատերազմի հիմնավորում[25]։

2023 թվականի հունվարի 15-ին նա ընդգրկվել էր Ուկրաինայի պատժամիջոցների ցուցակում՝ ռազմական ներխուժմանը աջակցելու համար և որպես ՀԺՃ կազմակերպության համանախագահ, որը «պատասխանատու էր հակաուկրաինական քարոզչության կազմակերպման և տարածման համար»[26][27]։

Վաստակի ճանաչում խմբագրել

Ռուսաստանի Դաշնության պետական պարգևներ խմբագրել

Ռուսաստանի Դաշնության տարածաշրջանային պարգևներ խմբագրել

  • 2022 - Դաղստանի Հանրապետության պատվոգիր՝ մշակույթի և արվեստի բնագավառում ավանդի և «Ամանաթ» գեղարվեստական ֆիլմի ստեղծմանը ակտիվ մասնակցություն ցուցաբերելու համար[30]։

Հանրային պարգևներ և մրցանակներ խմբագրել

  • 1994 - «Ռուսաստանի նոր կինո» կինոփառատոնի մրցանակ տղամարդու լավագույն դերի համար՝ «Նամակներ անցյալ կյանքում» (1994) գեղարվեստական ֆիլմում Վադիմ Արսենևի դերի համար[5],
  • 1994 - մրցանակ տղամարդու լավագույն դերի համար Ռիգայում (Լատվիա) անցկացված «Բալթյան մարգարիտ» միջազգային կինոփառատոնում՝ Նիկոլայ Գորդեևի դերի համար «Անդունդ, յոթերորդ շրջան» (1993) գեղարվեստական ֆիլմում։
  • 2000 - Սուրբ Աննայի III աստիճանի շքանշան[5][6],
  • 2002 - Ռուսաստանի փաստաբանների միության Ֆ. Ն. Պլևակոյի անվան ոսկե շքանշան «Ռուսական դատապաշտպանության զարգացման գործում ավանդի համար» անվանակարգում - «Պաշտպանության գիծ» հեռուստասերիալում փաստաբան Անդրեյ Զիմոգորովի դերի համար (2002)[5][6],
  • 2006 - «Անվտանգության, պաշտպանության և իրավակարգի ակադեմիա» համառուսաստանյան հասարակական կազմակերպության Միխայիլ Լոմոնոսովի շքանշան[5],
  • 2007 - Միջազգային բարեգործական հիմնադրամի և«Ռուսաստանի մեկենասներ»-ի «Ծառայություն արվեստին» ոսկե շքանշան և «Բարի հրեշտակ» արձանիկ[5][6],
  • 2012 - «Կեցցե Ռուսաստանի կինոն» XX համառուսաստանյան պետական կինոփառատոնի տնօրինության «Հանդիսատեսի չխամրող սեր» հոբելյանական մրցանակ՝ Պետերբուրգում[31],
  • 2019 - Անդրեյ Միրոնովի անվան «Ֆիգարո» IX ազգային դերասանական մրցանակի դափնեկիր (Սանկտ Պետերբուրգ) «Լավագույններից լավագույնը» անվանակարգում (2019 թվականի մարտի 8)՝ ռուսական թատրոնի բեմում դերերի փայլուն կատարման համար[32]։

Ծանոթագրություններ խմբագրել

  1. ↑ 1,0 1,1 «Указ Президента РФ от 20 декабря 2005 года № 1490 «О присвоении почётных званий Российской Федерации»». Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ նոյեմբերի 6-ին. Վերցված է 2020 թ․ հունիսի 13-ին.
  2. ↑ 2,0 2,1 Автор и ведущая: Татьяна Устинова. ВИДЕО. Программа «Мой герой» (2017 год). Герой программы — актёр, режиссёр и продюсер Андрей Соколов. Выпуск от 5 июля 2018 года (00:38:56). Արխիվացված 2019-10-19 Wayback Machine Официальный сайт телекомпании «ТВ Центр» // tvc.ru
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Наталия Корнеева «Я люблю одиночество». // «Gala Биография». — 2007. — № 08. — С. 76—90.
  4. ↑ Архив. Галерея выпускников. 1990-е годы. — 1990 год, художественный руководитель курса Л. В. Ставская. Արխիվացված 2018-09-01 Wayback Machine Официальный сайт Театрального института имени Бориса Щукина // htvs.ru
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 Соколов Андрей Алексеевич. Народный артист России. Биография. Արխիվացված 2019-01-13 Wayback Machine Официальный сайт Московского государственного театра Ленкома Марка Захарова // lenkom.ru
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 «Профиль звезды: Андрей Соколов». // 7days.ru. Արխիվացված օրիգինալից 2015 թ․ օգոստոսի 22-ին. Վերցված է 2015 թ․ օգոստոսի 13-ին.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Автор и ведущий: Михаил Зеленский. ВИДЕО. Программа «Прямой эфир». «Андрей Соколов: откровенно о сокровенном» (выпуск от 16 августа 2012 года). Արխիվացված 2018-01-27 Wayback Machine Официальный сайт телеканала «Россия-1» // russia.tv
  8. ↑ Участники проекта «Московское долголетие» приняли участие в этнографическом диктанте. — 1 ноября, в канун Дня народного единства, в Москве прошла Международная акция «Большой этнографический диктант». Արխիվացված 2020-08-10 Wayback Machine Пресс-служба Департамента труда и социальной защиты населения города Москвы // dszn.ru (1 ноября 2019 года)
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 Елена Стрельникова. От актёра фильма «Маленькая Вера» Андрея Соколова ушла жена и забрала дочь. Արխիվացված 2021-11-06 Wayback Machine Газета «Комсомольская правда» // kp.ru (20 июля 2015 года)
  10. ↑ Гусева-Легковская Евгения. Биография, фильмография, фотографии актрисы. Արխիվացված 2021-12-05 Wayback Machine // ruskino.ru
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Андрей Соколов год скрывал развод! Արխիվացված 2020-03-26 Wayback Machine «Экспресс-газета» // eg.ru (22 июля 2015 года)
  12. ↑ «Игра в жмурики» Արխիվացված 2020-08-04 Wayback Machine Архив спектаклей «НТП».
  13. ↑ «В "Ленкоме" состоится премьера спектакля "ЛюБоль"».
  14. ↑ Александр Мельман (2005 թ․ հունիսի 9). «Андрей Соколов: поговорим по-мужски. — Андрея Соколова вся наша ещё большая советская страна узнала после «Маленькой Веры»». Газета «Московский комсомолец» // mk.ru. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ մարտի 26-ին. Վերցված է 2017 թ․ մարտի 25-ին.
  15. ↑ «Что скрывает от женщин Андрей Соколов?». Газета «Комсомольская правда» (Москва) // msk.kp.ru. 2005 թ․ հուլիսի 6. Արխիվացված օրիգինալից 2021 թ․ հունվարի 17-ին. Վերցված է 2019 թ․ նոյեմբերի 2-ին.
  16. ↑ ВИДЕО. Андрей Соколов в проекте «Чёрно-белое» (14 сентября 2014 года — 27 марта 2016 года). О проекте, все выпуски. Официальный сайт «Первом канале» // 1tv.ru
  17. ↑ Соколов Андрей Алексеевич, сопредседатель регионального штаба ОНФ в Московской области, советский и российский актёр, режиссёр театра и кино, народный артист Российской Федерации. Биография. Արխիվացված 2019-03-23 Wayback Machine Официальный сайт Общероссийского народного фронта (ОНФ) // onf.ru
  18. ↑ Актёр Андрей Соколов решил баллотироваться в Мосгордуму. Արխիվացված 2019-06-16 Wayback Machine // interfax.ru (16 июня 2019 года)
  19. ↑ Соколов ответил на обвинения штаба Навального в подделке подписей. Արխիվացված 2019-08-04 Wayback Machine «РИА Новости» // ria.ru (28 июня 2019 года)
  20. ↑ Владислав Горин (2019 թ․ հունիսի 29). «Штаб Навального нашёл в Москве «фабрику рисовальщиков» Там подделывали подписи за кандидатов в Мосгордуму — в том числе Сергея Митрохина и Андрея Соколова». // meduza.io. Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ հուլիսի 1-ին. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 13-ին.
  21. ↑ «Кандидатов в МГД могут снять с выборов, если докажут подделку подписей» (ռուսերեն). «РИА Новости» // ria.ru. 2019 թ․ հուլիսի 1. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ հուլիսի 1-ին. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 1-ին.
  22. ↑ Надежда Манаева (2019 թ․ հուլիսի 13). «Соболь обвинила Булыкина и Соколова в подделке подписей для выдвижения в Мосгордуму». // znak.com. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ հուլիսի 13-ին. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 13-ին.
  23. ↑ Дмитрия Гудкова и Андрея Соколова сняли с выборов в Мосгордуму. Արխիվացված 2019-07-16 Wayback Machine // interfax.ru (16 июля 2019 года)
  24. ↑ «Соколову отказали в регистрации на выборы в депутаты Мосгордумы» (ռուսերեն). «РИА Новости» // ria.ru. 2019 թ․ հուլիսի 16. Արխիվացված օրիգինալից 2019 թ․ հուլիսի 16-ին. Վերցված է 2019 թ․ հուլիսի 16-ին.
  25. ↑ «"Я - русский": актер Андрей Соколов поддержал спецоперацию на Украине». Российская газета. 2022 թ․ հունիսի 27. Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ մայիսի 6-ին. Վերցված է 2023 թ․ մայիսի 6-ին.
  26. ↑ «СОКОЛОВ Андрей Алексеевич - биография, досье, активы». Война и санкции (ռուսերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ մայիսի 6-ին. Վերցված է 2023 թ․ մայիսի 6-ին.
  27. ↑ «Хроника: театр во время боевых действий. Месяц 11». Театр (ռուսերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2023 թ․ հունվարի 17-ին. Վերցված է 2023 թ․ հունվարի 17-ին.
  28. ↑ Указ Президента Российской Федерации Б. Н. Ельцина от 21 сентября 1998 года № 1123 «О награждении государственными наградами Российской Федерации». Արխիվացված 2018-09-16 Wayback Machine Официальный сайт Президента Российской Федерации // kremlin.ru
  29. ↑ «Указ Президента Российской Федерации от 23 ноября 2020 года № 732 «О награждении государственными наградами Российской Федерации»». Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ դեկտեմբերի 1-ին. Վերցված է 2020 թ․ նոյեմբերի 23-ին.
  30. ↑ «Указ Главы Республики Дагестан от 29.04.2022 № 103 «О награждении Почетной Грамотой Республики Дагестан Джафарова Ш. А. и Соколова А. А.»». Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ մայիսի 27-ին. Վերցված է 2022 թ․ օգոստոսի 10-ին.
  31. ↑ Итоги ХХ Всероссийского кинофестиваля «Виват, кино России!». Արխիվացված 2020-09-29 Wayback Machine // kinobusiness.com (5 октября 2012 года)
  32. ↑ Премия «Фигаро» — 2019! Праздник во славу Актёра! — Лауреаты премии «Фигаро». Արխիվացված 2021-04-14 Wayback Machine Официальный сайт Санкт-Петербургского театра «Русская антреприза» имени Андрея Миронова // mironov-theatre.ru (8 марта 2019 года)

Արտաքին հղումներ խմբագրել

 Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Անդրեյ Սոկոլով» հոդվածին։
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Անդրեյ_Սոկոլով&oldid=9747994» էջից