Կանարեջո
Կանարեջո (իտալ.՝ Cannaregio), Վենետիկի վեց պատմական սեստիերիներից (շրջան) ամենահյուսիսայինը։ Ըստ տարածքի երկրորդն է, իսկ ըստ բնակչության՝ առաջինը (13,169 մարդ, 2007 թվական)[1][2]։ Իր մեջ է ներառում նաև Սան Միկելե կղզին՝ Վենետիկի պատմական գերեզմանատունը։
 | |
|---|---|
 | |
| Երկիր |  Իտալիա |
| Կարգավիճակ | սեստիերե և քաղաքի շրջան |
| Մտնում է | Վենետիկ |
 | |
| Ժամային գոտի | UTC+1 և UTC+2 |
Անվանում
Կանարեջոյի ջրանցքը, որը քաղաք տանող հիմնական երթուղին էր մինչև մայրցամաքի հետ երկաթուղային կապի հաստատումը, թաղամասին է տվել իր անունը (Canal Regio-ն իտալերեն նշանակում է «Թագավորական ջրանցք»): Կառուցումը սկսվել է 11-րդ դարում։
Պատմություն
1516 թվականից ի վեր հրեաներին արգելվել է բնակվել Վենետիկի գետտոյում։ Այն պարսպապատված էր հսկվող դարպասներով, և մթնշաղից մինչև լուսաբաց ընկած հատվածում ոչ ոքի թույլ չէր տրվում լքել այն։ Այնուամենայնիվ, հրեաները քաղաքում պաշտոններ էին զբաղեցնում. նրանք կարող էին զբաղվել առևտրով, բժշկությամբ, վաշխառությամբ և այլն: Հրեաների առօրյա կյանքի սահմանափակումները պահպանվել են ավելի քան 270 տարի, մինչև Նապոլեոն Բոնապարտը 1797 թվականին նվաճեց Վենետիկի հանրապետությունը: Նա քանդեց դարպասը և բոլոր բնակիչներին ազատություն տվեց ապրելու այնտեղ, որտեղ ցանկանում են:
19-րդ դարում ինժեներները Կանարեգիոյի միջով կառուցեցին Ստրադա Նուովա հետիոտնային ճանապարհը, ինչպես նաև երկաթուղային և ճանապարհային կամուրջներ, որոնք ուղղակիորեն կապում էին Վենետիկը Մեստրեի հետ: Այսօր Մեծ ջրանցքի երկայնքով տարածքները՝ երկաթուղային կայարանից մինչև Ռիալտոյի կամուրջ, լեփ-լեցուն են զբոսաշրջիկներով, սակայն Կանարեջոյի մնացած հատվածը բնակելի է և համեմատաբար հանգիստ։
Ծանոթագրություններ
- ↑ «Servizio Statistica del Comune di Venezia». Արխիվացված է օրիգինալից 2015-05-01-ին. Վերցված է 2019-03-02-ին.
- ↑ «Palazzo Moro: Università Ca' Foscari Venezia».