Պոնտե Վեկյո
Պոնտե Վեկյո (Հին կամուրջ, իտալ.՝ Ponte Vecchio, կարդացվում է՝ ponte ˈvɛkkjo)[2][3], կամուրջ է Առնո գետի վրա, Ֆլորենցիայում։ Գետի ամենանեղ մասում է կառուցված, Ուֆֆիցի պատկերասրահի դիմաց։
 | |
|---|---|
 | |
| Երկիր |  Իտալիա[1] |
| Տեղանք | Ֆլորենցիա[1] |
| Տեսակ | երթևեկելի կամարավոր կամուրջ, քարե կամուրջ և ծածկված կամուրջ |
| Նյութ | քար |
| Թռիչքների քանակ | 3 |
| Հատում է | Արնո |
| Ճարտարապետ | Ների դի Ֆիորավանտե |
| Երկարություն | 95 մետր |
| Բացման տարեթիվ | 1345 |
| Ժառանգության կարգավիճակ | Համաշխարհային ժառանգություն |
| Կոորդինատներ: 43°46′4.7600001004019″ հս․ լ. 11°15′11.4900001012″ ավ. ե. / 43.767988888916775636° հս․. լ. 11.253191666694779° ավ. ե. | |
Բովանդակություն
Կամրջի պատմությունըԽմբագրել
Պոնտե Վեկյոն Ֆլորենցիայի ամենահին կամուրջն է և միակը, որ մնացել է իր նախնական տեսքով։ Կամուրջը այն տեղում է, որտեղ եղել են հին հռոմեական կամուրջ, որը քանդվել է 1117 թվականին և նրան հաջորդած՝ 1333 թվականի Առնոյի ջրհեղեղից քանդված կամուրջը։
Կառույցի առանձնահատկություններԽմբագրել
Ներկա կամուրջը կառուցել է Ների դի Ֆյորավանտին 1345 թվականին։ Կառույցը երեք կամարով, 30 մետր երկարությամբ, ամուր և գեղեցիկ, քարե կամուրջ է։ Պոնտե Վեկյոի առանձնահատկությունը՝ երկու կողմից տների շարքն է, որը ընդհատվում է մեջտեղում, բացելով դիտահրապարակ, որտեղից կարելի էդիտել քաղաքի մյուս կամուրջները։
Կիրառական առանձնահատկություններԽմբագրել
Կառույցի վրայով անցնում է Վազարիի միջանցքը (անվանված է ճարտարապետ Ջորջո Վազարիի անունով), որը կապում է պալացո Վեկյոն պալացո Պիտիին։ Կառուցվել է, որպեսզի Կոզիմո I Մեդիչին անվտանգ անցներ մի շինությունից մյուսը։ 16-րդ դարից կամրջի կրպակները վերածվեցին ոսկերչական արհեստանոցների և խանութների։ Այդ պատճառով կամուրջը կոչվում է նաև «Ոսկե կամուրջ»։ Ոսկերչական կրպակները խիստ վնասվել են 1966 թվականի ջրհեղեղի ժամանակ։ Կամրջի վրա է գտնվում քանդակագործ և ոսկերիչ Բենվենուտո Չելինիի կիսանդրին[4]։
|
Պոնտե Վեկյո Վիքիպահեստում |
|---|
ՀղումներԽմբագրել
- ↑ 1,0 1,1 archINFORM — 1994.
- ↑ Ponte Vecchio։ Encyclopædia Britannica։ 2007 (անգլ.)
- ↑ «Dizionario d'ortografia e di pronunzia»։ Rai (իտալ.)
- ↑ Պոնտե Վեկյոյի մասին Ֆլորենցիայի Արվեստի պատմության ինստիտուտի կայքում
