Մասնակից:Pushkinson/14

Pushkinson/14

Լյուիս Բրայան Հոպկին Ջոնս (անգլ.՝ Lewis Brian Hopkin Jones ), բրիտանացի The Rolling Stones ռոք խմբի հիմնադիր, կիթառահար, բազմագործիքավորող և բեք վոկալիստ։

Բրայան Ջոնսը հայտնի է դարձել երաժշտական տաղանդի շնորհիվ՝ մեղեդին անսովոր ուղղությամբ ուղորդելու, գերժամանակակից վառ կերպարի և թմրանյութերի հանդեպ հակում ունենալու համար: Մահանալով 27 տարեկանում՝ ներառվել է «27 Ակումբ»-ում։

Կենսագրություն

Վաղ տարիներ

Ջոնսը ծնվել է Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի տարիներին՝ Գլոսթերշիր կոմսության Չելտնեմ քաղաքում և ողջ կյանքի ընթացքում տառապել է ասթմայով: Նրա ծնողները՝ Լյուիս Բլոնը և Լուիզա Բեատրիս Ջոնսը ծագմամբ Ուելսից էին և պատկանում էին միջին խավին։ Ընտանիքը բացի Բրայանից ուներ երկու դուստր՝ Պամելան (1943 թվականի հոկտեմբերի 3 - 1945 հոկտեմբերի 14), որը մահացել է լեյկեմիայից և Բարբարան, որը ծնվել է 1946 թվականին:

Ջոնսի ծնողները հետաքրքրված էին երաժշտությամբ, ինչը մեծ ազդեցություն է ունեցել երիտասարդ Բրայանի վրա: Աշխատելով որպես ինժեներ, Ջոնսի հայրը կարողանում էր դաշնամուր և օրգան նվագել, ինչպես նաև երգել է տեղական եկեղեցու երգչախմբում: Նրա կինը եղել է երաժշտության ուսուցիչ և վաղ տարիքից որդուն սովորեցրել է դաշնամուր նվագել։ Ավելի ուշ վերցրել է կլարնետը և 14 տարեկանում դպրոցական նվագախմբում նվագել կլարնետի առաջին պարտիան։

1957 թվականին Ջոնսն առաջին անգամ լսել է ջազ երաժիշտ Չարլի Փարքերի ձայնագրությունները, ինչը հետաքրքրություն արթնացրեց ջազի հանդեպ և ծնողներին համոզեց գնել սաքսոֆոն։ Բրայանը սովորել է նվագել բազմաթիվ գործիքների վրա, նա հաջողությամբ յուրացրել է դրանք, բայց վաղ թե ուշ դա ձանձրացել է և սկսել նոր հետաքրքրություններ փնտրել։ Երկու տարի անց՝ տասնյոթերորդ ծննդյան օրը, ծնողները նրան նվիրեցլ են իր առաջին կիթառը։

Դպրոցում Բրայան Ջոնսը հայտնի էր որպես ջանասեր աշակերտ և բարձր գնահատականներ էր ստանում բոլոր այն դպրոցներում, որտեղ սովորել է: Բացի այդ, ապագա երաժիշտը զբաղվել է բադմինտոնով և ջրացատկով, բայց սպորտում մեծ հաջողության չի հասել: Ավելի ուշ հայտնաբերել է, որ դպրոցներում ուսուցումը կառուցվում է մշուշի և ձևականությունների վրա և ընդդիմացել է դրան. խուսափել է դպրոցական համազգեստ կրելուց, հրաժարվել է կրել ակադեմիական գլխարկ և իր վարքով հունից հանել ուսուցիչներին: Այս ամենը Բրայանը տարածել է սովորողների շրջանում և ստիպել դպրոցի ղեկավարությանը միջոցներ փնտրել անհոգ աշակերտին սանձելու համար։

Ջոնսի դպրոցական ընկերը կիթառահարի մասին ասել է․ «Նա բնածին խռովարար էր, բայց քննությունների ժամանակ փայլում էր»:

1957 թվականին Ջոնսը հաջողությամբ հանձնել է քննությունները։

Նման ապրելակերպը ավարտին է մոտեցել 1959 թվականի գարնանը, երբ տասնյոթամյա Ջոնսից հղիացել է նրա տասնվեցամյա ընկերուհի Վալերին, որը հետագայում ամուսնացել է երաժշտի ընկերներից մեկի՝ Գրեհեմ Ռայդի հետ, որը Foundation Stone գրքի հեղինակն է, որը նկարագրում է ապագա ռոք աստղի երաժշտական նախասիրությունները ձևավորած տարիները: Աղջիկը չորս ամսով փոքր էր Ջոնսից, որը համոզում էր նրան հղիությունն ընդհատել։ Սակայն դրա փոխարեն նա ընդհատել է նրա հետ բոլոր շփումները և որդի ունեցել, ում անվանել է Սայմոն և հետագայում որդեգրվել անտուն ընտանիքի կողմից: Բրայանը խայտառակությամբ վռնդվել է դպրոցից և տնից ու նույն տարվա ամռանը ուղևորվել է Հյուսիսային Եվրոպա, այդ թվում Սկանդինավյան երկրներ:

Ջոնսի ընկերների պատմություններն ուղևորության մասին հակասական են և հնարավորություն չեն տալիս ճշգրիտ նկարագրել նրա ճանապարհորդությունը: Որոշ ընկերներ ու ծանոթներ խոսում են այն մասին, որ Ջոնսը Բրիտանիայի սահմաններից դուրս ապրել է հարազատների մոտ։ Երաժիշտը խոսում էր այն մասին, որ երկիրը լքելուց հետո ապրել է առանց փողի, ընկերների, տան ու ընտանիքի։

Վերադարձից հետո Ջոնսի երաժշտական ճաշակը փոխվել է։ Դասական երաժշտության միջոցով դաստիարակված երաժիշտը հետաքրքրություն է ցուցաբերել բլյուզի նկատմամբ (հատկապես այնպիսի կատարողների նկատմամբ, ինչպիսիք են Մադդի Ուոթերսը և Ռոբերտ Ջոնսոնը), ավելի ուշ տարվել է քանթրիով, ջազով և ռոքնռոլով: Նա շարունակել է ապրել անհոգ կյանքով՝ սկսելով նվագել տեղի բլյուզային և ջազային ակումբներում և պատահական աշխատանքներում վաստակած բոլոր գումարները ծախսելով նոր գործիքների վրա։ Ժամանակի ընթացքում աշխատավայրում նա սկսել է ծխախոտի համար գումարներ վերցնել, ինչը բազմիցս պատճառ է հանդիսացել աշխատանքից ազատվելու համար։

Չնայած նախորդ տարիների դառը փորձին, Ջոնսը չի փորձել փոխել կյանքը: Նրա երկրորդ ապօրինի ծնված երեխան, ում անվանել է Ջուլիան Մարկ Էնդրյուս (անգլ. Julian Mark Andrews)՝ ծնվել է Փետ Էնդրյուսից (Pat Andrews) 1961 թվականի հոկտեմբերին։ Որդու ծննդյան օրը Ջոնսը վաճառել է իր սկավառակների հավաքածուն և ստացված գումարով գնել է ընտանի կենդանու համար նախատեսված ծաղիկներ և նորածին երեխայի հագուստ: Որոշ ժամանակ անց նրանք միասին էին ապրում։

The Rolling Stones-ի ստեղծումը

Ի վերջո, Ջոնսը վերջնականապես լքել է հայրենի քաղաքը և մեկնել Լոնդոն, որտեղ ծանոթացել է այնպիսի երաժիշտների հետ, ինչպիսիք են Ալեքսիս Քորները, Փոլ Ջոնսը (Manfred Mann խմբի ապագա մենակատար), Ջեք Բրյուսը (Cream-ի ապագա բասիստ), ինչպես նաև Լոնդոնի փոքր ռիթմ-ընդ բլյուզային հավաքակայանի այլ ներկայացուցիչներ, որոնք հետագայում գլխավորել են The Rolling Stones-ը։ Նա դարձել է պրոֆեսիոնալ բլյուզմեն, որոշ ժամանակ կատակելով իրեն անվանում էր «Elmo Lewis», իսկ Բիլ Ուայմանը (անգլ. Bill Wyman) պնդում էր, որ Ջոնսը առաջին բրիտանացի սլայդ կիթառահարն էր:

1962 թվականի գարնանը Ջոնսը իրենց խումբ է հրավիրել Իէն Ստյուարտին (անգլ. Ian «Stu» Stewart) և վոկալիստ Միք Ջագերին։ Վերջինս առաջին անգամ լսել է Ջոնսի նվագը՝ մանկության ընկեր Կիտ Ռիչարդսի հետ լինելով «The Ealing Club» ակումբում, որտեղ Ջոնսը հանդես էր գալիս Ալեքսիս Քորների թիմի և վոկալիստ Փոլ Ջոնսի (անգլ. Paul Jones) հետ։ Ջագերը իր նախաձեռնությամբ փորձեր է կատարել, ինչի արդյունքում Քիտը ընդգրկվել է թիմի կազմում։ Ջոնսը և Ստյուարտը Ռիչարդսի խանդավառությունն ընդունել են Չակ Բերիի երգերով, որոնք ցանկանում էր համատեղել Ջոֆ Բրեդֆորդի բլյուզային ավանդույթներից հեռու խաղաոճի հետ (անգլ. Geoff Bradford) և Բրայան Նայթ (անգլ. Brian Knight), սակայ վերջինս չի հանդուրժել Բերրիին։ Ռիչարդսի խոսքով՝ հենց Ջոնսի մտքով է անցել «The Rollin' Stones» (ավելի ուշ՝ 'g') անվանումը՝ Մադդի Ուոթերսի երգերից մեկի անվամբ։

Նոր թիմի առաջին ելույթը տեղի է ունեցել 1962 թվականի հուլիսի 12-ին Լոնդոնի «Marquee» ակումբում հետևյալ կազմով՝ Ջագեր, Ռիչարդս, Ջոնս, Ստյուարտ, որպես բաս կիթառահար հանդես է եկել Դիկ Թեյլորը (անգլ. Dick Taylor, հետագայում the Pretty Things-ի մասնակից), իսկ հարվածային գործիքներ նվագող Թոնի Չեփմանը (Tony Chapman):

1962-1963 թվականների ընթացքում Ջոնսը, Ջագերը և Ռիչարդսը ժամանակի մեծ մասն անցկացրել են տանը (ավելի ուշ Ռիչարդսը նրա մասին արտահայտվել է որպես «գեղեցիկ աղբանոցի» մասին) Լոնդոնի Չելսիի շրջանում՝ 102 Edith Grove հասցեով, ապագա լուսանկարիչ James Phelge-ի հետ միասին: Ժամանակի մեծ մասը Ջոնսը և Ռիչարդսը անց են կացրել կիթառ նվագելով և բլյուզային ձայնագրություններ լսելով (հիմնականում Ջիմի Ռիդան (Jimmy Reed), Մադդի Ուոթերսան և Հաուլին Վուլֆը (Howlin' Wolf), ինչպես նաև Ջագերի համար շրթնահարմոն նվագելու դասեր տալով:

Չորս երաժիշտները շարունակում են փնտրել մշտական բաս և հարվածային գործիքներ նվագող և մի քանի լսումներից հետո հրավիրել են Բիլ Ուայմանին (Bill Wyman) (հիմնականում այն պատճառով, որ նա ուներ երկու մեծ Vox AC30 ուժեղացուցիչ և ծխախոտ): Նվագելով Միկի Էյվորիի (Mick Avory, ավելի ուշ՝ Kinks-ի մասնակից), Թոնի Չեփենի (Tony Chapma Chapman) և Carlo Little-ի հարվածային գործիքներ՝ երաժիշտներն իրենց ընտրությունը կանգնեցրել են ջազով տարված Չառլի Ուոթսի (Charlie Watts) վրա, որը հայտնի է Լոնդոնի հավաքակայանում որպես լավագույն հարվածային գործիքներ նվագողներից մեկը և համագործակցել է Ալեքսիս Քորների Blues, Inc. խմբի հետ:

Ուոթսը հետագայում նկարագրել է այդ ժամանակը. «Սկզբում Բրայանը չափազանց տարված էր երաժշտությամբ։ Քիտն ու ես նրան որպես հիմարի էինք վերաբերվում․ նրա համար դա առաքելություն էր՝ ակումբի բեմ դուրս գալ հոնորարի կեսը ստանալու համար, որպեսզի հայտարարվի որպես բլյուզ-բենդ»:

Խումբը համերգներ է ունեցել ոչ մեծ բլյուզային և ջազային ակումբներում Լոնդոնի արվարձաններում՝ աստիճանաբար ձեռք բերելով երկրպագուներ, ինչը չէր կարող դուր գալ ավանդական ջազ երաժիշտներին, որոնք վախենում էին The Rolling Stones-ի աճող ժողովրդականությունից։ Մինչ Ջագերը մեներգիչ էր, Ջոնսը խմբի իսկական առաջնորդն էր. նա կազմակերպել է փրոմոուշն, համերգներ էր կազմակերպում և պայմանավորվում էր տարածքի տերերի հետ, բացի այդ երգում և նվագում էր մի քանի երաժշտական գործիքների վրա (ռիթմ կիթառ, սլայդային կիթառ, հարմոնիկա)։

Այս ժամանակահատվածում (հատկապես Richmond-ի Crawdaddy ակումբում) ելույթներում Ջոնսը ավելի անկաշկանդ և գրավիչ կատարող էր, քան Միք Ջագերը: Առաջին շրջանում Ջագերը պարզապես հոտնկայս երգեր էր կատարում, հիմնականում տարածքների նեղության պատճառով։

Լինելով խմբի մենեջեր՝ Ջոնսը ստացված եկամտից 5 ֆունտով ավելի շատ էր վերցնում, քան մյուս մասնակիցները, ինչը միշտ առաջացնում էր մյուս երաժիշտների դժգոհությունը։

Փառք և հաջողություն

The Rolling Stones-ի համբավը մեծացել է, և 1963 թվականի ապրիլին նրանց վրա ուշադրություն է դարձրել Էնդրյու Օլդեմը, որն ավելի ուշ հանդիպել է նրանց և Էրիկ Իսթմանի (անգլ. Eric Eastman)հետ: Օլդեմը, որը կարճ ժամանակ աշխատել է որպես Beatles-ի հրապարակախո՝ Էնթոնի Բերջեսի «գործարանային նարինջ» վեպի և «Expresso Bongo» ֆիլմի երկրպագուն էր, որոնք նկարագրում էին անմարդկային և երբեմն դաժան ավազակախմբերի պատկերները:

Օլդեմը և երաժիշտները հասկանում էին սեփական երգերը գրելու ֆինանսական օգուտը (ինչպես դա անում էին Ջոն Լենոնը և Փոլ Մաքքարթնին, բացի այդ պարզ էր, որ օտար երգերի քավեր տարբերակները թույլ չեն տա խմբին երկար ժամանակ մնալ ուշադրության կենտրոնում։ Բացի այդ, համերգների ժամանակ Օլդեմը փորձել է հանրության ուշադրությունը կենտրոնացնել Ջագերի բնավորության վրա։ Ջոնսը տեսել է, թե ինչպես է փոխվում խմբի քաղաքականությունը. երգացանկից հեռանում էին նրա կողմից աջակցվող բլյուզային քավերները՝ զիջելով Ջագեր-Ռիչարդսի համատեղ ստեղծագործություններին։ Դրանով Օլդեմի վերահսկողությունը սկսել է փոխել երաժիշտների դերը։

1964 թվականի հուլիսի 23-ին Ջոնսը երրորդ անգամ հայր է դարձել. մայրը նրա հերթական ընկերուհին է՝ Լինդա Լոուրենսը (Linda Lawrence)։ Ջոնսը որդուն անվանել Է Ջուլիան Բրայան Լոուրենս (անգլ. Julian Brian Lawrence)։ Հետագայում անվանը կարող էր ավելանալ նաև Leitch-ը, երբ Լինդա Լոուրենսն ամուսնացել է երգիչ Դոնովանի հետ (անգլ. Donovan) 1970 թվականի հոկտեմբերի 2-ին: Ջոնսի խոսքով՝ ինքը երկու որդիներին Ջուլիան է անվանել է ջազային սաքսոֆոնահար Ջուլիան Էդդերլիի պատվին (անգլ. Julian «Cannonball» Adderley).

Իր ողջ կարիերայի ընթացքում Բրայան Ջոնսը, նվագելով դաշնամուրի և կլարնետի վրա, ցույց է տվել բացառիկ երաժշտական ունակություններ, հեշտությամբ նվագում է բազմաթիվ այլ գործիքների վրա:

Խմբում Բրայան Ջոնսը նվագում էր լարային (կիթառ, սիտար), ստեղնաշարային (երգեհոն, մելլոտրոն), փողային (ֆլեյտա, շրթունքային ներդաշնակություն) և մի շարք այլ գործիքների վրա, ինչպիսիք են տամբուրին, քսիլոֆոն և մարիմբան։ Չնայած կլարնետով, դաշնամուրով և պղնձե գործիքներով նվագելու ունակությանը, The Rolling Stones-ի արխիվում նման գրառումներ չկան:

Երաժշտի հիմնական կիթառը վաղ տարիներին Gretsch Double Anniversary-ն է, բայց ավելի շատ հայտնի է նրա Vox Phantom Mark III-ը: Ավելի ուշ Ջոնսը օգտագործել է Gibson (Firebird, ES-330, Les Paul)-ի տարբեր մոդելներ, ինչպես նաև 12 լարային Rickenbacker-ը, որը հայտնի է Ջորջ Հարիսոնի կողմից:

Բրայանի խաղը զգալի ներդրում է ունեցել 1960-ականներին The Rolling Stones-ի հնչեղության մեջ։ Նրա սլայդային կիթառի պարտիաները կարելի է լսել «I Wanna Be Your Man», «Little Red Rooster», «No Expectations», տամբուրինում՝ «Street Fighting Man», մարիմբում՝ «Under My Thumb», ֆլեյտայում՝ «Ruby Tuesday», դուլցիմերում՝ «Lady Jane»-ում և «I Am Waiting»-ում, մելոտրոնում՝ «2000 Light Years From Home»-ում։ Ընդհանրապես, The Rolling Stones-ի ձայնագրություններում շրթնահարմոնի հիմնական խմբաքանակները 60-ականներին կատարվել են Բրայան Ջոնսի կողմից։

Խմբի ստեղծագործական վաղ փուլերում (հատկապես 1962-1964 թվականներին) նա հաճախ հանդես է եկել որպես բեք վոկալիստ. օրինակ՝ «I Wanna Be Your Man» և «Walking The Dog» երգերում։ Ջոնսի կոպիտ վոկալը կարելի է լսել նաև «Come On», «Bye Bye Johnny», «Money» և «Empty Heart» երգերում (վերջինը՝ Ջագերի և Ռիչարդսի վոկալներին զուգահեռ)։

Բրայան Ջոնսը և Քիթ Ռիչարդսը կարողացել են հասնել «կիթառային միահյուսման» հատուկ ձևին, ինչը հետագայում դարձել Է The Rolling Stones-ի ֆիրմային ձայնը:

Քիտ Ռիչարդսը հետագայում հիշել է, որ Ջոնսի հետ Նրանց «կիթառային հյուսելը» առաջացել է Ջիմի Ռիդի ալբոմների գաղտնալսման արդյունքում

Մենք լսում էինք ձայնագրությունները և փորձում վերարտադրել դրանք՝ փորձելով երկու կիթառ նվագել, կարծես թե դրանք չորս կամ հինգն են։

— Քիտ Ռիչարդս

Բրայան Ջոնսը և Քիթ Ռիչարդսը վերցրել են Չիկագոյի հիսունական բլյուզի լավագույն ալբոմները և զարգացրել այն։ Լավագույն օրինակները կարելի է լսել The Rolling Stones խմբի առաջին ալբոմում և 1965 թվականի out of Our Heads ալբոմում։ Բրայան Ջոնսի մուլտիինստրումենտալ երաժշտական տաղանդը բացահայտվել է 1966 թվականի Aftermath ալբոմից սկսած և ի հայտ է եկել Between the Buttons և Their Satanic Majesties Request-ի հաջորդած ալբոմներում։ 1968 թվականի Beggars Banquet և 1969 թվականի let it Bleed Ջոնսի պարտիաներում շատ ավելի քիչ է և Քիթ Ռիչարդսը ցուցադրում է «կիթառային հյուսել» մենահամերգը հրավիրված երաժիշտներ Ռայ Քուդերի (Ry Cooder) և Դեյվիդ Մեյսոնի (Dave Mason) հետ։

1968 թվականի նոյեմբերին Բրայան Ջոնսը Արևելյան Սուսեքսում ձեռք է բերել Կոտչֆորդի ֆերման (անգլ. Cotchford Farm), որտեղ նախկինում ապրում էր Վինի Թուխի ստեղծող Ալան Միլնը:

The Rolling Stones-ի հետ կապերի խզում

Շրջագայության ծանրությունը, գումարը, համբավը, այս ամենը ծանր ճնշում էր Բրայան Ջոնսի վրա և ի վերջո, հանգեցրեց նրան, որ նա սկսեց ավելի շատ ընդունել թմրանյութեր և ալկոհոլ: Հայտնի է նրա ԼՍԴ-ի, կոկաինի, մարիխուանայի և հաճախակի հոտերի նկատմամբ հակվածություն։

Լարվածության թուլացման նման մեթոդները բացասաբար են ազդել Բրայան Ջոնսի առողջության վրա։ Մի քանի անգամ տարբեր պատճառներով հայտնվել է հիվանդանոցներում, իսկ ամբողջ խումբը ինչ-որ տեղ հանգստանում էր և դա նրա մոտ պարանոյայի նոպաների և լքվածության զգացողություն էր առաջացնում:

Առաջին անգամ Ջոնսը ձերբակալվել է 1967 թվականի մայիսի 10-ին թմրանյութերի չարաշահման կասկածանքով, Սասեքսի Redlands կալվածքում տեղի ունեցած միջադեպից անմիջապես հետո, որը պատկանում է Կիտ Ռիչարդսին: Խուզարկության ժամանակ նրա մոտ հայտնաբերվել է մարիխուանա, կոկաին և մետամֆետամին։  Նա խոստովանել է, որ մարիխուանա է ծխում, սակայն կտրականապես հերքել է ծանր թմրանյութերի օգտագործումը։

1967 թվականի հունիսին Բրայան Ջոնսը հերթական ընկերուհու՝ Նիկոյի հետ այցելել էր Մոնտերեյի ռոք փառատոն։ Այնտեղ հանդիպել է այնպիսի երաժիշտների հետ, ինչպիսիք են Ֆրենկ Զապպան և Դենիս Հոպերը, ինչպես նաև բեմի վրա ներկայացրել է The Jimi Hendrix Experience-ը, այն ժամանակ գրեթե անհայտ խումբ Ամերիկայում: Միջոցառման ակնարկներից մեկը Ջոնսին անվանել է «փառատոնի ոչ պաշտոնական թագավոր»։

Իր Stone Alone Wyman գրքում Ուայմանը գրել է․

Կար երկու տեսակ Բրայան։ Մեկը կենտրոնացած էր իր վրա, ամաչկոտ, զգայուն, խելամիտ մարդ էր։ Մյուսը քմահաճ ֆրանտ էր, արտիստական, շփվող, անընդհատ ճանաչում պահանջող, որը իր հետ շփումն անտանելի դարձրեց և ստիպեց խուսափել իրեն։

— Բիլ Ուայման

Ջագեր Ռիչարդսի և Ջոնսի միջև տարաձայնություններն աճել են և վերջինիս թմրամոլությունը թմրանյութերի և ալկոհոլի նկատմամբ չի նպաստել հարաբերությունների բարելավմանը: Խմբի երաժշտության մեջ նրա ներդրումը գնալով ավելի ծանրակշիռ էր դառնում և Ջոնսը մտածում էր առանձին նախագիծ ստեղծելու մասին։ Քիտ Ռիչարդսը սկսել է նվագել ավելի շատ անհատական պարտիաներ, իսկ եթե Ջոնսին ձանձրացրել է ինչ-որ գործիք, նա միշտ ինչ-որ նոր, էկզոտիկ բան է գտել, սակայն սկսել է ավելի հաճախ բաց թողնել նիստերը: Ջոնսի խմբից հեռանալը հասունացել է 1967 թվականին և դարձել անխուսափելի 1968 թվականի մայիսին, երբ Ջոնսը ձայնագրել է իր վերջին պարտիաները խմբի համար։ 

1967 թվականի մարտին մինչ Ջոնսը հերթական բուժումն էր անցնում, ընկերուհին՝ Անիտա Պալենբերգը թողել է նրան և հեռացել Քիտ Ռիչարդսի մոտ՝ էլ ավելի բարդացնելով երաժիշտների միջև հարաբերությունները։ Ավելի ուշ նա հայտարարել էր, որ Ջոնսը «պարզապես հիվանդ էր»։

Հետագայում Քիտ Ռիչարդսը հիշատակել է այդ միջադեպի մասին

Դրանով սեպ խրվեց իմ և Բրայանի հարաբերությունների մեջ։ Նա չի ներել ինձ և ես չեմ մեղադրում նրան, գրողը տանի, ամեն ինչ կարող է տեղի ունենալ։

— Քիտ Ռիչարդս

Ջոնսի վերջին նիստերը խմբի հետ տեղի էին ունենում 1968 թվականի գարնանը և ամռանը, երբ The Rolling Stones-ը ձայնագրել է իր դասական «Jumpin' Jack Flash» և Beggars Banquet ալբոմը։ Ջոնսին կարելի է տեսնել Ժան-Լյուկ Գոդարի One Plus One ֆիլմում. այնտեղ նա կիթառ է նվագում, զրուցում է, Ռիչարդսի հետ ծխում է, բայց ձայնագրման գործընթացին հիմնական մասնակցություն չի ունենում։ Ֆիլմը պատմում է «Sympathy for the Devil» երգի ձայնագրման մասին։

Այդ ժամանակ ակնհայտ է դարձել, որ խմբի և Բրայան Ջոնսի ուղիները բաժանվել են։ Չնայած նրան, որ նա պահպանել է իր բազմագործվածքային երաժշտական տաղանդը, ալբոմի վրա նվագում է երգերի ընդամենը կեսում. ակուստիկ սլայդ-կիթառը «No Expectations»-ում, շրթհարմոն «Dear Doctor»-ում և «Prodigal Son»-ում, տամբուրին «Street Fighting Man»-ում և մելլոտրոն «Stray Cat Blues»-ում:

The Rolling Stones-ի կազմում Ջոնսի վերջին հայտնվելը տեղի է ունեցել 1968 թվականի դեկտեմբերին՝ The Rolling Stones Rock and Roll Circus շոուի ժամանակ։  Միջոցառումը՝ կիսակոնցերտը, որը կազմակերպվել էր երաժիշտների մասին նոր ֆիլմի նկարահանումների համար, սակայն կինոնկարը թողարկվել է ընդամենը 25 տարի անց, քանի որ Միք Ջագերը դժգոհ էր սեփական խմբի ելույթից մյուս մասնակիցների՝ Jethro Tull-ի, The Who-ի և Taj Mahal-ի ֆոնին։ Ֆիլմում Ջոնսը ներկայանում է որպես տեղի ունեցածի նկատմամբ անտարբեր և ամենայն հավանականությամբ, թմրանյութերի կամ ալկոհոլի ազդեցության տակ գտնվող մարդ: Դաշնակահար Ջուլիուս Կատչցենի բացման խաղի ժամանակ նրա ելույթը խճճված է և վատ լսելի։ DVD-ի լրացուցիչ նյութերն ապացուցում են, որ համերգին ներկա բոլոր մարդիկ հասկանում էին, որ դա երաժշտի վերջին համերգն է The Rolling Stones խմբի հետ, իսկ The Who-ի Պիտ Թաունսենդը բացահայտ խոսում է այն մասին, որ իր կարծիքով, սա Բրայան Ջոնսի վերջին երաժշտական ելույթն է:

The Rolling Stones-ից դուրս ստեղծագործություն

1966 թվականին Ջոնսն իր այն ժամանակվա ընկերուհի Անիտա Պալենբերգի հետ համատեղ պրոդյուսեր է դարձել և խաղացել գերմանական ավանգարդ ֆիլմում՝«Mord und Totschlag» (հայտնի է նաև որպես «A Degree Of Murder»)։ Բացի այդ, երաժիշտը ձայնագրել է սաունդթրեքը այդ կինոնկարի համար՝ աշխատանքի հրավիրելով տարբեր երաժիշտների, այդ թվում՝ կիթառահար Ջիմի Փեյջին։ Ջոնսը և Փալլենբերգը ֆիլմի շուրջ վեճեր են բարձրացրել նացիստական համազգեստով երաժշտի լուսանկարների շարքի շուրջ, և չնայած Ջոնսը չի արտահայտել այդ ծայրահեղական գաղափարախոսության համակրանքը, այն առաջացրել է շատերի զայրույթը:

1968 թվականի սկզբին Ջոնսը նվագել է հարվածային խմբաքանակ Բոբ Դիլանի «All Along the Watchtower» երգի չհրապարակված տարբերակում Ջիմի Հենդրիքսի կատարմամբ, անցկացրել է ևս մի քանի ջեմ նրա հետ, իսկ հետո՝ Դեյվ Մեսոնի և Traffic խմբի հետ։ Բացի այդ, նա սաքսոֆոնում կատարել է «You Know My Name» (Look Up The Number) երգը, ինչպես նաև մասնակցել է «Yellow Submarine» երգի ձայնագրությանը, որտեղ ստեղծել է կոտրված ապակու ձայնը։

1968 թվականի ամռանը Ջոնսը աշխատել է Moroccan master Musicians of Joujouka անսամբլի հետ։ 1971 թվականին հետմահու թողարկվեց Brian Jones Presents the Pipes Of Pan At Joujouka ալբոմը, որն իր հնչողությամբ մոտ է էթնիկ երաժշտությանը։ 1989 թվականին Ջագերը և Ռիչարդսը հանդիպել են այդ համույթի և խմբի առաջնորդի որդու հետ, որի հետ աշխատել Է Ջոնսը  Արդյունքում բրիտանացի երաժիշտների Steel Wheels ալբոմի համար ձայնագրվել է «Continental Drift» երգը։ Այս իրադարձությունը պատկերված է BBC-ի «Rolling Stones in Morocco» ֆիլմում, որը հետագայում թողարկվել է VHS-ում:

Մահ

Ջոնսը կրկին կալանավորվել է 1968 թվականի մայիսի 21-ին, այս անգամ նրան մեղադրանք է առաջադրվել մարիխուանա պահելու համար: Ջոնսը հայտարարել է, որ թմրանյութը պատկանել է տան նախորդ տերերին, որտեղ նրան հայտնաբերել են։ Այնուամենայնիվ, հաշվի առնելով առաջին դատավարությունից հետո փորձաշրջանը, երաժիշտը բախվել է երկարատև բանտարկության իրական սպառնալիքին: Բիլ Ուայմանն ավելի ուշ մեկնաբանել է դա այսպես. «Բրայանն ու խումբը թիրախներ են ընտրվել՝ փորձելով մարդկանց դուրս մղել թմրանյութերի օգտագործումից»։ Երդվյալ ատենակալները համարեցին Ջոնսին մեղավոր, սակայն դատավորը եղել է լավ տրամադրված երաժիշտի նկատմամբ «Հանուն բոլոր սրբերի, մի վերադարձիր դրան, հակառակ դեպքում դա կարող է իրական խնդիր դառնալ»: Մեղադրանքի փաստարկները թույլ էին և հիմնված էին միայն ոստիկանների ցուցմունքների վրա, որոնք ավելի ուշ բռնվել էին կոռուպցիայի մեջ (նրանցից մի քանիսը մասնակցել են նաև The Beatles-ի մասնակիցներ Ջոն Լենոնի և Ջորջ Հարիսոնի դեմ գործերին)։

Բրայանի խնդիրները արդարադատության հետ, նրա օտարումը կոլեկտիվից, ալկոհոլի և թմրանյութերի չարաշահումը, ստեղծագործական պարբերականությունը և տրամադրության փոփոխությունները շուտով սկսեցին ծանրացնել խումբը: The Rolling Stones-ը 1969 թվականին ծրագրել էր երեք տարվա ընթացքում առաջին շրջագայությունը Միացյալ Նահանգներում, սակայն Բրայանի երկրորդ ձերբակալությունը խնդրահարույց է դարձրել նրա մեկնումը այդ երկիր։

Բացի այդ, հարկ է հիշել, որ The Rolling Stones-ի երաժշտությունը հիմնված է երկու կիթառի խաղի վրա, որոնք համահունչ են միմյանց: Ջոնսի տարաշխարհիկ երաժշտական գործիքների հանդեպ կիրքը հավելում էր Քիտ Ռիչարդսի խաղին։ Ջոնսը հազվադեպ էր հայտնվում ստուդիայում, իսկ եթե գալիս էր, ապա իրենից հետո արժանի երաժշտական նյութ չէր թողնում, կամ նրա կիթառը պարզապես անջատում էին՝ կիթառային կուսակցությունները թողնելով միայն Ռիչարդսի հետևում։ Ըստ Գարի Հերմանի (Gary Herman), «Ջոնսը գրեթե անկարող էր նվագել, երբ նա փորձել է նվագել շրթահարմոն, չի կարողացել ճիշտ կազմակերպել այն բերանում»։

Ջոնսի նման վերաբերմունքը աշխատանքի նկատմամբ առաջին անգամ դրսևորվեց Beggar’s Banquet-ի ստեղծման ժամանակ, իսկ Let It Bleed-ի վրա աշխատելու ժամանակ այն դարձավ մշտական։ «You Can’t Always Get What You Want» ձայնագրության ժամանակ Ջոնսը երկչոտ հետաքրքրվել է Ջագերի ոգևորված գործընթացից.«Ես չգիտեմ, Բրայան, որ դու կարող ես նվագել»: Այդ պահից Ջոնսը սկսել է հազվադեպ հայտնվել ստուդիայում։ Մայիսին նա դեռ աշխատում էր «You Got the Silver» շրթահարմոն պարտիաներով երգի մեջ։ Ջոնսը նաև նշվում է որպես պերկուսիոնիստ «Midnight Rambler» ձայնագրության ժամանակ, սակայն նրա գործիքը վատ է լսվում ալբոմի թողարկած տարբերակում։ Միք Ջագերը Ջոնսին տեղեկացրել է, որ նա ավտոմատ կերպով կհեռացվի խմբից այն դեպքում, եթե նրան չգործեն ֆոտոսեսիայում Through The Past, Darkly (Big Hits Vol. 2։ Չնայած տանջված ու հիվանդ տեսքին՝ երաժիշտը, այնուամենայնիվ, մասնակցել է նկարահանումներին։

The Rolling Stones-ը որոշել է, որ ալբոմի հաջորդ Let it Bleed-ը (դրա թողարկումը նախատեսված էր 1969 թվականի հուլիսին) թողարկումն իրենք կհայտարարեն իրենց հյուսիսամերիկյան շրջագայության ժամանակ, որը պետք է սկսվեր նոյեմբերին: Սակայն խմբի ղեկավարությունը պաշտոնական մերժում է ստացել Բրայան Ջոնսի համար մուտքի թույլտվություն տալու հարցում։ Խմբի ստեղնահար Իէն Ստյուարտի (Ian Stewart) հետ միասին The Rolling Stones-ը որոշում է կայացրել, որ լավագույն ելքը գտնելու է նոր կիթառահարին։ 1969 թվականի հունիսի 8-ին Միք Ջագերը, Քիթ Ռիչարդսը և Չարլի Ուոթսը այցելել են Բրայան Ջոնսին և հայտնել, որ խումբը, որը նա ստեղծել է, կշարունակի աշխատել առանց նրա։

Լայն հանրությանը այս ամենը ներկայացվում էր որպես Ջոնսի հանկարծակի հեռացումը խմբից։ Ընդ որում, ասում էին, որ եթե հեռանալը նախապես քննարկվեր, ապա Ջոնսին մնում էր լուծարման մասին հայտարարության ընտրության իրավունքը։ Հունիսի 9-ին Ջոնսը հայտարարեց իր հեռանալու մասին և, ի թիվս այլ բաների, հայտարարեց

Բոլոր այն սկավառակներից հետո ես չեմ կարող այլևս տեսնել մնացածներին

— Բրայան Ջոնս

Հետագայում The Rolling Stones-ը վերադարձավ իր բլյուզային հնչողությանը, որին միշտ ձգվել Է Ջոնսը։ Նա փոխարինվեց John Mayall’s Bluesbreakers-ի քսանամյա կիթառահար Միք Թեյլորի (Mick Taylor) վրա, որը անմիջապես ներգրավվեց փորձերի մեջ:

Այդ ժամանակ Ջոնսը հիմնականում ապրել է Կոտչֆորդի իր կալվածքում՝ կառուցելով նոր թիմ ստեղծելու ծրագրեր։ Հաջորդ շաբաթ նա հանդիպել է Olympic ստուդիայում խմբի նախկին ընկերների հետ։ Ներկա էր Բիլ Ուայմանը նշել է, որ «Բրայանը ոգեշնչված էր սեփական պլաններով»: Բացի այդ, Ջոնսը հանդիպել է Իէն Ստյուարտի, Ալեքսիս Կոռների և պրոդյուսերներ Միթչ Միտչելին (Mitch Mitchell) և Ջիմի Միլլերի (Jimmy Miller) հետ: Քորների հետ զրույցում երաժիշտը կատակով ենթադրել է խմբին իր միանալու հնարավորությունը՝ New Church-ին, սակայն վերջինս Բրայանին համոզել է ստեղծել սեփական խումբը։ Միլլերի հետ զրույցը արդյունավետ չի եղել, և նրանք պայմանավորվել են հանդիպել ևս մեկ անգամ՝ հուլիսի սկզբին:

Այդ ժամանակ երաժիշտը շատ է փոխվել ինչպես արտաքինից, այնպես էլ ներքին։ Նրա վերջին լուսանկարներում, որոնք արվել են 1969 թվականի հունիսի 23-ին խմբի հետ բաժանվելուց անմիջապես հետո, դպրոցական ընկերուհի Հելեն Սպիտալը (Helen Spittal), Բրայանը նայում է հեղեղված, աչքերը փակած։ Սակայն մարդիկ, ովքեր այցելել են նրան, զարմացել են Ջոնսի վիճակով, մասնավորապես Ալեքսիս Քորները նշել է, որ Բրայանը «երջանիկ էր, ինչպես երբեք»:

1969 թվականի հուլիսի 3-ի կեսգիշերին Բրայան Ջոնսը հայտնաբերվել է Հարթֆիլդի իր կալվածքում։ Նա մի քանի րոպեով մտել է ջրի մեջ, և նրա ընկերուհի Աննա Ուոլինը, որը տանը ներկա է եղել պատահարի ժամանակ, համոզված է, որ Ջոնսը կենդանի է եղել, երբ նրանք նրան դուրս են բերել ջրից, պնդելով, որ երաժշտի զարկերակը շոշափվել է: Ժամանած բժիշկները արձանագրեցին մահը։ Փորձաքննության եզրակացության մեջ նշվում է «անզգուշությամբ մահ», նաև նշվում է, որ մահացածի սիրտը և լյարդը դեֆորմացվել են ալկոհոլի և թմրանյութերի չարաշահման հետևանքով: Ինքնասպանության ծագած վարկածը, ինչը հեշտ է ենթադրել, հաշվի առնելով վերջին օրերին երաժշտի վիճակը, անուղղակի մեղադրանք էր Ջագերի և Ռիչարդսի դեմ, որոնք իրենց ներդրումն են ունեցել Ջոնսի առողջության վատթարացման գործում:

Աննա Ուոլինը 1999 թվականին հայտարարել էր, որ երաժիշտը սպանվել է շինարար Ֆրենկ Թորոգուդի կողմից, որը ուղեկիցի հետ միասին օգնել է նրանց վերականգնել կալվածքը, ինչում վերջինս իբր խոստովանել Է The Rolling Stones-ի վարորդ Թոմ Քիլոկուի (Tom Keylock) մահվանից առաջ, սակայն այլ ապացույցներ որպես ապացույց այդ վարկածի գոյություն չունեն: Իր «Բրայան Ջոնսի սպանությունը» («The Murder of Brian Jones») գրքում նա վկայակոչում է Ֆրենկ Թորոգուդի կասկածելի, ուրախ պահվածքը լողավազանում տեղի ունեցած միջադեպի ժամանակ (բացի այդ նա վերջինն էր, ով տեսել էր Ջոնսին կենդանի): Ճիշտ է, նա ասում է, որ չի հիշում այդ իրադարձությունների բոլոր մանրամասները։ Կային մի քանի մարդիկ, ովքեր նույնպես հայտարարել են լրագրողների սպանության մասին, բայց բոլորն էլ կեղծանվամբ էին և նրանցից ոչ մեկը չհամաձայնեց ցուցմունք տալ ոստիկանությունում (նրանցից մեկը,« Մարթի», Հոչները (A. E. Hotchner) իր գրքում պարզապես կոչվում էր «խենթ»): Երեք շաբաթ անց Ջոնսի մահը իր վարորդ Ջոան Ֆիցիմոնսի վրա (Joan Fitzsimmons) հարձակում է գործել մի օտարերկրացի, որը Ուոլինը նույնպես կապում է երաժշտի մահվան հետ: Իր գրքում «ով է սպանել Քրիստոֆեր Ռոբինին» («who killed Christopher Robin?») գրող Թերի Ռոլինգսը (Terry Rawlings) «Ջոնի և Մո» կեղծանվամբ նկարագրել է երկու շինարարներին, որոնք լարված հարաբերություններ են ունեցել երաժշտի հետ իր կյանքի վերջին օրերին։

Երաժշտի մահից հետո նրա տնից անհետացել են բազմաթիվ իրեր, այդ թվու՝ երաժշտական գործիքներ և շքեղության իրեր, հիմնականում Թորոգուդի, վարորդ Թոմ Քիլոկի և մի քանի այլ մարդկանց շնորհիվ, որոնք վստահության մեջ էին գտնվում անձանց: Լուրեր էին շրջանառվում այն մասին, որ առևանգվել են նաև ինչ-որ դեմոներ, որոնք Բրայան Ջոնսը պատրաստում էր իր ապագա նախագծի համար, սակայն այդ ժամանակից ի վեր ոչ մի գրառում չի հրապարակվել: Որոշ գողացված իրեր որոշ ժամանակ անց հայտնվել են հավաքածուներում։ Օրինակ Ջոնս Ալեքսիս Քորների նվիրած ժամացույցները Նյու Յորքի Christie՝ s աճուրդում ցուցադրվել են ընդամենը հինգ տարի անց:

Երաժշտի մահին արձագանքել են բազմաթիվ երաժիշտներ։ Փիթ Թաունսենդը The Times պոեմում հրատարակել է «A Normal Day For Brian, A Man Who Died Every Day» Ջիմի Հենդրիքսը ամերիկյան հեռուստատեսությամբ ելույթի ժամանակ նրան երգ է նվիրել, Ջիմ Մորիսոնը The Doors-ից հրապարակել է Ode To L.A. While Thinking Of Brian Jones, Deceased։

Պատասխանելով լրագրողների հարցին Բրայան Ջորջ Հարիսոնը մի անգամ ասաց.«Նա շատ դուր եկավ ինձ, երբ մենք հանդիպեցինք։ Նա լավ տղա էր։ Դուք գիտեք, թե ինչպես է դա տեղի ունենում ոմանց հետ, դուք զգում եք նրանց, զգում եք մտերմություն։ Նա ծնվել է 1942 թվականի փետրվարի 28-ին, ես ծնվել 1943 թվականի փետրվարի 25-ին, նա եղել է խմբի հետ Միքի և Քիտի հետ, ես՝ Ջոնի և Փոլի հետ, մեր միջև ձևավորվել է յուրահատուկ պատկերացում։ Մեր դրույթները նման էին, և ես հաճախ հանդիպեցի Բրայանին, երբ նա դժվար ժամանակներ էր ունենում։ Նա ամեն ինչ կարգին էր, բացառությամբ այն սիրո, որը նա չկարողացավ հաղթահարել։ Ես չեմ կարծում, որ նա ուներ բավարար սեր և փոխըմբռնման։ Նա բարի էր, անկեղծ ու զգայուն, և մենք պետք է հիշենք դա»։

The Rolling Stones-ը համերգ է կազմակերպել Լոնդոնի Հայդ-պարկում 1969 թվականի հուլիսի 5-ին՝ Ջոնսի մահից երկու օր անց։ Համերգը նախատեսված էր մի քանի շաբաթ առաջ և պետք է հանրությանը ներկայացներ նոր կիթառահարին։ Քննադատները խոսել են խմբի հիմնադրի նկատմամբ երաժիշտների անսիրտ լինելու մասին, և ի պատասխան այդ համերգին նվիրված էր Բրայան կրտսերի հիշատակին։ Ելույթից առաջ Ջագերը կարդացել է հատված Պերսի Շելլիի «Adonais» բանաստեղծությունից (Percy Shelley), որը գրվել է Շելլիի ընկեր Ջոն Քիթսի մահվան համար: Խմբի մենեջերը որոշել է բեմի վրա սպիտակ սաղավարտներ թողարկել, որոնք պետք է խորհրդանշեին երաժշտի հոգին, սակայն նրանց մի մասը շոգից մահացել է դեռևս արկղերում, իսկ փրկվածները մի քանի մետր են թռել և ընկել հավաքվածների գլխին: Համերգը սկսվել է զոհվածի՝ Ջոնի Ուինթերի «I' m Yours And I 'm Here» (Johnny Winter) սիրված երգերից մեկի հետ։

Ջոնսը թաղվել է 12 ֆուտ խորության վրա (վանդալիզմը կանխելու համար), և հաղորդվում է, որ նրա դագաղը առատորեն զարդարված էր արծաթով և բրոնզով (որը կասկածի տակ է դնում, քանի որ դագաղը իջեցվել է միայն երկու ծառայողների ձեռքով): Դագաղը նվիրել է երաժիշտ Բոբ Դիլանը։ The Rolling Stones-ը խնդրել է երկրպագուներին չմասնակցել միջոցառմանը. խմբի անդամներից հուղարկավորությանը մասնակցել են միայն Ուոթսը և Ուայմանը: Միք Ջագերը և Մարիաննա Ֆեյթֆուլը այդ ժամանակ էին Ավստրալիայում նկարահանումների ժամանակ և բացատրեցին պայմանագրի պայմանների բացակայությունը: Քիթ Ռիչարդսը և Անիտա Պալենբերգը հրաժարվել են մասնակցել արարողությանը՝ համարելով, որ իրենց ներկայությունը այնտեղ անցանկալի կլիներ:

Քիթ Ռիչարդսն իր կարծիքն է հայտնել Ջոնսի մահվան մասին իր «Կյանք» ինքնակենսագրության մեջ:Ես գիտեի Ֆրենկ Թորոգուդին, մի մարդու, ով «մահվան խոստովանություն» է արել, որ նա սպանել է Բրայանին, խեղդել է լողավազանում, որտեղ նրա մարմինը հայտնաբերվել է մի քանի րոպե անց, երբ այլ մարդիկ տեսել են նրան կենդանի: Բայց ես երբեք չեմ հավատա այդ մահառաջի խոստովանություններին, քանի որ այդ պահին սովորաբար ներկա է մի մարդ, ում նա իբր թե ասել է դա՝ որևէ հորեղբայր, դուստր կամ ինչ-որ մեկը․ մահվանից առաջ նա խոստովանել է, որ սպանել է Բրայանին: Ճիշտ է, թե ոչ, ես չգիտեմ։ Բրայանը ծանր ասթմա ուներ, գումարած նա ընդունում էր մետակվալոն և թուինալ՝ ջրի մեջ սուզվելուց առաջ դա ամենալավ լիցքավորումը չէ։ Բրայանը ունեցել էր լավ տանելիություն դեղերի նկատմամբ, դա չես կարող նրանից խլել։ Բայց դա համեմատեք կորոների զեկույցի հետ, որտեղ ասվում է, որ նա ունեցել է պլեվրիտ, սրտի մեծացում և հիվանդ լյարդ: Չնայած ես միանգամայն կարող եմ պատկերացնել մի սցենար, որտեղ Բրայանն այնքան զզվելի է վերաբերվում Թորոգուդին և նրա շինարար բրիգադին, որոնք աշխատում էին Բրայան տան վրա, ինչը նրանց կատաղության է հասցնում։ Այնպես որ, նա սուզվեց և այլևս ջրի մակերես չբարձրացավ։ Բայց երբ ինչ-որ մեկն ասում է. «Ես ավարտել եմ Բրայանին», ես առավելագույնը կհամաձայնեմ ճանաչել չկանխամտածված սպանությունը։ Դե լավ, գուցե դու նրան հրել ես ջրի տակ, բայց դու ոչինչ չես ծրագրել։ Նույնիսկ շինարարներին հունից հանեց նվնվացող շան տղան։ Կարևոր չէր՝ այնտեղ շինարարներ կային, թե ոչ, նա գտնվում էր իր կյանքի այն կետում, երբ շուրջն անապատ էր։

Երաժշտի հեղանակային իրավունքներ

Ջագերի և Ռիչարդսի պայմանագրի համաձայն, Ջոնսը չի նշվել որպես երգերի հեղինակ: Նա վստահ չէր իր կոմպոզիտորական ունակությունների մեջ, և մինչ օրս միասնական կարծիք չկա երաժիշտների համար նոր նյութի ստեղծման գործընթացում նրա ներդրման վերաբերյալ։

Տարիներ անց The Rolling Stones-ի երկրպագուները բաժանվել են երկու մասի։ Ոմանք այն կարծիքին են, որ Բրայան Ջոնսի ներդրումը զգալիորեն ավելի մեծ է, քան համարվում է, և նրան վերագրում են խմբի շատ վաղ երգերի հեղինակությունը, որտեղ նա նշված չէ որպես համահեղինակ: Մյուսները կարծում են, որ խմբի հնչեղության մեջ կիթառահարի ներդրումը անվիճելի է, սակայն նրա կոմպոզիտորական ունակությունները թույլ չեն տալիս Ջոնսին համարել համահեղինակ։ Ճշմարտությունը հաստատելն այլևս հնարավոր չէ։

Պատմում են, որ, իբր, Էնդրյու Օլդեմի (Andrew Oldham) հետ խմբի առաջին հանդիպման ժամանակ վերջինս ցանկացել է ստեղծագործական միություն ստեղծել Բրայան Ջոնսի և Ջին Փիթնիի (Gene Pitney), ամերիկացի էստրադային երգիչ, կոմպոզիտոր և դաշնակահարի միջև, բայց ինչ-ինչ պատճառներով դա տեղի չի ունեցել։ Բիլ Ուայմանը հարցազրույցներում բազմիցս ասել է, որ չնայած նրան, որ Ջագերը և Ռիչարդսը նախանձախնդիր պաշտպանում էին իրենց հեղինակային կարգավիճակը, նրանք միշտ բաց էին լավ գաղափարների համար. նրա անունը «in Another Land»-ում և «Downtown Suzie»-ում ապացուցում է դա (նույնը նշում էր նաև Ռոն Վուդը (Ron Wood), որը ձայնագրել էր ավելի քան երկու տասնյակ երգերի խմբի հետ)։ Ուայմանը նաև ասել է, որ Ջոնսը «հիանալի և շնորհալի երաժիշտ էր, բայց ոչ երգերի հեղինակ»:

Ներկայում Ջոնսը հեղինակ է միայն երեսուն վայրկյանանոց «Rice Krispies» ջինգլում, որը 196 թվականին ձայնագրվել է Kellogg's ընկերության արտադրանքի գովազդի համար Թոմփսոնի հետ միասին։ Երաժիշտները չեն գովազդել ստեղծագործությունը. դա սովորական պրակտիկա է փողի կարիք ունեցող երաժշտական խմբերի համար։ Այն, որ Ջոնսը հեղինակությունն իրեն է վերագրել, բոլորը չէ, որ ճաշակեցին, քանի որ աշխատանքը համարվում էր համատեղ ջանքերի արդյունք, և եկամուտը հավասարապես բաժանվեց: Հայտնի է խմբի 14 երգերը, որոնց հեղինակը «Nanker Phelge»-ն է, կեղծանունը, որը ցույց է տալիս, որ երգի ուղղագրությանը մասնակցել են թիմի բոլոր երաժիշտները (այդ թվում՝ Ջոնսը)։ 1965-ից հետո երաժիշտները հրաժարվեցին օգտագործել այն։ «Nanker»-ը հորինված բնույթ է, որը ժամանակ առ ժամանակ հիշատակվում էր Ջագերի և Ռիչարդսի կողմից, իսկ «Phelge»-ը իրենց ընկերոջ՝ James Phelge-ի ազգանունը, որի հետ նրանք ժամանակին տուն էին վարձում Edith Grove-ում, 102-ում:

Վիճելի է Ruby Tuesday երգի հեղինակությունը։ Ջոնսի ֆլեյտան հանդիսանում է ստեղծագործության կարևորագույն բաղադրիչներից մեկը՝ Ջեք Նիցշեի դաշնամուրի խմբաքանակի (Jack Nitzsche) և Ռիչարդսի և Ուայմանի կոնտրաբասի խաղի հետ միասին։ Երկրպագուների մի մասը կարծում է, որ Բրայան Ջոնսը հրաժարվել է իրեն որպես հեղինակ նշել։ Երաժիշտները մատնանշում են Ռիչարդսի հեղինակությանը. այդ մասին հայտարարել են Bill Wyman-ը և Գլին Ջոնսը: Ռիչարդսը բազմիցս ասել է, որ այդ երգը գրել է Լոս Անջելեսի հյուրանոցում 1966 թվականի սկզբին, երգի անվանումը վերցվել է հյուրանոցներից մեկի անունով, որտեղ նրանք ստիպված են եղել կանգ առնել ԱՄՆ-ում հյուրախաղերի ընթացքում, իսկ պատմությունը պատմում է խմբի ընկերուհիներից մեկի մասին: Միք Ջագերը Rolling Stone ամսագրին տված հարցազրույցում, որը նվիրված էր խմբի երգերի հեղինակությանը, ասել է այս երգի մասին. «Հրաշալի երաժշտություն և տեքստ, որը ես երբեք չեմ կարող գրել» Մարիաննա Ֆեյթֆուլը պնդում է իր գրքում, որ երգի դրդապատճառը Ջոնսի կողմից հորինվել է որպես միջնադարյան երաժշտության և բլյուզ Սքիփ Ջեյմսի (Skip James) խառնուրդ:

«Արդյոք դուք երգեր եք գրում» հարցին Բրայանը 1965 թվականին պատասխանել է. «Միշտ փորձում էի։ Ես դրանք քիչ չեմ գրել, բայց հիմնականում դրանք բլյուզներ են»։ Սակայն Քիտ Ռիչարդսը պատասխանել է այն հարցին, թե Ջոնսը երբևէ ցույց է տվել իր աշխատանքները խմբին, այսպես. «Դա միակ բանն է, որը նա երբեք չի արել. Բրայանն իր ստեղծագործություններից ոչ մի բան չէր ուզում ցույց տալ խմբի տղաներին, և որքան ես գիտեմ, ոչ մի երգ չի գրել ամբողջությամբ, միայն հատվածներ, այն էլ նա չի ցուցադրել։ Չեմ կասկածում, որ նա ժամեր, օրեր, շաբաթներ էր անցկացնում գրության մեջ, բայց նրա պարանոյան այնքան մեծ էր, որ նա չէր հաղթահարել իրեն և ցույց չէր տվել իր աշխատանքները»։

Հանրային կերպար և լեգենդ

Բրայան Ջոնսը նաև ճանաչում է ստացել որպես իր խռովարարական, անսովոր արտաքինի շնորհիվ ոճի օրենսդիրներից մեկը: Նա եղել է առավել գրավիչ նվագախմբում, նրա վարվելակերպը և իմիջը 60-ականներին ունեցել է զգալի ազդեցություն «Սուինգող Լոնդոն» ոճի վրա։

Բրայանը բարձրահասակ էր (168 սմ), կապույտ աչքերով շիկահեր, և, այնուամենայնիվ, առաջիններից մեկը, որը ձևավորվել է «ռոք աստղի» տիպիկ կերպարը։ Հայտնի են դեպքեր, երբ նա փրկվել է փողոցում իրեն հետապնդող երկրպագուհիներից, ինչպես The Beatles-ի «Դժվար օրվա երեկո» ֆիլմում։

Ջոնսը, ինչպես և Ջագերը, ուներ հստակ արտահայտված քաղաքական դիրքորոշում։ Հարցազրույցի ժամանակ նա հաճախ է արտահայտվել աբորտների և թմրանյութերի որոշ տեսակների օրինականացման օգտին, ինչպես նաև աջակցել է սեռական փոքրամասնությունների իրավունքների շարժմանը: Բրայանը շատ պերճախոս էր, և նրա ինտելեկտը, սոցիալական անարդարության հետ անզիջում անհամաձայնության հետ մեկտեղ, նրան դարձրեց առաջին անգլիական ռոք աստղերից մեկը, որը մասնակցում էր «Բրիտանական ներխուժմանը»:

Psychic TV խմբի «Godstar» երգը նվիրված է երաժշտի մահվանը, ինչպես նաև Ռոբին Հիթչկոկի (Robyn Hitchcock) «Trash» երգը ։

2005 թվականին լույս տեսած «Դուրմանում» ֆիլմը հիմնված է մտացածին իրադարձությունների վրա։

2001 թվականին նրա անունը հիշատակվում է De Phazz խմբի «Death By Chocolate» «Something Special» երգերում։

Նրա մահվան թեմային անդրադարձել է ռուսական «Սպլին» ռոք խումբը՝ Աալկոհոլ» երգով։

Բրայան Ջոնսի անունն օգտագործվում է ամերիկյան հայտնի «Brian Jonestown Massacre» խմբի անվանման մեջ։

Սկավառակագրություն

The Rolling Stones-ի հետ

• The Rolling Stones (1964)
• The Rolling Stones (EP) (1964)
• England's Newest Hit Makers (1964)
• 12 X 5 (1964)
• The Rolling Stones No. 2 (1965)
• The Rolling Stones, Now! (1965)
• Five By Five (EP) (1965)
• Got Live If You Want It! (концертный EP) (1965)
• Out of Our Heads (1965)
• December's Children (And Everybody's) (1965)
• Aftermath (1966)
• (Big Hits)High Tide And Green Grass (1966) (հավաքածու)
• Got Live If You Want It! (album) (1966)
• Between the Buttons (1967)
• Flowers (1967) (сборник)
• Their Satanic Majesties Request (1967)
• Beggars Banquet (1968)
• Through the Past, Darkly (Big Hits Vol. 2) (1969) (հավաքածու)
• Let It Bleed (1969) (играет в треках «Midnight Rambler» и «You Got The Silver»)
• Hot Rocks, 1964-1971 (1972) (compilation)
• More Hot Rocks (Big Hits & Fazed Cookies) (1972) (հավաքածու)
• Singles Collection: The London Years. (1989) (1963—1971 թվականների հավաքածու)
• The Rolling Stones Rock and Roll Circus (1996) (1968 թվականի կենդանի կատարում)
• Forty Licks (2002) (1964—2002 թվականների հավաքածու)

The Beatles-ի հետ

• «Yellow Submarine» (1966) (բեք վոկալ, ձայնային Էֆեկտ)
• «Baby, You’re a Rich Man» (1967) (նվագում է հոբոյ)
• «You Know My Name (Look Up the Number)» ((1970, ձայնագրված է 1967 թվականին) (սակսոֆոն))

The Jimi Hendrix Experience-ի հետ

• All Along the Watchtower (1968) նվագում է պերկուսիա)

Սոլո սկավառակագրություն

• A Degree of Murder (1967) (սաունդթրեք)
• Brian Jones Presents the Pipes of Pan at Joujouka (1971) (ձայնագրված է 1968 թվականին)