Ծառագիտություն

Ծառագիտություն, դենդրոլոգիա (հին հունարեն՝ δένδρον՝ ծառ և λόγος՝ գիտություն), բուսաբանության բաժին, ուսումնասիրում է փայտացողուն բույսերը (ծառ, թփուտ, թփեր), որոնք անտառային բիոգեոցենոզների բաղադրիչ մասն են։

Հետազոտման առարկան

Ծառագիտությունը հետազոտում է ծառաթփային ֆլորան, նրա կազմավորման ու զարգացման առանձնահատկությունները, բնական տարածվածությունը, տեղաբաշխվածությունը։ Բնութագրում է անտառ կազմող հիմնական և երկրորդական տեսակները, դրանց բուսաբանական, անտառաբուծական և դեկորատիվ առանձնահատկությունները, օգտագործման ասպարեզներն ու հեռանկարները։

Պատմություն

Ծառագիտության բնագավառում առաջին աշխատանքները կատարվել են 18-րդ դարի կեսին։ ԽՍՀՄ-ում կազմվել է տեղեկագիրք՝ «Դերեվյա ի կուստարնիկի ՍՍՍՌ» («Деревья и Кустарники CCCP», հ. 1-7, 1949-1965 թթ), որտեղ նկարագրված է ԽՍՀՄ-ում աճող 2883 և 2177 ներմուծված տեսակ, ինչպես նաև ռեգիոնալ մասշտաբի տեղեկություններ են հաղորդվում առանձին հանրապետությունների համար։

ՀԽՍՀ-ում կատարված ծառագիտական ուսումնասիրությունների շնորհիվ բացահայտվել է 42 ընտանիքի և 92 ցեղի պատկանող ծառերի և թփերի 262 տեսակ, որոնք տեղաբաշխված են ըստ հիմնական անտառային զանգվածների՝ Զանգեզուր-Մեղրի, Կենտրոնական գոտի, Հյուսիսային գոտի, Սևանի ավազան։

Անտառ կազմող հիմնական տեսակներն են՝

• Հյուսիսային գոտում՝ հաճարի արևելյան, կաղնի վրացական, կաղնի արևելյան, բոխի կովկասյան, սոճի կովկասյան
• Կենտրոնական գոտում՝ կաղնի արևելյան
• Զանգեզուրում՝ կաղնի արևելյան, բոխի կովկասյան։

ՀԽՍՀ-ում ծառագիտության գծով գիտական աշխատանքները կենտրոնացած են եղել ՀԽՍՀ ԳԱ բուսաբանության ինստիտուտում։

Տես նաև

• Ծառ

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 5, էջ 116)։