Աղվաններ, նախա-դաղստանական լեզվախմբի լեզգինյան ենթախմբի աղվաներենով խոսող ցեղեր[1], Աղվանք երկրի կամ «Աղվանից բուն աշխարհի» անդրածին բնակիչները։

Հելլենիստական դարաշրջանում աղվանական ցեղերն անցել են դասակարգային հասարակության։ Մ.թ.ա. I դարում ձևավորվել է աղվանական ստրկատիրական պետությունը։ Ըստ հույն պատմիչ Ստրաբոնի՝ գեղեցիկ ու բարձրահասակ աղվանները խիզախ պատերազմողներ էին, հիմնականում զբաղվում էին պարզունակ փոխանակային առևտրով։ Հեթանոս աղվանները պաշտել են լուսինը (գլխավոր աստված), արեգակը և այլն։ 370-ական թվականներին Ուռնայր թագավորի օրոք, աղվանները պաշտոնապես ճանաչել են քրիստոնեությունը։ Դաշնակցային և դրացիական դարավոր կապերի մեջ գտնվելով Մեծ Հայքի հետ՝ աղվանները խորապես կրել են նրա ազդեցությունը։ Մեսրոպ Մաշտոցը աղվան Բենիամինի հետ միասին ստեղծեց աղվանական այբուբենը։ Սելջուկ–թուրքերի և մոնղոլ–թաթարների տիրապետության ժամանակներում (XI-XIV դարեր), երբ Մերձկասպյան շրջանները վերածվեցին նորեկ քոչվորների ձմեռային արոտավայրերի, աղվանների մնացորդները ձուլվեցին Ատրպատականից դեպի հյուսիս շարժվող միջինասիական ծագմամբ օղուզա–թուրքմենական ցեղերին։

Ծանոթագրություններ խմբագրել

Արտաքին հղումներ խմբագրել

  Ընթերցե՛ք «աղվաններ» բառի բացատրությունը Հայերեն Վիքիբառարանում։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 1, էջ 263