Մասնակից:ԵՆարինե/Ավազարկղ/13

Ned Kelly

Նեդ Քելլին, ավստրալացի բուշրենջեր էր, հանցագործ, հանցախմբի առաջնորդ և դատապարտված էր ոստիկանների սպանության համար: Վերջին հանցագործություններից մեկում նա հայտնի էր նրանով՝ որ ոստիկանների հետ փոխհրաձգության ժամանակ զրահաբաճկոն էր հագած:

Քելլին ծնվել է բրիտանական Վիկտորիա գաղութում՝ իռլանդացի ծնողներից՝ ութ երեխաներից երրորդը: Նրա հայրը՝ տեղափոխված դատապարտյալ, մահացավ վեց ամսյա բանտարկության ընթացքում՝ թողնելով Քելլիին, ով 12 տարեկան էր՝ որպես տան ավագ տղա: Քելլիներն աղքատ ընտրող ընտանիք էին, ովքեր իրենց ընկալում էին Ջոկատի կողմից ընկճված և որպես Վիկտորիա ոստիկանության կողմից հետապնդումների զոհ: Դեռահաս տարիքում Քելլին ձերբակալվել էր բուշերջեր Հարրի Փաուերի հետ շփվելու համար և երկու ազատազրկման էր ենթարկվել տարբեր հանցագործությունների համար, որոնցից ամենաերկարը եղել է 1871 թվականից մինչև 1874 թվականը՝ ձի գողանալու մեղադրանքով: Ավելի ուշ նա միացել է «Գրետա ամբոխին»՝ թփերի թրթուրների խմբին, որոնք հայտնի են բաժնետոմսերի գողությամբ: 1878 թվականին Քելլիի տանը տեղի ունեցավ առճակատում ոստիկանի հետ, և Քելլին մեղադրվեց սպանության փորձի մեջ: Ետ վերադառնալով իր գործին՝ Քելլին երդվում է վրեժ լուծել իր մորից, ով բանտարկված էր միջադեպում իր մասնակցության համար: Այն բանից հետո, երբ նա, իր կրտսեր եղբայր Դենը և երկու գործընկերներ՝ ՋոԲիրնը և Սթիվ Հարթը, գնդակահարեցին երեք ոստիկանի, Վիկտորիայի կառավարությունը նրանց օրենքից դուրս հայտարարեց:

Քելլին և նրա հանցախումբը երկու տարի խուսափեցին ոստիկանությունից: Ավազակախմբի հանցավոր գործունեությունը ներառում էր հարձակումներ Եվրոպայում և Ջերիլդերիում, ինչպես նաև Ահարոն Շերիթի սպանությունը՝ մարդ, ով դարձավ ոստիկանության տեղեկատու: Մանիֆեստային նամակ-ում Քելլին, որը դատապարտում է ոստիկանությանը, Վիկտորիայի կառավարությանը և Բրիտանական կայսրությանը, ներկայացնում է իր պատմությունը՝ օրենքին չենթարկվելուն հաջորդող իրադարձությունների վերաբերյալ: Իր ընտանիքի և գյուղի աղքատների համար արդարություն պահանջելով՝ նա սպառնաց ծանր հետևանքներով իրեն մարտահրավեր նետողների համար: 1880 թվականին, երբ Քելլիի փորձերը՝ շեղել գծերը և դարանակալել ոստիկանական գնացքը, ձախողվեց, նա և իր ավազակախումբը, որոնք զրահաբաճկոններով, վերջնական հրազենային մարտ ունեցան ոստիկանության հետ Գլենրովանում: Ոստիկանները ծանր վիրավորել և գերեվարել են միակ փրկված Քելլին: Չնայած այն հանգամանքին, որ հազարավոր կողմնակիցներ մասնակցում էին հանրահավաքներին և ստորագրում նրա ներման միջնորդությունը, Քելլին դատապարտվեց, մեղավոր ճանաչվեց և մահապատժի դատապարտվեց կախաղանի միջոցով, որն անցկացվում էր Հլդին Մելբուռնի Գալլում: Նրա վերջին խոսքերն էին՝ «Այսպիսին է կյանքը»:

Պատմաբան Ջեֆրի Սերլը Քելլիին և նրա հանցախմբին անվանել է «անօրինականության սահմանների վերջին դրսևորումը բարձր կազմակերպված և կրթված հասարակության մեջ, վերջին բողոքը հզոր թփի դեմ, որն այժմ երկաթե ռելսերով կապված է Մելբուռնին և աշխարհին»: Նրա մահից մեկ դար անց Քելլին դարձել է ՙ«հերոս», որը ոգեշնչել է արվեստի և ժողովրդական մշակույթի բազմաթիվ գործեր և դարձել է ավելի շատ կենսագրությունների առարկա, քան ցանկացած այլ ավստրալացի: Քելլին շարունակում է վիճաբանություններ առաջացնել իր երկրում: Ոմանք նրան համարում են Ռոբին Հուդի ավստրալական համարժեքը, ոմանք էլ համարում են ոճրագործ մարդասպան, ով արժանի չէ ժողովրդական հերոսի կարգավիճակին: Լրագրող Մարտին Ֆլանագանը գրել է. «Նեդին լեգենդ դարձնողը այն չէ, որ բոլորը նրան տեսնում են նույնը, այլ այն է, որ բոլորը տեսնում են նրան: Հորիզոնում գտնվող անտառային հրդեհի նման, որն իր կարմիր փայլը գցում է գիշերը»:

Ընտանիքի նախապատմությունը և վաղ կյանքը

Քելլիի հայրը՝ Ջոն Քելլին (հայտնի որպես «Րեդ»), ծնվել է 1820 թվականին Մոյգլասում՝ Իռլանդիայի Քեշել շրջանի մոտ: 21 տարեկանում մեղավոր է ճանաչվել երկու խոզերի գողության մեջ և տեղափոխվել Փրինս Ռեջենտ՝ 1842 թվականի հունվարի 2-ին հասնելով Հոբարտ Թաուն, Վան Դիմենի երկիր (այժմ՝ Թասմանիա նահանգ, Ավստրալիա: 1848 թվականի հունվարի 11-ին ազատության վկայականը ստանալուց հետո Րեդ Քելլին տեղափոխվեց Վիկտորիա և աշխատանք գտավ Ուոլան Ուոլանում՝ Ջեյմս Քուինի ֆերմայում: Հետագայում նրա ուշադրությունը շեղվեց դեպի ոսկու փորումը, որի ընթացքում նա հաջողություն ունեցավ և կարողացավ գնել փոքր անշարժգ ույք £615-ով Բևերիջում՝ Մալբուրնից հյուսիս:

Քելիի մանկության տունը, որը կառուցել է նրա հայրը Բևերիջում 1859 թվականին

1850 թվականի նոյեմբերի 18-ին՝ 30 տարեկան հասակում, երիտասարդ Րեդ Քելլին ամուսնացավ իր գործատուի 18-ամյա դուստր Էլեն Քուինի հետ, Սուրբ Ֆրանցիսկոս եկեղեցում՝ հայր Ջերարդ Ուարդի կողմից: Զույգը հետագայում իր ուշադրությունը սևեռեց ոսկի փորելու վրա և բավականաչափ վաստակեց, որպեսզի գնի մի փոքրիկ տարածք Բևերիջում, որը գտնվում է Մելբուռնից հյուսիս։

Էդվարդ («Նեդ») Քելլին ծնողների երրորդ երեխան էր,որը կրում էր Րեդի ամենամոտ եղբոր անունը: Նրա ծննդյան ճշգրիտ ամսաթիվը հայտնի չէ, բայց հավանաբար եղել է 1854 թվականի դեկտեմբերին: Նեդ Քելլին, հավանաբար, մկրտվել է Օգոստինյան քահանա Չարլզ Օ'Հիի կողմից, ով նաև կատարել է վերջին ծեսերը Քելլիի մահապատժից առաջ: Րեդը և Էլենը ունեին ևս յոթ երեխա՝ Մերի Ջեյնը (ծնված 1851 թ., մահացավ որպես երեխա 6 ամսական հասակում), Էնին (հետագայում՝ Էննի Գուն) (1853-1872), Մարգարեթ (հետագայում՝ Մարգարետ Սքիլիոն) (1857-1896), Ջեյմս («Ջիմ», 1859-1946), Դանիել («Դան», 1861-1880), Քեթրին («Քեյթ», հետագայում՝ Քեյթ Ֆոսթեր) (1863-1898) և Գրեյս (հետագայում՝ Գրեյս Գրիֆիթս) (1865-1940)։

Նեդը առաջին անգամ ներկայացավ Բևերիջում դատարան՝ ութ տարեկան հասակում վկայություն տալով իր հորեղբոր՝ Ջիմ Քելլիի օգտին, ով դատապարտվել էր անասունների գողության համար: Ընտանիքը չի բարգավաճում Բևերիջում, և Րեդը սկսեց շատ խմել:

11 տարեկանում Քելլին փրկեց մի երիտասարդ տղայի գետում խեղդվելուց և արժանացավ այս կանաչ պարկի՝ ի նշան նրա քաջության: Քելլին իր զրահի տակ դրել է զրահը Գլենրոուանում իր վերջին կանգառի ժամանակ: Այն մնում է ներկված նրա արյունով։ (Բենալլայի թանգարան)

1864 թվականին ընտանիքը տեղափոխվեց Ավենել՝ Սեյմուրի մոտ, որտեղ շուտով գրավեցին տեղի ոստիկանության ուշադրությունը։ Երեխա հասակում Քելլին սովորել է հիմնական դպրոցում և ծանոթացել հանցագործունեության հետ: Ավենելում նա վտանգեց իր կյանքը՝ մեկ այլ տղայի փրկելու համար՝ Հյուզ Քրիքում խեղդվելուց, տղայի ընտանիքն էլ նրան տվեց կանաչ ժապավեն, որը նա կրում էր զրահի տակից՝ 1880 թվականին ոստիկանության հետ վերջին հանդիպման ժամանակ:

1865 թվականին Րեդը բանտարկվեց այն բանի համար, որ նրա մոտ միս կար, որի համար նա չէր կարող հաշվետու լինել: Չկարողանալով վճարել քսանհինգ ֆունտ տուգանք, նա ազատազրկվեց վեց ամսով: Ազատ արձակվելուց հետո Րեդը շատ էր խմում, ինչը վերջնականապես մահացու ազդեցություն ունեցավ նրա առողջության վրա: 1866 թվականի նոյեմբերին նրա մարմինը սկսեց ուռչել ջրծաղիկից և նա մահացավ Ավենելում 1866 թվականի դեկտեմբերի 27-ին:

Հաջորդ տարի Քելլիները տեղափոխվեցին Գրետա՝ հյուսիս-արևելյան Վիկտորիա, Քուինների և նրանց հարազատների մոտ՝ Լլոյդների հետ ամուսնությամբ: 1868 թվականին Նեդի հորեղբայրը՝ Ջիմ Քելլին, դատապարտվեց հրկիզման համար՝ հրկիզելով վարձակալած տարածքը, որտեղ բնակվում էին Քելլիները և Լլոյդներից մի քանիսը։ Ջիմ Քելլին դատապարտվել է մահապատժի, սակայն հետագայում դա փոխարինվել է 15 տարվա ծանր աշխատանքի։

Ընտանիքը շուտով վերցրեց մի փոքրիկ ֆերմա Գրետայի մոտ գտնվող Eleven Mile Creek-ում: (Ֆերման վարձակալվել է կառավարությունից՝ հողային օրենքի համաձայն՝ ընտանիքին հնարավորություն տալով գնել, երբ հողը հաջողությամբ մաքրվի և մշակվի, և այլ պայմանները բավարարվեն: Ֆերմայի այս տեսակը հայտնի էր որպես «սելեկցիոն», իսկ այն վարձակալողները՝ «սելեկտորներ»: Քելլիի ընտրությունը, հավանաբար, հարմար չէր հաջողակ գյուղատնտեսության համար, և Էլենը լրացրեց իր եկամուտը՝ ճանապարհորդներին կացարան առաջարկելով և ալկոհոլ ապօրինի վաճառելով:

Վերելք դեպի վատ համբավ

Հանցագործություն Հարրի Փաուերի հետ

1869 թվականին, տասնչորս տարեկան հասակում, Քելլին հանդիպեց իռլանդական ծագումով Հարի Փաուերին (նույն անունը՝ Հենրի Ջոնսոն), տեղափոխված դատապարտյալին, ով Մելբուռնի Փենթրիջ բանտից փախչելուց հետո դիմեց դեպի հյուսիս-արևելյան Վիկտորիա թփուտներ: Քելլիները կազմեցին նրա համախոհների ցանցի մի մասը, և 1869 թվականի մայիսին Նեդը դարձավ նրա անխնա հովանավորը: Ամսվա վերջում նրանք փորձեցին ձիեր գողանալ Մանսֆիլդի կալվածատեր Ջոն Ռոուի սեփականությունից՝ որպես Woods Point-Mansfield ոսկե ուղեկցորդը թալանելու ծրագրի մի մաս: Նրանք հրաժարվեցին գաղափարից և նորից փախան մացառ այն բանից հետո, երբ Ռոուն կրակեց նրանց վրա, և Քելլին ժամանակավորապես խզեց իր կապը Փաուերի հետ:

Օրենքի հետ Քելլիի առաջին բախումը տեղի ունեցավ 1869 թվականի հոկտեմբերի կեսերին՝ ԱհՖուկի չինական խոզերի և թռչունների առևտրի պատճառով: Ֆուկի խոսքերով, երբ նամ եքենայով անցնում էր Քելլի ընտանիքի տան մոտով, Նեդը թափահարեց երկար փայտը և իրեն հայտարարեց բուշրենջեր՝ նախքան նրա 10 շիլլինգ թալանելը: Ֆուկնն այնուհետև մեկնեց Բենալլա՝ խոսելու սերժանտ Ջեյմս Ուիլանի հետ կատարվածի մասին, ով, ըստ ծառայակիցների, «գիտելիքների կատարյալ հանրագիտարան» էր Քելլիի և նրանց հանցավոր գործունեության մասին: Հաջորդ առավոտյան Ուելանը հետապնդեց Քելլիին Գրետայի մոտակայքում և նրան տարավ Բենալա, որտեղ հաջորդ օրը նա դատարանում ցուցմունք տվեց, որ Ֆուկը վիրավորեց իր քրոջ Էննիին՝ ջուր տալու համար, երբ նա, որպես ճանապարհորդ, խմելու բան խնդրեց: Հետո, ըստ լեգենդի, Ֆուկը փայտով ծեծեց Նեդին այն բանից հետո, երբ նապաշտպանեց քրոջը: Էննին և վկաների երկու հարազատները հաստատեցին Նեդի պատմությունը: Քանի որ այլ վկաներ չկային, հոկտեմբերի 26-ին մեղադրանքը հանվեց, և Քելլին ազատ արձակվեց:

Քելլին հաշտվեց Փաուերի հետ 1870 թվականի մարտին, և հաջորդ ամսվա ընթացքում զույգը մի շարք զինված կողոպուտներ կատարեց, երբ ոստիկանությունը փորձում էր գտնել նրանց և բացահայտել Փաուերի երիտասարդ հանցակիցը: Ապրիլի վերջին մամուլը Քելլին անվանեց որպես մեղավոր, իսկ մի քանի օր անց նա բռնվեց ոստիկանության կողմից և սահմանափակվեց Բիչվորթ Գոլում: Քելլին դատարան է դիմել երեք առանձին կողոպուտի մեղադրանքով, որոնցից առաջին երկուսը մերժվել են, քանի որ տուժողներից ոչ մեկը չի կարողացել դրականորեն ճանաչել նրան: Երրորդ մեղադրանքով զոհերը նույնպես չեն կարողացել ճանաչել Քելլիին, սակայն տեսուչներ Նիկոլասը և Նապաստակը իրականում մերժել են նրան ճանաչելու հնարավորությունը: Փոխարենը, Նիկոլասը դատավորին ասաց, որ Քելլին համապատասխանում է նկարագրությանը և խնդրեց, որ իրեն դատի տանեն: Նրան ուղարկեցին Մելբուռն, որտեղ նա անցկացրեց հանգստյան օրերը կողպեքի մեջ, նախքան տեղափոխվելը Կինետոն՝ դատարանի առջև կանգնելու համար: Դատարանում ապացույցներ չեն ներկայացվել, և մեկ ամիս անց նա ազատ է արձակվել։ Պատմաբանները հակված են անհամաձայնության այս դրվագի շուրջ. Մյուսները կարծում են, որ Քելի ընտանիքը վախեցրել է վկաներին՝ ստիպելով նրանց չցանկանալ վկայություն տալ: Նույնականացման բացակայության մեկ այլ գործոն կարող էր լինել այն, որ վկաները Փաուերի հանցակցին նկարագրել էին որպես «կիսակաստա» (աբորիգեն և եվրոպական ծագում ունեցող մարդ): Այնուամենայնիվ, ոստիկանությունը կարծում էր, որ դա Քելլիի անլվա մնալու արդյունքն է:

Փաուերը հաճախ ճամբարում էր Գլենմոր կայարանում՝ Քելլիի մորական պապի՝ Ջեյմս Քուինին պատկանող մի մեծ սեփականություն, որը գտնվում էր Քինգ գետի գլխավերևում: 1870 թվականի հունիսին, երբ հանգստանում էր լեռան վրա ծածկի տակ, Փաուերը գերեվարվեց ոստիկանության հետախուզության կողմից: Փաուերի ձերբակալությունից հետո համայնքում լուրեր տարածվեցին, որ Քելլին տեղեկացրել է իր մասին: Քելլին հերքեց այդ լուրը և նամակում, որը պարունակում է իր ձեռագրի միակ պահպանված օրինակը, նա դիմում է սերժանտ Ջեյմս Բաբինգթոնին օգնության համար՝ ասելով, որ բոլորը իր վրա նայում են որպես սև օձ: Տեղեկացնողը պարզվեց, որ Քելլիի հորեղբայրն է՝ Ջեք Լլոյդը, ով £500 է ստացել աջակցության համար: Այնուամենայնիվ, Քելլին նաև տեղեկություններ էր տվել, որոնք հանգեցրել են Փաուերին ձերբակալելուն, և հնարավոր է, որ նրա դեմ մեղադրանքները հանվեն այս տեղեկատվության դիմաց։ Փաուերը միշտ կարծում էր, որ Քելլին պատասխանատու է դավաճանության համար։

Զեկուցելով Փաուերի հանցավոր կարիերայի մասին՝ Բենալլա Էնսայնը գրել է.

Նրա օրինակի ազդեցությունն արդեն այն էր, որ մեկ երիտասարդի ներքաշեց հանցագործության մեջ, և եթե դա արագչ դադարեցվի, երիտասարդ Քելլին կվերածվի հասարակության բացահայտ թշնամու:

Ձիերի գողություն, հարձակում և բանտարկություն

1870 թվականի հոկտեմբերին առաքիչ Ջերեմի ՄաքՔորմակիը մեղադրեց Քելլիի ընկրեներից մեկին՝ Բեն Գուլդին, իր ձիու գողության մեջ: Գուլդը գրել էր մի անպարկեշտ նամակ ՄաքՔորմակի անզավակ կնոջը, որի հետ դրել էր նաև երկու հորթի ամորձիներ: Քելլին փոխանցել էր այդ նամակը իր զարմիկներից մեկին, որպեսզի նա տար այն կնոջը: Երբ նույն օրը ՄաքՔորմակը հանդիպեց Քելլիին, Քելլիին հարվածեց վերջինիս և դրանով իսկ տապալեց նրան: Քելլին ձերբակալվեր էր նամակի ուղարկման մեջ մասնակցություն ունենալու և ՄաքՔորմակիի վրա հարձակվելու համար: Նրա դատապարտվել էր երեք ամիսների ծանր աշխատանքի:

Քելլին ազատվեց Բիչվորթ բանտից հինգ շաբաթ շուտ՝ 1871 թվականի մարտի 27-ին և վերադարձավ Գրետա: Երեք շաբաթ անց ձիապան Իսայա “Վայրի” Րայթը ժամանեց քաղաք: Րայթն այցելեց Քելլիի առանձնատուն տեսնելու իր ընկերոջը՝ Ալեքս Գաննին, շոտլանդացի հանքափորին, ով ամուսնացել էր Քելլիի ավագ քրոջ հետ: Րայթը պլանավորել էր վերադառնալ Մենսֆիելդ իր կողմից վերցված ձիով, բայց հաջորդ առավոտ նա պարզեց որ ձին կորել է: Գաննը նրան տրամադրեց իր ձիերից մեկը խոստանալով, որ եթե գտնի ձիուն կպահի մինչև Րայթի վերադարձը: Րայթի մեկնումից քիչ անց Գաննը և նրա հարևան Ուիլլիամ Բրիքի Ուիլլիամսոնը գտան ձիուն: Հետագայում Քելլին տարավ ձիուն Վանգարրատտա, որտեղ էլ մնաց չորս օր: 1871 թվականի ապրիլի 20-ին վերադարձի ճանապարհին Քելլիի ճանապարհը կտրեց Կոնստեբլ Էդվարդ Հոլլը, ով կասկածում էր Քելլիին ձիու գողության մեջ: Նա տարավ Քելլիին իր հետ ոստիկանության բաժանմունք պատճառաբանելով որ նա ունի որոշ թղթեր ստորագելու: Երբ Քելլին փորձեց հեռանալ, Հոլլը ցանկացավ բռնել Քելլիի վզից և ստիպողաբար տանել նրան, բայց ձախողվեց: Երբ Քելլին սկսեց ընդդիմանալ ձերբակալմանը, Հոլլը հանեց իր ատրճանակը և փորձեց վնասել նրան, բայց արձակված երեք գնդակներն էլ դիպուկ չէին: Այնուհետև Քելլիին հաջողվեց ճնշել Հոլլին, և ինչպես նա է ասում, նրան հաջողվեց «թամբել Հոլլին և նրա ազդրերի մեջ ինչ-որ բան մցրեց» ինչից էլ Հոլլը մռնչում էր ինչպես հորթը երբ նրա վրա հարձակվում են շները: Քելլիին յոթ անցորդների միջոցով հնազանդեցնելուց հետո Հոլլն ատրճանակով այնքան հարվածեց Քելլիի գլխին, որ նրա գլուխը վերածվեց «հում և արնոտ մսի կտորի»:

Թեև Քելլին շարունակում էր պնդել որ նա տեղյակ չի եղել, որ ձին բացի Րայթից պատկանել է նաև այլ մարդկանց, Քելլին և Գաննը ձերբակալվել էին ձիու գողության համար: Երբ պարզվեց որ ձիու գողության ժամանակ Քելլին դեռ եղել է Բիչվորթ բանտում, հայտարարվեց որ նրանք ձերբակալվել են ձին ուժով վերցնելու համար: Քելլին և Գանը դատապարտվել էին երեք տարվա ազատազրկման և ծանր աշխատանքների: Թեև մայիսի 2-ին Րայթը խուսափեց ազատազրկումից և կատարեց փախուստի փորձ ոստիկանության հետ փոխհրաձգությունից հետո, այնուամենայնիվ նա ձերբակալվեց հաջորդ օրը և ձիու գողության համար դատապարտվեց 18 ամսվա ազատազրկման:

Քելլին իր պատիժը կրեց Բիչվորթ բանտում, հետո լավ պահվածքի համար տեղափոխվեց Մելբուռնի մոտակայքում գտնվող HM Prison Pentridge բանտ: 1873 թվականի հունիսի 25-ին Քելլիին տեղափոխեցին Սակրամենտո բանտ, որը գտնվում էր Ուիլլիամսթոնի մոտակայքում: Մի քանի ամիս անց նա վերադարձավ Փենթրիջ և վեց ամիս շուտ՝ 1874 թվականի փետրվարի 6-ին լավ վարքագծի համար նրան ազատ արձակեցին: Այդ նույն ամսվա ընթացքում Քելլիի մայրը Էլլենը նորից ամուսնացավ ամերիկացի Ջորջ Քինգի հետ և լույս աշխարհ բերեց երեք երեխաների՝ Քինգը, Քելլին և Դեն Քելլին, ովքեր հետագայում զբաղվեցին անասնապահությամբ:

Րայթի հետ իր հաշիվները պարզելու համար Քելլին 1874 թվականի օգոստոսի 8-ին Բիչվորթի Իպերիալ հյուրանոցում Րայթի հետ ունեցավ բռնցքամարտ: Քելլին հաղթեց քսան ռաունդներից հետո և ոչ պաշտոնական կերպով հայտարարվեց այդ շրջանի բռնցքամարտի չեմպիոն: Շուտով Մելբուռնի լուսանկարիչը Քելլիին բռնցքամարտիկի դիրքով լուսանկարեց: Րայթը դարձավ Քելլիի մոլի երկրպագուն ու աջակիցը: 

Ուիթթիի թալանը

Բանտից ազատվելուց հետո Քելլին աշխատել է անտառափողի վրա, ապա ՝ շինարարի ։ 1877 թվականի սկզբին նա միացավ իր խորթ հորը ձիերի գողության կազմակերպված գործողությանը Ռայթի, Բրիկի Ուիլյամսոնի, Ջո Բիրնի, Ահարոն Շերրիտի, Ալեն Լոուրիի և Ալբերտ Սաքսոնի հետ։ Քելլին հետագայում պնդում էր, որ խումբը 280 ձի է գողացել ։

Այս խմբից մի քանիսը պատկանում էին նաև Գրետա Մոբին՝ «բուշ լարիկինների» խմբավորմանը, որը որդեգրեց հագուստի յուրահատուկ «ֆլեշ» ձև: Գրետա մոբը ներառում էր նաև Նեդի եղբայրները՝ Ջիմը և Դենը, և նրա զարմիկներ Թոմ և Ջեք Լլոյդները։

Mugshot of Kelly, aged 15

1877 թվականի սեպտեմբերի 18-ին Բենալլայում Քելլին հարբած վարել է հետիոտնի համար նախատեսված վայրում և դրա համար մեկ օրով ձերբակալվել: Հաջորդ օրը, երբ չորս ոստիկաններ ուղեկցում էին նրան, Քելլին փախավ ոստիկաններից և պատսպարվեց կոշկակարի խանութում: Ոստիկաններն ու խանութի տերը փորձում էին բռնել Քելլիին և հագցնել ձեռնաշղթաներ, բայց ապարդյուն: Այս պայքարի ընթացքում պատռվեց Քելլիի տաբատը: Փորձելով ենթարկեցնել Քելլիին և օգտվելով Քելլիի պատռված տաբատից, ծագումով իռլանդացի Կոնստեբլ Թոմաս Լոնիգանը, ում հետագայում Քելլին սպանեց Սթրինգիբարք Քրիքում, բռնեց և սեղմեց նրա ամորձիները: Պայքարի ընթացքում ներս եկավ մի ջրաղացպան և տեսնելով այս ամենը ոստիկաններին ասաց «Դուք պետք է ամաչեք ձեր պահվածքից»: Այնուհետև նա փորձեց հանդարտեցնել իրավճիկան ու համոզեց Քելլիին հագնել ձեռնաշղթաները:

1877 թվականի օգոստոսին Քելլին, նրա խորթ հայր Ջորջ Քինգը և մի քանի համախոհներ առևանգել են 11 ձիեր, որոնք պատկանում են Ջեյմս Ուիթթիին, որը հարուստ է տեղի անասնապահությամբ: Քելլին փոխել է ձիերի խարանը և վաճառել դրանցից վեցը Ուիլյամ Բաումգարտենին ՝ Բարնաբարտում ձիավաճառին, Նոր Հարավային Ուելսի հետ սահմանից ոչ հեռու: Սեպտեմբերի 26-ին ձիերը ներառվել են գողացված իրերի ցանկում, և ոստիկանությունը հետաքննություն է սկսել: Նոյեմբերի 10-ին Ուիլյամ Բաումգարտենը և նրա եղբայր Գուստավը ձերբակալվել էին գողացված ձիերի վաճառքի համար, և ոստիկանությունը դուրս է եկել Քելլիի հետքի վրա: Քելլիի ձերբակալության օրդերը «Ուիթիի գողության» կապակցությամբ տրվել է 1878 թվականի մարտին, իսկ ապրիլի 5-ին տրվել է նրա կրտսեր եղբայր Դենին կալանավորելու ևս մեկ օրդեր: Քելլիի խորթ հայրն անհետացել է, և նրան այլևս ոչ ոք չի տեսել ։

Քելլին այս միջադեպի մասին հետագայում ասել է. «Ձերբակալության այս փորձի ընթացքում Ֆիցպատրիկը փորձեց բռնել իմ ոտքից, ինչի հետևանքով էլ պատռեց իմ կոշիկը: Ձեռքի ճշգրիտ մի հարվածով ես ուղարկեցի նրան դեպի պատը և այդ հարվածի նրա հետագա իմ ընտանիքի և իմ հանդեպ նրա վարվելաձևի պատճառն էր:»

Արդյունքում հաղորդվում է, որ Քելլին կանխատեսել էր այն հանցանքը, որը նրան հասցնելու էր մահապատժի, և Լոնիգանին ասել էր, «Ես դեռ երբեք չեմ կրակել մարդու վրա, բայց եթե մի օր անեմ, Աստված ինձ օգնական, դու կլինես առաջինը:»

Քելլին մեղադրվեց հարբած լինելու և ոստիկանների վրա հարձակվելու համար: Որպես պատիժ նա վճարեց երեք ֆունտ և մեկ շիլլինգ ոստիկանների պատռված հագուստի համար:

1877 թվականի հոկտեմբերին Գուստավ և Ուիլլիամ Բոմգարթենները ձերբակալվեցին Քելլիին գողացած ձիեր տալու համար: Գուստավն ազատ արձակվեց, բայց Ուիլլիամը 1878 թվականին չորս տարով ազատազրկվեց և իր պատիժը կրեց Մելբուռնի փենթրիջ բանտում:

Ֆիցպատրիկի միջադեպ

Իրադարձությունների ընթացքի Ֆիցպատրիկի տարբերակը

1878 թվականի ապրիլի 15-ին, Կոնստեբլ Սթրաչան, Գրետայի ոստիկանության բաժնի պետը, իմացավ որ Քելլին ոչխարների խուզման համար նախատեսված վայրում էր և շտապեց բռնելու նրան: Քանի որ անօրինականությունը լայնորեն տարածված էր Գրետայում, հայտնի էր որ ոստիկանությունն առանց հսկողության թողնել չի կարելի, այդ իսկ պատճառող Կոնստեբլ Ալեքսանդր Ֆիցպատրիկը, ով Քելլիների նման ուներ իռլանդական ծագում, նշանակվեց փոխարինող: Ֆիցպատրիկը տեղյակ էր Դեն Քելլիի ձերբակալման օրդերի մասին և նա իր ենթասպայի հետ Բենելլայում քննարկեց Դեն Քելլիի տուն մտնելու և նրան ձերբակալելու մասին գաղափարը: Ենթասպան համձջայնեց բայց հորդորեց Ֆիցպատրիկին զգույշ լինել: Նրան հրամայվել էր մեկնել Գրետա՝ անցնելով Ուիլթոնով, որտեղ էլ նա մնաց հյուրանոցում և այդտեղ մեկ շիշ բրենդի և լիմոնադ խմեց:

Չգտնելով Դենին տանը, Ֆիցպատրիկը մնաց Քելլիի մոր և ընտանիքի այլ անդամների հետ մի զրույցի շուրջ գրեթե մեկ ժամ: Ըստ Ֆիցպատրիկի, նա լսեց թե ինչպես են փայտ կոտրատում, և գնաց ստուգելու արդյոք գործողությունը լիցենզավորված է թե ոչ: Այդ տղամարդը, ով Ուիլլիամ «Բրիքի» Ուիլլիամսոնն էր, պնդեց որ նա լիցենզիա պետք է ունենա միայն արքայական հողի տարածքում փայտահատում կատարելու դեպքում:(Ինչպես պնդում է Ուիլիամսոնը նա իր սեփական տարածքում էր՝ Քելլիների տանից մեկ մղոն հեռու)

Այնուհետև Ֆիցպատրիկը նկատեց 2 ձիավորների, ովքեր մոտենում էին տանը, որը նա քիչ առաջ լքել էր: Այդ մարդիկ Դեն Քելլին և նրա փեսա Բիլլ Սկիլլիոնն էին: Ֆիցպատրիկն այնուհետև վերադարձավ տուն և իրականցրեց ձերբակալությունը: Դենը խնդրեց ճաշել տանը նախքան բանտ ճանապարհվելը: Կոնստեբլը համաձայնվեց և կանգնեց Դենի կողքին: Մինչ Կոնստեբլը հսկում էր Դեն Քելլիին, ներս մտավ Դենի ավագ եղբայրը՝ Նեդը և ատրճանակով կրակեց նրա ձախ ձեռքի դաստակից մի քանի մատ վերև հատվածի վրա: Նույն պահին Էլլեն Քելլին՝ Դենի մայրը, կրակի համար նախատեսված բահով հարվածեց Ֆիցպատրիկի գլխին և դրանով իսկ տապալեց նրան:

Ֆիցպատրիկն ասում էր, որ բացի Քելլիի մորից բոլորը զինված էին ատրճանակներով, և որ Քելլին կրակել է նրա ձախ ձեռքի վրա, իսկ Էլլեն Քելլին ածուխի բահով հարվածել է նրա սաղավարտին:

Գիտկցության գալով Նեդ Քելլին դանակի միջոցով հանեց արձակված փամփուշտը, որպեսզի ոչ մի ապացույց չլինի կրակոցի վերաբերյալ, այնուհետև ստանալով Ֆիցպատրիկի չբարձրաձայնելու հարձակվողների անունների խոստումը, նրան թույլ տրվեց հեռանալ տանից: Մոտ մեկ մղոն գնալուց հետո նա նկատեց, որ երկու ձիավորներ հետապնդում են նրան, բայց և այնպես նրան հաջողվեց ազատվել նրանցից, ստիպելով ձիուն ավելի արագ վազել, և նա հանգրվանեց Ուինթոն հյուրանոցում, որտեղ նրան օգնեց հյուրանոցի մենեջերը:Այստեղ նրան առաջարկեցին բրենդի և լիմոնադ, որոնցից նա սկզբում հրաժարվեց, բայց ի վերջո համաձայնեց վերցնել խմիչքներից մեկը: Արդեն ապահովության մեջ նա այլևս իմաստ չէր տեսնում իր խոստումը պահելու մեջ և դրա մասին տեղեկացրեց իր ղեկավարին Բենալլա հասնելուն պես:

Իրադարձությունների ընթացքի Քելլիի տարբերակը

«Վկան, որը կարող է ապացուցել Ֆիցպատրիկի կեղծիքը, կարելի է գտնել գովազդի միջոցով, և եթե դա չարվի, անմիջապես սարսափելի աղետներ կհետևեն: Ֆիցպատրիկը ավելի մեծ սպանության պատճառ կդառնա աճող սերնդի համար, քան Սուրբ Պատրիկը Իռլանդիայի օձերի և դոդոշների համար: Որովհետև եթե ես թալանել, թալանել, հոշոտել և սպանել եմ այն ​​ամենը, ինչ հանդիպել եմ, իմ կերպարը չէր կարող ավելի սև ներկվել, քան հիմա, բայց փառք Աստծո, իմ խիղճը նույնքան մաքուր է, որքան ձյունը Պերուում»:

— Քելլին մի նամակում, որը ուղարկվել է տեսուչ Ջոն Սադլեյրին և խորհրդարանական Դոնալդ Քեմերոնին, 1878 թվականի դեկտեմբերին

Իր մահապատժից երեք ամիս առաջ տեղի ունեցած հարցազրույցի ժամանակ Քելլին ասաց, որ միջադեպի ժամանակ եղել է տանից 200 մղոն հեռու, և ըստ նրա, նրա մայրը հարցրել է Ֆիցպատրիկին արդյոք նա ունի ձերբակալման օրդեր, ինչին էլ ստացնալով միայն հեռագրի առկայության մասին պատասխան ասել է, որ Դենը պարտավոր չէ մեկնել նրա հետ: Դրան ի պատասխան հանելով իր ատրճանակը Ֆիցպատրիկն ասել է. «Եթե դու խառնվես այս ամենին, ես քո գլուխը ցրիվ կտամ»: Նրա մայրը պատասխանել է. «Դու այդպես չէիր կարողանա կառավարել քո ատրճանակը, եթե Նեդն այստեղ լիներ»: Այնուհետև Ֆիցպատրիկին շեղելու մտադրությամբ Դենն ասաց, որ Նեդը գալիս է տան ուղղությամբ: Ձևացնելով թե նա պատուհանից դուրս նայում է Նեդին, Դենին հաջողվեց անկյունը գցել Ֆիցպատրիկին, վերցնել նրա ատրճանակը և առանց վնասելու բաց թողնել նրան:

1879 թվականին Նեդի քույրը՝ Քեյթը, ով դեպքի ժամանակ 14 տարեկան էր, հայտարարեց, որ Քելլին կրակել է Ֆիցպատրիկի վրա այն բանից հետո, երբ ոստիկանը սեռական ոտնձգություն է կատարել նրա հետ։ Քելլիին բռնելուց հետո, մի լրագրող հարցրեց նրան արդյոք Ֆիցպատրիկը փորձել էր իրեն ազատ պահել նրա քրոջ՝ Քեյթի հետ, ինչին էլ Քելլին պատասխանել է. «Ոչ, դա հիմար պատմություն է, Վիկտորիան նրան չէր պահի»:

Քելլին պնդում էր, որ նա այդտեղ չի եղել և, որ Ֆիցպատրիկը վնասել էր ինքն իրեն: Քենելլին, ով հետագայում հարցաքննել էր Քելլի մյուս եղբորը  ՝ Ջիմ Քելլիին, և Քելլիի զարմիկ հանցագործ հրոսակախմբի անդամ Թոմ Լլոյդին, 1881 թվականին Վիկտորայի ոստիկանական ուժերի թագավորական հանձնաժողովի զեկույցը որպես լրացուցիչ նյութ օգտագործելով ասել է որ Քելլիների տուն ժամանելիս Ֆիցպատրիկը եղել է հարբած, որ Դենին սպասելու ընթացքում նա հետապնդել էր Քեյթին  ինչին էլ ի պատասխան Դենը գցել է նրան գետնին: Հետագա մարտի ընթացքում Ֆիցպատրիկը հանել էր իր ատրճանակը և նույն պահին հայտնվել էր Նեդը, եղբոր հետ միասին  զինաթափել էր Կոնստեմբլին, և իրականում հենց այդ ժամանակ էլ հարվածելով դռան կողպեքին նա ստացել է վնասվածք,  որն իր պնդմամբ եղել է հրազենային:

Երեք ոստիկան ավելի ուշ երդվյալ ապացույցներ տվեցին, որ Քելլին իր ձերբակալությունից հետո խոստովանել է, որ կրակել է Քենեդիի վրա: 1881 թվականին Բրիքի Ուիլյամսոնը, ով փորձում էր ներել իր պատիժը դեպքի առնչությամբ, հայտարարեց, որ Քելլին կրակել է Ֆիցպատրիկի վրա այն բանից հետո, երբ ոստիկանը հանել է նրա ատրճանակը։ Ջոնսը և Դոուսոնը վիճել են, որ Նեդ Քելլին կրակել է Ֆիցպատրիկի վրա, բայց նրա հետ եղել է նրա ընկեր Ջո Բիրնը, ոչ թե Բիլ Սքիլիոնը:

Դատավարություն

Ուիլիամսոնն ու Սկիլլիոնը ձերբակալվել էին միջադեպում մաս ունենալու համար: Քելլիին և Դենին ոչ մի տեղ չէին կարողանում գտնել, մինչդեռ Էլլենան իր երեխայի Ալիսի հետ ձերբակալվեց: 1878 թվականի մայիսի 17-ին նախնական կալանքի տակ գտնվելիս Ուիլլիամսոնը, Սկիլլիոնը և Էլեն Քելլին մեղադրվում էին սպանությանը մասնակցելու մեջ: Նրանք 1878 թվականի հոկտեմբերի 9-ին ներկայացան Րեդմոնդ Բերրի դատավորի առաջ սպանության մասնակցության համար: Թեև ըստ Ֆիցպատրիկի բժշկի նրա վրայից ալկոհոլի հոտ էր գալիս և նրա վնասվածքը հրազենային չէր, այնուամենայնիվ նրա տված վկայությունն ընդունվեց դատավորի, ոստիկանության և երդվյալ ատենակալների կողմից: Նրանց երեքին էլ դատապարտեցին այդ վկայության հիման վրա: ֆիցպատրիկի վկայությունը հետագայում նաև ամրապնդվեց Ուիլլիամսոնի Կապիտան Ֆրեդերիկ Սթնդիշին տված հարցազրույցով, որի ընթացքում էլ նա հաստատել էր Ֆիցպատրիկի խոսքերը:Տիկին Քելլին, Սկիլլիոնը և Ուիլլիամսոնը դատապարտվեցին Ֆիցպատրիկի սպանության փորձի համար: Սկիլլիոնը և Ուիլլիամսոնը վեց տարով ազատազրկվեցին, իսկ Էլլեն Քելլին դատապարտվեց երեք տարվա ծանր աշխատանքների: Բերրի նաև ասաց որ եթե Քելլին այնտեղ լիներ նա նրան 15 տարով կազատազրկեր: Հայտնի և հաջողակ ֆերմեր Ֆրենք Հարթին առաջարկեց վճարել գրավ կալանքի դիմաց, բայց առաջարկն անմիջապես մերժվեց:

Էլլեն Քելլիի դատապարտությունը անարդարացի էին համարում նույնիսկ այն մարդիկ, ովքեր Քելլիին չէին կարեկցում: Ալֆրեդ Ուայաթը, Բենելլայի ոստիկանության գլխավոր բաժնի դատավորը հետագայում հանձնաժողովին ասաց. «Ես կարծում էի որ այդ տարեց կնոջ դատավճիռը շատ ծանր էր»: Ինոք Դաունսը մեղադրող սպան 1881 թվականին հանձնաժողովին ասաց որ Ջո Բիրնի մոր հետ խոսելիս նա ասել է որ չէր հավատում այդ դատավճռին և «եթե քաղաքկանությունը կամ նրա մոր կարգավիճակը հաշվի առնվեր, երկու-երեք ամիսը բավարար էր»: Երբ Քելլին ենթարկվեց մահապատժի, նրա մայրը դեռ բանտում էր:

Ոստիկանների սպանությունը Սթրինգիբարկ Քրիկում

Բենալլայի ոստիկանական դատարանում դատավճռի կայացումից հետո թե՛ Նեդը, և թե Դեն Քելլին կասկածում էին, որ կարող են ոստիկաններին համոզել իրենց պատմության ճշտության մեջ: Այսպիսով նրանք թաքնվեցին, իսկ հետագայում նրանց միացան ընկերները՝ Ջո Բիրնը և Սթիվ Հարթը:

Ոստիկանությանը տեղեկություն էր հաղորդվել, որ Քելլիի հանցախումբը գտնվում է Վոմբաթի շրջակայքում՝ Քինգ գետի գետաբերանին: 1878 թվականի հոկտեմբերի 25 -ին գաղտնի կերպով երկու ոստիկանական խմբեր ուղարկվեցին: Մի խումբը, բաղկացած 5 հոգուց, ուղարկվեց Գրետայից ՝ սերժանտ Սթիլի հրամանատարությամբ, իսկ մյուս՝ չորս հուգուց բաղկացած խումբը ուղարկվեց Մենսֆիլդից՝ շրջափակում իրականացնելու նպատակով:

Ոստիկանությանը տեղեկություն էր հաղորդվել, որ Քելլիի հանցախումբը գտնվում է Վոմբաթի շրջակայք

The police had received information that the Kelly gang were in the Wombat Ranges, at the head of the King River and, on 25 October 1878, two mounted police parties were dispatched to search for them. One party, consisting of Sergeant Michael Kennedy and constables Michael Scanlan (sometimes spelled Scanlon), Thomas Lonigan and Thomas McIntyre camped overnight in an abandoned mining site at Stringybark Creek, about 25 miles north of Mansfield. They were unaware that they were only 1.5 miles from the Kelly gang's hideout and that Ned Kelly had observed their tracks.

On the following morning, Kennedy and Scanlan went scouting while Macintyre and Lonigan remained at the camp. At about 5 p.m. the four members of the Kelly gang emerged from the bush and ordered the two policemen in the camp to bail up and raise their arms. According to McIntyre, each member of the gang was armed with a rifle, but according to Ned Kelly they only had two guns.

The Kelly gang prepares to open fire as Kennedy and Scanlan arrive. Lonigan's body lies in the foreground.

McIntyre was unarmed at the time and raised his arms. According to McIntyre, Lonigan made a motion to draw his revolver and ran for the cover of a tree a few yards away. Ned Kelly immediately shot Lonigan, killing him. According to Ned, Lonigan had ducked behind a fallen tree and Ned shot him as he raised his head to fire.

The Kelly gang now questioned McIntyre and armed themselves with the policemen's shotgun and revolvers.

At about 5.30 p.m., Kennedy and Scanlan returned on horseback and the Kelly gang hid themselves. According to McIntyre, he walked towards Kennedy but before he could speak to him, the Kelly gang ordered the police to bail up. Kennedy tried to unclip his gun holster and shots were fired by the gang. McIntyre advised Kennedy to surrender as he was surrounded. Meanwhile, Scanlan dismounted and was shot while trying to unsling his rifle. McIntyre stated that Scanlan didn't have time to fire a shot. According to Ned, Scanlan fired and Ned shot him as he tried to fire again. Scanlan died soon after.

Kennedy had dismounted and, according to McIntyre, tried to surrender without firing a shot, but the gang continued firing at him. According to Kelly, Kennedy hid behind a tree and started firing. In the exchange of gunfire, McIntyre, who was still unarmed, mounted Kennedy’s horse and was able to escape.

Kennedy retreated into the bush. Ned and Dan pursued him for almost a mile, exchanging gunfire with the policeman, before Ned shot him in the right side. According to Ned, Kennedy then turned around to face him and Ned shot him in the chest with his shotgun, not realising that Kennedy had dropped his revolver and was turning to surrender.

McIntyre reached Mansfield police station the following day and a search party quickly found the bodies of Lonigan and Scanlan. Kennedy's body was found two days later. The bodies had been looted of watches, rings, and other personal items.

Post-mortem examinations showed that Lonigan had been shot three times: through the arm, the leg and the right eye, the latter being the cause of death. Scanlan had four bullet wounds. Kennedy had at least two bullet wounds, one a shotgun wound through the chest fired from very close range.

McIntyre's initial accounts of the Stringybark police killings were given at Mansfield on 27 October and at the inquest into the deaths of Lonigan and Scanlan on 29 October. Ned Kelly's initial accounts of the killings were given in his Cameron letter of December 1878 and Jerilderie letter of February 1879. These, and later accounts by McIntyre and Kelly, varied in their details. Jones, Morrissey and others have questioned the credibility of some aspects of McIntyre's and Kelly's versions of events.

In the Jerilderie letter, Kelly claimed that he had been told that a number of police officers had boasted that they would shoot him without giving him a chance to surrender. He also claimed that the weapons (especially the two rifles) and amount of ammunition the police party carried indicated their intention of killing him rather than arresting him. He claimed that these circumstances, and the failure of the police to surrender when ordered to, justified him killing them in self-defence. McIntyre stated that he told Kelly that the intention of the police party was to arrest him and that they were not excessively armed in the circumstances. He stated that it was the Kelly gang who confronted the police with their weapons drawn and that they did not give the police a realistic chance to surrender.

Բենալլայի ոստիկանական դատարանում դատավճռի կայացումից հետո թե՛ Նեդը, և թե Դեն Քելլին կասկածում էին, որ կարող են ոստիկաններին համոզել իրենց պատմության ճշտության մեջ: Այսպիսով նրանք թաքնվեցին, իսկ հետագայում նրանց միացան ընկերները՝ Ջո Բիրնը և Սթիվ Հարթը:

Ոստիկանությանը տեղեկություն էր հաղորդվել, որ Քելլիի հանցախումբը գտնվում է Վոմբաթի շրջակայքում՝ Քինգ գետի գետաբերանին: 1878 թվականի հոկտեմբերի 25 -ին գաղտնի կերպով երկու ոստիկանական խմբեր ուղարկվեցին: Մի խումբը, բաղկացած 5 հոգուց, ուղարկվեց Գրետայից ՝ սերժանտ Սթիլի հրամանատարությամբ, իսկ մյուս՝ չորս հուգուց բաղկացած խումբը ուղարկվեց Մենսֆիլդից՝ շրջափակում իրականացնելու նպատակով:

Մենսֆիլդյան խմբից սերժանտ Քենեդին ճանապարհ ընկավ Քելլիականներին փնտրելու ՝ ոստիկանապետներ Մաքինթայրի, Լոնիգանի և Սքանլանի ուղեկցությամբ: Նրանք բոլորը քաղաքացիական հագուստներով էին: Ոստիկանությունը ճամբար դրեց մոռացված մի հանքարանում՝ Սթրինգիբարկ Քրիկում գտնվող երկու հանքափորների խրճիթների մոտ: Դա անտառոտ մի վայր էր, որն առաջարկել էր Քենեդին ՝ տեսուչ Սեդլեյրին գրած նամակում, նախքան ոստիկանական խմբեր ձևավորելը, Մենսֆիլդի և Քինգ գետի միջև հեռավորության և տարածքի «անմատչելի» լինելու համար:

Հաջորդ օրը՝ վաղ առավոտյան, Քենեդին և Սքենլանը իջան տարածքը ուսումնասիրելու, իսկ Մաքինթայրը մնաց ճամբարում հերթապահություն իրականացնելու: Կեսօրին Լոնիգանը մի տարօրինակ աղմուկ լսեց, որը գալիս էր առվակի կողմից, և Մաքինթայրը գնաց հետախուզության ՝ հույս ունենալով, որ դրանք կարող են կենգուրուներ լինել, որոնց նա կարող էր որսալ ընթրիքի համար: Փոխարենը, նա որսաց մի քանի թութակներ, որոնք նա պատրաստեց ընթրիքին: (Այդ ժամանակ նա տեղյակ չէր, որ կրակոցների ձայնը ավազակներին մատնել է իրենց գտնվելու վայրը): Մոտավորապես երեկոյան ժամը հինգն էր. Մաքինթայրը կրակի մոտ թեյ էր պատրաստում, իսկ Լոնիգանը նրա կողքին էր, երբ նրանք հանկարծակիի բերվեցին Քելլիի ավազակախմբի կողմից ՝ «Չշարժվել, ձեռքերը վեր» բացականչությամբ:

Մաքինթայրը վկայում էր, որ Քելլին վերցրել էր իր որսորդական հրացանը, և որ ավազակախմբի բոլոր անդամները զինված էին: (Քելլին նշել էր, որ միայն երկուսն են զինված եղել): Քանի որ Մաքինթայրը իր ատրճանակը թողել էր վրանի մոտ, այդ պատճառով ըստ հրահանգի վեր պահեց ձեռքերը: Գրեթե անմիջապես Քելլին իր նշանը Մաքինթայրիցից տեղափոխեց Լոնիգանի վրա և կրակեց: Քելլին նրան տաճարում կրակեց:  Նա ընկավ գետնին և ասաց. «Օհ, Աստված իմ, ես գնդակահարված եմ»: Վայրկյաններ անց նա մահացավ: Քելլին ասաց. "Ինչ ափսոս, ինչը ստիպես այս հիմարին վազել":  Քելլին խուզարկեց Մաքինթայրին և, երբ պարզեց, որ նա անզեն է, թույլ տվեց իջեցնել ձեռքերը: Նրանք վերցրին Լոնիգանի և Մաքինթայրի ատրճանակները և օգտվեցին վրանում եղած իրերից:

Քելլին խոսեց Մաքինթայրի հետ և զարմանք հայտնեց, որ ոստիկանությունը կարող էր այդքան անմիտ գտնվել, որ իրեն փնտրեր տարածքում: Ակնհայտ էր, որ նա գիտեր ճամբարի ճշգրիտ վիճակը, ոստիկանների թիվը և ձիերի նկարագիրը: Նա հարցրեց, թե որտե՞ղ են մյուս երկուսը և Մաքինթայրին ասաց, որ կսպանի նրան, եթե ստի: Մաքինթայրը բացահայտեց նրանց գտնվելու վայրը և խնդրեց խնայել նրանց կյանքը.

Ես Քելլիին ասացի, որ նրանք և՛ իր հայրենակիցներ էին, և՛ կրոնակիցները… Ես մտածեցի, որ նա կարող է այդպիսի հայրենասիրական-կրոնական զգացումներ ունենալ, որն իռլանդացիների շրջանում կարեկցանքի այդպիսի տեսակ է: Իմ կարծիքով, նա այս զգացումներից ոչ մեկը չուներ: Կրոնական հարցում, հավատացած եմ, որ նա անտարբեր էր, և ինչպես շատ երիտասարդ ավազակներ (բուշմեններ), նա ավելի շատ հպարտանում էր իր ավստրալական, քան որևէ այլ ծագումով: Նրա ամենասիրելի արտահայտությունը հետևյալն էր. "Ես նրանց ցույց կտամ, թե բնիկ ավստրալացին ինչի է ընդունակ:"

Մաքինթայրը հարցրեց, թե արդյոք իրեն սպանելու են: Քելլին պատասխանեց. «Ոչ, ինչո՞ւ պետք է քեզ սպանեմ: Կարծում ես չէ՞ի կարող էի դա անել կես ժամ առաջ, եթե ցանկանայի»: Հետո ավելացրեց. «Սկզբում ես կարծում էի, որ դու ոստիկանապետ Ֆլադն ես: Եթե դու Ֆլադը լինեիր, ես քեզ կայրեի կրակի մեջ»: Քելլին հարցրեց, թե արդյոք ոստիկանները եկել էին իրեն սպանելու: «Ոչ,- պատասխանեց Մաքինթայրը,- մենք եկել էինք ձեզ ձերբակալելու»: «Ինչու եք դուք ընդհանրապես այստեղ եկել: Ամոթ է ձեզ պես հոյակապ հաղթանդամ մարդկանց տեսնել ոստիկաններին տրամադրված կացարաններում թափառելիս »:

Մաքինթայրը հարցրեց նրանց, թե ինչ կանեին, եթե ինքը համոզի իր ընկերներին հանձնվել: Քելլին ասաց. «Ես ոչ ոքի վրա չեմ կրակի, եթե նա ձեռքերը վեր պահի» և որ նա ամբողջ գիշեր կպահի նրանց, քանի որ քնել էր ուզում, իսկ հաջորդ առավոտյան բաց կթողնի, բայց առանց ձիերի և ատրճանակների: Մաքինթայրը ասաց, որ ինքը նրանց կհամոզի հանձնվել, եթե Քելլին պահի իր խոստումը, և ավելացրեց, որ նրանցից մեկը մի քանի երեխա ունի: Քելլին ասաց. "Կարող ես հույս դնել մեզ վրա": Քելլին նշեց, որ Ֆիթսփեթրիկն է այդ ամենի մեղավորը, որ նրա մայրը և մնացածը անարդարացիորեն «ձերբակալվել» էին Բիչվորթում: Քելլին ասաց Մաքինթայրին, որ նա դուրս գա ոստիկանական ուժերից: Մաքինթայրը համաձայնեց ՝ նշելով, որ երկար ժամանակ մտածել էր այդ մասին, քանի որ իր առողջական վիճակն այնքան էլ լավ չէր:

Նեդը հարցրեց Մաքինթայրին, թե ինչու է նրանց հետազոտական խումբը այդքան զինամթերք պահում: Ի պատասխան Մաքինթայրն ասաց, որ այդ ամենը կենգուրու որսալու համար է:

17: 30 -ի սահմաններում Քելլին լսեց, որ Քենեդին և Սքանլանը մոտենում են, և ավազակախմբի չորս անդամներից երեքը թաքնվեցին գերանների հետևում, իսկ մեկը՝ վրանում: Նրանք ստիպեցին Մաքինթայրին նստած մնալ կոճղի վրա, իսկ Քելլին սպառնալից կերպով ասաց. « Ուշադրություն, ես կկրակեմ, եթե աղմուկ բարձրացնեք»: Քենեդին և Սքենլանը ձիավարելով ճամբար մտան: Մաքինթայրը ընդառաջ գնաց և ասաց. «Սերժանտ, կարծում եմ՝ լավ կանեք իջնել և հանձնվել, քանի որ դուք շրջապատված եք»: Միաժամանակ Քելլին գոչեց. "Ձեռքերը վեր": Հավանաբար Քենեդին կարծեց, որ ձայն տվողը Լոնիգանն էր, և որ այդ ամենը կատակ էր, քանի որ նա ժպտաց և ձեռքը պահեց ատրճանակի պատյանի մոտ: Նրա վրա անմիջապես կրակեցին, բայց չդիպան: Քենեդին այնուհետև հասկացավ, որ անելանելի վիճակում է, ցած նետվեց ձիուց և խնդրեց խնայել իր կյանքը. "Ամեն ինչ կարգին է, վերջ տվեք, վերջ տվեք": Սքենլանի ձին խրտնեց, նա փորձեց իջնել ձիուց, բայց վայր ընկավ ծնկների վրա: Երբ նա բարձրացավ, Քելլին կրակեց նրա կրծքի աջ հատվածին՝ րոպեական նրան սպանելով:

Մաքինթայրը, կարծելով, որ ավազակախումբը մտադիր է սպանել ոստիկանական խմբի բոլոր անդամներին, փախավ Քենեդիի ձիով: Երբ Մաքինթայրը սլանում էր առվակի ուղղությամբ, նրա ուղղությամբ մի քանի կրակոց արձակվեց, բայց ոչ մեկը չդիպավ նրան: Ըստ երևույթին հրացանների փամփուշտներն այդ ժամանակ վերջացել էին, և մնացել էին միայն ատրճանակները: Հետագայում Նեդը գրեց, որ ինքը երբեք մտադիր չէր սպանել Մաքինթայրին « ես չէի ուզենա կրակել նրա վրա, քանի որ նա հանձնվել էր»: Մաքինթայրը երկու մղոն անցավ մացառուտների միջով, իսկ հետո նրա վիրավորված ձին, ուժասպառ եղավ: Փախուստի ճանապարհին նա ընկել էր, իսկ նրա հագուստը մաշվել էր: Մաքինթայրը թաքնվեց վոմբաթի որջում մինչև մութն ընկնելը՝ նշելով արևի մայր մտնելու ուղղությունը: Մոտ կեսգիշերին նա շարժվեց Բենալլայի ճանապարհով ՝ արշավելով արևմուտք և առաջնորդվելով աստղով: Այդքան առվակներ կտրել անցնելուց հետո նրա ոտքերը ճաքճքվեցին, և նա ստիպված եղավ քայլել առանց մի կոշիկի: Հանգստանալուց հետո նա լուցկին օգտագործեց փոքրիկ կողմնացույցը լուսավորելու համար: Նա մոտ 20 մղոն ճանապարհ անցավ, մինչև կիրակի օրը կեսօրին հասավ Մենսֆիլդից դուրս գտնվող մի ֆերմա: Հետո նա մեքենայով անցավ դեպի Մենսֆիլդ, այնուհետև անմիջապես դեպի ենթատեսուչ Փյութրեսի աշխատավայրը:

Մաքինթայրի՝ ոստիկանության ծառայողների սպանության մասին հայտնելուց 2 ժամ անց Փյութրեսը ճամբար մեկնեց ՝ Մաքինթայրի, ոստիկանապետ Ալվուդի, դոկտոր Ռեյնոլդսի և հինգ քաղաքացիների ուղեկցությամբ: Նրանք ունեին ընդամենը երկու հրացան: Նրանք գիշերը ժամը 2 -ին ուղեկցորդի՝ պարոն Մոնկի օգնությամբ հասան ճամբար: Այնտեղ նրանք գտան Սքենլանի և Լոնիգանի դիերը, ինչպես նաև տեսան, որ վրանը այրված է, իսկ իրերը ջարդված կամ գողացված են:  Բժիշկ Ռեյնոլդսը զննեց Լոնիգանի դին, և պարզվեց, որ Լոնիգանը ստացել է չորս վերք, մեկը ՝ աչքի մեջ: Սկանլանի մարմնի վրա չորս կրակոցի տեղ կար: Մահացու հարվածը ստացել էր ինքնաձիգի գնդակից, որը անցել էր ուղիղ թոքերի միջով: Ավելի ուշ Նեդը հերքեց դա ՝ ասելով, որ «պետք է խորհրդակցել դատաբժշկի հետ»:

Քենեդիից որևէ հետք չգտնվեց, իսկ Սկանլանի և Լոնիգանի հուղարկավորության օրը գործի անցավ մեկ այլ անհաջող որոնողական խումբ: Քենեդիի մարմինը մի քանի օր անց գտավ Հենրի Գ.Սփերոուն՝ճամբարից մի քանի հարյուր մետր հյուսիս-արևմուտք, Ջերմանս Քրիկի մոտ: Ենթադրվում էր, որ Քենեդիի սպանության վայրը կրկին հայտնաբերվել է 2006 թվականին:

Outlawed under the Felons Apprehension Act Օրենքի ուժից զրկում "Քրեական հանցագործների ձերբակալման" ակտով

Proclamation by Governor George Bowen declaring Ned and Dan Kelly outlaws

News of the police murders led to widespread fear of the bushrangers. On 28 October the government announced a reward of £800 (£200 per head) for their arrest and this was soon increased to ₤2,000. On 31 October 1878, the Victorian parliament passed the Felons Apprehension Act, and it came into effect on 1 November. Three days later, notices were published throughout the colony giving the bushrangers until 12 November to surrender themselves. On 15 November the four members of the Kelly gang, not having surrendered themselves, were declared outlaws. The outlaws could be killed without challenge by anyone finding them armed or who had a reasonable suspicion that they were armed. The act also penalised anyone who gave "any aid, shelter or sustenance" to the outlaws or withheld information, or gave false information, about them to the authorities. Punishment was "imprisonment with or without hard labour for such period not exceeding fifteen years". The Felons Apprehension Act eventually lapsed on 26 June 1880, just before the siege at Glenrowan.

The Victorian act was based on the New South Wales Felons Apprehension Act of 1865, which had been enacted in response to the bushrangers Dan Morgan and Ben Hall. In response to the Kelly gang, the New South Wales parliament re-enacted their legislation as the Felons Apprehension Act 1879 (NSW).ակտով

Euroa raidԵվրոայի հարձակումը

Scenes from the robbery at Euroa, Victoria

After the Stringybark Creek police killings, the Kelly gang unsuccessfully attempted to escape across the flooded Murray river into New South Wales before returning to their base in north-eastern Victoria, They had narrowly avoided the police on several occasions and were relying on the support of the extended Kelly family, criminal associates and other sympathisers.

In need of money, the gang planned to rob the bank in the small town of Euroa. On Sunday 8 December 1878, Joe Byrne scouted the town and reported back that there would be a funeral and a sitting of the Licensing Court on the following Tuesday afternoon that many in the town would be attending. At 12.30 p.m. on 9 December, the Kelly gang held up the Younghusband pastoral sub-station, at Faithful's Creek, 3.5 miles from Euroa. Fourteen male employees and passers-by were taken hostage and held overnight in a brick outbuilding near the Faithfull's creek homestead. Female hostages were held in the homestead. One of the hostages was a passing hawker who supplied the four members of the Kelly gang with new, respectable clothes. It is probable that the hawker and a number of other hostages were sympathisers of the gang and had prior knowledge of the raid.

The following day, Dan guarded the hostages while Ned, Byrne and Hart rode out to wreck the telegraph wires connecting Euroa to the outside world. After cutting the wires, the gang encountered a hunting party and some railways workers whom they held up and took back to Faithfull's Creek as hostages. Ned, Dan and Hart then went into Euroa, leaving Byrne to guard the prisoners.

Just after 4 p.m., the three gang members knocked at the doors of the closed National Bank at Euroa and gained entry from the front and back. They drew their revolvers and held up the bank and the bank manager's living quarters in the building. They emptied the safes and cashiers' drawers of cash and gold worth £2,260 and a small number of documents and securities. The 14 members of the bank manager's household and staff were taken back to the Faithfull's Creek homestead as hostages.

Back at Faithfull's Creek, the gang performed some trick riding for the hostages, who now numbered 37, before leaving at about 8.30 p.m., warning their captives to remain where they were for three hours or there would be reprisals.

Following the raid, a number of newspapers commented on the efficiency of its execution and compared it with the inefficiency of the police who had failed to capture the gang in the six weeks since the Stringybark police killings. Several hostages stated that the gang had behaved courteously and without violence during the raid. However, hostages also stated that on several occasions Ned Kelly and other gang members had become enraged and had cocked their revolvers and pointed them at hostages, threatening to shoot them. The gang had also threatened to burn buildings containing hostages if there was any resistance.

1878 թվականի դեկտեմբերի 9 -ի կեսօրին, Քելլիի ավազակախումբը գրավեց Յանգհազբանդի կայարանը, Ֆեյթֆուլս Քրիքում, Եվրոա քաղաքի մոտ: Նեդը հավատացրեց մարդկանց, որ նրանք վախենալու պատճառ չունեն, և միայն սնունդ խնդրեց իրենց և ձիերի համար: Մի աշխատակից՝ Ֆիցջերալդ անունով, որն այդ ժամանակ ընթրում էր, նայեց Նեդին, ով ատրճանակով հանգիստ խաղ էր անում և ասաց. «Դե, իհարկե, եթե այս պարոնների ուզածը նախաճաշն է, նրանք այն կունենան»: Մյուս երեք հանցագործները ձիերի խնամքով զբաղվելուց հետո միացան Նեդին ՝ բոլոր տղամարդկանց պահեստում բանտարկելու: Կանանց ձեռք չտվեցին: Ուշ երեկոյան կայարանի մենեջերը ՝ պարոն Մաքքոլին, վերադարձավ և նրան անհապաղ բռնեցին:

Մայրամուտին շրջիկ-վաճառական Ջեյմս Գլոսթերը մտավ կայարան՝ գիշերելու այդ ճամբարում: Մինչ այդ նա ուշադրություն չէր դարձրել այն նախազգուշացումներին, որ այդ վայրը պահվում է Քելլիի ավազակախմբի կողմից, և երբ Նեդը նրան ողջունեց, նա զայրացած պատասխան տվեց և փորձեց ատրճանակ վերցնել իր ֆուրգոնի միջից: Նեդը սպառնաց կրակել նրա վրա ՝ ասելով, որ դա հեշտ կլինի անել, եթե առևտրականը «լեզուն ատամների տակ չպահի»: Գլոսթերը ավազակին հարցրեց, թե ով է նա: Նա պատասխանեց. «Ես Նեդ Քելլին եմ, Րեդ Քելլիի որդին, և դեռ այսպիսի լավ մարդ չի ծնվել»: Մաքքոլին համոզեց Գլոսթերին հանձնվել, և նրան տարավ պահեստի մյուս բանտարկյալների մոտ: Քելլիականները Գլոսթերի մոտ ունեցածից նոր կոստյումներ և ատրճանակ վերցրին, քանի որ ցանկանում էին բանկում ներկայանալի տեսք ունենալ: Նրանք դրա դիմաց գումար առաջարկեցին վաճառականին, որից նա հրաժարվեց: Մայրամուտից հետո պատանդներին թույլ տրվեց մաքուր օդի դուրս գալ: Մինչև գիշերվա ժամը 2 –ը ամեն ինչ հանգիստ անցավ, իսկ այդ ժամին հնչեց օրինազանցների հատուկ սուլիչը, և Հարթն ու Բիրնը շտապ դուրս եկան շենքից: Ավազակները շրջապատեցին Մաքքոլիին, և Քելլին ասաց. «Դու զինված ես, մենք ներսում շատ զինամթերք ենք գտել»: Այնուհետև ավազակները գնացին քնելու:

Հաջորդ օրը, Բիրնին թողեցին պատանդներին վերահսկելու, և մյուս երեքը գնացին կացնով հատելու հեռագրաձողերը և կտրեցին լարերը՝ խզելու ոստիկանության կապը Բենալլայի հետ: Երեք-չորս երկաթուղային կայարանի աշխատողներ փորձեցին միջամտել, բայց նրանք նույնպես պատանդ վերցվեցին: Այնուհետև բուշրենջերները գնացին բանկ ՝ Մաքքոլիից ստացած կտրոնով: Այդ ժամանակ բանկը փակ էր, և որպես այդպիսին, Նեդը ստիպեց քարտուղարին բացել այն և կանխիկացնել կտրոնը: Վերցնելով 700 ֆունտ ստերլինգի ոսկի և արծաթ՝ Նեդը ստիպեց մենեջերին բացել չհրկիզվող պահարանը, որտեղից ավազակները ստացան 1500 ֆունտ արժողությամբ թղթադրամ, 300 ֆունտ ոսկի, մոտ 300 ֆունտ ստեռլինգ ոսկու փոշի և գրեթե 100 ֆունտ արժողությամբ արծաթ:

Գողացված ընդհանուր գումարը կազմել է 68 հատ 10 ֆունտանոց, 67 հատ  5 ֆունտանոց, 418 1ֆունտանոց, 500 ֆունտ սուվերեն, մոտ 90 ֆունտ արծաթ և 30 ունց ոսկու ձուլակտոր: Օրինազանցները քաղաքավարի և հաշվենկատ էին Սքոթի կնոջ նկատմամբ: Ինքը ՝ Սքոթն էր , ավազակներին հրավիրել իր հետ վիսկի խմելու, ինչը և նրանք արեցին: Ամբողջ խումբը գնաց Յանգհազբընդս, որտեղ գտնվում էին մնացած պատանդները: Երեկոն բավական հաճելի անցավ: Մաքքոլին հիշեցրեց Քելլիին, որ ոստիկանությունը կարող է գալ, ինչը ծեծկռտուք առաջ կբերի: Քելլին պատասխանեց. «Կուզենայի, որ նրանք գային, որովհետև այստեղ շատ թաքնվելու տեղեր կան»: Երեկոյան թեյ պատրաստվեց, իսկ ութն անց կեսին օրինազանցները պատանդներին զգուշացրեցին երեք ժամ տեղից չշարժվել ՝ տեղեկացնելով, որ գնում են: Մինչ գնալը Քելլին նկատեց, որ պարոն Մակդուգալը ժամացույց է կրում, և խնդրեց իրեն տալ այն: Մակդուգալը պատասխանեց, որ դա նվեր է իր մահացած մոր կողմից: Քելլին հայտնեց, որ նա ոչ մի բանի դիմաց չի վերցնի դա և շատ շուտով չորս օրինախախտները հեռացան:

Տարօրինակն այն է, որ այս իրադարձությունները տեղի ունեցան առանց քաղաքի բնակիչների՝ որևէ բանի մասին իմանալու: Պատանդները հինգ ժամ հետո դուրս եկան կայարանից:

The Cameron letter

While at the Faithfull's Creek homestead, Joe Byrne wrote out two fair copies of a letter that had been dictated by Ned Kelly. On 14 December 1878, the copies were posted to Donald Cameron, a Victorian parliamentarian who Ned Kelly wrongly thought was sympathetic to the gang, and John Sadleir, the police superintendent at Benalla. In the letter, Kelly made claims of police corruption and harassment of his family and gave his version of the Fitzpatrick incident, the Stringybark police killings and other events. Kelly expected Cameron to read the letter out in parliament, but the government refused to make it public. Newspapers, however, published summaries of its contents with commentary. Kelly later repeated much of the contents of the letter in the longer Jerilderie letter.

Քելլիի համախոհների ձերբակալումը

The imprisonment of 23 Kelly sympathisers without trial swung public sympathy away from the police. (Pictured: three of the sympathisers, left to right: John Quinn, John Stewart and Joseph Ryan)

On 2 January 1879, the police used the Felons Apprehension Act to obtain warrants for the arrest of presumed Kelly sympathisers for aiding the outlaws. Thirty men were arrested in the following days and 23 were remanded in custody. Among the leading Kelly sympathisers who were held were Tom Lloyd junior, Jimmy Quinn, Wild Wright and Joe Ryan. Over a third were released within seven weeks due to lack of evidence, but a core of nine sympathisers had their remand renewed on a weekly basis for almost three months, despite the failure of the police to produce evidence for a committal hearing. The police claimed that their informants were reluctant to give sworn evidence for fear of reprisals.

On 22 April, Police Magistrate Foster refused prosecution requests to continue remands and discharged the remaining 11 detainees. Although the police command was disturbed by this decision, by then it was clear that the tactic of holding sympathisers on continuous remand had not impeded the activities of the Kelly gang.

Jones argues that the decision to hold key Kelly sympathisers without trial for several months swung public sympathy away from the police. Dawson, however, points out that while there was widespread condemnation of the denial of the civil liberties of those detained, this didn't necessarily mean there was widespread support for the outlaws.

879 թվականի հունվարին ոստիկանները,կապիտան Ստանդիշի,տեսուչ Հերի և սպա Սադլեիրի հրամանով ձերբակալեցին բոլորին հայտնի Քելլի ընկերներնին և ենթադրյալ համախոհներին (ընդհանուր 23 մարդ)՝ներառյալ Թոմ Լլոյդը և Վայլդ Վրայթը,և առանց որևէ մեղադրանքի պահեցին Բիչվորթ բանտում երեք ամսից շատ:Ըստ Հերի՝

«Բոլոր պատասխանատու մարդիկ,որոնք աշխատում էին կայարաններում և երկար ժամանակ գտնվել են Բենալլայում,այն է՝հետախույզներ և սպաներ,հավաքվել էին Բենալլայում կապիտան Ստանդիշի հրամանով:Նրանք...բոլորը գնացին մի սենյակ, և նրանց հարցրին  թաղամասի այն անձանց անունները,որենց նրանք համախոհ էին համարում:Ես ոչինչ չունեի անելու դրա հետ,պարզապես լսում էին ու գրառում այն մարդկան անունները,որոնք դուրս էին գալիս նրանց բերաններից:»

Հասարակության կարծիքը այս հարցում շրջվեց ոստիկանության դեմ,և 1978 թվականի ապրիլի 22-ին համախոհների մնացած մասը ազատ արձակվեց:Նրանցից ոչ մեկը գումար չստացավ կամ չտեղափոխվեց տուն.բոլորը պիտի գտնեին տունդարձի ճամփան "25, 30, և նույնիսկ 50 մղոն" ինքնուրույն: 23 տղամարդկանց նկատմամբ վերաբերմունքն առաջացրեց կառավարության լիազորությունները չարաշահելու դժգոհություն, ինչը հանգեցրեց լրատվամիջոցների կողմից դատապարտմանը և հանցախմբին աջակցելու հիմք հանդիսացավ, որը երկար ժամանակ նրանց փախուստից խուսափելու գործոն էր:

Jerilderie raidՋերիլդերիի հարձակումը

The gang holds up the Jerilderie Police Station.

Following the Euroa raid, 58 police were transferred to north-eastern Victoria (making a total of 217 police in the district), around 50 soldiers were deployed to guard banks in the region, and the reward for Ned Kelly's capture was increased to £1,000. The Kelly gang had distributed most of the proceeds from the raid to family, friends and associates who had given them assistance. The outlaws were once more in need of funds, and planned to rob the bank at Jerilderie, a town of 500 residents about 40 miles across the border in New South Wales. A number of sympathisers moved into the town in the days before the raid to provide information and undercover support for the gang.

On Friday, 7 February 1879, the Kelly gang crossed the Murray river between Mulwala and Tocumwal, and camped overnight in thick forest. The following day they visited Davidson's Inn, about two miles from Jerilderie, where they drank and chatted with patrons and staff, learning more about the town and the police presence there.

Just after midnight on the morning of Sunday, 9 February, the gang went to the Jerilderie police barracks, about half a mile from the town centre, on the pretext of alerting the police to a fictitious brawl at Davidson's Inn. After confirming that there were only two policemen present Կաղապար:Em dash Senior Constable George Devine and Probationary Constable Henry Richards Կաղապար:Em dash the gang drew their revolvers and bailed up the policemen. They secured the policemen in the lockup near the main building and spent the night in the residential quarters of the police station, where they held Devine's wife and young children hostage.

The gang spent most of Sunday morning preparing for the bank robbery while many of the town's population were attending church. On Sunday afternoon, Byrne and Hart, dressed in police uniforms, took the disarmed Constable Richards with them into town so they could familiarise themselves with its layout. Richards was told to introduce the strangers as police reinforcements sent to search for the Kelly gang. The three then returned to the police barracks and the gang finalised plans for the following day's raid.

At 10 a.m. on 10 February, Ned Kelly and Byrne donned police uniforms and the four outlaws took Richards with them into town. They had left Devine in the police lockup and had warned Mrs Devine that if she tried to leave the barracks they would burn it down with her and the children inside.

The gang went into the main street of Jerilderie and held up the Royal Mail Hotel, which was next door to the Bank of New South Wales. They took the hotel staff and patrons prisoner and, as the raid progressed, anyone walking into the hotel was taken prisoner and held in the parlour of the hotel. It is almost certain that some of those held were sympathisers planted by the outlaws. Ned Kelly and Byrne then entered the bank from the rear, leaving Dan Kelly and Hart in control of the hotel.

Ned Kelly and Byrne held up the bank, taking £2,141 in cash, and jewellery and other valuables. Kelly also took deeds, mortgages and securities from the safe which he later had burned because, "the bloody banks are crushing the life's blood out of the poor, struggling man." The bank staff and several people who had entered the bank were taken prisoner and transferred to the parlour of the hotel.

Byrne then held up the post office and destroyed the morse key and insulator. Following this, several of the prisoners were ordered to take axes and bring down the telegraph poles and wires. Once the telegraph was cut, Ned Kelly went with two hostages to the newspaper owner's home where Kelly asked for copies of his Jerilderie letter to be printed. The newspaper owner, however, had earlier escaped capture at the bank and had fled the town.

After a detour to appraise a locally famous race horse, Kelly returned to the Royal Mail Hotel where he delivered a speech to the hostages outlining his grievances against the police and the justice system. Kelly then told the hostages, who now numbered about 30, that they were free to go. However, he took Richards and the two post office workers (who knew how to operate the telegraph) with him to the police barracks.

Back at the barracks, the gang secured the two policemen and two post office employees in the lockup and prepared to leave with the proceeds from the bank robbery, the police horses and police weapons. Mrs Devine was threatened with reprisals if she released the prisoners before 7.30 p.m. Dan Kelly and Byrne then rode out of Jerilderie. Ned Kelly and Hart rode back into town where Ned stayed a short while, drinking at the Albion (Traveller's Rest) hotel with the strangers who had recently entered the town and were soon to leave. While there, the local parson, John Gribble, persuaded Kelly to leave the racehorse he had taken as it belonged to a young lady. When Kelly and Hart left, they were not seen again by the police for 17 months.

Ըստ Կունամբլի մի բնակչի,որը հանդիպել էր Քելլիներին Գլենռովանում՝Նեդը լսել էր,որ Սալիվան անունով անհատը ցուցմունք է տվել ,և որ նա ճանապարհորդել է գնացքով Մելբուռնից Ռուտերգլեն:Այնուհետև Քելլիի հանցախումբը հետևել է նրան,բայց նրանց ասել են,որ նա գնացել է Ուրալլա ՝ Նոր Հարավային Ուելսի սահմանից այն կողմ:Այն ժամանակ,երբ նրանք հասան Ուրալլա,Սալիվանը գնացել էր Վագգա Վագգա: Նրանք հետևեցին նրան,բայ կորցրին հետքը:Քելլին մտածեց,որ նա,ամենայն հավանականությամբ,ճանապարհորդում է Հեյ,այսպիսով նրանք բռնեցին այդ ճանապարհը,բայց ավելի ուշ դադարեցրին հետապնդումները: Վերադառնալով տուն՝նրանք անցնում էին Ջերիլդերիի կողքով ,և ավազակախումբը որոշեց թալանել բանկը:

Ըստ Ջ Ջ Քեննեալիի,թերևս, հանցախումբը ժամանեց Ջերիլդերի ՝անցնելով Բուրամինի Մյուրեյ գետը:Խումբը լսել էր այնտեղով անցնելու մասին,որտեղից նրանք կարող էին լողալ իրենց ձիերով,բայց չգիտեին,որ դուրս գալու տեղը գետի  հակառակ կողմում է,այսպիսով Թոմ Լլոյդին ստիպեցին հետախուզել (գետը հսկվում էր սահմանապահ ոստիկանների կողմից): Միայնակ անցնելու անհաջող փորձից հետո Լլոյդը վարձատրեց մոտակա հյուրանոցի տիրոջը,որը նրան անցկացրեց նավակով,իսկ Լլոյդի ձին հետևից թիավարում էր: Ճանապարհորդության մասին ավազակախմբին պատմելուց հետո խումբը յուրացրեց նավակը՝երկու անգամով գետը կտրել անցնելու համար:1879 թվականի ֆետրվարի երկուսին Դեն Քելլին և Սթիվ Հարթը հասան Ջերիլդերիից երկու մղոն հարավ գտնվող Դավիդսոնի հյուրանոց հենց թեյի ժամանակ:,մինչ մյուսները սպասում էին մեկ ուրիշ տարածքում:

Փետրվարի ութի կեսգիշերին ավազակախումբը շրջապատեց Ջերիլդերիի ոստիկանատունը : Նեդը քշեց շենքի դիմաց և կանչեց ոստիկաններին ,որ դուրս գան,պնդելով , որ արբեցողների ծեծկռտուք է Դավիդսոնի հյուրանոցում:Ոստիկաններ Ջորջ Դեվինը և Հենրի Ռիչարդսը շտապեցին և հարցաքննեցին անծանոթին հավելյալ ինֆորմացիայի համար:Հենց Նեդը հաստատ իմացավ ,որ ոչ մի ոստիկան չկա ներսում,հանցախումբը նրանց պահեց ու փակեց խցում: Մերին՝Դեվինի կինը և նրա երեխաները պատանդ էին տան ներսում,քանի որ Նեդը գողանում էր ամբողջ հրազենը և զինամթերքը:

Դատարանի շենքում՝զորանոցից 100 յարդ հեռավորության վրա մատուռ կար:Տիկին Դեվինի պարտականությունն էր պատրաստել դատարանի շենքը ժողովրդի համար:Հաջորդ օրը՝կիրակի, նրան թույլատրվեց դա անել, բայց նրան ուղեկցեց Քելլիներից մեկը:Առավոտյան տասին Քելլին մնաց դատարանի շենքում և օգնեց տիկին Դեվինին պատրաստել ալտարը և մաքրել փոշիները: Երբ սա արվեց,Քելլին ուղեկցեց նրան զորանոց,որտեղ դուռը փակվեց ,շերտավարագույրները իջեցրին,որ տպավորություն ստեղծվի՝Դեվինները տանը չեն: Հարթ և Դան Քելլիները ,ոստիկանական համազգեստ հագած, ցերեկը քայլում էին դեպի ախոռներ և հետ գալիս՝առանց ավելորդ ուշադրություն գրավելու:

Երկուշաբթի առավոտյան Բիրնը բերեց երկու ձի պայտելու համար,բայց դարբինը կասկածեց նրա տարօրինակ վարքը,[փա՞ստ]  այսպիսով նա նշեց ձիու ցեղատեսակները (Ըստ Քեննելիի՝դարբինը զարմացած էր այսպես կոչված ոստիկանական ձիերի որակից ,այսպիսով նշել էր նրանց ցեղատեսակները:Ըստ հետևյալ տեսանկյան՝Նոր Հարավային Ուելսի կառավարությունից գումար էր գանձվել պայտելու համար): Առավոտյան 10-ի մոտակայքում Քելլիները իրենց պատանդ ոստիկանապես Ռիչարդսի հետ գնացին զորանոց,իսկ Հարթն ու Բիրնը նրանց հետևում էին ձիերով: Նրանք բոլորով գնացին Ռոյալ հյուրանոց,որտեղ Կոքսը ՝տերը, պատմել էր Ռիչարդսին ,որ Քելլիները իր ուղեկիցներն են: Նեդ Քելլին ասել էր,որ ուզում է սենյակներ ամրագրել Ռոյալում և պատմել բանկ կողոպտելու իր մտադրությունների մասին:Հարթը և Բիրնը քշեցին հետ և ասացին ձիապանին ախոռում պահել ձիերին,սակայն ոչինչ չտալ ուտելու:Նա գնաց հյուրանոցի խոհանոց ,որը գտնվում էր բանկի ետևի մուտքից մի քանի յարդ այն կողմ:Բիրնը հետո մտավ բանկ հետևից,երբ տեսավ հաշվապահ պարոն Լիվինգին,որը ասաց նրան մտնել դիմացի դռնով:Բիրնը ցույց տվեց իր ատրճանակը և դրդեց հանձնվել:Քեննելին գրում է. «Ցնցումից Լիվինգը սկսեց կակազել,և ենթադրվում է,որ նա շարունակեց կակազել մինչև իր կյանքի վերջը»: Հետո Բիրնը նրան և Մակիին՝կրստեր հաշվապահին, տարան բար,որտեղ Դան Քելլին էր հսկում: Նեդ Քելլին հսկեց բանկի մենեջերին՝պարոն Տարլետոնին,ում հրամայվեց բացել չհրկիզվող պահարանները (սեյֆերը):Երբ այդ ամենը արվեց,նրան թողեցին մյուսների հետ:Բոլորն ազատվեցին երեք անց տասնհինգ:

Մենեջերի հետախուզումից հետո Նեդ Քելլին վերադարձավ բանկ և հարցրեց նրան՝ինչքան գումար նրանք ունեն:Լիվինգը պնդեց,որ ունեն £600 կամ £700: Լիվինգը դրամարկղից հանեց £691 և տվեց նրան: Քելլին հարցրեց՝արդյոք նրանք ունեն ավել գումար,իսկ Լիվինգը պատասխանեց «Ոչ»: Քելլին փորձեց բացել չհրկիզվող պահարանի գանձատուփը:Վերջինիս բանալիներից մեկը տվել էին նրան,բայց նա երկրորդ բանալու կարիքն ուներ:Բիրնը ցանկացավ մուրճրով կոտրելով բացել այն,բայց Քելլին ստացավ բանալին դրամարկղից և գտավ  £1650՝վերջնականն արդյունքում ունենալով £2141 գողացած գումար բանկից:Քելլին նկատեց փաստաթղթերի արկղը:Այնուհետև խումբը գնաց հյուրանոց,որտեղ Քելլին այրեց 3-4 հիփոթեքային մի շարք փաստաթղթեր պարունակող բանկային գրքեր՝փորձելով ջնջել մարդկանց պարտքերը և բանկերի համար կորուստներ առաջ բերել,չնայած չէր հասկացել,որ որոշ մասը պատճենված ու պահված է Սիդնեյի գլխավոր գրասենյակում:

Մինչև հյուրանոցից դուրս գալը Քելլին ելույթ ունեցավ պատանդների համար՝խոսելով հիմնականում Ֆիցպատրիկի միջադեպի և Ստրինգիբարկիսպանության շուրջ: Այնուհետև նա դրեց իր ատրճանակը բարին և հայտարարեց. «Ձեզնից յուրաքանչյուրը կարող է վերցնել այն ու սպանել ինձ,բայց եթե ինձ կրակեք,Ջերիլդերը կլողա արյան մեջ»: Երբ հյուրանոցի «ավազակները» ոգևորում էին Քելլիին,նա իմացավ,որ Հարթը ավելի շուտ գողացել էր տեղի հոգևորական Ռեվերենդ Ջ.Բ. Գրիբբլի ժամացույցը,և նա ստիպես վերադարձնել այն: Այնուհետև թափառաշրջիկ գողերը գնացին ուրիշ հյուրանոցներ,քաղաքակիրթ վարվելով բոլորի հետ և խմեցին: Հարթը թամբողից նոր թամբ գնեց: Երկու հոյակապ ոստիկանական ձիեր տարվեցին, մյուս ձիերը նույնպես ցանկալի էին,բայց բնակիչները պնդեցին,որ դրանք կանանց են պատկանում,և ՄակԴուգալը ,իր ցեղական արուները պահելու համար «բողոքեց,որ նա համեմատաբար աղքատ մարդ է» ,և Քելլին զիջեց նրան: Բանտարկվեցին նաև հեռագրող օպերատորները: Բիրնը դարձավ գրասենյակի տնօրեն և ոչնչացրեց  այդ օրվա բոլոր ուղարկված հեռագրերը և կտրեց բոլոր լարերը: Խումբը հեռացավ երեկոյան մոտավորապես ժամը յոթին անհայտ ուղղությամբ: Զինաթափված և առանց ձիերի ոստիկանությունը խմբին հետևելու այլ միջոց չուներ:

Jerilderie Letter Ջերիլդերյան նամակը

Հիմնական հոդված՝ Jerilderie Letter

{{{1}}}

Some of the 56 pages comprising the Jerilderie Letter, on display in the State Library of Victoria

Prior to arriving in Jerilderie, Kelly composed a lengthy letter with the aim of tracing his path to outlawry, justifying his actions, and outlining the alleged injustices he and his family suffered at the hands of the police. He also decries the treatment of poor selector families by Victoria's Squattocracy, and, in "an escalating promise of revenge and retribution", invokes "a mythical tradition of Irish rebellion" against what he calls "the tyrannism of the English yoke". Dictated to Byrne, it is known as the Jerilderie Letter, and is a handwritten document of 56 pages and 7,391 words. While holding up Jerilderie, Kelly gave the letter, which he called "a bit of my life", to Edwin Living, a local bank accountant, and demanded that he deliver it to the editor of the Jerilderie and Urana Gazette for publication. Due to political suppression, only excerpts were published in the press, based on a copy transcribed by John Hanlon, owner of the Eight Mile Hotel in Deniliquin. The entire letter was rediscovered and published in 1930.

According to historian Alex McDermott, "Kelly inserts himself into history, on his own terms, with his own voice. ... We hear the living speaker in a way that no other document in our history achieves". It has been interpreted as a proto-republican manifesto; for others, it is a "murderous, ... maniacal rant", and "a remarkable insight into Kelly's grandiosity". Noted for its unorthodox grammar, the letter reaches "delirious poetics", Kelly's language being "hyperbolic, allusive, hallucinatory ... full of striking metaphors and images". His invective and sense of humour are also present; in one well-known passage, he calls the Victorian police "a parcel of big ugly fat-necked wombat headed, big bellied, magpie legged, narrow hipped, splaw-footed sons of Irish bailiffs or English landlords". The letter closes:

neglect this and abide by the consequences, which shall be worse than the rust in the wheat of Victoria or the druth of a dry season to the grasshoppers in New South Wales I do not wish to give the order full force without giving timely warning. but I am a widows son outlawed and my orders must be obeyed.

Ջերիլդերի ժամանալուց ամիսներ առաջ Քելլին երկարաշոնչ նամակ էր գրել ՝նպատակ ունենալով  հետագծել իր ճանապարհը դեպի անօրինություն,արդարացնելով իր գործողությունները և նախանշելով ենթադրյալ անարդարությունները ,որոնք ինքն ու իր ընտանիքը կրել են ոստիկանության կողմից:Նա նաև քննադատում է աղքատ ընտանիքների հանդեպ վերաբերմունքը վիկտորիական սկվատոկրասիայի կողմից,և , «վրեժխնդրության և հատուցման սրման խոսքում» վկայակոչում է «իռլանդական ապստամբության առասպելական ավանդույթը» ընդդեմ այն ամենի,ինչը նա կոչում է «անգլիական լուծի բռնակալություն»: Թելադրված Բիրնին՝այն հայտնի է Ջերիլդերյան նամակ անունով,և 56 էջանոց և 7391 բառանոց ձեռագրային փաստաթուղթ է :Երբ նրանք վերցրել էին Ջերիլդերին,Քելլին տվեց նամակը,որը նա անվանում էր «իր կյանքի մի մասնիկը»,Էդվին Լիվինգին՝տեղի բանկային հաշվապահին,և պահանջեց նրան տանել Ջերիլդերի և Ուրանա Գազետտեի խմբագրին հարատարակելու համար: Քաղաքական ճնշումների պատճառով մամուլում տպագրվեցին միայն որոշ հատվածներ,որոնք հիմնված էին Դենիլիքինքի Էյթ Մայլ հյուրանոցի տիրոջ՝Ջոն Հանլոնի  արտագրած պատճենի վրա: Ամբողջական նամակը վերահայտնաբերվել և հրատարակվել է 1930 թվ.:

Քելլիի նամակը իր կյանքի և ժամանակների տարեգրության երկորդ փորձն էր:Առաջինը հայտնի էր Կամերոնյան նամակ անունով,որը ուղարկվել էր ԴոնալդԿամերոնին՝վիկտորիանական խորհրդարանի անդամին,1878 թվ. դեկտեմբերին:Այն ավելի կարճ էր,քան Ջերիլդերիի նամակը ,այն նույնպես նախատեսված էր ընթերցողների լայն շրջանակի համար,սակայն մամուլում տպագրվել է միայն ամփոփագիրը:

Ջերիլդերիի նամակի օրիգինալ տարբերակը նվիրաբերվել է Վիկտորիայի պետական գրադարանին 2000 թվ.,իսկ Հանլոնի սղագրությունը պահվում է Ավստրալիայի ազգային թանգարանում՝Կանբերայում: Ըստ պատմաբամ Ալեքս ՄակԴերմոտի՝ «Քելլին ներդրեց ինքն իրեն պատմության մեջ իր իսկ կանոններով,իր սկ ձայնով:...Մենք լսում ենք կենդանի խոսնակին այնպես,ինչպես պատմական ոչ մի փաստաթուղթ չի կարող հասնել:» Այն մեկնաբանվել է որպես նախահանրապետական մանիֆեստ. մյուսների համար այն «մահաբեր...մոլագար վերամբարձ խոսքեր են», և «ուշագրավ պատկերացում Քելլիի հզորության շուրջ»: Նշանակալի լինելով իր ոչ օրթոդոքսալ քերականությամբ՝նամակը հասնում է «զառանցող պոեզիային» ,քանի որ Քելլիի լեզուն «հիպերբոլիկ ,այլասաց,հալյուցինացիոն է...լի է ցնցող փոխաբերություններով և պատկերումներով»: Ներկա է նաև իր հնարամիտ հումորի զգացումը.մի լավ հայտնի մասում նա անվանում է վիկտորիանական ոստիկանությանը «մի փաթեթ մեծ,տգեղ,հաստավիզ,վոմբաթի գլուխներով,հաստափոր, կաչաղակների ոտքերով,նեղ կոնքերով իռլանդացի հարկահավաքների որդիներ կամ անգլիացի մեծատուններ» Նամակը վերջանում է հետևյալ տողերով.

«անտեսեք սա և հետևողական եղեք հետևանքներին,որոնք կլինեն ավելի վատը,քան Վիկտորիայի ցորենը կամ չոր սեզոնը մորեխների համար Նոր Հարավային Ուելսում:Ես չեմ ցանկանում հրամանին ուժ տալ ժամանակին չնախազգուշացնելով:Բայց ես այրու ապօրինի որդի եմ,և իմ պահանջները պիտի կատարվեն:

Reward increase and disappearance Պարգևների բարձրացում և անհետացում

£8000 reward notice for the capture of the Kelly Gang, equivalent to $1.5 million in modern Australian currency

A party of troopers participating in the hunt for the Kelly gang

In response to the Jerilderie raid, the New South Wales Government and several banks collectively issued £4,000 for the gang's capture, dead or alive, the largest reward offered in the colony since £5,000 was placed on the heads of the outlawed Clarke brothers in 1867. The Victorian Government matched the offer for the Kelly gang, bringing the total amount to £8,000, bushranging's largest-ever reward.

The Victorian police continued to receive many reports of sightings of the outlaws from the public and information about their activities from their network of paid informants. The Chief Commissioner of Police, Frederick Standish, and Superintendent Francis Hare directed operations against the gang from Benalla. Hare organised frequent search parties and surveillance of the close family and associates of the outlaws.

Native police unit, sent from Queensland to Victoria in 1879 to help capture the gang

In March 1879, six Queensland Native police troopers and a senior constable under the command of sub-Inspector Stanhope O'Connor were deployed to Benalla to join the hunt for the Kelly gang. O'Connor and his troopers, at the time of the request, were in active service in the Cooktown region conducting punitive expeditions against Indigenous communities and had recently massacred thirty people near Cape Bedford. Although Ned Kelly feared the tracking ability of the Aboriginal troopers, Standish and Hare doubted their value and they were not put to their best use. The Aboriginal troopers were withdrawn on 25 June 1880, but quickly re-engaged following the murder of police informant Aaron Sherritt the following day.

On 7 May 1879, Standish provided the Victorian Land Board with a list of 84 family members and other alleged sympathisers of the outlaws in order to prevent them buying land in the secluded areas of north-eastern Victoria. The avowed aim of the policy was to disperse the Kelly family and its sympathisers and disrupt stock theft in the region. The impact of the policy is controversial. Jones and others claim that it caused widespread resentment and hardened support for the outlaws. Morrissey, however, states that although the policy was sometimes used unfairly, it was effective and supported by the majority of the community.

On 3 July 1879, following media and parliamentary criticism of the cost and lack of success of the Kelly gang search, Standish appointed Assistant Commissioner Charles Nicolson in charge of operations at Benalla in place of the injured Hare. Standish removed 14 troopers and 17 foot police from Nicolson's command, withdrew most of the soldiers guarding banks, and cut the budget for the search. Nicolson responded by cutting back search parties and relying more heavily on targeted surveillance and his network of spies and informers.

On 2 June 1880, after almost a year of unsuccessful efforts to capture the outlaws, Nicolson was replaced by Hare. On 20 May a police informant, Daniel Kennedy, had reported that the Kelly gang had successfully made bullet-proof armour out of agricultural equipment and were planning another raid. On 25 June, Kennedy personally reported the information about the armour and impending raid to Hare. Hare dismissed the intelligence as preposterous and sacked Kennedy.

Ի պատասխան Ջերիլդերիի հարձակմանը՝ Նոր Հարավային Ուելսի կառավարությունը և որոշ բանկեր միահամուռ կերպով տրամադրեցին £4000 խմբի գրավման համար ողջ կամ մահացած:Սա գաղութում առաջարկվող ամենամեծ պարգևավճարն էր մինչ 1867 թվ. Կլարկ եղբայրների համար առաջարկվող £5000 Վիկտորիանական կառավարությունը համապատասխանեցրեց Քելլիի ավազակախմբի համար նախատեսված առաջարկը՝ընդհանուր գումարը հասցնելով մինչև £8,000՝բուշռենջինգի ամենամեծ պարգևավճարը: Սպաների խորհուրդը,որը ներառում էր կապիտան Ստանդիշին,տեսուչներ Հերին և Սադլեիրին,կենտրոնացրռց իր բոլոր որոշումները Քելլիի ավազակախմբի որոշման շուրջ:Պարգևավճարը նրանց վրա բարոյալքող ազդեցություն թողեց: «Սպաների իղձն էր Քելլիներին գերեվարելը ,բայց նրանք շատ էին նախանձում ՝որտեղ են իրենք հասնելու,եթե պարգևավճարը նրանց հասնի:Սա հանգեցրեց շատ լուրջ վեճերի նրանց շրջանում...»

1879 թվ. վաղ մարտից մինչր 1880 թվ. հունիսը ոչինչ հայտնի չէր ավազակախմբի գտնվելու մասին:Ինչպես Թոմաս Օբրին էր գրել իր 1953 թվ. Mirror հոդվածում.

«Ջերիլդերիից ամիսներ անց հանրային կարծիքը սուր շրջվեց Հանձնակատար Սթենդիշի,300 սպաների ,ոստիկանական անձանց և հրետանային կորպուսի դեմ,ովքեր հավաքվել էին Հյուսիսարևելյան Վիկտորիայում:Քննադատները շտապ նշեցին,որ խիզախ հսկիչները լավ հոգ է տարել,որ մնան քաղաքներում՝թողնելով ապօրինի մարդկանց բուշերի ՝նրանց բնական տան վրա համարյա լրիվ ազատությամբ:

Ոստիկանության կարողությունների նկատմամբ հասարակության ցածր վստահության պայմաններում,գրել է Թոմաս Օբրեյը, «շատերը հավատում էին,որ ավազակախումբը արդեն փախել է մեկ ուրիշ գաղութ մինչ նրանց հետապնդողները թափառում էին ստանալու,բայց ոչ վաստակելու,կրկնակի վճարի և զգալի «վտանգավոր» գումարի համար»:Միևնույն ժամանակ ավազակախումբը հարմարավետ տեղավորվել էր Քելլիի ֆերմայի մոտ  գտնվող բլուրներում ,որտեղ նրանք քննարկում էին ոստիկանների ջանքերը և պլանները նրանց իսկ ապագայի շուրջ:

1879 թվ. փետրվարին կապիտան Ստանդիշը խնդրանք ուղարկեց Քուինսլանդի ոստիկանական սպա Դավիթ Թոմսոն Սեյմուրին,որ վերջինս ուղարկի ազգային ոստիկանության գումարտակ Վիկտորիա ,որ փնտրեն Քելլիի ավազակախումբը:Հարցումը բավարարվեց ենթատեսուչ Ստանհոփ Օ՛Կոննորի, հսկիչ Թոմ Քինգի և 6 աբորիգեն զինծառայողների ՝Սամբոյի,Բարնիի,Ջոնիի,Ջիմիի,Ջեքի և Հերոյի ուղարկմամբ դեպի Վիկտորիա գաղութ : Օ՛Կոննորը և իր զինծառայողները ակտիվ ծառայության մեջ էին Քուքթաուն գավառում՝բնիկ համայնքների դեմ պատժիչ արշավանքներ իրականացնելով և կոտորելով շուրջ 30 մարդու Քեյփ Բեդֆորդի շրջակայքում:Ազգային ոստիկանության զորքերի՝Քելլիին գտնելու կարողությունը շուտ խոչնդոտվեց,երբ Սամբոն մահացավ թոքաբորբից Բենալլայի ոստիկանական զորանոց հասնելուց հետո: Ավելին  Ստենդիշը վախենում էր,որ եթե Քուինսլանդի կոնտիգենտը արագորեն գտնի Քելլիին ,նրանք կստիպեն Վիկտորիանական ոստիկանությունը երևա անգործունակ,ուստի նա աղտնի պահեց Օ՛Կոննորի ուժերից ստացված տեղեկատվությունը:

1879 թվ ուշ մարտին, Քելլիի քույրեր Քեյթը և Մարգարեթը  հարցրին Victoria Cross կապիտանին՝ինչքան գումարով նա կտանի "չորս կամ հինգ ջենթլմեն ընկերներին" Քուինսքլիֆից Կալիֆորնիա:Մարտի 31ին անծանոթ տղամարդը կապիտանի հետ պայմանավորվոց Գլխավոր Փոստատանը ՝վճարման համար որոշակի գումարի չափ ասելու համար:Կապիտանը ահազանգեց ոստիկանատուն,որը մի շարք հասարակ հագուստով հետախույզների և ոստիկանների տեղադրեց շենքում,բայց մարդը այդպես էլ չհայտնվեց: Ոչ մի տեղեկություն չկա,որ Քելլիի քույրեը  հարցնում էին հանցախմբի անունից,և հրապարակվեց Արգուսում որպես «չհայտնաբերված»:

Ըստ Թոմ Լլոյդի ՝ հանցախումբը «հաճախակի էր քննարկում ապագայի հետ կապված իրենց պլանները»,և նա առաջարկեց գնալ Քուինսլենդ մեկ առ մեկ ,որտեղ նրանք կարող էին վերամիավորվել:Նա զգում էր,որ «մի քանի տարի տրոպիկ կլիմայում» կդարձնի նրանց անճանաչելի:Ավազակախումբը եկավ այն եզրակացությանը,որ նրանք միշտ օտարացած կմնան և կունենան սրտալի աջակցության պակաս,որը նրանք ստանում էին Վիկտորիայում,իսկ նրանց ամենալավ միջոցը պիտի լիներ Վիկտորիայի և Նոր Հարավային Ուելսի պետական կառավարությունների հետ հարցերի լուծումը:

1879 վերջերին Քելլին համաձայնեց անձամբ հարցազրույց տալ Սիդնեյ Դեյլի Տելեգրաֆի լրագրող Ջ.Ֆ. Արչիբալդին, բայց թերթը չհամաձայնեց հրապարակել այս պատմությունը: 1880 թվ. փետրվարի 9-ին 1878 թվականին հրատարակված Ֆելոնների բռնագրավման մասին օրենքը ուժից դուրս եկավ Բերրիի խորհրդարանի լուծարումով,իսկ ավազակախմբի անօրինական կարգավիճակը և ձերբակալման հրամանը դրա հետ մեկտեղ անվավեր համարվեց:Մինչ Նեդը և Դանը ունեին նախնական հրաման կապված Ֆիզպատրիկի սպանության հեը,Հարթը և Բիրնը ազատ էին,թեև ոստիկանությունը իրավասու էր նրանց հետաքններ սպանության գործով:

1880 թվ. ապրիլին "Notice of Withdrawal of Reward" հրապարակվեց կառավարության կողմից:[պարզաբանել  Այն վկայում էր,որ 1880 թվ. հուլիսի 20-ից հետո կառավարությունը «բացարձակապես չեղյալ կհամարի և հետ կքաշվի պարգևատրման առաջարկից:

Դատավարություն և մահապատիժ

Կելլին դիմակայեց 1880թ-ի հոկտեմբերի 19-ի դատավարությանը Մելբուռնում,, որը անց էր կացնում Պարոն Րեդմոնդ Բարրին, այն դատավուրը ով դատապարտել էր Քելլիի մորը 3 տարի ազատազրկության Ֆիցպատրիկին սպանելու փորձի համար: Պարոն Սմիթը և պարոն Չոմլին դարձան թագի թեկնածու, իսկ պարոն Բինդոնը ՝ որպես բանտարկյալ: Դատական նիստը հետաձգվեց մինչև հոկտեմբերի 28 -ը, երբ Քելլին ներկայացվեց Կոնստեբլ Լոնիգանին և Կոնստին Սկանլանին սպանելու մեղադրանքը: Նրան ոչինչ չի հասել Սգթ. Կեննեդիին սպանելու համար: . Նրան մեղադրանք է առաջադրվել բանկերի տարբեր կողոպուտների, Շերիթի սպանության, Գլենրոուանում ձերբակալությանն ընդդիմանալու և փոքր մեղադրանքների երկար ցուցակի համար: Նա դատապարտվեց Լոնիգանի դիտավորյալ սպանության համար և մահապատժի ենթարկվեց՝ կախաղանի միջոցով: Պատիժը ստանալլոււց  հետո Բարրին ասաց «Աստված ողորմի քո հոգին» սովորական բառերով, ինչին Քելլին պատասխանեց «Ես դրանից մի փոքր ավելի առաջ կգնամ և կասեմ, որ քեզ կտեսնեմ այնտեղ, որտեղ գնամ»:

Նոյեմբերի 3-ին Վիկտորիայի գործադիր խորհուրդը որոշեց, որ Քելլին պետք է կախաղան հանվի այդ օրվանից ութ օր անց ՝ նոյեմբերի 11 -ին, Հին Մելբուռն Գոլում: Մահապատժին նախորդող շաբաթվա ընթացքում  հազարավոր մարդիկ դուրս եկան Մելբուռնի փողոց հանրահավաքներին պահանջելով հետաձգել Քելլիի մահապատժի ժամկետը իսկ նոյեմբերի 8 -ին, նահանգապետի մասնավոր քարտուղարին ներկայացվեց միջնորդություն ՝ ավելի քան 32,000 ստորագրությամբ, որոնցից մի քանիսը կասկածելի բնույթ ունեին: Գործադիր խորհուրդը շուտով հայտարարեց, որ ամեն ինչ տեղի է ունենալու այնպես, ինչպես որ պլանավորված է:

Մահապատժից մեկ օր առաջ Քելլիիի  դիմանկարը վերցրեցին որպես հիշատակ իր ընտանիքի համար, և նրան հարազատների հետ հարցազրույցների իրավունք տվեց: Նրա մոր վերջին խոսքերն էր իրեն . «Մահացիր, որպես  Քելլի»: Հաջորդ առավոտյան ջոն Կաստիոն՝ Գաոլի  նահանգապետը  տեղեկացրեց Քելլիին, որ մահապատժը լինելու է  առավոտյան 10-ին: Քելլիի ոտքերը հանվել են, և կարճ ժամանակ անց նա դուրս է եկել երթից: Նա հնազանդ էր ճանապարհին, և ծաղկի թաղարների կողքով անցնելիս, ասաց. «Ինչ լավ փոքրիկ այգի է», բայց այլևս ոչինչ չավելացրեց մինչև հասավ մամուլի սենյակ, որտեղ էլ մնաց մինչև հոգևորական Դին Դոնաղիի ժամանումը: Ըստ աղբյուրները նրա վերջին խոսքերը տարբեր են: Թերթի որոշ լրագրողներ գրում էին, որ դա եղել է «Կյանքն է այսպիսին» է արտահայտությունը, իսկ մյուս թերթերը նշում էին, որ սա նրա պատասխանն էր, երբ Կաստյոն պատմեց իր մահապատժի համար նախատեսված ժամի մասին, ավելի վաղ այդ օրը: Արգուսը գրել է, որ Քելլիի վերջին խոսքերն էին ՝ «Ահ, լավ, ես ենթադրում եմ, որ դա հասել է դրան», երբ որ պարանը փաթաթված  էր նրա վզի շուրջ: Ըստ մի ուրիշ աղբյուրի Քելլին մտադրություն ուներ ելույթ ունենալ, բայց  որևէ«լսելի ձայն չհանեց»: Ավելի ուշ պաշտպանը գրեց, որ երբ նա փորձում էր իր վերջին խոսքերն ասել ինչ որ անհասկանալի բան փնթփնթաց:

Trial and execution

Kelly in the dock

Kelly survived to stand trial on 19 October 1880 in Melbourne before Sir Redmond Barry, the judge who had earlier sentenced Kelly's mother to three years in prison for the attempted murder of Fitzpatrick. Mr Smyth and Mr Chomley appeared for the crown and Mr Bindon for the prisoner. The trial was adjourned to 28 October, when Kelly was presented on the charge murdering Constable Lonigan and Const. Scanlan. He was never charged with the murder of Sgt. Kennedy. He was charged with the various bank robberies, the murder of Sherritt, resisting arrest at Glenrowan and with a long list of minor charges. He was convicted of the wilful murder of Lonigan and sentenced to death by hanging. After handing down the sentence, Barry concluded with the customary words, "May God have mercy on your soul", to which Kelly replied, "I will go a little further than that, and say I will see you there where I go".

On 3 November, the Executive Council of Victoria decided that Kelly was to be hanged eight days later, 11 November, at the Old Melbourne Gaol. In the week leading up to the execution, thousands turned out at street rallies across Melbourne demanding a reprieve for Kelly, and on 8 November, a petition for clemency with over 32,000 signatures, some of which were of a suspicious nature, was presented to the governor's private secretary. The Executive Council announced soon after that the hanging would proceed as scheduled.

Kelly goes to the gallows

The day before his execution, Kelly had his photographic portrait taken as a keepsake for his family, and he was granted farewell interviews with relatives. His mother's last words to him were reported to be, "Mind you die like a Kelly". The following morning, John Castieau, the Governor of the Gaol, informed Kelly that the hour of execution had been fixed at 10 a.m. Kelly's leg-irons were removed, and after a short time he was marched out. He was submissive on the way, and when passing the gaol's flower beds, remarked, "What a nice little garden", but said nothing further until reaching the Press room, where he remained until the arrival of chaplain Dean Donaghy. Accounts differ about Kelly's last words. Some newspaper reporters wrote that it was "Such is life", while other newspapers recorded that this was his response when Castieau told him of the intended hour of his execution, earlier that day. The Argus wrote that Kelly's last words were, "Ah, well, I suppose it has come to this", as the rope was placed round his neck. According to another account, Kelly intended to make a speech, but "made no audible sound". The warden later wrote that Kelly, when prompted to say his last words, mumbled something indiscernible.

Հետևանք և դասեր

1881թ-ի մարտին Վիկտորիանական կառավարությունը հաստատեց Թագավորական հանձնաժողով, որը կզբաղվեր Վիկտորիայի ոստիկանության վարքագծով՝ Քելլիի ըմբոստացման ժամանակ: Հաջորդ վեց ամսվա ընթացքում հանձնաժողովը, որը ղեկավարվում էր Ֆրենսիս Լոնգմորի կողմից, անցկացրեց 66 հանդիպում, հարցաքննեց 62 վկայի և այցելեց քաղաքներ ամբողջ «Քելլի Քանթրի»-ով: Թեև զեկույցը պարզեց, որ ոստիկանությունը ճիշտ է վարվել Քելլերի մեղադրելու հհամար, սակայն բացահայտել է համատարած կոռուպցիա և փլուզել է մի շարք ոստիկանների կարիերաներ, որոնց մեջ մտնում է նաև գլխավոր հանձնակատար՝ Ֆրեդերիկ Ստենդիշը: Բազմաթիվ այլ սպաներ, ներառյալ բարձրաստիճան անձնակազմի, արժանացել են նկատողության, պաստոնի իջեցման կամ պաշտոնազրկության: Այս ամենը եզրափակում է բարեփոխումների 36 առաջարկությունների ցանկը: Քելլին հույս ուներ, որ իր մահը կհանգեցնի ոստիկանության վարքագծի հետաքննության, և չնայած զեկույցը չի արդարացրել իրեն կամ իր թմին, սակայն դրա եզրակացությունները ենթադրում են, որ իշխանությունները կազատվեն «այն սակավ համբավից, որը Քելլինները թողել են իրենց» :

8000 ֆունտ ստերլինգ պարգևավճարը բաժանվեց տարբեր հայցվորների միջև ՝ 6000-ը հատկացվեց Վիկտորիայի ոստիկանության անդամներին, իսկ վերահսկիչ Հերը՝ ստանալով 800 ֆունտ ստեռլինգի ՝առյուծի շահաբաժին: Քերնոուն դժգոհեց իր 550 ֆունտ ստերլինգ վճարից, իսկ հաջորդ տարի այն բարձրացվեց հասնելով մինչև 1000 ֆունտ: Պաշարմումի մեջ ներգրավված յոթ աբորիգեն հետախույզներից յուրաքանչյուրը պարգևատրվեց, ստանալով  50 ֆունտ ստեռլինգ, , բայց նրանց գումարները տրվեցին Վիկտորիանական և Քվինսլենդյան կառավարություններին ՝ ապահով  պահպանության համար իննչի համաչ Պարգևատրման խորհրդի փաստարկը հետևյալն էր. Ցանկալի չի լինի տրամմադրել այսպիսի մեծ քանակով գումար այն մարդկանց ձեռքերում, ովքեր չեն կարող նրանից օգտվել: Գրողներ, ինչպիսիք են Բոքսհոլը (Ավստրալիայի բուշրանջերների պատմությունը, 1899 թ.) Եվ Հենրի Գիլես Թերները (Վիկտորիայի գաղութի պատմությունը, 1904 թ.) Քելլիի ըմբոստացումը  նկարագրում են որպես պարզ հանցագործության արարք: Ներգրավվածներից երկուսը ՝ տեսուչներ Հարեն և Սադլեյրը, իսկ ավելի ուշ ՝ 20 -րդ դարի վերջին, Պենզիգը (1988 թ.)  գրեցին օրենքի և կարգի և բարոյական արդարացման օրինականացնող պատմվածքներ: Մյուսները ՝ սկսած Քեննալիից (1929), ՄաքՔիլթոնից (1979) և onesոնսից (1995), մտածում էին, որ Քելլիի ըմբոստացումը  և Վիկտորիայի հողերի ընտրության ակտերի խնդիրները 1860-ականներից հետո փոխկապակցված են: ՄաքՔիլթոնը Քելլիին ընկալեց,  որպես «սոցիալական ավազակ», ով ընկել էր չլուծված սոցիալական հակասությունների՝այսինքն ընտրողների և հողերի շուրջ հակամարտությունների մեջ, և այն ինչը Քելլին տվեց ընտրողներին  այն ղեկավարությունը, որը պակասում էր: Օ'Բրայենը  (1999 թ.) Վիկտորիայի հյուսիս-արևելքում հայտնաբերել էր  անառողջ գյուղական անբավարարություն դեռ 1872-73թթ::

Չնայած նրան, որ  Քելլիի ավազակախումբը ոչնչացվեց 1880թ-ին, սակայն գրեթե յոթ տարի շարունակ երկրորդ ըմբոստացման լուրջ սպառնալիք կար ՝ հողերի կարգավորման և ընտրության հետ կապված հիմնական խնդիրների պատճառով:

ՄաքՔիլթոնը առաջարկեց, որ Քելլի Գանգի հետապնդման մեջ են ներգրավված երկու ոստիկաններ՝ Ջոն Սադլեյրը Վիկտորիանական ոստիկանի հիշողություններ-ի հեղինակը և տեսուչ Վ Բ  Մոնթֆորդը՝ ով կանխեց Երկրորդ ըմբոստացումը ՝ հասկանալով, որ հյուսիսարևելյան Վիկտորիայի չլուծված սոցիալական հակասությունները վերաբերում էին հողին, ոչ թե հանցագործությանը, և փոքր ընտրողներին օգնելու նրանց լավ աշխատանքին:

Այս սցենարը վիճակվեց Դոկտոր Դագ Մորիսինի կողմից իր Նեդ Քելլին, սելեկցիոներներ, սվոտերներ և ֆոնդային գողեր գգրքում: (2018)

Քելլիի մայրը մի քանի տասնամյակ խուսափեց մահից, բայց ի վերջո մահացավ 95 տարեկանում 1923 թ-ի մարտի 27 -ին:

Royal Commission and aftermath

The Royal Commission into police conduct during the Kelly Outbreak resulted in many force members being censured, reprimanded, demoted, suspended or dismissed.

In March 1881, the Victorian Government approved a Royal Commission into the conduct of the Victoria Police during the Kelly Outbreak. Over the next six months, the commission, chaired by Francis Longmore, held 66 meetings, examined 62 witnesses, and visited towns throughout "Kelly Country". While its report found that the police had acted properly in relation to the criminality of the Kellys, it exposed widespread corruption and shattered a number of police careers in addition to that of Chief Commissioner Frederick Standish. Numerous other officers, including senior staff, were reprimanded, demoted or suspended. It concluded with a list of 36 recommendations for reform. Kelly hoped that his death would lead to an investigation into police conduct, and although the report did not exonerate him or his gang, its findings were said to strip the authorities "of what scanty rags of reputation the Kellys had left them."

The £8,000 reward money was divided among various claimants with £6,000 going to members of the Victoria Police, Superintendent Hare receiving the lion's share of £800. Curnow complained about his payout of £550, and the following year it was upgraded to £1,000. Seven Aboriginal trackers involved in the siege were each awarded £50, but their money was given to the Victorian and Queensland governments for safekeeping, the Reward Board's argument being, "It would not be desirable to place any considerable sum of money in the hands of persons unable to use it."

There was media and police speculation that there would be further outbreaks of violence in north-eastern Victoria following Kelly's execution. Jones and Dawson argue that changes in policing methods reduced this threat. The police held informal discussions with the Kelly family to ensure them that they would be treated fairly if they kept the peace. The police no longer pursued a policy of dispersing the Kelly family and sympathisers by denying them land in north-eastern Victoria, but rather explicitly tied access to land to lawful behaviour. During the Longmore Royal Commission there were threats of violence and intimidation against people who had assisted the police. Nevertheless, the police reported a reduction in horse and cattle theft and crime in general in the region following the end of the Kelly outbreak.

Kelly's mother was released from prison in February 1881. Jones states that she met with the Greta police constable Robert Graham soon after, and they reached an understanding which helped reduce tension in the community. Mrs Kelly died, aged 95, on 27 March 1923.

Աճյունը և գերեզմանը

Այն ժամանակվա սովորույթների համաձայն մահապատժի եննթարկվա անձի մնացորդների մասին ոչ մի տեղեկություն չիի պահպանվել: Քելլին թաղված էր «ծերերի բակում», որը գտնվում է  Հին Մելբուռն Գաոլի պատերի ներսում:

Remains and graves

Kelly's death mask on display in the National Portrait Gallery

In line with the practice of the day, no records were kept regarding the disposal of an executed person's remains. Kelly was buried in the "old men's yard", just inside the walls of Old Melbourne Gaol.

Հերձում

Թերթը լոււսաբաանել է, որ Քելլլիի մարմինը հերձվել է բժշկական ուսանողների կողմմից, ովքեր առանձնացրել են նրա գլուխը և օրգանները ուսումնասիրության համար: Մարմնի հերձումը հարցաքննությունից դուրս ոչ օրինականն էր: Լուրերով պայմանավորված ինֆորմացիայի տարածումը հասարակության վրդովմունքն առաջացրեց անկարգությունների իրական մտավախություններ, ինչը ստիպեց ոստիկանության հանձնակատարին նամակ գրել նահանգի նահանգապետին, ով հերքեց, որ հերձումի տեղի ունեցման փաստը: ( Սակայն 2011թ -ին նրա վերականգնված օքսիպիտալ ոսկորի մի կտորի վրա գտնվող կտրվածքները հաստատում են, որ հերձումը  կատարվել է ):

Dissection

A newspaper reported that Kelly's body was dissected by medical students who removed his head and organs for study. Dissection outside of a coronial enquiry was illegal. Public outrage at the rumour raised real fears of public disorder, leading the commissioner of police to write to the gaol's governor, who denied that a dissection had taken place. (Saw cuts on a piece of his occipital bone recovered in 2011 confirm that a dissection had been done.)

Գերեզմանի կողոպուտ

1929 թ -ին Մելբուռն Գոլը փակ էր սովորական քանդման համար, և գերեզմանատան մարմինները բաց էին  քանդման աշխատանքների ընթացքում: Մարմինների վերականգնման ժամանակ հանդիսատեսները և աշխատողները գերեզմաններից գողացել են որոշ կմախքի մասեր և գանգեր, այդ թվում ՝ նետով նշվողը նաև «E.K.» սկզբնատառերովը՝ այն հավատով, որ դրանք պատկանում էին Նեդ Քելլիին: «E.K.» սկզբնատառերով գերեզմանը տեղադրված էր առանձին տարածքում, իսկ բակի հհակառակ կողմում գտնվում էին բոլոր մնացած գերեզմանները: Կայքի ղեկավար ՝ Հարրի Ֆրանկլինը, ով վերցրել էր գանգը «E.K.» գերեզմանից այն հանձնել է ոստիկանությանը: Քանի որ մարմնի մնացորդների տրամադրման վերաբերյալ որևէ դրույթ չէր նախատեսվել, Ֆրանկլինը մարմինները վերաթաղեցին Պենտրիջի բանտում ՝իր սեփական հաշվին: Գանգը՝ նշանավոր «E.K.» գերեզմանից, որը պահվել է Վիկտորեական քրեական վարչությունում տարվել է կանբերրա՝ հետազոտումների համար Ավստրիայի աննատոմիայի համալսարաանի առաջին տննօրեն՝ Պարոն Կոլին Մաքկեննզիի կողմից: Որոշ ժամանաակ աայն կորած էր համարվում, բայց ավելի ուշ գգտնվել է հին պահարանի մաքրողական աշխատանքների ժամանակ 19522-ի: Իսկ  1971թ-ին համալսարանը այն տվել  է ”National Trust” կազմակերպությանը:

Grave robbery

In 1929, Melbourne Gaol was closed for routine demolition, and the bodies in its graveyard were uncovered during the demolition works. During the recovery of the bodies, spectators and workers stole skeletal parts and skulls from a number of graves, including one marked with an arrow and the initials "E.K." in the belief they belonged to Ned Kelly. The E.K. marked grave was situated by itself, and on the opposite side of the yard where the rest of the graveyard was situated. The site foreman, Harry Franklin, retrieved the skull from the E.K. marked grave and gave it to the police. As no provision had been made for the disposal of the remains, Franklin had the bodies reburied in Pentridge Prison at his own expense. The skull from the E.K. marked grave, which had been stored at the Victorian Penal Department was taken to Canberra for research by the first director of the Australian Institute of Anatomy (Sir Colin Mackenzie) in 1934. For a period of time it was lost, but was later found while cleaning out an old safe in 1952. In 1971, the Institute gave it to the National Trust.

Գանգի գողություն

1972 թ. -ին գանգը ցուցադրվում էր Հին Մելբուռն Գոլում, մինչև վերոնշյալի գողացումը 1978 թ-ի դեկտեմբերի 12 –ին: 2010 թ-ի հետաքննությունը ապացուցեց, որ ցուցադրվող գանգը մի անգամ, դեռևս 1929 թ-ի ապրիլին վերականգնվածն էր:

Theft of skull

In 1972 the skull was put on display at the Old Melbourne Gaol until it was stolen on 12 December 1978. An investigation in 2010 proved that the displayed skull was in fact the one recovered in April 1929.

Մնացորդների պատմական և դատաբժշկական հետազոտություն

2008 թ-ի մարտի 9 -ին հայտարարվեց, որ ավստրալացի հնագետները կարծում են, որ գտել են Քելլիի գերեզմանը` Պենտրիջի բանտ վայրում: Ոսկորները հայտնաբերվել են զանգվածային գերեզմանի մոտ, իսկ Քելլին մտնում է այն 32 հանցագործների  մեջ, ովքեր մահապատժի են ենթարկվել կախաղանի միջոցով: Ավագ հնագետ Ջերեմի Սմիթը  Հերիթաժ Վիկտորյայի հետ ասել է,  որ նրանք հավատում են, որ  վերջնականապես գտել են գերեզմանի վայրը, սակայն դա բավականին տարբեր է մնացորդները գտնելուց: Ելեն Հոլովը 62 ամյա թոռնուհին առաջարկել է օգտագործել իր ԴՆԹ-ն, որը կօգնի նույնականացնել Քելլիի ոսկորները:

Քելլիի կախաղանի տարելիցին՝2009 թ. նոյեմբերի 11 -ին, Թոմ Բաքսթերը ոստիկանությանը հանձնեց իր մոտ գտնվող Քելլիի գանգը, որը ենթարկվել է և պատմականորեն և դատաբժշկական փորձաքննության՝ Պենտրիջի մնացորդների հետ միասին: Գանգը համեմատվել էր վերոնշյալի գիպսից տարրբերակի հետ, որը գողացվել էր Հին Մելբուռնի Գաոլ-ից 1978 թ-ն և ապացուցվել էր, որ նրանք համընկնում են: Այնուհետև գանգը համեմատվել էր թերթի լուսանկարում, որտեղ պատկերված էր աշխատող՝ Ալեքս Թալբոտը, ով  բռնել էր 1929 թ-ին  հայտնաբերված գանգը, ինչը նույնպես  ցույց տվեց նմանություն: Թալբոտը նաև ճանաչված էր գանգից ատամ հանլլեու համարր,  որպպես հուշ և լրատվամիջոցների արշավը ատամի գտնվելու վայրը փնտրելու  համար, որի արդյունքուն Թալբոտի թոռը առաջ էր գալիս: Պարզվել է, որ ատամը իրոքից պատկանել է գաննգին, որը վերականգնվել է 1929թ-ին: 2004թ-ին մինչը գանգը ոստիկանությանը հանձնելը գանգի կրկօրինակը ստեղծվել և հաամեմատվել է Հին Մելբուռն Գոլում մահապատժի ենթարկվածների մահվան դիմակների հետ, որոնք վերացրեցին բոլորը, բացի երկու հոգուց: Նրանք  էին ՝ Քելլիի և Էռնեստ Նոքսի, ովքեր մահապատժի էին ենթարկվել 1894թ -ի մարտին (տապանաքար ՝ նշված E.K., 19–3–94) և թաղված էին Ֆրեդերիկ Դիմինգի մոտ (տապանաքարը նշված էր A.W.- ի և D- ի սկզբնատառերով): 1929թ-ի ապրիլին E.K. սկզբնատառերով նշված գերեզմանը  (որն այն ժամանակ համարվում էր, որ պատկանում է Քելլիին) և Ֆրեդրիկ Դեմինգ-ին թալանվեցին պեղծված գերեզմաններից: Նոքսի մահվան դիմակը և գանգի գիպսի դեմքի կրկնօրիննակը նման էին միմյանց:

2010 և 2011թթ-ներին  2010 and 2011իկտորիական դատաբժշկական ինստիտուտը կատարել է մի շարք գանգուղեղային դեմքի գերճնշումներ, CT սկանավորում, մարդաբանություն և ԴՆՆԹ թեստեր E.K. սկզբննատառերով նշված գանգի վրա և հայտարարեց, որ դա Քելլիին չէր պատկանում: 2014թ-ին Ֆրեդրիկ Դեմինգ-ի եղբոր աճյունը  դուրս է բերվել Բեբինգտոնի գերեզմանատնից և ազդոսկրի ոսկորների հյուսվածքներից վերցրվել են նմուշներ: ԴՆԹ -ի պրոֆիլը հաջողությամբ ստացվել է նմուշներից և համեմատվել է ԴՆԹ -ի պրոֆիլի հետ, որը նախկինում գողացվել էր Հին Մելբուռնյան Գաոլից: ԴՆԹ -ի պրոֆիլները չէին համընկնում ՝ վերջնականապես ապացուցելով, որ գանգը Դիմինգին չէ: Այժմ ընդունված է, որ գանգը հայտնավբերված 1929թ-ին՝ հետագայում ցուցադրված Հին Մելբուռնյան Գաոլում որ Քելլիինն էր և ոչ էլ Դեմինգինը: Դատաբժիշկ –պաթոլոգները նույնպպես հետազոտել են Պենտրիջից ոսկորները, որոնք շատ քայքայվել էին և խառնվել ուրիշների աճյունների հետ, ինչը դժվարացնում էր նույնականացման գործընթացը: Պարզվել է, որ մանյաակի ոսնկորը միակ ոսկորն էր, որ գոյատևել է բոլոր կմախքներում և սրանք բոլորը Լեյ Օլվերի ԴՆԹ -ի փորձարկումներն էին: Քելլիին համապատասխանեցումով հայտնաբերված կմաղքը պարզվեց, որ ամենաամբողջականներից է: Քելլիի աճյունը ճանաչվեց լրացուցիչ՝ աջ ոտքի, աջ ծնկի և ձախ արմունկի մասամբ բուժված վնասվածքներով, որոնք համընկնում էին Գլենրոուանի ատրճանակից ստացված վնասվածքների հետ և այն փաստը, որ նրա գլուխը բացակայում էր ամենայն հավանականությամբ հանվեց ֆրենոլոգիական հետազոտության կարիքը: Գաննգի ետևից մի հատված՝ (օքսիպիտալ) հանվել է գերեզմանից, որի վրա կային կտրվածքներ, որոնք համընկնում էին ներկաներից մի քանիսի  պարանոցի ողերի հետ, ինչը ցույց էր տալիս, որ գանգի հատվածը պատկանում էր կմախքին, որի ապօրինի հատում էր կատարվել:

2011թ-ի օգոստոսին գիտնականները հրապարակայնորեն հաստատեցին, որ հին Պենտրիջ բանտի զանգվածային գերեզմանոցից հանված կմախքը, իրոք, Քելլիինն էր ՝ Լի Օլվերի ԴՆԹ -ն համեմատելուց հետո: ԴՆԹ-ի համընկումը հիմնված էր միտոքոնդրիալ ԴՆԹ (HV1, HV2):-ի վրա: Հետաքննող դատաբժիշկը նշել էր, որ չի ստացվել համարժեք որակի սոմատիկ ԴՆԹ, որը հնարավորություն կտար որոշել ը-ԴՆԹ-ի պրոֆիլը: Սա կարող է փորձարկման ենթարվել ավելի ուշ: Ը-ԴՆԹ - ի պրոֆիլը հնարավորություն կտա որոշելու Քելլիի հայրական գենետիկական ծագումնաբանությունը ՝ ուղղեկցելով արդեն գոյություն ունեցող տվյալներին Քելլիի ը-ԴՆԹ-ի հետազոտության մեջ: Կմաղքի մեջ բացակայում էր գանգի մեծ մասը, որոնց գտնվելու վայրը անհայտ է:

Historical and forensic investigation of remains

On 9 March 2008, it was announced that Australian archaeologists believed they had found Kelly's grave on the site of Pentridge Prison. The bones were uncovered at a mass grave and Kelly's are among those of 32 felons who had been executed by hanging. Jeremy Smith, a senior archaeologist with Heritage Victoria, said that "We believe we have conclusively found the burial site but that is very different from finding the remains". Ellen Hollow, Kelly's then 62-year-old grand-niece, offered to supply her own DNA to help identify Kelly's bones.

On the anniversary of Kelly's hanging, 11 November 2009, Tom Baxter handed the skull in his possession to police and it was historically and forensically tested along with the Pentridge remains. The skull was compared to a cast of the skull that had been stolen from the Old Melbourne Gaol in 1978 and proved to be a match. The skull was then compared to that in a newspaper photograph of worker Alex Talbot holding the skull recovered in 1929 which showed a close resemblance. Talbot was known to have taken a tooth from the skull as a souvenir and a media campaign to find the whereabouts of the tooth led to Talbot's grandson coming forward. The tooth was found to belong to the skull confirming it was indeed the skull recovered in 1929. In 2004, before the skull was handed to police, a cast of the skull was made and compared to the death masks of those executed at Old Melbourne Gaol which eliminated all but two. The two were those of Kelly and Ernest Knox, who had been executed in March 1894 (headstone marked E.K., 19–3–94) and buried near Frederick Deeming (headstone marked with the initials A.W. and a D underneath). In April 1929, the skulls of the E.K. marked grave (which was thought at the time to belong to Kelly) and Frederick Deeming were looted from the excavated graves. The death mask of Knox and a facial reconstruction of a cast of the skull were a close match.

In 2010 and 2011, the Victorian Institute of Forensic Medicine performed a series of craniofacial super-imposition, CT scanning, anthropology and DNA tests on the skull recovered from the E.K. marked grave and concluded it was not Kelly's. In 2014, the remains of Frederick Deeming's brother was exhumed from Bebington cemetery and tissue samples were obtained from the femur bone. A DNA profile was successfully obtained from the samples and compared with a DNA profile that had been previously obtained from the skull that was stolen from the Old Melbourne Gaol. The DNA profiles did not match, conclusively proving that the skull is not Deeming's. It is now accepted that the skull recovered in 1929 and later displayed in the Old Melbourne Gaol was not Kelly's or Deeming's.

Forensic pathologists also examined the bones from Pentridge, which were much decayed and jumbled with the remains of others, making identification difficult. The collar bone was found to be the only bone that had survived in all the skeletons and these were all DNA tested against that of Leigh Olver. A match to Kelly was found and the associated skeleton turned out to be one of the most complete. Kelly's remains were additionally identified by partially healed right foot, right knee and left elbow injuries matching those caused by the bullet wounds at Glenrowan as recorded by the gaol's surgeon in 1880 and by the fact that his head was missing, likely removed for phrenological study. A section from the back of a skull (the occipital) was recovered from the grave that bore saw cuts that matched those present on several neck vertebrae indicating that the skull section belonged to the skeleton and that an illegal dissection had been performed.

In August 2011, scientists publicly confirmed a skeleton exhumed from the old Pentridge Prison's mass graveyard was indeed Kelly's after comparing the DNA to that of Leigh Olver. The DNA matching was based on mitochondrial DNA (HV1, HV2). This is indicative of Kelly's maternal line. The investigating forensic pathologist had indicated that no adequate quality somatic DNA was obtained that would enable a y-DNA profile to be determined. This may be attempted at a later date. A y-DNA profile would enable Kelly's paternal genetic genealogy to be determined with reference to the data already existing in the Kelly y-DNA study (see this page). The skeleton was missing most of its skull, the whereabouts of which are unknown.

Վերջնական հուղարկավորություն

2012 թ-ի օգոստոսի 1 -ին Վիկտորիանական կառավարությունը տրամադրեց լիցենզիա՝ Քելլիի ոսկորներըիր ընտանիքինն վերադարձնելու համար, ովքեր պլանավորում էին վերջնական հուղարկավորությունը: Ընտանիքը նաև դիմեց Քելլիի գանգն ունեցող անձին՝ այն վերադարձնելու պահանջով: 2013 թ-ի հունվարի 20 -ին, Քելլիի հարազատները կատարեցին նրա վերջին ցանկությունը,  նրա աճյունը թաղեցին սրբադասված վայրում ՝ Գրետա գերեզմանատանը, մոր անանուն գերեզմանի մոտ: Քելլի գանգի մի կտոր նույնպես թաղված էր նրա աճյունի հետ և շրջապատված էր բետոնով `գողությունը կանխելու համար: Հուղարկավորությանը հաջորդեց հոգեհանգստյան պատարագը, որը տեղի ունեցավ 2013 թ-ի հունվարի 18 -ին Վանգարատայի Սուրբ Պատրիկ կաթոլիկ եկեղեցում :

Final burial

On 1 August 2012, the Victorian government issued a licence for Kelly's bones to be returned to the Kelly family, who made plans for his final burial. The family also appealed for the person who possessed Kelly's skull to return it.

On 20 January 2013, Kelly's relatives granted his final wish and buried his remains in consecrated ground at Greta cemetery near his mother's unmarked grave. A piece of Kelly's skull was also buried with his remains and was surrounded by concrete to prevent looting. The burial followed a Requiem Mass held on 18 January 2013 at St Patrick's Catholic Church in Wangaratta.

Theft of skull

In 1972 the skull was put on display at the Old Melbourne Gaol until it was stolen on 12 December 1978. An investigation in 2010 proved that the displayed skull was in fact the one recovered in April 1929.

Տապանաքար

Մեծ դեպրեսիայի ժամանակ Բեյսայդի քաղաքային խորհուրդը կառուցեց կապույտ պատեր `տեղական լողափերը էրոզիայից պաշտպանելու համար: Քարերը վերցվել են Հին Մելբուռնի Գաոլի արտաքին պատերից և ներառել մահապատժի ենթարկվածների և հողում թաղվածների « տապանաքարերը»: Տապանաքարերի մեծ մասը ներառած՝ ներառած Քելլիինը, տեղադրված էին փորագրություններով (սկզբնատառերը և կատարման ամսաթիվը) դիմային հատվածին հակառակ:

Headstone

During the Great Depression, the Bayside City Council built bluestone walls to protect local beaches from erosion. The stones were taken from the outer walls of the Old Melbourne Gaol and included the "headstones" of those executed and buried on the grounds. Most, including Kelly's, were placed with the engravings (initials and date of execution) facing inwards.

Ժառանգություն

Մշակութային ազդեցություն

Հավելյալ տեղեկություն՝ Cultural depictions of Ned Kelly

Որպես Ավստրալիայի ամենահայտնի պատմական դեմքերից մեկը ՝ Նեդ Քելլին շարունակում է մնալ համատարած ավստրալական մշակույթում: Ակադեմիկոս և բանահյուս Գրեհեմ Սիլը գրում է.

Նեդ Քելլին հանցագործից դարձավ ազգային հերոս և այս ամենը մի դարում, և ավելի քան 20 տարվա ըմթացքում ձեռք է բերել միջազգային հեղինակություն: . Դեռևս հանելուկային, թեթևակի արատավոր և միշտ երկիմաստ բուշրանջերը Ավստրալիայի անվիճելի, եթե ոչ համընդհանուր հիացմունք իր անձի նկատմամբ ունեցող, Ավստրալիայի ազգային խորհրդանիշն է:

«Քելլի տուրիզմ» տերմինը նկարագրում է այնպիսի քաղաքներ, ինչպիսիք են Գլենրոուանը, որոնք տնտեսապես պահպանվում են «գրեթե ամբողջությամբ Նեդի հիշողության մեջ», իսկ «Կելյանան» վերաբերում է Քելլիի հուշանվերների, ապրանքների և այլ պարագաների հավաքագրմանը: «Այդպիսին է կյանքը» արտահայտությունը, Քելլիի թերևս ապոկրիֆային վերջին խոսքը , դարձել են լեգենդի հաճախ մեջբերված մի մաս: «Նեդ Քելլիի նման խաղը» քաջության արտահայտություն է, իսկ «մորուք Նեդ Քելլի» տերմինը օգտագործվում է «հիփսթեր» նորաձևության միտումը նկարագրելու համար Հյուսիս-արևելյան Վիկտորիայի գյուղական թաղամասերը հավաքականորեն հայտնի են «Քելլի երկիր» անունով:

Քելլին աչքի է ընկել ավստրալական կինոյում 1906 թ.-ից «Քելլիի ավազակախմբի պատմությունը» ՝ աշխարհի առաջին դրամատիկական լիամետրաժ ֆիլմը թողարկելուց հետո: Այն մարդկանց մեջ ովքեր նրա դերն են խաղացելֆիլմերում մտնում են՝ ֆուտբոլիստ Բոբ Չիթին (Գլենրոուանի գործը, 1951), ռոք երաժիշտ Միք agագերը (Նեդ Քելլի, 1970) և Հիթ Լեջերը (Նեդ Քելլի, 2003): Վիզուալ արվեստներում Սիդնի Նոլանի 1946–47 –ի, համարվում է «քսաներորդ դարի ավստրալական գեղանկարչության ամենամեծ հաջորդականություններից մեկը»: Իր Քելլիի սաղավարտի ոճավորված պատկերումը դարձել է խորհրդանշական ավստրալական կերպար; հարյուրավոր կատարողներ ՝ «Nolanesque Kellys» - ի հագուստով, նկարահանվել են 2000 թ-ի Սիդնեյի օլիմպիական խաղերի բացման արարողության ժամանակ: 2001թ-ին Պիտեր Կարին հաղթեց Մեն Բուքեր մրցանակը իր Քելլիի հանցախմբի ճշմարիտ պատմություն նովելի համար՝ գրված Քելլիի տեսանկյունից, ինչին հետևեց 2019թ-ի ֆիլմը նույն անունով անգլո-ավստրալիական դերասան Գեորջ Մակքեյի հետ՝ ով պատկերեց Քելլիին ֆիլմում: Ned Kelly Awards- ը Ավստրալիայի գլխավոր մրցանակներից է`գեղարվեստական գրականություն և իրական հանցագործություն գրելու համար: Քելլին շատ երաժիշտների երգերի մուսսա է, այնքան բազմազան, որքան Ջոնի Քեշը և Միդնայթ Օիլ-ը, և նա ոգևորել է Ամերիկյան ռոք խումբ Ռեքլես Քելլիի անվանումը:

Legacy

The Ned Kelly myth

The Ned Kelly myth has become pervasive in Australian culture and Kelly is one of Australia's most recognised national symbols. Academic and folklorist Graham Seal writes:

Ned Kelly has progressed from outlaw to national hero in a century, and to international icon in a further 20 years. The still-enigmatic, slightly saturnine and ever-ambivalent bushranger is the undisputed, if not universally admired, national symbol of Australia.

Seal argues that the Ned Kelly story taps into a number of myths including the Robin Hood tradition of the outlaw hero and the myth of the Australian bush as a place of freedom from oppressive authority. Kelly is often seen as the embodiment of characteristics thought to be typically Australian such as defying authority, siding with the underdog and fighting bravely for one's beliefs. According to Ian Jones, after Kelly's death, "a Robin Hood-like figure survived: good-looking, brave, a fine horseman and bushman and a crack shot, devoted to his mother and sisters, a man who treated all women with courtesy, who stole from the rich to give to the poor, who dressed himself in his enemy's uniform to outwit him. Most of all a man who stood against the police persecutors of his family and was driven to outlawry when he defended his sister against a drunken constable. Such was Ned Kelly the myth[.]"

Seal states that Kelly was aware of the tradition of the bushranger-hero and attempted to live up to the myth. The Euroa and Jerilderie raids were partly public performances where the Kelly gang acted courteously to women, burned mortgage documents and entertained their hostages.

By the time Kelly was outlawed, the bushranger was an anachronism. Australia was highly urbanised, the telegraph and the railway were rapidly connecting the bush to the city, and Kelly was already an icon for a romanticised past. For Seal, the failure of the Kelly gang to derail the train at Glenrowan was a symbol of the triumph of modern civilisation. Macintyre states that Kelly turning agricultural equipment into defensive armour was an irresistible symbol of a passing era.

Seal concludes, "[T]he figure of Ned Kelly has led to the creation of a national image that bears some relation to the man himself Կաղապար:Em dash perhaps about the same resemblance as Ned Kelly's armour had to the plough mouldboards from which it was beaten....He is different things to different people Կաղապար:Em dash a murderer, an Australian Robin Hood, a social bandit, a revolutionary leader, even a commercial commodity. But to most of us he is somehow essentially Australian".

Քաղաքական հեղափոխական

Մահապատժի ենթարկվելուց  հետո Քելլին առասպելականացվել է որպես «Ռոբին Հուդ» կերպար՝ քաղաքական պատկերակի և իռլանդական կաթոլիկ ու բանվորական դասերի դիմադրության գործիչի և բրիտանական գաղութատիրական կապերի ներկայացուցչի: Ջեռիլդեռի նամակում, Քելլին պահանջում է, որ հարուստ վտարանդիները կիսեն երկիրը ու հարստությունը վերաբաշխեն գյուղական աղքատների միջև, քանի որ «հարուստին միշտ էլ կվճարվի աղքատների հետ լիբերալ լինելը ... եթե աղքատը նրա կողքին է»: նա դրանից ոչինչ չի կորցնի »: Որոշ ժամանակակից մեկնաբանների համար նամակը գրեթե Ավստրալիայի աղքատ գաղութարարների կոմունիստական մանիֆեստի կրկնօրինակն էր, այն կարդալիս նմանեցվում է հեղափոխական Չե Գևարայի ռադիո լսելուն: Քելլիի բարենպաստ հաշիվները նրա գերիներից, և նրա «հանրային ներկայացումները» հիպոթեքային փաստաթղթերի այրման Եվրոայում և Ջեռիլդերիայում, նպաստեցին նրա, համբավին՝ ոնպես ժողովրդի մարդ: Նույնիսկ տեսուչ Հեյրը շոյեց Քելլիին և նրա հանցախմբին ՝ կանանց և աղքատների նկատմամբ վերաբերմունքի համար ՝ նշելով, որ «նրանք իրենց շուրջ հյուսել էին ռոմանտիկայի և կոպիտ ասպետության որոշակի լուսապսակ, որը նրանց համար լավ գործարք էր»:

Portrait of Sherritt showing his "larrikin heel" and wearing his hat in the Greta mob fashion with the chin strap resting under his nose

Armour

Հիմնական հոդված՝ Armour of the Kelly gang

Kelly's armour on display in the State Library of Victoria. The helmet, breastplate, backplate and shoulder plates show 18 bullet marks. Also on display are Kelly's Snider Enfield rifle and one of his boots.

Cultural impact

Հավելյալ տեղեկություն՝ Cultural depictions of Ned Kelly

An actor playing Kelly in The Story of the Kelly Gang (1906), the world's first dramatic feature-length film

Thanks to the telegraph, the siege at Glenrowan became a national and international media event. Songs, poems, popular entertainments, fiction, books, and newspaper and magazine articles about the Kelly gang proliferated in the decades after Kelly's death. By 1943 there were 42 major published works about Kelly.

Kelly has figured prominently in Australian cinema since the 1906 release of The Story of the Kelly Gang, the world's first dramatic feature-length film. Among those who have portrayed him on screen are Australian rules football player Bob Chitty (The Glenrowan Affair, 1951), rock musician Mick Jagger (Ned Kelly, 1970) and Heath Ledger (Ned Kelly, 2003). A comic film, Reckless Kelly (1993), drew on the Kelly legend.

In the visual arts, Sidney Nolan's 1946–47 Kelly series is considered "one of the greatest sequences of Australian painting of the twentieth century". His stylised depiction of Kelly's helmet has become an iconic Australian image. Hundreds of performers dressed as "Nolanesque Kellys" starred in the opening ceremony of the 2000 Sydney Olympics.

In literature, Douglas Stewart's verse drama Ned Kelly was first performed in 1942. Robert Drewe's Our Sunshine (1991) is a fictionalised account of the Glenrowan siege. In 2001, Peter Carey won the Man Booker Prize for his novel True History of the Kelly Gang, written from Kelly's perspective, which resulted in a 2019 film of the same name with the Anglo-Australian actor George MacKay portraying Kelly. The Ned Kelly Awards are Australia's premier prizes for crime fiction and true crime writing.

The first ballads about the Kelly gang were published in 1879 and it quickly became a popular genre. In 1939 Tex Morton recorded a country and western-style ballad about Kelly, and singers including Slim Dusty, Smoky Dawson and Buddy Williams followed. Non-Australian artists who have recorded songs about Kelly include Waylon Jennings and Johnny Cash.

The term "Kelly tourism" describes towns such as Glenrowan which sustain themselves economically "almost entirely through Ned's memory", while "Kellyana" refers to the collecting of Kelly memorabilia, merchandise, and other paraphernalia. The phrase "such is life", Kelly's perhaps apocryphal final words, has become an oft-quoted part of the legend. "As game as Ned Kelly" is an expression for bravery, and the term "Ned Kelly beard" is used to describe a trend in "hipster" fashion. The rural districts of north-eastern Victoria are collectively known as "Kelly Country".

Controversy over political legacy

An 1879 political cartoon titled "Our Rulers", published in Melbourne Punch, depicts Kelly, Premier Graham Berry, and a personification of The Age dancing around the flag of communism.

In 1969 Eric Hobsbawm, in Bandits, argued that Ned Kelly was in the tradition of the social bandit, a type of peasant outlaw and symbol of social rebellion with significant community support. Writing in 1979, McQuilton expanded on the social bandit thesis, arguing that the Kelly outbreak should be seen in the context of deteriorating economic conditions in rural Victoria in the 1870s and a conflict over land between selectors (mostly small farmers) and squatters (mostly wealthier pastoralists who had initially acquired their runs by "squatting" on Crown land). Jones, Molony and others argue that Ned Kelly was a political rebel with considerable support among selectors and labourers in north-eastern Victoria. Jones claims that Kelly intended to derail the train at Glenrowan to incite a rebellion of disaffected selectors and declare a "Republic of North-eastern Victoria".

Others have disputed these claims. Morrissey argues that McQuilton and Jones have exaggerated the degree of economic distress and support for Kelly among local selectors. Dawson argues that Kelly did not draw up a republican declaration or plan a political rebellion, writing: "there is no mention of any such document, plan or intention in any record of Kelly’s day, nor in the numerous interviews and memoirs of those connected with the gang, or its prisoners who listened to Kelly’s speeches while held up, nor in the work of early historians of the outbreak who knew the Kellys, their gang, their sympathisers, or the pursuing police."

Seal states that Kelly proposed "a basic form of wealth redistribution" in his Jerilderie Letter, when the outlaw suggested that the wealthy squatters of the district should establish a charitable fund for the local poor, orphans and widows. Morrissey sees the social justice element of the letter as a traditional call for the rich to help the poor with an additional argument that it is in their own interest to do so. While Kelly frequently complained of oppression by the police and squatters, and evoked historical Irish grievances against the English, his response was expressed in terms of a violent reckoning rather than a political program.

See also

• List of people on the postage stamps of Ireland
• Steph Ryan, the incumbent member for Euroa, is a distant relative of Ned Kelly.

Bibliography

Non-fiction

• Baron, Angeline; White, David (2004). Blood in the Dust: Inside the Minds of Ned Kelly and Joe Byrne. Network Creative Services Pty Ltd. ISBN 9780958016254.
• Basu, Laura (2012). Ned Kelly as Memory Dispositif: Media, Time, Power, and the Development of Australian Identities. Walter de Gruyter. ISBN 9783110288797.
• Brown, Max (2005). Australian Son: The Story of Ned Kelly. Network Creative Services Pty Ltd. ISBN 9780958016261.
• Castles, Alex C. (2005). Ned Kelly's Last Days: Setting the Record Straight on the Death of an Outlaw. Allen & Unwin. ISBN 9781741159141.
• Corfield, Justin (2003). The Ned Kelly Encyclopaedia. Lothian Books. ISBN 0734405960.
• Cormick, Craig (2014). Ned Kelly: Under the Microscope. CSIRO Publishing. ISBN 9781486301782.
• Dawson, Stuart (2018). Ned Kelly and the Myth of a Republic of North-Eastern Victoria. ISBN 9781643165004.
• Dunstan, Keith (1980). Saint Ned: The Story of the Near Sanctification of an Australian Outlaw. Methuen Australia. ISBN 9780454001983.
• Farwell, George (1970). Ned Kelly: The Life and Adventures of Australia's Notorious Bushranger. Cheshire. ISBN 9780701513191.
• FitzSimons, Peter (2013). Ned Kelly. Random House Australia. ISBN 9781742758909.
• Jones, Ian (2010). Ned Kelly: A Short Life. Hachette UK. ISBN 9780733625794.
• Kelly, Ned (2012). McDermott, Alex (ed.). The Jerilderie Letter: Text Classics. Text Publishing. ISBN 9781921922336.
• Kelson, Brendon; McQuilton, John (2001). Kelly Country: A Photographic Journey. University of Queensland Press. ISBN 9780702232732.
• Kenneally, J.J. (1929). Inner History of the Kelly Gang. Dandenong, Victoria: The Kelly Gang Publishing Company.
• Kieza, Grantlee (2017). Mrs Kelly. HarperCollins Australia. ISBN 9781743097175.
• Macfarlane, Ian (2012). The Kelly Gang Unmasked. South Melbourne: Oxford University Press. ISBN 9780195519662.
• McMenomy, Keith (1984). Ned Kelly: The Authentic Illustrated History. C. O. Ross. ISBN 9780859021227.
• McQuilton, John (1979). The Kelly Outbreak, 1878-1880. Carlton: Melbourne University Press.
• Meredith, John; Scott, Bill (1980). Ned Kelly: After a Century of Acrimony. Lansdowne Press. ISBN 9780701814700.
• Molony, John (2001). Ned Kelly. Melbourne University Publishing. ISBN 9780522850130.
• Morrissey, Doug (2015). Ned Kelly, a Lawless Life. Ballarat: Connor Court. ISBN 9781925138481.
• Seal, Graham (2002). Tell 'em I Died Game: The Legend of Ned Kelly. Hyland House Pub. ISBN 9781864470475.
• Terry, Paul (2012). The True Story of Ned Kelly's Last Stand. Allen & Unwin. ISBN 9781760110871.

Fiction

• Carey, Peter (2012). True History of the Kelly Gang. Random House Australia. ISBN 9781742748955.
• Masson, Sophie (2010). My Australian Story: The Hunt for Ned Kelly. Scholastic Australia. ISBN 9781921990724.
• Drewe, Robert (2010). Our Sunshine. Penguin Group. ISBN 9780143204763.
• Thomas, Keneally (1981). Ned Kelly and the City of the Bees. D.R. Godine. ISBN 9781567920222.

External links

Մեդիա ֆայլեր

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել ԵՆարինե/Ավազարկղ/13 կատեգորիայում։

Վիքիդարանը

Վիքիդարանը ունի բնօրինակ գործեր, որոնց հեղինակն է՝

ԵՆարինե/Ավազարկղ/13ը

Վիքիքաղվածքն ունի քաղվածքների հավաքածու, որոնք վերաբերում են

ԵՆարինե/Ավազարկղ/13 հոդվածին

• Kelly, Ned (1855–1880) National Library of Australia, Trove, People and Organisation record for Ned Kelly
• The Kelly collection, including John Hanlon's transcript of the Jerilderie letter at the National Museum of Australia
• Ned Kelly: Australian Ironoutlaw (the first site on Ned Kelly, established 1995)
• Culture Victoria – historical images and video interview with Peter Carey about his novel "True History of the Kelly Gang"
• Կաղապար:Library resources about
• Կաղապար:Internet Archive author
• Works by ԵՆարինե/Ավազարկղ/13 at LibriVox (public domain audiobooks)

Thomas Tompion (1639–1713) was an English clockmaker, watchmaker and mechanician who is still regarded to this day as the "Father of English Clockmaking". Tompion's work includes some of the most historic and important clocks and watches in the world, and can command very high prices whenever outstanding examples appear at auction. A plaque commemorates the house he shared on Fleet Street in London with his equally famous pupil and successor George Graham.

Biography

Thomas Tompion was born around 1639 and was baptized on 25 July 1639 in Northill, Bedfordshire, England. The family cottage in Ickwell, his home hamlet in the parish of Northill, bears a plaque erected in his honour by the Worshipful Company of Clockmakers in 1952. He was the eldest son of a blacksmith, also named Thomas Tompion, and probably worked as a blacksmith until 1664 when he became an apprentice of a London clockmaker. Very little of his earlier years is known. The first reference to Tompion in London is recorded around the end of 1670 in Water Lane (now Whitefriars Street) off Fleet Street.

His early clockmaking style shows a strong connection with Joseph Knibb. This is of interest as Tompion's most important early patron was the scientist Robert Hooke who may well have known the Knibb family, as both were in Oxford. Hooke's relationship with Tompion was the key to his success as it opened doors to royal patronage as well as giving him access to the latest technology.

Tompion's excellence was based on the sound design of his productions as well as the high quality of the materials used. This together with the outstanding skills of the workmen he employed gave him an unrivalled reputation throughout the known world. Many of these workmen had French and Dutch Huguenot origins, for example Daniel and Nicholas Delander, Henry Callot and Charles Molyns, the latter possibly related to the family Windmills. Importantly, those Huguenots who worked for him in the sphere of decorative arts were able to execute Tompion's demands for the high quality workmanship on which he founded his unrivalled reputation. Tompion was an early member of the Clockmakers' Company of London – he joined in 1671 and became a master in 1704, serving with other renowned members such as Charles Gretton, Daniel Quare, and Joseph Windmills.

When the Royal Observatory was established in 1676, King Charles II selected Tompion to create two identical clocks based on Hooke's idea of a very long pendulum swinging in a very small arc. These were fixed in the Octagon room, each was driven by a deadbeat escapement designed by Richard Towneley, with both clocks only needing to be wound once a year. They proved to be very accurate and were instrumental in achieving the correct calculations needed for astronomical observations.

Plaque in Fleet Street, London, commemorating Thomas Tompion and George Graham

Sundial made by Thomas Tompion at Hampton Court Palace, c. 1680

Due to his relationship with the scientist Robert Hooke he made some of the first watches with balance springs, these had the potential to be much more accurate than earlier watches. Several different kinds were experimented with, including an early type with double balances geared together in order to eliminate errors of motion. One of these was made for King Charles II and was signed "Robert Hooke invent. 1658. T. Tompion fecit, 1675". William Derham mentions this in his book The Artificial Clockmaker. This watch, it seems, has not survived. The final form of balance spring arrangement used by Tompion was a plain spiral with a single balance, indeed the same arrangement employed by Christiaan Huygens in watches made for him by Thuret. A few of Tompion's early spiral balance spring movements were also of a similar specification to the Huygens/Thuret pattern as they had a standing barrel and no fusee. Huygens imagined that the latter would not be necessary as the spiral spring would render the balance isochronous. Tompion must have soon found this rather optimistic surmise was however incorrect, as all Tompion's subsequent spiral balance spring movements have fusees, and this design became the standard pattern in English watches throughout the 17th and 18th centuries.

It is often stated that Tompion invented the particular type of balance spring regulation in pocket watches widely used until the late 19th century. This has the curb pins mounted on a sector rack, and moved by a pinion on which is mounted a graduated and numbered disc. While this system was used by Tompion, many refer to it incorrectly as the "Tompion regulator". However, he certainly did not invent this system, as such regulating devices were already in use by the 1670s on French balance spring watches of the Thuret pattern.

As England's most prominent watchmaker, Tompion's workshop built about 5,500 watches and 650 clocks during his career. Tompion's clocks are known for their ingenuity of design and robust construction. His three-train grande sonnerie bracket clocks are masterpieces. Those interested in mechanics are particularly attracted to the mechanisms of such clocks and his repeating watches as they are quite complex, indeed it could even be said over-complex, though efficient in operation. He shares this characteristic with the later French-Swiss watchmaker Abraham-Louis Breguet.

Another of Tompion's innovations was to create a numbering system for his spring and longcase clocks, which is thought to be the first time that a serial numbering system was applied to manufactured goods.

Later life

Tompion went into partnership with Edward Banger in 1701 until about 1707 or 1708, when it was dissolved in circumstances which are not at all clear. Certainly from around 1711 it was George Graham who was in partnership with Tompion. Some of his later productions are jointly signed, and mysteriously some clocks have this signature on a separate plate which overlays that of Tompion and Banger engraved on the dial plate proper.

George Graham, went on to further develop the designs of both scientific instruments as well as clocks and watches after Tompion's death, and he also continued Tompion's numbering system for his clocks and watches.

Thomas Tompion died on 20 November 1713 and was buried in Westminster Abbey, George Graham being buried alongside him in 1751. There is also a memorial to him within Westminster Abbey. Many of his clocks are still operational today, including two of his one-year clocks in Buckingham Palace. Many of his watches survive and due to their sound construction still continue to work, as predicted by Hatton in 1773.

The modern Swiss wristwatch brand "Tompion" of the so-called "British Masters" series has no connection either with Thomas Tompion or the original firm of that name.

Examples of Tompion's work

Ornate clock (known as the 'Mostyn Tompion') made by Thomas Tompion in the British Museum, 1690 AD

• A longcase clock with astronomical dial circa 1680 John Smith – Fitzwilliam Museum Cambridge, England
• A year duration spring clock with grand sonnerie striking, known as the "Mostyn Tompion"; perhaps Tompion's finest clock – Djanogly Horological Gallery, British Museum, Bloomsbury, London

• An eight-day double pull repeating table clock in ebonised case. London. circa 1700. Moyse's Hall Museum, Bury St Edmunds, Suffolk, England
• One of the first watches with a spiral balance spring – Science Museum, Kensington, London
• The sundials in Kew Gardens and Hampton Court Gardens, both circa 1680, London

Cultural references

Thos. Tompion is one of the statues of craftsmen set on the Exhibition Road facade of the Victoria and Albert Museum, South Kensington.

In Elizabeth Goudge's 1960 novel The Dean's Watch, Thomas Tompion is remembered reverently by the clockmaker Isaac Peabody.

In the 1986 film Clockwise, the school of which John Cleese's character is headmaster was named for Thomas Tompion, appropriate given the headmaster's attention to punctuality.

Further reading

• Cescinsky, Herbert (1938). Old English Master Clockmakers and Their Clocks 1670 to 1820. London: George Routledge and Co.
• Dawson, Percy G.; Drover, C.B.; Parkes, D.W. (1994) [1982]. Early English Clocks – A Discussion of Domestic Clocks up to the Beginning of the Eighteenth Century. Woodbridge: The Antique Collectors' Club.
• Radage, Dennis, Meinen, Werner, and Radage, Laila. (2016). THROUGH THE GOLDEN AGE – Charles Gretton – Watch and Clockmaking. Vancouver: Three O'clock Publishing. A book about renowned clockmaker and watchmaker Charles Gretton (1648–1731), a contemporary of Thomas Tompion and, like him, active in the Worshipful Company of Clockmakers. The book contains a substantial historical introduction as well as historical appendices that provide details about clockmaking and watchmaking in London in the late 17th and early 18th centuries, which readers interested in Thomas Tompion and his era may find useful.
• Symonds, R.W. (1947). Pevsner, Nikolaus (ed.). A Book of English Clocks. The King Penguin Books. Vol. K28. Harmondsworth & New York: Penguin Books.
• Symonds, R.W. (1951). Thomas Tompion: His Life and Work 1639–1713. London: Batsford.
• Ullyett, Kenneth (1987) [1947]. British Clocks and Clockmakers. London: Bracken Books. ISBN 1-85170-118-4.
• Ullyett, Kenneth (1950). In Quest of Clocks. London: Rockliff Publishing Corporation Ltd.

Marie Daugherty Webster (July 19, 1859 – August 29, 1956) was a quilt designer, quilt producer, and businesswoman, as well as a lecturer and author of Quilts, Their Story, and How to Make Them (1915), the first American book about the history of quilting, reprinted many times since. She also ran the Practical Patchwork Company, a quilt pattern-making business from her home in Wabash, Indiana, for more than thirty years. Webster's appliquéd quilts influenced modern quilting designs of the early twentieth century. Her quilts have been featured in museums and gallery exhibition in the United States and Japan. The Indianapolis Museum of Art holds the largest collection of her quilts in the United States. Webster was inducted into the Quilters Hall of Fame in 1991. The Marie Webster House, her former residence in Marion, Indiana, was listed on the National Register of Historic Places in 1992, was designated a National Historic Landmark in 1993, and serves as the present-day home of the Quilters Hall of Fame.

Early life and education

Marie Daugherty was born on July 19, 1859 in Wabash, Indiana to Minerva Harriet (Lumaree) and Josiah Scott Daugherty. She was oldest of the family's six children. Her father was an entrepreneur, bank president, and civic leader in Wabash. During her childhood, Daugherty learned the art of fine handsewing from her mother. She was educated in the Wabash public schools, graduating from Union School in Wabash in 1878. Daugherty's parents discouraged her from attending college and she had no formal art training. Although needlework became a favorite pastime of hers, she did not start designing quilts until the age of fifty.

Marriage and family

Webster's house in Marion

Marie Daugherty married George Webster Jr. of Marion, Indiana on Valentine's Day, February 14, 1884. Their only child, a son named Lawrence Burns Webster, was born on October 29, 1884. He became a Harvard-trained mechanical engineer and married Jeannette Scott.

Marie and George Webster established their home in Marion where they spent most of their fifty-four years of married life. Marie was devoted to her family, active in social and volunteer projects, and enjoyed reading, sewing, and amateur theater, while George became a banker and was active in civic affairs, including service on Wabash's school and library boards. The couple built a Colonial Revival-style home in Marion in 1902.

The couple also traveled in the United States and in Europe until George's severe rheumatoid arthritis forced his retirement from the bank around 1910 and ended their travels. Around 1909 Marie took up quilting while caring for her ailing husband. George Webster died in 1938.

After her husband's death, Webster and her sister, Emma Daugherty, stayed in the Webster home in Marion. The Websters' son, Lawrence, and his family lived nearby. In 1942, Webster and her sister relocated to Princeton, New Jersey to join Lawrence Webster and his family.

Career

Early quilt designs

In 1909 at the age of fifty, Webster made her first appliquéd quilt of her own design, adapted from the traditional "Rose of Sharon" pattern using shaped pieces cut from colored fabrics and sewn to a background fabric. Webster's friends encouraged her to send the quilt to the Ladies Home Journal, whose editor asked her to provide additional samples of her work. In its January 1911 issue, the magazine featured for the first time using full-color pages, four of Webster's quilt designs ("Pink Rose," "Iris," "Snowflake," and "Wind-blown Tulip") which were stylized designs inspired by her garden flowers. More of her appliquéd quilts were published as full-color features in the Ladies' Home Journal issues for August 1911, January 1912, and August 1912. The Journal also asked her to write articles about quilts using her name as a byline, leading the way for other professional women quilters to use their own names in association with their work. Webster had subsequent quilt designs published in other women's magazines. In addition, her quilts were displayed in 1911 at Marshall Field's galleries in Chicago, Illinois.

Exposure to her quilt designs in the Ladies' Home Journal, with a circulation at that time of about 1.5 million readers, brought Webster and her quilts national recognition. As her quilt designs became well known, requests for her patterns also increased. With her son, Lawrence, making the blueprints for her patterns and her sister, Emma Daugherty, helping make the full-size, tissue-paper patterns, Webster created kits to keep up with the demand. The kits initially sold for fifty cents each and included instructions, pattern templates, and a picture of the completed quilt.

Quilt book

In 1912, Doubleday, Page, and Company invited Webster to research and write a book about the history of quilting and pattern names. Quilts, Their Story and How to Make Them, published in October 1915, was the first full-length quilting history published in America, and it was reprinted multiple times. Webster took a broad view of the subject in her book, tracing its origins in Egypt, Asia, Africa, the Middle East, and the Renaissance. She also included chapters on quilting techniques and quilt collections, and concluded with a list of more than 400 quilt pattern names. Although her quilting history was not footnoted, it was based on earlier reference sources and included a list of references she consulted. Webster's extensively researched book received favorable reviews from The New York Times, the Chicago Tribune, The Christian Science Monitor, and the Boston Herald. A February 1916 review of her book in Gustav Stickley's The Craftsman magazine called it "thoroughly delightful" and said, "little has been left unsaid in this book on the pleasant matter of patchwork making". Webster's book brought her national and international recognition as a quilt designer and quiltmaker and increased the popularity of her designs among quilters. Her notoriety lead to additional publicity about her work, invitations to lecture, and offers to publish more of her designs.

Entrepreneur

The mail-order business operating out of Webster's home expanded after her quilt book was published in 1915, increasing the requests for her quilt patterns. Around 1921, the popularity of Webster's appliqué quilt designs led her to form The Practical Patchwork Company with two friends, Ida Hess and Evangeline Beshore, and her sister, Emma Daugherty. Webster operated the mail-order business out of her home with her cofounders and the additional assistance of her family members. The company, whose motto was "A Thing of Beauty Is a Joy Forever," specialized in selling her original designs in kits that included packaged patterns, instruction sheets, and precut fabric quilting pieces. It also marketed Webster-designed, partially completed quilts and shipped them throughout the United States. The company promoted its offerings in its published catalogs (the initial four-page catalog was entitled The New Patch-work Patterns), through advertising in periodicals, such as House Beautiful, and through occasional sales to retail shops. Webster created the designs, she or others in the business appliquéd the pieces, and other quilters were contracted to do the quilting. By 1930 the company's catalog included thirty-three of her designs.

Influences and inspiration

Webster designed dozens of quilts and became a leader of the early twentieth century quilting revival. Webster's designs rejected the bright colors and heavily-embroidered "Crazy Quilt" patterns of the late nineteenth century in favor of the simple, appliquéd quilts that were popular in the mid-nineteenth century. The Arts and Crafts Movement of the early 1900s also influenced her simple, handmade appliquéd quilts. The hallmarks of her work have been characterized as "balance, harmony, restrain, elegance, and above all, simplification."

Webster frequently used a palette of soft, muted pastels and modern designs that were less elaborate and more realistic, as opposed to the stylized forms and bright colors of the late Victorian era. Her appliqué quilt patterns became especially known for their beautiful, mostly floral designs, done in pastel colors. These qualities also made her designs unusual for that time. Her quilt motifs were typically inspired from nature, especially flowers from her garden, with popular pattern such as "Iris," "Poppy," "Daisies," "Sunflower," "Poinsetta," "Morning Glory," "Pink Rose," and "Grapes and Vines." Webster's modern quilting designs and her patterns, published in women's magazines and in advertisements for her mail-order quilting business, inspired adaptations from other quilt designers, patternmakers, and quilt producers, although they did not always attribute her for the original design idea.

Later years

During the 1920 and 1930s Webster wrote articles for periodicals; however, she did not create any new designs for a time after her husband died in 1938, and friends and associates ran the business. When she was about seventy years of age, two of her quilts were featured in Needlecraft, a home arts magazine. Webster and her associates continued to operate the Practical Patchwork Company from her home in Marion, Indiana until she retired at the age of eighty-three in 1942. Webster and her sister, Emma Daugherty, left the mail-order business in Indiana to join her son and his family after they moved to Princeton, New Jersey.

Death and legacy

After suffering a stroke from which she never fully recovered, Webster died in Princeton, New Jersey on August 29, 1956, at the age of ninety-seven.

She is remembered as a pioneer in the design, production, marketing, and selling of quilt patterns, as well as a quilt lecturer and author of Quilts: Their Story and How to Make Them, America's first full-length book on the history of quilts. Webster also ran a quilt pattern-making business from her home in Wabash, Indiana, for more than thirty years. Several sources recognize the influence that Webster's appliquéd quilts had on quilting designs of the twentieth century.

Webster was inducted into the Quilters Hall of Fame in 1991. Her former residence on South Washington Street in Marion, Indiana, where she lived from 1902 to 1942, it the present-day home of the Quilters Hall of Fame. Also referred to as the Marie Webster House, it was listed on the National Register of Historic Places in 1992 and designated a National Historic Landmark in 1993.

Webster's quilts have been featured in museums and galleries in the United States and in Japan, beginning with an exhibition at Marshall Field's galleries in Chicago, Illinois in 1911. "Marie Webster Quilts: A Retrospective," a traveling exhibition, was shown in the 1990s at the Indianapolis Museum of Art; the American Museum of Quilts and Textiles in San Jose, California; the Museum of American Folk Art in New York City; the Spencer Museum of Art in Lawrence, Kansas; and in 2000 at the IMA-Columbus Gallery in Columbus, Indiana. Twenty-four Webster-designed quilts, along with others created by quilt designers Rose Kretsinger and Carrie Hall, were featured in the "American Applique Quilt" exhibition in 1998 in galleries and museums throughout Japan, including in Tokyo. Webster's work was also shown in other exhibitions, including those at the Bard Graduate School of Design in New York City in 2000–01, the Indianapolis Museum of Art in 2001, and at the Indiana Historical Society in Indianapolis in 2001–02. The Indianapolis Museum of Art holds the largest collection of her quilts in the United States.

Published works

• Quilts, Their Story, and How to Make Them (Doubleday, 1915)

References

Bibliography

• Benberry, Cuesta (July 1990). «Marie D. Webster: A Major Influence on Quilt Design in the 20th Century». Quilters Newsletter Magazine. 224.
• Gugin, Linda C.; St. Clair, James E., eds. (2015). Indiana's 200: The People Who Shaped the Hoosier State. Indianapolis: Indiana Historical Society Press. ISBN 978-0-87195-387-2.
• Newton, Judith Vale; Weiss, Carol Ann (2004). Skirting the Issue: Stories of Indiana's Historical Women Artists. Indianapolis: Indiana Historical Society Press. ISBN 0-87195-177-0.
• Perry, Rosalind Webster (Spring 1991). «Marie Webster: Marion's Master Quilter». Traces of Indiana and Midwestern History. Indianapolis: Indiana Historical Society. 3 (2). Վերցված է April 5, 2019-ին.

Further reading

• Perry, Rosalind Webster; Frolli, Marty (1992). A Joy Forever: Marie Webster's Quilt Patterns. Santa Barbara, California: Practical Patchwork. ISBN 9780962081170.

External links

• "Moments in Time: Meet the Quilters: Marie Webster," "Century of Quilts: America in Cloth" website, PBS
• Practical Patchwork
• ԵՆարինե/Ավազարկղ/13ի գործերը Գուտենբերգ նախագծում

James William "Jim" Nantz III (born May 17, 1959) is an American sportscaster who has worked on telecasts of the National Football League (NFL), NCAA Division I men's basketball, the NBA and the PGA Tour for CBS Sports since the 1980s. He has anchored CBS's coverage of the Masters Tournament since 1989 and been the play-by-play announcer on CBS's top NFL game since 2004.

Biography

Early life

Born in Charlotte, North Carolina, Nantz grew up in New Orleans, Louisiana, Colts Neck Township, New Jersey, and Marlboro Township, New Jersey, where he attended Marlboro High School. In high school, he was co-captain of the basketball team and co-captain and number one player on the golf team. He was a member of Bamm Hollow Country Club.

Nantz then went to the University of Houston in Texas, where he majored in broadcasting and played on the Houston Cougars men's golf team, rooming with future professional golfers Fred Couples and Blaine McCallister. It was during this time that Nantz got his first experience in sports broadcasting with the CBS Radio Network, transmitting taped interviews to Win Elliot for the latter's Sports Central USA weekend reports.

Before CBS Sports

Nantz started as an anchor and sportscaster for KHOU in Houston, Texas in the early 1980s and then became a weekend sports anchor on KSL-TV in Salt Lake City (1982–1985) where he called BYU football games and Utah Jazz games along with Hot Rod Hundley.

At CBS Sports

Nantz joined CBS Sports in 1985, initially working as a studio host for the network's college football and basketball coverage, and as an on-course reporter for PGA Tour golf, as well as calling NFL games on Westwood One (from 1988 to 1990, when he was moved to television, Nantz called Sunday Night Football games for what was then called CBS Radio Sports). Nantz has anchored CBS' coverage of the Masters Tournament since 1989. He teamed with Billy Packer to call the NCAA Final Four men's basketball finals from 1991 until 2008. From 2008 to 2013, Clark Kellogg had been his analyst. From 2010 to 2013, Nantz and Kellogg were joined during the Final Four by Steve Kerr of Turner Sports. From 2013 to 2014, Greg Anthony partnered with Nantz. Following Anthony's suspension, Bill Raftery and Grant Hill were selected to replace him and are Nantz's new partners. Since 2002, Nantz has opened each broadcast by saying, "Hello, friends".

The NFL on CBS

After hosting CBS's pre-game program The NFL Today from 1998 to 2003, he became The NFL on CBS' top play-by-play announcer in 2004. That move sent Greg Gumbel to the studio, and Nantz to the stadium booth with Phil Simms. In 1991 & 1992, Nantz, like Tim Brant, was paired with analyst Hank Stram on NFL broadcasts. In 1993, he had previously filled-in for his predecessor, Greg Gumbel as NFL Today host while Gumbel was away covering the American League Championship Series for CBS. Verne Lundquist and Dan Fouts were the #2 team for much of the 1993 season. However, Nantz and Randy Cross would call the second round playoff game for CBS (Dallas vs. Green Bay) not called by Pat Summerall and John Madden. Meanwhile, Tim Ryan and Matt Millen were the #3 team for much of the 1993 season.

On February 4, 2007, Nantz called the play-by-play of Super Bowl XLI. He joins Curt Gowdy, Kevin Harlan, and Dick Enberg as the only play-by-play announcers to ever call both a Super Bowl and an NCAA Men's Basketball Championship Game. (Greg Gumbel called CBS's previous Super Bowls, Super Bowl XXXV and Super Bowl XXXVIII.) Nantz is also one of two men to host a Super Bowl, announce an NCAA Men's Basketball Championship game, and host coverage of The Masters from Butler Cabin with Brent Musburger being the other. Musburger also accomplished all three feats with CBS. During Super Bowl XLVII, Joe Flacco unknowingly hit Nantz with the Vince Lombardi Trophy during the presentation, but Nantz simply brushed it off.

In 2014, Nantz and broadcast partner Phil Simms called Thursday Night Football games in a deal with CBS and the NFL Network. Tracy Wolfson was the sideline reporter for the Thursday games along with the Sunday games on CBS. In 2017, former Dallas Cowboys quarterback Tony Romo replaced Phil Simms as Nantz's color commentator for CBS' NFL telecasts.

In 2021, Nantz and Tony Romo called Super Bowl LV.

Media appearances

Nantz has appeared on episodes of The Price Is Right to present a Showcase prize that involves CBS Sports properties, one to attend the 2009 Final Four in Detroit and another in 2010 for Super Bowl XLIV (with Phil Simms), as part of changes to the long-time game show to use product placement models and CBS crossovers, including sports packages. Nantz appeared as himself in the 1996 film Tin Cup and has appeared in episodes of several television series including Arliss, Yes, Dear, Criminal Minds, and How I Met Your Mother (season 5, episode 14 + 15 and season 9, episode 24). He portrayed the announcer for the fictional baseball team in the short-lived series Clubhouse, and his voice can be heard in the 1998 film Scrapple.

Since 2009, Nantz has guest commentated on the final round of The Open Championship for the BBC.

Nantz teamed with Gary McCord to provide extensive commentary in the 1999 PC golf game Jack Nicklaus 6: Golden Bear Challenge, and his commentary is featured in the Golden Tee Golf arcade game series. From 2012 until 2016 (when they were replaced with Brandon Gaudin and Charles Davis), Nantz, along with Phil Simms, provided commentary for the Madden NFL series. In 2013, Nantz appeared in a Papa John's Pizza ad with Peyton Manning, quarterback of the Denver Broncos, and founder John Schnatter.

Career timeline

• 1985–1988; 1997: NCAA Football on CBS – studio host
• 1986–present: PGA Tour on CBS (since 1994 as host)
• 1986–1990: College Basketball on CBS – studio host
• 1986–1989: NBA on CBS – play-by-play
• 1987–1990: NFL on CBS Radio – play-by-play
• 1987–1995: US Open (tennis) – play-by-play
• 1989–present: The Masters host
• 1989–1991; 1996–1997: NCAA Football on CBS – lead play-by-play
• 1990–present: College Basketball on CBS/Turner – lead play-by-play
• 1988–present: NFL on CBS – play-by-play (1993 as #2/2004–present as lead)
• 1992 and 1994: Winter Olympics – weekend daytime co-host
• 1994–1995; 2000–2001: Macy's Thanksgiving Day Parade host (under the title "The Thanksgiving Day Parade on CBS")
• 1998–2003: The NFL Today host
• 1998: Olympic Winter Games – primetime host
• 2004–present: NFL on CBS – lead play-by-play
• 2014–2017: Thursday Night Football – lead play-by-play

Awards and honors

• Two-time Sports Emmy Award winner for Outstanding Sports Personality, Play-by-Play (2008 and 2009).
• Five-time NSMA National Sportscaster of the Year (1998, 2005, 2007, 2008, 2009).
• 2002 Curt Gowdy Award from the Basketball Hall of Fame.
• 2011 Pete Rozelle Radio-Television Award from the Pro Football Hall of Fame.
• 2021 GCSAA Old Tom Morris Award from the Golf Course Superintendents Association of America
• NSMA Hall of Fame inductee (class of 2021)

Personal life

Nantz's first book, Always By My Side – A Father's Grace and a Sports Journey Unlike Any Other, was released in May 2008. Nantz tells personal stories from football, basketball, and golf, and how he has met people along the way who remind him of the virtues his father instilled in him. The foreword to the book was written by one of his father figures, friend and frequent golf partner, former President George H.W. Bush. Nantz's father, Jim Nantz Jr., died in 2008 after being diagnosed with Alzheimer's disease; he was treated at The Methodist Hospital in Houston, Texas. In January 2011, Jim Nantz and The Methodist Hospital in Houston, Texas, launched the Nantz National Alzheimer Center. The mission of the Center is to improve care and treatment for patients with Alzheimer's disease through the advancement of research and the investigation of its causes, including the role of concussions and other past neurological trauma.

Nantz was married to Ann-Lorraine "Lorrie" Carlsen Nantz for 26 years before divorcing in 2009. The couple lived in Westport, Connecticut, and had one child, daughter Caroline. In November 2009, Jim Nantz was ordered to pay his ex-wife $916,000 a year in child support and alimony. Nantz acknowledged dating a 29-year-old woman before the divorce was final, although the judge concluded the marriage deteriorated years earlier and "this remote event in no way contributed to the breakdown of the marriage." Nantz was said to earn $7 million in 2009.

On June 9, 2012, Nantz married Courtney Richards in a ceremony at the Pebble Beach Golf Links in Pebble Beach, California, specifically at the tee of the course's famed seventh hole. Nantz and his wife have a daughter born in 2014 and a son born in 2016.

Nantz and his family live in a home overlooking the Pebble Beach Links that he bought in October 2011. The home's most notable feature is a 50%-scale replica of the seventh hole at Pebble Beach, located in the backyard. The backyard hole is a popular spot for visiting golfers, sports luminaries, and other celebrities. Visitors who make a hole-in-one have their names inscribed on a rock that stands next to the tee box.

Winemaking

Cabernet Sauvignon from the Alexander Valley produced for Nantz's The Calling label.

In 2009, Nantz partnered with wine producer Peter Deutsch to launch a private wine label The Calling with its first vintage released in 2012. The wine's name is in reference to Nantz's calling of the Masters Tournament.

See also

• List of celebrities who own wineries and vineyards

External links

Վիքիքաղվածքն ունի քաղվածքների հավաքածու, որոնք վերաբերում են

ԵՆարինե/Ավազարկղ/13 հոդվածին

• CBS Sports Team – CBS SportsLine.com
• Jim Nantz named 2005 "National Sportscaster of the Year"

Qu Yuan was a Chinese poet and politician in the State of Chu during the Warring States period. He is known for his patriotism and contributions to classical poetry and verses, especially through the poems of the Chu Ci anthology (also known as The Songs of the South or Songs of Chu): a volume of poems attributed to or considered to be inspired by his verse writing. Together with the Shi Jing, the Chu Ci is one of the two greatest collections of ancient Chinese verse. He is also remembered in connection to the supposed origin of the Dragon Boat Festival.

Historical details about Qu Yuan's life are few, and his authorship of many Chu Ci poems has been questioned at length. However, he is widely accepted to have written "The Lament," a Chu Ci poem. The first known reference to Qu Yuan appears in a poem written in 174 BC by Jia Yi, an official from Luoyang who was slandered by jealous officials and banished to Changsha by Emperor Wen of Han. While traveling, he wrote a poem describing the similar fate of a previous "Qu Yuan." Eighty years later, the first known biography of Qu Yuan's life appeared in Han dynasty historian Sima Qian's Records of the Grand Historian, though it contains a number of contradictory details.

Life

Sima Qian's biography of Qu Yuan in the Records of the Grand Historian (Shiji), though circumstantial and probably influenced greatly by Sima's own identification with Qu, is the only source of information on Qu's life. Sima wrote that Qu was a member of the Chu royal clan and served as an official under King Huai of Chu (reigned 328–299 BC).

During the early days of King Huai's reign, Qu Yuan was serving the State of Chu as its Left Minister. However, King Huai exiled Qu Yuan to the region north of the Han River, because corrupt ministers slandered him and influenced the king. Eventually, Qu Yuan was reinstated and sent on a diplomatic mission to the State of Qi. He tried to resume relations between Chu and Qi, which King Huai had broken under the false pretense of King Hui of Qin to cede territory near Shangyu.

During King Qingxiang's reign, Prime Minister Zilan slandered Qu Yuan. This caused Qu Yuan's exile to the regions south of the Yangtze River. It is said that Qu Yuan returned first to his home town. In his exile, he spent much of this time collecting legends and rearranging folk odes while traveling the countryside. Furthermore, he wrote some of the greatest poetry in Chinese literature and expressed deep concerns about his state. According to legend, his anxiety brought him to an increasingly troubled state of health. During his depression, he would often take walks near a certain well to look upon his thin and gaunt reflection in the water. This well became known as the "Face Reflection Well." On a hillside in Xiangluping (at present-day Zigui County, Hubei Province), there is a well that is considered to be the original well from the time of Qu Yuan.

In 278 BC, learning of the capture of his country's capital, Ying, by General Bai Qi of the state of Qin, Qu Yuan is said to have collected folktales and written the lengthy poem of lamentation called "Lament for Ying". Eventually, he committed suicide by wading into the Miluo River in today's Hubei Province while holding a rock. The reason why he took his life remained controversial and was argued by Chinese scholars for centuries. Typical explanations including martyrdom for his deeply beloved but falling motherland, which was suggested by the philosopher Zhu Xi of Song Dynasty, or feeling extreme despair to the situation of the politics in Chu while his lifelong political dream would never be realized. But according to "Yu Fu," widely considered to be written by Qu himself or at least, a person who was very familiar with Qu, his suicide was an ultimate way to protect his innocence and life principles.

Qu Yuan is said to have expressed his love for the ruling monarch, King Huai of Chu, through several of this works, including "The Lament" and "Longing for Beauty".

Legacy

Qu Yuan as depicted in the Nine Songs, imprint of presumably the 14th century

Qu Yuan is regarded as the first author of verse in China to have his name associated to his work, since prior to that time, poetic works were not attributed to any specific authors. He is considered to have initiated the so-called sao style of verse, which is named after his work "The Lament," in which he abandoned the classic four-character verses used in poems of Shi Jing and adopted verses with varying lengths. This resulted in poems with more rhythm and latitude in expression. Qu Yuan is also regarded as one of the most prominent figures of Romanticism in Chinese classical literature, and his masterpieces influenced some of the great Romanticist poets in Tang Dynasty. During the Han Dynasty, Qu Yuan became established as a heroic example of how a scholar and official who was denied public recognition suitable to their worth should behave.

Chu Ci

Հիմնական հոդված՝ Chu Ci

Chu was located in what is now the Yangzi River area of central China. At this time, Chu represented the southern fringe of the Chinese cultural area, having for a time been part of both the Shang dynasty and the Zhou dynasty empires. However, the Chu culture also retained certain characteristics of local traditions such as shamanism, the influence of which can be seen in the Chu Ci.

The Chu Ci was compiled and annotated by Wang Yi (died AD 158), which is the source of transmission of these poems and any reliable information about them to subsequent times; thus, the role which Qu Yuan had in the authoring, editing, or retouching of these works remains unclear. The Chu Ci poems are important as being direct precursors of the fu style of Han Dynasty literature. The Chu Ci, as a preservation of early literature, has provided invaluable data for linguistic research into the history of the Chinese language, from Chen Di on.

Religion

Following his suicide, Qu Yuan was sometimes revered as a water god, including by Taiwanese Taoists, who number him among the Kings of the Water Immortals.

Patriotism

Տե՛ս նաև՝ Chinese nationalism

Qu Yuan began to be treated in a nationalist way as "China's first patriotic poet" during World War II. Wen Yiduo—a socialist poet and scholar later executed by the KMT—wrote in his Mythology & Poetry that, "although Qu Yuan did not write about the life of the people or voice their sufferings, he may truthfully be said to have acted as the leader of a people's revolution and to have struck a blow to avenge them. Qu Yuan is the only person in the whole of Chinese history who is fully entitled to be called 'the people's poet'." Guo Moruo's 1942 play Qu Yuan gave him similar treatment, drawing parallels to Hamlet and King Lear. Their view of Qu's social idealism and unbending patriotism became canonical under the People's Republic of China after the 1949 Communist victory in the Chinese Civil War. For example, one high-school Chinese textbook from 1957 began with the sentence "Qu Yuan was the first great patriotic poet in the history of our country's literature". This cult status increased Qu Yuan's position within China's literary canon, seeing him placed on postage stamps and the Dragon Boat Festival elevated to a national holiday in 2005. It has, however, come at the expense of more the critical scholarly appraisals of Qu Yuan's historicity and alleged body of work that had developed during the late Qing and early Republic.

Dragon Boat Festival

Statue of Qu Yuan on a dragon boat, on display for the Dragon Boat Festival, in Singapore

Հիմնական հոդված՝ Dragon Boat Festival

Popular legend has it that villagers carried their dumplings and boats to the middle of the river and desperately tried to save Qu Yuan after he immersed himself in the Miluo but were too late to do so. However, in order to keep fish and evil spirits away from his body, they beat drums and splashed the water with their paddles, and they also threw rice into the water both as a food offering to Qu Yuan's spirit and also to distract the fish away from his body. However, the legend continues, that late one night, the spirit of Qu Yuan appeared before his friends and told them that he died because he had taken himself under the river. Then, he asked his friends to wrap their rice into three-cornered silk packages to ward off the dragon.

These packages became a traditional food known as zongzi, although the lumps of rice are now wrapped in leaves instead of silk. The act of racing to search for his body in boats gradually became the cultural tradition of dragon boat racing, held on the anniversary of his death every year. Today, people still eat zongzi and participate in dragon boat races to commemorate Qu Yuan's sacrifice on the fifth day of the fifth month of the traditional lunisolar Chinese calendar. The countries around China, such as Vietnam and Korea, also celebrate variations of this Dragon Boat Festival as part of their shared cultural heritage.

See also

China   Literature   Poetry

• Jiu Ge
• Classical Chinese poetry
• Song Yu
• Dragon Boat Festival
• Qu (surname 屈)

References

Bibliography

• «Qu Yuan», China: Five Thousand Years of History and Civilization, Kowloon: City University of Hong Kong Press, 2007, էջեր 205–6, ISBN 9789629371401
• Davis, Albert Richard, ed. (1970), The Penguin Book of Chinese Verse, London: Penguin Books.
• Guo Moruo (1952), 《屈原》 [Qu Yuan], Beijing: Renmin Wenxue Chubanshe. (zh)
• Hartman, Charles (1986). «Ch'ü Yüan 屈原». The Indiana Companion to Traditional Chinese Literature, Volume 1. Bloomington: Indiana University Press. էջ 352. ISBN 0-253-32983-3.{{cite book}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: editors list (link)
• Hawkes, David (1959), Ch'u Tz'u: The Songs of the South, an Ancient Chinese Anthology, Oxford: Clarendon Press.
• Hawkes, David (1974), «The Quest of the Goddess», Studies in Chinese Literary Genres, Berkeley: University of California Press, էջեր 42–68, ISBN 0-520-02037-5.
• Hinton, David (2008), Classical Chinese Poetry: An Anthology, New York: Farrar, Straus, & Giroux, ISBN 978-0-374-10536-5.
• Kern, Martin (2010). «Early Chinese literature, Beginnings through Western Han». The Cambridge History of Chinese Literature, Volume 1: To 1375. Cambridge: Cambridge University Press. էջեր 1–115. ISBN 978-0-521-11677-0.
• Knechtges, David R. (2010). «Qu Yuan 屈原». Ancient and Early Medieval Chinese Literature: A Reference Guide, Part One. Leiden: Brill. էջեր 745–749. ISBN 978-90-04-19127-3.
• Wen Yiduo (1956), «人民的詩人一屈原 [Rénmín de Shīrén—Qū Yuán, Qu Yuan: The People's Poet]», 《神話與詩》 [Shénhuà yú Shī, Mythology & Poetry], Guji Chubanshe. (zh)
• Yip Wai-lim (1997), Chinese Poetry: An Anthology of Major Modes and Genres, Durham: Duke University Press, ISBN 0-8223-1946-2.
• Zhang Zongyi (1957), 《屈原舆楚辭》 [Qū Yuán yú Chǔcí, Qu Yuan and the Songs of Chu], Changchun: Jilin Renmin Chubanshe. (zh)

Further reading

• Schneider, Laurence A. (1980). A Madman of Ch'u: The Chinese Myth of Loyalty and Dissent. Berkeley: University of California Press.
• Watson, Burton, trans. (1993). Records of the Grand Historian (Rev. ed.). New York: Columbia Univ. Press. ISBN 0-231-08164-2.{{cite book}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)
• Waley, Arthur (1973). The Nine Songs; a Study of Shamanism in Ancient China. San Francisco: City Lights Books. ISBN 0-87286-075-2.
• Watson, Burton (1962). Early Chinese Literature. New York: Columbia University Press. ISBN 9780231086714.

External links

Մեդիա ֆայլեր

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել ԵՆարինե/Ավազարկղ/13 կատեգորիայում։

Վիքիքաղվածքն ունի քաղվածքների հավաքածու, որոնք վերաբերում են

ԵՆարինե/Ավազարկղ/13 հոդվածին

• "Qu Yuan (Chu Yuan), the great poet"
• "This article has photos of Qu Yuan's hometown before it was submerged by the dams project"
• "The Dragon Boat Festival" (article reproduced from Volume 1, number 2 of the newsletter of Families with Children from China of the San Francisco Bay Area)

James Theodore Ward (September 15, 1902 – May 8, 1983) was a leftist political playwright and theatre educator during the first half of the 20th century and one of the earliest contributors to the Black Chicago Renaissance. Often referred to as the "dean of black dramatists," Ward was well known for tackling controversial topics related to African-American urban life during the Great Depression. His staged works were lauded for their innovative depiction of the black experience, most notably for doing away with the spiritual ballads and feverish dancing that dominated "Negro theatricals" of his time in favor of a more nuanced, naturalistic approach to plot and character.

A prolific writer, Ward composed more than thirty plays and co-founded the Negro Playwrights Company with Langston Hughes, Paul Robeson and Richard Wright. His best known works are the drama Big White Fog (1938), produced by the Negro Unit of the Federal Theatre Project in Chicago as well the musical Our Lan' (1947) which premiered on Broadway at New York's Royale Theatre.

Life

Early life

Ward was born in Thibodeaux, Louisiana, the sixth of eleven children to Everett Ward and his wife Mary Louise (née Pierre). His father had been born into slavery but, upon being granted freedom, became a schoolteacher and part-time salesman to support his growing family. As a result of his father's occupation, Ward was well-educated as a young boy and became interested in writing plays at a very early age. Ward's devout father staunchly disapproved of these artistic ambitions, however, and he once burned one of the boy's early manuscripts calling it, "the work of the devil."

When Ward was 12 years old, his mother died unexpectedly during childbirth and, in the ensuing chaos, the young man left home to travel around the United States by freight train. He headed north, supporting himself with occasional work as a boot-black, hotel bellboy, and barber-shop porter, but eventually ended up in jail for bootlegging in Salt Lake City, Utah. Ward rediscovered his love for writing, and eventually amassed an impressive corpus of poetry, short stories, and essays that helped him to gain entry into an extension program at the University of Utah in 1930. While there, his professor, Louis Zucker, encouraged Ward to apply for the prestigious Zona Gale Fellowship in creative writing at the University of Wisconsin. Ward's essay won the prize, and he departed for the one-year program in Madison, where he studied literature and dramatic arts in addition to working as a script writer and voice actor for WIBA-Radio Madison. Although Zona Gale personally extended Ward's fellowship and arranged for him to stay and enter a degree program despite his lack of a high-school education, the young man declined, citing the unendurable isolation suffered by a black man in an all-white school.

The Federal Theatre Project

Poster for the Federal Theatre Project's Chicago production of Big White Fog (1938)

Following his departure from the University of Wisconsin in 1933, Ward relocated again, this time to Chicago's South Side, where he used some connections in the Works Progress Administration (WPA) to become the recreation director for the Abraham Lincoln Centre. Though his first position involved teaching speech and dramatic writing to area youth, Ward eventually gained a position with the Negro Unit of Chicago's branch of the Federal Theatre Project (FTP). A New Deal program to fund theatre and other live artistic performances in the United States during the Great Depression, the FTP was one of five Federal One projects sponsored by the WPA that shared a primary goal of creating new jobs for out-of-work artists, writers, and directors; however, these government subsidized programs also served several secondary aims, namely entertaining poor families and creating socially relevant artworks for a changing America.

Ward participated first as an actor with the FTP, but eventually began working on a short theatre piece that he had been inspired to write in 1934 after attending a lecture on the suppression of African-American voting rights in the South at the John Reed Club, a semi-national, Marxist gathering for writers, artists, and intellectuals, named after the American journalist John Reed. After major revisions, Ward entered his one-act play called Sick 'n Tiahd (1937) in the Chicago Repertory Company's annual theatre contest, where it earned second prize, coming in close behind Pulitzer Prize-winner Paul Green's work, Hymn to the Rising Sun (1936).

The short play impressed Ward's fellow writer and John Reed member Richard Wright, who insisted that Ward keep composing for the theatre, even introducing him to the South Side Writers Club, an artistic cooperative of aspiring black writers that included Wright, Arna Bontemps, Frank Marshall Davis, Owen Dodson, George Norford, and Margaret Walker. With their influence and encouragement, Ward completed his first full-length work, Big White Fog, which was produced in 1938 by the Negro Unit of the FTP to much local fanfare.

The Negro Playwrights Company

The success of Big White Fog in Chicago prompted Ward to seek wider reaching theatrical success in New York City. He traveled east as an actor in the chorus of the FTP's 1939 production of The Swing Mikado, and settled in with Wright in Harlem where he was writing for the Communist newspaper, the Daily Worker. Without warning, however, Congress announced that they were shutting down the increasingly incendiary productions of the Federal Theatre Project, and Ward promptly found himself out of a job. Determined to continue his theatrical experiments and bolstered by Wright's socialist agenda, Ward began searching for private funding and a New York venue to revive the Big White Fog.

After a series of fundraisers and new alliances with New York artists, the play reopened Off-Broadway in 1940 at Harlem's Lincoln Theatre as the inaugural production of Ward's new collaborative project, the Negro Playwrights Company, a theatrical organization born out of the burgeoning culture of the Harlem Renaissance and featuring such up-and-comers as Wright, Paul Robeson, Langston Hughes, Powell Lindsay, and Edna Thomas among others. Although both critics and Ward's contemporaries celebrated the work for its somber realism and politically relevant tone, the general public disapproved of its heavy-handed leftist rhetoric and, as a result, Big White Fog closed after only sixty-four performances, taking the still fledgling Negro Playwrights Company down in its wake.

Ward's time in New York was not completely without success, however. Following a brief courtship, on June 15, 1940, Ward married Mary Sangigian, an Armenian-American artist and social activist from Bridgeport, Connecticut who would go on to work for the National War Labor Board during World War II. Like her husband, Mary Sangigian Ward dedicated much time and energy to social justice reforms and was a major contributor to the Scottsboro Defense, the labor movement, and the fight for Social Security legislation. The couple had two children together, Elise Virginia and Laura Louise.

Return to Chicago

Following their marriage, Ward and his new wife returned to Chicago where he began work on his next major play, Our Lan' in 1941. The outbreak of World War II, however, delayed the play's first production and, in the interim, Ward was forced to take on odd jobs to support his new family. After brief stints as a factory laborer, a bootblack, and a writer for the Office of War Information, Ward eventually returned to teaching and helped to create several adult writing seminars that he led in Chicago and New Orleans. After the war's end, Ward was finally able to begin publicizing his play about the Reconstruction Era of the United States South. The script earned him a prestigious Theatre Guild Award in 1945 and managed to generate enough interest for the work to premiere at the Henry Street Settlement Playhouse in 1947 and, after a successful showing, transferred to Broadway’s Royale Theatre for 42 performances. Although Our Lan' had a relatively short run, the play's premiere on Broadway distinguished Ward as one of the few black writers that was able to get work produced on Broadway following the end of the Harlem Renaissance.

Building on a string of honors that included an award as "Negro of the Year" (1947) and a Rockefeller Foundation National Theatre Conference Fellowship (1948), Ward also became the first Black dramatist to be awarded a Guggenheim Fellowship in 1949, which enabled him to write an eponymous play about the abolitionist John Brown that was later produced in Chicago at the Skyloft Theatre in 1951. In all, Ward wrote more than 30 theatrical productions, numerous essays, several volumes of poetry and two incomplete folk operas. Despite the volume of his work, however, he remains little appreciated by contemporary audiences and scholars, due in part to the lack of popular support for the African-American theatre movement, but also as a direct result of the scant commercial viability of his social realist style, largely serious tone, and left-leaning politics. In fact, Ward was among those "black-listed" during the Red Scare of the McCarthy era. As a result of this extended marginalization, Ward continually struggled to earn a living as a writer, and eventually fell out of the public eye. Nevertheless, Ward continued to live and work in Chicago, teaching drama classes for children there in 1963, helping to found the South Side Center for the Performing Arts in 1967, and serving as playwright-in-residence for the Free Southern Theater based in New Orleans during the 1970s. In 1975 he was recognized as an Outstanding Pioneer of Black Theatre, and, in 1982, was given the DuSable Museum Writers Seminar and Poetry Festival Award for Excellence in Drama. Ward died of a heart attack in Chicago on May 8, 1983.

Legacy

Since Ward's heyday in the 1940s his play have been revived infrequently. Shortly before his death, there was a staged reading of Big White Fog in New York City and, in 1995, the Penumbra Theatre Company's artistic director Lou Bellamy directed a production of the play for The Guthrie Theatre in Minneapolis, Minnesota. A decade later, Big White Fog received its international debut when it was performed at the Almeida Theatre in London in 2007.

Shortly after Ward's death, the Theater Center at Columbia College Chicago recognized Ward's legacy in the professional theatre by sponsoring The Theodore Ward Prize for African-American Playwrights. Since 1985, the competition has offered a generous cash prize and a professional production for the best work of emerging playwrights of African-American descent who choose to write about the black experience in America. In 2015, Ward was inducted into the Chicago Literary Hall of Fame.

Works

Theatre

1937: Sick and Tiahd 1938: Big White Fog: A Negro Tragedy 1938: Even the Dead Arise 1942: Deliver the Goods 1947: Our Lan' 1951: John Brown

1953: The Daubers 1967: Candle in the Wind The Creole Whole Hog or Nothing Challenge Skin Deep

Shout Hallelujah Falcon of Adowa Throwback Charity John de Conqueror

Further reading

• Brady, Owen E. (1984). «Theodore Ward's Our Lan' : From the Slavery of Melodrama to the Freedom of Tragedy». Callaloo (Spring/Summer, number 21): 40–56. doi:10.2307/2930996. JSTOR 2930996.
• Dossett, Kate (2009). «Staging the Garveyite Home: Black Masculinity, Failure, and Redemption in Theodore Ward's 'Big White Fog'». African American Review. 4 (43): 557–78. doi:10.1353/afa.2009.0070. S2CID 147444108.
• Flanagan, Hallie (1965). Arena: The History of the Federal Theatre. New York: B. Blom Press.

External links

• FBI file on Theodore Ward
• Stuart A. Rose Manuscript, Archives, and Rare Book Library, Emory University: Theodore Ward collection, 1937-2009