Հիպուրաթթու

Հիպուրաթթու, բենզոիլամինաքացախաթթու, բենգոիլգլիցին, $C_{6}H_{5}CONHCH_{2}COOH$, բենզոաթթվի և գլիցինի մնացորդներից կազմված միացություն։ Հայտնաբերել է Յուստուս Լիբիխը (1829 թվական), ձիու մեզի մեջ։ Առաջանում է ողնաշարավորների (բացի թռչունների) լյարդում և երիկամներում։ Անգույն բյուրեղներ են, հալման ջերմաստիճանը՝ 187 °C։ Կլինիկայում հիպուրաթթվի սինթեզի և օրգանիզմից արտազատվելու արագության որոշումը կիրառվում է լյարդի թունավոր նյութերի վնասազերծող ընդունակությունը պարզելու համար։

Հիպուրաթթու
Քիմիական բանաձև	C₉H₉NO₃
Մոլային զանգված	3,0E−25 կիլոգրամ գ/մոլ
Խտություն	1,37 գ/սմ³ գ/սմ³
Հալման ջերմաստիճան	190 °C °C
Քիմիական հատկություններ
Դասակարգում
CAS համար	495-69-2
PubChem	464
EINECS համար	207-806-3
SMILES	C1=CC=C(C=C1)C(=O)NCC(=O)O
ЕС	207-806-3
ChEBI	451
Եթե հատուկ նշված չէ, ապա բոլոր արժեքները բերված են ստանդարտ պայմանների համար (25 °C, 100 կՊա)

Ծանոթագրություններ

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Հիպուրաթթու» հոդվածին։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 6, էջ 423)։