Կարինե Խոդիկյան
հայ հրապարակախոս, արձակագիր, լրագրող
Կարինե Կիմիկի Խոդիկյան (հուլիսի 25, 1957 կամ 1957[1], Ախալքալաք, Վրացական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), հայ արձակագիր, դրամատուրգ, հրապարակախոս։
Կարինե Խոդիկյան | |
|---|---|
 | |
| Ծնվել է | հուլիսի 25, 1957 (67 տարեկան) կամ 1957[1] |
| Ծննդավայր | Ախալքալաք, Վրացական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ |
| Մասնագիտություն | հրապարակախոս, լրագրող, արձակագիր և սցենարիստ |
| Քաղաքացիություն |  Հայաստան |
| Կրթություն | Երևանի պետական համալսարան (1980) |
| Աշխատավայր | Գարուն, Հայաստանի մշակույթի նախարարություն, Գրական թերթ և Գրական թերթ |
| Կարինե Խոդիկյան Վիքիդարանում | |
Կենսագրություն
խմբագրել- 1980 թվականին ավարտել է Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետը
- 1980-1985 թվականներին Ախալքալաքի դպրոցում աշխատել է հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի
- 1988-1989 թվականներին եղել է «Կերպասագործ» թերթի թղթակից
- 1989-2001 թվականներին՝ «Գարուն» ամսագրի խմբագիր
- 2000 թվականից՝ «Դրամատուրգիա» հանդեսի հիմնադիր-խմբագիր
- 2001-2004 թվականներին և 2012 թվականի մարտի 1-ից՝ «Գրական թերթի» գլխավոր խմբագիր
- 2004 թվականին Հայաստանի վարչապետի որոշմամբ նշանակվել է ՀՀ մշակույթի և երիտասարդության հարցերի նախարարի տեղակալ[2]։
- 2007 թվականին ՀՀ վարչապետի որոշմամբ նշանակվել է ՀՀ մշակույթի նախարարի տեղակալ։
- 2008 թվականի ապրիլի 17-ին ՀՀ վարչապետի որոշմամբ ազատվել է ՀՀ մշակույթի նախարարի տեղակալի պաշտոնից՝ իր դիմումի համաձայն[3]։
Ստեղծագործություններ
խմբագրելԽոդիկյանի ստեղծագործությունն արդիաշունչ է, խոհական։ Լույս են տեսել Խոդիկյանի «Պիեսներ» (1997), «Մեռյալ սիրո փողոցը» (2001), «Երկու պիես» (2003), «Խաղի ժամանակը» (2004), «Ցելոֆանե երջանկություն»[4] (2011, աուդիոգիրք, հայերեն, ռուսերեն) պատմվածքների ու պիեսների ժողովածուները։
Պիեսները բեմադրվել են Երևանի Սունդուկյանի և Պարոնյանի անվան, Թբիլիսիի հայկական դրամատիկական թատրոններում։
Երկեր
խմբագրել- Պիեսներ, Երևան, 1997, 175 էջ։
- Մեռյալ սիրո փողոցը (պատմվածքներ, պիեսներ), Երևան, 2001, 187 էջ։
- Երկու պիես (Ինչպես ամուսնացնել ամուրուն։ Վերջին գնչուն), Երևան, 2003, 84 էջ։
- Խաղի ժամանակը (պատմվածքներ, պիեսներ), Երևան, 2004, 181 էջ։
- Իմ դասականները (պիեսներ), Երևան, 2011, 182 էջ։
- Մեծ եռագրություն (թատերախաղեր), գիրք 1, Երևան, 2013, 352 էջ։
- Մեծ եռագրություն (թատերախաղեր), գիրք 2, Երևան, 2015, 406 էջ։
- Մեծ եռագրություն (արձակ), Երևան, 2016, 288 էջ։
Մրցանակներ
խմբագրել- 1997- Հայաստանի ժուռնալիստների միության «Ոսկե գրիչ» մրցանակ
- 1999- «Ոսկե եղեգն» մրցանակ
- 2002- «Արտիստ» մրցանակ
- 2002- ՀԳՄ ամենամյա մրցանակի՝ «Տարվա լավագույն պիեսի համար»
- 2003- «Ֆրիտյոֆ Նանսեն» հուշամեդալ
- 2004- «Արմմոնո» թատերական միջազգային փառատոնի գլխավոր մրցանակ՝ «Երկրորդ կտակը» ներկայացման համար
- 2005- «Արմմոնո» թատերական միջազգային փառատոնի «Լավագույն ներկայացում» մրցանակ` «Տրակտատ թաշկինակի մասին» ներկայացման համար
- 2006 - «Երկրորդ կտակը»՝ թատերական միջազգային փառատոնի դափնեկիր, (Մանիլա, Ֆիլպիններ)
- 2009- Հայաստանի ռամկավար ազատական կուսակցության Ոսկե հուշաշքանշան` հայկական մամուլում եզակի «Դրամատուրգիա» հանդես հիմնադրելու և հանդեսի էջերը հայ ժամանակակից դրամատուրգներին տրամադրելու համար
- 2010- «Ներկայի վերականգնումը» Արդի դրամատուրգիայի 1-ին միջազգային փառատոնի 3–րդ մրցանակ «Այն, որ չկա» եռագրության համար
- 2011- Լևոն Շանթի անվան ՀԳՄ նախագահության ամենամյա մրցանակ «Իմ դասականները» պիեսների ժողովածուի համար
- 2012- ՄԱԿ-ի Բնակչության հիմնադրամի հայաստանյան գրասենյակի Ֆորում Թատրոնի փոքրածավալ պիեսների մրցույթ. 1-ին մրցանակ «Ծիածանի գույները» պիեսի համար
- 2013- «Ոսկե ծիրան» միջազգային կինոփառատոնի «Լավագույն սցենարի» մրցանակ «Ընդհատված մանկություն» ֆիլմի սցենարի համար։
- 2013- Համաշխարհային հայկական կոնգրեսի, Ռուսաստանի հայերի միության, ՀՀ Սփյուռքի նախարարության և Հայաստանի Գրողների միության «Գրական մրցանակաբաշխություն– 21-րդ դար»- համահայկական գրական մրցանակաբաշխության դափնեկիր «Մեկ ժամ հիշողություն» պիեսի համար։
- 2014- «Տարվա լավագույն գրող - 2013»
- 2015- «Տարվա լավագույն գրող - 2014»
- 2015- «Պատմություններ առանց սահմանի» միջազգային դրամատուրգիական մրցանակաբաշխության 1-ին մրցանակ «Վիճակախաղ», «Պատերազմի կանայք» պիեսների համար /Նյուրնբերգի Ազգային թատրոն, Գերմանիա/
- 2015- Լևոն Շանթի անվան ՀԳՄ նախագահության ամենամյա մրցանակ «Պիեսներ» ժողովածուի համար
Ծանոթագրություններ
խմբագրել- ↑ 1,0 1,1 Identifiants et Référentiels (ֆր.) — ABES, 2011.
- ↑ Ով ով է. Հայեր. Կենսագրական հանրագիտարան, հատոր առաջին, Երևան, 2005.
- ↑ «Կ. ԽՈԴԻԿՅԱՆԻՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՆԱԽԱՐԱՐԻ ՏԵՂԱԿԱԼԻ ՊԱՇՏՈՆԻՑ ԱԶԱՏԵԼՈՒ ՄԱՍԻՆ». Արխիվացված է օրիգինալից 2021 թ․ փետրվարի 26-ին. Վերցված է 2015 թ․ սեպտեմբերի 27-ին.
- ↑ Կարինե Խոդիկյան