Խաղալիք

Անվան այլ կիրառումների համար տե՛ս՝ Խաղալիք (այլ կիրառումներ)

Խաղալիք, իր, որն օգտագործվում է խաղալու համար։ Վերստեղծելով իրական և երևակայական առարկաներ, կերպարներ՝ Խաղալիքը ծառայում է մտավոր, բարոյական, գեղագիտական և ֆիզիկական դաստիարակության նպատակին։ Օգնում է երեխաներին ճանաչելու արտաքին աշխարհը, ընտելացնում նրանց նպատակասլաց, իմաստալից գործունեության, նպաստում մտածողության, հիշողության, խոսքի զարգացմանը։ Խաղալիքն օգտագործվում է ուսումնա-դաստիարակչական աշխատանքի ընթացքում, երեխաների ստեղծագործելու ունակությունները զարգացնելու նպատակով։ Խաղալիքի տիպը, բնույթը, բովանդակությունը և ձևավորումը որոշվում է ըստ կոնկրետ դաստիարակչական խնդրի, երեխայի տարիքին, զարգացման աստիճանին և հետաքրքրություններին համապատասխան։

Ստեղծման պատմություն

Հայտնի է հնագույն ժամանակներից (Հին Եգիպտոս, մ. թ. ա. III հազարամյակ)՝ մարդկանց, կենդանիների, աշխատանքի գործիքների, կենցաղային առարկաների տեսքով։ Խաղալիքներ են հայտնաբերվել անտիկ դարաշրջանի (Հունաստան, Հռոմ) մանկական գերեզմանատներում։

Նախկին ՍՍՀՄ-ի տարածքում խաղալիքների առաջին արտադրությունը սկսվել է Նովգորոդում (XII դար), XVII դարից լայնորեն տարածվել է ժողովրդական տնայնագործական խաղալիքը։ Խաղալիքներ են պատրաստվել նաև մեծերի զվարճության համար։ XIX դարի վերջից սկսվել է խաղալիքի արդյունաբերական արտադրությունը մետաղից, թաղանթանյութից, ապա (XX դար)՝ պլաստմասսայից և սինթետիկ նյութերից։

Տեսակները

Խաղալիքները լինում են.

կերպարային
ուսուցողական
տեխնիկական
թատերական
պարահանդեսային
երաժշտական
սպորտա-շարժիչային
զվարճանքի
տոնածառի
փափուկ
հեռակառավարումով

Արտադրություն

Խաղալիքի արտադրությունը առավելապես զարգացած է ԱՄՆ-ում, Ճապոնիայում, Գերմանիայում, Մեծ Բրիտանիայում, Իտալիայում։

Տես նաև

Մանկական խաղեր

Վիքիպահեստ նախագծում կարող եք այս նյութի վերաբերյալ հավելյալ պատկերազարդում գտնել Խաղալիքներ կատեգորիայում։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 4, էջ 708)։