Լեմբոլովյան ամրություն
«Լեմբոլովյան ամրություն» հուշահամալիր (ռուս.՝ Мемориал «Лемболовская твердыня»), հուշահամալիր «Փառքի կանաչ գոտի» համալիրի կազմի մեջ։ Գտնվում է Ռուսաստանի Դաշնության Լենինգրադի մարզում, այն սահմանագծին, որտեղ 1941 թվականի սեպտեմբերին 23-րդ բանակի զորամիավորումները կանգնեցրել են ֆիննական զորքերի գրոհը։ Հուշահամալիրը Ռուսաստանի դաշնային նշանակության մշակութային ժառանգության օբյեկտ է (գրանցման համար` 471420280300686) համաձայն ՌԽՖՍՀ նախարարների խորհրդի 1974 թվականի դեկտեմբերի 4-ի № 624 որոշման[1]։
«Լեմբոլովյան ամրություն» հուշահամալիր | |
---|---|
Տեսակ | պատերազմի հուշահամալիր և պատմության հուշարձան |
Ստեղծում | 1965 |
Երկիր | Ռուսաստան |
Բնակավայր | Կերրո (գյուղ, Վսևոլոժսկի շրջան) |
Շինության ձև | Հուշահամալիր |
Մասն է | Փառքի կանաչ գոտի |
Ներկա վիճակ | Կանգուն |
Cultural heritage monuments in Vsevolozhsky District Վիքիպահեստում |
Պատմություն
խմբագրելԿառուցվել է 1967 թվականին Լենինգրադի Վասիլիի կղզու շրջանում, Մուրատովկա գետի հյուսիսային ափին, Վսևոլոժսկի շրջանի Լեմբոլովո նախկին գյուղի մոտակայքում[2]։
Նկարագրություն
խմբագրելՈւղղահայաց «Մայր Հայրենիք» ստելային պատկերված են մոր և մանկան խորաքանդակներ, երկու մույթերին` Լենինգրադի պաշտպանության տարեթվերը` «1941-44» և «Ճակատամարտի դրվագ» խորաքանդակը[2]։
Հուշահամալիրի մաս է 44-րդ գնդի օդաչուների հուշարձանը։ 1942 թվականի հուլիսի 11-ին Կարմիր դրոշի շքանշանակիր 44-րդ արագաթռիչ ռմբակոծիչ գնդի անձնակազմը այրվող ինքնաթիռով գրոհել է թշնամու դիրքերը, ռումբեր նետել և կատարել հրե խոյահարում։ Անձնակազմի վերջին ռադիոհաղորդագրությունն է եղել. «Ինքնաթիռն այրվում է։ Գնում ենք դեպի նպատակակետը։ Առաջադրանքը կկատարվի։ Ալյոշին»։ ԽՍՀՄ Գերագույն խորհրդի 1943 թվականի փետրվարի 10-ի հրամանագիրով Ս. Մ. Ալյոշինը, Վ. Ա. Գոնչարուկը և Ն. Ա. Բոբրովը հետմահու պարգևատրվել են Խորհրդային Միության հերոսի կոչումով[2]։
Հեղինակներ
խմբագրելՀուշահամալիրի նախագծի հեղինակներն են ճարտարապետներ Ա. Ի. Գուտովը, Յ. Մ. Ցարիկովսկին, քանդակագործ Բ. Ա. Սվինինը, ինժեներ Ն. Ի. Սեդովը։
Ծանոթագրություններ
խմբագրելԳրականություն
խմբագրել- Гусаров А. Ю. Памятники воинской славы Петербурга. — СПб.: Паритет, 2010. — 400 с. — ISBN 978-5-93437-363-5.