Դավիթ Խզմալյան
հայ խորհրդային էներգետիկ
Դավիթ Մելիքսեթի Խզմալյան (նոյեմբերի 9 (22), 1909[1][2], Ալեքսանդրապոլ, Երևանի նահանգ, Կովկասի փոխարքայություն, Ռուսական կայսրություն[1][2] - օգոստոսի 21, 2001[2], Մոսկվա, Ռուսաստան[2]), հայ խորհրդային էներգետիկ։ Տեխնիկական գիտությունների դոկտոր (1965), պրոֆեսոր (1967)։
Դավիթ Խզմալյան | |
|---|---|
| Ծնվել է | նոյեմբերի 9 (22), 1909[1][2] Ալեքսանդրապոլ, Երևանի նահանգ, Կովկասի փոխարքայություն, Ռուսական կայսրություն[1][2] |
| Մահացել է | օգոստոսի 21, 2001[2] (91 տարեկան) Մոսկվա, Ռուսաստան[2] |
| Քաղաքացիություն |  Ռուսական կայսրություն և  ԽՍՀՄ |
| Ազգություն | հայ |
| Մասնագիտություն | էներգետիկ և դասախոս |
| Հաստատություն(ներ) | Մոսկվայի էներգետիկայի ինստիտուտ[1] |
| Ալմա մատեր | Վրաստանի տեխնիկական համալսարան (1936)[1] |
| Կոչում | պրոֆեսոր[1] |
| Գիտական աստիճան | տեխնիկական գիտությունների դոկտոր[1] (1965) |
| Կուսակցություն | ԽՄԿԿ[1] |
ԿենսագրությունԽմբագրել
Ավարտել է Թբիլիսիի ինդուստրիալ ինստիտուտը (1936)։ 1939 - 1993 թվականներին աշխատել է Մոսկվայի էներգետիկական ինստիտուտում։ Զբաղվել է էներգետիկական վառելիքների այրման պրոցեսների տեսության և բարդ հոսքերի գազադինամիկայի հարցերով։ Խզմալյանի ստեղծած հնոցային սարքավորումների համակարգերը լայնորեն կիրառվել են ԽՍՀՄ-ի ջերմաէլեկտրակայաններում և շոգեգեներատորաշինական գործարաններում։ Խզմալյանը փոշեկերպ վառելիքի այրման և հնոցային պրոցեսների տեսության դպրոցի հիմնադիրներից է։
ԾանոթագրություններԽմբագրել
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 5, էջ 50)։ 
|