Բևեռացնող լանդշաֆտի տեսություն
Բևեռացնող լանդշաֆտի տեսությունը առաջադրվել է 70-ական թվականներին Բ. Ռոդոմանի կողմից։ Այն առաջին հերթին կապված է ուրբանիզացիայի անընդհատ աճով։
Էությունը խմբագրել
Տեսության հիմնական գաղափարն այն էր, որ աճող քաղաքը չխանգարեր բնական լանդշաֆտին։ Դրա համար անհրաժեշտ էր այդ երկու բևեռները որքան կարելի է իրարից առանձնացնել, և դրանց միջև ընկած մյուս բոլոր տարածքները տեղաբաշխել այնպես, որպեսզի դրանք ծառայեն որպես միջնաշերտ, նվազեցնեն քաղաքակրթության և բնության միջև եղած անմիջական շփումը։ Այստեղից էլ բխում է բացարձակ (իդեալական) բևեռացնող լանդշաֆտի կառուցվածքը, որում գոյակցում են երեք մեկուսի աշխարհներ`
- Ամենօրյա գործնական
- կիսավայրի և վայրի բնություն
- տարածք ռեկրեացիայի համար[1]։
Համաձայն տեսության այդ աշխարհներից առաջինը պետք է ներկայացվի քաղաքի հին միջուկով` քաղաքային կենտրոնով, որտեղ կենտրոնացված է առևտուրը, կենցաղային ծառայությունները, մասամբ ուսումնական, բժշկական, սպորտային հաստատությունները, ինչպես նաև ամբողջ սելիտեբային զոնան։ Դեպի կուսական բնություն անցումը իրագործվում է հողագործական և անասնապահական ֆունկցիոնալ զոնաների միջոցով, հանգստի ու տուրիզմի համար նախատեսված մերձքաղաքային պարկերի բարձր ինտենսիվությամբ, որոնք հերթափոխվում են բնական խոտհարքերով, արոտավայրերով, անտառներով և վերջապես բնական արգելոցներով։
Կիրառությունը խմբագրել
Այս կարգի ֆունկցիոնալ զոնավորումը իր կիրառությունն է գտնում քաղաքների, արդյունաբերական հանգույցների և հատկապես շրջանային պլանավորման նախագծման ժամանակ։ Վերջին ժամանակներս այն սկսել են օգտագործել նաև բնության պահպանության տարածքային համալիրային սխեմաների մշակման ժամանակ[2]։
Ծանոթագրություններ խմբագրել
Աղբյուրներ խմբագրել
Б.Б. Родоман, Поляризованная геграфия и город будущего, Москва, 2001.
Ռ.Խ. Գագինյան, Բնաշխարհագրական տեսություններ, Երևան, 2010թ.: