Ալեքսանդր I կայսեր մտերիմներից, Գաղտնի կոմիտեի (ռուս.՝ «Негласный комитет») անդամ, 1804—1806 թվականներին՝ արտաքին գործերի մինիստր։ Առաջադրել է Ալեքսանդր 1-ի իշխանության ներքո լեհական բոլոր հողերի միավորման ծրագիր։ 1815 թվականից Լեհական թագավորության սենատոր էր։ 1830-1831 թվականներին Լեհական ապստամբության ժամանակ եղել է Ազգական կառավարության ղեկավար, խոչընդոտել է սոցիալական և քաղաքական վերափոխումների անցկացմանը։ Ապստամբության պարտությունից հետո տարագրվել է։ Չարտորիսկիի փարիզյան նստավայրը («Տոթել Լամբեր») դարձել է պահպանողական-միապետական վտարանդիների կենտրոն, իսկ նրա կողմնակիցները նրան հայտարարել են «դե ֆակտո թագավոր»։ Զարգացրել է արմական տերությունների օժանդակությամբ Լեհաստանի անկախության վերականգնման ծրագիր։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 8, էջ 676)։