«Տիմուր» թատրոն (ուկրաիներեն՝ Театр дітей «Тимур»), թատրոն Խարկով քաղաքում։

Տիմուր
Տեսակթատրոն
Երկիր Ուկրաինա
Հիմնադրման ամսաթիվ1976
Կայքtimur.kh.ua

Պատմություն

խմբագրել

1976 թվականին Խարկովի պատանի հանդիսատեսի թատրոնի նախկին դերասան Վասիլի Սիդինը Խարկովի մանկական ոստիկանական բաժանմունքում հաշվառված երեխաների հետ ստեղծում է թատրոն, որն սկզբնական շրջանում գտնվում էր Խարկովի Կոմինտերնյան շրջանի մշակույթի տանը։ Թատրոնն ստացել է «Չարաճճիներ» անունը։

1979 թվականին թատրոնը փոխում է իր անվանումը «Տիմուր» այն բանից հետո, երբ թատրոնի ընկեր Դավիթ Նագորնին Վ. Սիրինի համար բացահայտում է Արկադի Գայդարի ստեղծագործությունները։ Թատրոնը ներգրավվել է թիմուրյան շարժման մեջ, բացվում է Արկադի Գայդարի թանգարանը և գրադարան-ընթերցասրահ։ Թատրոնը հյուրախաղերով այցելում է գրողի հայրենի` Արզամաս քաղաք։ 1980-ականների թատրոնի կարգախոսն է դառնում «Ուրախություն ժողովրդին»։ Յուրաքանչյուր ամառ թատրոնն այցելում էր աշխատատանքի և հանգստյան ճամբարներ, որտեղ դաշտում աշխատելուց հետո երիտասարդ դերասանները հանդես էին գալիս ելույթներով և համերգներով։

Թատրոնի խաղացանկում առավել հաճախ ընդգրկվում էին դասական մանկագիրների` Մարկ Տվենի, Աստրիդ Լինդգրենի, Տուվե Յանսսոնի, Ռոբերտ Լուիս Սթիվենսոնի ստեղծագործությունները։ Ստեղծվում են հետաքրքիր ներկայացումներ։

1984 թվականին «Տիմուր»-ը տեղափոխվում է Շինարարների մշակույթի պալատ, որտեղ գործում է մինչև այժմ։ Դերասանների համար թատրոնը դարձել է իսկական, լուրջ աշխատանք. փորձերից հետո նրանք իրենք են պատրաստում ռեկվիզիտը և հագուստները։

1987 թվականին «Տիմուր» թատրոնին տվել է օրինակելի թատրոնի պատվավոր կոչում։ 1980-ական թվականներին թատրոնի խաղացանկը փոխվում է, հայտնվում են բանաստեղծական «Ի՜նչ հիանալի է այս աշխարհը», «Բուք», «Աղջիկը և տղան», «Ես մանկությունից չեմ, ես պատերազմից եմ», «Իմ խենթ հայրը», «33 էջ սիրո մասին» ներկայացումներ։ Դրանից բացի, ամանորյա յուրաքանչյուր արձակուրդի ժամանակ թատրոնը բեմադրում է նոր ներկայացումներ և տոնական համերգներ։

1994 թվականին թատրոնը այլ ուղղություն է որդեգրում, առանցքային են դառնում հոգևոր թեմաները, բարու և չարի խնդիրները, և թատրոնը հանդիսատեսի ստիպում է մտածել։ Ներկայացումների բովանդակությունը և մթնոլորտը փոխվում է։ Այսպիսով, ավանդական ամանորյա տոնական ներկայացումները դառնում են սուրբծննդյան` «Սուրբծննդյան նախօրեի գիշեր», «Սուրբծննդյան զանգակներ», «Սուրբծնդդյան Երկիր»։

Թատրոնի կյանքում կարևոր իրադարձություն էր «Սուրբ ծննդյան աստղի լույսը» երաժշտական միստերիայի և «Վերադարձրու քեզ տաճարին» բանաստեղծական քարոզի բեմադրությունը։ Գլխավոր խնդիր է դառնում մարդում մեջ մարդկայինի պահպանումը։ Այդ խնդիրն նվիրված ներկայացումներից էին «Տոմասինա», «Աստղային տղա», «Նոյի երեխաները», «Ձյան վրայի հետքերը»։

2007 թվականին նորից փոխում է թատրոնի կերպարը, երբ սկսում են բեմադրվել է «Իմ ջրահարս քույրիկը», «Հույսի կանաչ դրոշը», «Կարմիր առագաստները» և «Խնդրո՛ւմ եմ, ապրի՛ր» ներկայացումները[1]։ Այժմ թատրոնը բարձրացնում է հասարակության բարոյականության բարդ խնդիրները։ Ցուցադրությունները դառնում են մելոդրամատիկ բնույթի և ոչ միշտ են ուրախ ավարտ ունենում։ 2010 թվականից սկսվում են անցկացվել բարեգործխական նպատակներով ներկայացումներ` նպատակ ունենալով գումար հավաքել ծանր հիվանդ երեխաների համար։ Դրա համար բեմադրվում է «Խնդրում եմ, ապրի՛ր» ներկայացումը[2][3]։ 2010 թվականի հոկտեմբերի 29-30-ը «Տիմուր» թատրոնը հյուրախաղերի է մեկնում Կիև, որտեղ երկու բարեգործական ներկայացում է ցուցադրում` նպատակ ունենալով գումար հավաքել քաղցկեղով հիվանդ երեխաների բուժման համար։ 2010 թվականի նոյեմբերի 27-ին, Վ. Սիդինի 60-ամյակի առթիվ, բեմադրվում է «Խնդրում եմ, ապրի՛ր» ներկայացումը, որը նպատակ ուներ օգնել հիվանդ աղջնակ Մարգարիտա Նիկիտինայի բուժմանը[4]։

Թատրոնը ներկայացումներով հանդես է եկել Ուկրաինայի, Ռուսաստանի, Լեհաստանի մի շարք քաղաքներում։ 1990-ական թվականների կեսերից ավանդական են դարձել յուրաքանչյուր գարնան Մոսկվա կատարվող ուղևորությունները։

2011 թվականի սեպտեմբերի 12-ին մահանում է թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Վասիլի Սիդինը[5]։ Նոր գեղարվեստական ղեկավար է դառնում «Տիմուր» թատրոնի սան Անտոն Ժիլյակովը։

Գործունեություն

խմբագրել

Դպրոցական գարնանային արձակուրդների ժամանակ «Տիմուր» թատրոնը և թատրոնի կողմից հիմնադրված համանուն բարեգործական հիմնադրամն անց են կացնում «Ոգին այնտեղ է, որտեղ ցանկանա» փառատոնը, որի շրջանակներում իրենց բեմադրություններն են ներկայացնում մանկական թատրոններ Խարկովից և Ուկրաինայի այլ քաղաքներից։ Փառատոնի հյուրերն են լինում դերասաններ, երաժիշտներ, նկարիչներ և տարբեր քրիստոնեական տարբեր խմբերի հավատացյալներ։ Ամեն տարի ամռանը թատրոնի դերասանները մեկնում են ճամբար[6]։

Ամեն տարի նոյեմբերի 11-ին նշվում է թատրոնի խորհրդանշական տարեդարձը։ «Տիմուր» բարեգործական ֆոնդի կողմից այն բիզնեսմեններին, քաղաքական գործիչներին, նկարիչներին և լրագրողներին, ովքեր օգնել են թատրոնին կամ զգալի ներդրում են ունեցել մանկական մշակույթի զարգացման համար, շնորհվում է «Զարթոնք» մրցանակը, որի մրցանակակիրներն այս տարիների ընթացքում եղել են Միխայիլ Պիլիպչուկը, Տատյանա Դեմինան, Եվգենի Կուշնարյովը և շատ ուրիշներ։

Գործունեության տարիների ընթացքում թատրոնի կողմից բեմադրվել է ավելի քան լիամետրաժ ներկայացում, որոնցից շատերը խաղացվել են բեմում մինչև 50 անգամ, տարբեր նշանակալի օրերին ու իրադարձությունների նվիրված մեծ թվով տարբեր բեմադրություններ։

Ծանոթագրություններ

խմբագրել
  1. Чистилин В. (03.02.2013). «Нисхождение в ад» (ռուսերեն). Главное. Վերցված է 2013 թ․ սեպտեմբերի 27-ին.
  2. В. Чистилин. Гимн Детям // Главное. — 2010. — № 8(չաշխատող հղում). (ռուս.)
  3. Mediaport. Искусство, которое лечит. Театр «Тимур» поставил спектакль об онкобольных детях Արխիվացված 2010-04-04 Wayback Machine. 31.03.2010. (ռուս.)
  4. Городской доzор. Г. Кернес поздравил с юбилеем руководителя детского театра Тимур. 27.11.2010. (ռուս.)
  5. «Не стало руководителя театра «Тимур» Василия Сидина». Արխիվացված է օրիգինալից 2013-10-07-ին. Վերցված է 2018-11-08-ին.
  6. Mediaport. Под Харьковом открылся необычный детский лагерь «Ковчег» 4.07.2007. (ռուս.)