Վիոլետա Բարրիոս դե Չամորրո
Վիոլետա Բարրիոս դե Չամորրո (իսպ.՝ Violeta Barrios de Chamorro հոկտեմբերի 18, 1929[1][2][3], Rivas, Նիկարագուա) նիկարագուացի քաղաքական գործիչ, լրագրող։ Ապրիլ 25, 1990 - հունվար 10, 1997 թվականներին Նիկարագուայի նախագահ։
| Վիոլետա Բարրիոս դե Չամորրո Violeta Barrios de Chamorro | |
| |
| Կուսակցություն՝ | National Opposition Union? |
|---|---|
| Կրթություն՝ | Our Lady of the Lake University? և Blackstone College for Girls? |
| Մասնագիտություն՝ | քաղաքական գործիչ և լրագրող |
| Ծննդյան օր | հոկտեմբերի 18, 1929[1][2][3] (91 տարեկան) |
| Ծննդավայր | Rivas, Նիկարագուա |
| Քաղաքացիություն |  Նիկարագուա
|
| Ամուսին | Pedro Joaquín Chamorro Cardenal? |
| Կայք՝ | violetachamorro.org.ni |
| Պարգևներ | |
ԿենսագրությունԽմբագրել
Վիոլետա Բարրիոսը ծնվել է Ռիվաս քաղաքում, Կառլոս Բարրիոս Սակասայի և Ամալիա Տորրես Ուրտադոյի հարուստ ազնվական ընտանիքում։
Անաստասիո Սամոսա Դեբայլեի բռնապետության տարիներին հայտնի ընդդիմադիր` Պեդրո Չամորրոյի կինը[4]։ Նրա ամուսինը սպանվեց 1978 թվականին, ինչպես կարծում են նրա կողմնակիցները` Սամոսայի ռեժիմի գործակալների կողմից։ Ամուսնու մահից հետո փոխարինեց նրան «La Prensa» ընդդիմադիր թերթի խմբագրի պաշտոնում, որն այն տարիներին ուներ ամենամեծ տպագրաքանակը Նիկարագուայում։ Հետագայում դարձավ դրա տնօրենը և համատերը։ Տպագրելու ազատության կոմիտեի փոխնախագահն էր Միջամերիկյան տպագրության համայնքի օրոք։ Սամոսայի իշխանության տապալումից հետո մտավ հեղափոխական խունտայի կազմի մեջ, որտեղ զբաղվում էր առողջապահության և սոցիալական ապահովման հարցերով։ Սակայն մեկ տարի անց, 1980 թվականի ապրիլին, հրաժարական տվեց որպես կոալիցիոն կառավարությունում սանդինիստների ազդեցության մեծացման դեմ բողոքի նշան, որն գլխավորում էր Դանիել Օրտեգա։
1990 թվականի փետրվարի 25-ին ընտրվեց Նիկարագուայի նախագահ Ընդդիմության ազգային միության կողմից։ 1990 թվականի ապրիլի 25-ին ստանձնեց պաշտոնը։ Երկրում իրականացրեց ազգային համերաշխության գործընթացը, վերացրեց զինվորական պարտադիր ծառայությունը, ազատականացրեց տնտեսությունը։ 1997 թվականի հունվարին նախագահական լիազորություններն վայր դնելուց հետո այլևս քաղաքական գործունեությամբ չի զբաղվում, ապրում է Մանագուայի իր տանը։
Անձնական կյանքԽմբագրել
1950 թվականի դեկտեմբերի 8-ին իր հարազատ քաղաքում ամուսնացել է Պեդրո Խոակինա Չամորրո Կարդենալիայի (1924-1978) հետ։ Նրանք ունեցան.
- Պեդրո Խոակին (ծնվ. 1951)
- Կլաուդիա Լուսիա (ծնվ. 1953)
- Քրիստիան (ծնվ. 1954)
- Կարլոս Ֆերնանդո (ծնվ. 1956)
1990-ական թվականներին Վիոլետա Չամորրոյի երեխաները հակադիր քաղաքական դիրքեր էին զբաղեցնում։ Պեդրոն դարձավ մոր խորհրդականը, ակտիվորեն համագործակցում էր ԱՄՆ-ի հետ և «նիկարագուական ընդդիմության» ղեկավարներից մեկն էր։ Մայրն աջակցում էր նաև Քրիստիանին։ Նա հոդվածներ էր հրապարակում ի օգուտ Ընդդիմադիր ազգային միության և նրա որպես երկրի ղեկավարի պաշտոնի թեկնածու։ Կարլոս ֆերնանդոն դարձավ ԱԱՍՖ-ի ակտիվ անդամ և գլխավորեց դրա գլխավոր թերթը «Բարիկադը»։ Կլաուդիա Լյուսիան, որը աշխատում էր Իսպանիայում Նիկարագուայի դեսպանատանը, ընտրություններից առաջ «Բարիկադ» թերթում հրապարակեց բաց նամակ, որտեղ խնդրում էր իր մորը հանել իր թեկնածությունը կուսակցության ցուցակից, որը արտահայտում է «ամերիկյան իմպերիալիզմի շահերը և կապված է կոնտրասի հետ»[4]։ Սակայն ինքը Վիոլետա Չամորրոն ասում է.
|
Իմ երեխաները բոլորը թանկ են ինձ համար։ Այս տունը` միակ վայրն է աշխարհում, որտեղ նրանք բոլորը հավաքվում են, ինչպես ընկերներ։ Մենք բոլորս իրար հետ տոնում ենք մեր ծննդյան օրերը։ Ես միշտ խնդրում եմ երեխաներին, որպեսզի նրանք չխոսեն քաղաքականության մասին, չվիճեն։ Եվ թեպետ առանց դրա չի ստացվում, նրանք երբեք չեն բաժանվում որպես թշնամիներ[4]... | 
|
ԾանոթագրություններԽմբագրել
- ↑ 1,0 1,1 Encyclopædia Britannica
- ↑ 2,0 2,1 FemBio: Банк інформації про видатних жінок, Frauendatenbank, Банк данных о выдающихся женщинах
- ↑ 3,0 3,1 Munzinger-Archiv (գերմ.) — 1913.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 И.Пшеничников, А. Трушин Хочу быть президентом для всех никарагуанцев // О них говорят (20 полит. портретов). — М: Политиздат, 1991. — С. 153—174. — 432 с. — (Полит. портр. зарубеж. деятелей). — 100 000 экз. — ISBN 5-250-01191-8