Սպարապետ, սպահապետ, սպայապետ, ասպահապետ, ասպարապետ (պահլ.՝ «spah» - զորք, հեծելազոր և «pat» - պետ, գլխավոր) սպարապետության գործակալի՝ զինված ուժերի գլխավոր հրամանատարի անվանումը հին և միջնադարյան Հայաստանում[1]։ Անմիջաբար ենթարկվել է թագավորին և գործել նրա հրամանով։ Ղեկավարել է ինչպես արքունի զորաբանակը, այնպես էլ իշխանական (նախարարական) զորամասերը։ Կիլիկյան Հայաստանում սպարապետը կոչվել է նաև «գունստաբլ»։

Հայոց սպարապետներն են եղել[2][3]՝

Արշակունիների թագավորություն

խմբագրել

Մարզպանական Հայաստան

խմբագրել

Արմինիա կուսակալություն

խմբագրել

Տես նաև

խմբագրել

Ծանոթագրություններ

խմբագրել
  1. Երեմյան, Սուրեն (1987)։ «Հայաստանը հելլենիստական դարաշրջանում»։ Հայկական սովետական հանրագիտարան հատոր «Խորհրդային Հայաստան» (հայերեն): Երևան, Գիտությունների ազգային ակադեմիա։ Էջ 98։
  2. Հայաստանի ժառանգություն(չաշխատող հղում)
  3. Մամիկոնյաններ