Սպարապետ
Սպարապետ, սպահապետ, սպայապետ, ասպահապետ, ասպարապետ (պահլ.՝ «spah» - զորք, հեծելազոր և «pat» - պետ, գլխավոր) սպարապետության գործակալի՝ զինված ուժերի գլխավոր հրամանատարի անվանումը հին և միջնադարյան Հայաստանում[1]։ Անմիջաբար ենթարկվել է թագավորին և գործել նրա հրամանով։ Ղեկավարել է ինչպես արքունի զորաբանակը, այնպես էլ իշխանական (նախարարական) զորամասերը։ Կիլիկյան Հայաստանում սպարապետը կոչվել է նաև «գունստաբլ»։
Հայոց սպարապետներն են եղել[2][3]՝
- անհայտ - 338 Վաչե Մամիկոնյան
- 338 - անհայտ Անդովկ Սյունի
- 350 - 368 Վասակ Մամիկոնյան
- 368 - 376 Մուշեղ Մամիկոնյան
- 376 - 377 Բատ Սահառունի
- 377 - 385 Մանվել Մամիկոնյան[4]
- անհայտ - 422 Համազասպ Մամիկոնյան
- 422 - 451 Վարդան Մամիկոնյան
- 481 - 487 Վահան Մամիկոնյան
- 1886-1955 Գարեգին Նժդեհ
- 1991-1999 Վազգեն Սարգսյան
Տես նաև Խմբագրել
Ծանոթագրություններ Խմբագրել
- ↑ Երեմյան, Սուրեն (1987)։ «Հայաստանը հելլենիստական դարաշրջանում»։ Հայկական սովետական հանրագիտարան հատոր «Խորհրդային Հայաստան» (հայերեն): Երևան, Գիտությունների ազգային ակադեմիա։ Էջ 98:
- ↑ Հայաստանի ժառանգություն
- ↑ Մամիկոնյաններ
- ↑ Մուշեղ և Մանվել Մամիկոնյաններ